Οι περισσότεροι άνθρωποι θα είναι εξοικειωμένοι με την ιστορία του Πλάτωνα για την Ατλαντίδα. Γραμμένο τον 4ο αιώνα π.Χ., είναι η θαυμάσια αφήγηση μιας ισχυρής και υπέροχης αυτοκρατορίας της οποίας η νησιωτική πατρίδα βυθίστηκε κάτω από τα κύματα του Ατλαντικού Ωκεανού πριν από 11.600 χρόνια. Είναι πραγματικά ένας από τους θεμελιώδεις μύθους του δυτικού πολιτισμού και ένας μύθος που δεν παύει να συναρπάζει και να προκαλεί ερωτήματα σχετικά με την πραγματικότητα και τη θέση της μυθικής χαμένης ηπείρου.
Η ιστορία του Πλάτωνα, ωστόσο, είναι επίσης μια προειδοποιητική ιστορία για το πώς ακόμη και ο πιο υπέροχος πολιτισμός που γνώρισε ποτέ ο κόσμος θα μπορούσε να πέσει θύμα της φαυλότητας και της διαφθοράς, οδηγώντας τελικά στην πτώση του. Στον πυρήνα της, είναι η ιστορία της πτώσης μιας αρχέγονης, χρυσής και θεϊκής ανθρωπότητας στα βάθη του υλισμού. Η μεταφυσική ιδέα της «πτώσης» του ανθρώπου από μια αρχική θεϊκή κατάσταση προβάλλεται ενάντια στην ιδέα του κυκλικού χρόνου και του μύθου μιας χαμένης Χρυσής Εποχής.
Η ακολουθία των τεσσάρων Yugas ή World Ages σύμφωνα με μεταφυσικές κοσμολογίες.
Εσωτερική Ατλαντολογία & Οι Εποχές του Ανθρώπου
Τριακόσια χρόνια πριν από τον Πλάτωνα, ο Έλληνας ποιητής Ησίοδος μίλησε για τις πέντε Εποχές του Ανθρώπου, ιχνηλατώντας την κάθοδο της Ανθρωπότητας μέσα από πέντε διαφορετικές Εποχές ή «Φυλές». Μια αρχέγονη Χρυσή Εποχή έδωσε τη θέση της στην Ασημένια Εποχή, την Εποχή του Χαλκού, την Εποχή των Ηρώων και, τέλος, την επίφοβη Εποχή του Σιδήρου στην οποία ζούμε σήμερα, αντιπροσωπεύοντας το χαμηλότερο σημείο του κύκλου. Μια παρόμοια κοσμοθεωρία πιθανώς ενέπνευσε το σύστημα των ινδουιστικών Yugas και του μεσοαμερικανικού θρύλου των ήλιων, σύμφωνα με τον οποίο ο κόσμος έχει ήδη υποβληθεί σε τέσσερις προηγούμενους κύκλους δημιουργίας ή ήλιους.
Αυτή είναι μια άποψη ριζικά διαφορετική από εκείνη της σύγχρονης εξελικτικής θεωρίας, η οποία βασίζεται στην ιδέα μιας συνεχούς προόδου της ανθρωπότητας στις τέχνες του πολιτισμού από την εμφάνιση των πρώτων ανατομικά σύγχρονων ανθρώπων στην Ανατολική Αφρική πριν από περίπου διακόσιες χιλιάδες χρόνια.
Οι αρχαίες κοσμοθεωρίες διατηρούν την ιδέα της καθόδου του Ανθρώπου, μια διαδικασία πνευματικής και υλικής υποβάθμισης από μια αρχική θεϊκή κατάσταση. Είναι σε αυτές τις αρχαίες κοσμοθεωρίες που ο Πλάτωνας συμμορφώνεται όταν περιγράφει την πτώση της Ατλαντίδας ως αποτέλεσμα της «θεϊκής μερίδας» των κατοίκων της που ξεθωριάζει και «αραιώνεται πολύ συχνά και πάρα πολύ με τη θνητή πρόσμιξη». Σύμφωνα με την Εσωτερική Παράδοση, αυτή είναι η μοίρα κάθε πολιτισμού. Ωστόσο, υπάρχει ελπίδα επειδή το τέλος ενός κύκλου σηματοδοτεί πάντα την αρχή ενός νέου κύκλου. Όλο αυτό το σύστημα μπορεί επίσης να περιγραφεί από την ιδέα των κοσμικών εποχών στις οποίες η Χρυσή Εποχή, η Ασημένια Εποχή, η Εποχή του Χαλκού και η Εποχή του Σιδήρου ακολουθούν η μία την άλλη σε κυκλική επανάληψη. Αρκεί να γνωρίζει κανείς το σημείο εκκίνησης του παρόντος κύκλου για να σχεδιάσει μια πλήρη χρονολόγηση και να προβλέψει την αρχή μιας νέας Χρυσής Εποχής.
