ΕΥΔΑΙΜΟΝ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ,ΤΟ Δ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΤΟ ΕΥΨΥΧΟΝ ΚΡΙΝΟΜΕΝ...…

[Το μπλόγκ δημιουργήθηκε εξ αρχής,γιά να εξυπηρετεί,την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την ελευθερία του λόγου...υπό το κράτος αυτού επιλέγω με σεβασμό για τους αναγνώστες μου ,άρθρα που καλύπτουν κάθε διάθεση και τομέα έρευνας...άρθρα που κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο κι αντιπροσωπεύουν κάθε άποψη και με τά οποία δεν συμφωνώ απαραίτητα.....Τά σχόλια είναι ελεύθερα...διαγράφονται μόνο τά υβριστικά και οσα υπερβαίνουν τά όρια κοσμιότητας και σεβασμού..Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές..]




Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017

ΠΕΡΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΣΑΘΡΩΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ[Μέρος 1ον]

 
ΠΕΡΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΣΑΘΡΩΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ [Μέρος 1ον]
 
Από τον ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ
 
 1.ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΓΕΩΠΟΝΟΥ

 
Το παρόν σημείωμα στοχεύει να επισυνάπτεται στις δύο πρόσφατες αναρτήσεις τού Παλαιού. Αμφότερα τα δημοσιεύματα, καίτι παρείχαν αφορμή για πλήθος αρνητικών σχολιασμών, κρίνεται από τον γράφοντα ότι είναι θεμιτά και ότι προσανατολίζινται σε λίαν χρήσιμη προοπτική, έστω και εάν δεν συμφωνώ με το σύνολον εύρος και το βάθος τής κριτικής που επιχειρήθηκε.
 
Ίσως αντιτάξουν κάποιοι, ότι στην διακασία τής αποδομήσεως σαθρών προτύπων, τα οποία μάς διέπουν, απαιτείται μεγάλη προσοχή αλλά και ακρίβεια. Και ότι δεν αρμόζει στην πορεία τής προσπάθειας αποκαθαρισμού τής συνειδήσεώς μας μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά. Αναμφιβόλως, εφόσον επιχειρηθεί εγχείρησις αμυγδαλών με το αλυσοπρίονο, μαζί με τούς εν σήψει αδένες αφαιρείται και σύνολος η κεφαλή, άνευ τής οποίας ουδέν δύναται γενέσθαι. Ας μού επιτραπεί όμως επ’ αυτού ο εντοπισμός, οτι επί τού προκειμένου δεν πρόκειται για κάποια μαλακής υφής απολήξεως τού ουρανίσκου, αλλά για χοντρό κάγκελο. Οπότε η οδοντοτή άλυσος μετά τήν πρόσκρουσιν επί τού σιδήρου ελάχιστο τμήμα τού σεβασμίου επιχρίσματος του μόνον δύναται να αποκολλά, ενώ η ίδια θραβομένη πλήρως εκσφενδονίζεται με μεγάλο κρότο, ώστε να προσγειωθεί στην αγκάλη τού χειρουργούντος παλαιού και καλού μου φίλου, όστις γοερώς ενίσταται: «Για την ταμπακιέρα δεν έχετε να πείτε κάτι;». Η στάσις τών επικριτών του όμως, θα μπορούσε να συνοψισθεί στον τελευταίο στίχο τού ομωνύμου άσματος τού Μίμη Τραϊφόρου:
 
 
Την ταμπακιέρα σου δεν έπρεπε να πάρω
 
Γιατί την βλέπω και βαθιά μελαγχολώ
 
Μέχρι που σκέφτομαι να κόψω το τσιγάρο
 
Για να σε διώξω μια στιγμή απ’ το μυαλό
 
 
Προς επίρρωσιν λοιπόν τής αξίας τού απαραιτήτου αυτού αξεσουάρ για κάθε θεριακλή, όστις αρέσκεται να εισέρχεται στήν ουσία τών πραγμάτων, ας μού επιτραπεί εν πρώτοις μία σύγκρισις μεταξύ τής βιβλικής Βαβυλώνος και τού συγχρόνου Ελλαδικού μορφώματος. Πέντε φρονώ ότι ήσαν τα βασικά χαρακτηριστικά τής Βαβυλώνος:
 
Η σύμμυξις φυλών
 
Η σύμμυξις γλωσσών
 
Η πλήρης έκκλυσις τών ηθών
 
Η δημοσία λατρεία τού Μολώχ
 
Η πλήρης καταστροφή της, ήτις ακολούθως επήλθεν.
 
Πας νοήμων δύναται σήμερα να διαπιστώσει, ότι τα τέσσερα πρώτα αυτών τών χαρακτηριστικών διαχέουν και το σύγχρονο Ελλαδικό μόρφωμα. Το οποίον – ευτυχώς, όχι ένεκα Θείας οργής, αλλά ένεκα Θείας Προνοίας – ενώ απειλείται παντοειδώς, δεν συνετάχθη με τα μπάζα τών Σοδόμων. Κατά συνέπεια κάθε είδους γοερή αναφορά περί κρισιμότητος τών στιγμών, έστω και εάν αυτή επιχειρείται σε πλαίσια υπερβολής, προσπαθώντας να κουρέψει το γκαζόν με την μπολντόζα, είναι – είτε μας αρέσει είτε όχι – θεμιτή και χρήσιμη. Διότι το χορτάρι γέμισε ζιζάνια, τα οποία μετέτρεψαν τον λαχανόκηπο σε ζούγκλα σαρκοβόρων φυτών.
 
Οι δυσκολίες που προβάλει όμως ο αποκαθαρισμός τής αμπέλου μας από τα παράσιτα, δεν ανάγεται κυρίως στο υπερμεγέθες τής αδυσωπήτου αναπτύξεως, που αυτά έχουν προσλάβει. Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ποσοτικού αλλά ποιοτικού χαρακτήρος. Προς κατανόησιν τού ζητουμένου αρκεί η απλή λογική, έστω κι εάν δεν εφαρμόζεται συχνά. Ας περιέλθουμε υποθετικώς και αυτοβούλως, προς εντοπισμόν τού προβλήματος, στην θέσιν τών αρχιτεκτόνων τού Μάτριξ, στην προσπάθειά τους να πνύξουν με σπορά ζιζανίων το δένδρο τού Ελληνισμού. Τι θα επράτταμε εμείς στην θέση τους; Ποιό είδος ζιζανίων θα επιλέγαμε, ώστε να επιβάλλουμε την πλέον δραστική υπόθαλψη τού ζώντος φυτικού οργανισμού; Γνωρίζουμε, ότι η προσβολή τού εδάφους από παράσιτα πέριξ τού φυτού, ενώ τού επιφέρει σχετική ασιτεία, δεν επαρκεί για να το εξοντώσει. Αλλά και η προσβολή τού φυλλώματος τών φυτών από ασθένειες, έστω κι αν είναι επιβλαβής, δεν επερκεί για να επιφέρει τον πλήρη μαρασμό. Το ίδιο ισχύει και για την προσβολή τού βλαστού. Εφόσον οι ρίζες παραμένουν ανέπαφες, οι ρίζες θα πετάξουν νέο βλαστάρι, ακόμη και αν κοπει ο βλαστός. Οι προσβολή όμως τών ριζών αποβαίνει αμετάκλητα μοιραία για το φυτό. Αυτή είναι ακριβώς η μέθοδος, που ακολουθούν οι αντίπαλοι τού Ελληνισμού.
 
ΑΡΑ ΟΡΘΩΣ ΠΡΑΤΤΟΥΝ ΟΙ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΥΣ ΔΙΑΡΡΗΓΝΥΟΝΤΕΣ ΤΑ ΙΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ. Ο ΚΡΟΤΟΣ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ ΣΤΗΝ ΑΦΥΠΝΗΣΗ ΑΠΟ ΒΑΘΥ ΛΗΘΑΡΓΟ.
 
Πλην όμως  η αντίστοιχος θεραπεία μιας τέτοιας μακροχρονίου υποθάλψεως δεν είναι δυνατόν να επιτύχει ο όποιος κηπουρός, αλλά απαιτεί έμπειρο γεωπόνο. Άνθρωπο που πονάει την γή, δηλαδή εκπονεί πόνημα βήμα προς βήμα μετά από συγκροτρημένες μακροχρόνειες μελέτες και αλλεπάλληλες αυτοψίες, υπεράνω τής απλής μαθητείας και τής επιφανειακής επιμέλειας.
 
Η σωτηρία τών ριζών από τα παράσιτα απαιτεί εμμονή στην σπουδή τού Μάτριξ και μάστορα που δύναται να χειρίζεται αριστοτεχνικά το νυστέρι. Διότι τα παράσιτα επικολλούνται πέριξ τών ριζών. Οπότε η άστοχος εκτομή τους οδηγεί στην αφαίρεση και τών ριζών με μοιραίες συνέπειες. Επίσης αυτός που δύναται να διαβλέπει το μάτριξ γνωρίζει, ότι η ύπουλος και δολία υφή αυτού τού τέρατος είναι τέτοια, που μόνον ένα τμήμα τών παρασίτων είναι δυνατόν να αφαιρεθεί χωρίς ακρωτηριασμό τών ριζών. Διότι κάποια τών παρασίτων διαποτίζουν τις ρίζες πλήρως. Τουτέστιν η επιδιωκόμενη θεραπεία στοχεύει στην αφαίρεση εκείνων των ζιζανίων, που είναι δυνατόν να αφαιρεθούν χωρίς να επέλθει μετεγχειρητικό σοκ. Εφόσον συμβεί αυτό, παρέχεται η δυνατότητα σε μέρος τών ριζών να λειτουργήσουν υγειώς, οπότε βάζοντας σε κίνηση το σύστημα αυτοίασης τού φυτού, στην πορεία αποβάλλονται και τα παράσιτα που δεν κατέστη δυνατόν να αφαιρεθούν προηγουμένως.
 Δυστυχώς, ευρισκόμενοι μέσα στο Μάτριξ, μπορούμε να μιλήσουμε μόνον με μισές αλήθειες. Η αλήθεια όμως δεν τέμνεται. Έχει ολογραφικό χαρακτήρα, διότι και το πλέον στοιχειώδες τμήμα της περιέχει το όλον. Άρα οι συμβισμοί προς την ανωτέρω κατεύθυνση είναι θεμιτοί και λειτουργικοί. Ας δώσουμε ένα χέρι, μια πρώτη ευκαιρία στην αλήθεια, για να μάς ρουφήξει ολόκληρους. Ουδείς είναι εις θέσιν να κατέχει την αλήθεια. Αυτή βρίσκεται παντού και μόνον να την εγκαλούμεθα δυνάμεθα. Διαβάστε ακόμη μια φορά - ή και περισσότερες – το έξοχο κείμενο τού Κωνσταντίου – Αλέξανδρου στην προπροηγούμενη ανάρτηση με θέμα την πληροφορία, την έννοια και την αλήθεια. Ένα κείμενο ανάμεσα σε διακύρηξη και ποίηση, ανάμεσα σε ομολογία πίστεως και μάχιμο μνεία σε ζευβάκχικο ρυθμό τών 18/16.
 2 ΘΕΣΦΑΤΑ Η ΚΥΗΜΑΤΑ ΣΥΓΚΥΡΙΩΝ;
 Ο κρότος που προξενούν οι εν λόγω αναρτήσεις τού Παλαιού, πέραν τών όποιων υπερβολών, ή και εν μέρει ασκόπων εντοπισμών τους, αφήνουν ένα θετικότατο απόηχο να λειτουργεί ως κατευθυντήριος άξονας τολμηρής κριτικής, τον οποίον δεν θα μπορέσουμε να παρακάμψουμε, απλώς ένεκα λόγων μεσοπροθέσμου επιβιώσεως. Αναμφιβόλως το τολμηρό διαφέρει από το παράτολμο. Οι στρεβλώσεις όμως τις οποίες έχει παγιώσει εδώ και χιλιετίες το Μάτριξ δεν είναι μόνον συμπαγείς, αλλά περιπλέκονται εντός τής συνειδησιακής μας υφής. Οπότε η παρέμβαση κάποιων παγοθραυστικών παλαιού τύπου δημιουργεί περάσματα για όσα για όσα σκάφη τού γιαλού επιθυμούν να μεταφέρουν δικό τους φορτίο. Όσο υπερβολική κι αν είναι η βαριοπούλα που χειρίζεται ο Παλαιός, άλλο τόσο υπερβολικοί είναι και οι φόβοι, ότι με αυτήν την μέθοδο θα σπάσει το μάρμαρο. Μέσα στην σύγχυση που κυριαρχεί σήμερα το όποιο σφυροκόπημα καλής θελήσεως παράγει έργο. Κατά την κατασκευή ενός έργου τα λεπτά πινέλα για την επικόλληση τής ταπετσαρίας στούς τοίχους ως και τα λεπτά κατσαβίδια για την σύνδεση τών απαστραπτουσών χειρολαβών στα πορτοπαράθυρα φθάνουν τελευταία. Προηγούνται οι εκσκαφείς και οι φαγάνες, που θα ανοίξουν τις τρύπες στο έδαφος για την θεμελίωση. Ο εντοπισμός τού Κωνσταντίνου - Αλεξάνδρου, ότι η ποιότητα τής πληροφορίας καθορίζεται από την έννοια, τουτέστιν από την πρόθεση και τον βαθμό ειλικρίνειας που την διέπει και όχι από την όποιαν πραγματιστικού τύπου απεικόνιση, είναι εξόχως σημαντικός. Αληθές είναι αυτό που σκοπεύει στην απελευθέρωση και όχι αυτό που είθισται να θεωρείται πραγματικό.
Στό Μάτριξ, συμφώνως προς την περιγραφή τού Πλατωνικού σπηλαίου, συμμετέχουν τρεις ομοταξίες. Οι δυο συνίστανται στούς θαυματοποιούς και στούς δεσμώτες. Η τρίτη καλείται να αποδομήσει μέσω τής διαφωτίσεως τίς δυο προηγούμενες, καταργώντας με αυτόν τον τρόπο το Μάτριξ. Η επίγνωση, ότι όσα επί τών τοιχωμάτων παρακολουθούν οι δεσμώτες συνιστούν σκιές αυτών που οι θαυματοποιοί χειρίζονται πίσω τους, οφείλει να διέπει όποιον επιθυμεί να στρατεύεται στην τρίτη ομοταξία. Κατά συνέπεια, η πρακτική να θεωρούμε αυτά που εθιστήκαμε να θεωρούμε απαράβατα, αυτονόητα, ιερά ή και θέσφατα, απαιτεί ενδελεχή επανεξέταση.
Το ως άνω εγχείρημα όμως στην παρούσα φάση προϋποθέτει πέρασμα μέσα από συμπληγάδες πέτρες. Διότι στην εποχή που ζούμε αποδομούνται από το Μάτριξ πλήρως οι αρχές και οι δομές που ίσχυαν, επιβάλοντας καταστάσεις πλήρους συγχύσεως, απροκαλύπτου ασυδοσίας και χάους. Οι αρχές όμως και οι θεσμοί που κατεδαφίζονται, ως η διδαχή τού Πλατωνικού σπηλαίου καταγγέλει στην συνείδησή μας, ήσαν επίσης εν πολλοίς δομημένες από το Μάτριξ. Κατά συνέπεια, η προσπάθεια διερευνήσεως τών κακοδαιμονιών και τής αποδομήσεως τών σαθρών προτύπων από την μεριά ειλικρινών καλοθελητών, μοιάζει από μια πρώτη σκοπιά να συνδράμει την τρέχουσα πρακτική τών „θαυματοποιών“, παρά την τεράστια και ποιοτική μεταξύ τους διαφορά. Όμως επ‘ αυτού παρεμβαίνει ο Κωνσταντίνος - Αλέξανδρος, διακηρύσσοντας: „Η ΕΝΝΟΙΑ ΔΙΕΠΕΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ“. Πόσοι όμως κατανοούν μια τόσο ζωτικής σημασίας ρήση; Ο φίλτατος όμως εντολεύς στην θάλασσα τής πληροφορίας γνωρίζει καλώς. Αφήνει τα καραβάκια του να αρμενίζουν, όπως το άσμα θέλει να ηχεί: „Καραβάκι στο Αιγαίο η δική μου μοναξιά“. Και κάποτε θα σας συναντήσει, φίλοι μου αγαπημένοι, φίλες μου αγαπημένες, ναυαγοί τής συνειδήσεως.
 
3. ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΑΜΠΑΚΙΕΡΑ - Η ΑΝΤΙΠΑΤΕΡΝΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΣΤΑΣΗ
 Ως είναι αυτονόητο και φυσικό η πρώτη ένσταση τού Παλαιού αναφέρεται στον πατέρα θεών και ανθρώπων, στον Δία. Η αρχή πάσης θεμελιώδους ενστάσεως την σήμερον δεν μπορεί παρά να εδράζεται επί αντιπατερναλιστικής βάσεως.
 Πράγματι, στις κοινωνίες τού Νότου (αλλά όχι μόνον εκεί) οι πατριαρχικές δομές προσέλαβαν στο παρελθόν από έντονο έως και υπέρμετρο χαρακτήρα, ο οποίος αποδείχθηκε σύμμεικτος. Από την μια πλευρά ο πατέρας λειτούργησε ως προστάτης και αρωγός τής σύνολης οικογένειας. Ενώ στην μητέρα επιμερίζετο η εσωτερική φροντίδα όλων εντός τού οίκου, ο πατέρας κλήθηκε να αντιπετωπίσει όλο το σύμπλεγμα τού έξωθεν κόσμου, με ότι αυτό συνεπάγετο. Πόλεμοι και κακουχίες, δουλειά, αλλά και η απειλή τής ανεργίας ή τής υποαπασχολήσεως, εγγύηση τής στέγης, τής τροφής και τής ασφάλειας. Στη Ελλάδα τού παρελθόντος, η οποία ήτο βασικά χώρα γεωργική και χώρα τής ναυσιπλοΐας και τής μεταναστεύσεως, ο πατέρας στάθηκε ξωμάχος, εκτεθειμένος στα στοιχεία τής φύσεως, ξενητεμένος ναυτικός ή ξωπεταγμένος μετανάστης. Στα αστικά κέντρα, τα οποία γέμισαν ανθρώπους μετά την καταστροφή τού Πόντου και τής Μικρασίας, συμμετείχε έντονα στην διαδικασία τής αστικοποιήσεως, όπου ο γκαζοντενεκές δημιούργησε κάλους στον ώμο τού εργάτη. Ο πατέρας όμως που δίνεται αφειδώς, συνιστά μια εκ τών δυο πλευρών τής ιστορίας. Η επελθούσα αστυφιλία, ως αποτέλεσμα τής σκοπίμου κατατμήσεως τής αγροτικής γης σε νοικοκυριά, που δεν έφθαναν για να θρέψουν τον σύνολον τών απογόνων, διόγκωσε την στρατηγική επιλογή τής καθιερώσεως τού πελατειακού κράτους, τις υποκλήσεις στους βουλευτές τής περιφερείας με στόχο τον διορισμό, την καρέκλα και την θεσούλα, οδηγώντας στον κομματικό εκτραχηλισμό, ως καθοριστικό παράγοντα στην διαμόρφωση τού κράτους και τής κοινωνίας. Η εξωστρέφεια τής εγχωρίου ελίτ από καταβολής τού νεοελληνικού μορφώματος, με την πλήρη υποδούλωσή της στα διεθνή χρηματιστικά κατεστημένα, καθώς και η εκδίωξη τού εύρωστου Ελληνικού αστικού στοιχείου από τις περιοχές εκτός μορφώματος (Μικρά Ασία, Αίγυπτος) οδήγησε στην κακομοιριά τής ψωροκώσταινας, όπου ο λαουτζίκος κουβαλούσε στους ώμους του τις στρατιές των βολεμένων. Ο μακαρίτης
 Νίκος Πουλατζας  στο έργο του
 
„Φασισμός και Δικτατορία“
 
, διέγνωσε με ευστροφία τής συγκρότηση εκείνης τής κοινωνικής τάξεως, την οποία αποκάλεσε „νέα αστική τάξη ή „διοικώσα τάξη“, αποτελούμενη από αυτούς που επανδρώνουν τούς κρατικούς μηχανισμούς. Αυτούς διέγνωσε ως την πλέον συντηρητική και αντιδραστική προς οιαδήποτε καλώς νοούμενη αλλαγή κοινωνική ομοταξία, η οποία αποτέλεσε τον κορμό τών φασιστικών κινήσεων στην Ιταλία και την Γερμανία τού μεσοπολέμου. Αντίστοιχες κριτικές αναλύσεις σχετικά με το „μικροαστικό φαινόμενο“ έχουν γίνει και από αρκετούς άλλους αξιόλογους διανοητές. Η διόγκωση τού πελατειακού κράτους και το περιώνυμο εξόγκωμα των παρασιτικών μηχανισμών στην Ελλάδα οδήγησαν στην οικοδόμηση τού συντηρητικού πνεύματος στην χώρα, ως μεθόδου προστασίας τών βολεμένων αλλά πρακτικά άχρηστων. Ο συντηρητισμός στάθηκε η ουσία όλου τού πολιτικού φάσματος, χωρίς εξαιρέσεις στην Ελλάδα. Από το „ανήκομεν εις την δύσιν“  και το „στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας“ τής δεξιάς, έως τούς „μη προνομιούχους έλληνες“ τού ανδρέα παπανδρέου, έως τον ξύλινο λόγο τής „αριστεράς“ και την πρακτική τών αρουραίων τού επιλεγόμενου „σύριζα ευνουχισμού τών εφήβων“. Αυτό, που ο Χρήστος Γιανναράς ονόμασε: „Η δεξιά ως αριστερά και η αριστερά ως φάρσα“.
 Δεν είναι όμως δυνατόν ζυμώσεις, οι οποίες συντελούνται στην κοινωνία, να μην βρίσκουν εφαρμογή στο στοιχειώδες κυτταρό της, που είναι οι οικογένεια. Υπό αυτήν την έννοια, ο συντηρητισμός οδήγησε και σε κάποιο άλλου είδους πατέρα. Εκείνον τον πατριαρχικό οσφεοκάμπτη πορωμένο ανθρωπάκο, ο οποίος εξουσιαζόμενος μέχρι τα μπούνια, ήθελε να εξουσιάζει μέχρι πλήρους αλλοτριώσεως σε οτιδήποτε προίστατο, ή είχε υπό την υπευθυνότητά του. Στρατιωτικοί, οι οποίοι αντιμετώπιζαν το σπίτι τους ως στρατώνα, ασφαλίτες που θεωρούσαν το σπίτι τους κρατητήριο, βαρυπέπονοι θιασώτες τού αυταρχισμού, που θεωρούσαν τα γεννητικά τους όργανα καρμπόν ή φωτοτυπικό μηχάνημα, προβάλοντας αξίωση να μετατρέψουν τού απογόνους τους σε πανομοιότυπα τής δικής τους αθλιότητος, αλλά πάντοτε βεβαίως με πλέον αυξημένα διάσημα και αρμοδιότητες, ως απόφοιτοι βοϊδοσχολών τής εσπερίας. Η σύζυγος, ως υπηρέτρια και σκεύος ηδονής, χωρίς διακαίωμα απόψεων, αλλά επιφορτισμένη με το υψηλό καθήκον να ψήνει καφέδες, ενώσω ο λεγάμενος ανέπτυσσε θεωρίες, εξήγγειλε υποχρεώσεις και επέβαλε νουθεσίες.
 Την λαίλαπα τού πατερναλισμού περιέγραψαν γλαφυρά οι κινηματογραφιστές αδελφοί Taviani στην ταινία „Padre Padrone - Πατέρας και Αφέντης“. Όμως οι πατερναλιστές επέφεραν διπλή ζημιά στην κοινωνία. Πέραν από την άκρα ταλαιπωρία, την οποίαν επέφεραν σε ανθρώπους, άνοιξαν ταυτοχρόνως και τούς ασκούς του λεγομένου „χάσματος μεταξύ τών γενεών“ αλλά και του λεγόμενου „φεμινιστικού“ κινήματος, ως εξαμβλώματος εντέχνως δρομολογηθέντος από τούς αυτοευνουχισμένους ιερείς τής Ίσιδος και τού μολώχ (Επί τού θέματος αξίζουν ιδιαιτέρας προσοχής οι δυο τελευταίες αναρτήσεις στην ιστοσελίδα τής φίλης Αταργάτιδος).
 Με αυτόν τον τρόπο παραχωρήθηκε πεδίο για την προαγωγή τουλάχιστον δυο γενεών πανκάδων „επαναστατών“, οι οποίοι κραδαίνουν με σκουλαρίκια στην μύτη τους μπάφους, ως πλακάτ του συνθήματος „όλα είναι μπαρμπούτσαλα“. Η κριτική που έκανε εγκαίρως ο
 
Αλμπέρ Καμύ ήδη από το πάλαι ποτέ με τον
 
„Επαναστατημένο Άνθρωπο“,πέρασε απαρατήρητη από την„Πανούκλα“
  τής Ελλαδικής κοινωνίας.
 Ο Παλαιός έχει δίκιο, όταν επιμένει, ότι ο φεμινιστικός σάπιος σπόρος φύτρωσε μέσα στο χώμα που όργωσε ο πατερναλισμός. Μόνον σύμπτωσις δεν είναι, ότι ο αυγουλωμάτης Axel, ο οποίος ανεσύρθη μέσα από τα νεοταξικά υμίψηλα τών θαυματοποιών, προέρχεται από το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον τού πατακού. Αυτοί που το έπαιζαν άντρακλες, χωρίς να διαθέτουν αχαμνά, επώαζαν μέσα στην στοά „Σπύρος Νάγος“ αυτούς, οι οποίοι θεσμοθέτησαν σήμερα το καθεστώς κάποιοι πατέρες να διαθέτουν αιδοίο. Και έχει πολύ δίκιο ο Σπύρος Σπυρόπουλος όταν ωρύεται, ότι όπισθεν αυτών κρύβεται ο ερμαφρόδιτος τής Σουίσας.

4.ΜΠΑΡΜΠΑΔΙΑΣ.ΑΝΩΘΕΝ ΜΕΓΑΛΟΜΠΕΡΜΠΑΤΗΣ Η ΑΙΣΘΗΣΙΑΚΟΣ ΓΑΛΑΝΤΟΜΟΣ ΛΟΓΩ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ.
 Η πρώτη ένσταση τού φίλου Παλαιού έναντι τού πατρός θεών και ανθρώπων εστιάστηκε κριτικά στην υπερβολική του ερωτοτροπία – αν όχι και ανεξάντλητη μέχρι πλήρως εξαντλήσεως μετά παντός άρρενος ή θύλεος. Επί τού συγκεκριμένου αρμόζει να υπογραμμίσω μια πολύ βασική διαπίστωση τού μεγάλου εθνολόγου
Claud Levy Strauss
, την οποίαν κατέγραψε στους „Θλημμένους Τροπικούς“
: Είναι εν τέλει αδύνατο για όποιον προβαίνει σε εκτιμήσεις ή αξιολογήσεις πολιτισμικού χαρακτήρα, που αφορούν κάποιο διαφορετικό από το δικό του πολιτισμικό συγκρότημα, να το πράξει χωρίς να παραμένει εγκλωβισμένος στα δικά του πολιτισμικά δεδομένα. Εδώ και χιλιετίες τα πολιτιστικά δεδομένα που μάς διέπουν έχουν διαμορφωθεί από τον Χριστιανισμό. Αυτά βεβαίως έχουν εξελιχθεί αρκετά από την εποχή τού πρώτου αιώνος. Η πάγια επιταγή του – όχι μόνον όσο αφορά την ανθρώπινη γενετήσια συμπεριφορά – εστιάζεται στην εγκράτεια, στην νηστεία, στην ταπεινοφροσύνη, στην εκούσια αποστροφή από τα πάθη, έως τα προωθημένα όρια τού μοναχισμού, ως άρνήσεως τού κόσμου με πρότυπο την ρήση τού Χριστού: „Εγώ ενίκησα τον κόσμο“. Ο Χριστιανός ευρισκόμενος σε συνεχή διαπάλη με τούς εγκόσμιους πειρασμούς, καλείται να προσανατολίσει τίς αισθήσεις του προς ανώτερες σφαίρες, όπου κυριαρχούν τα μέλη τών ψαλμωδιών, οι ευωδίες των τελετουργιών, τα υπερβατικά χρώματα τής εικονογραφίας, τα οποία συγκεραζόμενα αναδεικνύουν το χρυσό ως πρώτη αποκάλυψη τού Θείου Φωτός. Ο Χριστός, ως ανδρικό πρότυπο συμβολίζει την άκρα ετοιμότητα προς αυτοθυσία, ένεκα τής απείρου αγάπης προς τον πλησίον. Το γυναικείο πρότυπο, αναγόμενο εις την Θεοτόκο, συμβολίζει την άκρα τρυφερότητα τής παρηγορίας προς άπαντας – αμαρτωλούς και αγίους. Υπάρχουν κάποιοι συμβολισμοί τού Ορθόδοξου Χριστιανισμού, οι οποίοι ως κυήματα, ή επί το ορθότερον ποιήματα, τού Ελληνικού Πνεύματος, διακατέχονται από τέτοια ανύψωση κάλλους, που αν συνέχιζα την παράθεση τους, θα έπραττα προσυλιτισμό, έστω και εάν – ως φίλος τού Πλατωνισμού – δεν πρόσκειμαι σε κάποια θρησκεία. Δεν μπορώ όμως να αποφύγω μια και μόνη συγκεκριμένη αναφορά, η οποία δεν παύει να με δονεί μονίμως, ασχέτως σε ποιον θεό αρέσκομαι να πιστεύω. Πρόκειται για την Εικόνα που φέρει την ταυτόχρονο διπλή ονομασία „Άκρα Ταπείνωσις“ και „Βασιλεύς τής Δόξης“ απεικονίζουσα τον Χριστό μέχρι το στήθος, κατερχόμενο εις τον τάφο, την στιγμή που ξεψυχάει. Η αλληλουχία παραστάσεως και ονοματοδοσίας αυτής τής Εικόνος, είναι σε θέση να αποσπά την καρδιά ακόμη και κάποιου που δεν αισθάνεται χριστιανός σε σφαίρες αενάου δοξολογίας.
 Ο Λουθηρανισμός επέφερε την πρώτη αλλαγή στην μέχρι τότε τρέχουσα χριστιανική θεώρηση, εισάγοντας το ατομικό κριτήριο στην σχέση ανθρώπου με το Θείο. (Σε αυτό το σημείο ας μού επιτραπεί να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στον Μαρτίνο Λούθηρο, ένεκα ότι σήμερα στο Βερολίνο όπου διαμένω εορτάζεται η ημέρα τής Μεταρρυθμίσεως, με αποτέλεσμα αυτή να είναι αργία, ώστε να έχω ησυχία γράφοντας την παρούσα ανάρτηση). Μεγαλύτερη όμως τομή από αυτήν τού Λουθήρου επενέργησαν η αναγέννηση και ο διαφωτισμός, εισάγοντας στις δυτικές κοινωνίες με την διακήρυξη τού „homo universalis“ την επιστροφή στις χαρές τής ζωής. Η στροφή προς το Ελληνικό Πνεύμα τής κλασσικής περιόδου, που έλαβε χώρα την εν λόγω εποχή, επέφερε και ένα προσανατολισμό στην οπτική περί ζωής, που επικράτησε στην Ελλάδα κατά τούς κλασσικούς χρόνους. Με αυτό τον τρόπο επανήλθε στο προσκήνιο τμήμα τού γερομπερμπάντη Διός, χωρίς όμως να αμφισβητηθεί αμέσως το περιβάλλον χριστιανικό πλαίσιο.
 Στην συνέχεια συντελέσθησαν και άλλες – πλείστες όσες – προσαρμογές τού χριστιανικού προτύπου στην εσπερία, η οποία θεωρείται λίκνος τού πολιτισμού στην ψωροκώσταινα και την οποία ο συρφετός στην Ελλάδα αρέσκεται μιμητικώς να αναπαράγει. Αυτός ο χείμαρος εκμοντερνισμού, προσαρμογών και μεταρρυθμίσεων συμφώνως προς τις εντολές τής „φωτισμένης Ευρώπης“ οδήγησε επί τών ημερών μας στην κάργα ευσέβεια τών συγχρόνων ταγών, οι οποίοι τις Πέμπτες φορούν ποδιά και τις Κυριακές κάνουν μετάνοιες.
 Ο Παλαιός με την εν λόγω ένστασή του θίγει ένα τεραστίας σημασίας ζήτημα, καθόσον η σεξουαλικότητα, το γενετήσιο ένστικτο, καθώς και οι κατά εποχές έκφανση αυτής τής πραγματικότητος διέπουν μια από τις βασικότερες ανάγκες τού ανθρώπου γενικότερα. Δίπλα στην εξεύρεση τροφής και στέγης και στην ανάγκη πραγματώσεως ατομικού και κοινωνικού κύρους καθώς και στην μεταφυσική ανάγκη τών ανθρώπων, ζητά διέξοδο και η γενετήσια ορμή. Την διέξοδο αυτής τής ενδομύχου γενετήσιας ορμής, στην οποία στηρίζεται και η στοιχειώδης αναπαραγωγή τού ανθρωπίνου είδους, έρχονται να διαμορφώσουν και να καναλιζάρουν τα ήθη και οι θεσμοί τών κοινωνιών. Είναι κατανοητότατον ότι την πλέον αποτελεσματική ισχή για την ρύθμιση αυτής τής σκοπιμότητος διαθέτουν οι θρησκείες, ένεκα τού εκάστοτε θέσφατου που αυτές επικαλούνται.
 Μπορεί βεβαίως κάποιος να ισχυριστεί, ότι στο βαθμό που το θέσφατο συνιστά αποτέλεσμα θείας φωτήσεως, καλώς κυριαρχεί. Είναι όμως τα πράγματα έτσι;
 Εάν μελετήσουμε την εξελικτική διαδικασία τής ηθικής, που διαμορφώνουν οι θρησκευτικού τύπου ομολογίες και δόγματα, θα διαπιστώσουμε, ότι πίσω από τα θέσφατα καλύπτονται απλούστατες πρακτικές ανάγκες τών ανθρώπων, οι οποίες διέπονται καθαρά ΑΠΟ ΤΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΟΔΟΥ.
 Συγκεκριμένα:
 Ο Δίας ώς ουρανίου τύπου θεότης, επικρατεί συμφώνως προς τις διαπιστώσεις τών ιστορικών ερευνών και τής επιστήμης τής θρησκειολογίας, αλλά και ως οι αρχαίες πηγές παραδίδουν, μετά την κατάργηση (τουλάχιστον στο εξωτερικό προσκήνιο – ζήτημα στο οποίο θα αναφερθώ συγκεκριμένα στο μεθεπόμενο κεφάλαιο) τής χθονίου λατρείας, ή λατρείας τού Κρόνου. Αυτή συνδέεται με το μητρογραμμικό λεγόμενο σύστημα κοινωνικής οργάνωσης, όπως αυτό αναλύθηκε από τον
L.H. Morgan
 στην
„Αρχαία Κοινωνία“
στην πρώτη έκδοση τού βιβλίου το 1877. Σκοπίμως εσφαλμένα αυτή η περίοδος ονομάσθηκε „μητριαρχία“ από διαστρεβλωτές τής ιστορίας, παραφράζοντας τον όρο τού Bachofen στο έργο „Το Μητρικό Δίκαιο“. (Και σε αυτό το ζήτημα θα γίνει εκτενέστερη αναφορά στο μεθεπόμενο κεφάλαιο).Όπως αναφέρει ο Ησίοδος κατά την „χρυσή εποχή“ τού Κρόνου, οι άνθρωποι δεν ήταν αναγκαίο να εργάζονται, αλλά έπαιρναν έτοιμη την τροφή τους από την φύση. Δεν υπήρχε δηλαδή καλλιέργεια τής γης. Οι άνθρωποι τότε, ως είναι φυσικό, λάτρευαν ως κύρια θεότητα τήν μάνα γη ως „Μεγάλη Μητέρα“ ή „Λευκή Θεά“ ή „Λευκοθέα“, η οποία τούς παρείχε τα πάντα, χωρίς όμως καλλιέργεια, αποκλειστικά με φυσικό τρόπο. Επρόκειτο τοιουτοτρόπως για την λατρεία τής γονιμότητας ή „βλαστική λατρεία“, ως επιφανείς εθνολόγοι, θρησκειολόγοι και ιστορικοί έχουν αναλύσει. Αυτή όμως η μονοσήμαντος εξάρτηση τών ανθρώπων από την φυσική γονιμότητα τους κράταγε άμεσα εξαρτημένους από αυτήν. Καιρικές καταστροφές, ξηρασίες και θεομηνίες ήσαν αιτίες για αφανισμό όλης τής φυλής. Και μειωμένη καρποφορία σήμαινε πείνα για κάποιες περιόδους. Όπως αναλύει ο
George Frazer
 στο „Χρυσό Κλώνο“,
 τότε καθίστατο στην αντίληψη τών ανθρώπων αναπόφευκτος ο εξιλασμός τών πνευμάτων τής Μητέρας Γης μέσω ανθρωποθυσιών. Στην συνέχεια όμως με την επίτευξη τού προμηθεϊκού πνεύματος, αφού ο Προμηθεύς δώρησε στούς ανθρώπους την φωτιά, δηλαδή την δυνατότητα να προνοούν, τουτέστιν να καλλιεργούν την γη και να αποθηκεύουν το μη καταναλωθέν περίσσευμα με συγκεκριμένες μεθόδους, τούς έκανε σχετικά ανεξάρτητους από τις διακυμάνσεις της καρποφορίας τής γής, αμφισβητώντας τα αιμοδηψή κατεστημένα. Αυτά τα ζητήματα έχω αναπτύξει στο κείμενο
„Θρησκειολογικές Προσεγγίσεις“
, που καταχώρησα στην σελίδα scribd.com, ώστε να μην έχει νόημα η επέκταση τού ζητήματος εδώ. (Επειδή από την εν λόγω καταχώρηση πέρασαν αρκετά χρόνια και δεν γνωρίζω κατά πόσο αυτή είναι πλέον προσβάσιμη, θα την αναρτήσω εκ νέου τις επόμενες ημέρες και θα καταθέσω τον σύνδεσμο).Η βλαστική λατρεία ήταν ως είναι φυσικό οργιαστική. Πέραν τού ότι τότε δεν είχε επιβληθεί ακόμη η μονογαμία, οπότε εντός τής ιδίας οικογενείας εσυνουσιάζετο κόσμος και λαός (τότε δεν υπήρχε ακόμη και η τηλεόρασις για να περνά η ώρα) το ζήτημα υπηρετούσε συγκεκριμένη τελετουργική σκοπιμότητα, που ανέλυσα αλλού στο παρελθόν (σχετιζόμενη με την παραγωγή διμεθίλτρυπταμίνης).
 Με την επιβολή τής μονογαμίας και την ταυτόχρονο κατακρήμνιση τού Κρόνου από τον Δία στα Τάρταρα μπήκε – εξωτερικά μόνον – τέλος στις ανθρωποθυσίες και στις ακατάσχετες οργιαστικές τελετές των Μαινάδων και τής „ιερής μανίας“. Ο Δίας καταργώντας στο προφανές προσκήνιο τίς ανθρωποθυσίες και τα άνευ όρων όργια, δεδομένου ότι η νέα κοινωνική οργάνωση απαιτούσε ο πατέρας να γνωρίζει αυστηρά τα τέκνα του, με στόχο την κληροδότηση τών μέσων παραγωγής που ήτο ιδιοκτήτης, δεν ήταν δυνατόν να προκόψει αντιγράφοντας στο ερωτικό του κοσμοείδωλο τον Άγιο Φανούριο. Δεν είναι δυνατόν να περάσει μια κοινωνία από ένα τρόπο οργανώσεως σε άλλον, ανατρέποντας άνευ όρων ότι υπάρχει και δεν υπάρχει. Έτσι αυτός διατήρησε, αλλά αποκλειστικά για την πάρτη του, συνήθειες που όλοι ήθελαν να έχουν, αλλά δεν μπορούσαν, διότι δεν ήσαν θεοί. Εξ άλλου με την καθιέρωση τής καλλιέργειας υπήρχε και αρκτετό κρασί και ψωμάκι, για την αναπλήρωση των θερμίδων που δαπανούντο με το σεξάκι στις συνευρέσεις και στα συμπόσια με εταίρες.
 Πλην όμως στα πλαίσια τής νέας κοινωνικής οργανώσεως ο Δίας κάθε άλλο παρά αλητάμπουρας ήτο. Και σε καμία τών περιπτώσεων δεν αποτελούσε τον αντίποδα τού Αγίου Φανουρίου. Τουναντίον αναδείχθηκε σε συνεπέστατο πρόδρομό του.
 Πώς όμως έγινε η μετάβαση από την χαρά τής ζωής και τον ερωτικά υπεραισθησιακό Δία στον Χριστιανισμό και την επιταγή για εγκράτεια;
 Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα παρέχει με τις έρευνες και τις ιδέες του ο μεγάλος οικονομολόγος και κοινωνικός οραματιστής Jeremy Rifkin, ο οποίος στάθηκε ένας από τούς πολύ μεγάλους θιασώτες τού οικολογικού κινήματος κατά την δεκαετία του ’80, χωρίς όμως να ασχοληθεί στο ελάχιστο με ζητήματα θρησκειολογίας. Βάση τής ανάλυσης τού Rifkin αποτελεί η θερμοδυναμική και το δεύτερο αξίωμά της περί εντροπίας. Το βιβλίο του „Εντροπία Δίχως Εξάντληση“ αποτέλεσε το βασικότερο σύγγραμμα για τις κινήσεις τών οικολόγων  στην Ευρώπη, στην φάση που αυτό ξεκίνησε να αναπτύσσεται και πριν αυτό προσλάβει δόλιο χαρακτήρα.Το εν λόγω βιβλίο όμως τού Rifkin πρόκειται να τύχει πραγματείας στο επόμενο κεφάλαιο, το οποίον θα έχει ως θέμα την μετάβαση στον χριστιανισμό μέσα από την σκοπιά τής θερμοδυναμικής.
 Στο μεθεπόμενο κεφάλαιο θα γίνει μνεία στην κυοφορία του φεμινισμού κατά τον 18ο αιώνα.
Με αυτές τις αναφορές κλείνει το παρόν πρώτο μέρος τής αναρτήσεως.
 Εκφράζω τις θερμές μου ευχαριστίες στην φίλη Φωτεινή, που με παρακίνησε να την γράψω, ξεπερνώντας την αναρτησιακή αδράνεια πολλών μηνών.
 Ευχαριστώ επίσης τον οικοδεσπότη για την πολυετή συνεργασία και την κοινή πορεία μας στους „σουρεάλ“ χώρους τής καλής παρέας των εκλεκτών συνεργατών και φίλων. Καθώς και όποιον δαπανά χρόνο να διαβάζει τα γραφόμενα, ανεξαρτήτως τών όποιων αξιολογήσεων. Η αξία βρίσκεται στον διάλογο, που θρέφεται από την αμφισβήτηση.
*ο ΜΠΟΤΙΛΙΑΣ ξεδιπλώνει τις σκέψεις του εδώ bostopel.blogspot.com/

 

Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

ΚΩΔΙΚΟΣ "ΗΣΙΟΔΟΣ"[Ι.Μεταξάς και τεκτονισμός]

Κωδικός «Ησίοδος»


Γράφει ο ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΕΤΡΙΤΗΣ, Περιοδικό Λαβύρινθος Ιούλιος 2003, τεύχος 1 σελ. 10-18

Η ελληνική ιστορία του εικοστού αιώνα είναι ένα εξαιρετικά περίπλοκο πλέγμα δυσδιάκριτων και δυσεξήγητων εξελίξεων, πίσω από τις οποίες κρύβονται μύθοι και καλώς φυλαγμένα μυστικά. Περίεργες φυσιογνωμίες ελίσσονται και πρωταγωνιστούν, χωρίς ποτέ να μάθουμε από πού έρχονται και τι στόχους έχουν. Αυτά καθεαυτά τα γεγονότα είναι πολλές φορές αντιφατικά μεταξύ τους και δεν μπορούν εύκολα να κατανοηθούν, αφού άλλοι είναι οι τελικοί στόχοι και άλλα φαίνονται. Πρέπει με απύθμενη υπομονή και τεράστια προσοχή να ακτινογραφούμε το τι συνέβη και τι συμβαίνει, ώστε να συνθέσουμε το παζλ που αφορά άμεσα την εθνική μας υπόσταση.
Προσεκτική μελέτη της αλυσίδας των διαδοχικών γεγονότων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πίσω ή δίπλα από τους θεσμούς λειτουργούν κάποια παράκεντρα εξουσίας που δίνουν κατευθυντήριες γραμμές. Κάποια άτυπα επιτελικά γραφεία ενσκήπτουν και σχεδιάζουν προσεκτικά τι μέλλει γενέσθαι. Κάθε μέρα σερβίρεται ένας πρωινός καφές και το επιτελείο καθορίζει τη γραμμή και αναθέτει στον καθένα εξαρτώμενο τι θα κάνει, τι θα πει, πώς θα ενεργήσει. Ο πρωινός καφές ουσιαστικά είναι μια κονσόλα όπου με επιδεξιότητα σκηνοθετείται το καθημερινό έργο που παίζεται στην Ελλάδα. Αυτό δεν γίνεται μόνο στα τελευταία χρόνια. Ακόμη και όταν δεν είχε μπει στη ζωή μας η τηλεόραση, ούτε καν ο κινηματογράφος, πάλι κάποιο σκοτεινό κέντρο μοίραζε τους ρόλους. Εκατό και περισσότερα χρόνια πριν, πάλι κάποιος πρωινός καφές (ή έστω ένα απογευματινό τσάι, κατά το βρετανικότερο) καθόριζε τις εξελίξεις. Και αν αυτός ο καφές σερβιριζόταν στο πρωθυπουργικό γραφείο, τίποτε δεν θα ήταν περίεργο, αφού εκεί βρίσκεται θεσμικά το αρχηγείο της εκτελεστικής εξουσίας. Δυστυχώς, ο πρωινός καφές πινόταν σε άλλα γραφεία και σε άλλα αρχηγεία. Λίγοι οι εωχούμενοι, πληθώρα οι ανύποπτοι.
Αποτέλεσμα εικόνας για μεταξαςΤόσα και τόσα ακατανόητα που έχουν συμβεί και που έχουν δεσμεύσει την πατρίδα μας ή ακόμη και τους εαυτούς μας, τα συμφέροντα μας τα εθνικά αλλά και τα ατομικά, ξεκινούν από κάποια κέντρα και παράκεντρα. Όταν ο Ιωάννης Μεταξάς με την επταμελή κοινοβουλευτική δύναμη (και απ’ αυτήν ακόμη είχε διαρροές) κατόρθωσε το 1936 να γίνει ο νόμιμος πρωθυπουργός της χώρας και στη συνέχεια χωρίς καμιά αντίδραση να ανατρέψει το κοινοβουλευτικό καθεστώς, κανείς δεν ενοχλήθηκε. Διότι και τότε κάποιος πρωινός καφές είχε προηγηθεί. Πολύ αργότερα μάθαμε και τις λεπτομέρειες, όταν έγινε η γνωστή η αντίδραση του Σοφοκλή Βενιζέλου, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε που ο Μεταξάς τον ξεγέλασε στις 4 Αυγούστου και δεν τον έκανε αντιπρόεδρο.
Ωστόσο, ο Μεταξάς δεν έκανε του κεφαλιού του. Πριν από την κήρυξη της δικτατορίας ήθελε απαραιτήτως τη συνεργασία και των βενιζελικών, για να κερδίσει χρόνο και ανοχή. Στη συνέχεια, την ήθελε πάλι για να διατηρήσει το καθεστώς του. Όσες συνεργασίες και συμμαχίες χρειάστηκε για να πάρει την εξουσία και να την κρατήσει, δεν ήταν απολύτως δική του επιλογή. Υπήρχαν κάποιοι που του καθόριζαν άξονες συνεργασίας και πρόσωπα επιλογής.
Αλλά ποιοι ήταν αυτοί;
Υπάρχει ένα κωδικό όνομα που έχει στην περίπτωση μια μοναδική αξία: Ησίοδος. Είναι η ονομασία της τεκτονικής στοάς στην οποία ανήκε ο Ιωάννης Μεταξάς. Το πώς βρέθηκε μασόνος ο Μεταξάς είναι μια άλλη ιστορία, που αποτελεί ένα ιδιαίτερο θέμα, μια και έγινε σε ηλικία 47 ετών και κάτω από ασυνήθιστες συνθήκες. Πάντως, η ένταξη του Μεταξά στη μασονία, όταν αποφάσισε να γίνει πολιτικός και να πάψει να είναι στρατιωτικός, του επέτρεψε να κινείται ελεύθερα και να στοχεύει πρακτικότερα.
Η μασονική ιδιότητα δεν είναι το άπαν, είναι όμως ένα εισιτήριο για να εξασφαλίσει κάποιος την εμπλοκή του με τα παράκεντρα της εξουσίας. Και εν πάση περιπτώσει, κάποιοι μυστήριοι δεσμοί εξηγούνται μόνον αν γνωρίζουμε ότι από πίσω υπάρχει κάποια μασονική στοά.
Κατά τη διάρκεια της 4ης Αυγούστου, ήταν κοινό μυστικό ότι μόνον ένας άνθρωπος υπήρχε που μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε στην Ελλάδα. Αυτός δεν ήταν ο βασιλιάς Γεώργιος Β’ (που κατά σύμπτωση ήταν και εκείνος μασόνος), ούτε και ο ίδιος ο Iωάννης Μεταξάς. Τα πάντα ήταν υπό τον έλεγχο κάποιου ασήμαντου και/ άγνωστου Ιωάννη Διάκου, ο οποίος δεν είχε φωτογραφηθεί ποτέ, ούτε είχε εμφανισθεί σε καμιά εκδήλωση και γενικά απέφευγε το φως του ηλίου.
Και όμως. Αυτός ο άγνωστος Διάκος έλυνε και έδενε για τουλάχιστον πέντε πλήρη χρόνια, δηλαδή από τον Απρίλιο 1936, οπότε ο Μεταξάς έγινε πρωθυπουργός, μέχρι τον Απρίλιο 1941, οπότε η κυβέρνηση μεταφέρθηκε στην Κρήτη και στη συνέχεια στη Μέση Ανατολή. Οποιαδήποτε απόφαση και ενέργεια είχε ισχύ, μόνον αν είχε προηγουμένως συμφωνήσει ο Διάκος. Οποιοσδήποτε νόμος, διάταγμα ή κυβερνητική απόφαση (και μάλιστα σε μια εποχή που δεν υπήρχε κοινοβούλιο και νομοθετικές λειτουργίες) δεν δημοσιευόταν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως χωρίς την έγκριση του. Υπουργός, νομάρχης, διοικητής οργανισμού ή και ένας απλός δημόσιος υπάλληλος δεν διοριζόταν, αν ο Διάκος δεν είχε εκ των προτέρων συμφωνήσει.
Επί 4ης Αυγούστου ένας άνθρωπος ήλεγχε τότε τις τύχες όλης της χώρας, κατευθύνοντας την εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία. Και αυτός δεν ήταν ο Μεταξάς, όπως όλοι νομίζουμε, αλλά κάποιος εξωθεσμικός, ο άγνωστος για τους πολλούς Διάκος. Μα τι ήταν τέλος πάντων αυτός ο άνθρωπος, από πού αντλούσε τη δύναμη του;
Στα παρασκήνια ήταν βέβαια γνωστή η παντοδυναμία του. Παράγοντες τον έψαχναν για να τους διορίσει ή εν πάση περιπτώσει για να κερδίσουν την εύνοια του. Την εποχή εκείνη είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι η δύναμη του προερχόταν από τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες, των οποίων ήταν πράκτορας. Αυτό όμως ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε, ενώ ο Διάκος ήταν μασόνος και μάλιστα υψηλόβαθμος. Φυσικά, το γεγονός ότι ο Ι. Διάκος ήταν μασόνος δεν θα τον εμπόδιζε να ενεργούσε και για λογαριασμό της Ιντέλιτζενς Σέρβις, αφού η ελληνική μασονία ως εξαρτώμενη από το σκωτικό τεκτονικό δόγμα είχε πάντα άρρηκτους δεσμούς με την αγγλική πολιτική.
Ο Διάκος ήταν λοιπόν ο σκοτεινός εξουσιαστής στα πέντε εκείνα χρόνια και δεν ήταν ο απλός στυλοβάτης του καθεστώτος, όπως π.χ. ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης ή ο Αλέξανδρος Παπάγος. Η άλλοτε ανεξήγητη σχέση του με τον Μεταξά σήμερα μπορεί εύκολα να ερμηνευθεί, αν γνωρίζουμε ότι ο Διάκος είχε μεγαλύτερο βαθμό στη μασονία από τον δικτάτορα και τον Γεώργιο Β’.
Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, όταν πεισματικά και με τυφλά μάτια στήριζε τον ύπατο αρμοστή Αριστείδη Στεργιάδη που είχε κατηγορηθεί για ανθελληνική συμπεριφορά στη Σμύρνη. Κανείς τότε δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ένας ασήμαντος δικηγόρος του Ηρακλείου και με τέτοιο εριστικό και προκλητικό χαρακτήρα μάλιστα είχε καταφέρει να κάνει κυριολεκτικά ό,τι θέλει σε βάρος του ελληνικού πληθυσμού στη Μικρά Ασία και να μην ενοχλείται από τη φυσική ιεραρχία του, δηλ. την κυβέρνηση των Αθηνών. Η παντοδυναμία του Στεργιάδη δεν άντεξε μόνον όσο πρωθυπουργός ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αλλά και όταν την εξουσία πήραν τον Νοέμβριο του 1920 οι αντιβενιζελικοί, μέχρι και την τελευταία ημέρα της μικρασιατικής καταστροφής, οπότε βρετανικό πλοίο έφθασε στην προκυμαία της καιόμενης Σμύρνης και τον παρέλαβε για να τον φυγαδεύσει και να αποφύγει έτσι το λυντσάρισμα. Ο Στεργιάδης ως υψηλόβαθμος μασόνος ήταν ο ανάδοχος του Βενιζέλου στον μασονισμό, γεγονός στο οποίο όφειλε την τόση επιρροή του στον Έλληνα πρωθυπουργό.
Στην Ελλάδα της 4ης Αυγούστου, ο κωδικός «Ησίοδος» αρκούσε για να συμμετέχει κανείς στα ανώτατα κλιμάκια. Μπορεί οι τρεις τελείες στην υπογραφή, οι συνθηματικοί χαιρετισμοί και τα δηλωτικά για τη μασονική ιδιότητα να διευκόλυναν κάποιον να παίζει ρόλο στην εξουσία, όλα όμως ξεκινούσαν από τον πρωινό καφέ στο νεοκλασικό της οδού Αχαρνών, όπου έδρευε η Μεγάλη Στοά. Εκεί αποφασίζονταν όλα. Μεθοδικά και όχι τυχαία η εξουσία είχε μοιρασθεί.
Οι ιστορικοί αναρωτιούνται πώς ο δικτάτορας είχε εμπιστευθεί έναν σχετικώς άγνωστο απόστρατο αξιωματικό, τον Νικόλαο Παπαδήμα, για να τον χει ως υφυπουργό Στρατιωτικών σε όλη την περίοδο της δικτατορίας, κακός και τον Ιπποκράτη Παπαβασιλείου ως υφυπουργό Ναυτικών. Και οι δύο ήταν μασόνοι. Όχι βέβαια πως δεν ήταν και άλλοι υπουργοί της εποχής εκείνης μασόνοι.
Όταν ο Κωνσταντίνος Ζαβιτσιάνος, προβεβλημένο στέλεχος του Κόμματος Φιλελευθέρων και άλλοτε πρόεδρος της Βουλής, έγινε με την κήρυξη της δικτατορίας του Μεταξά αντιπρόεδρος του, όλοι εξεπλάγησαν. Βέβαια τότε δεν ήταν γνωστές οι συζητήσεις που έκανε ο Σοφ. Βενιζέλος με τον Μεταξά, αλλά ωστόσο ο τελευταίος ήταν δημοσίως πάντα το κόκκινο πανί για τους βενιζελικούς. Η άμεση ορκωμοσία του Ζαβιτσιάνου στις 5 Αυγούστου 1936 ως αντιπροέδρου της κυβερνήσεως και υπουργού Οικονομικών υπήρξε καθοριστική για να μην υπάρξουν πολιτικές αντιδράσεις. Ήταν άραγε τυχαίο ότι ο Ζαβιτσιάνος ήταν επιφανής μασόνος και μάλιστα στη στοά Ησίοδος»;
Άλλωστε δεν ήταν ο μόνος βενιζελικός που υπηρέτησε σε τέτοια καίρια θέση στη δικτατορία Μεταξά. Ένας πολύ πιστός της υπουργός ήταν και ο Παναγιώτης Σφακιανάκης που παρέμεινε μέχρι τη Μάχη της Κρήτης ως γενικός διοικητής Κρήτης. Μασόνος και αυτός.
Στις 4 Αυγούστου 1936, δήμαρχος Αθηναίων ήταν ο Κώστας Κοτζιάς. Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα έγινε υπερδήμαρχος της πρωτεύουσας και όλων των πέριξ προαστείων και υπουργοποιήθηκε. Ήταν άραγε τυχαίο ότι ο Κοτζιάς ήταν επιφανής μασόνος και μάλιστα στη στοά «Ησίοδος»;
Ο κωδικός «Ησίοδος» πρόσφερε και άλλους υπουργούς στη δικτατορία Μεταξά, έτσι που οι μασόνοι τότε μεταξύ τους να μακαρίζουν εκείνους που ήταν μέλη αυτής της στοάς. Όχι βέβαια ότι η γνωστή μασονική αλληλεγγύη θα τους εμπόδιζε να απολαύουν των ωφελημάτων της εξουσίας, αλλά άλλο είναι να βρίσκεσαι σε τέτοιο στενό σύνδεσμο με τα βαρύγδουπα ονόματα της δικτατορίας και άλλο να πηγαίνεις συστημένος.
Ο άγρυπνος Διάκος, που μέχρι το 1936 εργαζόταν ως δημοσιογράφος σε αθηναϊκές εφημερίδες, ήταν ο κεντρικός στυλοβάτης του καθεστώτος. Χωρίς την παρουσία του, η δικτατορία κινδύνευε να γκρεμιστεί. Πέριξ του Διάκου όμως υπήρχαν και άλλοι στυλοβάτες. Ένας εξ αυτών, ο γνωστός Μανιαδάκης, κάλυπτε την ασφάλεια του καθεστώτος – και αποτελεσματικά 5πως αποδείχθηκε. Ο Αλέξ. Παπάγος από την άλλη μεριά ήλεγχε απόλυτα τον στρατό. Στα θέματα του Τύπου και της προπαγάνδας, τον ίδιο ρόλο έπαιζε ο Θ. Νικολούδης. Άμεσος βοηθός του τελευταίου αυτού στυλοβάτη της δικτατορίας, άγνωστος για τους πολλούς, αλλά πολύ γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους, ήταν ο Γεώργιος Σεφεριάδης, δηλαδή ο Γιώργος Σεφέρης! Αν και διπλωμάτης καριέρας, ο Σεφέρης είχε δεχθεί την απόσπαση του στο υπουργείο προπαγάνδας πρόθυμα, θα έλεγε κανείς μέχρι σημείου παρεξηγήσεως.
Αλλά, ο κωδικός «Ησίοδος» δεν τελειώνει έτσι απλά, αφού είναι συνδεδεμένος με ένα μεγάλο τμήμα της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας, θέλουμε δεν θέλουμε. Την ώρα που η δικτατορία της 4ης Αυγούστου είναι στο φόρτε της, σε κάποιες άλλες αθηναϊκές στοές της μασονίας γίνονται διαβουλεύσεις και απλώνονται άλλα κυκλώματα. Η πρωτοκαθεδρία του Μεταξά φαίνεται πως έχει ενοχλήσει κάποιους άλλους μασόνους με ανάλογες προσωπικές φιλοδοξίες, οι οποίοι βέβαια δεν ενδιαφέρονται για την αποκατάσταση των κοινοβουλευτικών θεσμών, αλλά μόνο για την κατάληψη της εξουσίας. Τουλάχιστον δύο κινήματα πλησίασαν στην επιτυχία να ανατρέψουν τον Μεταξά, αλλά στο παρά πέντε αποκαλύφθηκαν από τις υπηρεσίες του Μεταξά.
Ο ίδιος δεν είναι απαραβίαστος, αφού ουσιαστικά εντολές εκτελεί και ο ίδιος. Ο μόνος απαραβίαστος πάντα είναι ο Διάκος, ο ασήμαντος δημοσιογραφίσκος για τους αθηναϊκούς κύκλους, αλλά το μεγάλο αφεντικό στην πραγματικότητα. Και ενώ ο Μεταξάς χάνει τη ζωή του κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, όταν αρνήθηκε να δεχθεί τη γερμανική μεσολάβηση για να σταματήσει ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, ο διάδοχος του είναι έτοιμος από τα παρασκήνια, αλλά κανείς δεν τον είχε φαντασθεί πριν. Την ίδια μέρα που ο Μεταξάς πεθαίνει με το αίμα του δηλητηριασμένο κατά την επίσημη εκδοχή, στις 29 Ιανουαρίου 1941, την ίδια μέρα καλείται ο άχρωμος και άοσμος διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Αλέξανδρος Κοριζής και γίνεται ο νέος δικτάτορας. Κατάπληκτη η κοινή γνώμη στην Ελλάδα πληροφορείται τον νέο αρχηγό, που αν υπήρχε σειρά διαδοχής στο καθεστώς θα είχε μετά βίας την 4.537η θέση…
Ποιος τον διόρισε; Αυτό είναι μια λεπτομέρεια χωρίς ιδιαίτερη αξία. Το βέβαιο είναι ότι ο Κοριζής δείχνεται συνεπέστερος αγγλόφιλος από τον προκάτοχο του και δέχεται αμέσως μετά τον διορισμό του την καλυμμένη άφιξη βρετανικών δυνάμεων στην Ελλάδα, κάτι που ο Μεταξάς είχε αρνηθεί, αφού είχε την προειδοποίηση των Γερμανών ότι σε τέτοια περίπτωση θα λάμβαναν μέτρα. Ο «εθνικός κυβερνήτης», όπως αρεσκόταν ο δικτάτορας να αυτοαποκαλείται, άλλαξε λόγω υπερβολικά αιφνίδιου θανάτου. Ο άτυπος σύμβουλος του παραμένει και μετά την αλλαγή. Ο Διάκος είναι και πάλι ο κρυφός υπερπρωθυπουργός της χώρας, που εκτελεί με επιμέλεια την αποστολή του. Και ενώ ο πόλεμος συνεχίζεται και η Ελλάδα αντιμετωπίζει με την ίδια πάντα επιτυχία τους Ιταλούς, η μοιραία πλέον επέμβαση των Γερμανών εκδηλώνεται στις 6 Απριλίου 1941. Τα γεγονότα τρέχουν πλέον και όλοι γνωρίζουν τι μέλλει γενέσθαι. Δύο μόλις μέρες αργότερα οι Γερμανοί πλησιάζουν στη Θεσσαλονίκη και ο εκεί στρατιωτικός διοικητής Κων. Μπακόπουλος αναγκάζεται να συνθηκολογήσει.
