Τα Ίμια είναι το Όνειδος της Ύστερης Μεταπολίτευσης.
Η χώρα ηττήθηκε στρατηγικά.
Τον βραχυπρόθεσμο τουρκικό στρατηγικό στόχο τον είχε περιγράψει η ίδια η Τσιλέρ:Να διωχθεί η Ελλάς απ τις βραχονησίδες..
Έκτοτε το λεγόμενο σύνδρομο των Ιμίων εμφανίζεται διαρκώς σε ενδεχόμενο ελληνοτουρκικής κρίσης.
Είναι λυπηρό το γεγονός οτι δεν μάθαμε τίποτα από τότε..
Η δική μας αναφορά μονίμως περιστρέφεται από ενδεχόμενο νέων Ιμίων και πως θα αποφύγουμε μια κρίση και κατ επέκταση τη σύγκρουση.
Αυτό που δεν είχε γίνει και εξακολουθεί να μην γίνεται αντιληπτό είναι οτι η Τουρκία δεν αποτελεί κρατικό δρώντα που δρα με έναν κανονιστικό τρόπο..
Επιδιώκει η ίδια να επιβάλλει κανόνες..Αυτό αποτελεί βασικό κομμάτι του αναθεωρητισμού της..
Δεν μπλοφάρει ως προς τις προθέσεις της και δεν αποθαρρύνεται με διακηρύξεις.
Εκμεταλλεύεται τη κατάλληλη γεωπολιτική συγκυρία.
Το 1996 η Τουρκία προσπαθούσε να διαχειριστεί τον διαφαινόμενο πολιτικό και κοινωνικό μετασχηματισμό της μετά την εποχή Οζάλ ενώ διακατεχόταν από την αύξηση της γεωπολιτικής της ισχύος που της έδωσε η πτώση της Σοβ Ενωσης.
Τότε τέθηκαν τα θεμέλια του σύγχρονου αναθεωρητισμού της με τον εκσυγχρονισμό των ΕΔ με τις μεταρρυθμίσεις Κaradayi και μετά Kivrikoglu..
Τα Ίμια και η θεώρηση των γκρίζων ζωνών σχεδιάστηκαν απ τον Ναύαρχο Erkaya ήδη απ το 1994..
Τα Ίμια είναι η απαρχή της διολίσθησης της Ελλάδας σε de facto αποδοχή δυσμενών τετελεσμένων.
Πρωτίστως ο αντίκτυπος των Ιμίων είναι στο πολιτικό -στρατηγικό επίπεδο.Μια ολόκληρη γενιά πολιτικών ταγών γαλουχήθηκε στο λεγόμενο Σύνδρομο της Αποφυγής και στην ανυπόστατη θεώρηση της εσωτερικής κατανάλωσης, ενώ αντιθέτως η αλληλεξάρτηση εσωτερικού και εξωτερικού επιπέδου σηματοδότησε την επιθετική στρατηγική της συμπεριφορά..
Τα 3 παλικάρια μας χάθηκαν άδοξα στην αποστολή αναγνώρισης στη δυτική Ίμια.Σκοτώθηκαν τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι..
Η διαχείριση κρίσεων των Ιμίων ήταν τραγική αν όχι τραγελαφική με τον διευθυντή της ΕΥΠ Λεωνίδα Βασιλικόπουλο να περιμένει εξω απ το γραφείο για να ενημερώσει τον πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη.
Όσον αφορά το στρατιωτικό πεδίο ήταν ζητούμενο η κοινή αντίληψη της διακλαδικότητας και βέβαια τα εναλλακτικά σενάρια δράσης βάσει σχεδιασμού.
Άπειρη και ανίδεη περί των στρατιωτικών θεμάτων και της διαχείρισης κρίσεων πολιτική ηγεσία και μια στρατιωτική ηγεσία που ήταν αρτηριοσκληρωτική πληρώνοντας λάθη βέβαια του μηχανισμού εθνικής ασφάλειας απ τις απαρχές της Μεταπολίτευσης.
Το περί τακτικού πλεονεκτήματος δεν τα συμμερίζομαι για έναν λόγο:Τα επόμενα βήματα αν εξοντώναμε τους τούρκους κομμάντος ή χτυπούσαμε τον τουρκικό στόλο δεν τέθηκαν ποτέ σε πλαίσιο καθολικού σχεδιασμού...θα βαδίζαμε στα τυφλά γεγονός επικίνδυνο στα πρώτα στάδια της κρίσης-σύγκρουσης καθώς δεν θα είχαμε τον έλεγχο της κλιμάκωσης (escalation control)
Ηττηθήκαμε στρατηγικά χωρίς να πέσει ούτε σφαίρα και αυτό δημιούργησε κλίμα εσωστρέφειας και ενοχής στις ΕΔ και εμπέδωσε το (προυπάρχον)κλίμα ηττοπάθειας στο πολιτικό σύστημα.
28 χρόνια μετά επιβάλλεται να απαλλαγούμε απ αυτή τη μέγγενη που μας κληροδότησε η τραγική διαχείριση της κρίσης των Ιμίων.
28 χρόνια μετά πρέπει να εντρυφήσουμε στο υφιστάμενο πλαίσιο των πολιτικο-στρατιωτικών σχέσεων (Civil Military Relations).
Για να μην υπάρξουν ποτέ ξανά Ίμια..και εγκατάλειψη πατρίου εδάφους.
Καταλαβαίνετε τι ψυχολογική επίπτωση υπάρχει στις ΕΔ και δη στις Ειδικές Δυνάμεις όταν ζητάται με (πολιτική) διαταγή να υποσταλεί ή να καταστραφεί η τιμημένη Ελληνική Σημαία απ την ανατολική Ίμια?
Ποτέ ξανά Υποχώρηση, Αθάνατοι Καραθανάσης ,Βλαχάκος, Γιαλοψός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου