«Τουρκικά τόξα» περικυκλώνουν την Ελλάδα και απομονώνουν την Κύπρο – Βάζει χέρι στο Ιόνιο ο Ερντογάν με αλβανικό στιλέτο (ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΙ ΧΑΡΤΕΣ) !!!

 

γράφει ο Γιάννος Χαραλαμπίδης

Πώς η Άγκυρα επιβάλλει το αξίωμα των «ήρεμων νερών», ποιο σημάδι στέλνει στον Πρόεδρο ο Ερντογάν και πώς κτίζει τη νέα αυτοκρατορία του εκτός των κρατικών τειχών

• Πού οδηγεί η εμμονική πολιτική Αθηνών – Λευκωσίας

• Πώς η Ελλάδα τραβά το χαλί στην Κύπρο στο θέμα της βίζας

Τα όσα λέγονται περί της Τουρκίας εκτός των τειχών δεν είναι θεωρία αλλά πράξη. Πέραν της Ανατολικής Μεσογείου, του Αιγαίου και της περιοχής του Καυκάσου και δη των τουρκογενών περιοχών, η Άγκυρα βάζει χέρι προ καιρού στα Βαλκάνια, καθώς και στο Ιόνιο. Και η πολιτική αυτή αναδεικνύεται μέσα από τον διπλωματικό τσαμπουκά των Σκοπίων και της Αλβανίας. Ο στρατηγικός κύκλος, όπως φαίνεται και στους χάρτες που δημοσιεύουμε, φτάνει μέσω Λιβύης και Κρήτης στην Κύπρο.

Από τα Βαλκάνια ώς την Κύπρο

Τα Βαλκάνια ώς τη Λιβύη από τη μια και τα Βαλκάνια ώς την Κύπρο από την άλλη μέσω Αιγαίου είναι στρατηγικά τόξα και σχεδιασμοί του Ταγίπ Ερντογάν, που δεσμεύουν και τους Κεμαλιστές στη βάση του νεο-οθωμανισμού. Κάποιοι είτε δεν θέλουν να βλέπουν τις αλήθειες είτε τις κρύβουν κάτω από το χαλί του ελλαδοτουρκικού διαλόγου και των αναποτελεσματικών προσπαθειών για τη λύση του Κυπριακού, που παραμένει εγκλωβισμένο στην εμμονική αντίληψη του σχεδίου Α περί ομοσπονδίας, η οποία εξελίχθηκε σε νομική και διπλωματική πλατφόρμα για την ισότιμη κυριαρχία και τη συνομοσπονδία των δύο κρατών.

Η συνάντηση της Άγκυρας και το σημάδι για την Κύπρο…

Καθόλου τυχαία δεν ήταν η επίσκεψη του Αλβανού Πρωθυπουργού Έντι Ράμα στο Γαλάτσι για προεκλογικό και η ορκωμοσία της νέας Προέδρου των Σκοπίων ή, όπως την ονομάζει η Συνθήκη των Πρεσπών, Βόρεια Μακεδονία. Με τη διαφορά ότι η νέα Πρόεδρος αφαίρεσε τον γεωγραφικό προσδιορισμό. Και ορκίστηκε στο όνομα «Μακεδονία». Με ό,τι αυτό σημαίνει. Αυτά, δε, συνέβησαν λίγο προτού φτάσει στην Άγκυρα, στις 13 Μαΐου, ο Έλληνας Πρωθυπουργός, για να συναντηθεί με τον Τούρκο Πρόεδρο, Ταγίπ Ερντογάν, την ίδια, μάλιστα, στιγμή, κατά την οποία ο Ερσίν Τατάρ έλεγε, ορθά κοφτά, προς την κ. Ολγκίν, ότι δεν θα δεχθεί καμιά συζήτηση, είτε διμερή είτε τριμερή, εάν δεν γίνει δεκτή από τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη η αξίωσή του για ισότιμη κυριαρχία, που παραπέμπει σε δύο κράτη.

Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα της Τουρκίας εντός και εκτός των τειχών, με τρεις μεγάλους κύκλους, που καλύπτει Ευρώπη, Ασία και Αφρική. Και υλοποιείται μέσω των τουρκόφωνων του Καυκάσου, των τόξων στα Βαλκάνια, των Βάσεων από τη Λιβύη ώς τη Σομαλία και των στρατιωτικών συμφωνιών με χώρες της Αφρικής και αλλού, συν των διαφόρων στρατιωτικών πολυεθνικών αποστολών ή των μονομερών επεμβάσεων και εισβολών σε Κύπρο, σε Συρία και Ιράκ.

Επί τούτου διατυπώνονται οι εξής παρατηρήσεις:

• Όταν δεν μπορεί ο Έλληνας Πρωθυπουργός να διαχειριστεί την Αλβανία και τα Σκόπια πώς να μαζέψει την Τουρκία, με την οποία συμβιβάζεται, υιοθετώντας το ακόλουθο δικό της αξίωμα: Ήρεμα νερά σημαίνει το πάγωμα των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στο Αιγαίο και αλλού, για να μην προκαλείται η Άγκυρα και για να μη χαλάσει ο «μήνας του μέλιτος». Διότι, σε ποιον ανήκουν τα κυριαρχικά δικαιώματα, που τίθενται υπό αμφισβήτηση; Δεν ανήκουν στην Τουρκία, αλλά στην Ελλάδα. Το δεύτερο τουρκικό αξίωμα λέει ότι: Εφόσον δεν παίρνω από εσάς τα κυριαρχικά δικαιώματα που θέλω και εφόσον δεν προχωρούμε σε συνεκμετάλλευση, δεν θα σας επιτρέψω να ασκείτε τα κυριαρχικά σας δικαιώματα, που θέτω υπό αμφισβήτηση! Ως εκ τούτου, η Αθήνα δεν τολμά να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα από 6 σε 12 ναυτικά μίλια. Ούτε σε εκμετάλλευση των θαλάσσιων φυσικών της πόρων προχωρεί. Ούτε ΑΟΖ καθορίζει.

• Στη Λευκωσία, ο Πρόεδρος Νίκος Χριστοδουλίδης ανέμενε σημάδι, όπως έλεγε, από τη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν για Τριμερή, αλλά εισέπραξε ό,τι και η κ. Ολγκίν από τον Τατάρ. Ότι, δηλαδή, μόνο εάν γίνει δεκτή η ισότιμη κυριαρχία και η ίση διεθνής εκπροσώπηση θα πάνε οι Τούρκοι σε συνομιλίες. Ήταν, δε, σαφής ο Τούρκος Πρόεδρος: Θέλει, λέει, λύση στη βάση των πραγματικοτήτων, δηλαδή των δύο κρατών και της νομιμοποίησης των τετελεσμένων της εισβολής.

• Τόσο το Κυπριακό όσο και το Αιγαίο είναι ζητήματα, των οποίων το βάρος δεν μπορεί ν’ αντέξει ο ελλαδοτουρκικός διάλογος, που δίνει άλλοθι στην Άγκυρα και καθαρό ποινικό μητρώο. Γιατί; Διότι ποιος κατέχει την Κύπρο; Η Τουρκία. Και όταν η Αθήνα συζητά με την Άγκυρα, χωρίς να είναι το Κυπριακό στην πρώτη γραμμή της ατζέντας, πού οδηγούνται τα πράγματα; Κινούνται προς την εξής κατεύθυνση: Το πρόβλημα εγκλωβίζεται στον δικοινοτικό του χαρακτήρα και στις τουρκικές αξιώσεις περί δύο κρατών, χωρίς να καταγγέλλεται η πολιτική της Άγκυρας. Αντιθέτως, στέλνεται η εικόνα «φιλίας» και εμπορικής συνεργασίας. Υπό αυτές τις συνθήκες, πώς θα ασκηθούν πιέσεις στην Τουρκία, για τις οποίες γίνεται κατά καιρούς λόγος; Ποιες πιέσεις; Εδώ Αθήνα και Λευκωσία τάζουν στην Άγκυρα οφέλη από την ΕΕ και η Τουρκία δεν συγκινείται. Κλασική περίπτωση ουτοπικού εξευμενισμού. Με την Τουρκία να καθιστά σαφές ότι δεν δέχεται σύνδεση του Κυπριακού ή των Ελλαδοτουρκικών με την πορεία της στην ΕΕ.

Η κατάργηση της βίζας και η κατοχή

Ποια όμως σύνδεση και συντονισμός Ελλάδας – Κύπρου μπορεί να υπάρχει, όταν: Από τη μια η Λευκωσία συνδέει το θέμα της κατάργησης της βίζας για τους Τούρκους πολίτες εντός της ΕΕ με τις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού και, από την άλλη, η Αθήνα ζητά άδεια από τις Βρυξέλλες και δη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για κατάργηση της βίζας σε 10 ελληνικά νησιά! Ερώτημα: Τι θα πει η Ελλάδα όταν η Κύπρος θα εγείρει το θέμα της κατάργησης της βίζας των Τούρκων πολιτών, με την Αθήνα να έχει ήδη ζητήσει απόκλιση από το κεκτημένο για να την προσφέρει απλόχερα στους Τούρκους πολίτες; Τι θα μας πουν οι Ευρωπαίοι; Καλά, μας δουλεύτε; Για τα ελληνικά νησιά υπάρχουν οικονομικά οφέλη και καταργήσατε τη βίζα στους Τούρκους πολίτες, και δεν υπάρχουν για μας; Για μας υπάρχει κατοχή της Κύπρου και ως εκ τούτου θα πρέπει να ασκηθεί πίεση επί της Τουρκίας, ενώ για την Ελλάδα δεν υπάρχει;

Ο χάρτης αποτυπώνει την ολιστική στρατηγική της Τουρκίας, που ξεκινά από την ίδια, περνά μέσω Βουλγαρίας στα Βαλκάνια (Σκόπια, Αλβανία και πίσω Βοσνία) και Αλβανία, όπου διαθέτει Ναυτική Βάση στο πλαίσιο στρατηγικής συμφωνίας που έχει υπογραφεί το 1992. Ο σχεδιασμός συνεχίζεται μέσω Ιονίου προς τις Βάσεις που έχει πλέον στη Λιβύη και από εκεί τραβά γραμμή προς Κύπρο. Η Βάση στην Αλβανία είναι το μακρύ χέρι της Τουρκίας στην εν λόγω περιοχή, με στόχο, όταν το επιδιώξει, τα στενά του Οτράντο. Στόχος είναι ο έλεγχος και των θαλασσίων οδών από και προς Σουέζ και Γιβραλτάρ, η περικύκλωση της Ελλάδας και η απομόνωση της Κύπρου στη λογική ότι η Ανατολική Μεσόγειος θα γίνει τουρκική λίμνη.

Οι περί χρήματος αντιλήψεις

Επειδή περί χρημάτων ο λόγος και διπλασιασμού, όπως ελέχθη μετά τη συνάντηση της Άγκυρας, του όγκου των συναλλαγών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, υπενθυμίζουμε το εξής: Αυτή η λογική του νεο-φιλελευθερισμού -ότι δηλαδή το χρήμα είτε επιλύει συγκρούσεις είτε ομαλοποιεί χωρίς κινδύνους τις όποιες λυκοφιλίες- απέτυχε παταγωδώς στις σχέσεις Ρωσίας και Γερμανίας και λοιπής ΕΕ, καθώς και στις σχέσεις Τουρκίας – Ισραήλ. Τα κέρδη, μάλιστα, μετατράπηκαν σε δυσβάστακτες ζημιές. Αυτά λέγονται και στο Κυπριακό. Ότι θα «πέσει χρήμα» και θα είμαστε όλοι «happy». Ωραία, γιατί το χρήμα και οι επενδύσεις δεν έλυσαν το πρόβλημα ώς τώρα; Διότι οι Τούρκοι θέλουν όπως οι όποιες συναλλαγές οδηγούν πριν από τη λύση στον προκαθορισμό της, δηλαδή των δύο κρατών. Και αυτό είναι εμφανές και από τον τρόπο που θέτουν τη λογική των ΜΟΕ στην υπόθεση της Αμμοχώστου και της Τύμπου. Ας πάμε και στον αντίποδα, επί τη βάσει του οποίου εγείρεται άλλο ένα ερώτημα: Γιατί οι κομμουνιστές, αλλά με καπιταλιστικές τσέπες του ΑΚΕΛ, δεν έλυσαν το πρόβλημα με τον σύντροφο Τατάρ, αφού ήταν ταξικό;.. Δεν το έλυσαν, διότι το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής, κατοχής, και αποτυπώνει τον τουρκικό επεκτατισμό, τα ισοζύγια και ανισοζύγια δυνάμεων. Είναι πρόβλημα γεωπολιτικό.

Οι σχεδιασμοί της Άγκυρας

Γι’ αυτό και ο Ταγίπ Ερντογάν κτίζει, μαζί με άλλα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά τόξα, εκείνο των Βαλκανίων, που αναφύεται σήμερα μέσω των Σκοπίων και της Αλβανίας. Και το τόξο αυτό ξεκινά από τη χώρα του, περνά στη μειονότητα της Βουλγαρίας, στα Σκόπια, στην Αλβανία και από εκεί στη Λιβύη και μετά προς την Κύπρο. Από τα Βαλκάνια ώς τη Λιβύη κυκλώνει την Ελλάδα με δορυφόρους και βάζει χέρι στο Ιόνιο μέσω της Αλβανίας και των εκεί ευρισκομένων τουρκικών ναυτικών Βάσεων, ενώ, ταυτοχρόνως, επιδιώκει με ή χωρίς λύση του Κυπριακού να αποκόψει γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά την Κύπρο από την Ελλάδα και να ελέγχει τις πύλες εισόδου και εξόδου στο ανατολικό Αιγαίο, στη γραμμή Κρήτη, Κάρπαθος, Ρόδος. Εκεί όπου διεξάγονται, εκτός των άλλων, οι ασκήσεις «Θαλασσόλυκος» και «Έφεσος». Η Αλβανία χρησιμοποιείται από την Τουρκία ως στιλέτο στην πλάτη της Ελλάδας. Και είναι πρόδηλον ότι η Τουρκία δεν περιορίζεται μόνο στη διχοτόμηση του Αιγαίου και στην κυριαρχία της στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά θέλει να επεκταθεί στο Ιόνιο και να ενώσει τον χώρο με τη Λιβύη. Για να ελέγχει:

1) Τις θαλάσσιες οδούς από και προς το Σουέζ και το Γιβραλτάρ.

2) Να ελέγχει πλήρως την Ανατολική Μεσόγειο με την αποκοπή της Κύπρου από την Ελλάδα.

3) Να διχοτομήσει το Αιγαίο και να ελέγχει τις εξόδους και εισόδους του, στα βόρεια (Δαρδανέλλια) και τα ανατολικά (Κρήτη, Κάρπαθος, Ρόδος).

4) Να περικυκλώσει την Ελλάδα από τον χώρο των Βαλκανίων ώς τη Λιβύη. Πέραν τούτων, η Τουρκία εκτείνεται στις περιοχές της Ασίας ώς την Κίνα και δη στις τουρκογενείς χώρες και προς την Αφρική κατόπιν στρατιωτικών συμφωνιών και Βάσεων, τις οποίες διαθέτει, όπως εκείνη στη Σομαλία.

Σκοτώνουν την εναλλακτική στρατηγική

Αυτήν τη μεγάλη εικόνα αρνούνται να δουν πεισματικά Κύπρος και Ελλάδα. Και επιδίδονται σε διπλωματικούς ακροβατισμούς για τις ίδιες και όχι για την Τουρκία, η οποία είναι η επιτιθέμενη. Υπό αυτές τις συνθήκες εξουδετερώνεται η εναλλακτική στρατηγική της αποτροπής, που θα μπορούσε να εξελιχθεί στη βάση του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, καθώς και τα εργαλεία εντός της ΕΕ, που θα ήταν δυνατό να επιφέρουν κόστος και πίεση στην Τουρκία, για την αλλαγή στάσης και στα Ελλαδοτουρκικά και στο Κυπριακό. Άρα, ο διπλός διάλογος με τον τρόπο που διεξάγεται σε Κύπρο και Αιγαίο προσφέρει καθαρό ποινικό μητρώο στην Τουρκία και παγιώνει τις γκρίζες ζώνες και όποια άλλα διχοτομικά τετελεσμένα στην Κύπρο. Και το χείριστο είναι ότι η κρίση θα είναι πάντα στο τραπέζι. Γιατί, χωρίς αποτροπή, η Τουρκία θα την προβάλλει όποτε κρίνει σκόπιμο. Και για ν’ αγοράζουν η Κύπρος και η Ελλάδα το πρόβλημα, θα υποχωρούν. Και είτε μέσω του χρόνου είτε μέσω της αθέατης εξουδετέρωσης κυριαρχικών δικαιωμάτων η Άγκυρα θα οικοδομεί σιγά, αλλά σταθερά, διά της σκιάς και μόνο της ισχύος της, τους στρατηγικούς της στόχους… Αυτά είναι τα επίχειρα όταν η πολιτική γίνεται εμμονή, κολλημένη στο σχέδιο Α, δηλαδή στον εξευμενισμό και δεν θέλει να δει την εναλλακτική στρατηγική της αποτροπής, την οποία πολλάκις έχουμε αναλύσει. Και η οποία μπορεί να μας βγάλει από τα αδιέξοδα.

ΠΗΓΗ:https://simerini.sigmalive.com/article/2024/5/19/tourkika-toxa-perikuklonoun-ten-ellada-kai-apomononoun-ten-kupro-bazei-kheri-sto-ionio-o-erntogan-me-albaniko-stileto-apokaluptikoi-khartes/----.onisilos.g

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ......

 

 

 

*Φ.ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΙ ΟΙ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΟΙ ΚΟΛΛΗΤΟΙ ΜΟΥ Κ-ΤΑΥΡΟς ΚΑΙ Κ-ΑΞΙΟΦΩΤΟΣ,ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥς ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ...

[ π. Γεωργίου Μεταλληνού .

" Είναι απίστευτο πόσο μίσος έχει εισπράξει ο άγιος Κωνσταντίνος. Εδώ και αιώνες τον μισούν θανάσιμα και τον συκοφαντούν συντονισμένα και συστηματικά ειδωλολάτρες (παλιοί και νέοι), εβραίοι, μασόνοι, αιρετικοί, καπιταλιστές της ασύδοτης αγοράς, αθεϊστές, εχθροί της Ελλάδας. Είναι η πολιτική φυσιογνωμία που βρίσκεται, περισσότερο απ’ οποιαδήποτε άλλη, στο στόχαστρο σύσσωμης της Νέας Τάξης Πραγμάτων – Παγκοσμιοποίησης, διότι ενσαρκώνει το απόλυτο αντίθετο όλων των βδελυγμάτων της.

Και έχει γίνει το αντικείμενο όλης αυτής της κατασυκοφάντησης όχι για άλλον λόγο, παρά για λογαριασμό του ονόματος του Χριστού.

Ο άγιος Κωνσταντίνος ήταν άγγελος, όχι άνθρωπος. Ήταν εκπληκτικός και ως προς το πώς κυβέρνησε και καθοδήγησε την αυτοκρατορία και ως προς την προσωπική του αγιότητα. Είναι λάθος αυτό που νομίζουν και λένε πολλοί πως «ανακηρύχθηκε από την Εκκλησία άγιος για τις υπηρεσίες του». Όχι! ΗΤΑΝ άγιος. Κι άλλοι ηγεμόνες έκαναν πολλά για την Εκκλησία, δεν τους έχει όμως η Εκκλησία ως αγίους. Ο άγιος Κωνσταντίνος ήταν αυτός που έφερε την ανθρωπιά στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Εκείνος έθεσε, για πρώτη φορά, τέρμα στην κρατική κτηνωδία, και αγωνίστηκε για να κάνει σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο τον κόσμο όπως τον θέλει ο Χριστός.

Για παράδειγμα:

• Απαγόρευσε τις μονομαχίες, που έως τότε ήταν η καθημερινή διασκέδαση των Ρωμαίων.

• Απαγόρευσε πολύ αυστηρά την θανάτωση παιδιών από τους γονείς, καθώς και την έκθεση βρεφών για να πεθάνουν. Πρώτα αυτά ήταν επιτρεπτά.

• Απαγόρευσε να θανατώνουν ή να βασανίζουν τα αφεντικά τους δούλους τους. Επίσης ενθάρρυνε και προώθησε την απελευθέρωση των δούλων.

• Προστάτεψε το απαραβίαστο του ανθρωπίνου προσώπου, απαγορεύοντας το μαρκάρισμα των καταδίκων στο πρόσωπο (μέχρι τότε έτσι γινόταν).

• Θέσπισε το δικαίωμα των καταδίκων να βλέπουν φως, να έχουν υγιεινό κελλί και να πηγαίνουν έναν περίπατο κάθε μέρα.

• Επέβαλε να γίνονται οι δίκες και οι ανακρίσεις με δίκαιο και διαφανή τρόπο.

• Προτεραιότητά του (σχεδόν… “εμμονή”!) ήταν η προστασία των πιο αδύνατων (παιδιά, γυναίκες, ορφανά, χήρες, φτωχοί, χρεοφειλέτες), και με τους ποικίλους πρωτοφανείς και πρωτοποριακούς νόμους που εξέδωσε και με τις ακατάπαυστες υλικές φιλανθρωπικές ενέργειές του που έφθαναν στο σημείο της υπερβολής.

Ήταν ο πρώτος κυβερνήτης στον κόσμο που εισήγαγε την Κοινωνική Πρόνοια, και μάλιστα σε πολύ μεγάλο βαθμό.

• Πλήρωνε τους στρατιώτες του για κάθε εχθρό που έπιαναν και δεν τον σκότωναν, για να σώσει τις ζωές όσο το δυνατόν περισσοτέρων αιχμαλώτων.

• Σταμάτησε τους διωγμούς κατά των Χριστιανών, αποκαθιστώντας όλους όσους είχαν ζημιωθεί κατά την διάρκειά τους (τους επιζώντες εννοείται), και θέσπισε το δικαίωμα της ανεξιθρησκίας. Επιπλέον, επέβαλε την αργία της Κυριακής. Δεν είναι τυχαίο και ότι οι εχθροί του (Ιουλιανός ο Παραβάτης, Σέξτος Αυρήλιος Βίκτωρ, Ζώσιμος) τον κατηγορούσαν και για την υπερβολική γενναιοδωρία του με τις φιλανθρωπικές του «σπατάλες»!