Για την ενέργεια του εκείνη ο Μπακόπουλος ποτέ δεν χρειάστηκε να απολογηθεί (σε αντίθεση με τον στρατηγό Τσολάκογλου, που υπέγραψε δυο εβδομάδες αργότερα την άλλη συνθηκολόγηση και για την οποία το 1945 καταδικάστηκε σε θανατική ποινή). Πολλοί, κυρίως ανώτατοι αξιωματικοί, αναρωτήθηκαν μετά το τέλος του πολέμου το γιατί. Θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι ο Μπακόπουλος ήταν μασόνος, όχι όμως ο Τσολάκογλου. Λέει κάτι αυτό;
Η ραγδαία κατάρρευση του Μετώπου τις δραματικές εκείνες μέρες της γερμανικής εισβολής οδηγεί σε ένα αδιέξοδο τον ελληνικό στρατό και την πολιτική ηγεσία στην Αθήνα. Βρετανικές και συμμαχικές δυνάμεις βρίσκονται στη Βόρειο Ελλάδα και κατέρχονται γρήγορα προς τα κάτω για να αποφύγουν την αιχμαλωσία τους από τους Γερμανούς. Οι διαταγές από το γενικό επιτελείο προς τις ελληνικές μονάδες που διατηρούν θερμή επαφή με τους Γερμανούς και πιέζονται με σφοδρότητα είναι να μην εγκαταλείπουν τη θέση τους και να τους παρακωλύουν, ώστε να δώσουν χρόνο στις συμμαχικές δυνάμεις να οπισθοχωρήσουν χωρίς να κυκλωθούν. Είναι προφανές ότι τώρα κάπου είναι μάταιη η ανθρωποθυσία των ταλαιπωρημένων Ελλήνων στρατιωτών, οι οποίοι δεν προασπίζουν έναν αγώνα με προοπτική, αλλά μόνο και μόνο για να μην θιγούν οι σύμμαχοι που άλλωστε δεν μπορούσαν να προσφέρουν κάτι.
Στο ελληνικό στρατηγείο, που είχε την έδρα του ως γνωστόν στο ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας (πόσο σημαδιακός αυτός ο τίτλος του αθηναϊκού ξενοδοχείου τότε!), οι Έλληνες αξιωματικοί είναι αγανακτισμένοι και συζητούν μεταξύ τους τα δραματικά γεγονότα. Ακόμη και ο ίδιος ο Κοριζής, ο άνθρωπος που είχε επιλεγεί ακριβώς για να λειτουργήσει περισσότερο ως Άγγλος και λιγότερο ως Έλληνας, βρίσκεται σε δίλημμα.
Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, επισκέπτεται τον Γεώργιο Β’ στο γραφείο του στη Μ. Βρετανία και συζητεί τη σκέψη του. Ο βασιλιάς είναι αυστηρός και δεν δέχεται κουβέντα. Πρώτα οι Άγγλοι, πάνω απ’ όλα οι Άγγλοι. Η μοίρα του Έλληνα στρατιώτη είναι ούτως ή άλλως προδιαγεγραμμένη και εν πάση περιπτώσει αδιάφορη για τον βασιλιά. Οι Αγγλοι πρέπει να διευκολυνθούν στην οπισθοχώρηση τους, ανεξαρτήτως θυσιών.
Ο Γεώργιος Β΄ κατακεραυνώνει τον πρωθυπουργό της εμπιστοσύνης του, μέσα σε βαριά ατμόσφαιρα. Και ο τελευταίος φεύγει βαριά προβληματισμένος. Μπαίνει στην πρωθυπουργική λιμουζίνα και λέει στον οδηγό να τον πάει σπίτι του. ενώ στα ελάχιστα λεπτά που διαρκεί η διαδρομή είναι αμίλητος. Μόλις φθάνει στο σπίτι του, κατά τις αφηγήσεις των οικείων του, κλείνεται στο δωμάτιο που χρησιμοποιεί ως γραφείο.
Αμέσως μετά που ο Κοριζής έφυγε από το γραφείο του βασιλιά, ο τελευταίος καλεί τον Ι. Διάκο, χωρίς ποτέ να μάθει κανείς τι του είπε. Ο Διάκος κατευθύνεται πεζός και «ασθμαίνων» φθάνει στο σπίτι του Κοριζή. Μετά λίγο ο αστυφύλακας φρουρός της πρωθυπουργικής κατοικίας ακούει έναν πυροβολισμό. Όταν οι οικείοι άνοιξαν το δωμάτιο του Κοριζή, τον Βρήκαν να έχει στο χέρι του ένα περίστροφο και τα μυαλά του να έχουν ανατιναχτεί στον αέρα, στην κλασική στάση αυτοκτονίας.
Τα σχόλια είναι περιττά. Σε καμιά ιατροδικαστική έκθεση δεν αναφέρθηκε αν ο δεξιόχειρ Κοριζής βρέθηκε να κρατάει το περίστροφο στο αριστερό του χέρι ή το αντίστροφο. Ο Διάκος πάντως επιστρέφει στον βασιλιά και αναφέρει. Οι εφημερίδες την άλλη μέρα γράφουν ότι «ο Έλλην πρωθυπουργός έπεσε αγωνιζόμενος».
Ποιος θα είναι ο νέος «εθνικός κυβερνήτης», μια που εξακολουθεί πάντα να μην υπάρχει κοινοβούλιο ή οποιοδήποτε συμβουλευτικό σώμα, π.χ. ένα συμβούλιο στέμματος ή κάτι ανάλογο; Εδώ εφαρμόζεται και πάλι ο κωδικός Ησίοδος». Καλείται και πάλι το πιο απροσδόκητο πρόσωπο για να αναλάβει την εξουσία: ο Κώστας Κοτζιάς με την περίεργη γραβάτα. Μασόνος, μέλος της στοάς «Ησίοδος». Ο βασιλιάς, τις τόσο κρίσιμες αυτές ώρες, του αναθέτει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.
Ο Κ. Κοτζιάς δήλωνε ως επάγγελμα διαφημιστής, είχε υπάρξει όμως ασφαλιστής και στο απώτερο παρελθόν για ένα βραχύ διάστημα εκδότης της μικρής εφημερίδας «Πολιτεία», με πολιτικό συντάκτη τον Ι. Διάκο. Από χρόνια κυκλοφορούν πολλές φήμες στην αθηναϊκή κοινωνία για τον Κοτζιά, που τον έχουν καταστήσει ένα ξεχωριστό πρόσωπο. Άλλωστε είναι ο μόνος Αθηναίος που κυκλοφορεί με γραβάτα χωρίς κόμπο, κάτι που φυσικά δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από τη διάθεση αυτοπροβολής της ιδιορρυθμίας του.
Για τους Άγγλους είναι αγγλόφιλος, για τους Γάλλους γαλλόφιλος. Για τους Ιταλούς ιταλόφιλος, αφού άλλωστε αποκαλύφθηκε ότι ο Μουσολίνι και ο Τσιάνο τον προόριζαν για κατοχικό πρωθυπουργό τις παραμονές της ιταλικής επίθεσης της 28ης Οκτωβρίου 1940, όταν στη Ρώμη πίστευαν ότι μέσα σε λίγα 24ωρα θα είχαν καταλάβει ολόκληρη την Ελλάδα. Για τους Γερμανούς όμως, σύμφωνα με επίσημα έγγραφα του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών, που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας μετά την κατάρρευση του Γ’ Ράιχ, ήταν γερμανόφιλος.
Με τους Γερμανούς ο Κοτζιάς ίσως είχε τις πιο ιδιαίτερες σχέσεις. Είναι εκείνος που είχε υποδεχθεί θερμά στο αεροδρόμιο τον Γκαίμπελς, τον περίφημο υπουργό Προπαγάνδας, στο ταξίδι που είχε κάνει στην Αθήνα επί 4ης Αυγούστου. Ο ίδιος ο Κοτζιάς είχε επισκεφθεί επανειλημμένα το Βερολίνο επί Χίτλερ, είχε δημιουργήσει φιλία με τον Γκαίριγκ, τον Νο 2 μετά τον Χίτλερ, ενώ ο τελευταίος του είχε δωρήσει σε αναγνώριση της ιδιαίτερης εκτίμησης που του έτρεφε ένα υπερμέγεθες χάλκινο ανάγλυφο, έργο του γλύπτη Αρνο Μπρέκερ.
Έφταναν τόσο μακριά λοιπόν οι διασυνδέσεις του κωδικού «Ησίοδος»;
Για περισσότερο από δύο 24ωρα ο Κοτζιάς ήταν υπό ορκωμοσία πρωθυπουργός, μέχρι που για κάποιους αξεδιάλυτους ακόμη λόγους, η βρετανική πρεσβεία ήρε την εμπιστοσύνη της προς το πρόσωπο του. Η νέα κυβέρνηση είχε πρόεδρο τον Γεώργιο Β’ και αντιπρόεδρο τον ναύαρχο Αλ. Σακελλαρίου. Στις επόμενες τέσσερις ημέρες ο βασιλιάς, η ελληνική κυβέρνηση (με πρόεδρο τώρα τον Εμμανουήλ Τσουδερό), ο Διάκος και ο χρυσός της Τράπεζας της Ελλάδος έφευγαν από την Αθήνα για την Κρήτη και από εκεί άλλοι μεν επήγαν στην Αλεξάνδρεια και άλλοι στο Λονδίνο. Στη βρετανική πρωτεύουσα θα βρουν καταφύγιο ο Γεώργιος Β’ και ο αιχμαλωτισμένος χρυσός της Τράπεζας της Ελλάδος. Στην Αίγυπτο θα εγκατασταθεί η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση, που πέρασε από τα τελωνεία της Αλεξάνδρειας χωρίς δυσκολία. Αντίθετα, ο Ι. Διάκος, πρόσωπο άγνωστο στην ημιανεξάρτητη Αίγυπτο, δυσκολεύθηκε να περάσει από το τελωνείο της Αλεξάνδρειας λόγω ενός αμύθητης αξίας θησαυρού που είχε στις αποσκευές του. Μαζί του έφερε για προσωπική χρήση ράβδους χρυσού, χρυσά κοσμήματα σε ποικίλα μεγέθη, διάφορα τιμαλφή, καθώς και χρυσές λίρες. Ο άγνωστος μας Αιγύπτιος τελωνειακός επέμενε να τον ελέγξει και να καταγράψει λεπτομερώς τον αμύθητο θησαυρό του, όπως και έγινε. Βιαστικά διαβήματα της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης προς τις αιγυπτιακές αρχές επέτρεψαν τελικά την είσοδο του Διάκου χωρίς περαιτέρω προβλήματα.
Τι γινόταν όμως στην Αθήνα, που πλέον κατεχόταν από τους Γερμανούς;
Στις 27 Απριλίου 1941 η πρωτεύουσα κατελήφθη και δύο μέρες αργότερα σχηματίστηκε κατοχική κυβέρνηση υπό τον στρατηγό Γ. Τσολάκογλου, που είχε συνάψει και τη συνθηκολόγηση. Πολλές είναι οι γνωστές λεπτομέρειες, αλλά άγνωστη παραμένει μέχρι σήμερα μία. Μια λεπτομέρεια αρκετά διαφωτιστική.
Ο Νο 2 στη νέα κυβέρνηση Τσολάκογλου είναι ο αντιπρόεδρος της και υπουργός Παιδείας και Προνοίας, ο Κων. Αογοθετόπουλος, γνωστό πρόσωπο της αθηναϊκής κοινωνίας και καθηγητής της γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Λεγόταν τότε πως είχε ξεγεννήσει τους μισούς Αθηναίους και ταυτόχρονα ότι ως μεγαλοϊδιοκτήτης ήταν κάτοχος των μισών δημοσίων κτιρίων της πρωτεύουσας. Πασίγνωστος για τη γερμανοφιλία του, όχι μόνο λόγω των σπουδών του στη Γερμανία και των πολλαπλών εκεί δεσμών του, αλλά και επειδή ήταν ο πρόεδρος του Ελληνογερμανικού Συνδέσμου. Σύμφωνα με μαρτυρία Έλληνα αξιωματικού της αστυνομίας, που ήταν αρμοδίως εντεταλμένος να φρουρεί την κατοικία του Γερμανού πρεσβευτή στην Αθήνα, όταν ο τελευταίος βρισκόταν εν είδει κατ’ οίκον περιορισμού κατά τη διάρκεια του ελληνο-γερμανικού πολέμου τον Απρίλιο 194], ο Κ. Λογοθετόπουλος ήταν η πρώτη γνωστή ελληνική προσωπικότητα που επισκέφθηκε τον πρεσβευτή για να τον συγχαρεί επί τη καταλήψει της πρωτεύουσας!
Ο Λογοθετόπουλος είναι η ζωντανή συνέχεια του ίδιου κέντρου εξουσίας, που από το 1935 ελέγχει την κατάσταση στην Ελλάδα. Όσο και να φανεί παράδοξο, το γεγονός ότι οι Γερμανοί έχουν κατακτήσει τη χώρα μας δεν φαίνεται να πτοεί αυτό το κέντρο, το οποίο παραμένει πανίσχυρο και υπό τη σβάστικα. Η μασονική στοά «Ησίοδος» έχει και πάλι όλα τα πόστα στα χέρια της, αφού ο Λογοθετόπουλος, ο αντιπρόεδρος της κατοχικής κυβέρνησης, είναι (και αυτός!) μέλος της. Πρέπει κανείς να έχει ενδιατρίψει σε απόρρητα αρχεία και να έχει μελετήσει σε βάθος τα γεγονότα, ώστε να καταλήξει στους ανατριχιαστικούς συσχετισμούς που ανατρέπουν την ιστορία.
Από τον Μεταξά και τον Κοτζιά, περνάμε τώρα στον κατοχικό Λογοθετόπουλο και τρίβουμε τα μάτια μας. Ένα συγκεκριμένο κλειστό κύκλωμα διαχειρίζεται την εξουσία, και όχι μόνο, αφήνοντας απέξω όσους δεν δηλώνουν υποταγμένοι. Τώρα η Ελλάδα τελεί υπό ξένη και ασφυκτική κατοχή. Η χήρα Μεταξά και η Γερμανίδα γυναίκα του Λογοθετόπουλου, αδελφή του περίφημου στρατάρχη Λιστ (διοικητή της στρατιάς που κατέλαβε την Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941), αναλαμβάνουν σε αγαστή σύμπνοια τη διοίκηση του ΠΙΚΠΑ και άλλων φιλανθρωπικοί οργανώσεων, μαζί με άλλα πρόσωπα που χωρίς δυσκολία προσφέρουν τις υπηρεσίες τους από το ένα καθεστώς στο άλλο. Αν θα μπορούσαμε λεπτομερώς να αναφέρουμε τα ονόματα που συναντά κανείς στην υπηρεσία των Γερμανών και των Ιταλών, πέριξ ή υπό τους κατοχικούς κυβερνήτες, θα καταλαβαίναμε αφενός μεν τη δύναμη των κέντρων εξουσίας, αφετέρου δε την ηθική ένδεια της κοινωνίας μας. Αρκεί μόνο να σημειώσουμε ότι εκλεκτός βοηθός του Κ. Λογοθετόπουλου επί Κατοχής ήταν Ο Γρηγόρης Λαμπράκης! Σαράντα χρόνια μετά τη δολοφονία του τελευταίου, υπάρχουν ακόμη πολλοί που με αυταρέσκεια καυχώνται ότι στα νιάτα τους ήταν Λαμπράκηδες.
Ο κωδικός «Ησίοδος» δεν τελειώνει με τον Λογοθετόπουλο. Άλλωστε τα σκοτεινά κέντρα που διαχειρίζονται κατά βούληση τις τύχες του ελληνικού λαού δεν είναι προσωποποιημένα. Οι διακλαδώσεις είναι πολλαπλές και συχνά αμφίδρομες, ώστε να ελέγχονται όλοι οι χώροι και να καλύπτονται όλα τα ενδεχόμενα. Ο Διάκος τον Μάιο του 1941 είχε ολοκληρώσει την αποστολή του, όταν τον έπιανε ο ανώνυμος Αιγύπτιος τελωνειακός να είναι κατάφορτος με χρυσαφικά. Ήδη είχε παραδώσει την εξουσία και είχε γίνει η εναλλαγή. Ακριβώς την ίδια εποχή και για άλλους λόγους, ο Γεώργιος Β’ επανερχόταν στο αγαπημένο του Λονδίνο για να συμβιώσει ανετότερα με την Αγγλίδα ερωμένη του, ενώ το μέλλον του επαφίετο στα χέρια της υπερδύναμης που έδρευε εκεί.
Αυτό δεν εμπόδιζε τον ίδιον ακριβώς μήνα του ίδιου ακριβώς εκείνου χρόνου την εξ αίματος αμφιθαλή αδελφή του, την πριγκίπισσα Ειρήνη της Ελλάδος, να γίνει βασίλισσα στη φασιστική Κροατία του Άντε Πάβελιτς! Ποιο είναι το πρόβλημα;
Στην Ελλάδα ο λαός πεινούσε, δυστυχούσε και πέθαινε σωρηδόν. Η αξία της ζωής είχε υποτιμηθεί σε απίθανο βαθμό. Αλλά τα ίδια «εκλεκτά» πρόσωπα ήταν στο παρασκήνιο, πάντα άφθαρτα και καλοζωισμένα. Είναι ιστορικό ψεύδος ότι εκείνη την εποχή, την τόσο σκληρή, ήρθαν τα πάνω κάτω. Τα ίδια κέντρα συνέχισαν απρόσκοπτα να απλώνουν την επιρροή τους, αντλώντας δύναμη ακόμη και από τον ξένο κατακτητή.
Λόγω της Κατοχής και της εχθρικότητας του ναζισμού προς τη μασονία, που την θεωρούσαν (σύμφωνα με τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών) ως εξάρτημα του εβραϊσμού, οι στοές στην Ελλάδα, όπως και σε όλες τις κατεχόμενες χώρες, μπορεί να έκλεισαν επίσημα και να «διηρπάγησαν τα έπιπλα και τα αρχεία» τους. Οι μασόνοι όμως έμειναν ακλόνητοι στη θέση τους, εξίσου ισχυροί και αποτελεσματικοί, ανανεώνοντας συμμαχίες και συνεργασίες, επιτυγχάνοντας διεισδύσεις και επιρροές, αποκαθιστώντας έντεχνα τις ισορροπίες.
Αυτή είναι η αλήθεια, αυτή είναι η πραγματικότητα. Η διαπλοκή σε όλο το μεγαλείο της. Οι μασόνοι σε πρωταρχικές θέσεις έχουν την πίτα και την μοιράζουν ανάμεσα σε ημέτερους και σε πράκτορες. Θέματα αρχών ή πεποιθήσεων δεν υπάρχουν, αφού άλλωστε δεσμεύονται με σκοτεινούς και απαραβίαστους όρους. Όλα ρυθμίζονται με βάση την υπακοή και την υποταγή τους, ανεξάρτητα από την κοινωνική προβολή του καθενός. Αδιαμαρτύρητα στοιχισμένοι όλοι προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, που την ακολουθούν με συνέπεια και πειθαρχία είτε συμφωνούν είτε όχι. Έχετε ακούσει ποτέ κανέναν μασόνο να θύμωσε και να έκανε αποκαλύψεις, αν π.χ. τον αδίκησαν ή δεν του συμπεριφέρθηκαν καλά οι αδελφοί του; Και στη σπάνια περίπτωση που κάποιος διαφωνεί ή πέφτει σε δυσμένεια, η διαπλοκή δεν παύει να τον ελέγχει και να τον καθοδηγεί.
Να λοιπόν πώς γράφεται η ιστορία στη χώρα μας. Τα αόρατα κέντρα και παράκεντρα καθορίζουν την πορεία μας και όποιος αποτολμήσει να αντιλέξει, βγαίνει έξω από το παιχνίδι και γίνεται στόχος. Αν όμως διατηρεί τη μασονική ιδιότητα, η τροχιά του είναι λαμπρή και πάντα θα υπάρχει ένα προστατευτικό δίκτυο για να καθιστά τη ζωή του ευκολότερη και να υπηρετεί το σύστημα αποτελεσματικότερα.
Η ελληνική μασονία σεμνύνεται για τον ρόλο της και σε ειδική ιστοσελίδα στο διαδίκτυο, ευχερούς παρουσιάζει τα ονόματα επιφανών μασόνων μέχρι το 1950, σημειώνοντας ότι «η δημοσίευση αυτή γίνεται με την άδεια της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος». Σήμερα, στην εποχή των μίντια, η μασονία έχει φυσικά και τις δημόσιες σχέσεις της σε ό,τι αφορά την προβολή της.....http://pluton22.blogspot.gr