Οι αρχαίες πηγές αποδίδουν μια σταθερή διάρκεια σε ολόκληρο τον κύκλο και σε κάθε μία από τις κοσμικές εποχές που μαζί αποτελούν το Μεγάλο Έτος. Ο κρίσιμος αριθμός είναι 25.920 χρόνια, μια διάρκεια σχεδόν ίδια με τη μυθική περίοδο της επανάστασης του ζωδιακού κύκλου (βλ. γράφημα στα δεξιά), γνωστή ως μετάπτωση των ισημεριών.
Πώς ακριβώς μια μικροσκοπική ταλάντευση στον άξονα της Γης, προκαλώντας την κλίση της να αλλάξει ελαφρώς κατά τη διάρκεια χιλιάδων ετών, θα μπορούσε να έχει τόσο βαθιές επιπτώσεις στους κύκλους της ζωής και του πολιτισμού στον πλανήτη μας είναι ένα ερώτημα που λίγοι στη σύγχρονη επιστημονική κοινότητα θα εξετάσουν. Ωστόσο, ήταν υψίστης σημασίας για τις αρχαίες κοσμολογίες και κοσμοθεωρίες, όπως φαίνεται από το μεγάλο ενδιαφέρον που σχεδόν κάθε αρχαίος πολιτισμός στον πλανήτη έδινε στις κινήσεις του ουρανού – ένα ενδιαφέρον που σίγουρα ξεπερνούσε τις βασικές ανάγκες της φύτευσης και της γεωργίας.
Μόνο με την έλευση του Χριστιανισμού οι αρχαίες κοσμοθεωρίες που βασίζονταν στην έννοια του κυκλικού χρόνου και των πολλαπλών κύκλων δημιουργίας αντικαταστάθηκαν από τον γραμμικό χρόνο, την πίστη σε μια ενιαία αποκάλυψη και μια ενιαία θεία ενσάρκωση που οδηγεί ομοιόμορφα προς τη σωτηρία. Στην πολύ μικρότερη χριστιανική και βιβλική χρονολογία, το σύνολο της ανθρώπινης εμπειρίας περιοριζόταν αποτελεσματικά στο εύρος της σημερινής Εποχής του Σιδήρου ή Κάλι Γιούγκα. Σύμφωνα με τις Πουρανικές πηγές, αυτό ξεκίνησε το έτος 3102 π.Χ., χωρίς να αφήνει χώρο για προηγούμενους κύκλους δημιουργίας, παρά μόνο για την ιδέα ενός χαμένου κόσμου που κυβερνάται από τους θεούς. Βασιζόμενος στην αυθεντία της Αγίας Γραφής, ο Αρχιεπίσκοπος της Ιρλανδίας, James Ussher, δήλωσε περίφημα το 1650 ότι «ο κόσμος δημιουργήθηκε το σούρουπο, πριν από την Κυριακή 3 Οκτωβρίου 4004 π.Χ.».
Χιλιάδες χρόνια πριν από τον Ussher, οι Βραχμάνοι της Ινδίας είχαν πραγματοποιήσει υπολογισμούς χρόνου που κάλυπταν την τεράστια περίοδο των 4,32 δισεκατομμυρίων ετών, ενώ οι Χαλδαίοι ιερείς μπορούσαν να καυχηθούν ότι διατηρούσαν ακριβείς αστρονομικές παρατηρήσεις που χρονολογούνται πριν από 720.000 χρόνια. Τα αρχαία αιγυπτιακά αρχεία μιλούσαν ομοίως για αρχέγονες δυναστείες θεών και ημίθεων που κυβερνούσαν για δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν από την έναρξη της καταγεγραμμένης ιστορίας.