Η ευμένειά του προς την Εκκλησία και η επιθυμία του να διαδώσει την πίστη, δεν ήταν απλώς ενέργειες πολιτικής σκοπιμότητας, αλλά πράξεις συνειδητές με εσωτερικό, θεοφιλές και ηθικό αντίκρυσμα "]

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Του π. Γ. Δ. Μεταλληνού, τ. Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπ. Αθηνών

Πηγή: Απομαγνητοφωνημένη ομιλία

 Η σωστή χρήση των πηγών

Είναι γεγονός ότι η στάση των ιστορικών απέναντι στο Μέγα Κωνσταντίνο είναι αντιφατική. Για άλλους υπήρξε μέγα αίνιγμα ή στυγνός δολοφόνος και καιροσκόπος, για άλλους δε, το μέγα θαύμα της ιστορίας. Αυτό συμβαίνει διότι επικρατούν συνήθως ιδεολογικά κριτήρια και παραταξιακές εκτιμήσεις ερήμην των πηγών. Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στο χώρο της ιστορίας, που οδηγεί αυτόχρημα στην αυτοκατάργηση του ιστορικού και των ερευνών του, είναι η χρησιμοποίηση της ιστορίας με οποιεσδήποτε διασκευές της κατά το δοκούν, ώστε να χρησιμοποιείται για να αποδειχθούν πράγματα που ιστορικά δεν θεμελιώνονται. Ένα άλλο επίσης πρόβλημα είναι όχι μόνον η ιδεολογική χρήση της ιστορίας και των πηγών ακόμη, αλλά είναι και ο ιστορικός αναχρονισμός. Να επιχειρούνται δηλαδή ερμηνευτικές προσβάσεις στα ιστορικά γεγονότα και στα ιστορικά πρόσωπα μέσα από κρίσεις και προϋποθέσεις του παρόντος, του οποιουδήποτε παρόντος. Γνωρίζετε ασφαλώς όλοι ότι όταν συντάσσει κανείς μια ιστορική διατριβή και μάλιστα αν είναι διδακτορική διατριβή που είναι η σημαντικότερη εργασία ενός επιστήμονος, παραθέτει ένα εισαγωγικό ή πρώτο κεφάλαιο που αναφέρεται στην εποχή μέσα στην οποία τοποθετούνται τα θέματα με τα οποία ασχολείται. Αυτή η τοποθέτησις είναι απολύτως αναγκαία, σφαιρική από πάσης πλευράς τοποθέτηση, για να μπορεί κανείς τα συμπεράσματα τα οποία θα συναγάγει, να τα τεκμηριώνει και μάλιστα κατά τρόπον αναμφισβήτητον. Ο ιστορικός αναχρονισμός και η ιδεολογική χρήση της ιστορίας, επαναλαμβάνω, είναι από τις μεγαλύτερες αρρώστιες των ασχολουμένων με την ιστορία, στην εποχή μας περισσότερο. Επίσης, είναι δυνατόν, να στοχάζεται κανείς εις τα ιστορικά γεγονότα ερήμην των πηγών. Αυτό είναι μυθιστόρημα, δεν είναι ιστορία. Μυθιστόρημα σημαίνει, ή ιστορικό ρομάντσο ακόμη, σημαίνει ότι χρησιμοποιεί κανείς κάποια γεγονότα τα οποία έστω, στηρίζονται στις πηγές και τα συνδέει με έναν αυθαίρετο τρόπο. Αυτό ακριβώς είναι πάλι άλλη νόσος της ιστορικής επιστήμης. Ο μακαρίτης, ο μέχρι του θανάτου του πατριάρχης των εκκλησιαστικών ιστορικών στον τόπο μας, ο Απόστολος Βακαλόπουλος, μ' ένα κλασικό έργο που μας έδωσε για την ιστορία, πολύτομο, του νέου ελληνισμού, αναγκάζεται να απολογηθεί στην επανέκδοση του πρώτου και δευτέρου τόμου και να πει το εξής, ότι «με κατηγορείτε διότι δεν στοχάζομαι επί των γεγονότων, αλλά νομίζω ότι επιστήμη είναι πρώτον η έρευνα και η παρουσίαση των πηγών αναλυτικά, κριτικά, και εν συνεχεία ο στοχασμός. Αφήστε με λοιπόν εγώ να ασχοληθώ με τις πηγές», έλεγε ο Βακαλόπουλος, «και εν συνεχεία σεις, κάμνετε τους στοχασμούς σας».

Επαναλαμβάνω λοιπόν, ιδεολογική χρήση της ιστορίας, ιστορικός αναχρονισμός, παραταξιακή νοοτροπία, και εν συνεχεία ανέρειστος, αθεμελίωτος στοχασμός, καταργούν τον ιστορικό και την έρευνά του.

ΟΟι πηγές

Μιλώντας για τον Μέγα Κωνσταντίνο, ποιες είναι οι πηγές από τις οποίες αντλούμε πληροφορίες; Ο σύγχρονος ιστορικός, ο πατέρας της εκκλησιαστικής ιστορίας, είναι ο ιστορικός Ευσέβιος, ο οποίος συνεδέετο με φιλικούς δεσμούς με τον Μέγα Κωνσταντίνο και γι' αυτό το λόγο και οι δικές του πληροφορίες πρέπει να κρίνονται και να διασταυρώνονται με άλλες πηγές. Αν δεν μπορούν να διασταυρωθούν παραμένουν ως μαρτυρίες αλλά που δε μπορεί να τις επικαλείται κανείς και να υποστηρίξει αυτό το οποίον θέλει.

Ένας άλλος σύγχρονος ιστορικός, φίλος του γιου του Κωνσταντίνου, του Κρίσπου, ήταν ο Λακτάντιος. «Περί του θανάτου των διωκτών», του Χριστιανισμού προφανώς, έχει γράψει. Είναι όμως και ο άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος ο οποίος εις τα έπη του ασχολείται με τις δύο Ρώμες, την Παλαιά και τη Νέα Ρώμη. Θεωρεί την δευτέρα, Νέα Ρώμη, ως σύνδεσμο Ανατολής και Δύσεως, θα επανέλθω σ' αυτό. Αυτές είναι οι ασφαλέστερες, σύγχρονες πηγές.

Ζώσιμος

Από την άλλη πλευρά, πηγή που περιέχει όποιο αρνητικό στοιχείο επαναλαμβάνεται μέχρι σήμερα για τον Μέγα Κωνσταντίνο, είναι ο ειδωλολάτρης, ο εθνικός και φανατικός μάλιστα ειδωλολάτρης ιστορικός, ο Ζώσιμος. 425 περίπου με 518. Γράφει δηλαδή ένα, ενάμιση αιώνα μετά τον Μέγα Κωνσταντίνο.

Ο Ευσέβιος όπως είπαμε είναι ο πατέρας της Εκκλησιαστικής ιστορίας και κοιμάται, αποθνήσκει, περί το 339, 340. Το 337 πεθαίνει ο Μέγας Κωνσταντίνος, άρα είναι σύγχρονος. Ο Zώσιμος ήταν φανατικός οπαδός της αρχαίας θρησκείας και έγραψε το έργο «Ιστορία Νέα» που αρχίζει από τον Αύγουστο και τελειώνει το 410, σε έξι βιβλία. Οι πηγές του είναι παγανιστικές. Οι πληροφορίες τις οποίες δίδει δεν διασταυρώνονται. Αλλά εκείνοι που θέλουν να εκμεταλλευτούν την περίπτωση εναντίον του Μεγάλου Κωνσταντίνου, αντλούν συνεχώς από αναπόδεικτα στοιχεία τα οποία παραδίδει ο Ζώσιμος. Βλέπετε πως προσπαθώ να μείνω αντικειμενικός, δεν είναι αν εμάς μας ενδιαφέρει ο Κωνσταντίνος να φανεί καλός ή κακός. Το πρόβλημα στην έρευνα είναι τι λέγουν οι πηγές. Επομένως, και ο Ευσέβιος σε πολλά σημεία πρέπει να δεχθεί αυτή τη διασταύρωση για το έγκυρο των πληροφοριών του, αλλά πολύ περισσότερο ο Ζώσιμος που είναι και μεταγενέστερος. Είναι απορριπτικός έναντι του Μεγάλου Κωνσταντίνου και είναι συγχρόνως λιβελογράφος. Η επιστήμη σήμερα δέχεται, κριτικά, ότι ο Ζώσιμος πραγματικά δεν υπήρξε ιστορικός επιστήμων. Γράφει συναισθηματικά πολλές φορές, είναι ηθικολόγος περισσότερο παρά επιστήμων. Υπάρχει ένα καταπληκτικό άρθρο, του Ντίντλεϋ, σε ένα περίφημο γερμανικό περιοδικό του 1972. Όπως επίσης ένα σπουδαίο άρθρο, που έχει τον Ντίντλεϋ υπόψιν, εις το παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό της Εκδοτικής Αθηνών, του κυρίου Τσακανίκα. Ο φανατισμός του Ζωσίμου και η λιβελογραφική επίθεση εναντίον του Κωνσταντίνου, φαίνεται στο ότι του αποδίδει την παρακμή της αρχαίας θρησκείας και της αυτοκρατορίας σε στιγμή όπου στην εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου η αυτοκρατορία, της Ρώμης, αποκτά τη μεγαλύτερη έκταση και τη μεγαλύτερη ενότητα και αίγλη. Εντελώς διαφορετικά δηλαδή είναι τα πράγματα απ' ό,τι τα παρουσιάζει ο Ζώσιμος.

Σημασία έχει ότι άκριτα αναπαράγονται από τους μεταγενεστέρους, και μάλιστα από τους συγχρόνους μας νεοπαγανιστές ή νεοειδωλολάτρες, οι απόψεις του Ζωσίμου. Σκόπιμα για να στιγματιστεί και απορριφθεί ο Μέγας Κωνσταντίνος και το έργο του. Να σπιλωθεί και να υποτιμηθεί το πρόσωπό του. Η κορύφωση είναι η ύπουλη πραγματικά και αδίωκτη, ακαταδίωκτη δικαστικά, μετά, τι να κάνεις, που να προσφύγεις σε ποια δικαιοσύνη σ' αυτό το χώρο, είναι τα όσα δημοσιεύονται, ανώνυμα τις περισσότερες φορές. Πόσες φορές μου στέλνουν κείμενα, από το ίντερνετ, άλλοι με επαινούν αλλά οι περισσότεροι, κυρίως οι νεοειδωλολάτρες, με κατηγορούν και μου αποδίδουν απόψεις που ποτέ δεν τις σκέφτηκα. Άλλοι το κάνουν ίσως για να αποκτήσουν κύρος, να μην τους αδικήσω. Έ, γεράσαμε τώρα στην έρευνα, σου λέει το λέει και ο Μεταλληνός. Κι αυτό είναι τιμή μου. Αλλά δε με τιμά το ότι μου αποδίδουν απόψεις που δεν τις γνωρίζω εγώ ο ίδιος. Δε θέλω τώρα να φέρω... έτσι δουλεύει και ο... θα πω το όνομα διότι είναι δημόσια πράγματα, ο κύριος Γεωργαλάς, ο παλαιός συνεργάτης του Παπαδοπούλου, είναι ανέντιμο διότι αποδίδει σε κάποιο βιβλίο ανθελληνικές θέσεις τις οποίες ποτέ δε σκέφτηκα. ... (απάντηση σε ακροατή: Ο Γεωργαλάς... ζει... και να 'ναι καλά ο άνθρωπος και να ζήσει και να μετανοήσει πριν φύγει από τον κόσμο για τα ψέματα τα οποία λέει.) Μένει όμως το κείμενο και το παίρνουν φοιτητές. Αυτό γίνεται γενικά και με τον Ζώσιμο. Ο Βολταίρος επί παραδείγματι, τοποθετείται αρνητικά απέναντι στον Κωνσταντίνο. Ο Γίββων τοποθετείται αρνητικά και θα το δούμε αυτό στη συνέχεια. Αμέσως τώρα, ποιοι είναι εκείνοι οι οποίοι διαχρονικά και συγχρονικά στην εποχή μας, κατηγορούν και απορρίπτουν τον Μέγα Κωνσταντίνο.

Ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος, τον 19ο αιώνα, ο πρώτος μεγάλος ιστορικός μας, πολλά πράγματα πρέπει να ανανεωθούν σήμερα, αλλά βασικά το έργο του παραμένει πολύτιμη πηγή διότι, το λέγω γι' αυτούς που ίσως δεν το γνωρίζουν, ο Παπαρηγόπουλος έχει ένα προσόν: δε στοχάζεται κυρίως αλλά ακολουθεί τις ιστορικές πηγές. Το έργο του είναι ανάπτυξη των ιστορικών πηγών. Άρα και να μη βρει κανείς όλες τις πηγές, μπορεί πιστότατα να τις μελετήσει όπως αποδίδονται από τον Κωνσταντίνο Παπαρηγόπουλο. Λέγει λοιπόν. Πρώτη ομάδα, που εμίσησε τον Μέγα Κωνσταντίνο, ως πρόμαχο του νέου θρησκεύματος, είναι οι του αρχαίου θρησκεύματος οπαδοί. Οι ειδωλολάτρες της εποχής, όπως ο Ζώσιμος. Ο Ζώσιμος του αποδίδει όλες τις συμφορές, κατά τον Ζώσιμο, συμφορές του κράτους. Και σήμερα λοιπόν αποδίδονται στον Κωνσταντίνο, αναπόδεικτα, όλα αυτά τα οπαία επικαλείται ο Ζώσιμος και οι νεοειδωλολάτρες. Κατά πόσον έχουν δίκιο, θα το δούμε στη συνέχεια. Δεύτερο, επιτίθενται στον Μέγα Κωνσταντίνο, από τον 18ο κυρίως αιώνα, οι οπαδοί του Διαφωτισμού. Μια γνώμη του Ζωσίμου, που διέφυγε, την υπογραμμίζω: «εγκατέλειπε το πάτριον δόγμα και ησπάσθη την ασέβεια». Βλέπετε πόσο σχετικά είναι τα πράγματα. Ασέβεια είναι ο Χριστιανισμός. Και η πάτρια θρησκεία τιμάται! Βέβαια ένας ερευνητής της ιστορίας όπως ο ομιλών, δεν ασχολείται με συναισθηματικά πράγματα. Αλλά καταλαβαίνετε, πώς ανατρέπεται η προοπτική και πως περιμένεις να επαινέσει κάποιος τον Κωνσταντίνο όταν έχει αυτή τη βασική προοπτική στην προσέγγισή του. Παρόλα αυτά, σπεύδω να πω ότι πολλές φορές ο Ζώσιμος ή αποσιωπά σημαντικά έργα του Κωνσταντίνου ή τον επαινεί για τις αρετές τις οποίες διέθετε. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος μιλώντας για τον Μέγα Βασίλειο χρησιμοποιεί την εξής παροιμία που ίσως είναι δική του: «θαυμάζει ανδρός αρετήν και πολέμιος». Τη λεβεντιά ενός ανθρώπου τη θαυμάζει και ο αντίπαλός του. Όταν σε επαινεί ο αντίπαλός σου σημαίνει ότι κάτι αξίζεις. Και δεν είναι λίγες οι φορές που αναγκάζεται ο Ζώσιμος να επαινέσει τον Κωνσταντίνο.

 

Διαφωτιστές

Οι Διαφωτιστές λοιπόν, ο Γίββων, ο Βολταίρος. Ο Βολταίρος συνεχώς απορρίπτει το Βυζάντιο ο δε Γίββων ακόμη και στον τίτλο του βιβλίου του, ναι μεν δεν αρνείται ότι το όνομα της αυτοκρατορίας δεν είναι Βυζάντιο αλλά είναι Νέα Ρώμη, είναι συνέχεια από πλευράς πολιτικής και εδαφικής αλλά όχι και πολιτιστικής και πνευματικής, της παλαιάς Ρώμης, μιλεί για την Decline and Fall of the Roman Empire. Δηλαδή είναι το κατρακύλισμα και η πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Κι αυτό οφείλεται κατ' αυτόν, κατά τον Γίββωνα, στον Χριστιανισμό. Το έργο του είναι σπουδαίο, αλλά όταν έχει συγκεκριμένη προοπτική, καταλαβαίνετε το βασικό μειονέκτημά του. Στη διαστροφή των πνευμάτων κατά τον Παπαρηγόπουλο, ουκ ολίγον συνετέλεσε και η παπική αρχή. Μπορεί να είναι ο Μέγας Κωνσταντίνος αναγεγραμμένος εις το αγιολόγιο του παπισμού (σημ. ΟΟΔΕ: τουλάχιστον στους Ουνίτες), αλλά δεν παύει να μισείται ή να τον αποστρέφονται οι ρωμαιοκαθολικοί επειδή μετέφερε την πρωτεύουσα στη Νέα Ρώμη και οδήγησε στην αφάνεια την Παλαιά Ρώμη. Αν γινότανε κάτι τώρα σε μας, λέγω τώρα μια σκέψη, η πρωτεύουσα να μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη, τι θα κάναμε κύριε δήμαρχε εμείς, οι χαμουτζήδες, όπως μας λένε οι βόρειοι, σ' αυτή τη μεταβολή; Σημασία τώρα ουσιαστικότερη έχει το εξής: το όνομα Κωνσταντίνος μολονότι εννοιολογικά προέρχεται από την ελληνική γλώσσα. Κώνστας είναι η constantia είναι η σταθερότης, η δύναμη του χαρακτήρος, και τα δύο από το ρήμα ίσταμαι και ίστημι, επομένως η προέλευση εννοιολογικά είναι αρχαιοελληνική, ελληνική, αλλά το όνομα Κωνσταντίνος επεκράτησε στη Δύση. Από το σχίσμα και μετά, ουδείς πάπας και ουδείς ηγεμόνας της Δύσεως, έλαβε το όνομα Κωνσταντίνος. Έγινε το μισητότερο όνομα εις την Δύση εν αντιθέσει με την Ανατολή που φθάσαμε πριν από κάποια χρόνια από τον ανώτατο άρχοντα και όχι μόνο τον πρώην, τον τέως βασιλέα, αλλά και πρόεδρο δημοκρατίας μέχρι τους αρχηγούς των κομμάτων, να έχουν όλοι το όνομα Κωνσταντίνος. Και η μακαρίτισσα η Μαλβίνα η Κάραλη, είπε κάποτε με κάποια αγανάκτηση, καλά βρε παιδιά, δεν υπάρχει κανένας Βρασσίδας, Επαμεινώνδας, μόνο Κωνσταντίνοι υπάρχουν. Έγινε το αγαπητότερο όνομα, κι επειδή έχω και τον γαμπρό μου Κωνσταντίνο, συγνώμη γι' αυτό που λέγω, το έζησα και προχτές, οι Κωνσταντίνοι έγιναν, δόξα τω Θεώ, περισσότεροι από τους Γιώργηδες και τους Γιάννηδες. Αυτό σημαίνει πόσο αγαπήθηκε, λαογραφικά μιλώ αυτή τη στιγμή, πόσο αγαπήθηκε αυτό το όνομα.

Και τέταρτη ομάδα που στρέφεται εναντίον του είναι οι δυτικόφρονες οι οποίοι, ακρίτως, ακολουθούν πάντοτε κάποιαν Ευρώπη, κάποια Δύση, χωρίς να ενδιαφέρονται αν αυτά που λέγονται είναι ορθά ή όχι.

Βιογραφικά στοιχεία

Δύο τρία βιογραφικά στοιχεία πριν προχωρήσω σε κάποιες απολογητικές θέσεις. Το όνομα του ήταν Imperator Ceasar Clavdius Valerius Constantinus Augustus – το πλήρες όνομα όταν από το 324 έγινε μονοκράτωρ. Γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου περί το 280. Κατ' άλλους λίγο ενωρίτερα, κατ' άλλους λίγο αργότερα. Στη Ναϊσό, εις την Νίσσα της Σερβίας. Τα νεανικά του χρόνια τα πέρασε ως όμηρος εις την αυλή του αυτοκράτωρος Διοκλητιανού ή στην αυλή του συναυτοκράτωρος Γαλερίου. Όμηρος ώστε να εμποδιστεί ο πατέρας του που ήταν Καίσαρ, ο Κωνστάντιος ο Χλωρός, να επαναστατήσει εναντίον του αυτοκράτορος. Ίσως γνώρισε το μαρτύριο του αγίου Γεωργίου και τα θαύματά του στην Ανατολή, γιατί η αγάπη του προς τους μάρτυρες πρέπει να έχει κάποιο ουσιαστικό έρεισμα. Υπήρξε γενναίος πολεμιστής με πολλά προσόντα, με ηρωικό φρόνημα. Στην αρχή ενυμφεύφθει τη σεμνή Νινευίνα και απέκτησε τον Κρίσπο, το πρώτο παιδί του. Για πολιτικούς λόγους, όπως και ο πατέρας του, αναγκάστηκε να χωρίσει τη Νινευίνα και να νυμφευθεί την κόρη του συναυτοκράτορος Μαξιμιανού, την Φαύστα. Η Φαύστα προφέρεται λατινιστί Φάουστα και πραγματικά ήταν η Φάουστα της οικογενείας. Ο Βοσταντζόγλου έχει γράψει ο μακαρίτης σχετικά με την Φαύστα. Απέκτησε από την Φαύστα τρεις γιους. Τον Κωνσταντίνο, τον Κωνστάντιο και τον Κώνσταντα που βασίλευσαν και οι τρεις. Βλέπετε, όλα τα ονόματα στρέφονται γύρω από την ίδια ρίζα. Ο Διοκλητιανός εφήρμοσε ένα νέο σύστημα διοικήσεως, την Renovatio Imperius, την ανανέωση της αυτοκρατορίας από το 285, την τετραρχία.

Ο Διοκλητιανός ήταν ο πρώτος Αύγουστος και Καίσαρ, δεύτερος Αύγουστος θα λέγαμε, ο Γαλέριος. Βοηθός του στην Ανατολή. Ο Μαξιμιανός επίσης συναύγουστος, είχε καίσαρα τον Κωνστάντιο Χλωρό, τον πατέρα του Κωνσταντίνου στη Νίσσα. Το 305, την 1η Μαΐου, παραιτήθηκε ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιανός και ο Χλωρός ανακυρήχθηκε Αύγουστος στην Δύση και ο Γαλέριος στην Ανατολή. Ο Κωνσταντίνος τότε εκλήθη στη Δύση, κοντά στον πατέρα του. Το 306 επέρχεται ο θάνατος του Κωνσταντίου Χλωρού και στις 25 Ιουλίου του 306, ο στρατός ανεκύρηξε τον Κωνσταντίνο αυτοκράτορα. Πρέπει να λάβουμε υπ' όψη κάτι εδώ. Δεν υπήρχε κληρονομικότητα της βασιλείας, όπως όλη την περίοδο του Βυζαντίου, της Νέας Ρώμης δηλαδή, της Ρωμανίας, όπως δεν υπήρχε και στην αρχαία Ελλάδα. Κληρονομικοί θεσμοί δεν υπήρχαν, θεσμοθετημένη κληρονομική διαδοχή. Απλούστατα, ο στρατός η σύγκλητος και ο λαός μπορούσαν να δεχθούν το γιο κάποιου να τους διαδεχθεί, αλλά όχι κληρονομικώ δικαιώματι. Αυτή είναι η δημοκρατία του ελληνισμού και όχι το όνομα βασιλεύς. Έχω πει και άλλες φορές σ' αυτή την αίθουσα, ας λέγεται όπως θέλει να λέγεται, αρκεί να εκλέγεται. Αυτή είναι η δημοκρατία. Ο Κωνσταντίνος λοιπόν ανακηρύχθηκε από τον στρατό και την σύγκλητο αυτοκράτωρ. Αλλά και ο Μαξέντιος, ο γιος του Μαξιμιανού, το ίδιο έτος στις 28 Οκτωβρίου, ανακηρύχθηκε και αυτός αυτοκράτορας. Το 311 αποθνήσκει ο Γαλέριος και τον διαδέχεται ο Λικίνιος που έλαβε ως σύζυγο την Κωνσταντία – Κωνσταντία και αυτή – θετή αδερφή του Κωνσταντίνου. 28 Οκτωβρίου του 312 ο Κωνσταντίνος ενίκησε τον Μαξέντιο – θα το δούμε γιατί – στη Μιλβία, κατ' άλλους Μουλβία, γέφυρα. Η σύγκλητος ανακήρυξε τότε πρώτον Αύγουστο τον Κωνσταντίνο. Το 313 ο Λικίνιος ενίκησε τον Μαξιμίνο. Και μένουν τώρα δύο Αύγουστοι. Ο Κωνσταντίνος ο πρώτος Αύγουστος και ο Λικίνιος δεύτερος Αύγουστος. Έτσι το 313 εκδίδεται το περιβόητο διάταγμα των Μεδιολάνων, που θα δούμε πια είναι η σημασία του. Το 321 ο Λικίνιος επαναφέρει τους διωγμούς με νέο διάταγμα εναντίον των χριστιανών ενώ το 313 είχε αποφασιστεί, με πρώτον τον Κωνσταντίνο, να πάψουν οι διωγμοί. Επέρχεται η σύγκρουση μεταξύ των δύο και η ήττα του Λικινίου. Το 324 ο Κωνσταντίνος γίνεται μονοκράτορας, η αυτοκρατορία αποκτά ενότητα σε μία αχανή έκταση. Από την Θούλην, που μπορεί να ήταν η σημερινή Ισλανδία, ή τουλάχιστον η Ιρλανδία, μέχρι την Περσία και την Ινδία. Επομένως γίνεται ένα ενιαίο κράτος, με μία κεντρική εξουσία, έναν κεντρικό αυτοκράτορα. Το 325 συγκαλεί την Α' Οικουμενική Σύνοδο και το 330 εγκαινιάζει τη νέα πρωτεύουσα, τη Νέα Ρώμη. Στις 22 Μαΐου του 337 πεθαίνει στο Δρέπανο της Βιθυνίας – Μικρασία – που ήταν η πόλις καταγωγής της Αγίας Ελένης και γι' αυτό ονόμασε την πόλην αυτήν Ελενούπολη. Βαπτίστηκε από τον φίλο του, Ευσέβιο Νικομηδείας, με λευκή εσθήτα, ως κατηχούμενος και μετά από λίγο αρρώστησε και πέθανε σε ηλικία περίπου εξήντα ετών. Η σωρός του μεταφέρθηκε και ετάφη στη νέα πρωτεύουσα, τη Νέα Ρώμη.