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΝΕΚΡΟΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΝΕΚΡΟΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ
Ο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού Δημήτρης Πιερράκος
 


 
 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Δημήτρης Πιερράκος
Όταν οι Ιταλοί κήρυξαν τον πόλεμο ο Δημήτρης Πιερράκος ήταν ήδη 31 ετών και ως διεθνής ποδοσφαιριστής, αν ήθελε, μπορούσε να αποφύγει τη στράτευση.
Παρουσιάστηκε οικειοθελώς στην στρατολογία όπου του είπαν ότι μπορούσε να μείνει στα μετόπισθεν επειδή ήταν περασμένης κλάσης.
Χωρίς να το σκεφτεί έφυγε αμέσως για το μέτωπο.
Ήταν ο πρώτος από τους πολλούς Έλληνες αθλητές που θυσιάστηκαν στον ελληνοϊταλικό πόλεμο.
18 Νοεμβρίου 1940. Τα ιταλικά αεροπλάνα χτυπούσαν τις θέσεις των ελληνικών δυνάμεων στην περιοχή Διποταμιά της Βορείου Ηπείρου.
Ανάμεσα στους στρατιώτες και ο ασυρματιστής Δημήτρης Πιερράκος o "Μίμης" (1909-1940), επί χρόνια σέντερ φορ του Παναθηναϊκού.
Από τα αντιαεροπορικά πυρά, ένα αεροπλάνο καταρρίφθηκε σε απόσταση περίπου πέντε χιλιομέτρων και ο πιλότος πήδηξε με το αλεξίπτωτο την τελευταία στιγμή.
Ο «Μπρακ», όπως ήταν το παρατσούκλι του Πιερράκου, δεν το σκέφτηκε καθόλου.
Άρχισε να τρέχει για να αιχμαλωτίσει τον πιλότο. Λίγη ώρα μετά δεχόταν συγχαρητήρια για την σύλληψη του αεροπόρου.



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η Αθλητικη εφημερίδα "ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ" περιγράφει τον ηρωικό θάνατο του Μίμη.
Ο διεθνής ποδοσφαιριστής ήταν πανευτυχής.
Βρήκε μια κόλλα χαρτί και άρχισε να γράφει γράμμα για τη μητέρα, τη αδερφή και τον ανθυποσμηναγό αδερφό του, Στέφανο, με τον οποίο έπαιζαν μαζί στον Παναθηναϊκό.
Το τελευταίο γράμμα του έδειχνε και τον χαρακτήρα του. Αγνό και γεμάτο αγάπη για όλους :
«18-11-1940

Αγαπητέ μου αδελφέ Στέφανε,

Σας έστειλα πέντε γράμματα. Δόξα τω Θεώ είμαι καλά.

Στο προηγούμενο γράμμα μου σας έστειλα τη σύστασίς μου, η οποία σήμερα άλλαξε, μην ανησυχείτε όμως διότι και με την παληά θα το λάβω.

Τώρα η σύστασίς μου είναι: Σ’ Σύνταγμα Βαρέως Πυροβολικού , 2α Μοίρα διοικήσεως Τ.Τ 212

Μη ξεχάσεις Στέφανε να μου στείλεις ένα πουλόβερ, μερικά ξυραφάκια, τσιγάρα και λίγο χαρτζιλίκι για κανένα καφεδάκι όταν μπαίνουμε σε κανένα χωριό και για κονιάκ.

Σήμερα, όπως και κάθε μέρα μας επισκέφθηκαν εχθρικά αεροπλάνα . Έγινε αερομαχία. Τους ρίξαμε τρία. Το ένα από αντιαεροπορικό πυροβολικό.