Τα ημερολόγια της Ατλαντίδας
Όταν συγκρίνουμε αυτές τις αρχαίες χρονολογίες και τους καταλόγους βασιλέων, προκύπτει ένα πολύ ενδιαφέρον μοτίβο. Παρά τις εσωτερικές τους ασυνέπειες, τα κενά στις πληροφορίες και τις απίστευτα μεγάλες χρονικές διάρκειες, αυτά τα έγγραφα – μερικά από τα οποία χρονολογούνται σχεδόν από την αρχή της σύγχρονης καταγεγραμμένης ιστορίας στην αρχαία Μεσοποταμία και τη Σουμερία – φαίνεται να συμφωνούν ουσιαστικά όταν πρόκειται για την απεικόνιση μιας ακολουθίας παγκόσμιων εποχών που σχετίζονται με τους αστρονομικούς κύκλους και τον διαδοχικό κανόνα του θείου. ημι-θεϊκές, και τελικά καθαρά ανθρώπινες δυναστείες. Αυτό καθιστά δυνατή την ανακατασκευή μιας δοκιμαστικής εικόνας της προέλευσης του παρόντος κύκλου και της διαδοχής διαφορετικών εποχών του κόσμου κατά τα τελευταία 432.000 χρόνια.
Ένα συναρπαστικό χαρακτηριστικό αυτών των αρχαίων χρονολογιών είναι η αναφορά όχι μόνο σε έναν, αλλά σε πολλαπλούς κατακλυσμούς που έπλητταν περιοδικά τον ανθρώπινο πολιτισμό, αναγκάζοντας τους επιζώντες, όπως και οι Άτλαντες του Πλάτωνα, να «ξαναρχίσουν από την αρχή ως παιδιά, χωρίς να γνωρίζουν τίποτα για το τι είχε συμβεί στην αρχαιότητα».
Κατά σειρά χρόνου, ο τελευταίος από αυτούς τους κατακλυσμούς θα είχε συμβεί περίπου δεκατρείς χιλιάδες χρόνια πριν, το 10.961 π.Χ., μετά από έναν ακόμη παλαιότερο κατακλυσμό το 35.335 π.Χ. - οι δύο χωρίζονται από σχεδόν ακριβώς έναν ολόκληρο μεταπτωτικό κύκλο. Ενώ η χρονολογία του 10.961 π.Χ. μπορεί να καθοριστεί αστρονομικά, πάνω από μισή ντουζίνα αρχαίες χρονολογίες δείχνουν τουλάχιστον έναν μεγάλο κατακλυσμό μεταξύ 11.500 και 9.200 π.Χ.
Είναι αναμφίβολα μια αξιοσημείωτη σύμπτωση ότι αυτό το σύνολο ημερομηνιών, που προέρχεται από αρχαίες χρονολογίες, συμφωνεί επίσης αξιοσημείωτα όχι μόνο με την ημερομηνία που αποδίδεται από τον Πλάτωνα στην τελική βύθιση και καταστροφή της Ατλαντίδας, αλλά και με το χρονοδιάγραμμα ενός μυστηριώδους ψυχρού κύματος που συνοδεύεται από εξαφανίσεις μεγαπανίδας γνωστών ως Νεότερη Δρυάς.
Σήμερα πιστεύεται ευρέως ότι μια τεράστια σύγκρουση κομήτη πυροδότησε τη Νεότερη Δρυά περίπου δεκατρείς χιλιάδες χρόνια πριν. Μια δεύτερη πρόσκρουση ήταν πιθανώς υπεύθυνη για τον απότομο τερματισμό της σχεδόν 1.500 χρόνια αργότερα. Η μνήμη του κατακλυσμού διατηρήθηκε σε εκατοντάδες μύθους παγκοσμίως που περιγράφουν μια πύρινη πυρκαγιά που ακολουθήθηκε από μια Μεγάλη Πλημμύρα και μια ξαφνική ψύξη του κλίματος της Γης.