Κατηγορίες από τον Ζώσιμο

Αυτά είναι τα τυπικά ιστορικά. Ο Κωνσταντίνος κατηγορήθηκε από τον Ζώσιμο για τη δολοφονία και εξόντωση των αντιπάλων του.

Τι μαρτυρούν οι πηγές; Κάποια πράγματα τα οποία λέγονται από τους αντιπάλους του, και μάλιστα το Ζώσιμο που είναι η πηγή των συκοφαντιών κατά του Κωνσταντίνου, μένουν στο χώρο του θρύλου. Όταν είναι κάτι αναπόδεικτο το αναφέρει μεν ο ιστορικός όπως κάνω και 'γω τώρα, χωρίς όμως να μπορεί να στηρίξει οποιαδήποτε συμπεράσματα σε αμέριστες υποθέσεις ή σκέψεις.

Η περίπτωση του Μαξιμιανού

Η περίπτωση του Μαξιμιανού, για να μείνω σε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ο Μαξιμιανός ήθελε να γίνει αύγουστος, αυτοκράτορας και διώχθηκε από τον γιο του Μαξέντιο. Έτσι κατέφυγε στην κόρη του, ήταν πεθερός του Κωνσταντίνου, στην κόρη του Φαύστα και ζήτησε προστασία από τον Κωνσταντίνο. Το 310 όμως οργάνωσε συνωμοσία και κίνημα για ανατροπή του Κωνσταντίνου. Αυτή ήταν η κατάσταση της εποχής. Ξέρετε, κανείς, όσο μεγάλος κι αν είναι, δε μπορεί να πάψει να είναι τέκνο της εποχής του. Γι' αυτό σας είπα ότι όταν εφαρμόζεται ο λεγόμενος ιστορικός αναχρονισμός, είναι αποτυχία της ιστορικής έρευνας. Εμείς θα ερμηνεύσουμε τα πράγματα της εποχής εκείνης, μεθιστάμενοι σ' αυτή την εποχή κι όχι μεταφέροντας την εποχή στις δικές μας συνθήκες σήμερα. Ο Μαξιμιανός διέδωσε ότι ο Κωνσταντίνος φονεύθηκε στον πόλεμο κατά των Φραγκογερμανών στα βόρεια σύνορα, και πήρε ένα μέρος του στρατού με το μέρος του και αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας. Ο Κωνσταντίνος επέστρεψε και ο Μαξιμιανός κλείστηκε στο φρούριο της Μασσαλίας. Ο Κωνσταντίνος τον αιχμαλωτίζει, τον συγχωρεί όμως, με τη μεσολάβηση και της γυναίκας του της Φαύστας. Νέα συνωμοσία του Μαξιμιανού και της Φαύστας τώρα, για να δολοφονηθεί ο Κωνσταντίνος. Αποτυγχάνει η προσπάθεια. Η Φαύστα τότε, η Φάουστα όπως είπα της οικογένειας, ενοχοποιεί τον πατέρα της. Ο Μαξιμιανός αναγκάστηκε να αυτοαπαγχονιστεί, κρεμάστηκε δηλαδή, γιατί κατάλαβε ότι τα πράγματα έγιναν σκληρότερα γι' αυτόν. Κατηγορούν γι' αυτό τον Κωνσταντίνο. Κοιτάξτε, όταν κάποιος είναι ανώτατος άρχων, και δεν είναι απλώς πολιτικά και διοικητικά ανώτατος άρχων, αλλά συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες ονομάζετο Rectus Totius Omnis, δηλαδή ο κυβερνήτης, ο διοικητής ολοκλήρου του κόσμου. Ο Κωνσταντίνος λοιπόν είναι εκείνος ο οποίος ήταν ο Ανώτατος Δικαστής. Ήταν Pontifex maximus, ο ανώτατος αρχιερεύς. Αυτά δεν τα μετέφερε ο ίδιος στον εαυτό του, τα βρήκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Επομένως, πάσα πράξις έπρεπε να δικαστεί από τον ανώτατο δικαστή. Ο οποίος βέβαια περιεστοιχίζετο από τον στρατό αλλά στα πολιτικά πράγματα από την σύγκλητο. Δεν είναι λοιπόν δυνατόν να αποδίδουμε μονομερώς την ευθύνη, όπως όταν κανείς είναι πρόεδρος της δημοκρατίας και υπογράψει θανατική ποινή η οποία ορίζεται από το δικαστήριο, είναι υποχρεωμένος να το πράξει. Αν αρνηθεί ο ανώτατος άρχων, βασιλιάς παλαιότερα, πρόεδρος της δημοκρατίας, να δεχθεί αυτό που προτείνει η δικαστική εξουσία καταλαβαίνετε ποιες επιπτώσεις θα γίνουν.

Η περίπτωση του Βασσιανού

Δεύτερο, η περίπτωση του Βασσιανού. Θ' αποφύγω τις λεπτομέρειες, διότι, εις την στάση του Βασσιανού, κι εδώ ο Κωνσταντίνος έδειξε μεγαθυμία κι όταν αποκαλύφθηκε η συνωμοσία – πάλι συνωμοσία – εναντίον του ανωτάτου άρχοντος, ο Βασσιανός εξετελέσθη με την εφαρμογή των νόμων του κράτους. Είναι δυνατόν λοιπόν, εν ψυχρώ, να αποδοθεί η κατηγορία στον Κωνσταντίνο και να θεωρηθεί δολοφόνος; Κάθε ανώτατος άρχων τότε θα έπρεπε να ονομάζεται δολοφόνος, εκτός και αν ο ανώτατος άρχων χρησιμοποιεί τους νόμους. Αλλά η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία γι' αυτό κατόρθωσε τόσα χρόνια να επιβιώσει ' δεν ενεργούσε κατ' αυτόν τον τρόπο.

«Τούτω Νίκα» περίπτωση του Μαξεντίου

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Μαξεντίου, του κουνιάδου του Κωνσταντίνου. Ο Μαξέντιος επεθύμησε να γίνει ο μόνος αυτοκράτορας και εστράφη κατά του Κωνσταντίνου επικαλούμενος τον θάνατο – την δολοφονία κατ' αυτόν – του πατέρα του, του Μαξιμιανού. Διατάζει την καταστροφή των αγαλμάτων του Κωνσταντίνου. Ο Κωνσταντίνος μέσω των Άλπεων έρχεται στην Ιταλία και συναντώνται οι δύο στρατοί στην ιδία γέφυρα του Τίβερη, δύο χιλιόμετρα έξω από τη Ρώμη. Εδώ εμφανίζεται η γνωστή θεοσημία, όπως το περιγράφει ο ιστορικός Ευσέβιος, κατά το απομεσήμερο. Βλέπει δηλαδή στον ουρανό τον Σταυρό και τα γράμματα που έλεγαν «Τούτω Νίκα», όχι δηλαδή «Εν Τούτω Νίκα». Με αυτό το σύμβολο θα μπορείς να νικάς, ας νικάς. Ο Λακτάντιος παραθέτει το κείμενο εις τα Λατινικά. Και λέει πάλι ότι ήταν Σταυρός, ότι το είδε σε ενύπνιον ο Κωνσταντίνος, βλέπετε υπάρχουν διάφορες εκδοχές, και είπε ότι τα γράμματα ήσαν In Hoc Vincas, Εν τούτω, εδώ δηλαδή υπάρχει το In. Εν αυτώ, δηλαδή να νικάς. Ο Άγιος Αρτέμιος και ο στρατός, υπάρχουν σχετικές πηγές, εβεβαίωσαν πως το είδαν και αυτοί το σύμβολο, άρα το είδε ολόκληρος ο στρατός και όχι μόνον ο Κωνσταντίνος. Γεγονός είναι ένα. Είτε ως ενύπνιον το είδε, είτε μέρα μεσημέρι στον ουρανό, σημασία έχει ότι από τότε ο Κωνσταντίνος κατασκευάζει το λάβαρο του Σταυρού με το μονόγραμμα, το Χριστόγραμμα ΧΡ, Χριστός. Σε ένα στεφάνι. Και εις τις ασπίδες των στρατιωτών εμφανίζεται το μονόγραμμα.

Ο Ζώσιμος αποσιωπά το γεγονός, ενώ θα μπορούσε να το διαψεύσει, αλλά δε μπορεί. Αποσιωπά το γεγονός όπως και άλλοι παγανιστές συγγραφείς. Το επιβεβαιώνουν όμως μεταγενέστεροι ιστορικοί, ο Φιλοστόργιος, ο Νικηφόρος Κάλλιστος Ξανθόπουλος, ο ησυχαστής του 14ου αιώνος. Ο δε Σωζομενός, ιστορικός του 5ου αιώνος, έναν αιώνα μετά τον Κωνσταντίνο μαζί με τον Σωκράτη τον σχολαστικό, λέγει ότι οι λέξεις «Τούτω Νίκα» ήσαν άγγελοι. Όπως το αστέρι της Βηθλεέμ, κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, ήταν υπερφυές θαύμα, δηλαδή άκτιστη ενέργεια του Τριαδικού Θεού, το ίδιο και ο Σωζομενός, το ερμηνεύει με το δικό του τρόπο. Στις 28 Οκτωβρίου του 312 γίνεται η μάχη. Ο Κωνσταντίνος είχε 25.000 στρατό, ο Μαξέντιος 100.000 και κυριολεκτικά συνετρίβη ο στρατός του Μαξεντίου. Σπάζει μια γέφυρα του Τιβέριου ποταμού και πολλοί στρατιώτες πέφτουν στο ποτάμι και πνίγονται και μαζί τους και ο Μαξέντιος. Πάλι κατηγορούν τον Κωνσταντίνο. Εμένα με ενδιαφέρει στην έρευνά μου ο όρος που χρησιμοποιείται: «δολοφόνος ο Κωνσταντίνος». Ξέρετε τι σημαίνει δολοφόνος. Να πείτε ότι με τον τρόπο που επετέθη κατόρθωσε κλπ να πέσει ο Μαξέντιος στο ποτάμι και να πνιγεί, εντάξει το δέχομαι. Αλλά δολοφόνος από πού ως που; Όταν είναι μία μάχη κατά την οποία αντιμετωπίζεται στάσις, επανάσταση εναντίον του ανωτάτου άρχοντος. Τρία χρόνια μετά ο Κωνσταντίνος έχτισε τη Θριαμβική Αψίδα η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα στη Ρώμη. Τώρα μια αντίφαση, στους αντιπάλους του Κωνσταντίνου είναι ότι δεν κατεδίκασε κανένα στρατιώτη του αντιπάλου στρατεύματος. Δεν εφήρμοσε κανένα μέτρο εναντίον τους. Καταλαβαίνετε λοιπόν ποιες αντιφάσεις υπάρχουν εις την κρίση του Κωνσταντίνου.

Κρίσπος – Φαύστα

Χαρακτηριστικότερες από αυτές – να ολοκληρώσω αυτές τις αναφορές – είναι η περίπτωση του γιου του του Κρίσπου και η περίπτωση της Φαύστας, της δεύτερης συζύγου του. Το 316 γιόρταζε τα δέκα χρόνια της ανόδου του εις τον θρόνο, στα ανάκτορα. Και εξαπλώνεται αυτόματα η είδηση ότι συνελήφθη ο Κρίσπος και εφυλακίσθη εις την φυλακήν της Πόλας εις την Ίστρια – από εκεί κατήγετο ο Ιωάννης Καποδίστριας και η οικογένειά του, την Ίστρια. Ο Κρίσπος ήταν ένας σοβαρός και αξιοπρεπής νέος με πολλά ηγετικά χαρίσματα. Δεκαεπτάχρονος, είχε περιβληθεί ανώτατα στρατιωτικά αξιώματα και ήταν μάλιστα και αρχηγός του στόλου της αυτοκρατορίας. Μη σας φαίνεται περίεργο, ο Γκουαρνέ της Ιωσηφίνας, ο θετός γιος του Ναπολέοντος, δεκαέξι χρονών ηύρε να καταλάβει τα Επτάνησα με τους δημοκρατικούς Γάλλους. Εδώ φαίνεται το μίσος της Φαύστας. Ο Κρίσπος υπερτερούσε έναντι των τριών δικών της γιων. Ετίθετο θέμα διαδοχής. Επίσης η αγία Ελένη, αγαπούσε τον Κρίσπο για τα προσόντα, της θύμιζε τον γιο της στα νεανικά του χρόνια. Γίνεται μια σατανική ενέργεια. Ένα μήνα πριν από τον θάνατο του Κρίσπου ο Μέγας Κωνσταντίνος είχε εκδώσει ένα νόμο εναντίον της μοιχείας. Μοιχεία με έγγαμη γυναίκα, όχι απλώς πορνεία. Η τιμωρία ήταν ο θάνατος. Με ψευδομάρτυρες κατηγορήθηκε από την Φαύστα ο Κρίσπος, πρώτον για συνωμοσία εναντίον του Κωνσταντίνου και δεύτερον ότι της επετέθη, στη μητριά του δηλαδή, με ανήθικους σκοπούς. Ο Ζώσιμος, προσέξτε, ο ειδωλολάτρης ιστορικός, και ο Ιωάννης Ζωναράς τον δωδέκατο αιώνα δέχονται ως αβάσιμες τις πληροφορίες και όλοι οι σοβαροί ερευνητές δέχονται ότι αυτά μένουν στο χώρο του θρύλου. Δεν μπορεί να συναγάγει κανείς σοβαρά συμπεράσματα. Το δίλημμα που είχε ο Κωνσταντίνος σε αυτή την περίπτωση ήταν ανάλογο εκείνο ενός μεγάλου νομοθέτη του ελληνισμού. Τον έβδομο αιώνα ο Ζάλευκος – Ζάλευκος σημαίνει Πάλευκος, όμως λέμε ζάπλουτος (παρακαλώ όσους δεν το ξέρουν να μη λένε ζάμπλουτος – ζα σημαίνει πάρα πολύ, ζάπλουτος και ζάλευκος). Ο Ζάλευκος είναι σύγχρονος του Χαμουραμπί, ή Χαμουράμπι και εκδίδει την πρώτη ελληνική νομοθεσία – είναι αρχαιότερος του Σόλωνος. Είχε λοιπόν ένα νόμο που έλεγε: ο κατηγορούμενος και συλλαμβανόμενος για μοιχεία καταδικάζεται με την εξόρυξη των δύο οφθαλμών. Ο πρώτος που συνελήφθη για μοιχεία ήταν ο γιος του Ζαλεύκου. Έρχεται λοιπόν ο βασιλεύς, όπως ο Κωνσταντίνος ανώτατος δικαστής, να δικάσει. Τι να κάνει; Να τυφλώσει το γιο του που ο στρατός τον ήθελε ως διάδοχό του και η εκκλησία του δήμου; Ρωτάει λοιπόν σοφότατα ο Ζάλευκος την σύναξη: πόσα μάτια απαιτεί ο νόμος στην περίπτωση αυτή ως τιμωρία; Και του είπαν δύο. Ε, λέει, ένα μάτι του γιου μου και ένα μάτι δικό μου. Τυφλώθηκε και αυτός κατά το ένα μάτι για να μην καταδικάσει με την εξόρυξη των δύο οφθαλμών το γιο του.

Αυτό το επικαλούμεθα συνήθως, ο Δημινιάτης και ο Κωνσταντίνος Καλλίνικος για να δικαιώσουν την περί ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης θεολογική, δυτική, παπική δηλαδή θεωρία – αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και άλλο θέμα.

Δεν εκτελεί τον Κρίσπο, απλώς τον φυλακίζει ο Κωνσταντίνος. Ο νέος εκτελέστηκε με άγνωστο τρόπο και δεν βρέθηκε διάταγμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου που να καταδικάζει τον Κρίσπο σε θάνατο, όπως έπρεπε να υπάρχει. Οι ιστορικοί μας λέγουν ότι η μόνη που μπορούσε να χρησιμοποιήσει την σφραγίδα του αυτοκράτορος ήταν η γυναίκα του η Φαύστα και σ' αυτήν αποδίδεται η δολοφονία. Η απάντηση λοιπόν είναι αδύνατη και ανεύθυνη και προς πάσα κατεύθυνση. Η Ελένη επέστρεψε από τη Ρώμη και πληροφορήθηκε τη συνωμοσία της Φαύστας και απεκάλυψε τα πράγματα στον Κωνσταντίνο. Ο Κωνσταντίνος τότε διέταξε την σύλληψη της Φαύστας. Ο Ζώσιμος αυθαίρετα λέει ότι ο Κωνσταντίνος διέταξε να πνιγεί η Φαύστα στο λουτρό με καυτό νερό. Προχθές μου έστειλαν ένα άρθρο – θα το επικαλεστώ για ολίγο στη συνέχεια – που επαναλαμβάνει ένας εχθρός του Χριστιανισμού, τα όσα γράφει ο Ζώσιμος. Χωρίς καμία άλλη πηγή, χωρίς διασταύρωση της πληροφορίας. Αναπαράγεται λοιπόν αυτή η κρίση αναπόδεικτα. Αλλά το μύθο του Ζωσίμου καταρρίπτει ο Ιερώνυμος. Εκκλησιαστικός συγγραφέας (366 – 419 μ.Χ). Άριστος ελληνιστής, είχε ζήσει κοντά σε πατέρες στην ανατολή και μάλιστα κοντά στον Ιωάννη το Χρυσόστομο – ανατολικός, Μέγας Βασίλειος, Ιωάννης Χρυσόστομος, ανήκουν στην ίδια ομάδα από πλευράς Ορθοδοξίας – έζησε ο Ιερώνυμος τα γεγονότα, και αυτός παρέχει την πληροφορία ότι ο θάνατος της Φαύστας επήλθε τρία ή τέσσερα έτη μετά το θάνατο του Κρίσπου. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να συνδέονται, και μάλιστα άμεσα, τα δύο γεγονότα; Ακόμη και ο ιστορικός Γίββων εις την ιστορία του καταθέτει την αμφισβήτησή του για ένα τέτοιο θάνατο της Φαύστας. Και ο Παπαρηγόπουλος επίσης απορρίπτει μια τέτοια θεωρία. Τις περιπτώσεις λοιπόν, κυρίως, του Κρίσπου και της Φαύστας, καλύπτει θρύλος.

Η στάση του Μ. Κωνσταντίνου έναντι της ειδωλολατρείας

Ποια ήταν η στάση τώρα του Κωνσταντίνου έναντι της ειδωλολατρίας. Ένα χρόνο μετά τη Σύνοδο της Νικαίας το 326, ο Κωνσταντίνος έρχεται στη Ρώμη για να γιορτάσει τα εικοσάχρονα της Βασιλείας του, τα δεύτερα δεκενάλια. Κλήθηκε στο Καπιτώλιο να συμμετάσχει σε μια στρατιωτική, ειδωλολατρική γιορτή και να προσφέρει τις νενομισμένες θυσίες. Αρνήθηκε. Καταλαβαίνετε, έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία η άρνηση του αυτοκράτορος να τελέσει τα καθήκοντά του ως εθνικός, ως ειδωλολάτρης αυτοκράτορας. Μάλιστα πρέπει να ξέρουμε, θα το πω παρενθετικά, γιατί εδιώκετο ο Χριστιανισμός, κυρίως τους τρεις πρώτους αιώνες; Αλλά δεν σταμάτησαν ποτέ οι διωγμοί αυτοί, μέχρι σήμερα. Εδιώκετο διότι δεν απεδέχετο άλλες θεότητες. Η φράσις της λειτουργίας: «εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός», κατά τους μεγάλους λειτουργιολόγους, εισήλθε εις την θεία λειτουργία ήδη από τον πρώτο αιώνα. «Εις Άγιος», ήταν απάντηση στους Εβραίους' ένας είναι ο Άγιος που αγιάζει, ο Τριαδικός Θεός. «Εις Κύριος», ένας βασιλιάς, ένας αυτοκράτορας, απευθύνεται στους Ρωμαίους. Ένας είναι εκείνος ο οποίος είναι ο βασιλιάς ο δικός μας. Κι αυτό το επαναλαμβάνει το 160 περίπου στη δίκη του, ο άγιος Πολύκαρπος, επίσκοπος Σμύρνης. Τι του είπε ο Στάτιος ο Κονδράτιος, ο διοικητής της Σμύρνης; «Ώμοσον του Καίσαρος Τίτου». Θυσίασε στο άγαλμα του Καίσαρα. Διότι ο Καίσαρ ήταν Θεός επί της γης.

Τιμούσαν το πνεύμα του Καίσαρος και το πνεύμα της Ρώμης, με αγάλματα με θυσίες, ετιμώντο ως θεότητα. Άρα δεν θα είχε αντίρρηση η Ρώμη οι Χριστιανοί να εισαγάγουν μια νέα θεότητα εις την πανσπερμία των θεοτήτων – ο Οράτιος έλεγε την εποχή αυτή «υπάρχουν περισσότεροι θεοί απ' όσον άνθρωποι» - οπότε δε θα ηρνείτο η Ρώμη εάν πρώτα εδέχοντο τη θεότητα του Καίσαρος και της Ρώμης. Γι' αυτό εδιώκοντο οι Χριστιανοί. Ήταν απηγορευμένη εταιρεία – ομάδα διότι δεν εδέχετο «ους η πόλις», για να επαναλάβω το Σωκράτη, «ους η πόλις ενόμιζε θεούς», κατά νόμον εδέχετο ως θεότητες. Αυτό λοιπόν λειτουργεί μ' έναν τρόπο περίεργο στη συνείδηση των ειδωλολατρών όταν ο αυτοκράτωρ που ετιμάτο ως θεός – και ο Κωνσταντίνος μέχρι τότε ετιμάτο – αρνείται να προσφέρει τα νενομισμένα όπως επέβαλε η θρησκεία της Ρώμης. Ύστερα απ' όσα είχε βιώσει εις την Σύνοδο της Νικαίας, δεν μπορούσε να δεχθεί όλα αυτά.

Επίσης κατά τον Ζώσιμο, προκάλεσε το μίσος των ειδωλολατρών, οι οποίοι για να τον εκδικηθούν και να τον προσβάλουν, εβεβήλωσαν τα αγάλματά του. Δηλαδή χρησιμοποίησαν κάθε μέσο κατά του προσώπου στα αγάλματα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, αλλά εκείνος, ειρηνικότατα, όταν του είπαν τι είχε γίνει, έπιασε το πρόσωπό του και είπε «ευτυχώς εγώ δε βλέπω κανένα τραύμα στο πρόσωπό μου». Δεν καταδίωξε τους ειδωλολάτρες, αλλά ούτε και τήρησε ιδιαίτερα φιλική στάση απέναντί τους. Με επιστολές του συμβούλευε τους κατοίκους της χώρας και των περιοχών που υπήρχαν ειδωλολάτρες να στραφούν προς τη χριστιανική πίστη. Πως είναι δυνατόν να τον αγαπήσουν οι εθνικοί; Αυστηρότητα έδειξε μόνον προς τους αιρετικούς. Γι' αυτό πότε εξόριζε το Μέγα Αθανάσιο, πότε εξόριζε τον Άρειο. Διότι ένας άρχοντας, για να καταλαβαίνουν οι διοικούντες, ενδιαφέρεται σε κάθε εποχή γι' αυτό που λέει η λαϊκή φράση: ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Ήθελε δηλαδή να αποφύγει τις άκαιρες διενέξεις και τις συγκρούσεις. Γι' αυτό και ο Μέγας Αθανάσιος, για να προφυλαχθεί κατά πολλούς ιστορικούς, επειδή τον απειλούσαν με δολοφονία οι Αρειανοί, εστάλη εις την Δύση. Εξόριστος στη Ρώμη, 335-36, και στα Ρέμιδα το σημερινό Πριρ, τη γενέτειρα του Μαρξ. Εκεί ακριβώς εστάλη ο Μέγας Αθανάσιος και μετέφερε το μοναχισμό του αγίου Αντωνίου και του αγίου Παχωμίου, το κοινοβιακό μοναστήρι. Δεν αδίκησε την εθνική θρησκεία. Κατά τον Ζώσιμο επέβλεψε την ανοικοδόμηση εθνικών ναών.

Η συνάδελφος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στη Φιλοσοφική, η κυρία Πολύμνια Αθανασιάδη, έχει μια σπουδαία εργασία εις την οποία λέει ότι αμέσως μετά τη Νίκαια ο Κωνσταντίνος χρηματοδότησε, ως αρχηγός του κράτους, τέσσερις ναούς. Δύο ειδωλολατρικούς και δύο χριστιανικούς. Δηλαδή προσπαθούσε να τηρήσει την ισορροπία και να εξασφαλίσει την ισότητα και ενότητα των πολιτών. Επίσης χρηματοδότησε τους ναούς της αγίας Ελένης, την Εκατονταπυλιανή της Πάρου, τους ναούς εκεί που βρίσκονται και σήμερα στα Ιεροσόλυμα, στη Βηθλεέμ, στο Σταυροβούνι, στη σκήτη που μετέφερε η αγία Ελένη μεγάλο τμήμα του Τιμίου Σταυρού και ούτω καθεξής. Συγχωρήστε με, βλέπω σ' αυτό το άρθρο, και δε θα το διαβάσω ολόκληρο, και πολλοί νεοπαγανιστές μας κατηγορούν λέγοντας «δεν είναι Τίμιος Σταυρός αυτό, αλλά δάσος ολόκληρο». Μη νομίσητε ότι όποιος έχει Τίμιο Ξύλο είναι απευθείας από το Σταυρό του Χριστού. Έχουμε τα λεγόμενα κατασκευαζόμενα φυλαχτά, με το άγγιγμα του αίματος των μαρτύρων και με το άγγιγμα του Σταυρού του Χριστού, το ξύλο αγιάζεται και λέγεται και αυτό Τίμιο Ξύλο αλλά δεν ανήκει στο Σταυρό του Χριστού. Προσέξτε τώρα. Άλλο στη Μονή Ξηροποτάμου και στη Μονή Σταυροβουνίου στην Κύπρο που υπάρχει μεγάλο τμήμα του Σταυρού. Δεν είναι λοιπόν πολλοί σταυροί που κόπτονται, αλλά με αυτόν τον τρόπο παράγονται φυλαχτά που έχουν άμεση σχέση εξ επαφής με τον Σταυρό του Χριστού. Αλλά και ο πατέρας του Κωνσταντίνου είχε ευνοήσει τους Χριστιανούς με την έννοια ότι δεν εφήρμοζε τα διωκτικά διατάγματα του Διοκλητιανού απέναντί τους. Την ίδια πολιτική ακολούθησε και ο Κωνσταντίνος.

Ο Κωνσταντίνος συνέβαλε στη νίκη του Χριστιανισμού. Ένα τεράστιο εγκληματικό λάθος – μακάρι να οφείλεται σε άγνοια – είναι το διαθρυλούμενο και επαναλαμβανόμενο πολλάκις ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος ανεκήρυξε επίσημη θρησκεία το Χριστιανισμό – άπαγε της βλασφημίας! Αυτό θα γίνει στις 28 Φεβρουαρίου του 380 από τον Ισπανικής προελεύσεως και θερμόαιμο αυτοκράτορα τον Θεοδόσιο τον Α', αλλά όχι από τον Κωνσταντίνο. Ο Κωνσταντίνος εξησφάλισε ελευθερία σε κάθε θρήσκευμα, οπότε και οι Χριστιανοί απέκτησαν το δικαίωμα να λατρεύουν ελεύθερα το Θεό τους. Όχι ότι ο Χριστιανισμός ανακηρύχθηκε επίσημη θρησκεία του Κράτους. Αυτό είναι τεράστιο ιστορικό λάθος και ψέμα συγχρόνως. Ο Κωνσταντίνος ο Παπαρηγόπουλος λέγει ότι «προς τον Χριστιανισμό ο Κωνσταντίνος ηδύνατο να πολιτευτεί και άλλως ή όπως επολιτεύθη, ηδύνατο να μην προστατεύσει και να τον καταδιώξει». Άρα μόνο σε μεταφυσικές, κυρίως υπερφυσικές παρεμβάσεις μέσα στην καρδιά του Κωνσταντίνου βλέπει ο Παπαρηγόπουλος την στάση του έναντι των Χριστιανών. Και κάτι σημαντικό. Κανείς πολιτικός δεν στηρίζεται ποτέ εις την μειοψηφία αλλά πάντα στην πλειοψηφία. Είτε για να επιτύχει στις εκλογές είτε για να επιτύχει τους δικούς του στόχους. Και η εποχή που ο Μέγας Κωνσταντίνος μέχρι την Α' Οικουμενική Σύνοδο που δείχνει το ενδιαφέρον του για τον Χριστιανισμό, ποιος ήταν ο αριθμός των Χριστιανών στην Αυτοκρατορία; Οκτώ με δέκα τοις εκατό. Αυτό το μαρτυρεί σε μια σπουδαιότατη εργασία του ο Άντολφ φον Χάρμερ, ένας μεγάλος ιστορικός φιλευθέρας ιδεολογίας εις την Ευρώπη, εις την Γερμανία «Η εξάπλωσις του Χριστιανισμού κατά τους πρώτους αιώνες». Οκτώ με δέκα τοις εκατό. Μειοψηφία ήσαν αυτή την εποχή οι Χριστιανοί.

Επίσης ο Κωνσταντίνος, ο Μέγας Κωνσταντίνος, για μένα, και μόνο γι' αυτό είναι Μέγας και άγιος της εκκλησίας. Άγιος σημαίνει ότι έχει τη Χάρη του Θεού μέσα του, αυτό σημαίνει, όχι αλάθητος. Έχει τη Χάρη του Θεού, ζωντανή και αισθητή. Ο Μέγας Κωνσταντίνος αυτοκαταργήθηκε σε κάποια στιγμή ως αυτοκράτωρ, δεχόμενος τον δημοκρατικότερο θεσμό της Ιστορίας που είναι η Σύνοδος, το Συνοδικό σύστημα. Το 311 και εν συνεχεία 313 – 14 ξέσπασε μια μεγάλη διένεξις, για το σχίσμα των Δονατιστών. Μάλωναν μεταξύ τους οι Χριστιανοί που ανήκαν στον Δονάτο και οι άλλοι στον νόμιμο επίσκοπο σε ποιον ανήκουν οι ναοί και οι περί τους ναούς τίτλοι και τα αγροτεμάχια. Ο Μέγας Κωνσταντίνος που έπρεπε να δικάσει την υπόθεση, αυτοκαταργείται από «Ύψιστος Δικαστής» και λέγει εις τον Μιλτιάδη – Έλληνα – επίσκοπο Ρώμης, της Παλαιάς Ρώμης : «έχετε σύλλογο, δικάστε με τον συνοδικό σύλλογο». Έτσι φθάσαμε στην Α' Οικουμενική Σύνοδο. Όταν λέμε δε ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν πρόεδρος της Συνόδου – με συγχωρείτε αλλά δεν ξέρω γράμματα, να διαβάσω τα κείμενα – ο καθηγητής Βλάσιος Φειδάς, συνάδελφός μας έχει δημοσιεύσει ένα βιβλίο για την προεδρία της Α' Οικουμενικής Συνόδου. Οι πηγές μας λένε, αναλυόμενες κριτικά από τον κύριο Φειδά και από άλλους επιστήμονες, τελευταίος είναι αυτός που γράφει ο κύριος Φειδάς, ότι πρόεδρος υπήρξε ο Αντιοχείας Ευστάθιος.

Άλλο ο πρόεδρος που συντονίζει τις συζητήσεις και άλλο ο συγκαλέσας τη Σύνοδο. Μόνο ο αυτοκράτωρ είχε δικαίωμα να δώσει άδεια στους επισκόπους από όλο το μήκος και πλάτος της αυτοκρατορίας να κινηθούν προς την πρωτεύουσα και μάλιστα εδώ προς τη Νίκαια της Βιθυνίας. Ξέρετε αυτό και επί Ιουστινιανού ισχύει και επί Παλαιάς Ρώμης ίσχυε και επί Κατοχής. Μπορούσε να κυκλοφορήσει κανείς αν δεν είχε άδεια της γερμανικής διοικήσεως και στη Σοβιετική Ένωση μπορούσε να πει κανείς «πετάγομαι μέχρι τη Ρώμη για ψώνια» αν δεν είχε άδεια της αστυνομίας; Διότι εφοβούντο στάση, εξεγέρσεις. Αυτό ίσχυε πολύ περισσότερο στην αχανή Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ο Κωνσταντίνος όμως και οι μετέπειτα αυτοκράτορες δίνει την άδεια να συγκληθεί η Σύνοδος. Προσφωνεί τους Πατέρες της Συνόδου σε άπταιστα ελληνικά, ήταν εγκρατέστατος της ελληνικής γλώσσης, και εν συνεχεία αποσύρεται και το έργο της Συνόδου διεξάγεται από τους αγίους Πατέρες μεταξύ των οποίων ο άγιος Νικόλαος, ο άγιος Σπυρίδων, ο Αλέξανδρος Θεσσαλονίκης, ο Αλέξανδρος Αλεξανδρείας, διάκονος ακόμη ο Μέγας Αθανάσιος – καταλαβαίνετε για ποια πρόσωπα μιλούμε. Αλλά δεν υπήρξε πρόεδρος της Α' Οικουμενικής Συνόδου. Όπως θα συμβεί και στη μετέπειτα ιστορία της Εκκλησίας. Θα μου πει κανείς, συζητήσεις, επηρεασμοί εις τα μετόπισθεν μπορούσαν να υπάρχουν πάντοτε. Αλλά όταν στις Οικουμενικές Συνόδους μπορούσαν να υπάρχουν άγιοι, έτοιμοι να θυσιαστούν για την πίστη του Θεού, ουδεμία επιρροή είναι δυνατή. Αυτό είναι το πρόβλημα σήμερα. Μπορεί να συγκληθεί Οικουμενική Σύνοδος; Αν δεν έχουμε θεουμένους, δε μπορούμε να έχουμε Οικουμενική Σύνοδο. Ή, αν δεν έχουμε επισκόπους που αγωνίζονται για την πίστη του Χριστού και ακολουθούν τους αγίους τους θεουμένους, διαφορετικά όποια Σύνοδος που θα γίνει στο μέλλον που θα διεκδικήσει τον τίτλο Πανορθοδόξου και Οικουμενικής Συνόδου και θα εναντιώνεται εις τον λόγο και την πολιτεία και την πράξη των θεουμένων, δηλαδή των αγίων, θα αποδειχθεί και εύχομαι να μη γίνει αυτό, ψευδοσύνοδος, ληστρική σύνοδος. Επίσης, από ελληνολάτρης ο Μέγας Κωνσταντίνος έγινε πραγματικά πιστός εις τον Ήλιον της δικαιοσύνης, τον Ιησού Χριστό. Έγινε υπέρμαχος της χριστιανικής θρησκείας όπως αποδεικνύει ήδη το 313 με το διάταγμα των Μεδιολάνων, χωρίς, όπως είπα, να διακηρύξει επίσημη και μοναδική θρησκεία τον Χριστιανισμό.

Το διάταγμα των Μεδιολάνων

Το διάταγμα των Μεδιολάνων, ο Λακτάντιος το περιέχει στο έργο του και ο Ευσέβιος εις την Ιστορία του. Τι περιείχε το διάταγμα. Παρείχε ελευθερία λατρείας. Γενικά, σε κάθε θρησκεία. Κατήργησε τους νόμους οι οποίοι ίσχυαν εναντίον των Χριστιανών και οι τόποι λατρείας – που τους είχαν αρπάξει οι ειδωλολάτρες – επεστράφησαν στους Χριστιανούς. Ή, όπου δεν ήταν δυνατό αυτό, οι Χριστιανοί έπαιρναν αποζημίωση για τους τόπους λατρείας που είχαν αρπαγεί. Είπαμε για την Α' Οικουμενική Σύνοδο. Ανύψωσε συγχρόνως τον ελληνισμό σε πολιτική και εκπολιτιστική δύναμη. Τεράστια προβλήματα. Ο Κωνσταντίνος χρησιμοποιεί τη γλώσσα της Ρωμανίας, της αυτοκρατορίας, της Ελληνικής δηλαδή αυτοκρατορίας η οποία εκτεινόταν απ' τη Δύση μέχρι το βάθος της Ανατολής. Οι γλώσσες ήταν δύο, λατινικά και ελληνικά. Ο Κωνσταντίνος μιλεί ελληνικά στη Σύνοδο όπως και στη Σύνοδο το 324, στην Αντιόχεια. Εκεί ακριβώς ολοκληρώνει την αυτοταπείνωσή του και την αποδοχή της Συνόδου, του Συνοδικού θεσμού, όταν λέγει στους επισκόπους το περίφημο εκείνο: «Εσείς είστε επίσκοποι των εντός, μέσα δηλαδή στα πνευματικά, στα sacra interna της Εκκλησίας. Εγώ, ο αυτοκράτωρ, υπό του Θεού καθιστάμενος επίσκοπος των εκτός αν είη». Όσοι είστε φιλόλογοι ξέρετε τι σημαίνει αυτό το «αν είη». Θα μπορούσα να είμαι εφόσον μου το αναγνωρίζετε, επίσκοπος, που θα επιβλέπω δηλαδή τα εκτός της Εκκλησίας, τα εκτός του αγίου βήματος. Μπορούμε να συναγάγουμε τα συμπεράσματα από τις μετέπειτα επιδρομές κυριολεκτικά όχι μόνο στην Ελλάδα, εις τα sacra interna της Εκκλησίας. Το πρόβλημα των σχέσεων εκκλησίας – πολιτείας σήμερα, ξανατοποθετεί την στάση του Μεγάλου Κωνσταντίνου και πολλών άλλων αυτοκρατόρων μας στην αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης. Δύο τρία πραγματάκια για να κλείσω.

Έργα του Μ. Κωνσταντίνου

Ανέτρεψε την πορεία της ιστορίας, με τις θρησκευτικές και αστικές αλλαγές τις οποίες επέφερε. Μια απ' αυτές ήταν η απελευθέρωση, η δυνατότητα στους δούλους να γίνουν απελεύθεροι. Δεν καταργεί τη δουλεία, δηλαδή δεν ήταν δυνατόν να καταργηθεί, αλλά όπως ο απόστολος Παύλος με την προς Φιλήμονα επιστολή, αλλάζει το περιεχόμενο της δουλείας. Γίνεται αδελφός ο δούλος. Γίνεται δηλαδή συνεργάτης κι όπως εμείς οι δημόσιοι υπάλληλοι κύριε πρόεδρε δεν είμαστε δούλοι κανενός – όποια στιγμή θέλουμε λέμε τα βροντάω και φεύγω – κατά τον ίδιο τρόπο, όταν ο δούλος ανεγνωρίζετο ως άνθρωπος, ως ανθρώπινον πρόσωπον, δεν ήταν πλέον δούλος αλλά συνεργάτης προς τους πρώην κυρίους του. Είναι ο πρώτος έπειτα Ρωμιός αυτοκράτορας, δηλαδή ορθόδοξος αυτοκράτορας στην Ιστορία, με ποιαν έννοια: είναι αυτός ο οποίος χτίζει τη Νέα Ρώμη, τη νέα πρωτεύουσα. Από το 326 αρχίζει η αναζήτηση πόλεως – δεν ικανοποιείτο με το λατινόφωνο περιβάλλον της Δύσεως και κατάλαβε ότι η τύχη της αυτοκρατορίας μετεφέρετο πλέον στην ανατολή. Εκεί θα έτρεχε το μεγάλο παιχνίδι που το έπαιξε για χίλια εκατό χρόνια και περισσότερο – μέχρι σήμερα το παίζει, οικουμενικά. Ο Ελληνισμός διατηρεί την οικουμενικότητά του συνδεδεμένος πνευματικά με τη Νέα Ρώμη, με το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Ο Κωνσταντίνος είχε επιλέξει, τόσο ανθέλληνας ήταν, είχε επιλέξει στην αρχή την Τροία. Εκεί ήθελε να χτίσει την πρωτεύουσα. Τα λέει ο ιστορικός Σωζομενός. Εν συνεχεία όμως κατάλαβε τη σημασία της περιοχής του παλαιού Βυζαντίου, που ήταν ερείπια τώρα, που έλεγχε το πέρασμα προς τη Μαύρη θάλασσα, τα στενά δηλαδή του Βοσπόρου. Ο Παπαρηγόπουλος το είχε επιχειρήσει, ο Γίββων το είχε επιχειρήσει και πολλοί άλλοι ιστορικοί, μέτρησαν την απόσταση από την Κωνσταντινούπολη μέχρι τη Θούλη της Ισλανδίας και από την Κωνσταντινούπολη μέχρι την Κίνα. Είναι περίπου τα ίδια χιλιόμετρα. Αντελήφθη ο Κωνσταντίνος ότι το κέντρο του κόσμου ήταν αυτή η νέα πόλη. Μάλιστα όταν εχάρασε την πόλη, τον ρωτούσαν οι αξιωματικοί: «που μας πας, πολύ μακριά χαράσσεις τα όρια της πόλης». Έχουμε δεύτερη χάραξη με τον Θεοδόσιο και τρίτη χάραξη με τον Ιουστινιανό και μετέπειτα. Ο Κωνσταντίνος είπε : «δεν μπορώ να σταματήσω γιατί με οδηγεί αυτός μπροστά». Δηλαδή επεκαλέσθει υπερφυσικές παρεμβάσεις, κάποιος άγγελος, που οδηγούσε τον Μέγα Κωνσταντίνο. Αυτό ή είναι αλήθεια ή είναι ψέμα δεν είναι το πρόβλημά μας. Το πρόβλημα είναι η διορατικότητα και η οξυδέρκεια αυτού του πολιτικού να αναγνωρίσει τον ρόλο που επρόκειτο να παίξει η Κωνσταντινούπολη, η Νέα Ρώμη δηλαδή, στην περιοχή αυτή.

Έγινε ο αυτοκράτωρ ο οποίος δεν έχασε κανένα πόλεμο. Δε νικήθηκε ποτέ ούτε εσωτερικά, ούτε εξωτερικά. Κατήργησε το σώμα των πραιτοριανών, που είχαν φτάσει στο σημείο να θεωρούνται οι κύριοι των αυτοκρατόρων, κατήργησε την ποινή του σταυρικού θανάτου, ανανέωσε το οικογενειακό δίκαιο, κατεδίκασε τη μοιχεία όπως είδαμε, με νόμους ανύψωσε τη θέση της μητέρας, προστάτεψε την οικογένεια και τα παιδιά απ' την κατάχρηση της πατρικής εξουσίας και τα κορίτσια απ' την απαγωγή. Ρύθμισε τα ζητήματα διαζυγίου, κληρονομίας, προίκας, κοκ. Όλη η πολιτεία του δείχνει ότι ενεργούσε ως χριστιανός. Με νόμο τιμωρούσε εκείνους που προξενούσαν τον θάνατο των σκλάβων και περιόρισε τη βία και τη σωματική τιμωρία. Μάλιστα κάτι σημαντικότατο για τον 4ο αιώνα: απαγορεύει τον στιγματισμό στα πρόσωπα των σκλάβων. Είχαν τη συνήθεια δηλαδή να στιγματίζουν με σπαθί, καμένο σπαθί, τα πρόσωπα των σκλάβων. Και έλεγε ότι το πρόσωπο είναι εκείνο που μας φέρει εις τον Θεόν. Το κατ' εικόνα Θεού, αφού πλαστήκαμε έτσι. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να αχρειώνεται η εικόνα του Θεού στους σκλάβους; Δεν ξέρω πόσοι χριστιανοί ενεργούν κατ' αυτόν τον τρόπο. Επέφερε την ειρήνευση και το τελευταίο ερώτημα:

Ποια η σχέση του με τον Χριστιανισμό

Ποια η σχέση του με τον Χριστιανισμό. Έχουν γραφεί πολλά. Εκατοντάδες, για να μην πω χιλιάδες βιβλία και άρθρα. Μιλούν για σκοπιμότητα, και σας μίλησα ήδη για τον Χριστιανισμό ως μειοψηφία. Ο δάσκαλός μας, ο μακαρίτης Ανδρέας Φυτράκης, το 1945 κατέθεσε τη διδακτορική του διατριβή με τον τίτλο «Η πίστις του Μεγάλου Κωνσταντίνου κατά τα τελευταία έτη της ζωής του» Μελετώντας όλες τις αρχαίες και τις νεότερες πηγές, υπογραμμίζει την τιμή του Μεγάλου Κωνσταντίνου προς τους μάρτυρες. Απεδέχετο πληρέστατα την περί μαρτυρείν και μαρτύρων θεολογία της Εκκλησίας και του απλού λαού του Θεού. Μάλιστα γονυπετής προσήυχετο μπροστά στους μάρτυρες, κατεσκεύασε δε μαρτύριον, τόπον συναγωγής λειψάνων – ήθελε να συναγάγει, να συγκεντρώσει τα λείψανα των αποστόλων – σ' αυτό θα προχωρήσει ο Κωνστάντιος ο γιος του, δεν ετελεσφόρησε: έξι αποστόλων βρήκαν τα λείψανα – δεν είναι ανάγκη να σας απασχολήσω τώρα με αυτό, για να ταφεί μεταξύ των μαρτύρων. Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι ότι εξέφρασε την επιθυμία να βαπτισθεί στον Ιορδάνη διότι έμαθε ότι ο Ιορδάνης έχει αγιαστικά ύδατα λόγω της εκεί Βαπτίσεως του Ιησού Χριστού. Προσέξτε: κι αν βαπτίστηκε περί το τέλος της ζωής του, που δεν ήξερε ο Κωνσταντίνος πότε θα έρθει – όπως κανείς μας δεν ξέρει, εγώ δεν ξέρω αν θα βγω έξω από τη θύρα ζωντανός όρθιος και αν δεν πάω για να κηδευθώ στην Αθήνα. Κανείς δεν ξέρει την τελευταία στιγμή της ζωής του.

