Παρακολουθώ τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και καταλήγω στα εξής συμπεράσματα:
1.-Όπως σας επισήμανα εδώ και μέρες, ακόμη και οι Σοφοί της Σιών κάνουν λάθη. Για να ικανοποιήσουν τα πάθη τους επέτρεψαν έναν χειρότερο εχθρό να εγκατασταθεί δίπλα τους. Το κράτος που θα δημιουργηθεί στη Συρία θα είναι τζιχαντιστικό. Αλλά το χειρότερο είναι ότι και η τουρκία εγκαθίσταται δίπλα στο Ισραήλ. Και με την Τουρκία δεν ξεμπλέκεις έυκολα. Απειλές υπήρξαν και απο τις δύο πλευρές (και απο την τουρκική και απο την ισραηλινή). Προφανώς θα αποφευχθεί μια ισραηλοτουρκική αντιπαράθεση. Αλλά μέχρι ποίου σημείου;
Τι θα γίνει όταν συγκρουσθούν τα στρατηγικά συμφέροντα των δύο χωρών; Μπορεί κανείς να την αποκλείσει απολύτως την αντιπαράθεση;
2.-Αν εξαιρέσει κανείς τον Νετανιάχου που έχει θανάσιμο μίσος κατά του Ερντογάν και δεν θέλει την Τουρκία, η υπόλοιπη ισραηλινή ηγεσία δεν έχει και ιδιαίτερο πρόβλημα συνεργασίας μαζί της. Υπάρχουν, δε, και κέντρα ανάλυσης στο Ισραήλ διαβρωμένα απο την Άγκυρα.
Στον Νετανιάχου θα φορτωθεί το κόστος του πολέμου και δεν θα μακροημερεύσει πολιτικά: Τι τέξεται η επιούσα;
3.-Αναλυτές στο Ισραήλ προερχόμενοι απο διαφορές πλευρές του πολιτικού φάσματος βλέπουν μια συνεργασία του με χώρες της περιοχής που είναι ενδιαφέρουσα. Βλέπουν συνεργασία με τη Σαουδική Αραβία, κυρίως, και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Και ως επακόλουθο την συνεργασία με τις άλλες χώρες των Συμφωνιών του Αβραάμ. Είναι οι χώρες που έχουν συμφέρον να συπειρωθούν κατά της τουρκικής επέκτασης στην περιοχή. Αυτές είναι και οι χώρες (με την προσθήκη των κούρδων ως εθνότητας που ζητά κρατική υπόσταση και της Αιγύπτου) με τις οποίες μπορεί και πρέπει να συνεργαστεί και η Ελλάδα.
4.-Για να γίνει πιο κατανοητό το σχήμα: Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος Κούρδοι και απο εκεί και πέρα ό,τι προκύψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου