ΕΝΑ ΣΠΑΘΙ ΔΥΝΑΜΗΣ!ΤΟ ΣΑΧΝΑΟΥΑΖ !![απο την Ατλαντίδα στον Αλέξανδρο και τον Σόρος!!!]

 

Υπάρχουν κάποια αντικείμενα ,που ο θρύλος τα χει ζώσει,με υπερφυσικες δυνατότητες,απο την αρχαιότητα και την μυθολογία,ως τον μεσαίωνα και τις ημέρες μας!ενα τετοιο αντικείμενο "δυναμης"ειναι καί το σπαθί Σανχάουαζ που είναι ένα μυθικό σπαθί.Ξεκινάει απο τον βασιλιά της Ατλαντιδας,τον Αχιλλέα και φτάνει ως τον Σόρος..

Άλλα ονόματα είναι: "το σπαθί σπαθιών", "σπαθί του Νώε", "σπαθί του Γκιλγκαμές", "σπαθί δύο (ανδρικών) καρδιών", "σπαθί του Αχιλλέα", "ξίφος του Ισλάμ", "φλεγόμενο σπαθί του χερουβείμ "," Flaming Sword of Archangel Michael "και" The Light of Orion "( Αγγλικά:" Orion Light "," Light of Orion "," Light from Orion ", Ελληνικά:" Το φως του Ωρίωνα ", Περσικά: نور از اوریون , Εβραϊκά: האור מאוריון ), από τούς Μακεδονες " Αστέρι της Βεργίνας " ( Eng. "Vergina Sun", η Ήλιος της Βεργίνας, Εβραϊκά: שמש_ורגינה, Κινέζικα: Вззда звергинская звергинская з Estrella, σύμφωνα με τον μύθο, είναι το παλαιότερο και ισχυρότερο σπαθί στον κόσμο. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, σφυρηλατήθηκε για τον Αχιλλέα από τον θεό της φωτιάς και τον σιδηρουργό Ήφαιστο.

Σύμφωνα με ορισμένες Καβαλιστικές-Εβραϊκές πηγές, η απέλαση από τον Παράδεισο δεν είναι η τιμωρία του Θεού για τον Αδάμ και την Εύα, αλλά η στέρηση του σπαθιού από τον χερουβείμ (ένα είδος Αρχάγγελου / Αρχάγγελου Μιχαήλ), το οποίο εκπροσωπείται (στο χέρι του) ως φλεγόμενο σπαθί και ετσι περιγράφεται. Δεδομένου ότι τα χερουβείμ σημαίνουν "την αιώνια εκροή θεϊκής αγάπης", μπορεί να φανταστεί κανείς μια ορισμένη μεταφορική αναλογία μεταξύ της "φωτιάς / φωτός" και της "εκροής θεϊκής αγάπης".Το όνομα "Το Φως του Ωρίωνα" ήταν ένα κοινό όνομα στην αρχαία Αίγυπτο και προέρχεται από την αρχαία αιγυπτιακή μυθολογία σύμφωνα με την οποία οι ψυχές του αποθανόντος βρήκαν το υπόλοιπο τους στον αστερισμό του Ωρίωνα. Στη συνέχεια, τα μέρη του σπαθιού ονομάζονται από τα αστέρια του Ωρίωνα, με εξαίρεση τον «κήπο των ψυχών», ο οποίος δεν αντιστοιχεί σε κάποιον γνωστό αστερισμό αστεριών. Το σπαθί του μυθικού βασιλιά Γκιλγκαμές είναι το ίδιο σπαθί. Αυτό είναι εμφανές από πήλινες ταμπλέτες που βρέθηκαν πρόσφατα κοντά στη Βάρνα της Βουλγαρίας, ηλικίας 5.000 - 6.000 ετών.Σε αυτά  αφηγείται η ιστορία του μυθικού βασιλιά Gilgamesh της Uruk (ο οποίος, ωστόσο, δεν είναι ο βασιλιάς της Ουρούκ αλλά του Habrim , μιας τώρα βυθισμένης πόλης στο Δέλτα του Δούναβη)), ο οποίος έλαβε από τον Νώε ως δώρο παρηγοριάς από τους θεούς για να ξεπεράσει το θάνατο του αποθανόντος φίλου του Ένκιντου ένα σπαθί με το όνομα "Shawunawaz", το οποίο μετονόμασε " Το Φως του Ωρίωνα " προς τιμήν του αποθανόντος φίλου του . Ενδεχομένως ως αναφορά στον χώρο ανάπαυσης του αποθανόντος, στον οποίο ελπίζει να βρει ξανά τον αγαπημένο του.Σε αυτό το σπαθί, ο Gilgamesh και ο Enkidu λένε ότι είναι " για πάντα τόσο κοντά, τόσο στενά και ομαλά μαζί, που τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη και την ευλυγισία της αγκαλιάς τους ", γι 'αυτό το σπαθί μπορεί να διεισδύσει σε όλα, αλλά από κανεναν εκτός από ένα άμεσο Απόγονο του Νώε (που, σύμφωνα με τις ίδιες επιγραφές, είναι ο βασιλιάς μιας ισχυρής αυτοκρατορίας που βυθίστηκε κάτω από τη Μαύρη Θάλασσα - κάποιοι υποπτεύονται τη μυθική Ατλαντίδα πίσω από αυτό. Σύμφωνα με αυτό, παρεμπιπτόντως, όχι το Γιβραλτάρ, αλλά ο Βόσπορος «οι πυλώνες του Ηρακλή» και επομένως θα έπρεπε να υπήρχαν δύο μεγάλοι οβελίσκοι στο Βόσπορο ), που έσωσαν τον κόσμο μετά την πλημμύρα ....Δεδομένου ότι το σπαθί λέει, μεταξύ άλλων, την ιστορία της φιλίας τριών αρσενικών ζευγαριών ηρώων ( δεδομένου ότι ήταν στην κατοχή ενός μέλους από τα πιο διάσημα αρσενικά ζευγάρια στην ιστορία, δηλαδή εκείνων των Γκιγκλαμές και Ενκιντού και Αχιλλέα και Πατρόκλου καί Αλέξανδρου και Ηφαιστίωνα  ) , ονομάζεται σπαθί δύο καρδιών (ανδρών) .Επίσης ενδιαφέρουσα είναι η αναφορά του σπαθιού στην ιστορία του Αλεξάνδρου μετά τον Πτολεμαίο Ι. Εκεί ο «Γορδιος δεσμός» δεν παρουσιάζεται ως «δεμένο σχοινί», αλλά ως μια σιδερένια αλυσίδα και το σπαθί του Αλεξάνδρου  ως το μόνο εργαλείο που θα μπορούσε να το χωρίσει . Σύμφωνα με αυτό, το επίτευγμα του Αλεξάνδρου δεν ήταν η τόλμη του αλλά το γεγονός ότι είχε στην κατοχή του αυτό το εργαλείο.Μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου, το σπαθί βρέθηκε  στην κατοχή των Καρθαγενών Αννάμπραλ Μπάρκα, του Έλληνα Μένανδρου Α, του Ρωμαίου Γαΐου Ιούλιου Καίσαρα, του ανιψιού του Αυγούστου (ο οποίος το έδωσε στη διάθεση του Μάρκου Βισπανίου Αγρίππα , στόν Βυζαντινο Νάρσή, τον Άραβα Abū l-Qssim Muhammad (Mohammed), τον Kurd Saladin, τον Μογγόλο Temüdschin, το Ινδό Jalāludin Mohammed Akbar, ο Τσέχος Albrecht von Wallenstein, ο Γάλλος πρίγκιπας Eugene of Savoy, ο Πρώσος Frederick II, ο Κορσικός Ο Ναπολέων Βοναπάρτης, ο Γερμανός Έρβιν Ρόμελ, ο Ρώσος Χοσέφ Στάλιν και ο Βρετανός Ιακώβ Ρότσιλντ (4ος βαρόνος Ρότσιλντ)και φτανει  στον Αμερικανό Τζορτζ ΣόροςΑυτός έδωσε το ξίφος σε έναν απόγονο του Αλεξάνδρου, της Πέρσίδας Πριγκίπισσας Αμέλι Αχαιμενές, και έκτοτε βρίσκεται στην κατοχή της.Δεδομένου ότι η Αμέλη Αχαιμένη είναι, ωστόσο, δηλωμένη ειρηνιστρια, αυτή  κατέστρεψε το πολύτιμο σπαθί, αφού το έκοψε σε μικρά κομμάτια, τα οποία ειναι πια διάσπαρτα σε διαφορα σημεία του κόσμου, ωστε να μην πεσει σε χέρια καποιου που θα εκμεταλευτει την δυναμη του και το αίμα δεν μπορεί ποτέ να χυθεί μαζί του.Το σπαθί σχεδιάστηκε και ζωγραφίστηκε από πολλούς καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένων των Pablo Picasso, Leonard da Vinci, Rembrand και Rebens, που τραγουδούσαν πολλοί μουσικοί και περιγράφηκαν από πολλούς συγγραφείς όπως οι Hafez, William Shakespeare, Johann Wolfgang von Goethe και Alexander Sergeyevich Pushkin.

Η κυρία Αμελη Αχαιμένη,πρώτον,ειναι υπαρκτο πρόσωπο ,γνωστη καλλιτέχνιδα και ακτιβίστρια υστερα,διατείνεται πως ειναι απ ευθειας απογονος και του Δαρειου και του Αλέξανδρου[απο παιδι της κορης του Δαρειου που ηταν εγκυος απ τον Αλεξανδρο και οι Περσες εσωσαν το μωρο κρατωντας κρυφη την υπαρξη του]Ηταν και ο λόγος που ο Σορος της το εδωσε-δεν μπορουσε να κανει αλλιώς,ηταν υποχρεωμένος...αυτα διατείνεται η κυρία...

Στο μεταξυ πριν λίγα χρόνια  παραλληλα με το κινημα Q-annon ειχαμε την εμφάνιση του κινηματος SABMYK για οποιους το σπαθι που δημιουργήθηκε από τους Θεούς για τον εκλεκτό, τον νέο και παλιό Βασιλιά του Ωρίωνα και της Ατλαντίδας, από τη Δυναστεία Atmumra κι εκανε ολη αυτην την διαδρομη θα εφτανε στα χερια καποιου προσώπου που μόνο αυτοι ηξεραν και που ονομάζεται SABMYK.

-Στην φωτογραφια επάνω ειναι ο πίνακας του ΝΤΕ ΚΥΡΙΚΟ με θεμα το μυθικό σπαθι...στην κατω φωτογραφία ο πίνακας του GUSTAV KLIMT και το πρωτότυπο ανήκει στον Μπιλ Γκεητς..

Ο DAGON ΚΑΙ ΟΙ ΑΒΥΣΣΑΙΟΙ

Γράφει ο Φωτης Μπαλτούμας

Ο Dagon και οι Αβυσσαίοι

Τα αρχαία Θηρία των Υδάτων

"Τότε, ξαφνικά, το είδα. Με ένα ελαφρό μόνο παφλασμό για να αναγγείλει την άνοδό του στην επιφάνεια, το πλάσμα υψώθηκε πάνω από τα σκοτεινά νερά. Πελώριο σαν τον Πολύφημο και τερατώδες, κατευθύνθηκε σαν νοήμον θηρίο προς τον μονόλιθο, τον οποίο και αγκάλιασε με τα φολιδωτά του χέρια, ενώ χαμήλωσε το απαίσιο κεφάλι του βγάζοντας συγκεκριμένους, υπολογισμένους ήχους φρίκης."
(H.P. Lovecraft, "Dagon")

Ο Ιχθυόμορφος Dagon, όπως απεικονίζεται στο "The Necronomicon Tarot" του Donald Tyson.

Ο Dagon είναι το δεύτερο πλάσμα του νερού που συναντάμε στη Μυθολογία Κθούλου. Όπως και άλλα στοιχεία του λαβκραφτικού Πάνθεου, ο ιχθυόμορφος θεός έχει εξελιχθεί σε ένα από τα πιο δημοφιλή σύμβολα της Μυθολογίας, παρά το γεγονός ότι στο σύνολο του έργου του Λάβκραφτ εμφανίζεται μόλις δύο φορές. Η πρώτη είναι στο ομότιτλο διήγημα, γραμμένο τον Ιούλιο του 1917, το οποίο εξιστορεί την περιπέτεια ενός ναυαγού που ξεβράζεται σε ένα έρημο νησί το οποίο, όπως φαίνεται, βρισκόταν μέχρι πρόσφατα στον πάτο του ωκεανού. Όπως και πολλές άλλες ιστορίες του, έτσι κι αυτή είναι εν μέρει εμπνευσμένη από ένα όνειρο του Λάβκραφτ, κάτι που ενισχύει την απόκοσμη και υποβλητική ατμόσφαιρά της. Ταυτόχρονα όμως ο συγγραφέας φαίνεται να επηρεάστηκε από το σύντομο διήγημα "Fishhead" (1911) του Irvin S. Cobb, στο οποίο ένα ιχθυόμορφο τέρας στοιχειώνει την περιοχή γύρω από μια απομονωμένη λίμνη.
Εξερευνώντας το νησί, ο πρωταγωνιστής συναντά έναν παράξενο μονόλιθο μαύρου χρώματος, διακοσμημένο με παράδοξα σχήματα και σύμβολα, για τα οποία ο Λάβκραφτ γράφει:
"Νομίζω ότι αυτά τα πράγματα υποτίθεται πως απεικόνιζαν ανθρώπους - ή τουλάχιστον κάποιο είδος ανθρώπων. Παρ'όλο που τους έδειχνε να παίζουν σαν ψάρια στα νερά κάποιας υποθαλάσσιας σπηλιάς ή να αποτίουν φόρο τιμής σε κάποιο ιερό μονόλιθο, που κι αυτός βρισκόταν κάτω από τα κύματα. Δεν μπορώ να μιλήσω με λεπτομέρειες για τα πρόσωπα και τα σχήματά τους, γιατί και μόνο η απλή ανάμνησή τους με αρρωσταίνει. Ήταν τόσο αλλόκοτα που ξεπερνούσαν τη φαντασία ενός Πόε ή ενός Μπάλγουερ. Σε γενικές γραμμές ήταν ανατριχιαστικά ανθρώπινα, παρά τα μεμβρανώδη χέρια και πόδια τους, τα υπερβολικά πλατιά και πλαδαρά χείλη τους, τα εξογκωμένα και ανέκφραστα μάτια και άλλα χαρακτηριστικά που δεν είναι ευχάριστο να αναφέρει κανείς. Ήταν αρκετά περίεργο, αλλά φαίνεται ότι είχαν σμιλευτεί με λάθος αναλογίες σε σχέση με το φόντο, γιατί, ένα από τα πλάσματα απεικονιζόταν να σκοτώνει μια φάλαινα, η οποία δεν ήταν παρά λίγο πιο μεγάλη από αυτό."
Όπως αποδείχθηκε όμως, η αναλογία των πλασμάτων δεν ήταν λανθασμένη αφού, στιγμές μόνο αργότερα, ένα γιγαντόσωμο πλάσμα όμοιο με αυτά που απεικονίζονταν στην πέτρα, αναδύθηκε από τα νερά και αγκάλιασε το μονόλιθο βγάζοντας φρικιαστικές κραυγές. Πολλοί φανς και αναλυτές της Μυθολογίας Κθούλου πιστεύουν πως το τέρας ήταν ο ίδιος ο Dagon. Ωστόσο, οι περιγραφές του Λάβκραφτ, όσο αφηρημένες και μη επεξηγηματικές κι αν είναι, δεν φαίνονται να δείχνουν κάτι τέτοιο. Το πλάσμα μοιάζει περισσότερο σαν ένα από τα μεγαλύτερα άτομα του είδους του, παρά σαν θεός τους, ενώ η συμπεριφορά του προς τον μονόλιθο φαίνεται να είναι λατρευτική, όπως και αυτή των όντων που απεικονίζονται στην πέτρα. Το ίδιο το όνομα "Dagon" εμφανίζεται πολύ αργότερα, προς το τέλος του διηγήματος, όπου ο αφηγητής θυμάται τις συζητήσεις που έκανε με έναν εθνολόγο πάνω στον Θεό-Ψάρι των Φιλισταίων, ονόματι Dagon, προσπαθώντας να μάθει περισσότερα για την εμπειρία του.
Η συγκεκριμένη λεπτομέρεια του διηγήματος είναι ιδιαίτερα σημαντική: Σε αντίθεση με τις περισσότερες οντότητες της Μυθολογίας Κθούλου, ο Dagon δεν είναι εξ'ολοκλήρου επινόηση του Λάβκραφτ, αλλά βασίζεται σε μια θεότητα με το ίδιο όνομα, υπαρκτή στην ανθρώπινη μυθολογία, έναν θεό των Φιλισταίων και άλλων λαών της γης της Χαναάν, που το όνομά του αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στην Παλαιά Διαθήκη, στη "Φοινικική Ιστορία" του Φίλωνα Ερέννιου της Βύβλου, αλλά και στον "Χαμένο Παράδεισο" του Τζον Μίλτον - μια από τις κύριες λογοτεχνικές επιρροές του συγγραφέα. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την πάγια τακτική του Λάβκραφτ να παρουσιάζει τα πλάσματά του όσο το δυνατόν πιο εξωανθρώπινα, επινοώντας τα πιο παράξενα και "εξωγήινα" ονόματα γι'αυτά. Έτσι ο Robert M. Price (ένας από τους πιο σημαντικούς αναλυτές της Μυθολογίας Κθούλου) θεωρεί πως ο Λάβκραφτ ίσως να μην επιθυμούσε να εντάξει τον Dagon στους Μεγάλους Παλαιούς. Ενώ, εντοπίζοντας ομοιότητες ανάμεσα στο διήγημα "Dagon" και το μεταγενέστερο "Κάλεσμα του Κθούλου" - όπως το βυθισμένο νησί που αναδύεται, το γιγαντιαίο ιχθυόμορφο πλάσμα, την ιστορία του ναυαγού κλπ - ο Price και ο Will Murray αναπτύσσουν τη θεωρία πως ο Dagon είναι ουσιαστικά το ακατέργαστο πρωτότυπο πάνω στο οποίο χτίστηκε τόσο ο ίδιος ο Μεγάλος Παλαιός Cthulhu, όσο και άλλα στοιχεία των μεταγενέστερων ιστοριών του Λάβκραφτ.

Η δεύτερη αναφορά στον Dagon γίνεται αρκετά χρόνια αργότερα, στη νουβέλα "Η Σκιά Πάνω από το Ίνσμουθ" (1932). O πρωταγωνιστής της, ένας νεαρός ταξιδιώτης που ταξιδεύει στην περιοχή της Νέας Αγγλίας ψάχνοντας το γενεαλογικό του παρελθόν, αναγκάζεται να διανυκτερεύσει στην παραθαλάσσια πόλη του Ίνσμουθ. Σύντομα όμως ανακαλύπτει πως η πόλη, με όλους σχεδόν τους κατοίκους της, ελέγχεται από το Εσωτερικό Τάγμα του Dagon, μια θρησκευτική αίρεση που αναπτύχθηκε χάρη στη δράση του Obed Marsh και κατόρθωσε να εκδιώξει βάναυσα τον χριστιανισμό από την πόλη. Στην πραγματικότητα, το Τάγμα αποτελεί τη βάση για τις συναλλαγές ανάμεσα στους κατοίκους της πόλης και τους Αβυσσαίους (Deep Ones), ιχθυόμορφα πλάσματα, αρχαία και εξωπραγματικά σοφά. Η συμφωνία περιλαμβάνει τον γάμο των ανθρώπων της πόλης με μέλη της φυλής των Αβυσσαίων, ενώ σε αντάλλαγμα τα πλάσματα προσφέρουν άφθονη ψαριά στα δίχτυα των ψαράδων και θησαυρούς από τον βυθό της θάλασσας. Τα παιδιά που προκύπτουν από τους γάμους μοιάζουν αρχικά με τους ανθρώπινους γονείς τους, ωστόσο με τα χρόνια αρχίζουν να αποκτούν ιχθυόμορφα χαρακτηριστικά, αλλά και μια αγάπη προς το στοιχείο του νερού, εγκαταλείποντας τελικά τον κόσμο της στεριάς για να ζήσουν στο υδάτινο βασίλειο των τερατωδών προγόνων τους.

---

Ο Dagon, με την επονομασία "Πατέρας" και με σύντροφό του την "Μητέρα Ύδρα" παρουσιάζεται ως ο αρχαίος γεννήτορας των Αβυσσαίων, και ως μία από τις θεότητες που λάτρευαν οι κάτοικοι του Ίνσμουθ. Ωστόσο, ξανά, ο Λάβκραφτ αποφεύγει να τοποθετήσει τον Dagon στο ίδιο επίπεδο με τους υπόλοιπους Μεγάλους Παλαιούς. Μιλώντας με το στόμα ενός από τους βασικούς χαρακτήρες της νουβέλας, του ημίτρελου ζητιάνου Zadok Allen, ο συγγραφέας παραθέτει τον Dagon μαζί με μια σειρά από άλλα είδωλα που αποτελούσαν επίσης τη λατρεία του Τάγματος: Ασταρώθ, Μπελιάλ, Βεελζεβούλ, τα είδωλα της Χαναάν και των Φιλισταίων και τη Χρυσή Αγελάδα που λάτρεψαν οι Ιουδαίοι μετά την Έξοδο. Φαίνεται τελικά να παρουσιάζει τον Dagon σαν έναν δαίμονα ή τέρας που θεοποιήθηκε από τους προληπτικούς ψαράδες, ενώ στην πραγματικότητα η λατρεία των Αβυσσαίων, συμπεριλαμβανομένου και του Dagon του ίδιου, ήταν προς τον Cthulhu.

---

Dagon. Γλυπτό του Clark A. Smith.

H θέση του Dagon στη Μυθολογία Κθούλου θα οριστικοποιηθεί με τη νουβέλα "The Lurker at the Threshold" (1945) του August Derleth που, σύμφωνα με τον ίδιο, βασίστηκε σε σημειώσεις και πρόχειρα κείμενα του ίδιου του Λάβκραφτ. Στην ιστορία του ο Derleth παρουσιάζει τον Dagon σαν έναν από τους Παλαιούς, υποδεέστερο όμως των υπολοίπων. Ο Cthulhu, άρχοντας των ονείρων ήταν ο αρχιερέας των Μεγάλων Παλαιών και ο Dagon, μαζί με τους Αβυσσαίους, οι πιστοί υπηρέτες του. Την ιεράρχηση αυτή θα ακολουθήσει και στις υπόλοιπες ιστορίες του συνδέοντας το σύνολο των γεγονότων που διαδραματίστηκαν στο Ίνσμουθ με τις προσπάθειες των Αβυσσαίων να ανυψώσουν ξανά τη R'lyeh. Ακολούθως, ο Phillip Schreffler στο γενεαλογικό δέντρο που παρουσιάζει στο έργο του, "The H.P. Lovecraft Companion" (1977), κατατάσσει τον Dagon και τους Αβυσσαίους ως όντα δημιουργημένα από τον Cthulhu και υποτελείς σε αυτόν, ενώ ο Donald Tyson σημειώνει πως ο Dagon, όπως και ο ερπετοειδής Yig, αποτελούνται από ύλη που συμπεριφέρεται με πιο συμβατικό τρόπο από ότι τα σώματα του Yog-Sothoth και του Cthulhu. Στην προσέγγιση του Τyson τα δύο πλάσματα πιθανολογούνται να ήρθαν μαζί με τους υπόλοιπους Παλαιούς αλλά, σε αντίθεση με αυτούς, να διαφοροποιήθηκαν και να εξελίχθηκαν κατά την παραμονή τους στη Γη.

---

Αντίθετα με τα υπόλοιπα πλάσματα της Μυθολογίας Κθούλου λοιπόν, ο Dagon δεν είναι κάποιο φανταστικό τέρας που κατασκεύασε ο Λάβκραφτ και οι συνεχιστές του για να στοιχειώσουν τους αναγνώστες τους, αλλά κομμάτι - και μάλιστα σημαντικό - της μυθολογίας των αρχαίων λαών της Μέσης Ανατολής. Συνεπώς, πριν περάσουμε στην παρουσίαση του μαγικού προφίλ που του αποδίδουν οι σύγχρονοι λαβκραφτικοί αποκρυφιστές, είναι χρήσιμο να εξετάσουμε, έστω και σύντομα, το ρόλο που διαδραμάτισε ο θεός-ψάρι στην ιστορία και τις παραδόσεις αυτών των λαών.

Το ονομα Dagon είναι στην πραγματικότητα η ιουδαϊκή εκδοχή του Dagan, μιας από τις πιο σημαντικές θεότητες της Μεσοποταμίας και των δυτικών Σημιτικών φύλων. Η ετυμολογία του ονόματος αποτελεί πεδίο ακαδημαϊκών διαφωνιών. Στην "Φοινικική Ιστορία" του ο Φίλων Ερέννιος (1ος αιώνας μ.Χ.) σημειώνει πως Dagan σημαίνει "σιτάρι", ωστόσο το όνομα μπορεί να συσχετιστεί και με την λέξη "dag" (ψάρι), άποψη που ενισχύεται από τη συχνή απεικόνιση του θεού ως μισός άνθρωπος - μισός ιχθύς από τους Φοίνικες. Νεότεροι μελετητές πάλι συνδέουν το όνομα με την αραβική λέξη "dajana" (θυελώδης, νεφελώδης). Σε κάθε περίπτωση, τα αρχαιολογικά στοιχεία δείχνουν πως ο Dagan ήταν ένας από τους σημαντικότερους θεούς των Αμοριτών, μεσοποταμιακού λαού με κέντρο του την πόλη Mari στα βόρεια της Βαβυλώνας, ενώ η λατρεία του αργότερα εξαπλώθηκε σε μεγάλο μέρος της Μέσης Ανατολής.Τα κείμενα της Ebla (αρχαία πόλη στα όρια της Συριακής ερήμου) αναγνωρίζουν την ύπαρξή του από την τρίτη χιλιετία προ Χριστού, αν και σπάνια τον αναφέρουν με το όνομά του. Αντίθετα, είναι γνωστός με τίτλους όπως "Bekalam" (Κύριος της Γης) και "Be Dingir Dingir" (Κύριος των Θεών). Οι Αμορίτες βασιλείς συχνά έπαιρναν τίτλους όπως "Ιzi-Dagan" (υπηρέτης του Dagan), ενώ αρκετά κείμενα αναφέρουν πως ο Dagon μετέδιδε, μέσω οραμάτων, χρησμούς στους εκστατικούς προφήτες και ιερείς των ναών του, οι οποίοι έπειτα συμβούλευαν το βασιλιά.

O Dagan σαν ιχθυόμορφος θεός.

Η εξάπλωση της λατρείας του Dagan και η ομοιότητά της με αυτή του θεού Enlil, της κύριας θεότητας των νότιων μεσοποταμιακών περιοχών, είχε ως αποτέλεσμα την ταύτιση των δύο θεών, αλλά και την απεικόνιση του Dagan σαν θεότητα του Κάτω Κόσμου. Οι Φοίνικες λάτρευαν επίσης τον θεό, απεικονίζοντας τον στα νομίσματά τους ως μισό άνθρωπο - μισό ψάρι, κάτι που πιθανώς οδήγησε στη σύνδεσή του με τον Adapa ή Oannes, με το στοιχείο του νερού, αλλά και με την προσφορά της γνώσης αφού στη μυθολογία ο Oannes, εξερχόμενος από το νερό, έδωσε στους ανθρώπους τα γράμματα και τις τέχνες. Συσχετίστηκε όμως και με τον πατέρα του Adapa, τον θεό Enki ή Ea (από όπου μάλιστα φέρεται να προέρχεται και η λέξη Oannes). Ο Enki ήταν κεντρική φιγούρα του σουμεριακού και βαβυλωνιακού Πάνθεου, σαν θεότητα τόσο του νερού όσο και της γης, αλλά και σαν πατέρας του πολιτισμού και προστάτης θεός των μάγων. Επιπλέον, σύμφωνα με κάποιες αρχαιολογικές πηγές από την Χαναάν, ο Dagan παρουσιάζεται ως ο πατέρας του Ba'al (αν και στις πιο κοινές παραδόσεις ο πατέρας του είναι ο El), κάτι που ίσως να δικαιολογεί τον τίτλο "θυελλώδης" (Dajana). Τελικά, μέσω των φοινικικών φύλων ο θεός φαίνεται να υιοθετήθηκε ως ο κεντρικός χαρακτήρας του πάνθεου των Φιλισταίων και της πόλης Ασδώδ, με την παράλληλη αλλαγή του ονόματός του σε Dagon, αν και οι κύριες πηγές γι'αυτό, πέρα από τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης, είναι οι συχνά αμφισβητούμενες αναφορές του Φίλωνα.

Από τα διάφορα χωρία της Βίβλου που αναφέρουν τον Dagon (που στα κείμενα του Φίλωνα αλλά και στη μετάφραση της Βίβλου από τους Εβδομήκοντα γράφεται ως "Δαγών") ξεχωρίζει το περιστατικό που περιγράφεται στο πρώτο βιβλίο του Σαμουήλ (5:1-5). Σύμφωνα με το συγκεκριμένο χωρίο, οι Φιλισταίοι μετέφεραν την Κιβωτό της Διαθήκης στην Ασδώδ μέσα στο ναό του Dagon, τον πιο σημαντικό ιερό χώρο της πόλης τους, και την τοποθέτησαν μπροστά στο άγαλμά του. Το επόμενο πρωί όμως οι ιερείς του ναού βρήκαν το είδωλο του Θεού πεσμένο με το πρόσωπο στο έδαφος, μπροστά από την Κιβωτό. Οι Φιλισταίοι έβαλαν το άγαλμα στη θέση του, όμως την επόμενη μέρα ο Dagon βρέθηκε ξανά πεσμένος, με τις παλάμες των χεριών του κομμένες και πεταμένες στο κατώφλι μπροστά από το άγαλμα. Από τότε οι ιερείς, αλλά και κάθε Φιλισταίος που έμπαινε στο ναό δεν πατούσε ποτέ στο κατώφλι του Dagon.
Η ιουδαιοχριστιανική παράδοση είναι γεμάτη από παρόμοια περιστατικά. Ωστόσο η συγκεκριμένη ιστορία έχει ξεχωρίσει, και αποτελεί την βάση πάνω στην οποία ο Frater Sadashdor (το μαγικό όνομα του Stephen Dziklewicz στους κύκλους του Esoteric Order of Dagon) αναπτύσσει την μαγική ανάλυσή του τόσο για τον θεό των Φιλισταίων όσο και για τον Λαβκραφτικό Dagon. Στο έργο του "Dagon Rising - The Litany of Dagon" (1987) ο συγγραφέας παραλληλίζει την πτώση του Dagon μέσα στον οίκο του με τον καταποντισμό του Cthulhu και της R'lyeh, ενώ στη συνέχεια προχωρά στην παράθεση ενός ιδιαίτερου τυπικού, μιας λιτανείας 27 στίχων, καθένας από τους οποίους είναι γραμμένος με τέτοιο τρόπο ώστε να κρύβει κωδικοποιημένους άφθονους συμβολισμούς.
Το κείμενο του Sadashdor ξεκινά με τους χαρακτηριστικούς στίχους "Στον Οίκο του στην Ασδώδ ο άρχοντας Δαγών βρίσκεται πεσμένος. Όμως θα επανέλθει στη Θέση του ξανά!". Αναμφίβολα αυτό φέρνει στο νου την χαρακτηριστική φράση του Λάβκραφτ "Στον Οίκο του στην R'lyeh ο Cthulhu κείτεται νεκρός, αλλά ονειρεύεται". Παράλληλα όμως οι στίχοι αποτελούν και περιγραφή της κατάστασης του μάγου, ο οποίος εργάζεται για να επαναφέρει τη δύναμη και τη γνώση του υπερ-συνείδητου νου. Αυτή η ανάδυση της συνειδητότητας, παρόμοια με την έξοδο του πλάσματος από την θάλασσα αλλά και με το ξύπνημα του Cthulhu, επαναλαμβάνεται και στον τελευταίο στίχο της Λιτανείας: "Στον Οίκο του στην Ασδώδ ο Dagon θα υψωθεί ξανά!".
Στους στίχους 9-12 της Λιτανείας, "Και θα εκπληρωθούν εκείνη την ώρα, ο ήχος μιας κραυγής από την Πύλη των Ιχθύων, ένα ουρλιαχτό από το δεύτερο διαμέρισμα, και μια μεγάλη αναταραχή από τους λόφους" ο συγγραφέας περιγράφει όλα αυτά που θα συνοδεύουν την άνοδο του θεού, κάνει όμως και μια ιδιαίτερα σημαντική αναφορά στην Πύλη των Ιχθύων, την βόρεια πύλη της Ιερουσαλήμ. Όπως τονίζει και ο ίδιος στον σχολιασμό του, η πύλη αυτή μπορεί να σχετιστεί με την υδάτινη Άβυσσο του Apsu, και με τα νερά της Tiamat στην μεσοποταμιακή κοσμογονία. Μερικούς στίχους αργότερα δε, γράφει: "Όλοι όσοι εισέρχονται στον οίκο του Dagon είναι υπο τη σφραγίδα του Έντεκα". Το πρώτο μέρος της φράσης είναι αυτούσια παρμένο από το εβραϊκό κείμενο της Βίβλου, και έχει αριθμοσοφική αξία 583, την ίδια με το AChD OShR (έντεκα). Ο συγγραφέας το συνδέει με τον ιερό αριθμό της Nuit, όπως περιγράφεται στο "Βιβλίο του Νόμου" του Aleister Crowley, αλλά και με τους έντεκα Δράκους που η Tiamat γέννησε στον πόλεμο με τους Πρεσβύτερους Θεούς.

Ο Ερημίτης, από το "Ταρώ του Θωθ"

Παράλληλα με την ανάλυση της Λιτανείας του, ο Sadashdor προχωρά και στην μελέτη του ονόματος του Dagon. Η εβραϊκή εκδοχή του (DGVN) έχει αξία 63, κάτι που για τον συγγραφέα συνδέει τον θεό με τη λέξη Abaddon (ABDVN, που επίσης έχει αξία 63). Ο Aβαδδών στη μεν Παλαιά Διαθήκη είναι ταυτόσημο της Αβύσσου (She'ol), ενώ στην Αποκάλυψη του Ιωάννη παρουσιάζεται ως ο κάτοικος αυτής της απύθμενης Αβύσσου. Παράλληλα όμως προχωρά και σε συνδέσεις με τις κάρτες ΙΧ (Ερημίτης) και XVIII (Σελήνη) από το Ταρώ του Θωθ του Aleister Crowley (αξίζει να σημειωθεί πως ο ίδιος ο Crowley στο "Βιβλίο του Θωθ" αναφέρει τον Dagon στην περιγραφή των καρτών του Ανόητου και του Θανάτου, κατά πάσα πιθανότητα όμως μιλά για τον θεό-ψάρι των Φιλισταίων σαν αντίστοιχο του Oannes, παρά για το πλάσμα του Λάβκραφτ).

---

Η σφραγίδα του Dagon από τον Shadashdor, σχεδιασμένη στο μαγικό τετράγωνο του Ερμή. Παρατηρήστε την ομοιότητα του σχεδίου με την πορεία του φωτός στην καρτα του Ερημίτη.

Όσον αφορά την ελληνοποιημένη εκδοχή του ονόματος ("Δαγών"), ο Sadashdor υπολογίζει την αξία της ως 858 με το αλεξανδρινό σύστημα, ίδια με αυτήν της εβραϊκής φράσης για την "ανάσα της ζωής". Όπως όμως παρατηρεί ο Γιώργος Ιωαννίδης στο "Necronomicon - Το Μονοπάτι του Μαύρου Θεού" (2011) η πραγματική αλεξανδρινή αξία του "Δαγών" είναι όχι 858 αλλά 850, ίδια με αυτή της λέξης "όφις", μια σύνδεση αρκετά εύστοχη, αφού ο όφις, και τα ερπετά γενικότερα, αποτελούν σύμβολο της προσφοράς της γνώσης στον άνθρωπο. Αντίστοιχα ο Dagon, σαν ιχθυόμορφος Oannes, με την έξοδό του από το νερό πρόσφερε στους ανθρώπους τα γράμματα και τις τέχνες, κάτι που συνέβη και με το βαβυλωνιακό αντίστοιχό του, τον θεό Enki (που αποτελεί σημαντικό στοιχείο στο Νεκρονομικόν του Σίμωνα).
Τη σχέση του Dagon με τη γνώση αναγνωρίζει και ο Donald Tyson στο πρακτικό σύστημα που παρουσιάζει στο "Grimoire of the Necronomicon" (2008), και στο οποίο ο ιχθυόμορφος Παλαιός αντιστοιχείται στη σφαίρα της Σελήνης: "Όλοι οι αφοσιωμένοι μελετητές της θρησκείας και της μαγείας βαδίζουν στο μονοπάτι του Dagon, είτε το γνωρίζουν είτε όχι. Με το να αποκτά και να αναλύει δυσνόητη γνώση, ο νους μεταμορφώνεται και καθίσταται ικανός να ανοίξει τη Δυτική Πύλη. Μέσα από την απόκτηση της γνώσης και την εξάσκηση των λογισμών η αντίληψη της πραγματικότητας μεταβάλλεται. Μια βαθύτερη και με μεγαλύτερο νόημα οπτική αποκτάται για το σύμπαν, και για τη θέση του ανθρώπου σε αυτό.[...] Ο Δρόμος του Dagon είναι ο δρόμος του Μάγου (Wizard), μιας λέξης που προέρχεται από τη λέξη Σοφός (Wise)".

Ο παραλληλισμός του Enki με τον Dagon έχει οδηγήσει και σε μια άλλη ενδιαφέρουσα σύνδεση, αυτή τη φορά με τον αρχαιοελληνικό θεό Πάνα, καθώς, η πιο διαδεδομένη απεικόνιση του Enki ήταν αυτή του "τραγόψαρου", μισού τράγου και μισού ψαριού. Η μορφή αυτή έγινε μεταγενέστερα γνωστή ως το ζώδιο Αιγόκερως (Capricorn). Σύμφωνα δε με τη μυθολογία του συγκεκριμένου ζωδίου, όπως περιγράφεται στην "Ποιητική αστρονομία" του Γάιου Ιούλιου Υγίνου (1ος αι. μ.Χ.), ο Πάνας μεταμορφώθηκε σε τραγόψαρο για να ξεφύγει από τον Τυφώνα. Ο συγκεκριμένος μύθος, σε συνδυασμό με την αριθμητική αξία του Dagon στο αριθμοσοφικό σύστημα A.I.O. (All-In-One) του Frater Kraken, η οποία είναι 18 (όμοια με της λέξης Capricorn) οδηγεί τον Γιώργο Ιωαννίδη στο να ταυτίσει το ιχθυόμορφο πλάσμα του Λάβκραφτ με τον τραγόμορφο θεό. Προσπάθεια σύνδεσης του Dagon με τον Πάνα, ωστόσο, επιχειρεί και ο Kenneth Grant στα έργα του "Outside the Circles of Time" (1980) και "Hecate's Fountain" (1992), όπου αναφέρει πως ο αριθμός του Dagon είναι το 777, η αριθμητική αξία του Shaitan αν προστεθεί με αυτή του Aiwass. Είναι επίσης και το άθροισμα των αριθμών από όλες τις σεφίρες και τα μονοπάτια του Δέντρου της Ζωής, κάτι που, για τον Grant, συνδέει τον Μεγάλο Παλαιό με τον Πάνα (Εν το Παν).***
Η ταύτιση του αριθμού 777 με τον Dagon βασίζεται στην παρατήρηση του Aleister Crowley πως 777 είναι η αξία της φράσης "Ο Κόσμος των Κελυφών", δηλαδή των Κλιφώθ, που στην Δρακόντεια Παράδοση συνδέονται με τον "Δράκο του Βυθού". Προσωποποιήσεις αυτού του αρχετύπου, σύμφωνα με τον Grant, έχουν αποτελέσει ο Τυφώνας και ο Set, τα 7 αστρα της Μεγάλης Άρκτου, το Φίδι της Εδέμ και το επτακέφαλο πλάσμα στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, αλλά και η λατρεία του Ιχθύ (Dagon), η οποία προηγήθηκε αυτής του Ταύρου (Μίθρα) και του Κριού/Αμνού (Χριστός). Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, "η παλαιότερη μυστηριακή λατρεία (δηλ. η Αφρικανική) κυριαρχούταν από τρία σύμβολα-κλειδιά: το Δέντρο, το Νερό και το Ερπετό [...] τα οποία εντοπίζονται στην μεταφυσική της Καμπάλα ως το Δέντρο της Ζωής, τα Νερά της Αβύσσου και ως το Ερπετό που πέτυχε την αποθέωση ή το Υψηλό, κατερχόμενο στα Βάθη για τα οποία Πύλη είναι η Daath (Γνώση)".
H οπτική του Grant για τον Dagon βασίζεται κυρίως στις οριακές θεωρίες του αμφιλεγόμενου αιγυπτιολόγου Gerald Massey και του εναλλακτικού αρχαιολόγου Robert Temple. Αναμφίβολα όμως έχει επηρεαστεί και από το έργο του Michael Bertiaux και του αμερικανικού τάγματος La Couleuve Noire. Σε ένα ανέκδοτο κείμενο του Bertiaux (του οποίου μέρος δημοσιεύει ο Grant στο "Outside the Circles of Time") ο μάγος από τo Seattle αποκαλεί τον Dagon "Ντααθικό Δρόμο" (Daathian Doorway), το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσει ο μάγος, μέσω της μεταμόρφωσης, προς την πνευματική ελευθερία. Στη σκέψη του Bertiaux και του Grant λοιπόν, ο Dagon αποτελεί μια προσωποποίηση του Φύλακα στο Κατώφλι, που οδηγεί τον μύστη στα μονοπάτια της Γνώσης. Είναι όμως και μια προσωποποίηση του Ρεύματος της Αφροδίτης (Venusian Current) σαν Ιχθύς, σύμβολο του Νερού (Αστρικό πεδίο) στην θετική, θηλυκή οπτική του, αυτή του κόκκινου υγρού, ή σεληνιακού αίματος.

Το κλιφωθικό μονοπάτι Malkunofat.

Παράλληλα ο Bertiaux, στον "χάρτη ραδιοψυχανάλυσης" του Νεκρονομικού που παρουσιάζει στο "Voudon Gnostic Workbook" (1988) αναθέτει στις εργασίες που σχετίζονται με τον Dagon, ανάμεσα σε άλλα χαρακτηριστικά, την απόχρωση βαθύ μπλε. Το συγκεκριμένο χρώμα στους πίνακες αντιστοιχιών του "Liber 777" ταυτίζεται με την 23η ατραπό της Σοφίας, την κάρτα του Κρεμασμένου αλλά και το κλιφωθικό αντίστοιχό της, Malkunofat. Στο "Nightside of Eden" (1977) ο Grant, όπου παρουσιάζει αναλυτικά τα Τούνελ του Σετ με βάση το "Liber 231" του Crowley, γράφει: "Το 23ο Kala είναι υπό την κυριαρχία του Malkunofat που κείτεται στο βάθος της υδάτινης αβύσσου. Μπορεί να αφυπνισθεί από την οξεία δόνηση του ονόματός του στο Κλειδί της Σολ δίεσης.[...] Αυτό είναι το βασίλειο των Αβυσσαίων, ο Δράκος του σκοταδιού που ο αριθμός του είναι 5". Ο αριθμός 5 (2+3) είναι ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία στο χαοτικό κίνημα του Ντισκορντιανισμού, ενώ αντίστοιχο αίνιγμα αποτελεί και ο αριθμός 23, ο οποίος μάλιστα από τα μέλη του Esoteric Order of Dagon έχει αναχθεί σε σύμβολο της λαβκραφτικής μαγείας και του Ρεύματος του Νεκρονομικού (το περίφημο "Ρεύμα 23", σε αντιστοιχία με το "Ρεύμα 93", που εκφράζει τη φιλοσοφία του Θελήματος).

---

Είναι πολλές και διαφορετικές ακόμα οι αναλύσεις που μπορούν να γίνουν πάνω στην ερμηνεία του Dagon και των Αβυσσαίων στο Ρεύμα του Νεκρονομικού, ωστόσο το βαθύτερο νόημα του ιχθυόμορφου Παλαιού μπορεί να συνοψίστεί σε αυτό που η Linda Falorio, αναφερόμενη στον Κρεμασμένο στην παρουσίαση της κλιφωθικής τράπουλας "The Shadow Tarot" (2004) γράφει: "Η Δύναμη βρίσκεται στην τελική παράδοση της ψυχής στην μυστική ένωση με το Κενό, την ένωσή της με τη Μητέρα στα υδάτινα βάθη του Συλλογικού Ασυνειδήτου". Πολύ παρόμοια με τον Cthulhu λοιπόν, ο Dagon αντιπροσωπεύει το δρόμο προς αυτήν την ένωση με τον Μακρόκοσμο, τόσο από την σεφιρωθική όσο και από την κλιφωθική οδό. Ενώ σαν πλάσμα του βυθού, σύμβολο του αστρικού αλλά και της γνώσης, προσεγγίζεται από τους ασκητές του λαβκραφτικού ρεύματος μέσα από εργασίες κρυσταλλοσκοπίας αλλά και ονειρομαγείας, με απώτερο σκοπό την επίτευξη της επικοινωνίας μέσω των οραμάτων, όπως έκαναν και οι προφήτες των Αμοριτών στην αρχαία Μεσοποταμία. Παράλληλα όμως ο Dagon, ως ο πρώτος και αρχαιότερος Αβυσσαίος, όπως και τα παιδιά του, συμβολίζουν την μεταμόρφωση, και την μετάβαση σε καταστάσεις διαφορετικής συνειδητότητας, δίνοντας έτσι την έμπνευση για εργασίες μεταμόρφωσης, νοητικής ή αστρικής, και τη βάση για την επικοινωνία με το "Θηρίο": το κρυμμένο, φαινομενικά "τερατώδες" αλλά στην πραγματικότητα άγνωστο κομμάτι του Εαυτού που ανέρχεται μέσα από την θάλασσα του ασυνειδήτου, για να επιστρέψει τελικά σε αυτήν, ακριβώς όπως τα παιδιά των Αβυσσαίων επιστρέφουν στο υδάτινο βασίλειο των πατέρων τους.




***Στην πραγματικότητα, η σχέση του 777 με το Δέντρο της Ζωής φαίνεται να είναι διαφορετική. Σύμφωνα με τον Crowley, ο αριθμός 777 είναι σύμβολο όχι όλων των στοιχείων του Δέντρου αλλά του "Φλεγόμενου Σπαθιού", της πορείας δηλαδή που ακολούθησε η Δημιουργία σύμφωνα με την Καμπαλιστική κοσμογονία (μια άλλη ονομασία της είναι "Ροή της Αστραπής"). Αριθμητικά, το 777 προκύπτει από το άθροισμα της αξίας των εβραϊκών γραμμάτων που αντιστοιχούνται στα μονοπάτια που αποτελούν το "Φλεγόμενο Σπαθί", συν την πορεία από την Binah στην Chesed όπου δεν υπάρχει μονοπάτι, αλλά που ο Crowley ορίζει ως αξία της τον αριθμό 3. Αντίστοιχα, οι μύστες που εξερευνούν το Δέντρο της Ζωής ακολουθούν μια ακριβώς αντίστροφη οδό, γνωστή και ως "Δρόμος του Ερπετού" (προσέξτε την ονομασία και θυμηθείτε το νόημα του Όφι), της οποίας αριθμητική αξία μπορεί επίσης να θεωρηθεί ο συγκεκριμένος αριθμός. Παρά τη λανθασμένη ερμηνεία του Grant όσον αφορά το 777, ωστόσο, ο συλλογισμός του είναι έγκυρος: Η πορεία από την τελευταία Σεφίρα, Malkuth ως την πρώτη, Kether, είναι ένα μονοπάτι επιστροφής από το Κατώτερο στο Ανώτερο, ένας δρόμος που οδηγεί στον γάμο του Μικρόκοσμου (άτομο) με το Μακρόκοσμο (Σύμπαν), και κατά συνέπεια η ένωση του Ενός με το Παν. Η ολοκληρωμένη ανάλυση του Crowley για το 777 παρατίθεται στο κείμενο "Essay on the Qabalah", το οποίο συμπεριλαμβάνεται στην έκδοση της Weiser Books του "777 and Other Qabalistic Writings" (αν και απουσιάζει από την έκδοση "777 Revised" και από τις e-text εκδοχές του 777 που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο) αλλά και στον πέμπτο τόμο του "The Equinox Vol. I".
http://necronomiconmagic.weebly.com/about.html

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΜΕ ΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ[Ο ΧΑΣΤΟΥΡ]

Hastur

Ο ΑΚΑΤΑΝΟΜΑΣΤΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΜΕ ΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ

Ο Ακατονόμαστος Βασιλιάς με τα Κίτρινα

 

 

Γράφει ο Φώτης Μπαλτούμας

  Ένα δίλημμα που εκφράζεται συχνά πάνω στην αποκρυφιστική προσέγγιση της Μυθολογίας Κθούλου είναι το αν τα έργα των συγγραφέων εκτός του Χ.Φ. Λάβκραφτ μπορούν να αξιοποιηθούν στο μαγικό έργο. Κατά πόσο ο Cthuga του Ώγκωστ Ντέρλεθ, ο Daoloth του Ramsey Campbell, οι θεοί και οι δαίμονες από το γριμμόριο του Σίμωνα και τα υπόλοιπα ψευδο-Νεκρονομικά, ακόμα και η “νεομυθολογία” Κθούλου που αναπτύσσει στα έργα του ο Donald Tyson, μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν τον μυστηριώδη κόσμο των αρχετύπων και να εμπνεύσουν γόνιμα την εσωτερική πορεία, όπως συμβαίνει με τις φιγούρες που αποτύπωσε στο χαρτί ο μοναχικός συγγραφέας από το Providence;

Προσεγγίζοντας το θέμα από τη σκοπιά της Χαοτικής Μαγείας, φυσικά, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: αν κάτι μπορεί να διεγείρει ικανοποιητικά την φαντασία, την κινητήρια δημιουργό δύναμη, τότε μπορεί να χρησιμοποιηθεί μαγικά για την επίτευξη του σκοπού. Έτσι λοιπόν υπάρχουν τυπικά βασισμένα σε κομμάτια της Μυθολογίας Κθούλου που διαμορφώθηκαν όχι από τον εμπνευστή της, αλλά από τους διαδόχους του. Μερικά παραδείγματα είναι η επίκληση του “Σχίστη των Πέπλων” Daoloth στο Necronomicon Gnosis της Asenath Mason, καθώς και η θεραπευτική μέθοδος του βατραχόμορφου Tsathoggua (μιας οντότητας που, αν και χρησιμοποιήθηκε και από τον Λάβκραφτ σε μερικές ιστορίες του, στην πραγματικότητα αποτελεί δημιούργημα του Clark A. Smith) στο Pseudonomicon του Phil Hine, ωστόσο τέτοιες περιπτώσεις είναι σχετικά λίγες. Αντιθέτως, πολλοί μάγοι φαίνονται να προτιμούν το έργο του ίδιου του Λάβκραφτ παρά των συνεχιστών του.

Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι απλός: η δουλειά των συνεχιστών της Μυθολογίας Κθούλου, όσο εμπνευσμένη και καλογραμμένη κι αν είναι, αποτελεί περισσότερο αποτέλεσμα ενσυνείδητης σκέψης και επηρεάζεται από τις προτιμήσεις, την προσωπική φιλοσοφία, τις επιθυμίες και, ειδικά στην περίπτωση του Ντέρλεθ, από τα θεολογικά πιστεύω τους. Αντιθέτως, το έργο του ίδιου του Λάβκραφτ, ενός ανθρώπου που συνειδητά απεχθανόταν το μεταφυσικό και παρ'όλα αυτά καταπιανόταν με τη συγγραφή διηγημάτων που ασχολούνται ακριβώς με αυτό, στο μεγαλύτερο μέρος του είναι προϊόν του ασυνειδήτου, και συγκεκριμένα των ονείρων που έβλεπε και αδυνατούσε να χαλιναγωγήσει. Αυτό προσδίδει στις φιγούρες των ιστοριών του μια αύρα μυστηρίου, αλλά και ξεχωριστής δύναμης. Κατά κανόνα λοιπόν το πρωτότυπο έργο του Λάβκραφτ, σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη προσωπικότητα και ψυχολογία του συγγραφέα, θεωρείται περισσότερο σημαντικό τόσο από τους αναζητητές που στην Μυθολογία Κθούλου εντοπίζουν το μυστήριο της επικοινωνίας με ένα εξωανθρώπινο μαγικό ρεύμα (όπως υποστηρίζει η Τυφώνεια οπτική), όσο και από εκείνους που ερμηνεύουν τους Μεγάλους Παλαιούς σαν φιλοσοφικές, λανθάνουσες εσωτερικές ιδέες για τη χαρτογράφηση του άγνωστου, σκοτεινού και κατά συνέπεια τρομακτικού, ανθρώπινου ασυνειδήτου.

Φυσικά, όπως και σε όλους τους κανόνες άλλωστε, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί ένας χαρακτήρας που ενώ η εμφάνισή του προηγήθηκε της εποχής του Λάβκραφτ, συνδέθηκε άρρηκτα με τη Μυθολογία Κθούλου. Πρόκειται για τον μυστηριώδη Βασιλιά με τα Κίτρινα, τον ακατονόμαστο Χαστούρ (Hastur).

Η πρώτη εμφάνιση του Χαστούρ στη λογοτεχνία γίνεται στο διήγημα Haita the Shepherd (κυκλοφόρησε το 1893 στη συλλογή Can Such Things Be?) του δημοφιλούς αμερικανού συγγραφέα Ambrose Bierce. Το συγκεκριμένο διήγημα βέβαια δεν είναι κάποια ιστορία τρόμου, αλλά περισσότερο μια αλληγορική αφήγηση, που απεικονίζει ποιητικά το μάταιο κυνήγι της ευτυχίας, ενώ ο Χαστούρ του Bierce δεν είναι κάποιο μοχθηρό πλάσμα αλλά ένας καλόγνωμος θεός των βοσκών. Ωστόσο, η μετέπειτα θέση του στο πάνθεο των Μεγάλων Παλαιών οδηγεί πολλούς αναλυτές και φανς να εντάσσουν τη συγκεκριμένη ιστορία στους κύκλους της Μυθολογίας Κθούλου.

Η φιγούρα του Χαστούρ γίνεται πιο γνωστή με την κυκλοφορία του Βασιλιά με τα Κίτρινα (1895) του Robert W. Chambers, μιας συλλογής δέκα ιστοριών από τις οποίες οι τέσσερις πρώτες σχετίζονται με ένα μυστηριώδες και καταραμένο θεατρικό έργο με τίτλο Ο Βασιλιάς με τα Κίτρινα, αλλά και με μια διαβολική οντότητα με το ίδιο όνομα καθώς και με το μυστηριώδες Κίτρινο Σημάδι. Το υποτιθέμενο έργο, του οποίου η ανάγνωση και μόνο οδηγεί στην τρέλα και τον θάνατο, πραγματεύεται τη φρικτή ιστορία των όσων συνέβησαν στην χαμένη Καρκόσα, την πόλη με τους δίδυμους ήλιους και τον τελευταίο βασιλιά με την ωχρή μάσκα, η πλοκή του δε, όπως τουλάχιστον αποκαλύπτεται από τα αποσπάσματά που παρατίθενται, θυμίζει ως ένα βαθμό τη Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου (1845) του Έντγκαρ Α. Πόε.

Το όνομα Χαστούρ εμφανίζεται στα κείμενα της συλλογής με διάφορους ρόλους, σαν κάποιος υπερφυσικός χαρακτήρας, σαν όνομα τοποθεσίας ή και χωρίς καμία εξήγηση, υποδηλώνοντας πως ο Chambers απλά αντέγραψε το όνομα από την ιστορία του Ambrose Bierce, χωρίς να προσδίδει καμία άλλη σχέση με τον θεό των βοσκών. Εξίσου δανεισμένα ονόματα (από την ιστορία An Inhabitant of Carcosa του Bierce) είναι η μυθική πόλη Καρκόσα καθώς και το όνομα Hali, που στο έργο του Chambers συσχετίζονται τόσο με τον Βασιλιά με τα Κίτρινα όσο και με συγκεκριμένα αστρονομικά στοιχεία, όπως ο κόκκινος αστέρας Aldebaran και οι Υάδες. Έτσι, αν και μέσα από τις ιστορίες διανθίζεται ο τρόμος που προξενούν τόσο το βιβλίο όσο και ο μοχθηρός Βασιλιάς με τα Κίτρινα, παραμένει μυστήριο το κατά πόσο ο Χαστούρ ταυτίζεται με αυτόν.

Ο Λάβκραφτ πρωτοδιάβασε τη συλλογή του Chambers το 1927 και ενθουσιάστηκε από αυτήν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να της αφιερώσει αρκετές παραγράφους στην μελέτη του, Υπερφυσικός Τρόμος στη Λογοτεχνία (1927). Στο συγγραφικό έργο του, ωστόσο, το όνομα Χαστούρ εμφανίζεται μόλις μία φορά, στην ιστορία Εκείνος που ψιθύριζε στο Σκοτάδι (1931), μαζί με άλλες ονομασίες δανεισμένες από το Βασιλιά με τα Κίτρινα, όπως η λίμνη του Hali και το Κίτρινο Σημάδι, ενώ όπως και στην περίπτωση του Chambers, δεν διευκρινίζεται αν πρόκειται για κάποιο πρόσωπο, θεό, αντικείμενο ή τοποθεσία.

Υπάρχει μια διαδεδομένη αντίληψη σύμφωνα με την οποία το καταραμένο θεατρικό του Chambers ενέπνευσε τη δημιουργία του εξίσου καταραμένου και απαγορευμένου Νεκρονομικού, παρά το ότι η πρώτη αναφορά του Λάβκραφτ στον περίφημο τόμο του Αμπτούλ Αλχαζρέντ είχε γίνει αρκετά χρόνια πριν διαβάσει το έργο του Chambers, στο Κυνηγόσκυλο (1923). Εικάζεται επίσης πως ο συγγραφέας αναφέρεται έμμεσα στον Βασιλιά με τα Κίτρινα, παρουσιάζοντάς τον ως έναν αθάνατο αρχιερέα που φορά μια μεταξένια κίτρινη μάσκα, στην Ονειρική Αναζήτηση της Άγνωστης Καντάθ (1926).

Η συγγραφή της συγκεκριμένης νουβέλας βέβαια ολοκληρώθηκε μήνες πριν την γνωριμία του Λάβκραφτ με τον Βασιλιά με τα Κίτρινα. Η συγκεκριμένη εικασία όμως ίσως και να κρύβει μια μικρή αλήθεια μέσα της: μερικά χρόνια αργότερα, στην ποιητική συλλογή του The Fungi from Yuggoth (1929 – 1930) και συγκεκριμένα στο 27ο σονέτο, The Elder Pharos, ο συγγραφέας παρουσιάζει έναν μυστηριώδη χαρακτήρα, τον τελευταίο της γενιάς του, που φορά μια κίτρινη μάσκα και, μέσω των τυμπάνων, συνομιλεί με το Χάος. Η κατοικία του είναι ένας μοναχικός φάρος στο Οροπέδιο του Leng, του οποίου η γαλάζια λάμψη προκαλεί δέος και θρησκευτική ευβλάβεια στους βοσκούς (θυμηθείτε πως στο έργο του Ambrose Bierce, το οποίο ο Λάβκραφτ επίσης γνώριζε, ο Χαστούρ είναι θεός των βοσκών). Είναι πιθανό λοιπόν η συγκεκριμένη φιγούρα να είναι επηρεασμένη τόσο από τον χαρακτήρα της Άγνωστης Καντάθ όσο και από τον Χαστούρ του Bierce και του Chambers.

O σεβασμός του Λάβκραφτ προς το έργο του Chambers, σε συνδυασμό με την υποβλητική ατμόσφαιρα των ιστοριών του Βασιλιά με τα Κίτρινα, θα ωθήσουν τον Ώγκωστ Ντέρλεθ να εντάξει τον Χαστούρ στον κύκλο των Μεγάλων Παλαιών, αρχικά μέσα από την ιστορία Η Επιστροφή του Χαστούρ (1937). Ο Ντέρλεθ μάλιστα σχεδίαζε να ονομάσει το νεοσχηματιζόμενο τότε λογοτεχνικό ρεύμα ως Μυθολογία του Hastur, πριν επινοήσει τελικά τον όρο Μυθολογία Κθούλου. Η άνοδος του Χαστούρ στο πάνθεο των Μεγάλων Παλαιών συνεχίζεται και στο υπόλοιπο έργο του Ντέρλεθ, όπου ο μυστηριώδης Βασιλιάς με τα Κίτρινα, η βασική ενσάρκωση του συγκεκριμένου Παλαιού, παρουσιάζεται σαν γέννημα του Γιογκ-Σοθώθ, ετεροθαλής αδελφός του Κθούλου, στοιχειακό του αέρα, αλλά και ως ο Magnum Innominandum, αυτός που το όνομά του δεν πρέπει να ειπωθεί.

Χάρη στις επεμβάσεις του Ντέρλεθ ο Χαστούρ έγινε ένα βασικό κομμάτι της μετέπειτα Μυθολογίας Κθούλου αλλά και της λογοτεχνίας τρόμου γενικότερα αναλαμβάνοντας πλήθος διαφορετικών ρόλων, από ηγετική φυσιογνωμία στο σύμπαν του Darkover (The Inheritance of Hastur, 1975) της Marion Z. Bradley ως το Good Omens (1990) των Neil Gaiman και Terry Pratchett, όπου παρουσιάζεται σαν έκπτωτος άγγελος και δούκας της Κόλασης. Ο Ακατονόμαστος Παλαιός και το Κίτρινο Σημάδι του εμφανίζονται επίσης σε δύο από τα πιο γνωστά ψευδο-Νεκρονομικά, αυτό του Σίμωνα (ως ο δαίμονας του αέρα Xastur), και στο Necronomicon – Book of Dead Names των George Hay και Robert Turner (όπως και στη συνέχειά του, το The R'lyeh Text), αν και απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά από τα έργα του Donald Tyson. Το ίδιο το επινοημένο θεατρικό έργο του Chambers, ακολουθώντας το παράδειγμα του Νεκρονομικού, έχει παρουσιαστεί σε διάφορες υλοποιήσεις, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν οι εκδοχές των Lin Carter και Tom Ryng. Τι συμβαίνει όμως με την αποκρυφιστική θεώρηση του Βασιλιά με τα Κίτρινα;

Ένα από τα χαρακτηριστικά του Χαστούρ που εξάπτουν την περιέργεια και δίνουν το έναυσμα για ποικίλλες υποθέσεις είναι ο χαρακτηρισμός του ως Magnum Innominandum, “αυτός που το όνομά του δεν πρέπει να ειπωθεί”. Ο τίτλος του Ακατονόμαστου υποδηλώνει ένα κρυφό όνομα δύναμης, του οποίου η προσφώνηση μπορεί να γίνει καταστροφική, όπως συμβαίνει με τον ιουδαιοχριστιανικό Θεό. Η σύνδεση του Χαστούρ με τον Magnum Innominandum βέβαια, ήταν προσωπική επιλογή του Ντέρλεθ, με την οποία ωστόσο δεν φαίνονται να συμφωνούν όλοι οι συγγραφείς ή ερμηνευτές της Μυθολογίας Κθούλου, καθώς σε αυτόν τον ρόλο κατά καιρούς έχουν τοποθετηθεί τόσο ο Γιόγκ-Σοθώθ (S.T. Joshi), όσο και ο Άζαθωθ (Donald Tyson).

Εκτός όμως από τον τίτλο του Ακατονόμαστου, το ίδιο το όνομα του Χαστούρ έχει αποτελέσει πηγή για σκέψεις. Ο Γιώργος Ιωαννίδης προτείνει σαν πιθανή ετυμολογία του Hastur την φράση Ha-Set-Ur, που ερμηνεύεται ως “Χαίρε Μέγα Σετ” ή “η καθοδος του Μέγα Σετ”. Μια σύνδεση με τον Σετ, ωστόσο, επιχειρεί και ο Kenneth Grant στο βιβλίο του, Outer Gateways, όπου ανάμεσα στις άλλες θεωρίες του, προσεγγίζει μέσα από τη σκοπιά της Μυθολογίας Κθούλου το παρελθόν του καλλιτέχνη και μάγου Austin O. Spare. Συγκεκριμένα επικεντρώνεται σε ένα από τα βασικότερα τυπικά της ομάδας της κυρίας Paterson (της γυναίκας που υποτίθεται ότι μύησε τον Spare στα μυστικά της μαγείας). Το συγκεκριμένο τυπικό ξεχωρίζει επειδή, σύμφωνα με τον Grant, θυμίζει την τελετουργία στον λόφο με τις όρθιες πέτρες που περιγράφεται στον Τρόμο του Ντάνγουιτς του Λάβκραφτ, αλλά και επειδή στην διάταξή του εμφανίζονται τα ονόματα Syth Ooloo, Syth Odowogg, Hru Syth και Shognigoth, στα οποία ο πατέρας της Τυφώνειας Παράδοσης αναγνωρίζει παραλλαγές των ονομάτων των Μεγάλων Παλαιών.

Φυσικά, τόσο οι πληροφορίες για αυτήν την περίοδο στη ζωή του Spare όσο και οι συγκεκριμένοι συλλογισμοί πάνω στο ζήτημα αμφισβητούνται (δίκαια) ως προς την αξιοπιστία τους. Σε κάθε περίπτωση, στο όνομα Hru Syth ο Grant αναγνωρίζει τον Χαστούρ αλλά και τον Heru-Set, τον δίδυμο θεό και το στοιχείο του αέρα, χαρακτηριστικό τόσο του Ώρου (γεράκι) όσο και του Σετ (κοράκι). Ενώ με βάση τον αριθμό των πετρών που στο τυπικό της Paterson αντιστοιχούν στον Hru Syth (που είναι 8), τον ταυτίζει με τη Σεφίρα Hod και τον πλανήτη Ερμή. Στο παρελθόν βέβαια, ο Grant είχε τοποθετήσει τον Χαστούρ σε διαφορετικά στοιχεία του Δέντρου της Ζωής, στην Geburah (Outside the Circles of Time) και αργότερα στην Chesed (Hecate's Fountain), χωρίς όμως να εξηγεί το σκεπτικό του.

Όπως και να'χει πάντως, η ταύτιση του Χαστούρ με το στοιχείο του αέρα, καθιερωμένη ήδη από τον Ντέρλεθ, υπερτονίζεται συνεχώς από τον Grant που τον αποκαλεί χαρακτηριστικά Οδοιπόρο των Ανέμων (μια σύνδεση που επαναλαμβάνει και ο Stephen Sennitt). Αυτό οδηγεί πολλούς μάγους στο να συνθέτουν τυπικά όπου ο Χαστούρ λειτουργεί σαν μεταβιβαστής ευχών και σύνδεσμος με τους Μεγάλους Παλαιούς (ένα παράδειγμα τέτοιου τυπικού μπορείτε να βρείτε εδώ), αλλά και σαν βοηθητική δύναμη στον ενεργητικό οραματισμό.

 

Το Κίτρινο Σημάδι του Kevin Ross. Αξίζει να σημειωθεί πως ένα παρόμοιο σύμβολο περιγράφει ο Lin Carter στο δικό του Νεκρονομικόν σαν Σημάδι του Koth, ενα σύμβολο χρήσιμο στους ονειροταξιδιώτες.

Ενώ όμως το ζήτημα του ονόματος του Χαστούρ, όπως και η σχέση του με τους ανέμους, έχουν δεχτεί αρκετή προσοχή, άλλα σημαντικά στοιχεία της μυθολογίας που τον περιβάλλει περνούν σχεδόν απαρατήρητα. Ένα από αυτά είναι το Κίτρινο Σημάδι, που σύμφωνα με το μυθιστόρημα του Chambers φέρνει τον κάτοχό του κάτω από την κυριαρχία του Βασιλιά. Η πιο δημοφιλής εκδοχή είναι αυτή που σχεδιάστηκε από τον Kevin Ross για λογαριασμό της Chaosium, ένα σύμβολο πολύ παρόμοιο με το κελτικό Τρισκέλιο, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει σε πολλές ακόμη θεωρίες για το νόημά του. Ένα σημαντικότερο στοιχείο ωστόσο είναι ο μυστηριώδης τίτλος που χαρακτηρίζει τον Χαστούρ, αυτός του μασκοφορεμένου Βασιλιά με τα Κίτρινα.

Στο δεύτερο βιβλίο του πάνω στο Νεκρονομικόν ο Γιώργος Ιωαννίδης σημειώνει πως ο όρος “βασιλικό κίτρινο” χρησιμοποιούταν στην πρακτική αλχημεία για να δηλώσει το δηλητηριώδες Αρσενικό, θυμίζοντας έτσι την σχέση του καταραμένου θεατρικού με την Κόκκινη Μάσκα του Θανάτου του Πόε, αλλά και προτείνοντας ως μια εναλλακτική εκδοχή για το Κίτρινο Σημάδι το αλχημικό σύμβολο του Αρσενικού. Επεκτείνοντας τον αλχημικό συλλογισμό του, ο Γιώργος υπενθυμίζει πως η παλιότερη διάκριση του Μεγάλου Έργου γινόταν σε τέσσερα στάδια, καθένα από τα οποία αντιστοιχούσε σε ένα χρώμα. Το στάδιο του citrinitas, του οποίου η διάκριση σταδιακά εγκαταλείφθηκε, είχε σαν χρώμα του το κίτρινο και σαν στοιχείο του τον αέρα, κάτι που θα μπορούσε να το συνδέσει με τον οδοιπόρο των ανέμων Χαστούρ. Καταλήγει δε στο συμπέρασμα πως οι “μεγάλες αλήθειες” που, σύμφωνα με τον Chambers, περιέχονται στο θεατρικό του Βασιλιά με τα Κίτρινα, ένα έργο που φέρνει τον θάνατο και καταδεικνύει την ματαιότητα της ανθρώπινης πάλης για επιβίωση και σταθερότητα, είναι πως ο έλεγχος των πραγμάτων είναι μια ψευδαίσθηση, και πως το Σύμπαν αντιστέκεται σε όλες τις προσπάθειες για νόημα και τάξη. Κάπως έτσι λοιπόν, ο Χαστούρ, που σαν Βασιλιάς με τα Κίτρινα προξενεί παντού το χάος και την καταστροφή στο έργο του Chambers, αποτελεί μια προσωποποίηση της κοσμικής αρχής της εντροπίας και της αποδόμησης.

Το ίδιο το κίτρινο χρώμα πάντως, συνδέεται μαγικά με εργασίες που αφορούν τον Εαυτό, ή “Ego Magick”, όπως το αποκαλεί χαρακτηριστικά ο Peter Carroll (με βάση το Discword του Terry Pratchett). Κάτι πραγματικά ενδιαφέρον, ωστόσο είναι το ότι στην αλχημική προσέγγιση του Καρλ Γιουνγκ, το κίτρινο στάδιο ταυτίζεται με το αρχέτυπο του Σοφού Γέρου (Senex). Ο Γιουνγκ μάλιστα παρουσιάζει τη μορφή του σαν αυτή ενός μυητή, μιας εκδήλωσης του Εαυτού στο άτομο που έχει εργαστεί διεξοδικά με το πρόβλημα της anima. To συγκεκριμένο πρότυπο δε στη θετική του υπόσταση μπορεί να είναι ο Μάγος, ενώ στην αρνητική του ο καταβροχθιστής πατέρας (Κρόνος). Σε κάθε περίπτωση, ο σοφός μυητής είναι ταυτόχρονα και οδηγός, όπως και ο ταξιδευτής Χαστούρ. Για πού όμως;

 

Αξίζει να σημειωθεί πως, σύμφωνα με το Liber 777 του Aleister Crowley, το κίτρινο χρώμα αντιστοιχείται στην δωδέκατη Ατραπό της Σοφίας του Δέντρου της Ζωής, το μονοπάτι του γράμματος Beth και της κάρτας του Μάγου. Κι αν αυτό εκ πρώτης όψεως δεν σχετίζεται άμεσα με τον Χαστούρ, το ίδιο ίσως να μην ισχύει για το κλιφωθικό αντίστοιχό του, το μονοπάτι Baratchial. Ο Kenneth Grant υπολογίζει την αριθμητική αξία του Baratchial σαν 260, ίδια με την αξία της λέξης TMIRA, που σημαίνει “κρυμμένος” ή “καλυμμένος”. Η σφραγίδα του συγκεκριμένου μονοπατιού, που καταγράφηκε από τον Crowley στο Liber 231 και παρουσιάζεται από τον Grant στο Nightside of Eden, είναι αυτή δύο σπαθιών με την κόψη προς τα μέσα, που περιβάλλουν την περιπαιχτική φυσιογνωμία μιας μάσκας. Όπως μάλιστα παρατηρεί πολύ εύστοχα ο Grant, αυτή η μάσκα είναι ένα σύμβολο της ψευδαίσθησης του Εγώ, αλλά και της υπάρχουσας πραγματικότητας. Πίσω της κρύβεται η επιστροφή του Λόγου στην πηγή του, κάτι που ο Crowley ποιητικά αναφέρει ως “ο Ένας που έφυγε αλλά επέστρεψε”.
Τι μπορεί να συμβολίζει όμως αυτό το προσωπείο στην μεταφυσική της Μυθολογίας Κθούλου; Περιγράφοντας το μυστηριώδη χαρακτήρα με την κίτρινη μάσκα στο σονέτο του Elder Pharos, ο Λάβκραφτ γράφει χαρακτηριστικά πως “πολλοί, στη νιότη του ανθρώπινου είδους, αναζήτησαν αυτή τη λάμψη, το τι βρήκαν όμως κανείς ποτέ δεν θα μάθει”. Ίσως λοιπόν το μυστικό της κίτρινης μάσκας του Βασιλιά να είναι ακριβώς αυτό: ένα πέρασμα από το γνώριμο αλλά απατηλό “εδώ” προς την άγνωστη Πηγή του Ανεκδήλωτου Χάους, ένα κάλυμμα που σκίζεται από τον μάγο καθώς αυτός, διαλογιζόμενος πάνω στο μυστηριακό Κίτρινο Σημάδι, ταξιδεύει προς την ονειρική πόλη Καντάθ, τη χαμένη Καρκόσα και το άγνωστο.
http://necronomiconmagic.weebly.com/about.html

ΥΠΟΓΕΙΑ ΑΘΗΝΑ

Υπόγεια Αθήνα.

«Δεν υπάρχει πόλη που να θέλει να απολαμβάνει τη ζωή και να αποφεύγει τα βάσανα περισσότερο από την Ευσαπία. Για να είναι μάλιστα το πέρασμα από τη ζωή στο θάνατο λιγότερο απότομο, οι κάτοικοι έκτισαν ένα κανονικό αντίγραφο της πόλης τους κάτω από τη γη». Ίταλο Καλβίνο

«Η νεομυθολογία δεν είναι τα διαδεδομένα ψέματα. Η νεομυθολογία είναι φαινόμενο στη ροή της πληροφορίας, που περιέχει, μεταξύ πολλών άλλων, και διαδεδομένα ψέματα, αλλά ακόμη πιο πολλές –παραλλαγμένες ή μεταλλαγμένες- αληθινές ιστορίες. (Μια αληθινή κατάσταση μπορεί να λάβει διαστάσεις νεομυθολογίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι αληθινή η κατάσταση)». Παντελής Γιαννουλάκης

ΚΑΘΟΔΟΣ

Κατάδυση στον υπόγειο κόσμο της Αθήνας σημαίνει κατάδυση στη σκοτεινή της πλευρά, στο υποσυνείδητό της. Σημαίνει κατάδυση στους φόβους, στις ανασφάλειες και τις αμφιβολίες της, στην άβυσσο των δοξασιών, των θρύλων και των δεισιδαιμονιών, στην άβυσσο του αρχέγονου τρόμου, ενός τρόμου που καλύφθηκε στο πέρασμα του χρόνου με τόνους μπετόν, πέτρας και χώματος, λωρίδες ασφάλτου και θόρυβο.

Η νεομυθολογία της υπόγειας Αθήνας. Μάλλον δεν χρειάζεται να είναι κανείς «ειδικός» στα θέματα του μυστηρίου για να την γνωρίζει. Ο καθένας πλέον το έχει ακούσει. Άλλωστε είναι ένα ζήτημα που κατάφερε να γίνει πρωτοσέλιδο ακόμη και στην εφημερίδα Espresso (12 & 13/12/2000). Το υπέδαφος της πρωτεύουσας είναι γεμάτο από υπόγειες στοές. Αυτές συνδέονται μεταξύ τους και συνδέουν τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της πόλης, ενώ ποιος ξέρει και τι μπορεί να συμβαίνει τα βράδια σε ορισμένες από αυτές. Η ιστορία έχει ως εξής. Ξεκινάς το ταξίδι σου από κάποια από τις «γνωστές εισόδους» του κέντρου της πόλης. Από τα υπόγεια της Βουλής στο Σύνταγμα, την εκκλησία της Αγίας Δυνάμεως δίπλα στο Υπουργείο Παιδείας στην οδό Μητροπόλεως, την Ρώσικη Εκκλησία στην οδό Φιλελλήνων ή το κτίριο της οδού Ακαδημίας 58a με τον θρυλικό και απομακρυσμένο πλέον υπέρθυρο δράκο. Από εκεί συνεχίζεις το δρόμο και ανάλογα με την πορεία που θα ακολουθήσεις μπορείς να βγεις στους Αγίους Ισιδώρους στον λόφο του Λυκαβηττού, ή στις υπόγειες στοές κάτω από την Ακρόπολη όπου υπάρχει άλλωστε και ο «πραγματικός» μυστικός Παρθενώνας. Αν προχωρήσεις για ώρα μέσα στις σκοτεινές στοές μπορείς να φτάσεις ως το μοναστήρι της Καισαριανής στον Υμηττό, ή φυσικά στην σπηλιά «του Νταβέλη» στην Πεντέλη περνώντας και κάτω από το σπίτι της Δουκίσσης της Πλακεντίας.

Σύμφωνοι λοιπόν, όλοι φαίνεται πως έχουν ακούσει τις σχετικές ιστορίες, ή έστω τις πιο γνωστές απ’ αυτές, όμως πόσοι στ’ αλήθεια έχουν πράγματι προσπαθήσει έστω, να εισέλθουν σε κάποια από τις στοές για να εξετάσουν το θέμα; Πόσοι απ’ αυτούς έχουν στη συνέχεια ακολουθήσει τις περίφημες αυτές διαδρομές και έχουν διαπιστώσει με τα μάτια τους την αλήθεια;

Δυστυχώς οι απαντήσεις, για όσους αγαπούν τα μυστήρια, είναι μάλλον απογοητευτικές. Ελάχιστοι έχουν επιχειρήσει να μπουν σε κάποια από τις εισόδους των στοών, ξεπερνώντας το φόβο τους για το σκοτάδι και το άγνωστο που αυτές συμβολίζουν, καθώς κανείς δεν γνωρίζει τι είναι πιθανόν να συναντήσει στον υπόγειο αυτό κόσμο. Αλλά και για αυτούς τους λίγους, τους περισσότερο παράτολμους, που κάποτε μπορεί να το επιχείρησαν, το τέλος δεν ήταν αυτό που είχαν ονειρευτεί. Το υπόγειο ταξίδι συνήθως δεν προχωρά περισσότερο από μερικά μέτρα και οι στοές φαίνεται να μην οδηγούν πουθενά αλλού. Όταν, λοιπόν, οι περισσότερες είσοδοι της Υπόγειας Αθήνας έχουν ερμητικά σφραγιστεί και κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να ανοίξει δύο - τρεις καινούργιες, αρκούμαστε στη Φαντασία μας για να εξερευνήσουμε στοές και λαγούμια. Κυρίες, κύριοι, καλωσήρθατε στην «Κλειδωμένη Υπόγεια Αθήνα».

Ωραία ως εδώ. Οι σκεπτικιστές μπορούν να χαμογελάσουν και τρίβοντας τα χέρια από ικανοποίηση να πουν: «Αν δεν υπάρχουν χειροπιαστές αποδείξεις, τότε δεν υπάρχει κανένα ζήτημα. Φαίνεται πως πρόκειται απλά για ένα θέμα που ξεκίνησε από φήμες και συνεχίστηκε παίρνοντας διαστάσεις νεομυθολογίας». Μια στιγμή όμως, είπαμε πως: «Μια αληθινή κατάσταση μπορεί να λάβει διαστάσεις νεομυθολογίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι αληθινή η κατάσταση». Ακόμη κι αν δεν υπάρχουν (ή τουλάχιστον δεν τις γνωρίζουμε) ατράνταχτες αποδείξεις για την ύπαρξη στοών από ανθρώπους που έχουν περπατήσει σε αυτές ή από υπόγειους χάρτες που περιγράφουν με ακρίβεια τις διαδρομές, υπάρχουν, ωστόσο, στοιχεία που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.

Για τον ερασιτέχνη κυνηγό μυστηρίων, κάθε συλλογισμός μπορεί να πυροδοτήσει διαδοχικές διανοητικές εκρήξεις. Μία ερώτηση, ένας συνειρμός μπορούν να αποτελέσουν το κλειδί. Όταν τα κλειδιά για την Υπόγεια Αθήνα έχουν χαθεί ή σαπίζουν σε σφηνωμένα συρτάρια, μόνο μέσο εξερεύνησης είναι οι υπάρχουσες πληροφορίες, η Φαντασία και διάθεση συλλογιστική. Μπορεί κάτι να μας ξέφυγε…

Ανοίγουμε τον χάρτη της Αθήνας και προσπαθούμε να παρατηρήσουμε. Γραμμές, σχέδια, τετραγωνάκια, χρώματα, γράμματα. Αγγίζουμε τον χάρτη, μα το μόνο που νιώθουμε είναι το χαρτί, μία επιφάνεια τίποτα περισσότερο. Κάτω από το χαρτί με τα σχεδιάκια δεν υπάρχει τίποτα, κανένα βάθος. Κάτι ξένο απλώνεται κάτω και πέρα από το χάρτη. Ο Χάρτης δεν είναι η Αθήνα. Το μάτι μας πέφτει στην Ακρόπολη και το αφήνουμε να περιπλανηθεί στους δρόμους γύρω της, όπως το μάτι του δορυφόρου. Εστιάζουμε όπου μας κάνει εντύπωση, ψάχνουμε για άγνωστα μέρη, τοποθεσίες πάνω στον χάρτη που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ, παράξενα ονόματα, η φαντασία μας οργιάζει. Και τα ερωτήματά μας παραμένουν αναπάντητα. Αχαρτογράφητα. Ο χάρτης είναι ελλιπής. Απουσιάζουν τα υπόγειά του, θριαμβεύουν οι ταράτσες του. Ο δορυφόρος ερωτοτροπεί με την επιφάνεια, με το πρόσωπο, δεν ενδιαφέρεται για τα μύχια. Το μόνο που μπορούμε, είναι λάθρα να υποθέτουμε και λάθρα να φανταζόμαστε. Η Υπόγεια Αθήνα κρύβει τα Μυστικά της. Χρειαζόμαστε άλλη όραση για να τα εξερευνήσουμε.