Ο Κωνσταντίνος εφήρμοζε την πρακτική των Χριστιανών της εποχής του. Είναι παιδί της εποχής του. Θέτω ερώτημα σεβαστοί πατέρες και θεολόγοι, θέτω ερώτημα πολλές φορές στη σχολή, χάριν λογοπαιγνίου, που κοινωνούσαν στην Αθήνα ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος; Πουθενά δεν κοινωνούσαν. Εκκλησιάζοντο εις τους αγίους Ισιδώρους που λέμε σήμερα, στο εκκλησάκι εκεί στο Λυκαβηττό, αλλά εβαπτίστηκαν γύρω στα τριανταδύο τους χρόνια. Εάν δεν γύριζαν από όλους τους πνευματικούς να αισθανθούν ότι προχωρούν στην κάθαρση της καρδιάς, δεν εβαπτίζοντο. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι ήταν κοινή συνήθεια. Ποιος ήταν ο πνευματικός του Κωνσταντίνου. Δεν ήταν ο Ευσέβιος Νικομηδείας. Ήσαν φίλοι, γνωρίζωντο από την ειδωλολατρική του περίοδο. Γι' αυτό το λόγο ζήτησε στις τελευταίες στιγμές από τον επίσκοπο Νικομηδείας – που ήταν διάμεσος πρωτεύουσα μεταξύ Παλαιάς και Νέας Ρώμης – να βαπτιστεί. Και λένε, μα πήρε βάπτισμα ειδωλολάτρη. Αφήστε τον Θεόν να κάνει αυτό που θέλει. Και θα σας πω γιατί ο Θεός κάνει αυτό που θέλει. Όταν ο ένας δεν έχει συνείδηση ότι ο άλλος είναι ειδωλολάτρης τότε κανείς λόγος δε μπορεί να γίνει γι' αυτό το θέμα. Απλούστατα, ο Μέγας Κωνσταντίνος πνευματικό σύμβουλο είχε μια μεγάλη ασκητική μορφή της εποχής, τον όσιο Κορδούη. Με αυτόν συνελέγετο, με έναν μεγάλο άγιο της Εκκλησίας, της Κόρδοβας της Ισπανίας, όσιος Κορδούης. Η Εκκλησία τον τιμά όχι γι' αυτά τα οποία λέγουν συνήθως, όχι γιατί προσέφερε ευεργεσίες και λοιπά.

Για να καταλάβετε γιατί τον τιμάμε ως ορθόδοξο, ανοίξτε το μηναίο της 21ης Μαΐου για να δείτε τις ακολουθίες, τα τροπάρια που αναφέρονται στον άγιο Κωνσταντίνο και στην αγία Ελένη. Πρώτος λόγος: «ως ο Παύλος ουρανόθεν την κλήσην εδέξατο.» Όταν ο απόστολος Πέτρος επήγενε εις τον Κορνήλιον, έλεγεν εις τον Χριστόν :«μα που να πάω;» που του εμφανήσθη σε όραμα. Και του έλεγε « α ο Θεός εκαθάρισε, συ μη κοίνου » - μη μολύνεις τα πράγματα που ο Θεός εκαθάρισε. Και όταν πήγε στον Κορνήλιο τον εκατόνταρχο τον Ρωμαίο, τον βρήκε να έχει θεοπτικές εμπειρίες. Οπότε, τα είχε ετοιμάσει όλα ο ίδιος ο Θεός! Και τότε ο Πέτρος υποχώρησε και έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει, να βαπτίσει τον Κορνήλιο, που είχε χρόνο μπροστά του ζωής για να βαπτιστεί. Επομένως, και στην περίπτωση αυτή, ο Μέγας Κωνσταντίνος, «ουρανόθεν την κλήσην εδέξατο», όπως ο απόστολος Παύλος. Αυτό είναι σημαντικότατο. Βέβαια, κάποιος μου έλεγε, μα είναι βέβαιο; Αφού φτάνει στα όρια του θρύλου, κι αυτό μολονότι έχουμε αρχαίες πηγές που μαρτυρούν το όραμα ή το θεοπτικό βίωμα που έζησε ο Μέγας Κωνσταντίνος. Εμένα με ενδιαφέρουν, σεβαστοί πατέρες, τα αγιολογικά κριτήρια της Εκκλησίας. Που στηριζόμαστε. Όχι βοήθησε, έδωσε, έχτισε καμπαναριά και ναούς και άλλα. Ξέρετε, η Ορθοδοξία σε αντίθεση με τον παπισμό, το λέγω γι' αυτούς που δεν το ξέρουν, δεν αγιοποιεί κανέναν. Αγιοποίηση, παρακαλώ να ξεχαστεί ο όρος. Είναι βλασφημία. Δεν υπάρχει αγιο-ποίηση στην Ορθόδοξη, στους αγίου Πατέρες. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία τι υπάρχει: αναγνώριση της αγιότητος. Ο Θεός με έκτατες επεμβάσεις, με λείψανα που ευωδιάζουν, που θαυματουργούν, με τα λείψανα και με τις θεοσημείες αυτές αποδεικνύει την επέμβασή του στη συγκεκριμένη περίπτωση. Τότε τιμάμε τον υπό του Θεού διατηρηθέντα και αναγνωρισθέντα άγιο.

Το δεύτερο είναι, στην Κωνσταντινούπολη, οι ντόπιοι εκεί, έλεγαν και έψαλαν ότι η λάρνακά του Μεγάλου Κωνσταντίνου βρύει ιάματα. Εάν πάει κανείς στην Κέρκυρα, συγχωρήστε μου αυτή την αναφορά, και πει ότι η λάρναξ του Μεταλληνού βρύει ιάματα θα γελάσει ο κάθε ένας. Διότι όχι δεν πέθανα ακόμη αλλά διότι δεν είμαι άξιος να θεραπεύει το αγίασμα που βγαίνει από τον τάφο. Για να το λένε για τον Κωνσταντίνο δεν ξεγελιώνται οι ντόπιοι τουλάχιστον. Ο ιστορικός Σωζομενός λέγει πάλι για τον άγιο Σπυρίδωνα «τα δε θαυμάσια αυτού ίσασι... τα θαύματα του αγίου Σπυρίδωνα. Και το τρίτον είναι ότι ο Κωνσταντίνος «εκράτηνε την πίστην της Νικαίας» Με το να επιτρέψει να συγκληθεί η Σύνοδος και να αποφασίζει η Σύνοδος, με τη Χάρη του Θεού ανεδείχθη εκείνος ο οποίος εκράτηνε, ισχυροποίησε πραγματικά την πίστην των Ορθοδόξων Πατέρων της Εκκλησίας. Για τον άγιο Σπυρίδωνα ενθυμείσθε, λέγεται χαρακτηριστικά, και το σύμβολον επήρωσε. Ο άγιος Σπυρίδων επικυρώνει με το θαύμα της κεράμου το σύμβολο. Ο Κωνσταντίνος απλώς κρατύνει την ορθόδοξον πίστιν, επειδή είχε την έμπνευσιν να αυτοκαταργηθεί από κύριος του κόσμου και να δεχθεί τον Συνοδικόν θεσμόν. Μια τελική κρίση, δυο λόγια του Κωνσταντίνου Παπαρηγοπούλου. Έχω κάνει μια σχετική μελέτη στον Παπαρηγόπουλο και γι' αυτό το λόγο αναφέρομαι συχνά σ' αυτόν. Λέει ο Παπαρηγόπουλος: «και αν ακόμα διέπραξε και κάποια ανομήματα ο Κωνσταντίνος, αυτό δεν οφείλεται – απλουστεύω τη γλώσσα – σε αγριότητα της ψυχής, αλλά γιατί ο ίδιος γεννήθηκε και έζησε μέσα σε καθιερωμένες από αιώνες ολέθριες έξεις και παραδόσεις. Οι προκάτοχοι και οι συνάρχοντές του, κανένα δε σεβάσθησαν θείο ή ανθρώπινο νόμο. Είναι απορίας άξιο όμως και θαυμασμού, ότι κατανικώντας τόσο μεγάλους πειρασμούς, κατόρθωσε να κατανοήσει και να ομολογήσει τις αρχές του Ευαγγελίου.» Αυτά λέει ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος.

https://www.impantokratoros.gr/

Ο Απόκρυφος Τέσλα -- Harry Houdini εναντίον της Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών!!ΜΕΡΟΣ 11ον

 

ΜΕΡΟΣ  11                                                                                                                 

Matt Ehret

Στό 10ο μέρος της σειράς Occult Tesla, γνωρίσατ

ε τη φιγούρα του Sir William Crookes, μέντορα τ

ου Τέσλα, Ροδόσταυρου αρχιερέα και εκλαϊκευτή

 του αποκρυφισμού, ο οποίος ανέβηκε στις τάξεις 

του ισχυρότερου επιστήμονα της Βρετανικής Αυτ

οκρατορίας όταν εξελέγη Πρόεδρος της Βρετανικ

ής Βασιλικής Εταιρείας το 1913.

Σε εκείνη την τοποθεσία, η περίεργη σχέση μεταξύ της επιστήμης και μιας παγκόσμιας αποκρυφιστικής αναβίωσης εξετάστηκε υπό τον συντονισμό της Βρετανικής Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών (της οποίας ο Crookes ηγήθηκε επίσης ως Πρόεδρος). Όχι μόνο αυτή η απόκρυφη αναβίωση οδήγησε σε αναδιοργάνωση της παρακμάζουσας Βρετανικής Αυτοκρατορίας, αλλά φιλοδοξούσε να καθιερώσει μια νέα παγκόσμια θρησκεία βασισμένη στη δαιμονολογία, τη διοχέτευση πνευμάτων και ένα υβρίδιο δυτικού γνωστικισμού / ερμητισμού συγχωνευμένο με τον ανατολικό μυστικισμό, όπως περιγράφεται από το κίνημα των Θεόσοφων.

Σε αυτή τη δόση, θα εισαχθούμε στις προσπάθειες να αποκαλυφθεί αυτή η νέα ψεύτικη παγκόσμια θρησκεία αναλύοντας τη ζωή και τις προσπάθειες ενός από τους λιγότερο εκτιμημένους ήρωες της πρόσφατης ιστορίας... Χάρι Χουντίνι.

Ποιος ήταν ο πραγματικός Χουντίνι;

Γεννημένος στην Ουγγαρία το 1874, ο Erich Weiss και η οικογένειά του μετακόμισαν στις ΗΠΑ όταν ήταν μόλις τεσσάρων ετών και σύντομα εμπνεύστηκε από την τέχνη της σκηνικής μαγείας, μελετώντας ό, τι μπορούσε να πάρει στα χέρια του. Ο Erich και ο αδελφός του έδειξαν τεράστια ικανότητα στην τέχνη και γρήγορα αυξήθηκαν σε δημοτικότητα, κάνοντας το πρώτο τους μεγάλο διάλειμμα στην Παγκόσμια Έκθεση του 1893 στο Σικάγο.

Ο Harry Houdini και η σύζυγός του Bess

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχε αλλάξει το καλλιτεχνικό του όνομα σε «Harry Houdini» ως φόρο τιμής σε έναν διάσημο Γάλλο ψευτοπαθή ονόματι Robert Houdin, του οποίου το έργο ενέπνευσε τον Weiss.

Στην πρωτοποριακή βιογραφία του 2006 The Secret Life of Houdini (η οποία θα αναφερθεί εκτενώς σε αυτό το δοκίμιο), οι ερευνητές William Kalush και Larry Sloman αποδεικνύουν ότι ο Houdini στρατολογήθηκε στις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ γύρω στο 1899, καθώς άρχισε να περιοδεύει στον κόσμο με προσκλήσεις να εμφανιστεί για προέδρους, βασιλείς και διπλωμάτες σε δικαστήρια σε όλη την Ευρώπη και τη Ρωσία.

Το 1900, ο Χουντίνι συναντήθηκε με τον αρχικατάσκοπο του Λονδίνου Γουίλιαμ Μέλβιλ (τότε επικεφαλής της Σκότλαντ Γιαρντ), ο οποίος θα γινόταν συνιδρυτής της βρετανικής MI6 το 1909. Ξεκινώντας από εκείνη την εποχή, ο Χουντίνι άρχισε να συνεργάζεται με την αστυνομία, τους στρατιωτικούς ηγέτες και τους ντετέκτιβ σε όλες τις ΗΠΑ δίνοντας σεμινάρια διαφυγής από χειροπέδες, κλειδαριές και άλλα κόλπα που χρησιμοποιούνται από εγκληματίες και πράκτορες πληροφοριών.

Μάγοι και Επιχειρήσεις Πληροφοριών

Γνωρίζουμε ότι οι μάγοι έχουν ασκήσει μεγάλη επιρροή από την αρχαιότητα, και συχνά μέσω της χρήσης της επιστημονικής γνώσης που κρατήθηκε μυστική, αυτοί οι μάγοι, οι ιερείς και οι ιεροφάντες κατάφεραν να ασκήσουν τεράστια επιρροή τόσο στις δεισιδαιμονικές ελίτ όσο και στις μάζες. Αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν ενημερωμένο αναγνώστη, καθώς η τέχνη της διαχείρισης των αντιλήψεων (κάνοντας το ψευδές να φαίνεται αληθινό) υπήρξε το κύριο κλειδί για όλες τις δυναμικές εξουσίας σε όλες τις εποχές, οπότε γιατί θα πρέπει η «επιστημονική» σύγχρονη εποχή μας να είναι διαφορετική;

Στην ελισαβετιανή Αγγλία, ο John Dee (χρησιμοποιώντας το παρατσούκλι πράκτορας 007) πραγματοποίησε κατασκοπεία μαζί με τον καναλάρχη του Edward Kelley και έθεσε τις βάσεις για τη ροδοσταυρική μεταμόρφωση της Αγγλίας από έθνος σε παγκόσμια αυτοκρατορία. Οι οπαδοί του Dee και του αποκρυφιστή Sir Francis Bacon είχαν ιδρύσει τη Βρετανική Βασιλική Εταιρεία, η οποία ασχολήθηκε κυρίως με τις τελετουργίες μαύρης μαγείας και την αλχημεία, ακόμη και όταν ο Sir Isaac Newton έπαιζε με την αριθμολογία για λογαριασμό του «Αόρατου Κολλεγίου» των μάγων (βλ. μέρος 1 αυτής της σειράς).

Όπως είδαμε στο μέρος 2 αυτής της σειράς, ακόμη και ο Βρετανός σατανιστής Aleister Crowley εργάστηκε για τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες και πίστευε ότι ήταν η μετενσάρκωση του skryer του John Dee Edward Kelley (δεμονολόγος, νεκρομάντης και αλχημιστής). Κατά τη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Crowley συνεργάστηκε στενά με τον William Wiseman, Βρετανό αρχηγό του παραρτήματος της MI5 στη Νέα Υόρκη, καθώς και με τον George Sylvester Viereck (φίλος του Τέσλα και ανθρώπινο βαμπίρ).

Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Crowley συνεργάστηκε στενά με τον Sir Ian Fleming της MI6 (του οποίου ο James Bond ήταν μια σύνθεση του John Dee και του Βρετανού αποκρυφιστή Sidney Reilley). Ο χαρακτήρας του Φλέμινγκ Μ (χειριστής του Μποντ) είχε ως πρότυπο τον ίδιο Γουίλιαμ Μέλβιλ που συνεργάστηκε με τον Χουντίνι μετά το 1900.

Στο βιβλίο του Moonchild του 1917, ο Crowley σημείωσε τη συγχώνευση των επιχειρήσεων πληροφοριών και της μαγείας δηλώνοντας: «η έρευνα του πνευματισμού κάνει ένα πεδίο εκπαίδευσης κεφαλαίου για το έργο των μυστικών υπηρεσιών, σύντομα κάποιος φτάνει σε όλα τα κόλπα».

Ο Κρόουλι και ο Χουντίνι πηγαίνουν σινεμά

Το 1917, καθώς τόσο ο Houdini όσο και ο Crowley λειτουργούσαν στη Νέα Υόρκη, βρίσκουμε ακόμη και περίεργους παραλληλισμούς καθώς και οι δύο άνδρες δημιουργούσαν κινηματογραφικές σειρές με τον ίδιο σκηνοθέτη στο θέμα της μαγείας. Φυσικά, η αντιμετώπιση του θέματος της μαγείας ήταν πολύ διαφορετική με τον Crowley να προωθεί τον υπερφυσικό αποκρυφισμό στα Μυστήρια της Μύρας, ενώ ο Houdini εξέθετε διεθνείς συνωμοσίες για την καταστολή νέων εφευρέσεων (στη σειρά The Master Mystery). [1]

Στο Master Mystery του Houdini, ένας πράκτορας του Υπουργείου Δικαιοσύνης που ονομάζεται Quentin Locke (τον οποίο υποδύεται ο Houdini) διεισδύει σε μια εταιρεία που ονομάζεται «International Patents Inc» που διευθύνεται από ισχυρούς βιομηχάνους που χρησιμοποιούν τις τεράστιες περιουσίες τους για να αγοράσουν εφευρέσεις προκειμένου να τις κρατήσουν μακριά από την αγορά και να κρατήσουν την κοινωνία κλειδωμένη σε μια εξάρτηση από ξεπερασμένες (και μονοπωλιακές) τεχνολογίες. Μέσα σε αυτή την ταινία του 1918, ο Houdini δημιούργησε την πρώτη επίδειξη ενός αυτόματου ρομπότ που χρησιμοποιείται από κακοποιούς.

Οι ταινίες μυστηρίου ήταν τόσο επιτυχημένες που ο Χουντίνι εμπνεύστηκε να δημιουργήσει τη δική του εταιρεία παραγωγής που ονομάζεται The Houdini Picture Corporation το 1921, όπου παρήγαγε την ταινία του 1921 The Man From the Beyond και την ταινία του 1923 «Haldane of the Secret Service».

Στο Haldane of the Secret Service, ο Houdini δημιούργησε έναν σύνθετο χαρακτήρα βασισμένο στον πολύ πραγματικό υποκόμη Richard Burdon Haldane (1856-1928), ηγετική φυσιογνωμία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, υπουργό Εξωτερικών υπό την κυβέρνηση του Λόρδου Balfour και συνιδρυτή των βρετανικών MI5 και MI6 το 1909 (μαζί με τον William Melville). Ο κύριος χαρακτήρας της ταινίας (που παίζεται από τον Houdini), ήταν ένας μυστικός πράκτορας που διεισδύει σε μια οργάνωση που δολοφόνησε τον πατέρα του, οδηγώντας τον σε ένα σατανικό εγκληματικό αρχηγείο μεταμφιεσμένο σε καθολικό μοναστήρι στη νότια Γαλλία.

Υποκόμης Richard Burdon Haldane

Περιγράφοντας έναν από τους κύριους χαρακτήρες που αντιπροσωπεύουν «τον αρχηγό της μυστικής κυβερνητικής αστυνομίας» για την ταινία «Οι θαυμάσιες περιπέτειες του Χάρι Χουντίνι» (δυστυχώς δεν έγινε ποτέ), ο Χουντίνι έγραψε: «ένας τέτοιος άνθρωπος που θα επιλεγόταν από την εγκεφαλική δύναμη ενός μεγάλου έθνους, για να έχει τον πλήρη έλεγχο της μυστικής υπηρεσίας, στην πραγματικότητα, ένα πρωτότυπο του Φλιν-σουάβ, γυαλισμένος, τζέντλεμαν και σιωπηλός σαν τη Σφίγγα». [2]

Ο William James Flynn και η πατριωτική παράδοση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών

Εδώ ο Χουντίνι αναφερόταν στη φιγούρα του William James Flynn (1867-1928), αρχηγού της μυστικής υπηρεσίας της Νέας Υόρκης από το 1912-1917 και διευθυντή του νεαρού FBI από το 1917-1919 που ηγήθηκε της εκκαθάρισης κατά της διαφθοράς του γραφείου ντετέκτιβ του NYPD από το 1910-1911. [2.5]

Γουίλιαμ Τζέιμς Φλιν

Το 1915, ο Φλιν ήταν υπεύθυνος για τον εντοπισμό των Γερμανών πρακτόρων που λειτουργούσαν στις ΗΠΑ γύρω από τις φιγούρες των Crowley και Viereck, και ήταν ο Φλιν που ακολούθησε τον Γερμανό διπλωμάτη Δρ Heinrich Albert και τον George Sylvester Viereck και απέκτησε τα αποδεικτικά στοιχεία των 25 εκατομμυρίων δολαρίων της Γερμανίας που δαπανήθηκαν για την αγορά κατασκοπευτικών δικτύων σε όλες τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Ο ιστορικός Helibert von Felitzer σημειώνει για αυτή την επιχείρηση τσίμπημα:

«Τα έγγραφα του Άλμπερτ αποκάλυψαν τη γερμανική ιδιοκτησία της Bridgeport Projectile Company, τις επενδύσεις σε αμερικανικά πυρομαχικά, τις προσπάθειες στροφής της αγοράς, τις επενδύσεις σε εφημερίδες, δωροδοκίες σε Αμερικανούς πολιτικούς, τους δεσμούς του εκπροσώπου της Deutsche Bank, Hugo Schmidt, με τη γερμανική επιχείρηση και τις πληρωμές της γερμανικής κυβέρνησης στον George Sylvester Viereck και την πατρίδα».

Όπως σημειώνεται στο Μέρος 2 αυτής της σειράς, το φιλογερμανικό προπαγανδιστικό περιοδικό του Viereck «Η Πατρίδα» δεν εκδόθηκε από κανέναν άλλο από τον Aleister Crowley.

Προερχόμενος από την επιτυχία αυτής της επιχείρησης, ο Φλιν εντόπισε τον ασύρματο σταθμό ραδιοεπικοινωνιών με έδρα το Λονγκ Άιλαντ που μετέδιδε σήματα στις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες (όπως πληροφορίες που οδήγησαν στη βύθιση του Lucitannia το 1915). Η υποκλοπή μηνυμάτων από τον Φλιν προς τη γερμανική ανώτατη διοίκηση παρείχε τη νομική δικαιολογία για την κατάσχεση και καταστροφή από την κυβέρνηση των ΗΠΑ των πύργων του Τέσλα στο Λονγκ Άιλαντ (τόσο του πύργου Wardenclyff όσο και του ασύρματου σταθμού Telefunken στο Sayville, Long Island, NY) κατά τη διάρκεια του πολέμου (δείτε το δεύτερο μέρος για αυτή την ιστορία).