Από το ένα αεροπλάνο γλύτωσαν τρεις με αλεξίπτωτο. Τον έναν εξ αυτών τον έπιασα εγώ. Είχε πέσει 5 χιλιόμετρα μακρυά μας. Αν έβλεπε το τρέξιμό μου ο Σίμισεκ σίγουρα θα με έβαζε στην εθνική για τα 5.000μ. Τον έφερα στο Διοικητή. Επήρα το αλεξίπτωτο το οποίο είχε σχισθή από ένα δένδρο και το μοιράσαμε στους άνδρες για μαντηλάκια. Έχω φυλάξει για τη Μαρία. Έπειτα από τα σχετικά συγχαρητήρια κάθησα να σας γράψω με ένα φόβο μήπως αυτά που γράφω δεν εγκριθούν και δεν λάβετε το γράμμα μου, γι’ αυτό περιορίζομαι και δεν σας γράφω νέα του Μετώπου παρά μόνο πως πάμε Υπερ-Υπέροχα.

Αν δεν είχα έλλειψι νέων σας θα νόμιζα πως βρίσκομαι σε εξοχή. Αυτό όμως με κάνει να ανησυχώ και να περιμένω με αγωνία γράμμα σας που να μου λες πως η Μαμά, η Μαρία κι ο Γιάννης είναι τελείως καλά,

Φίλησέ μου τη Μαμά και τη Μαρία, πολλές φορές καθώς και τον Γιάννη, κι εγώ φιλώ εσένα, αδελφές μου Στέφανε. 

ΜΙΜΗΣ

Μαμακούλα μου γειά σου. Είμαι πολύ – πολύ καλά, να είσαι ήσυχη, πες το και της Μαρίας και δέξου ακόμα ένα φιλί.

                                                                                                            ΜΙΜΗΣ

Μαρία μου σε φιλώ και σε παρακαλώ να είσθε τελείως ήσυχοι. Γράψε στη Νίκη, αν σου είνε εύκολο, όχι όμως καλλιγραφικά.

ΜΙΜΗΣ»

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :  1930. Η ομάδα του ΠΑΟ. Καθιστός από αριστερά ο Δημήτρης Πιερράκος δίπλα στον θρυλικό Άγγελο Μεσσάρη... 
Πριν τελειώσει το γράμμα, το ιταλικό πυροβολικό βομβάρδισε την περιοχή.
Ο Πιερράκος δεν πρόλαβε να καλυφθεί και σκοτώθηκε από θραύσμα οβίδας που τον χτύπησε στο κεφάλι.Το ματωμένο γράμμα βρέθηκε δίπλα από τη σωρό του.
Ο διοικητής της μονάδας του έδωσε εντολή να ενταφιαστεί λίγο έξω από τη Διποταμιά.
Την ταφή έκαναν ο λοχίας και παλιός παράγοντα του Άρη, Χαράλαμπος Παπαδόπουλος και ένας 15χρονος Βορειοηπειρώτης.Το γράμμα έφτασε στον αδερφό του, μαζί με δύο επιστολές της μονάδας ( η μία προς την μητέρα του) που γνωστοποιούσε στην οικογένεια το χαμό του.
Η επιστολή προς την μητέρα του:
«Σ’ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Β΄ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΥ

Αρ.Πρωτ. 858

Προς Κυρίαν Πιερράκου

Αθήνα

Κυρία,

Το Σύνταγμα με μεγάλην θλίψην λαμβάνει την τιμήν να σας αναγγείλει ότι ο προσφιλής υιός σας δεν ζη πλέον.

Φονικόν βλήμα ανάνδρου εχθρού απεστέρησε την οικογένειάν του, το Σύνταγμα, την Πατρίδα, προσφιλούς και πολυτίμου τέκνου.

Εις τα ψυχάς όλων ημών μένει αλησμόνητον το αγέρωχον παράστημα, η μεγαλειώδης ψυχραιμία και ο τίμιος ηρωϊσμός του εκλιπόντος υιού σας.

Ήρωες, ωσάν τον Μίμη Πιερράκον δεν αποθνήσκουν, αλλά ζουν εις τα καρδίας όλων των Ελλήνων και ως λαμπρός φάρος καταυγάζουν την οδόν της Δόξης και της Νίκης της μεγάλης μας Πατρίδος.

Ο Πανάγαθος Θεός ας απαλύνη την καρδίαν δεινώς τρωθείσης μητρός, αδελφών και συγγενών και ας ελαφρύνει την γην ήτις τον εδέχθη εις μνήνην αιωνίαν.

Εν ΤΤ 212 τη 16η Δεκεμβρίου 1940

Ο Διοικητής του Συντάγματος».

Και η άλλη προς τον αδελφό του Στέφανο Πιερράκο:

«Εν ΤΤ 212 11-12-1940

Η Σ2 Μοίρα Β.Πυροβολικού

-Περί συνθηκών θανάτου ασυρματιστού Πιερράκου Δημ.

Λαμβάνω την τιμήν ν’ αναφέρω ότι ο ασυρματιστής Πιερράκος Δημ, εφονεύθη υπό βομβαρδισμού εχθρικής αεροπορίας, υπό τας κάτωθι συνθήκας:

Ο Σταθμός Ασυρμάτου ευρίσκετο προσωρινώς εγκατεστημένος εντός οικίας του χωρίου Διποταμιά. Την προηγούμενην ημέραν του θανάτου του ο Σταθμάρχης διετάχθη να μεταφέρη τον Σταθμόν εις χώρον όπισθεν της Πυροβολαρχίας Λοχ.Τσαταλού, αλλά ούτος δεν εξετέλεσε την διαταγήν και εκράτησε τον Σταθμόν εις Διποταμιάν μέχρις ώρας 11ης π.μ της άλλης ημέρας ότε διετάχθη συναγερμός.

Την στιγμήν εκείνην ο Πιερράκος έγραφε επιστολήν εις την μητέρα του και παρά τας ρητάς διαταγάς της Μοίρας περί αποκρύψεως πάντων εις καταφύγια, ούτος παρέμεινεν γράφων. Πέριξ του χώρου αυτού έπεσαν πέντε βόμβαι.

Όταν μετά το πέρας του συναγερμού οι άλλοι ασυρματισταί εξήλθον του καταφυγίου, εύρον τον Πιερράκον νεκρόν κτυπηθέντα εις την κεφαλήν από θραύσματα οβίδος».
Ο Στέφανος δεν έδειξε κανένα από τα γράμματα στην μητέρα του, που πέθανε μετά από λίγο καιρό.
Ο άλλος της γιος, ο Τάκης, ήταν αεροπόρος και σκοτώθηκε δοκιμάζοντας ένα αεροπλάνο τύπου «Μπρέγκε 14». Και ο άνδρας της πέθανε λίγο μετά από το μαράζι του για το χαμό του παιδιού του.
Μετά τον πόλεμο ο αδερφός του Στέφανος, με τη βοήθεια του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου και του Βορειοηπειρώτη που είχε βοηθήσει στην ταφή, εντόπισε τον τάφο του Μίμη Πιερράκου.
Το 1950 αντιπροσωπεία του Παναθηναϊκού ταξίδεψε στην Αλβανία, έψαξε και βρήκε το σημείο ταφής του Μίμη Πιερράκου. Τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Αθήνα και στις 19 Νοεμβρίου 1950, η σημαία του αγαπημένου του Παναθηναϊκού τύλιξε το φέρετρό του στο Κοιμητήριο Ζωγράφου.
Ο Μίμης Πιερράκος ήταν ένας από τους δεκάδες ποδοσφαιριστές εκείνης της περιόδου που έδωσε το αίμα του για την πατρίδα στο αλβανικό μέτωπο.





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Στην ομάδα του Παναθηναικού διακρίνεται ο Δημήτρης Πιερράκος.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

1936 Επί πρωθυπουργίας Μεταξά προκηρύσσεται διεθνής διαγωνισμός για την
εγκατάσταση και λειτουργία ραδιοφωνικού σταθμού.
O διαγωνισμός κατεκυρώθη στην εταιρεία TELEFUNKEN Ιδρύεται η Υπηρεσία Ραδιοφωνικών Εκπομπών (Υ.Ρ.Ε) ιδρύεται με τον ΑΝ 95 με διευθυντή τον Γεώργιο Κυριάκη. Η πρώτη διακρατική εκπομπή από την Αθήνα σε τηλεφωνική σύνδεση με το Βελιγράδι. Αφορμή, η μετακομιδή των σορών του βασιλικού ζεύγους Κωνσταντίνου και Σοφίας. Δίνονται άδειες σε ραδιοερασιτεχνες για την μελέτη της διάδοσης των βραχέων
κυμάτων.
 
 
 
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Τα προγράμματα των πρώτων εκπομπών άρχιζαν με τον εθνικό ύμνο και την προσευχή και κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος με ελληνική δημοτική μουσική.

1938 Την 25 Μαρτίου εγκαινιάζεται ο πομπός 15 KW από τον Βασιλέα Γεώργιο Β στα Ν. Λιόσια.

1939  Την εποπτεία της ραδιοφωνίας αναλαμβάνει το υπουργείο Τύπου. Δημιουργείται η "Διεύθυνση Τύπου και Ραδιοφωνίας" με διευθυντή το Δ. Σβολόπουλο, και τεχνικό διευθυντή τον Σπ. Ζήση

Εκδίδεται το "Εβδομαδιαίον Πρόγραμμα Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών" από το Υπουργείο Τύπου.

Η Εθνική Οργάνωση Νεολαίας (Ε.Ο.Ν) ιδρύει ένα μικρό ραδιοφωνικό σταθμό στα βραχέα κύματα στην ταράτσα των γραφείων της κεντρικής διοίκησης. Από τον σταθμό αυτό μαθαίνει ολόκληρος ο κόσμος για τον τορπιλισμό της Έλλης από ιταλικό υποβρύχιο. Ιδρύεται η Ελληνική Υπηρεσία του B.B.C 1940 Με την έναρξη του Ελληνοιταλικου πολέμου κατασκευάζεται ένας μικρός πομπός βραχέων κυμάτων για τις ανάγκες των στρατευμάτων που πολεμούν στην Αλβανία. Ο σταθμός αυτός λειτούργησε μέχρι την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1941
ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΑΠΟ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ
Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών κάθε πέντε λεπτά μετέδιδε διαταγή της μόνης κυβερνητικής αρχής που παρέμενε στην ελληνική πρωτεύουσα, του Ανώτερου Στρατιωτικού Διοικητή Αττικοβοιωτίας υποστράτηγου Χρ. Καβράκου. Λόγω επιτακτικής ανάγκης ζητούσε με τη διαταγή του ο στρατηγός να σταματήσει κάθε κίνηση στην Αθήνα, τον Πειραιά και τα προάστια, όλα τα καταστήματα να είναι κλειστά και οι κάτοικοι στα σπίτια τους, να σταματήσει η αντιαεροπορική άμυνα, οι στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις της περιοχής να παραμείνουν στις θέσεις τους και, πρόσθετε στη διαταγή, «δεδομένου ότι η πόλις είναι ανοχύρωτος και ουδεμία θα προβληθή αντίστασις, αξιώ όπως μη ακουσθή ουδέ εις πυροβολισμός».

 





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο  Κώστας Σταυρόπουλος ήταν ο πρώτος αρχιεκφωνητής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών, εγγονός του εθνικού   ευεργέτη  Πανταζή Βασσάνη.
Επιχειρώντας να δώσει κουράγιο στους θλιμμένους Αθηναίους, ο εκφωνητής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος μετέδιδε με τη χαρακτηριστική ένρινη φωνή του τις τελευταίες ελεύθερες φράσεις που μπορούσαν να ακουσθούν:
Εδώ ελεύθεραι ακόμα Αθήναι…

Έλληνες! Οι Γερμανοί εισβολείς ευρίσκονται εις τα πρόθυρα των Αθηνών.

Αδέλφια! Κρατήστε καλά μέσα στην ψυχή σας το πνεύμα του μετώπου.

Ο εισβολεύς εισέρχεται με όλας τας προφυλάξεις εις την έρημον πόλιν με τα κατάκλειστα σπίτια.

Έλληνες! Ψηλά τις καρδιές!


Ο ελεύθερος αθηναϊκός ραδιοσταθμός με τη φωνή του περίφημου εκφωνητή Κ. Σταυρόπουλου, συνέχιζε τη μετάδοση των τελευταίων μηνυμάτων του, που σκόρπιζαν συγκίνηση και δάκρυα στους Αθηναίους, κλεισμένους στα σπίτια τους:

Προσοχή! Προσοχή!

Η πρωτεύουσα περιέρχεται εις χείρας των κατακτητών. Επάνω εις τον Ιερόν Βράχον της Ακροπόλεως δεν κυματίζει πλέον υπερήφανη η γαλανόλευκος. Αντ’ αυτής εστήθη το λάβαρον της βίας. Ο φρουρός της σημαίας μας, διαταχθείς να την υποστείλει διά να ανυψωθεί η γερμανική, ηυτοκτόνησε ριφθείς εις το κενόν από του σημείου όπου ευρίσκετο η γαλανόλευκος.

Ζήτω η Ελλάς!
Ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος, που φέρνει νέα συγκίνηση στους ακροατές και ο εκφωνητής κλείνει αναγκαστικά την τελευταία ελεύθερη εκπομπή του ραδιοφώνου:
Προσοχή!

Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών ύστερα από λίγο δεν θα είναι ελληνικός. Θα είναι γερμανικός και θα μεταδίδει ψέματα!

Έλληνες! Μην τον ακούτε!

Ο πόλεμός μας συνεχίζεται και θα συνεχισθεί μέχρι της τελικής νίκης!

Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων!
Όταν κατελήφθησαν οι ραδιοθάλαμοι του Ζαππείου από τους Γερμανούς. Ύστερα από ημίωρη διακοπή, το ραδιόφωνο ξανάρχισε τη λειτουργία του, ελεγχόμενος πλέον από τους κατακτητές, για να μεταδώσει:
«Προς τον Φύρερ και Καγκελλάριον του Ράιχ, Βερολίνον.


Φύρερ μου, την 27ην Απριλίου 1941 και ώραν 8.10 πρωινήν εφθάσαμεν εις Αθήνας ως πρώτα γερμανικά στρατεύματα και την 8.45 υψώσαμεν την γερμανικήν σημαίαν επί της Ακροπόλεως και του Δημαρχείου. Χάιλ μάιν Φύρερ.