Ο ΝΤΑΒΕΛΗΣ, Ο ΤΡΕΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ

Το νερό της βροχής αλλά και ανθρώπινα χέρια κατέσκαψαν τα βουνά γύρω από την Αθήνα. Λατομεία, ορυχεία, λατρευτικές σπηλιές χρωστούν στον άνθρωπο τη διαμόρφωσή τους. Ληστές, επαναστάτες, μοναχοί, βοσκοί, στρατός έχουν χρησιμοποιήσει κατά καιρούς τους πέτρινους όγκους που περικυκλώνουν την Αθήνα. Το πιο φημισμένο βουνό της Αθήνας στο πεδίο των παράξενων μελετών είναι η πολυσυζητημένη Πεντέλη. Στην αρχαιότητα τροφοδοτούσε τους Αθηναίους με το περίφημο πεντελικό μάρμαρο από το οποίο είναι κατασκευασμένος και ο Παρθενώνας. Αιώνες μετά η σπηλιά των Αμώμων που βρίσκεται στο βουνό και κάποτε αποτελούσε λατρευτικό και ασκητικό χώρο, όπως μαρτυρούν και τα μικρά εκκλησάκια που στέκουν στην είσοδό της, συνδέεται με καθοριστικό τρόπο με τον φοβερό λήσταρχο Νταβέλη και έκτοτε γίνεται γνωστή με το όνομα «Σπηλιά του Νταβέλη». Η λαϊκή φαντασία ήθελε τον Νταβέλη να μπαινοβγαίνει απαρατήρητος στην πόλη των Αθηνών χρησιμοποιώντας ένα εκτεταμένο δίκτυο στοών που με κομβικό σημείο την Πεντέλη οδηγούσε σε διάφορες περιοχές της Αθήνας, ενώ επέτρεπε και την διαφυγή σε μακρινά σημεία εκτός της πόλης. Μία από αυτές τις στοές μάλιστα υποτίθεται πως οδηγούσε στα υπόγεια της θερινής έπαυλης της Δούκισσας της Πλακεντίας στην Πεντέλη. Η αλληλεπίδραση φαντασίας και πραγματικότητας στο τρίπτυχο Πεντέλη- Νταβέλης- Δούκισσα της Πλακεντίας, με εξαιρετικά γόνιμο τρόπο μας έδωσε τον πιο συναρπαστικό σύγχρονο θρύλο των Αθηνών.

Το ενδιαφέρον για τα μυστήρια της Πεντέλης αναζωπυρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τις αρχές του ’80, όταν ξεκίνησαν τα θρυλικά στρατιωτικά έργα που έλαβαν χώρα στην περιοχή της σπηλιάς με άκρα τότε μυστικότητα. Οι θεωρίες συνωμοσίας της εποχής μιλούσαν για δημιουργία υπογείων αποθηκών πυρηνικών και για επαφές με εξωγήινους. Μια άλλη θεωρία ήθελε μεγάλες ποσότητες λατύπης από το βουνό να ταξιδεύει για ύποπτους λόγους στην Αμερική. Τα μυστηριώδη μέχρι και σήμερα έργα σταμάτησαν στις αρχές περίπου της δεκαετίας του ’90, όταν η περιοχή εγκαταλείφθηκε μ’ έναν μάλλον βιαστικό και ακατανόητο τρόπο. Τα ίχνη που άφησαν αυτά τα έργα στο χώρο είναι κάτι παραπάνω από εμφανή. Αινιγματικές και σχεδόν κωμικές δυο στοές στέκουν εκατέρωθεν της σπηλιάς των Αμώμων. Μοιάζουν σαν ο στρατός να προσπαθούσε να προσεγγίσει την σπηλιά από …τα πλάγια. Πολλές θεωρίες έχουν αναφερθεί για τη χρησιμότητα αλλά και την παραδοξότητα των ημιτελών, όπως φαίνεται, αυτών έργων. Το σίγουρο είναι ότι κάποτε υπήρξε ενδιαφέρον, ο στρατός προσπάθησε να ανοίξει σήραγγες. Να υποθέσουμε ότι το μετάνιωσε στην πορεία ή ότι ευοδώθηκαν άλλα έργα που εξυπηρετούσαν καλύτερα τα όποια συμφέροντα; Αχ, Πεντέλη! Με τόσο κόσμο μαζεμένο εκεί πάνω τα ραντάρ έπιαναν παράσιτα.

Η μόνη είσοδος στοάς που υπάρχει ανοικτή σήμερα εντός της σπηλιάς, δεν οδηγεί παρά μερικά μέτρα πιο βαθιά σε μια υπόγεια μικρή λίμνη. Μόνο υποθέσεις μπορούμε πλέον να κάνουμε για την πιθανή ύπαρξη και άλλων στοών πριν την έναρξη των έργων. Από το βουνό βέβαια δεν εξαλείφθηκαν τα παράξενα φαινόμενα, με υπόκωφους μηχανικούς θορύβους, θεάσεις αγνώστων όντων και παρεμβολές σε μηχανήματα να συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Φαντάζει πάντως παράλογο ο ελληνικός στρατός ή όποιες δυνάμεις εκμεταλλεύονταν με κάποιο τρόπο το πεντελικό όρος να έπαψαν ξαφνικά να ενδιαφέρονται για αυτό. Η Αθήνα χρειάζεται αεράμυνα, χρειάζεται καταφύγια και χρειάζεται υπόγειες βάσεις. Στοιχειώδης στρατηγική προετοιμασίας πολέμου. «Αν θέλεις ειρήνη, προετοίμαζε τα βουνά σου…» Η κοινή λογική προστάζει ότι αν οι ιθύνοντες, έπαψαν να ασχολούνται με την Πεντέλη, δεν είναι γιατί έχασαν το ενδιαφέρον τους, αλλά γιατί έστρεψαν την προσοχή τους αλλού. Κάπου εδώ, ξεκίνησαν να ακούγονται ιστορίες για τον Υμηττό. Ο Υμηττός ή αλλιώς Τρελός (!) βρίθει από τρύπες και ανοίγματα με μαρτυρίες για ανθρώπους που χάθηκαν για πάντα στα βάθη του. Φημολογείται ότι οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις δεν είχαν παρά να εκμεταλλευτούν τις ήδη υπάρχουσες διόδους. Άλλες μαρτυρίες μιλούν για θεάσεις UFO, παράξενων φώτων ή ακόμη και πλασμάτων. Είναι γεγονός πάντως ότι απαγορεύεται η παραμονή στον Υμηττό μετά τη δύση του ηλίου.

Ο Υμηττός θεωρείται θετικός πόλος σε ένα παράξενο κύκλωμα που περιζώνει την Αθήνα. Αντίθετα, αρνητικός πόλος θεωρείται η Πεντέλη και εξισορροπιστής ο χαρακτηριστικότερος λόφος των Αθηνών: Ο Λυκαβηττός. Στο κέντρο της Αθήνας, στέκει πράσινος ακόμα και φυλάει τα μυστικά του. Κλειδαμπαρωμένες είσοδοι προς το εσωτερικό του, εκκλησάκια κτισμένα πάνω στον βράχο και πάνω από στοές, ημιτελή έργα και άφαντες στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Το 1885 ο ρομαντικός κλασικιστής αρχιτέκτονας Ερνέστος Τσίλερ ατενίζει τον Λυκαβηττό, επιθυμεί να τον ονομάσει «Αερικόν Θεραπευτήριον» και ονειρεύεται κήπους ένυδρους, καταρράχτες και κιονοστοιχίες με θέα την Ακρόπολη. Φαίνεται, γνωρίζει ότι ο Λυκαβηττός κρύβει υπόγεια ποτάμια, τα σχέδιά του όμως μένουν στα συρτάρια. Από το Λυκαβηττό βλέπεις τον λόφο του Στρέφη, θυμάσαι κάποιον που σου είπε ότι μεταξύ Λυκαβηττού και Στρέφη κάποτε ήταν δάσος με νεράιδες (στο παρελθόν δεν χτίζονταν σπίτια εκεί, αλλά όταν οι παραδόσεις ξεχάστηκαν και άρχισε να οικοδομείται, δημιουργήθηκε μια «νέα πόλη»,η σημερινή περιοχή Νεάπολη) και χαμογελώντας αποστρέφεις το βλέμμα σου. Εξάλλου πάντα ο λόφος σε αποπροσανατόλιζε, ακριβώς όπως και οι αλλοπρόσαλλες κατασκευές στα πλευρά του, λες και ο χώρος ήταν κομβικό σημείο, σταυροδρόμι.

Από τα υπόγεια μυστήρια της Αττικής δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα ορυχεία και τα μεταλλεία της. Στο Λαύριο, όπου οι Αθηναίοι διατηρούσαν στην αρχαιότητα μεταλλεία αργύρου, υπάρχουν ακόμα και σήμερα άνθρωποι που αναφέρουν παράξενες όσο και εξωφρενικές ιστορίες για τις στοές των ορυχείων. Ορυχεία και νταμάρια αποτέλεσαν για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα πολλοί από τους λόφους και τα βουνά της Αθήνας. Η φύση των εργασιών προϋπέθετε διάνοιξη εισόδων και εξόδων στους ορεινούς όγκους. Πολλές φορές, ωστόσο, οι εργασίες διακόπτονταν απότομα και δίχως εμφανή δικαιολογία. Οι χάρτες των στοών των ορυχείων αποτελούν συλλεκτικά αντικείμενα μεταξύ των ερευνητών των υπόγειων στοών αλλά και των επίδοξων κυνηγών θησαυρών. Πολύτιμοι οδηγοί είναι και οι γνώστες των στοών που κάποτε δούλευαν εκεί. Οι ιστορίες που διηγούνται αφορούν δαιδαλώδη δίκτυα, άγνωστα ακόμα και στους πιο έμπειρους, μυστηριώδη φώτα και φωνές, χαμένους συντρόφους, ξεχασμένα κοιτάσματα, συναισθήματα τρόμου και αποπροσανατολισμού. Οι άνθρωποι αυτοί κυριολεκτικά μετοίκησαν στην Υπόγεια Αθήνα και έζησαν εκεί ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους. Στις διηγήσεις τους πάντα αναφέρουν τον φρικτό φόβο τους να αποκλειστούν στα έγκατα της Γης, όσο και την λυτρωτική ανακούφισή τους όταν αντίκριζαν τον Ήλιο μετά από ώρες σκοταδιού.

ΥΔΑΤΙΝΟΙ ΘΕΟΙ ΣΤΑ ΕΓΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Ένα άλλο άγνωστο κεφάλαιο της Υπόγειας Αθήνας είναι οι διάφοροι ποταμοί που την διέσχιζαν και πλέον ρέουν υπογείως. Πολλές φορές κατά τη διάρκεια ανασκαφών, ανεγέρσεων οικοδομών και των εργασιών του Μετρό οι εργάτες συνάντησαν κομμάτια των ποταμών αυτών που παλαιοί περιηγητές αλλά και κάτοικοι θυμούνται. Η Αθήνα είχε ανέκαθεν πολλούς ποταμούς-χειμάρρους και ήταν πλούσια σε νερά, με το 80% των νερών να απορροφούνται από το έδαφος. Μελέτες (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 29/12/2002) έχουν αποδείξει ότι κάτω από την Αθήνα, σχεδόν σε κάθε δρόμο της, κρύβεται ένα μπαζωμένο ρέμα ή ένα υπόγειο ποτάμι που συνεχίζει να κυλά. Μόνο στο Λεκανοπέδιο της Αττικής έχουν μπαζωθεί και τσιμεντοποιηθεί περίπου 550 χιλιόμετρα ρέματα και χείμαρροι. Τα ποτάμια μπαζώθηκαν προκειμένου να πραγματοποιηθούν τα οικιστικά όνειρα των κατοίκων της ΑΘήνας αλλά σε πολλά σημεία τους συνεχίζουν να κατεβάζουν νερό και να αποτελούν απειλή όταν φουσκώνουν από τις νεροποντές.

Ο Ιλισός, το μεγαλύτερο ποτάμι που διέσχιζε την Αθήνα, ξεκινούσε από τον Υμηττό και σήμερα κυλάει εξ ολοκλήρου υπογείως. Συνεχίζει κάτω από τη Μιχαλακοπούλου, περνάει από την Βασ. Σοφίας μπροστά από το Παναθηναϊκό Στάδιο, συνεχίζει στην Καλλιρρόης, για να καταλήξει μετά την Καλλιθέα στη θάλασσα. Οι Αθηναίοι θεωρούσαν τον Ιλισό ιερό και στις όχθες του διατηρούσαν βωμούς πολλών θεών. Η σπουδαιότητά του, ωστόσο διαφαίνεται περισσότερο από το γεγονός ότι εκεί τελούνταν τα Μικρά Μυστήρια τα οποία σχετίζονταν τόσο με τα Ελευσίνια Μυστήρια, όσο και με Διονυσιακές τελετουργίες. Από το ιερό ποτάμι το μόνο που απομένει τώρα εμφανές είναι η στεγνή και χορταριασμένη κοίτη του δίπλα στην οποία είναι χτισμένη η Αγία Φωτεινή του Ιλισού. Στον Ιλισό χυνόταν ο Ηριδανός που ξεκινούσε από τον Λυκαβηττό και κατέβαινε από το Κολωνάκι. Κατά τη διάρκεια των εργασιών του Μετρό στην πλατεία Συντάγματος, ανακαλύφθηκε η αρχαία κοίτη του. Ο ποταμός συνεχίζει στις οδούς Μητροπόλεως και Ερμού, στην Αρχαία Αγορά και καταλήγει στον Κεραμεικό. Την κοίτη του Ηριδανού συνάντησε το Μετρό και στο Μοναστηράκι, γεγονός που ανησύχησε ιδιαίτερα τους υπεύθυνους, καθώς το ποτάμι φούσκωσε κάποιες φορές επικίνδυνα κατά τη διάρκεια των εργασιών. Ακόμα και σήμερα, ο υπόγειος ποταμός κατεβάζει 20-30 κυβικά νερού την ώρα, ενώ τις βροχερές μέρες το νερό υπερδιπλασιάζεται και από τα νερά του πλημμυρίζει η Ποικίλη Στοά και η Αρχαία Αγορά.

Από το Λυκαβηττό ξεκινούσε και ο Βοϊδοπνίχτης που χωριζόταν, με ένα μέρος του να περνάει από την οδό Δημοκρίτου και στην οδό Ακαδημίας προς το Αρσάκειο. Από τα Τουρκοβούνια ξεκινούσε ο Κυκλόβορος, ένας από τους μεγαλύτερους χειμάρρους της Αθήνας, έφθανε στο Πεδίον του Άρεως και διαμέσου της οδού Μάρνη κατέληγε στην πλατεία Βάθης. Το Παγκράτι και τον Βύρωνα διέσχιζαν ο Αλασσώνας και το ρέμα «Πήδημα της Γριάς» αντίστοιχα. Στο Φάληρο χύνονταν ο Βουρλοπόταμος (ή Ξηροτάγαρος) και το ρέμα της Πικροδάφνης. Το ρέμα του Ποδονίφτη κυλάει κάθετα τους δήμους Χαλανδρίου, Ψυχικού, Φιλοθέης και Ν. Ιωνίας, διασχίζει υπόγεια τη Λεωφόρο Κηφισίας καταλήγοντας στον Κηφισό. Οι σχετικές πανεπιστημιακές μελέτες συγκρίνουν την σημερινή τσιμεντούπολη με τις παλαιότερες διαμορφώσεις της όπου γεωργικές εκτάσεις, χωράφια και ποτάμια διέσχιζαν τη γη. Η εικόνα των πανάρχαιων ποταμών που πότιζαν την Αθήνα και απορροφούσαν τα νερά της βροχής έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Λόγω των επιχωματώσεων και των αλλοπρόσαλλων οικιστικών σχεδίων τα υπόγεια ποτάμια φουσκώνουν και πλημμυρίζουν κάθε φορά που βρέχει λίγο παραπάνω, υπενθυμίζοντάς μας την μακραίωνη ύπαρξή τους που χλευάζει τις όποιες προσπάθειες εξαφάνισής τους. Στις υπόγειες πια διαδρομές τους τα ποτάμια συνεχίζουν τις πορείες τους μουρμουρίζοντας φευγαλέα μυστικά μηνύματα κάτω από τα πόδια μας...

«ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΗΡΙΟ»

Ο Μητροπολιτικός Σιδηρόδρομος, το «Μέγα Θηρίο», μεταφέρει σήμερα τους δικούς του μυημένους στην Υπόγεια Αθήνα. Κατά τη διάρκεια των εργασιών που επίσημα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1992 αποκαλύφθηκε ένας άγνωστος κόσμος κάτω από την επιφάνεια. Πριν ξεκινήσουν οι εργασίες η εταιρία κατασκευής του Μετρό, χρηματοδότησε και υποστήριξε τεχνικά ανασκαφές έκτασης 69.000 τετραγωνικών μέτρων, τις εκτενέστερες που έγιναν ποτέ στην Αθήνα. Το Υπουργείο Πολιτισμού σχεδίασε και επέβλεπε τις αρχαιολογικές έρευνες που ομολογουμένως ολοκληρώθηκαν σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Κεραμεικός, το Ολυμπιείο, το Σύνταγμα, η Ακαδημία και το Μοναστηράκι χαρακτηρίστηκαν Περιοχές Υψηλού Αρχαιολογικού Κινδύνου, ενώ σε κάθε σταθμό, οι ανασκαφές αλλά και αργότερα τα μηχανήματα εκσκαφής, αποκάλυπταν πληθώρα αναπάντεχων ευρημάτων από τη νεολιθική έως και τη σύγχρονη εποχή. Εκτεταμένα αποχετευτικά δίκτυα, υδραγωγεία, δημόσια λουτρά, νεκροταφεία, εργαστήρια, δρόμοι, τείχη και μία μυστηριώδης αίθουσα γεμάτη με λυχνίες ελαίου διακοσμημένες με ερωτικές σκηνές, περιλαμβάνονταν μεταξύ των πολύ σημαντικών ευρημάτων. Μόνο στον Κεραμεικό, το σημαντικότερο αρχαίο νεκροταφείο της Αθήνας, βρέθηκαν περίπου 1200 τάφοι. Φρέατα αποκαλύφθηκαν στο Ζάππειο, στον Εθνικό Κήπο, στο Σύνταγμα, στην Οδό Αμερικής και σε άλλες τοποθεσίες που θα περνούσε το Μετρό. Στην οδό Σανταρόζα υπόγειες σήραγγες συνέδεαν φρέατα και δεξαμενές που αποτελούσαν τμήματα υδραυλικών συστημάτων (www.apodimos. gr). Αποχετευτικά συστήματα, Ρωμαϊκοί αγωγοί ομβρίων υδάτων και δίκτυα φρεάτων ήταν συνήθη ευρήματα σε μέρη όπως ο Σταθμός Λαρίσης, ο Ευαγγελισμός και η σήραγγα Παλαιολόγου.

Πολλά από τα εν λόγω υδρευτικά και αποχετευτικά δίκτυα χαρακτηρίζονται ως πυκνότατα και πολύπλοκα και οι ίδιες οι επίσημες πινακίδες που έχουν αναρτηθεί στους σταθμούς του Μετρό αποδεικνύουν την ύπαρξη πυκνών υπόγειων στοών, πηγαδιών και φρεάτων κατά την διάρκεια των εργασιών. Σύμφωνα με την επίσημη πινακίδα που έχει αναρτηθεί δίπλα από την γιγαντοαφίσα στον σταθμό του Μετρό στην Ακρόπολη σχετικά με το φρέαρ νο. 68, «τα συμβατικά μηχανήματα εκσκαφής συναντούσαν στην πορεία τους αρχαία ορύγματα-πηγάδια και δεξαμενές- το υλικό πλήρωσης των οποίων με τα πρώτα χτυπήματα εκχυνόταν στο δάπεδο της σήραγγας» (φωτογραφία από τα αρχεία της Α’ ΕΠΚΑ). Η γιγαντοαφίσα δεν δημιουργεί και τις καλύτερες σκέψεις για το τι απέγιναν τα χιλιάδες ευρήματα. Στις πινακίδες τονίζεται ιδιαίτερα έως ύποπτα η μικρή σημασία που είχαν τα περισσότερα ευρήματα, η χρήση των πηγαδιών και των φρεάτων αποκλειστικά σαν αποχετευτικών δικτύων και η διάσωση των περισσότερων αρχαιοτήτων σε αποθήκες. Ελάχιστο μέρος των ευρημάτων παρουσιάζεται στους σταθμούς και αφού δεν γνωρίζουμε που βρίσκονται τα ευρήματα, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τους υπόγειους χώρους, τα νεκροταφεία και τις υπόγειες στοές που συνάντησαν τα μηχανήματα του Μετρό;

Για να αποφευχθούν τέτοιες συναντήσεις, οι σήραγγες διανοίχθησαν σε βάθος 20 μέτρων «πολύ χαμηλότερο από αυτό στο οποίο βρίσκονταν οι αρχαιότητες». Όπως αποδεικνύει η ζημιογόνα συνάντηση του Μετρό με το Αδριάνειο Υδραγωγείο σε βάθος 27 μέτρων στο σταθμό της Πανόρμου (Ελευθεροτυπία 12/07/2002) οι αρχαιότητες δεν περιορίζονταν στα είκοσι μέτρα κάτω από την επιφάνεια, αλλά εκτείνονταν πολύ βαθύτερα. Γιατί έχει αποκλειστεί η ύπαρξη αρχαιοτήτων σε μεγαλύτερα βάθη; Αν οι υπεύθυνοι δεν γνώριζαν τις ακριβείς τοποθεσίες αρχαιολογικών ευρημάτων λίγα μέτρα κάτω από την επιφάνεια, πώς θα μπορούσαν να γνωρίζουν για πολύ πιο βαθιά; Ό,τι υπάρχει από εκεί και κάτω πέρασε στην ανυπαρξία από τη στιγμή που το πρώτο βαγόνι μπήκε σε λειτουργία. Προφανώς δεν θα επιτραπεί σε κανέναν αρχαιολόγο να αναζητήσει θησαυρούς κάτω από τις σήραγγες του Μετρό, αν θίγονται ιδιωτικά συμφέροντα.

Εκτός από το αρχαιολογικό ενδιαφέρον, τα αποχετευτικά δίκτυα και τις υπόγειες σήραγγες (γνωστές και άγνωστες), τα μηχανήματα του Μετρό συνάντησαν ένα έδαφος που δυσκόλευε αφάνταστα το έργο τους. Οι γεωλογικοί σχηματισμοί που αποτελούν το υπέδαφος της Αθήνας ονομάζονται «Αθηναϊκός Σχιστόλιθος», με τις δυνάμεις της φύσης να έχουν δημιουργήσει ένα πολυσύνθετο υπόβαθρο με κερματισμένα, πτυχωμένα και παραμορφωμένα στρώματα. Η δε βραχoμάζα χαρακτηρίζεται αvoμoιoγεvής, αvισότρoπη και αποσαθρωμένη. «Ανοιχτές ασυνέχειες, καρστικά έγκοιλα σε ασβεστολιθικά πετρώματα και κατακερματισμένο υλικό σε συμπαγή πετρώματα» τονίζουν την ιδιαιτερότητα του «Αθηναϊκού Σχιστόλιθου» (www.ametro.gr) : Η Υπόγεια Αθήνα δείχνει να είναι σαθρή και διάτρητη. Μάλιστα, οι διαφοροποιήσεις αυτές, από τους πιο σκληρούς ως τους πιο χαλαρούς γεωλογικούς σχηματισμούς, δεν συναντούνται σε άλλες πόλεις με Μετρό, όπως το Παρίσι, η Μαδρίτη και το Βερολίνο! Σαν αποτέλεσμα, οι γεωτρήσεις που έγιναν δεν ήταν καθόλου αξιόπιστες, αφού κάθε λίγα μέτρα η μορφολογία του εδάφους άλλαζε. Τα υπερσύγχρονα μηχανήματα ΤΒΜ (Μετροπόντικες) αναγκάζονταν να αδρανοποιούνται για μεγάλα χρονικά διαστήματα και τη θέση τους έπαιρναν συμβατικές μέθοδοι προκειμένου να ολοκληρωθούν τα έργα. Ο ένας Μετροπόντικας ήταν καθηλωμένος για περίπου δύο χρόνια στην περιοχή της οδού Αγ. Κωνσταντίνου, ενώ ο άλλος έβρισκε ανυπέρβλητες δυσκολίες στις περιοχές της Ερμού και του Κεραμεικού και κάτω από τη Συγγρού συνάντησε ασταθή εδάφη, υπόγειες λίμνες και στοές.

Εξαιτίας του εδάφους αλλά και πιθανών λανθασμένων υπολογισμών σημειώθηκαν καθιζήσεις στην πλατεία Καραϊσκάκη, στην Αγίου Κωνσταντίνου, στην Ομόνοια, στην οδό Νίκης στο Σύνταγμα, στη λεωφόρο Βουλιαγμένης και στη Δουκίσσης Πλακεντίας. Θυμηθείτε το διάσημο πλέον περίπτερο στην Πανεπιστημίου 44, που η γη άνοιξε και το κατάπιε. Μόνο κάτω από το σημείο εκείνο βρέθηκαν δύο πηγάδια, μία υπόγεια στοά και ένας υπόγειος ποταμός!(Το Βήμα, 28/03/1999) Τσιμέντο ταχείας πήξεως κάλυψε το ανεπιθύμητο άνοιγμα, ενώ συνολικά 600.000 κ.μ. τσιμέντου χρησιμοποιήθηκαν για να γεμίσουν τις τρύπες που άφηναν πίσω τους οι Μετροπόντικες. Μία και μόνο εικόνα, του περιπτέρου που σε ζωντανή σύνδεση κατέρρεε, ήταν αρκετή για να τρομάξει τους υπεργήινους και να προβληματίσει τους υπεύθυνους. Σοβαρά ερωτηματικά τέθηκαν την περίοδο εκείνη ακόμα και για τη συνέχεια των έργων του Μετρό αφού η μία δυσκολία διαδεχόταν την άλλη. Εκτός από το σαθρό έδαφος και τις αρχαιότητες, τα μηχανήματα δεν μπορούσαν να προχωρήσουν τις ήδη καθυστερημένες εργασίες επειδή έπεφταν πάνω σε δίκτυα κοινωφελών οργανισμών, παράνομους και επομένως άγνωστους αγωγούς, μπαζωμένα ρέματα και ποτάμια, παλιές γαλαρίες και υπόγειες στοές τις οποίες οι γεωλόγοι δεν γνώριζαν που ακριβώς βρίσκονται.

Τα έργα, ωστόσο, ολοκληρώθηκαν και εδώ και έξι περίπου χρόνια ο Μητροπολιτικός Σιδηρόδρομος των Αθηνών εξυπηρετεί εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες προσφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες του. Ανησυχίες όμως εκφράζονται για την αντοχή του ήδη επιβαρημένου και αποδεδειγμένα πλέον κούφιου υπεδάφους. Παρόμοιοι προβληματισμοί αφορούν και τις μελλοντικές επεκτάσεις του Μετρό ιδίως προς περιοχές όπως το Περιστέρι που παλιότερα λειτουργούσαν λιγνιτωρυχεία. Όσον αφορά τις μελλοντικές νέες γραμμές, στην «Κίτρινη», θα συνδέονται Μαρούσι, Άνω Λιόσια, Παγκράτι/ Καισαριανή, Κολωνάκι, Πανεπιστήμιο, Εξάρχεια, Δικαστήρια, Γαλάτσι, Άλσος Βεΐκου. Δεν έχουν ακουστεί λίγα για υπόγειες διαδρομές που περνούν κάτω από ορισμένα από τα παραπάνω μέρη. Γιατί δεν ξεκλειδώνονται άραγε οι ήδη υπάρχουσες υπόγειες στοές να εξυπηρετηθεί ο κόσμος;

ΥΠΟΧΘΟΝΙΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Ας πάμε και μια βόλτα ως την Ακρόπολη (την γνωστή, όχι την υπόγεια). Ένας μικρός περίπατος, στην πιο όμορφη ίσως περιοχή της πρωτεύουσας, τον πεζόδρομο των οδών Διονυσίου Αρεοπαγίτου και Αποστόλου Παύλου, αλλά και στο λόφο του Φιλοπάππου θα μας αποκαλύψει μια σειρά από σφραγισμένες με σιδερένιες πόρτες εισόδους σε μικρά σπήλαια ή «πηγάδια». Το ίδιο θα διαπιστώσουμε αν συνεχίσουμε και προς την αρχαία Αγορά, τον Κεραμεικό ή τους στύλους του Ολυμπίου Διός (κάπου εκεί κοντά όπου ο Δευκαλίων είδε κάποτε τα τελευταία νερά του κατακλυσμού να υποχωρούν σε μια ρωγμή του εδάφους). Αλλά και στους πρόποδες του «ιερού βράχου» θα δούμε κλειστά σπήλαια, όπως του Πανός και του Απόλλωνος.

Ο ιερός βράχος της Ακρόπολης με τους αμέτρητους λατρευτικούς χώρους, τα σπήλαια που αφθονούν στα διαβρωμένα του πετρώματα και τις ιερές πηγές που ξεπηδούν από τα σπλάχνα του, τυλιγμένος στην άχλη του μύθου στέκεται αινιγματικά στο πέρασμα του χρόνου κεντρίζοντας το ενδιαφέρον των εξερευνητών με το πλήθος των θρύλων που μιλούν για θησαυρούς θαμμένους στο εσωτερικό του, αμύθητης αξίας αγάλματα και λαβυρινθώδεις στοές που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα. Υπάρχει μάλιστα και ένας θρύλος που τοποθετεί κάτω από το έδαφος της Ακρόπολης έναν Παρθενώνα μεγαλοπρεπέστερο από αυτόν που όλοι γνωρίζουμε. Ο Παυσανίας, περιγράφοντας την Ακρόπολη αναφέρει διάφορα ιερά σπήλαια, μυστηριώδη πηγάδια και ανοίγματα του εδάφους, καθώς και μυστικές τελετές που συνδέονταν με όλα αυτά.

Στη νότια πλευρά της Ακρόπολης, πάνω από το θέατρο του Διονύσου περιγράφει σπήλαιο πάνω στο οποίο βρισκόταν τοποθετημένος τρίποδας, ενώ στο εσωτερικό του έφερε παράσταση του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος να σκοτώνουν τα παιδιά της Νιόβης. Το σπήλαιο σήμερα πέρα από κάποιους εναπομείναντες κίονες φιλοξενεί (φυσικά!) και ένα χριστιανικό εκκλησάκι. Περιγράφοντας τον ιερό χώρο του Ερεχθείου ο Παυσανίας αναφέρει στο εσωτερικό του παράξενου οικοδομήματος την ύπαρξη ενός πηγαδιού με θαλασσινό νερό. Το αξιοπερίεργο σχετικά με αυτό το πηγάδι δεν είναι τόσο το γεγονός ότι διαθέτει θαλασσινό νερό, όσο το γεγονός ότι όταν φυσάει νοτιάς ακούγεται μέσα του ήχος κυμάτων! Υποτίθεται ότι το πηγάδι αυτό το δημιούργησε ο Ποσειδώνας με ένα χτύπημα της τρίαινάς του ως σημείο προς τους Αθηναίους κατά τη διάρκεια της φιλονικίας του με την Αθηνά για την κυριαρχία της πόλης. Άραγε υπάρχει κάποια υπόγεια διαδρομή που ενώνει το πηγάδι του Ερεχθείου με τη θάλασσα; Σήμερα πάντως το εσωτερικό του Ερεχθείου είναι απρόσιτο για το κοινό, και κανείς δεν μπορεί να είναι εκεί όταν φυσάει νοτιάς για να ακούσει τον φλοίσβο των κυμάτων που ταξιδεύει με τον άνεμο ως το βράχο της Ακρόπολης.

Δυτικά του Ερεχθείου σε συνέχεια με τον ναό της Αθηνάς βρίσκεται ναός της Πανδρόσου της μόνης κόρης του Κέκροπα που δεν παράκουσε την εντολή της θεάς να μην ανοιχθεί το καλάθι στο εσωτερικό του οποίου βρισκόταν το παράξενο οφιοειδές πλάσμα που ονομαζόταν Εριχθόνιος. Σχετική με αυτό το γεγονός – ίσως σε ανάμνησή του – ήταν μια μυστική τελετή την οποία περιγράφει ο Παυσανίας. Γι’ αυτή την τελετή προετοιμάζονταν δύο μικρές παρθένες – διαφορετικές κάθε φορά – οι οποίες κατοικούσαν για κάποιο χρονικό διάστημα κοντά στον ναό της Πολιάδος Αθηνάς και ονομάζονταν αρρηφόροι. Η τελετή διαδραματιζόταν κατά τη διάρκεια της νύχτας και είχε μυστηριακό χαρακτήρα.

Οι δύο αρρηφόροι τοποθετούσαν στα κεφάλια τους, κατά το πρότυπο των καρυάτιδων, καλάθια που τους έδινε η ιέρεια της Αθηνάς των οποίων το περιεχόμενο δεν γνώριζε ούτε η ιέρεια ούτε και οι ίδιες. Στη συνέχεια κατευθύνονταν προς τον περίβολο της Αφροδίτης των Κήπων ο οποίος βρισκόταν εκεί κοντά – στη βόρεια πλευρά της Ακρόπολης που είναι σήμερα κλειστή για το κοινό – και από εκεί κατέβαιναν μέσω ενός υπόγειου περάσματος στο εσωτερικό του βράχου. Εκεί κάτω άφηναν τα αντικείμενα που μετέφεραν και έπαιρναν κάτι άλλο που έβρισκαν εκεί ήδη τοποθετημένο και έφερναν πίσω μαζί τους καλυμμένο. Ο Παυσανίας είτε δεν ήξερε είτε δεν ήθελε να αποκαλύψει τη φύση των μεταφερομένων αντικειμένων, καθώς και τη σκοπιμότητα αυτής της τελετής για την οποία απ’ ό,τι φαίνεται ούτε και η ίδια η ιέρεια της Αθηνάς είχε επαρκή πληροφόρηση. Αλλά τότε ποιος είχε γνώση της φύσης όλων αυτών των αντικειμένων που πηγαινοέρχονταν μέσω υπογείων περασμάτων, χωρίς κάποιο προφανή λόγο με τέτοια μυστικότητα και μέσα στη νύχτα; Προφανώς κάποιος ή κάποιοι που κατείχαν ιδιαίτερες γνώσεις σχετικές τόσο με τις χθόνιες λατρείες, οι οποίες είχαν συνήθως μυστηριακό χαρακτήρα, όσο και με την ιδιαίτερη σημασία της χρήσης σπηλαίων και υπογείων στοών σε τέτοιου είδους τελετουργίες.