Μια χαμένη μεσοατλαντική ήπειρος
Σε αντίθεση με προηγούμενα γεγονότα μαζικής εξαφάνισης, ο κατακλυσμός του νεότερου Δρυά δεν ήταν χωρίς μάρτυρες, γιατί οι σύγχρονοι άνθρωποι είχαν ήδη περπατήσει στον πλανήτη για χιλιάδες χρόνια μέχρι τότε. Αυτός ο κατακλυσμός μπορεί να ήταν υπεύθυνος για την καταστροφή μιας προηγμένης κοινωνίας της Εποχής των Παγετώνων, της οποίας οι επιζώντες θα διέδιδαν αργότερα τον πολιτισμό και την κουλτούρα τους σε όλο τον κόσμο.
Γεωλογικά και ωκεανογραφικά στοιχεία από τον πυθμένα του Ατλαντικού Ωκεανού επιβεβαιώνουν την πιθανότητα ότι μια σημαντική ξηρά μπορεί να υπήρχε πάνω από το νερό στην περιοχή της Μεσοατλαντικής Ράχης και κοντά στις σημερινές Αζόρες μέχρι σχετικά πρόσφατα, στην ίδια κατά προσέγγιση θέση που προτείνεται από τον Πλάτωνα και την Εσωτερική Παράδοση για την Ατλαντίδα.
Εξαιρουμένων των πρόσφατων υποθέσεων μιας πολικής θέσης της Ατλαντίδας είτε στη Γροιλανδία είτε στην Ανταρκτική, η Μεσοατλαντική Ράχη ήταν η πιο συχνά προτεινόμενη τοποθεσία για τη Χαμένη Ήπειρο. Αποστραγγισμένη από τα νερά του ωκεανού, η Μεσοατλαντική Ράχη θα εμφανιζόταν ως μια συνεχής οροσειρά που εκτείνεται σχεδόν από τον Πόλο στον Πόλο, εκτεινόμενη για μήκος συγκρίσιμο με εκείνο των συνδυασμένων Άνδεων και Βραχωδών Ορέων και με ύψη παρόμοια με τα Ιμαλάια.
Οι σημερινές Αζόρες και η Μαδέρα δεν αντιπροσωπεύουν παρά τις υψηλότερες κορυφές πάνω από το νερό αυτής της βυθισμένης οροσειράς. Τα στοιχεία που συλλέχθηκαν από τον πυθμένα του Ατλαντικού αποκαλύπτουν την παρουσία εξαφανισμένων κοιτών ποταμών που συνεχίζονται κάτω από το νερό για πάνω από 300 χιλιόμετρα από τις ακτές του νησιού Σάο Μιγκέλ στις Αζόρες, σε μια εποχή που αυτό το τμήμα του βυθού του Ατλαντικού ήταν ακόμα ξηρά. Αυτά τα στοιχεία από μόνα τους δείχνουν την κατακλυσμική βύθιση μιας μεγάλης ξηράς που μετρά τουλάχιστον 450 μίλια από την Ανατολή προς τη Δύση και 300 μίλια από Βορρά προς Νότο, κατά τουλάχιστον 3.300 μέτρα στο πρόσφατο γεωλογικό παρελθόν.
Στον μνημειώδη τόμο του Atlantis, Atlantology: Basic Problems, ο Ρώσος επιστήμονας Nikolai Zhirov συγκέντρωσε εκατοντάδες σελίδες γεωλογικών, κλιματολογικών και βοτανικών στοιχείων που δείχνουν την προηγούμενη ύπαρξη πάνω από το νερό μιας σημαντικής μεσοατλαντικής ξηράς, σίγουρα μέχρι το τέλος της τελευταίας Εποχής των Παγετώνων, και πιθανώς επίσης πολύ αργότερα κατά τη διάρκεια της Ευρωπαϊκής Εποχής του Χαλκού, στην τρίτη και δεύτερη χιλιετία π.Χ. Η άνοδος και η καθίζηση της Μεσοατλαντικής Ράχης για δεκάδες χιλιάδες χρόνια μπορεί επίσης να εξηγήσει τους κύκλους παγετώνων και παγετώνων στο βόρειο ημισφαίριο, καθώς και το απότομο τέλος της Νεότερης Δρυάς περίπου το 9.600 π.Χ. Σύμφωνα με τον Zhirov και άλλους επιστήμονες, η βύθιση της Μεσοατλαντικής Ράχης, ένα γεγονός που πιθανώς προκλήθηκε από μια σύγκρουση κομήτη, τερμάτισε αποτελεσματικά την τελευταία εποχή των παγετώνων, επιτρέποντας στο θερμό ρεύμα του Κόλπου να φτάσει στις ακτές της δυτικής και βόρειας Ευρώπης.