Όταν οι πράκτορες του Φλιν, που εργάζονταν μαζί με τους πράκτορες του Φράνκλιν Ρούζβελτ στη Ναυτική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ, διέλυσαν αυτό το αγγλογερμανικό δίκτυο στη Νέα Υόρκη, η χρηματοδότηση του Τέσλα στέρεψε και ο μάγος αναγκάστηκε σε βραχυπρόθεσμη πτώχευση (αν και συνέχισε να ζει σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων χωρίς κανένα πρόβλημα μέχρι το θάνατό του).

Το Sleepy Hollow Club

Όπως σημειώνει ο Richard B. Spence στο Secret Agent 666, ένας από τους κορυφαίους υπεύθυνους επικοινωνίας και πληρωμής του Crowley στη Νέα Υόρκη ήταν μια φιγούρα που ονομαζόταν John Quinn, ένας αγγλοαμερικανός πράκτορας μιας νέας ιδιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών με επίκεντρο την ελίτ Sleepy Hollow Club της Νέας Υόρκης. Το Sleepy Hollow Club ανήκε στον William Rockefeller και περιείχε την ανώτερη κρούστα των οικογενειών βραχμάνων της Αμερικής, συμπεριλαμβανομένων των Vanderbilts, Morgans, Cabots, Lodge και Lowells (για να αναφέρουμε μερικά).

Ο γερουσιαστής Nelson Aldrich (πεθερός του John D. Rockefeller) ήταν ένα άλλο ηγετικό μέλος, όπως και ο χειριστής του προέδρου Wilson, Edward Mandel House, οι οποίοι έπαιξαν βασικό ρόλο στη δημιουργία τόσο της Federal Reserve όσο και της IRS το 1913.

Ο μόνιμος κάτοικος της Λέσχης ήταν ένας Βρετανός πράκτορας ονόματι Claude Dansey, ο οποίος ήταν επιφορτισμένος με την ίδρυση αυτής της παράλληλης υπηρεσίας ασφαλείας έξω από την επιρροή της κυβέρνησης των ΗΠΑ.

Όπως επισημαίνει ο Anton Chaitkin στο FBI and Anglo-American Dictatorship του Hoover, ο Dansey διηύθυνε την υπηρεσία από το 1911-1914 από το Sleepy Hollow Club και ο προστατευόμενος του Claude Dansey, Ralph van Deman, ίδρυσε μια σκιώδη στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών που ονομάζεται «The Black Chamber» το 1918 (η οποία αργότερα έγινε γνωστή ως «Η Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας» το 1930).

Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Van Deman συνέστησε τον Dansey για ένα Μετάλλιο Διακεκριμένης Υπηρεσίας "για την καθοδήγηση, το σχεδιασμό και την εφαρμογή μιας αμερικανικής υπηρεσίας πληροφοριών".

Το 1909, ο Dansey, ο οποίος είχε αναδειχθεί στον πόλεμο των Μπόερς (σε στενή συνεργασία με τον Λόρδο Milner και τον Churchill), έγινε ιδρυτικός αναπληρωτής διευθυντής της νέας υπηρεσίας κατασκοπείας της Βρετανίας MI5 μαζί με τον υποκόμη Richard Burdon Haldane και τον William Melville.

Το γεγονός ότι ο Dansey δημιούργησε τουλάχιστον δύο αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών, ενώ υπηρετούσε επίσης ως αναπληρωτής διευθυντής της νέας βρετανικής μυστικής υπηρεσίας (αργότερα γνωστή ως MI5) θα πρέπει να κάνει κάθε σκεπτόμενο άτομο να αναρωτηθεί ποιος ακριβώς κυβερνά τις ΗΠΑ τον περασμένο αιώνα.

Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, ο Dansey θα αναλάβει να δημιουργήσει μια άλλη μυστική υπηρεσία που ονομάστηκε «Η οργάνωση Z» που διασυνδεόταν μεταξύ βρετανικών αποκρυφιστικών πληροφοριών, ναζιστικών αποκρυφιστικών δικτύων και για άλλη μια φορά περιελάμβανε τόσο τον Crowley όσο και τον George Sylvester Viereck ως ενεργά μέλη. Στο βιβλίο του 1988 «All the King's Men», ο ιστορικός Robert Marshall απέδειξε ότι ο ψευδο-ιδιωτικός μηχανισμός πληροφοριών του Dansey ήταν πίσω από το σαμποτάζ πολλών δικτύων Γάλλων και Ολλανδών μαχητών της αντιναζιστικής αντίστασης που πίστευαν ότι μπορούσαν να εμπιστευτούν τις επαφές των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών.

Ο διευθυντής του Sleepy Hollow Club ήταν ένας ισχυρός χρηματοδότης ονόματι Thomas Fortune Ryan, ο οποίος μαζί με την JP Morgan χρηματοδότησαν τους πύργους του Nikola Tesla πριν ξεκινήσει ο πόλεμος.

Crowley, Viereck, Wardenclyffe Tower και Nikola Tesla

Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ο William J. Flynn ανέλαβε τη θέση του διευθυντή του νεοσύστατου FBI από το 1917-1919, όπου βρέθηκε σε αντίθεση με την τυραννική καταστολή των πολιτικών ελευθεριών από τον Γενικό Εισαγγελέα A. Mitchell Palmer που ονομάστηκε «Palmer Raids».

Μέχρι το 1920, ο Φλιν, ο οποίος είχε συνεργαστεί με τον Χουντίνι σε πολλές περιπτώσεις, αναγκάστηκε σε πρόωρη συνταξιοδότηση, οπότε ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών έγινε παραγωγός ταινιών ταινιών που εξέθεσαν δόλια μέσα!

Πού ταιριάζει ο Χουντίνι;

Γνωρίζουμε ότι ο Χάρι Χουντίνι είχε στενές σχέσεις τόσο με Αμερικανούς, Βρετανούς και Ρώσους πατριώτες, όσο και με σκοτεινές δυνάμεις και στις τρεις χώρες ταυτόχρονα, οπότε αξίζει να αναρωτηθούμε: με ποια πλευρά της ιστορίας τάχθηκε τελικά ο Χουντίνι;

Για να συνθέσουμε αυτό το σημαντικό μυστήριο, ας ξεκινήσουμε από τις παρατηρήσεις του Houdini για την ίδια τη μαγεία.

Το 1920 στην έκθεσή του Miracle Mongers and their Methods, ο Houdini δήλωσε:

«Η επιχείρησή μου μου έχει δώσει μια βαθιά γνώση των σκηνικών ψευδαισθήσεων, μαζί με πολλά χρόνια εμπειρίας μεταξύ ανθρώπων του θεάματος όλων των τύπων. Η εξοικείωσή μου με το πρώτο, και όσα έχω μάθει για την ψυχολογία του δεύτερου, με έχει τοποθετήσει σε κάποιο πλεονέκτημα στην αποκάλυψη της φυσικής εξήγησης των κατορθωμάτων που στους αδαείς φαίνονταν υπερφυσικά.

Στο βιβλίο του του 1924 «Ένας Μάγος ανάμεσα στα Πνεύματα» σημείωσε τη δύναμη που ασκούσαν οι αρχιερείς και οι μάγοι πάνω στα δεισιδαιμονικά θύματα, δηλώνοντας:

«Η παιδική πίστη των αρχαίων στη δαιμονολογία και τη μαγεία. Οι δεισιδαιμονίες των πολιτισμένων και των απολίτιστων, και αυτά τα θαυμαστά μυστήρια των περασμένων εποχών γελοιοποιούνται όλα από την πλήρως ανεπτυγμένη αίσθηση της παρούσας γενιάς. Ωστόσο, μας ζητείται, με κάθε σοβαρότητα, από μερικούς επιστήμονες και μελετητές, να δεχτούμε ως απόλυτη αλήθεια μια τέτοια μαρτυρία που οικοδομείται από τα κατοικίδια μέντιουμ τους, η οποία, μέχρι στιγμής, έχει αποδειχθεί ότι δεν είναι τίποτα πέρα από μια περισσότερο ή λιγότερο περίτεχνη κατασκευή μυθοπλασίας που στηρίζεται στα πιο λεπτά θεμέλια, ή μάλλον, απολύτως κανένα θεμέλιο.

Η απόφαση του Χουντίνι να αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στην αποκάλυψη της εμφάνισης ενός νέου παγανιστικού πνευματισμού κατά τα τελευταία έξι χρόνια της ζωής του ήταν εξαιρετικά σημαντική, δεδομένου ότι ο Χουντίνι είχε ανέλθει στη θέση του πιο διάσημου μάγου στον κόσμο και ήταν επίσης πρόεδρος της Εταιρείας Αμερικανών Μάγων (από το 1917-1926).

Όπως έχει ήδη αναφερθεί στο μέρος 10 αυτής της σειράς, η Βρετανική Εταιρεία Ψυχικών Ερευνών και ιδιαίτερα η φιγούρα του Προέδρου της Sir William Crookes (μέλος του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής μαζί με τον Crowley) αντιπροσώπευε το νευραλγικό κέντρο οργανώνοντας μια νέα μεταχριστιανική θρησκεία που ονομάστηκε «πνευματισμός» βασισμένη στη δαιμονολογία, τη μαγεία και όλα τα παραφυσικά πράγματα.

Το 1924, ο Harry Houdini σημείωσε την παράξενη ανικανότητα του Sir Crooke να διακρίνει την πραγματικότητα από την απάτη λέγοντας:

Ο καθηγητής Crookes, ακόμη και μετά τον τίτλο του ιππότη, είχε αμφιταλαντευόμενο μυαλό και για κάποιο λόγο φαινόταν να είναι ανεπαρκής σε ορθολογικές μεθόδους ανακάλυψης της αλήθειας, ή τουλάχιστον απρόθυμος να τις θέσει σε ισχύ έξω από τη συγκεκριμένη γραμμή της επιστήμης του. Πιθανώς, μία από τις πειστικές αποδείξεις για αυτόν μπορεί να ήταν τα «κόλπα» που του έπαιξε η Annie Eva Fay.

Στο βιβλίο του του 1924 και καθ 'όλη τη διάρκεια των ενεργών χρόνων του ως απομυθοποιητής των παραφυσικών απατεώνων, την οποία ξεκίνησε σοβαρά το 1921 και συνέχισε μέχρι τον πρόωρο θάνατό του το 1926, ο Χουντίνι αντιμετώπισε άμεσα ηγετικές προσωπικότητες της απόκρυφης αντίστασης της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, συμπεριλαμβανομένων όλων των ηγετικών προσωπικοτήτων που διοικούσαν τις Βρετανικές (και Αμερικανικές) Εταιρείες Ψυχικής Έρευνας, συμπεριλαμβανομένου του Sir Arthur Conan Doyle. Hereward Carrington, Sir Oliver Lodge και πολλοί άλλοι.

Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ: Εχθρός του Χάρι Χουντίνι

Μέχρι το τέλος του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου, ο Sir Arthur Conan Doyle (1859-1930) είχε γίνει ελεγκτής του πνευματιστικού κινήματος της Αμερικής και συνεργάστηκε στενά με τον Sir Lodge και τον William Crookes ως διευθυντής της Βρετανικής Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών. Όπως και ο Sir Crookes, ο Doyle ήταν επίσης στενός συνεργάτης του Bram Stoker (εκλαϊκευτής βαμπίρ και μέλος του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής) με τον οποίο συνέγραψε πολλά διηγήματα.

Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ και Χάρι Χουντίνι

Ο Sir Doyle είχε ερωτευτεί τη Θεοσοφία και τον πνευματισμό στη δεκαετία του 1880, και έγινε κορυφαίος προπαγανδιστής για τη Βρετανική Αυτοκρατορία, όπου έγραψε για την Pall Mall Gazette μαζί με κορυφαία φώτα της αυτοκρατορίας όπως ο Λόρδος Milner, ο Rudyard Kipling, ο H.G. Wells, ο Henry Cust, η Madame Blavatsky και η Annie Besant.

Μετά τη δημιουργία του χαρακτήρα του Σέρλοκ Χολμς το 1887, ο Σερ Ντόιλ συνεργάστηκε στενά με τον Ουίνστον Τσόρτσιλ, τον Κλοντ Ντάνσεϊ και τον Λόρδο Άλφρεντ Μίλνερ στη Νότια Αφρική κατά τη διάρκεια του πολέμου των Μπόερς, όπου ο Ντόιλ κέρδισε τον τίτλο του ιππότη το 1902 για την υπεράσπιση της γενοκτονικής εξωτερικής πολιτικής της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Ο συνάδελφος αυτοκρατορικός συγγραφέας του Doyle, Sir Rudyard Kipling, κέρδισε επίσης τον τίτλο του ιππότη την ίδια εποχή και για τους ίδιους λόγους. Η Pall Mall Gazette, που ιδρύθηκε το 1865, έγινε το κύριο φερέφωνο της ομάδας στρογγυλής τραπέζης Cecil Rhodes / Arthur Balfour και διασυνδέθηκε στενά με την Fabian Society από το 1885.

Το 1912, ο Sir Doyle βρέθηκε να χρησιμοποιεί τεχνάσματα για να υπηρετήσει τη «νέα αυτοκρατορική επιστήμη» επιβλέποντας μια επιχείρηση που περιελάμβανε έναν Ιησουίτη ιερέα ονόματι Pierre Teilhard de Chardin με κέντρο το Piltdown της Αγγλίας, ο οποίος δήλωσε ότι «ανακάλυψε» τα απομεινάρια ενός πρωτο-ανθρώπινου σκελετού που ονομάστηκε «The Piltdown Man». Αποδείχτηκε χρόνια αργότερα ότι ήταν φάρσα (συγχώνευση ενός βαμμένου ανθρώπινου κρανίου με σαγόνι πιθήκου και σκαλισμένα δόντια), ο στόχος αυτής της επιχείρησης ήταν να συμπληρωθεί ο ανύπαρκτος χαμένος κρίκος στα αρχεία απολιθωμάτων που είχε φέρει σε αμηχανία τους δαρβινιστές από τότε που ο Thomas Huxley ξεκίνησε το X Club το 1865.

Πριν και κατά τη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, τόσο ο Doyle όσο και ο Kipling ενώθηκαν για άλλη μια φορά με τον H.G. Wells και τον Henry Cust στο ισχυρό Γραφείο Πολεμικής Προπαγάνδας υπό την επίβλεψη των Λόρδων Northcliff και Beaverbrook, όπου η ομάδα των αυτοκρατορικών δημιουργών έβαλε τα ταλέντα της στη δουλειά δημιουργώντας προπαγάνδα για να οικοδομήσει υποστήριξη για τον πόλεμο μεταξύ των Βρετανών υπηκόων, μετατρέποντας παράλληλα την εικόνα των Γερμανών από καλλιεργημένους γείτονες σε μοναχούς που σκοτώνουν μωρά.

Το Βρετανικό Γραφείο Προπαγάνδας ανέπτυξε μυριάδες τεχνικές ψυχολογικού πολέμου προκειμένου να χειραγωγήσει τα μυαλά των μαζών προς γεωπολιτικούς σκοπούς που επιθυμούσε η αυτοκρατορία.

Αφού παρακολούθησε τον Χουντίνι να εκτελεί μια σειρά από μαγικά κόλπα, συμπεριλαμβανομένης της ανάγνωσης του μυαλού, της εμφάνισης και της αιώρησης, ο Ντόιλ ενθουσιάστηκε με τον μάγο, πιστεύοντας ότι ο Χουντίνι ήταν επαγγελματίας των σκοτεινών τεχνών. Παρά τις συνεχείς παραδοχές του Χουντίνι ότι κάθε μαγικό κόλπο που έκανε μπορούσε να εξηγηθεί χρησιμοποιώντας τη λογική, ο Ντόιλ συνέχισε να προωθεί την πεποίθησή του ότι ο Χουντίνι δούλευε κρυφά με πνεύματα.

Μην πιστεύετε στις αισθήσεις σας

Όπως και ο Sir Crookes, ο Doyle ήταν ένας αληθινός πιστός που φαινόταν απρόσβλητος από κάθε προσπάθεια να χρησιμοποιήσει τη λογική για να αμφισβητήσει τυχόν παραφυσικούς ισχυρισμούς, ειδικά φωτογραφικές αποδείξεις νεράιδων.

Σε κάποιο σημείο, ο Harry Houdini είχε ζητήσει από τον Doyle να δει τη συλλογή του από φωτογραφίες πνευμάτων (μια πρακτική που έγινε δημοφιλής από τον Sir Crookes στη δεκαετία του 1850), στην οποία ο Doyle απάντησε ότι «είναι πολύ πολύτιμες για να βρίσκονται τριγύρω... αλλά έχω κάτι πολύ πιο πολύτιμο - δύο φωτογραφίες, μία ενός καλικάντζαρου, η άλλη τεσσάρων νεράιδων σε ένα δάσος του Yorkshire. Ένα ψεύτικο! θα πείτε. Όχι, κύριε, δεν νομίζω. Ωστόσο, θα γίνει όλη η έρευνα. αυτά δεν επιτρέπεται να στείλω. Οι νεράιδες έχουν ύψος περίπου οκτώ ίντσες. Σε ένα υπάρχει ένας μόνο καλικάντζαρος που χορεύει. Στα άλλα τέσσερα όμορφα, φωτεινά πλάσματα. Ναι, είναι μια αποκάλυψη».

Ο Doyle εμπνεύστηκε τόσο πολύ από αυτές τις παραμυθένιες εικόνες, που έγραψε ακόμη και ένα βιβλίο με τίτλο The Coming of the Fairies το 1922 προωθώντας αυτά τα απίστευτα αποδεικτικά στοιχεία ενός πνευματικού βασιλείου πέρα από αυτό.

Arthur Conan Doyle και επιδείξεις πνευματικών φωτογραφιών νεράιδων

Όταν το 18χρονο κορίτσι που τράβηξε τις φωτογραφίες νεράιδων (Elsie Wright) παραδέχτηκε ότι τις έφτιαξε χρησιμοποιώντας ένα κομμάτι νεράιδας από ένα δημοφιλές βρετανικό παιδικό βιβλίο (με μερικές από τις ιστορίες του ίδιου του Doyle), δημιούργησε μια μεγάλη αμηχανία για την αξιοπιστία του Sir Arthur και τη μελέτη των «φωτογραφιών πνευμάτων» γενικότερα.

Στο βιβλίο του «Ένας μάγος ανάμεσα στα πνεύματα», ο Χουντίνι περιέγραψε πολλές τεχνικές που χρησιμοποιούν οι φωτογράφοι πνευμάτων που προωθούνται από τον Ντόιλ λέγοντας: «υπάρχουν διάφορες μέθοδοι παραγωγής φωτογραφιών πνευμάτων. Το ένα είναι να έχουμε ένα τραπέζι προετοιμασμένο έτσι ώστε να τοποθετηθεί ένα αναπτυσσόμενο τηγάνι όπου μια ακτινογραφία διεισδύει στο αρνητικό. Αυτό παράγει ένα «πνευματικό φως». Ένα άλλο είναι να διορθώσετε το φλας και είναι εκπληκτικό πώς μοιάζουν αυτά τα πράγματα. Παίρνεις φόρμες και συχνά αναγνωρίζεις πρόσωπα στις κηλίδες... Μια απλή μέθοδος είναι να έχετε κάτι κρυμμένο στο χέρι και να το κρατάτε πάνω από το φακό αντί για ένα καπάκι, και ακόμα μια άλλη είναι να βγάλετε την κάμερα από την εστίαση και να την τραβήξετε κρυφά, τότε όταν γίνεται η κανονική έκθεση υπάρχει ένα επιπλέον σανό κάτι στο πιάτο.

Ο Χουντίνι ήταν γνωστός όχι μόνο για την απομυθοποίηση των απατεώνων, αλλά και για την αναπαραγωγή κάθε τεχνάσματος, συμπεριλαμβανομένης της φωτογραφίας πνευμάτων, την οποία ο Χουντίνι κατέκτησε σε σύντομο χρονικό διάστημα, συμπεριλαμβανομένων των δικών του πνευματικών φωτογραφιών, της τηλεπάθειας και του εμφανιστισμού (κάνοντας τα αντικείμενα να εμφανίζονται από το πουθενά - μια τεχνική που χρησιμοποιείται από την Μαντάμ Μπλαβάτσκυ και υπερασπίζεται από τους θεόσοφους μέχρι σήμερα).

Ο Χουντίνι και δύο από τις πολλές φωτογραφίες πνευμάτων του

Χρησιμοποιώντας μια ποικιλία τεχνικών που δημιουργήθηκαν εδώ και δεκαετίες, ο Χουντίνι όχι μόνο αποκάλυψε απάτες πιο γρήγορα από οποιονδήποτε, αλλά και χρησιμοποιώντας το δικό του ιδιωτικό δίκτυο πληροφοριών πληροφοριοδοτών, καθώς και συνεργάτες μεταξύ των αρχών επιβολής του νόμου, ο Χουντίνι θα ήταν σε θέση να αναπαράγει οποιοδήποτε τέχνασμα ανάγνωσης σεάνς / μυαλού στην αγορά. Οι εφευρέσεις του Χουντίνι περιελάμβαναν ηλεκτρονικές συσκευές αιχμής και μια τεράστια ποικιλία συσκευών.

Χουντίνι το Μέσο

Σε μια διάσημη περίπτωση, ο Χουντίνι αναπαρήγαγε ένα διάσημο τέχνασμα τηλεπάθειας που αναπτύχθηκε από το μέλος της Βρετανικής Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών που ονομάζεται Gilbert Murray.

Ο Gilbert Murray ήταν στενός έμπιστος του Sir Doyle και του Arthur Balfour, ο οποίος έγινε διάσημος για τη σωστή εικασία σκοτεινών σκέψεων στο μυαλό των στόχων που προσκλήθηκαν στο σπίτι του.

Ο Χουντίνι έγινε πρωτοσέλιδο όταν κάλεσε δημοσιογράφους στο σπίτι του, όπου συγκλήθηκε μια επιτροπή αποτελούμενη από μια επιτροπή υποστηρικτών του Μάρεϊ για να δει αν ο Χουντίνι θα μπορούσε να επαναλάβει τα αποτελέσματα του διάσημου μέσου. Μεταξύ της επιτροπής ήταν ο εκατομμυριούχος της Wall Street Bernard Baruch, ο ίδιος ο Gilbert Murray και ο Αμερικανός ηγέτης της Fabian Walter Lippmann, οι οποίοι κλήθηκαν να διαβάσουν το μυαλό τους.

Μέντιουμ Gilbert Murray, και το έμβλημα της Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών

Η επιτυχία του Χουντίνι έφερε σε δύσκολη θέση το πνευματιστικό κίνημα και μόνο χρόνια αργότερα αποκαλύφθηκε ότι ο Χουντίνι είχε κάθε δωμάτιο του σπιτιού του καλωδιωμένο με κρυμμένα δικτάφωνα και μεταδιδόταν από έναν χειριστή κρυμμένο σε ένα υπόγειο σε οποιοδήποτε επιθυμητό δωμάτιο στο σπίτι στο οποίο έτυχε να σταθμεύει ο Χουντίνι. Τα ηλεκτρονικά ήταν εντυπωσιακά με καλώδια επαγωγής ηλεκτρονίων και πηνία που εξυπηρετούσαν καλά τον μάγο (και όλα τα κορυφαία μέντιουμ).