Ο λόφος του Φιλοπάππου βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την Ακρόπολη προσφέροντας την ωραιότερη θέα προς τον Παρθενώνα. Εκεί δεσπόζουν καγκελόφραχτες οι υποτιθέμενες φυλακές του Σωκράτους που φημολογείται ότι συνδέονται με άλλο ένα τμήμα υπόγειων στοών. Μεταξύ των διαφόρων φραγμένων «πηγαδιών» που αφθονούν στο λόφο υπάρχει ένα που «κραυγάζει» ότι κάτι δεν πάει καλά. Λίγα μόλις μέτρα από την Δ. Αρεοπαγίτου, αλλά πάνω στην πλαγιά, κάποιος έφερε από το σπίτι του ένα βράδυ ένα στρώμα και μια καρέκλα και τα τοποθέτησε στο «πηγάδι». Επειδή μάλιστα τον ενδιέφερε η διάταξη των απορριμμάτων του, κατάφερε με κάποιον τρόπο να τοποθετήσει από ύψος τεσσάρων περίπου μέτρων, την καρέκλα όρθια στο στρώμα! Πρέπει να ήταν κάποιος πολύ τακτικός για να μην την πετάξει απλά μέσα…

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΤΑΝΥΞΗ ΥΠΟ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ

Στην Αθήνα ιδιαίτερη σχέση με την φημολογούμενη ύπαρξη υπογείων στοών και σηράγγων που συνδέουν διάφορα σημεία της πόλης έχουν και αρκετοί χριστιανικοί ναοί. Ένα καλό παράδειγμα είναι ο ναός των Αγίων Ισιδώρων στον Λυκαβηττό στο εσωτερικό του οποίου υπάρχει ένα άνοιγμα που σύμφωνα με την αναρτημένη μέσα στον ναό επιγραφή αποτελούσε έξοδο διαφυγής των πιστών κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Η ίδια επιγραφή αναφέρει ότι η υπόγεια διαδρομή έφτανε στο Γαλάτσι και από εκεί μέσω μιας άλλης οπής κατέληγε στην Πεντέλη. Η οπή όμως σήμερα δεν οδηγεί παρά μόνο λίγα μέτρα μακριά (βλ. άρθρο Άγιοι Ισίδωροι Λυκαβηττού, Η σφραγισμένη έξοδος, Μυστική Ελλάδα # 8, Μάρτιος 2005). Άραγε κάποιοι για λόγους που μόνο να φανταστούμε μπορούμε έκλεισαν την υπόγεια δίοδο ή απλά αυτή δεν υπήρξε ποτέ; Το ενδιαφέρον είναι ότι αν δεν υπήρξε, τότε η επιγραφή είναι η ατράνταχτη απόδειξη μιας εισβολής του φανταστικού στο πραγματικό! Η επιγραφή διασώζει έναν θρύλο αν όχι ένα γεγονός και στηρίζει την ύπαρξη αρχαίων υπογείων διαδρομών, έστω και στο επίπεδο του συλλογικού ασυνειδήτου.

Ένα ανάλογο παράδειγμα αποτελεί ο ναός της Αγίας Δυνάμεως στη γωνία των οδών Μητροπόλεως και Πεντέλης. Σύμφωνα με το ενημερωτικό φυλλάδιο που διανέμεται στο ναό, το εκκλησάκι που αποτελεί μετόχι της μονής Πεντέλης διαθέτει μία υπόγεια στοά που φτάνει ως το σκοπευτήριο Καισαριανής και χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας για τη μεταφορά πυρομαχικών. Τα πυρομαχικά αυτά κατασκευάζονταν από καλόγερους σε έναν υπόγειο χώρο του ναού που βρίσκεται σε βάθος 15 μέτρων κάτω από την Αγία Τράπεζα, από τον οποίο ξεκινούσε η στοά. Όπως μας πληροφορεί το φυλλάδιο «τους τοίχους του υπόγειου χώρου κοσμούν παλιές τοιχογραφίες και σκαλισμένες παραστάσεις πουλιών, φύλλων αμπέλου και αγγέλων που κρατούν ρομφαίες», γεγονός που υποδεικνύει ότι κάποτε αποτελούσε τόπο λατρείας. Η ύπαρξη μάλιστα κάποιων κιόνων εκεί ανάγει την ύπαρξη λατρευτικού τόπου στην αρχαιότητα. Το ιερό του ναού είναι βεβαίως κλειστό και για άλλη μία φορά αδύνατο να διαπιστωθεί η αλήθεια ή όχι των όσων επίσημα αναφέρονται για τα υπόγεια της Αγίας Δυνάμεως.

Μία άλλη εκκλησία της περιοχής του κέντρου που αποτέλεσε σταθμό στην νεομυθολογία της υπόγειας Αθήνας είναι η γνωστή ρώσικη εκκλησία στην Φιλελλήνων, στην περιοχή που κάποτε ονομαζόταν «Μπουμπουνίστρα» λόγω των ανεξήγητων κρότων που ακούγονταν κατά καιρούς από το υπέδαφος. Η Ρώσικη Εκκλησία γνωστή και ως εκκλησία της Παναγίας Λυκοδήμου διαθέτει μία κρύπτη αλλά η στοά που ξεκινά από αυτή δεν οδηγεί σε κάποιο δαιδαλώδες δίκτυο, αλλά αντίθετα σταματά σε ένα ρηχό αρχαίο πηγάδι (βλ. το πληρέστατο site www.iranon.gr ). Άλλοι χριστιανικοί ναοί που έχουν συνδεθεί με το θέμα της Υπόγειας Αθήνας είναι η Μονή Καισαριανής, η Μονή Αστερίου και η Ομορφοκκλησιά στο Γαλάτσι.

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΔΡΑΚΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Από τα πιο μυστηριώδη «αόρατα» σημεία του κέντρου είναι η πόρτα στην Ακαδημίας 58 a που αποτελεί δεύτερη είσοδο του νεοκλασικού κτιρίου της οδού Μαυρομιχάλη 6. Δημιούργημα και οικία του μεγάλου και ιδιαίτερου αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλερ , το κτίριο παραμένει εντυπωσιακό και αποπνέει μυστήριο. Η παράδοξη αρχιτεκτονική και διακόσμηση μπορούν να εξάψουν την φαντασία του ερευνητή, με αποκορύφωμα ένα μικρό βυζαντινό μουσείο, μεταγενέστερη προσθήκη, που μοιάζει (;) με εκκλησάκι και καλύπτει όλη την εσωτερική αυλή. Περίτεχνα τέμπλα, κόγχες και η μεγαλοπρέπεια ενός άλλου αιώνα ιντριγκάρουν τη σκέψη. Το γεγονός ότι ο Τσίλερ σύμφωνα με τα αρχεία της Μασονικής Στοάς της Ελλάδας (www.grandlodge.gr ) υπήρξε Μασόνος μάλλον δεν είναι αρκετό για να υποστηρίξει και τα όσα περί μυστικών τελετών εντός του κτιρίου έχουν αναφερθεί κατά καιρούς. Ο μεταλλικός δράκος που στόλιζε την είσοδο από Ακαδημίας 58a αποκαθηλώθηκε πριν λίγα χρόνια, αφού έγιναν ανόητες και ύποπτες συνδέσεις με «σατανιστικές» τελετές στο χώρο του οικήματος. Δυστυχώς δεν υπάρχουν ούτε και είσοδοι που οδηγούν στον «κάτω κόσμο» παρά μόνο σκάλες που οδηγούν στον πάνω όροφο. Κανένα στοιχείο δεν αποδεικνύει τη σύνδεση της οικίας με υπόγειες στοές. Η πρόσβαση στην Ακαδημίας 58a από το εσωτερικό του σπιτιού έχει κλείσει με δύο τσιμεντένια χωρίσματα και στους δύο ορόφους, καθιστώντας οποιαδήποτε έρευνα αδύνατη.

Το κτίριο των παλαιών ανακτόρων που στεγάζει σήμερα το ελληνικό κοινοβούλιο υπήρξε ανέκαθεν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία αναφοράς των θρύλων που μιλούν για δαιδαλώδη δίκτυα στοών που διατρέχουν το υπέδαφος της Αθήνας. Η Βουλή χτίστηκε την περίοδο 1836-1840 από Βαυαρούς αρχιτέκτονες σ’ έναν ιδιόμορφο, υπερυψωμένο από τη μία πλευρά και σχεδόν επικλινή γεωγραφικό χώρο, ο οποίος πριν φιλοξενήσει το γνωστό σε όλους αυστηρό και επιβλητικό κτίριο είχε την ονομασία «Αναλαμπή»! Ως κτίριο προορισμένο για βασιλείς και μάλιστα μιας χώρας που δεν είχε ακόμη σταθεροποιηθεί πολιτικά, είναι πολύ πιθανό να διέθετε υπόγειες διεξόδους που θα χρησιμοποιούνταν σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης. Εντυπωσιακό μάλιστα είναι το πολυεπίπεδο υπόγειο γκαράζ της Βουλής, η ύπαρξη του οποίου οδηγεί συνειρμικά στη φήμη που θέλει τα υπόγεια της Βουλής να συνδέονται με τα σπήλαια του απαγορευμένου μετά το σούρουπο Υμηττού δημιουργώντας μία μυστική έξοδο κινδύνου, διαθέσιμη στα μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου.

Το 1842, άρχισε η κατασκευή και του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία, που είναι το πρώτο κτίριο, εκτός των Ανακτόρων, που χτίστηκε στην πλατεία Συντάγματος. Για τις υπόγειες στοές της περιοχής έχουν επίσης ακουστεί πολλά. Τα Χριστούγεννα του 1944, μια ομάδα ανταρτών, εισερχόμενη από κάποια υπόγεια είσοδο της οδού Πειραιώς μετέφερε ένα τόνο δυναμίτιδας κάτω από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, όπου γινόταν συνάντηση των συμμάχων (ανάμεσά τους και ο Γ. Τσόρτσιλ και ο Γ. Παπανδρέου). Η έκρηξη δεν έγινε, γιατί η ασφάλεια του ξενοδοχείου ειδοποιήθηκε και εντόπισε εγκαίρως τα εκρηκτικά. Το σχέδιο των υπογείων δικτύων υποτίθεται πως είχε διαρρεύσει από την πολεοδομία Αθηνών (βλ. άρθρο του Jonathan Bright «Υπόγειες Πολιτείες», strange 23).

Για την περίπτωση του Συντάγματος είναι προφανές πως δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν αποδεικτικά στοιχεία για την ύπαρξη ή μη υπογείων στοών για λόγους «εθνικής ασφαλείας». Αν πράγματι υπάρχει, όπως λέγεται, υπόγεια διαδρομή προς τα σπήλαια του Υμηττού, που θα οδηγούσε εκεί την πολιτική εξουσία (την παλαιότερη ή την σημερινή) σε περίπτωση κινδύνου, σίγουρα είναι μια πληροφορία που δεν θα έπρεπε να γνωρίζει ο καθένας, τουλάχιστον όχι στις ακριβείς λεπτομέρειές της.

Τώρα, το που μπορεί να οδηγούν όλες αυτές οι υπόγειες στοές δεν είναι το μεγαλύτερο μυστήριο σχετικά με αυτές. Κατά καιρούς έχουν υπάρξει φήμες και για το τι μπορεί να συμβαίνει κάποια βράδια εκεί, όταν κανείς δεν μπορεί να το δει. Πόσο πιθανό είναι τελικά να υπάρχουν «μυστικές οργανώσεις» που δρουν στην Αθήνα και τελούν «παράξενες λειτουργίες» στα υπόγεια γύρω από το κέντρο της πόλης, ακόμα και κάτω από τη Βουλή, πράγμα που θα σήμαινε ότι σε αυτές λαμβάνουν μέρος και δημόσια πρόσωπα υπεράνω υποψίας;

Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 όταν ο Γιώργος Μπαλάνος, ο οποίος έχει συμβάλει καθοριστικά και σε αυτό το ζήτημα, δημοσίευσε έναν (θρυλικό πλέον) πρόλογο λίγων σελίδων στις «Ιστορίες της Μυθολογίας Κθούλου» (εκδόσεις Ωρόρα). Εκεί, ως συνήθως, αφήνοντας πολλά δυσνόητα υπονοούμενα, μεταξύ άλλων, για τις υπόγειες στοές της Αθήνας και τις πιθανές συνδέσεις τους με τη δράση μυστικών αδελφοτήτων, δίνει εντελώς νέα και διαφορετική όψη στο όλο θέμα. Φυσικά ήταν μερικά χρόνια νωρίτερα, όταν με το «Αίνιγμα της Πεντέλης» είχε κινήσει το ενδιαφέρον του κόσμου για το ζήτημα της σπηλιάς του Νταβέλη και της ευρύτερης περιοχής, που τελικά έφτασε, μέσα και από αρκετές παρεξηγήσεις, να αναφέρεται σε κάθε συζήτηση γύρω από την υπόγεια Αθήνα. Κάποια στιγμή στο παρελθόν ζητήθηκε και από κρατικές υπηρεσίες η βοήθειά του για να ερευνηθεί και να αντιμετωπιστεί ένας «υπόγειος κίνδυνος», όπως έχει ο ίδιος αποκαλύψει. Το θέμα φαίνεται πως συνδέεται και με αυτό της «Σκιάς» και τελικά και με τα παράξενα καπάκια που φέρουν σύμβολα παραδοσιακά αποκρυφιστικά, όπως τα πεντάκτινα αστέρια σε όλες τις πιθανές εκδοχές τους και άλλα περίεργα σχήματα, και βρίσκονται διάσπαρτα στους δρόμους της Αθήνας αλλά και άλλων πόλεων (βλ. Κάτι που έρπει …Σαν σκιά, Locus 7).

Μυστηριώδη καπάκια, τρύπια βουνά, εκκλησίες με μυστικές κρύπτες, υπόγεια ποτάμια, υποχθόνιες λατρείες, απόρρητες στρατιωτικές εγκαταστάσεις, απόκρυφες αδελφότητες με σκοτεινούς σκοπούς φτιάχνουν ένα περίπλοκο αλλά και συναρπαστικό μωσαϊκό που αποτελεί πρόκληση για κάθε επίδοξο εξερευνητή. Η νεομυθολογία της υπόγειας Αθήνας είναι το ίδιο λαβυρινθώδης και γοητευτική με τις σήραγγες που υποτίθεται πως διατρέχουν την πόλη. Ίσως και περισσότερο…

ΑΝΟΔΟΣ

Περπατάμε αμέριμνοι σε μία Νεκρή Πόλη. Την Αθήνα. Νεκροί Άνθρωποι και Νεκρά Κτίρια την αποτελούν. Ξένοι σε ένα αφιλόξενο νεκροταφείο, έχουμε χάσει τα κλειδιά της εξόδου. Ίσως δεν τα είχαμε ποτέ. Περιμένουμε τη Ζωή από το Σκοτάδι, μία δροσοσταλίδα δράσης, μία ανακάλυψη από μία Αθήνα που πέρασε στη Λήθη. Την Υπόγεια Αθήνα και τα ξεχωριστά μυστικά της. Αναζητούμε μία Έξοδο, αλλά οι έξοδοι έχουν κλείσει. Χωρίς κλειδιά, αναπολούμε μπροστά από πόρτες άδειες…

«Έτσι η Ευσαπία των ζωντανών άρχισε να αντιγράφει το υπόγειο αντίγραφό της. Λένε ότι αυτό δεν συμβαίνει μονάχα τώρα: λένε ότι στην πραγματικότητα είναι οι νεκροί που έκτισαν την πάνω Ευσαπία κατ’ εικόνα και ομοίωση της πόλης τους. Λένε ακόμα ότι στις δυο δίδυμες πόλεις δεν υπάρχει πλέον τρόπος για να ξεχωρίσει κανείς ποιοι είναι οι ζωντανοί και ποιοι οι νεκροί». Ίταλο Καλβίνο

ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ

Εφαπτόμενα Ιδιωτικά Σύμπαντα: idiotikasympanta@yahoo.gr

To άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Μυστική Ελλάδα» Τεύχος 22 Ιούνιος 2006

unicorn-project.gr

ΠΗΓΗ: Υπόγεια Αθήνα. http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/06/blog-post_7557.html#ixzz1wcjJN4Z7