Ίλαρχος Γιακόμπι, του 10ου Συντάγματος του Βραδεμβούργου και υπολοχαγός Έλσνιτς της 6ης Ορεινής Μεραρχίας».
ΡΑΔΙΟΠΟΜΠΟΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ο δεύτερος ραδιοσταθμός στην Ελλάδα στήθηκε από τον Στέφανο Ελευθερίου, γενικό διευθυντή υπουργείου Ταχυδρομείων, Τηλεγραφείων, Τηλεφωνείων (ΤΤΤ), ο οποίος ήθελε να πιέσει τα πράγματα στην ίδρυση κρατικού σταθμού στην Αθήνα. Το 1932 έφτιαξε τον “Ραδιοπομπό του Πειραιώς” ή “Ραδιοσταθμό ΤΤΤ) στη θέση του Σηματωρείου Σταυρός, στο ύψος του Βράχου της Καλλίπολης, στη συνοικία Υδραίικα. Ο σταθμός εξέπεμπε στα μεσαία στη συχνότητα 1523 χιλιοκύκλων το δευτερόλεπτο. Ο σταθμός, που ακουγόταν στον Πειραιά, στην Αθήνα και τα περίχωρα, μετέδιδε με τη βοήθεια τηλεφωνικών γραμμών από ραδιοθάλαμο στην Αθήνα, από το τηλεφωνείο στο παλιό ταχυδρομείο του Πειραιά, είτε από γραφεία πολιτικών όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Ιωάννης Μεταξάς, αίθουσες συνεδρίων και ομιλιών, ακόμη και κέντρα ανακοίνωσης εκλογικών αποτελεσμάτων. Ο “Ραδιοπομπός Πειραιώς” λειτούργησε για σχεδόν έξι χρόνια, μέχρι το 1938, οπότε άρχισε η επίσημη έναρξη του Κρατικού Ραδιοσταθμού Αθηνών.

 




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο πρώτος ραδιοφωνικός σταθμός της Ελλάδος στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (Χρήστος Τσιγγιρίδης, Νίκος Καρμίρης).
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
 Η Θεσσαλονίκη έγραψε μια σπουδαία σελίδα στην ιστορία του πρώτου ραδιοφωνικού σταθμού των Βαλκανίων.
Ο Χρίστος Τσιγγιρίδης ο “Μαρκόνι των Βαλκανίων”, ένας νεαρός Ηλεκτρολόγος Μηχανικός του Πανεπιστημίου της Στουτγκάρδης, εγκαθίσταται στη Θεσσαλονίκη το 1923 και από την πρώτη στιγμή κάνει το παν για να υλοποιήσει το ραδιοφωνικό του όραμα. Την χρονιά αυτή  ξεκίνησε τα ραδιοπειράματά του μʼ έναν παλιό ασύρματο της Στρατιάς της Ανατολής. Τα χρόνια που ακολουθούν ο Ραδιοφωνικός του Σταθμός θα συνοδεύσει την Έκθεση στη γέννησή της, θα αποτελέσει για πολλά χρόνια σύμβολο της Θεσσαλονίκης, θα γνωρίσει Παγκόσμιο Πόλεμο, Κατοχή κι Εμφύλιο, μονοπωλώντας τις λήψεις στους ραδιοφωνικούς δέκτες τις Ελλάδας και της Ευρώπης... To 1926, μέσα στον χώρο της ΔΕΘ, o Χρίστος Τσιγγιρίδης στήνει τον πομπό του, ισχύος 400 Watt περίπου σε δύο ξύλινα περίπτερα με δύο ιστούς 36 μέτρων της τετράφυλλης κεραίας Μαρκόνι.  Τον λειτουργεί μόνον κατά την διάρκεια της Έκθεσης τον Σεπτέμβριο. Ο Πρώτος Ραδιοφωνικός Σταθμός της Ελλάδας, των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης είναι πλέον γεγονός…
Το «Ράδιο Τσιγγιρίδη», άρχισε να λειτουργεί στην εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου 1938, Είχε δύο ακροατές. Ο ένας ήταν στην περιοχή της πλατείας Ιπποδρομίου και ο άλλος σε ένα αγγλικό καράβι στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Ο σταθμός αυτός μετέδωσε  πρώτος το πολεμικό ανακοινωθέν της 28ης Οκτωβρίου 1940, ενθουσιάζοντας τους ακροατές : “Αι ιταλικαί δυνάμεις προσβάλλουν από της 5.30 πρωινής ώρας σήμερον τα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους”.  Το «Ράδιο Τσιγγιρίδη», επιζεί και μετά την κατοχή και την απελευθέρωση, αλλά σιγεί οριστικά και ο Τσιγγιρίδης πεθαίνει από θλίψη στα 1947, αφού ο σταθμός απαλλοτριώθηκε αναγκαστικά από το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας.
Το «Ράδιο Τσιγγιρίδη», εξελίχθηκε, γιγαντώθηκε, μεγάλωσε σε εγκαταστάσεις και προσωπικό, αναπτύχθηκε τεχνολογικά σ' αυτό που σήμερα είναι η ΕΡΤ3. Κατά την διάρκεια της κατοχής : «το ραδιόφωνο ήταν μέσο κατασκοπίας και ήταν απαραίτητες οι καρτέλες συνδρομητών για τους κατακτητές» όπως αναφέρει ο κ. Χατζηγιαννάκης
ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Στη Θεσσαλονίκη θα φτιαχτεί νέο Μουσείο Ραδιοφωνίας. Θα καλυφθεί από το ΕΣΠΑ και τον ΟΠΑΠ (το ποσό του ενός εκατομμυρίου ευρώ θα αγγίξει το Μουσείο Ραδιοφωνίας). Ο νέος χώρος τοποθετείται στον εκθεσιακό χώρο «Εικόνα και Ήχος» του «NOESIS». Το νέο Μουσείο Ραδιοφωνίας αναμένεται να λειτουργήσει στα τέλη του έτους 2010. ) Το  υλικό που θα εκτεθεί αριθμεί: 9.000 μαγνητοταινίες με ηχογραφήσεις παραδοσιακής ελληνικής μουσικής, θεατρικής μουσικής, κλασικής μουσικής, σπάνιο ηχητικό υλικό λαογραφικού περιεχομένου, εκατοντάδες δίσκους βινυλίου 33 και 45 στροφών, αρχείο φωνών παλαιών και σύγχρονων Ελλήνων πολιτικών και δημιουργών τέχνης, συνεντεύξεις και ραδιοφωνικές εκπομπές ιστορικής αξίας και προγράμματα του σταθμού «Φωνή της Αμερικής». Επίσης, μηχανήματα, κονσόλες, μικρόφωνα, ενισχυτές, πικάπ, μαγνητόφωνα, κασετόφωνα, έντυπα, φωτογραφίες, πολλά από τα οποία χρονολογούνται από το 1947. Περιλαμβάνει ακόμη μηχανήματα του Χρήστου Τσιγγιρίδη, του θρυλικού ερασιτεχνικού σταθμού «Ράδιο Νέστωρ», της «Φωνής της Αμερικής», του Στρατιωτικού Ράδιο και της Βουλής των Ελλήνων, πολλά από τα οποία ανήκουν στη συλλογή του σκηνοθέτη Παναγιώτη Κίσκιλα, πρωτεργάτη, ιδρυτή και προέδρου επί χρόνια της Φωνοθήκης. Ένα μεγάλο μέρος του υλικού συγκεντρώθηκε και συντηρήθηκε χάρη στο μεράκι κάποιων ανθρώπων και εργαζομένων της ΕΡΤ3






ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Στις 25 Ιανουαρίου 1938, υπογράφτηκε η τελική συμφωνία μεταξύ της Telefunken και του Ελληνικού κράτους για την εγκατάσταση ραδιοφωνικού σταθμού.



ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ ΡΑΔΙΟΦΩΝΩΝ

1941 Απρίλιος Με την είσοδο των Γερμανών η κυβέρνηση Τσολάκογλου θέτει την ραδιοφωνία υπό τον έλεγχο της "Διεύθυνσης Τύπου και Ραδιοφωνίας υπό τω πρωθυπουργώ" με διευθυντή τον κ. Μπουλαλά Μάιος Ιδρύεται η "Ανώνυμος Εταιρεία Ραδιοφωνικών Εκπομπών (Α.Ε.Ρ.Ε) με διευθυντή των Ιων. Βουλπιώτη. Σκοπός της εταιρείας είναι η αποκλειστική εκμετάλλευση των ραδιοφωνικών εκπομπών στην Ελλάδα.
Αρχίζουν οι Ελληνικές εκπομπές του ραδιοφωνικού σταθμού του Καιρού. Ο σταθμός αυτός ήταν ο συνδετικός κρίκος όλων των ελλήνων κατά την διάρκεια της κατοχής. Για τις ανάγκες του γερμανικού στρατού λειτουργεί ένας μικρός πομπός από την οδό Ζαλοκωστα. Ο χαρακτήρας των εκπομπών είναι κυρίως ψυχαγωγικός. 1942 Από τον πομπό βραχέων της Παλλήνης ο στρατός κατοχής των Γερμανών λειτουργεί τον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Μεσογείου με εκπομπές προπαγάνδας.             17 Μάιου 1943 Δημοσιεύεται στην εφημερίδα της κυβερνήσεως ο πρώτος "Ραδιοφωνικός κανονισμός".  22 Ιουνίου Δημοσιεύεται στις εφημερίδες των Αθηνών η διαταγή του Μουσολίνι που απαγορεύει την εγκατάσταση και τη χρήση κεραιών.
14 Οκτωβρίου1943 Δημοσιεύεται η διαταγή των Γερμανών για το σφράγισμα των ραδιοφώνων, ώστε να πιάνουν μόνο το σταθμό των Αθηνών. Σφραγγίζονται περίπου 43.000 ραδιόφωνα. Ο σκοπός του σφραγίσματος ήταν να μην ακούν το BBC Λονδίνου οι Έλληνες. Έτσι λάμβαναν σήμα μονό τον σταθμό Αθηνών, αλλά πολλοί θαρραλέοι ακροατές τα αποσφραγίζουν. Τα ραδιόφωνα που δεν ήταν σφραγισμένα κρυβόντουσαν στα πιο απίθανα μέρη του σπιτιού και του κήπου, οι δε ακροάσεις των συμμαχικών εκπομπών γινόντουσαν με μεγάλη προσοχή
Στην Κατοχή σφραγίζονται τα ραδιόφωνα, για να μην ακούν το BBC Λονδίνου, αλλά πολλοί θαρραλέοι ακροατές τα αποσφραγίζουν.

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Σφράγισμα ραδιοφώνων από τις γερμανικές αρχές.



ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Η απελευθέρωση σημαδεύτηκε  από το γεγονός, που εκφράστηκε χαρακτηριστικά και με το προσκλητήριο του ΕΑΜ, που μεταδόθηκε, κάτω από τη μύτη των Γερμανών, από το κρατικό ραδιόφωνο της υπόδουλης ακόμη Αθήνας το βράδυ της 23ης Σεπτέμβρη:

«Προσοχή! Προσοχή! Σας μιλάει το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ.

Έλληνες, όλοι επί ποδός πολέμου!

Ο ηρωικός ΕΛΑΣ λευτερώνει την αγαπημένη μας πατρίδα. Ήρθε η ώρα να λευτερώσει και την Αθήνα μας.

Εμπρός όλοι, να λευτερώσουμε τους φυλακισμένους αδερφούς μας. Φωτιά και τσεκούρι στους αμετανόητους ταγματασφαλίτες, χωροφύλακες, μπουραντάδες και τους κρυφούς πολιτικούς αρχηγούς τους.

Κλείστε τ' αυτιά σας στις προδοτικές διαδόσεις.

Όλοι επί ποδός πολέμου!

Ζήτω το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ!

Ζήτω οι μεγάλοι μας σύμμαχοι!»
1944 Στις 15 Ιανουαρίου αρχίζουν εκπομπές στην ελληνική γλωσσά από σταθμό στην βόρεια Ιταλία που λειτουργούσε υπό τον έλεγχο της αμερικανικής P.W.B (Psycological Warfare Branch).Σκοπός των εκπομπών ήταν η τόνωση του ηθικού των διαφόρων αντιστασιακών ομάδων που πολεμούσαν τους γερμανούς κατακτητές. Το κωδικό όνομα του σταθμού ήταν MORSE. Στις 21 Αύγουστου αρχίζει την λειτουργία του ο σταθμός με το κωδικό όνομα BOSTON. Ο σταθμός λειτουργούσε κάτω από τον έλεγχο της Βρετανικής OSS (Office of Strategic Service). Οι εκπομπές ήταν σε ελληνική και γερμανική γλώσσα και το περιεχόμενο τους μαύρη προπαγάνδα για τα στρατεύματα κατοχής στην Ελλάδα. Ο σταθμός λειτουργούσε σε εγκαταστάσεις που βρίσκονταν στην Σμύρνη ( Izmir) της Τουρκίας.
1945 Με την υπ αριθμό 54/1945 συντακτική Πράξη ιδρύεται το Εθνικό Ίδρυμα
Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ).Πρώτος διευθυντής του Ε.Ι.Ρ ο Ηρ. Πετμεζάς

20 Οκτωβρίου 1944 οι Γερμανοί φεύγουν από την Αθήνα έπειτα από 1.264 μέρες κατοχής. Οι Γερμανοί προσπαθούν να καταστρέψουν τις εγκαταστάσεις του  πομπού των Λιοσίων, ο σταθμός αυτός  γλιτώνει την πλήρη καταστροφή, όμως 13 Οκτωβρίου Οι κεραίες του σταθμού Αθηνών κατέρρεαν από τα εκρηκτικά που έβαλαν οι γερμανοί πριν την υποχώρηση τους. 20 Οκτώβριου Ο σταθμός Αθηνών λειτουργεί από πρόχειρες κεραίες που έφτιαξαν τα συνεργεία της Η.Ε.Α.Π.Ο πομπός που μετάδιδε το πρόγραμμα ήταν ο μικρός πομπός των 200W της έδρας φυσικής του Πανεπιστήμιου Αθηνών καταστρέφονται οι κεραίες και η εκπομπή σταματάει.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Στους ραδιοθαλάμους του Ζαππείου, μετά τον πόλεμο, ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός με ξένους πρέσβεις και τις συζύγους τους (Αμερικής, Αγγλίας, Καναδά και Τουρκίας) μετά από εκπομπή αφιερωμένη στα Ηνωμένα Έθνη.
Με την απελευθέρωση βασικός διοργανωτής του ΕΙΡ είναι ο στρατηγός Τσιγάντες και σημαντικοί διευθυντές οι λογοτέχνες Μυριβήλης και Ελύτης. Μεταπολεμικά οι ραδιοθάλαμοι Ζαππείου ανανεώθηκαν και βελτιώθηκαν οικοδομικά και τεχνικά με υλικό από τις πολεμικές επανορθώσεις: μικρόφωνα, κονσόλες, ενισχυτές, μαγνητόφωνα. Νέοι ισχυρότεροι πομποί εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα και την επαρχία, με συμβολή και της αμερικανικής βοήθειας. Από το ΕΙΡ και κυρίως από το Ραδιοσταθμό Αθηνών με τα τέσσερα του προγράμματα Εθνικό, Δεύτερο, Τρίτο, και τα Βραχέα Κύματα, πέρασαν σημαντικές εκπομπές και μεγάλα ονόματα του πνεύματος και της τέχνης.   http://pluton22.blogspot.gr