Το μάθημα εδώ είναι ότι η επιτυχία αυτών των μαγικών ψευδαισθήσεων που φαίνεται να αψηφούν όλες τις φυσικές εξηγήσεις περιλαμβάνει πάντα ένα μείγμα ενός δικτύου συνεταιριστικών πρακτόρων / φυτών για την απόκτηση πληροφοριών στόχων, συγχωνευμένων με μια σειρά τεχνολογικών συσκευών άγνωστων σε ένα προληπτικό κοινό (και μια πανούργα πρόθεση εξαπάτησης).

Εκτός από τα ηλεκτρονικά εργαλεία, οι Kalush και Sloman σημείωσαν το τεράστιο ιδιωτικό δίκτυο ανταλλαγής πληροφοριών που δημιουργήθηκε από μέλη της νέας πνευματιστικής θρησκείας στην Αμερική, γράφοντας: «Οι αντίπαλοι [του Χουντίνι], τα δόλια μέσα, είχαν οργανωθεί σε ένα σφιχτό δίκτυο που συνήθως μοιραζόταν πληροφορίες. Το έκαναν αυτό μέσω αυτού που ονομάστηκε Μπλε Βιβλίο, ένα βιβλίο που περιείχε τα ονόματα, τα επαγγέλματα, τις διευθύνσεις, τα οικογενειακά δέντρα και άλλες λεπτομέρειες σχετικά με πιθανά τοπικά σημάδια, πληροφορίες που θα μπορούσαν να τους αφοπλίσουν και να τους οδηγήσουν να πιστέψουν ότι το μέντιουμ που συμβουλεύονταν είχε πραγματική δύναμη. [3]

Η ιέρεια της Πυθίας του Doyle: Margery Crandon

Σε ένα άρθρο του στις 29 Οκτωβρίου 1924, ο Χουντίνι κατήγγειλε τον τσαρλατανισμό του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ λέγοντας: «Ο Ντόιλ νομίζει ότι είναι ένας Μεσσίας που έχει έρθει για να σώσει την ανθρωπότητα διδάσκοντάς την στα μυστήρια του αποκρυφισμού, αλλά αντ' αυτού παραπλανά το κοινό και οι διδασκαλίες του αποτελούν απειλή για τη λογική και την υγεία».

Ο Doyle ήταν σε συνεχή επικοινωνία με κορυφαίους αποκρυφιστές στις ΗΠΑ, οι οποίοι, από τη δεκαετία του 1920, είχαν αποκτήσει βαθιά διείσδυση στον Λευκό Οίκο και σε πολλούς κλάδους του βαθέως κράτους των ΗΠΑ. Ο Sir Arthur ήταν πεπεισμένος ότι μια γυναίκα ονόματι Margery Crandon (σύζυγος του ολιγάρχη της Βοστώνης Dr. Le Roi Goddard Crandon) θα υπηρετούσε το ρόλο της νέας πρωθιέρειας του σε μια θρησκεία της νέας εποχής που πίστευε ότι θα προέκυπτε στον απόηχο μιας μεγάλης παγκόσμιας καταστροφής που ο ίδιος ο πνευματικός οδηγός του τον έπεισε ότι σύντομα θα γύριζε τον κόσμο ανάποδα [4].

Οι Kalush και Sloman προσδιόρισαν έξυπνα τον χαρακτήρα της αρχαίας προηγούμενης γραφής της Margery Crandon: «Ως μέντιουμ, η Margery ήταν απόγονος του Ευρυκλή της Ελλάδας, του πιο διάσημου από τους προδελφικούς χρησμούς, ο οποίος είχε μια "δαιμονική" φωνή που έβγαινε από το στήθος του και έκανε μαντικές προβλέψεις». [5]

Περιγράφοντας τον ρόλο που αναμένεται να παίξουν οι Κράντον στη νέα θρησκευτική τάξη, η Λαίδη Ντόιλ έγραψε στους Κράντον στις 11 Σεπτεμβρίου 1926 λέγοντας: «Ο καλός οδηγός του συζύγου μου [γνωστός και ως πνευματικός δαίμονας που διοχετεύεται μέσω της Λαίδης Ντόιλ] μας είπε ότι όλα όσα έχετε κάνει θα έχουν πολύ σπουδαία αποτελέσματα στο μέλλον... Όταν η αναταραχή έρθει στον κόσμο και η Αμερική χτυπηθεί όπως θα είναι... Θα είστε ένα μεγάλο κέντρο και θα συρρέουν σε σας ως γέφυρα γνώσης, ελπίδας και παρηγοριάς... Μας είπαν επίσης ότι ο Χουντίνι είναι καταδικασμένος και ότι σύντομα θα κατέβει στις μαύρες περιοχές που το έργο του εναντίον του Πνευματισμού θα του φέρει ως τιμωρία.

Η Margery Crandon ανέπτυξε μια σειρά από κόλπα που κυμαίνονταν από το εξωπλάσμα που έβγαινε από τα σωματικά της στόμια, μέχρι την αιώρηση, μιλώντας στους νεκρούς και διοχετεύοντας το πρωταρχικό πνεύμα της που ονομαζόταν Walter (ο αδελφός της που είχε πεθάνει χρόνια νωρίτερα).

Το 1924, ο Χουντίνι απομυθοποίησε τη Μάρτζερι Κράντον ως απατεώνισσα, βρίσκοντας τον εαυτό του στη θέση του ηγετικού μέλους μιας εξαμελούς επιτροπής που χρηματοδοτήθηκε από το Scientific American αφιερωμένο στη διερεύνηση των ισχυρισμών του μέντιουμ του Κράντον. Ένα από τα μέλη της επιτροπής ήταν βοηθός του Βρετανού κατασκόπου Aleister Crowley ονόματι Hereward Carrington (1880-1958).

Η απάτη του Hereward Carrington

Ο Carrington ήταν μέλος της Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών και βοηθός James Hysop (Αμερικανός ψυχίατρος, παρα-ψυχολόγος και ταμίας της Αμερικανικής Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών).

Hereward Carrington

Αν και πουλήθηκε ως κριτικός του πνευματισμού, ο Carrington ήταν ένας αχαλίνωτος συνεργός των δόλιων μέντιουμ, έχοντας συλληφθεί να βοηθά το ιταλικό μέντιουμ Eusapia Palladino στην πραγματοποίηση της αιώρησης του τραπεζιού, των λαμπερών επιδείξεων χεριών και του aparationism το 1908. Ο Carrington έγινε ακόμη και διευθυντής της και συνέγραψε μια «επιστημονική μελέτη» που παρήχθη από μια ομάδα τριών εμπειρογνωμόνων που ονομάστηκε «The Fielding Report» το 1909.

Είναι ειρωνικό το γεγονός ότι τα τρία μέλη της επιτροπής (Everard Fielding, W.W. Baggally και Carrington) αναγνώρισαν την αχαλίνωτη πλαστογραφία του Palladino, αλλά έγραψαν επίσης ότι «μερικά γνήσια υπερφυσικά φαινόμενα» είχαν συμβεί απολύτως. Ήταν ο Carrington που διέδωσε τη γραμμή ότι «το 97% όλων των πνευματιστικών ισχυρισμών ήταν φάρσες, αλλά το 3% ήταν αληθινά υπερφυσικά φαινόμενα». {FN}

Eusapia Palladino και μια φωτογραφία ενός από τα seances της

Αναλύοντας την τεμπέλικη ανάλυση της έκθεσης Fielding, ο Αμερικανός επιστήμονας Charles Sanders Peirce έγραψε αργότερα:

Eusapia Palladino έχει αποδειχθεί ότι είναι ένα πολύ έξυπνο prestigiateuse και εξαπατήσει, και επισκέφθηκε ο κ. Carrington ... Στην πραγματικότητα, έχει πιάσει συχνά το πλάσμα Palladino σε πράξεις απάτης. Μερικές από τις παραστάσεις της, ωστόσο, δεν μπορεί να εξηγήσει. Και στη συνέχεια προτρέπει τη θεωρία ότι αυτά είναι υπερφυσικά, ή, όπως το προτιμά, «υπερφυσικά». Λοιπόν, ξέρω πώς γίνεται όταν ένας άνθρωπος έχει ασκηθεί έντονα για πολύ καιρό και έχει κουραστεί υπερβολικά από ένα αίνιγμα, η κοινή λογική του μερικές φορές θα τον εγκαταλείψει. αλλά μου φαίνεται ότι ο Palladino ήταν απλά πολύ έξυπνος γι 'αυτόν ... Νομίζω ότι είναι πιο πιθανό ότι υπάρχουν κόλπα που μπορούν να εξαπατήσουν τον κ. Carrington» [6]

Αφού ο Χουντίνι είχε κερδίσει όλα τα άλλα μέλη της Επιτροπής Κράντον στο συμπέρασμα ότι η Μαρτζ Κράντον διέπραττε απάτη, ο Κάρινγκτον ήταν ο μόνος που υπερασπίστηκε τους ισχυρισμούς της για υπερφυσικές δυνάμεις. Ο Carrington αντιστάθηκε πεισματικά στο να πάρει το μέρος του Houdini λόγω των αρχών του ή ήταν κάτι πιο παράνομο στο παιχνίδι;

Η Margery Crandon καλύπτεται από εξωπλάσμα (αριστερά) και διοχετεύει τον νεκρό αδελφό της Walter (δεξιά)

Στα επόμενα χρόνια, ο προσωπικός βοηθός του Carrington, Henry Gilroy, σημείωσε αργότερα ότι μια σεξουαλική σχέση είχε πολλά να κάνει με αυτή την ανωμαλία γράφοντας:

"Φυσικά, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το γνωρίζουν αυτό - αλλά αυτός (ο Carrington) είχε μια ερωτική σχέση με τη Margery - στο q.t. Είχαν καταλάβει ότι δεν θα επηρέαζε με κανέναν τρόπο το ρεπορτάζ του περιοδικού Scientific American ως προς το αν το μέντιουμ της ήταν γνήσιο ή όχι. Η μικρή τους ερωτική σχέση συνεχίστηκε για αρκετούς μήνες και μου είπε πόσο δύσκολο ήταν να έχουν τις μικρές τους προσπάθειες και συγκεντρώσεις». [7]

(από αριστερά): O.D. Munn, J. Malcolm Bird, Medium Margery (Mina) Crandon και Harry Houdini

Η New York Herald Tribune έγραψε για το ρόλο του Χουντίνι που εξέθεσε τον Κράντον στις 7 Φεβρουαρίου 1925:

«Υπάρχουν στη Νέα Υόρκη, όπως και σε κάθε άλλη πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών, μέντιουμ πνεύματα που ζουν παχιά από τις διανοητικές ανεπάρκειες ενός μέρους του λαού. Είναι, συνήθως, εκείνο το μέρος που είναι ασύνδετο με μια εκκλησία και στερείται της φιλοσοφίας να βρει παρηγοριά στη σκέψη μιας σύντομης, συνειδητής ύπαρξης. Το γεγονός ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι μπορεί να χρησιμεύσει ως υπενθύμιση ότι οι Εβραίοι και οι Εθνικοί στις εκκλησίες τους διεξάγουν εδώ και αιώνες αυτή τη μάχη που ο Χουντίνι, ο γιος ενός ραβίνου, διεξάγει τώρα με τον έξυπνο, επίμονο τρόπο του. Αυτό το είδος πνευματικού μέσου είναι ένα είδος κακοποιού που επιδιώκει κέρδος από τους νεκρούς έξω από τα νεκροταφεία. Το θύμα είναι το πενθούν, το οποίο η θλίψη του θανάτου έχει πιάσει απροετοίμαστο από τη θρησκεία ή τη φιλοσοφία.

Οι ισχυρισμοί της «Margery» ότι είναι σε θέση να λάβει κατά βούληση το πνεύμα του νεκρού αδελφού της είναι το τελευταίο παράδειγμα του πιο επιτηδευμένου μέσου που αναζητά επιστημονική υποστήριξη. Το γεγονός ότι ο σύζυγός της, Δρ L.R.G. Crandon, έχει κάποια σχέση με το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ της έδωσε μια επιπλέον πινελιά διάκρισης. Εκθέτοντας το ψεύδος των ισχυρισμών της Margery, ο Houdini έχει δείξει τον εαυτό του πολύ περισσότερο από έναν βασιλιά χειροπέδες. Είναι καλός πολίτης και βολικός γείτονας».

Πνεύματα στην κυβέρνηση

Η έκθεση του Χουντίνι διατάραξε σοβαρά τις ελπίδες του Ντόιλ για ένα νέο κέντρο για μια αμερικανική γνωστική θρησκεία, αλλά οδήγησε επίσης στην αποκάλυψη της τεράστιας διείσδυσης των μέντιουμ που συμβούλευαν κάθε ηγετικό μέλος του Λευκού Οίκου του προέδρου Κούλιτζ κατά τη διάρκεια των ερευνών του Κογκρέσου το 1926[8].

Πρόεδρος Calvin Coolidge

Όχι μόνο ο Λευκός Οίκος (και μεγάλο μέρος του Κογκρέσου) διείσδυσε από μέντιουμ κατά τη διάρκεια της «βρυχώμενης δεκαετίας του '20», αλλά η καναδική κυβέρνηση υπό τον πρωθυπουργό William Lyon McKenzie King δεν αποτέλεσε εξαίρεση.

Ο Κινγκ είχε κερδίσει την υπόθεση του πνευματισμού ενώ εργαζόταν ως διαπραγματευτής συνδικάτων για τον Τζον Ροκφέλερ το 1914, καθώς άρχισε να λαμβάνει αναγνώσεις πνεύματος που τον βοήθησαν να «ανακαλύψει» τη λύση για την επίλυση του προβλήματος των απεργών εργατών και των καταχρηστικών ολιγαρχών που επιθυμούσαν να συντρίψουν τους απεργούς εργάτες. Αντί να δολοφονούν τους εργάτες χρησιμοποιώντας απεργοσπάστες ή διεφθαρμένες επιθέσεις της αστυνομίας, τα μέντιουμ του Ροκφέλερ «βοήθησαν» τον Κινγκ να καταλήξει στη λύση των «εταιρικών συνδικάτων» που θα ελέγχονταν από τον Ροκφέλερ, ενώ θα δήλωναν ότι εκπροσωπούν τους εργάτες.

William Lyon Mackenzie King και John D. Rockefeller

Μέχρι το 1935, ο William Lyon McKenzie King λάμβανε τακτικά μηνύματα από τη νεκρή μητέρα και τον σκύλο του σχετικά με τις πολιτικές που θα έπρεπε να διαμορφώσουν τον Καναδά, ενώ έγινε επίσης πλήρες μέλος του Αμερικανικού Ψυχικού Ινστιτούτου (με το όνομα W.K. Venice). Το Αμερικανικό Ψυχικό Ινστιτούτο ιδρύθηκε από τον Hereward Carrington το 1921.

Όπως αναφέρθηκε νωρίτερα σε αυτή την έκθεση, στο The Secret Life of Houdini, οι Kalush και Sloman αποδεικνύουν ότι ο Houdini στρατολογήθηκε στην αντικατασκοπεία χρησιμοποιώντας τις δεξιότητές του ως ψευτοπαθής για να αποκτήσει πρόσβαση στα δικαστήρια και τις εσωτερικές λέσχες του κόσμου (συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, όπου ο τσάρος Νικόλαος Β 'ζήτησε από τον ψευτοπαθή να γίνει σύμβουλός του σε τρεις περιπτώσεις).

Πάντα σε επαφή με πατριωτικά στοιχεία της αμερικανικής στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών που είχαν εκθέσει την επιχείρηση Crowley-Viereck κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Houdini χρησιμοποίησε την περιουσία του για να δημιουργήσει τη δική του προσωπική υπηρεσία πληροφοριών με ένα ευρύ φάσμα πρακτόρων σε όλες τις ΗΠΑ που απομυθοποίησαν χιλιάδες δόλια μέσα.

Περιγράφοντας την απίστευτη δημιουργία μιας τεράστιας οργάνωσης πληροφοριών, οι Kalush και Sloman έγραψαν ότι «θα υποστηριζόταν από μια ολόκληρη μεραρχία μάχης - αυτό που αργότερα ονόμασε "δική μου μυστική υπηρεσία" - που αποτελούνταν από έναν λαμπρό μηχανιστή στο [Amedeo] Vacca, όμορφες νεαρές γυναίκες showgirls/μυστικούς πράκτορες, ιδιωτικούς ντετέκτιβ, ένα εκκεντρικό μέντιουμ/καλλιτέχνη διαφυγής/δηλητηριούχο, ακόμη και την ίδια του την ανιψιά [Julia Sawyer]». [9]

Η ανιψιά του Χουντίνι, Τζούλια Σόγιερ (αριστερά) και η σύζυγός του Μπες (δεξιά), έπαιζαν συχνά με τον μάγο και επίσης διείσδυσαν σε ψεύτικα πνευματικά μέντιουμ ως μέρος της επιχείρησης προσωπικής νοημοσύνης του Χουντίνι

Δεν εκτέθηκαν μόνο οι δελφικοί χρησμοί που εκμεταλλεύονταν τις μάζες και τους ανώτερους κυβερνητικούς αξιωματούχους, αλλά ακόμη και οι πιο ισχυροί ολιγάρχες του βαθέως κράτους της Αμερικής. Στην κορυφή των Crandons, οι Kalush και Sloman γράφουν:

«Το έτος σημαίας της σταυροφορίας του [Χουντίνι] ήταν το 1926. Τον Ιανουάριο, στη Νέα Υόρκη, εξέθεσε τον αιδεσιμότατο John Hill, ο οποίος φανέρωσε τον νεκρό «σύζυγο» της Rose Mackenberg που έκλαψε και γονάτισε μπροστά της. Ο Houdini ήταν ιδιαίτερα περήφανος για αυτό το αλίευμα. Ο Χιλ ήταν το «αυτοαποκαλούμενο ιδιωτικό μέσο για τους Vanderbilts, Harrimans, Honeywells, Huntington και άλλες εξέχουσες οικογένειες της Νέας Υόρκης» καυχιόταν. [10]

Κυκλώματα εμπορίας παιδιών και πνευματιστές

Είναι ενδιαφέρον ότι οι Kalush και Sloman αποδεικνύουν επίσης ότι ο Houdini όχι μόνο χρησιμοποίησε την προσωπική του μυστική υπηρεσία για την απομυθοποίηση δόλιων μέσων, αλλά και για την αποκάλυψη επιχειρήσεων εμπορίας παιδιών που λειτουργούσαν μεταξύ Λονδίνου και ΗΠΑ με τη συμμετοχή όχι μόνο πνευματιστών όπως οι Crandons, αλλά και του Sir Arthur Conan Doyle.

Αυτή η υποτιμημένη πτυχή της ιστορίας αφορούσε έναν ενδιαφέροντα Βρετανό βουλευτή που ονομάζεται Harry Day.

Από αριστερά προς τα δεξιά: Theodore Hardeen με τον γιο του, Joe Hyman, Harry Day, Lord Northcliffe και C. Dundas Slater.

Το 1900, ο Χάρι Ντέι έγινε ο Βρετανός πράκτορας του Χουντίνι κατά τη διάρκεια της πρώτης διεθνούς περιοδείας του μάγου. Μεταξύ των πρώτων πράξεων του Χάρι Ντέι στη δουλειά ήταν η οργάνωση ενός ειδικού προγράμματος με τον Γουίλιαμ Μέλβιλ (τον πρώτο επικεφαλής του Γραφείου Μυστικών Υπηρεσιών της Βρετανίας), ο οποίος δεν πίστευε τον ισχυρισμό ότι ο Χουντίνι θα μπορούσε να δραπετεύσει από τη φυλακή του στη Σκότλαντ Γιαρντ. Όταν ο Χουντίνι ολοκλήρωσε το έργο, ο Μέλβιλ προσέφερε την υποστήριξή του στον Αμερικανό μάγο και ο μισθός του Χουντίνι αυξήθηκε στο υψηλότερο από όλους τους μάγους στον κόσμο.

Ο Μέλβιλ ήταν γνωστός με το ψευδώνυμο «Μ», γι' αυτό και ο Ίαν Φλέμινγκ της MI6 ανέπτυξε τον ομώνυμο χαρακτήρα με το αφεντικό του Τζέιμς Μποντ μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο ίδιος ο χαρακτήρας Μποντ βασίστηκε χαλαρά στον ατζέντη του Μέλβιλ, Σίντνεϊ Ράιλι.

Όπως ανακάλυψαν ο Χουντίνι και ο Χάρι Ντέι, κατά τη διάρκεια αρκετών ετών, τα αμερικανικά δίκτυα του Ντόιλ διακινούσαν παιδιά από ορφανοτροφεία του Λονδίνου χρησιμοποιώντας την ελίτ White Star Line χωρίς κανείς να κάνει ερωτήσεις. Ένα από τα κέντρα ελέγχου στις ΗΠΑ δεν ήταν άλλο από τον απόκρυφο κύκλο του Crandon, όπου ένα σώμα ενός άστεγου αγοριού είχε βρεθεί πρόσφατα σε μια από τις ιδιοκτησίες του στη Νέα Υόρκη.

Γράφοντας στον Sir Arthur Conan Doyle στις 4 Αυγούστου 1925 για αυτή την ενοχλητική έρευνα στην Αμερική, ο Crandon ρώτησε:

«Αγαπητέ Sir Arthur

Εδώ είναι ένα μικρό πρόβλημα για τον Σέρλοκ Χολμς... Τον Απρίλιο του 1925, το Τμήμα Μυστικών Υπηρεσιών μας στην Ουάσιγκτον έλαβε μια επιστολή που έλεγε ότι είχα πρώτα και τελευταία δεκαέξι αγόρια στο σπίτι μου για φαινομενική υιοθεσία και ότι είχαν εξαφανιστεί όλα και συμβούλεψε το Τμήμα να μας ψάξει. Την περασμένη εβδομάδα, είχα ένα τηλεφώνημα από τον διευθυντή της White Star Line στη Βοστώνη που έλεγε ότι ένας βουλευτής είχε στείλει ένα μακρύ ερωτηματολόγιο στη White Star Line στο Λονδίνο σχετικά με την επιστροφή και την υποτιθέμενη επιστροφή του αγοριού από την Αγγλία. Είναι προφανές ότι υπάρχει ένας εχθρός εδώ, είτε ο Houdini είτε ο McDougall... Θα προσπαθήσω να πάρω το όνομα του βουλευτή. Εν τω μεταξύ, ζητήστε από τον Σέρλοκ Χολμς να το ξανασκεφτεί».

Σωστά, ο Le Roi Goddard Crandon, ελεγκτής του πιο ισχυρού μέσου που ο Sir Doyle προέβλεψε ως την πρωθιέρεια μιας νέας θρησκείας στην Αμερική και την ελεγκτική δύναμη πίσω από την Αμερικανική Εταιρεία Ψυχικών Ερευνών, ζητούσε ευθέως από τον Sir Arthur Conan Doyle να καταλάβει ποιος ήταν πίσω από τις έρευνες για τα εξαφανισμένα παιδιά που συνδέονται με τον πνευματικό κύκλο του Crandon.

Ο Doyle ανακάλυψε αργότερα ότι το εν λόγω μέλος του Κοινοβουλίου δεν ήταν άλλος από τον Harry Day, ο οποίος ήταν στενός φίλος του Harry Houdini για πάνω από 20 χρόνια.

Οι Kalush και Sloman έγραψαν για τη συμμετοχή του Houdini στην έρευνα, γράφοντας: «Αυτό που δεν γνώριζε ο Crandon ήταν ότι ο Houdini είχε στρατολογήσει τους φίλους του στην εφημερίδα The Boston Herald για να κάνουν κάποιες δικές τους έρευνες. Στις 12 Ιουνίου, ο A.J. Gordon... Ο Χουντίνι έγραψε: «Οι επιθεωρητές των ΗΠΑ ήταν έτοιμοι να με δουν σχετικά με τα αγόρια. Έχετε ακούσει κάτι περισσότερο από την Αγγλία για το θέμα; Μόλις προωθήσετε τις πληροφορίες σε μένα, ώστε να μπορέσω να τις μεταδώσω σε όσους εργάζονται στην ιστορία μαζί μου».

Οι Kalush και Sloman συνεχίζουν: «Δώδεκα ημέρες αργότερα ο Griscom έγραψε στον Houdini, λέγοντάς του: "Ο Gordon θέλει να σε ρωτήσω... τι κάνετε για να μάθετε για αυτό το αγόρι στο Νιου Τζέρσεϊ. Αυτό... μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα». Κάποτε, το σώμα ενός «άστεγου» αγοριού είχε βρεθεί στις παρυφές του τεράστιου κτήματος που διατηρούσε το μέλος του στενού κύκλου της Margery, Joseph De Wyckoff, στο Ramsey του New Jersey. [11]

Η Ουάσιγκτον του Χουντίνι

Το γεγονός ότι ο παράξενος θάνατος του Χουντίνι συνέβη κατά την ίδια περίοδο που αυτή η έρευνα ήταν σε εξέλιξη και ενώ η ομοσπονδιακή νομοθεσία που απαγόρευε τους δόλιους καναλάρχες (της οποίας ηγείτο ο ίδιος ο Χουντίνι) μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από συμπτωματικό.

Κατά τη διάρκεια των ακροάσεων του Κογκρέσου σχετικά με τον πνευματισμό, ζητήθηκε συχνά από το δίκτυο πληροφοριοδοτών του Χουντίνι να καταθέσει, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την ενοχλητική αποκάλυψη ότι όχι μόνο ο ίδιος ο Πρόεδρος Κούλιτζ (και το μεγαλύτερο μέρος του υπουργικού συμβουλίου του Κούλιτζ), αλλά όταν αποκαλύφθηκε ότι ακόμη και ο γερουσιαστής Capper, ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος για την έκδοση της Γερουσίας του αντι-πνευματιστικού νομοσχεδίου, ήταν συχνός παρευρισκόμενος στις συνεδριάσεις της Ουάσιγκτον. Ήταν σαφές ότι το νομοσχέδιο δεν θα επιτρεπόταν να περάσει σε νόμο.

Τα αρχεία του Κογκρέσου για τις μαρτυρίες της Rose Mackenberg (η σταρ εισβολέας των μέντιουμ του Houdini) περιέγραψαν τις συνομιλίες της με το μέντιουμ της Ουάσιγκτον Madame Marcia Coates λέγοντας:

«Ενώ ήμουν στο σπίτι της κυρίας Coates, είπε ότι ο Houdini ήταν πάνω σε έναν πέτρινο τοίχο. Είπε: «Γιατί να προσπαθήσουμε να πολεμήσουμε τον πνευματισμό, όταν οι περισσότεροι γερουσιαστές ενδιαφέρονται για το θέμα; Έχω αρκετούς γερουσιαστές που με επισκέπτονται εδώ, και γνωρίζω ότι υπήρξαν πνευματικές εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στο Λευκό Οίκο με τον Πρόεδρο Κούλιτζ και την οικογένειά του, γεγονός που αποδεικνύει ότι η επικοινωνία με τους νεκρούς έχει εδραιωθεί». Στη συνέχεια, ανέφερε το όνομα του γερουσιαστή Capper, λέγοντας ότι η σύζυγός του είχε πεθάνει πρόσφατα και ότι παρακολούθησε πνευματιστικές εκδηλώσεις. Ανέφερε επίσης τον γερουσιαστή Watson, τον γερουσιαστή Dill και τον γερουσιαστή Fletcher, του οποίου η σύζυγος είναι μέντιουμ. [12]

Οι Kalush και Sloman γράφουν για τον έλεγχο του Crandon στην Αμερικανική Εταιρεία Ψυχικών Ερευνών δηλώνοντας: «Το 1929, σε μια επιστολή προς τον Βρετανό ψυχικό ερευνητή Harry Price, ο Crandon τον πληροφόρησε ότι ένας Theron Pierce... είχε εξουσιοδοτηθεί επίσημα από την Αμερικανική Εταιρεία Ψυχικών Ερευνών (ASPR), την οποία ο Κράντον ήλεγχε μέχρι τότε, για να εκπροσωπήσει αυτή την κοινωνία κατά τη διάρκεια των πειραμάτων της Margery στο Λονδίνο. «Μπορείτε να τον αναγνωρίσετε περαιτέρω ως οικοδεσπότη... στον Πρόεδρο και την κυρία Κούλιτζ το περασμένο καλοκαίρι για τρεις μήνες. Το κτήμα του κ. Πιρς ήταν ο καλοκαιρινός Λευκός Οίκος». [13]

Επιπλέον, λαμβάνοντας υπόψη τις πολλές απειλές θανάτου από ισχυρούς πνευματιστές από την Αγγλία έως τις ΗΠΑ και λαμβάνοντας υπόψη την ισχυρή διακοπή μιας επιθυμητής νέας αποκρυφιστικής αναβίωσης στις ΗΠΑ, είναι πιθανό ότι η ιστορία του τυχαίου θανάτου του Χουντίνι στην ηλικία των 52 ετών είναι περισσότερο μύθος παρά πραγματικότητα.

Δεδομένου ότι δεν υπήρξε ποτέ αυτοψία και δεν έλειψαν οι απειλές για τη ζωή του, οι Kalush και Sloman εξήγησαν ότι είναι απολύτως πιθανό ότι ο Houdini δολοφονήθηκε γράφοντας: «αν κάποιος ήταν αποφασισμένος να δηλητηριάσει τον Houdini, δεν θα ήταν πολύ δύσκολο».[14]

Απειλές για τη ζωή του Χουντίνι

Μέχρι το 1924, ο Χουντίνι άρχισε να λαμβάνει έναν τεράστιο αριθμό απειλών θανάτου από ισχυρά δίκτυα αποκρυφιστών τους οποίους είχε εκθέσει. Ακόμη και ο ίδιος ο Σερ Άρθουρ περιφρονεί τον Χουντίνι γράφοντας μήνες πριν σκοτωθεί ο Χουντίνι:

«[Ο Χουντίνι] θα τακτοποιήσει τις ερήμους του με μεγάλη ακρίβεια... Νομίζω ότι σύντομα έρχεται μια γενική ημέρα πληρωμής που μπορούμε να την περιμένουμε με ηρεμία». [15]

Γράφοντας μια άλλη επιστολή στον Δρ Crandon, ο Arthur Conan Doyle δήλωσε: «Κάτι θα συμβεί σε αυτόν τον άνθρωπο H [Houdini]. Σημειώνετε τα λόγια μου. Καλύτερα να μπεις ανάμεσα στα μέταλλα όταν πρέπει να γίνει, παρά να μπλοκάρεις το δρόμο του πνεύματος. Θα μπορούσα να δώσω πολλά παραδείγματα. Ακούσατε ποτέ για το θάνατο του Podmore!» (αναφερόμενος στην πιθανή δολοφονία του Frank Podmore, ενός πνευματιστή της Fabian Society που άρχισε να εκθέτει ψεύτικα μέντιουμ με την κριτική του στην έκθεση Fielding στο βιβλίο του The Newer Spiritualism... πριν πνιγεί αμέσως μέχρι θανάτου σε ρηχά νερά το 1910).

Η Λαίδη Ντόιλ παρέδωσε ένα μήνυμα στον Σερ Άρθουρ (στην πραγματικότητα ένα διοχετευόμενο μήνυμα από τον πνευματικό της δαίμονα Φενέα) στις 10 Σεπτεμβρίου 1926 απειλώντας τον Χουντίνι με θάνατο δηλώνοντας:

«Ο Χουντίνι είναι καταδικασμένος, καταδικασμένος! Ένα τρομερό μέλλον τον περιμένει. Έχει κάνει ανείπωτο κακό. Δεν θα αργήσει η πρώτη. Η μοίρα του είναι κοντά. Αυτός, και όλοι όσοι τον υποστηρίζουν, θα αλυσοδεθούν, σαν να λέγαμε, και θα ριχτούν στη θάλασσα. Οι φίλοι σας, οι Crandons, ακόμη και σε αυτόν τον κόσμο, θα δρέψουν την ανταμοιβή της γενναίας δουλειάς τους... Στη φοβερή κρίση που σύντομα έρχεται, η Αμερική στην οδυνηρή της ανάγκη θα διαπιστώσει ότι έχει εδώ μια σίγουρη και καλά δοκιμασμένη γέφυρα με αυτόν τον πνευματικό κόσμο... Θα παίξουν μεγάλο ρόλο στην κρίση και τότε θα γίνουν πλήρως δικοί τους».

Αφού αποκάλυψε τις δόλιες τακτικές της Margery Cranton κατά τη διάρκεια μιας σεάνς, το διοχετευόμενο πνεύμα της Margery (ένα φάντασμα που ονομάζεται Walter) εξοργίστηκε στον Houdini λέγοντας: «Εσύ ο Θεός καταραμένος γιος μιας σκύλας. Μπορείτε cad σας .... Δεν θα ζήσεις για πάντα Χουντίνι, πρέπει να πεθάνεις. Σου βάζω μια κατάρα τώρα που θα σε ακολουθεί κάθε μέρα για το υπόλοιπο της σύντομης ζωής σου». [16]

Το καλοκαίρι του 1926, οι Crandons και ο Doyle ενώθηκαν με τον William Elliott Hammond - έναν σημαίνοντα μέντιουμ και πνευματιστή ιερέα που έγραψε το «Houdini Unmasked» δηλώνοντας:

«Θα θέλαμε να ενημερώσουμε τους επαγγελματίες εχθρούς μας, συμπεριλαμβανομένου του Χουντίνι, ότι η δύναμη του Πνευματισμού και οι αριθμοί του είναι άγνωστοι – θα έπρεπε να είναι έτσι. Τώρα που δεχόμαστε ανοιχτή επίθεση θα επικεντρώσουμε τους αριθμούς μας, αν όχι για κανέναν άλλο λόγο εκτός από αυτόν της άμυνας. Οι εχθροί μας φαίνεται να λένε: "Να είστε έτοιμοι, θεοί, με όλους τους κεραυνούς σας. Κάντε τα κομμάτια... Οι Σταυροφόροι και ο Χουντίνι θα ζήσουν για να μάθουν ότι εμείς οι Πνευματιστές είμαστε σε αυτόν τον αγώνα, τον αγώνα, τον πόλεμο ή τον αγώνα... και σκοπεύουμε να μείνουμε σε αυτό μέχρι το τέλος... Λέμε στους επαγγελματίες εχθρούς μας «αφήστε να γλιστρήσουν τα σκυλιά του πολέμου» και δώστε μάχη... Η νίκη είναι δική μας των μαχών!» [17]

Στις 13 Φεβρουαρίου 1926 η θνησιμότητα του Χουντίνι τον βάραινε πολύ, καθώς έστειλε στον αδελφό του ένα αδημοσίευτο άρθρο που είχε προγραμματιστεί να τυπωθεί στο Scientific American ξεσκεπάζοντας τους πλαστογράφους πνευμάτων, γράφοντας: «Θέλω να το φυλάξετε αυτό σε περίπτωση που μου συμβεί κάτι ως απόδειξη ότι ο Τύπος σταμάτησε και αυτές οι σελίδες πετάχτηκαν έξω».

Εκτός από τις κατάρες και τις απειλές θανάτου, ο Χουντίνι έγραψε: «Λαμβάνω γράμματα από ένθερμους πιστούς του πνευματισμού που προφητεύουν ότι πρόκειται να συναντήσω έναν βίαιο θάνατο σύντομα ως κατάλληλη τιμωρία για το φαύλο έργο μου».

Αλλά αυτές οι απειλές δεν αποθάρρυναν τον Χουντίνι, ο οποίος είχε επιλύσει τον φόβο του θανάτου και την παρηγοριά του στην αθανασία της δικής του ψυχής εδώ και πολύ καιρό. Αυτή η επίλυση του τρόμου του θανάτου ήταν αυτό που του έδωσε το δημιουργικό πλεονέκτημα να πραγματοποιήσει θαύματα που οι περισσότεροι άλλοι θα μπορούσαν μόνο να ονειρευτούν.

Εξιστορώντας επιστολές μεταξύ της βοηθού του Γερτρούδης και του Χουντίνι, ο Σλόμαν και ο Καλούς γράφουν: «Πώς μπόρεσαν ο Ντόιλ και ο Λοτζ να αυταπατώνται έτσι; Είναι πάρα πολύ έξυπνοι για να είναι κορόιδα αυτού του κινήματος. Πώς μπορείς να το αποκαλέσεις «θρησκεία» όταν έχεις άνδρες και γυναίκες σε ένα δωμάτιο μαζί να αισθάνονται ο ένας τα χέρια και το σώμα του άλλου;

Η διαφορά ανάμεσα σε σένα και αυτούς είναι εμφανής, Χάρι», είπε η Γερτρούδη... «Φοβούνται να πεθάνουν». [18]

Τι προκάλεσε λοιπόν το θάνατο του Χουντίνι;

Η επίσημη αιτία του θανάτου του Χουντίνι στις 31 Οκτωβρίου 1926 ήταν «διάχυτη περιτονίτιδα στρεπτόκοκκου (φλεγμονή της κοιλιακής κοιλότητας) που προκλήθηκε από ρήξη σκωληκοειδούς απόφυσης, η οποία προκλήθηκε, εν μέρει, από επαναλαμβανόμενες γροθιές στο στομάχι» που προκλήθηκε από μια παράξενη Βρετανίδα φοιτήτρια του Πανεπιστημίου McGill στο Μόντρεαλ που ονομάζεται Jocelyn Gordon Whitehead.

Σύμφωνα με το μύθο, στις 22 Οκτωβρίου 1926, ο Γουάιτχεντ (ένας 29χρονος φοιτητής θεολογίας με σκιερό υπόβαθρο) μπήκε στο καμαρίνι του Χουντίνι και προκάλεσε τον μάγο να αντισταθεί σε μια γροθιά στην κοιλιά. Ο μαθητής προχώρησε στην παροχή πέντε γροθιών κορόιδου σε γρήγορη διαδοχή πριν σκιστεί από δύο άλλους σοκαρισμένους μαθητές που στέκονταν κοντά.

Παρά τον έντονο πόνο, ο Houdini αποφάσισε να συνεχίσει την περιοδεία του στη Βόρεια Αμερική, κάνοντας δύο συναυλίες μέχρι που ο πυρετός του ανέβηκε στους 102 βαθμούς πριν τελικά μεταφερθεί σε νοσοκομείο του Ντιτρόιτ στις 24 Οκτωβρίου. Στο νοσοκομείο, ο Houdini έδειξε αισιόδοξα σημάδια βελτίωσης, μέχρι που ένας παράξενος ομοιοπαθητικός που ονομάζεται Δρ George LeFevre μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του Ντιτρόιτ από το Μόντρεαλ, όπου χορήγησε «έναν μυστικό ορό» που δεν δημοσιοποιήθηκε ποτέ. Μέσα σε μια μέρα, ο Χουντίνι ήταν νεκρός.

Στον απόηχο του θανάτου του Χουντίνι

Μετά το θάνατό του, ο Μαξ Μαλίνι, φίλος και συνάδελφος του Χουντίνι, δήλωσε τα εξής: «Έκανε λάθος να τα βάλει με ανθρώπους όπως ο Σερ Όλιβερ Λοτζ και ο Κόναν Ντόιλ. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι απατεώνες. Πιστεύουν σε αυτό που κάνουν. Ο Χάρι νόμιζε ότι ήταν σαν τους πνευματιστές bunco που εμφανίστηκε τόσο εύκολα».

Σύμφωνα με τους Kalush και Sloman, η παράξενη φιγούρα της Jocelyn Whitehead καλύπτεται από μυστήριο.

Αφού καταρρίφθηκε το ψέμα ότι ο Γουάιτχεντ ήταν γιος ενός ιδιοκτήτη αίθουσας πισίνας στη Βρετανική Κολομβία ή ότι αποφοίτησε από το γυμνάσιο της Κελόουνα, αποκαλύφθηκε ότι ο Γουάιτχεντ ήταν στην πραγματικότητα γιος ενός Βρετανού Προξένου του Χονγκ Κονγκ και είχε αγγλικό πανεπιστημιακό υπόβαθρο πριν φτάσει στο Πανεπιστήμιο McGill.

Μετά το θάνατο του Χουντίνι, ο Γουάιτχεντ έγινε ερημίτης συναντώντας αποκλειστικά μια γυναίκα που ονομαζόταν Λαίδη Μάρλερ, την πλούσια κληρονόμο και σύζυγο του Σερ Χέρμπερτ Μάρλερ (σύμμαχος του πρωθυπουργού Γουίλιαμ Λάιον Μακένζι Κινγκ και πρεσβευτής του Καναδά στην Ιαπωνία και τις ΗΠΑ). Αυτό που έκανε η σύζυγος ενός κορυφαίου ηγέτη της Στρογγυλής Τραπέζης του Καναδά συναντώντας έναν φτωχό Βρετανό εκπαιδευμένο ερημίτη και γιο ενός κορυφαίου βρετανού δημόσιου υπαλλήλου κατά τη διάρκεια των ετών που ακολούθησαν τη δολοφονία του Χουντίνι δεν έχει εξεταστεί ποτέ.

Από αριστερά προς τα δεξιά: Ο Sir Herbert Marler, ο πρωθυπουργός William Lyon Mackenzie King και η μόνη σωζόμενη φωτογραφία του J. Gordon Whitehead

Επίσης, δεν εξετάστηκε ποτέ η πραγματική αιτία του ίδιου του θανάτου του Χουντίνι, καθώς δεν πραγματοποιήθηκε αυτοψία για διάγνωση [διάχυτη στρεπτόκοκκος περιτονίτιδα] που δεν είχε οδηγήσει ποτέ στο θάνατο κανενός πριν ή από τότε. Με τις εκρηκτικές αποκαλύψεις της μυστικής ζωής του Χουντίνι να έχουν έρθει στο φως μετά τη δημοσίευση της βιογραφίας των Kalush και Sloman, ο ανιψιός του Χουντίνι, Τζορτζ Χαρντίν, αγωνίστηκε σκληρά για να εκταφεί το σώμα του Χουντίνι για στοιχεία δηλητηρίασης, αλλά δυστυχώς εμποδίστηκε από την οικογένεια της συζύγου του Χουντίνι, Μπες.

Όπως οι πνευματιστές απομυθοποιητές Friedrich Schiller, Percy Bysshe Shelley, Edgar Allan Poe ή Kristian Birkeland νωρίτερα, ο πρόωρος θάνατος του Houdini θα έμενε άλυτος πολύ μετά το θάνατό του. Παρά τη νίκη εκείνων των σκοτεινών δυνάμεων που αγωνίζονται να κρατήσουν την κοινωνία κλειδωμένη στη σκιά της δεισιδαιμονίας, είναι ασφαλές να πούμε ότι όλοι αυτοί οι σπουδαίοι άνδρες κατάλαβαν ότι μέσα στο μεγάλο σχέδιο των πραγμάτων, το καθαρό φως της αλήθειας μπορεί να επισκιαστεί μόνο από το σκοτάδι για τόσο πολύ καιρό.

Στο επόμενο τμήμα μας θα συνεχίσουμε να ρίχνουμε φως όχι μόνο στο αίνιγμα που είναι ο Τέσλα, αλλά και στις σκοτεινές δυνάμεις που περιβάλλουν το θάνατο του Χουντίνι, τραβώντας ένα πολύτιμο νήμα που προέρχεται από την άμεση σύνδεση του Χουντίνι με τον πνευματικό του αδελφό Έντγκαρ Άλαν Πόε.

Αυτή η άμεση σύνδεση παίρνει τη μορφή της τολμηρής καταδίκης από τον Χουντίνι της λογοκλοπής του Ντόιλ για τον χαρακτήρα του Πόε C. Auguste Dupin (όταν το μυστήριο του Σέρλοκ του Doyle αφαίρεσε το μοτίβο του Poe από το The Purloined Letter) και επίσης την απόκτηση του γραφείου του Edgar Allan Poe από τον Houdini το 1925.

---

Υποσημειώσεις

[1] Stedman, Eric (2010). Τα Μυστήρια των Μύρων. σ. 8
[2] Μυστική ζωή του Χουντίνι σ. 354
[2.5] Η Ομοσπονδιακή Μυστική Υπηρεσία δημιουργήθηκε αρχικά από τον Αβραάμ Λίνκολν στις 14 Απριλίου 1865 ως η τελευταία πράξη του στο αξίωμα, ώρες πριν από τη δολοφονία του και υπηρέτησε ως η πρώτη επίσημη υπηρεσία πληροφοριών / αντικατασκοπείας της Αμερικής. Πριν από το 1908, η Μυστική Υπηρεσία ήταν σε μεγάλο βαθμό πατριωτική οντότητα με εντολή πλήρους φάσματος υπό το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας που σχεδιάστηκε για να αντιμετωπίσει την παραχάραξη, το σαμποτάζ, την κατασκοπεία, τις δολοφονίες τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς. Μετά τη δημιουργία του FBI το 1908, η εντολή του μειώθηκε και με τη δημιουργία της IRS, της CIA και της DEA τις επόμενες δεκαετίες, οι εντολές του μειώθηκαν ακόμη περισσότερο.
[3] Μυστική ζωή του Χουντίνι σ. 460
[4] Γράφοντας στους Crandon και Margery, ο Doyle είπε ότι μετά τον κατακλυσμό, «θα είναι το κέντρο των αμερικανικών ελπίδων».
[5] Μυστική ζωή του Χουντίνι, σελ.432
[6] Γιούστους Μπύχλερ. (2000). Η φιλοσοφία του Peirce: Επιλεγμένα γραπτά, τόμος 2. Indiana University Press. σελίδες 166–167
[7] Lamar Keene. (1976). Η ψυχική μαφία. Βιβλία Προμηθέας. σ. 135. ISBN 1-57392-161-0 "Ένας ερευνητής, ο Paul Tabori, αναφέρει ως γεγονός ότι ο Hereward Carrington, ένας διακεκριμένος ερευνητής που έφερε μια ευνοϊκή ετυμηγορία για το μέσο πλοίο της Margery, είχε σεξουαλική σχέση μαζί της."
[8] Μυστική ζωή του Χουντίνι, σ. 484
[9] ό.π. σ.455
[10] ό.π. σ.488
[11] ό.π. σ. 472
[12] κείμενο που παρατίθεται στο Kalush and Slomon σ. 484
[13] ό.π. σ. 524
[14] ό.π. σ. 520
[15] ό.π. σ. 521
[16] ό.π. σ. 430
[17] Χάμοντ, Γουίλιαμ Έλιοτ. Ο Χουντίνι ξεσκεπάζεται. [Ο εκδότης δεν περιλαμβάνεται στη λίστα]. [1926]
[18] Ό.π., σ.496.       

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....

Παρακολουθήστε επίσης δωρεάν τη σειρά ντοκιμαντέρ RTF "Escaping Calypso's Island: A Journey Out of Our Green Delusion" και τη σειρά ντοκιμαντέρ CP "The Hidden Hand Behind UFOs".