Οι Νεο-Ατλάντειες Αυτοκρατορίες
Αν ο Zhirov είναι σωστός, η Ατλαντίδα δεν βυθίστηκε σε μια μέρα και νύχτα. Αντίθετα, η καθίζηση της Μεσοατλαντικής Ράχης διήρκεσε εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, εναλλάσσοντας μακρές περιόδους σταδιακής καθίζησης με πραγματικά κατακλυσμικά επεισόδια βύθισης κατά εκατοντάδες ή ακόμα και χιλιάδες μέτρα.
Τα γεγονότα της νεότερης Δρυάς και το τέλος της τελευταίας εποχής των παγετώνων μπορεί να ήταν καταστροφικά, αλλά ο Ατλάντειος πολιτισμός δεν εξαφανίστηκε εν μία νυκτί. Τα στοιχεία δείχνουν ότι ο Ατλάντειος πολιτισμός, στην πραγματικότητα, επέζησε από τις συγκρούσεις των κομητών στην αρχή της νεότερης Δρυάς. Κατά τη διάρκεια αυτού που αποκαλώ Νεο-Ατλάντεια περίοδο μεταξύ 10.961 και 9.600 π.Χ., Άτλαντες ιεραπόστολοι επισκέφθηκαν σχεδόν κάθε γωνιά του κόσμου σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσουν τον προ-κατακλυσμικό πολιτισμό.
Δύο κύρια κέντρα του νεο-Ατλάντειου πολιτισμού εμφανίστηκαν περίπου εκείνη την εποχή, στην Αίγυπτο και τη Νότια Αμερική. Από αυτά τα δύο κύρια κέντρα και τα διάφορα αποικιακά φυλάκιά τους, αναλήφθηκε ένα κολοσσιαίο οικοδομικό πρόγραμμα, με στόχο την ανακατασκευή του χαμένου κόσμου των θεών. Αυτή είναι η ουσία πολλών μυθικών αφηγήσεων που περιγράφουν την άφιξη σε διάφορα μέρη του πλανήτη φαινομενικά θεϊκών όντων, που διαθέτουν πολιτισμό και κουλτούρα πολύ πιο μπροστά από τους τοπικούς αυτόχθονες πληθυσμούς.
Τα κείμενα του κτιρίου Edfu, ένα σύνολο κοσμολογικών αρχείων που καλύπτουν τους τοίχους του ναού του Edfu στην Άνω Αίγυπτο, περιγράφουν πώς μετά από έναν μεγάλο και τρομερό κατακλυσμό που βύθισε τον κόσμο στο σκοτάδι και κατέστρεψε το αρχέγονο νησί-πατρίδα των θεών, μια νέα γενιά θεών απέπλευσε από το αρχέγονο νησί, τελικά εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο. όπου έγιναν γνωστοί ως Shemsu-Hor, οι «Σύντροφοι του Ώρου». Αυτά τα ημι-θεϊκά όντα ήταν υπεύθυνα για την άνοδο του πρώτου αιγυπτιακού πολιτισμού της προϊστορικής περιόδου και μπορεί να ήταν οι αρχικοί κατασκευαστές της Μεγάλης Πυραμίδας και πολλών άλλων κολοσσιαίων μεγαλιθικών δομών άγνωστης χρονολογίας, των οποίων τα ερείπια βρίσκονται σε όλη την Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή. Πολύ παρόμοιες αναφορές μπορούν να συγκεντρωθούν σε όλο το Μεξικό, την Κεντρική και Νότια Αμερική για να εξηγήσουν την προέλευση των ιερών τόπων και άλλων μυστηριωδών δομών.
Η τεράστια αύξηση των κατασκευών και η επιταχυνόμενη τεχνολογική εξέλιξη που χαρακτήριζε τη Νεο-Ατλάντεια περίοδο ήταν βραχύβια. Μέσα σε λίγους αιώνες, το μεγάλο οικοδόμημα του νεο-Ατλάντειου πολιτισμού βρισκόταν σε ερείπια, βυθίζοντας τον κόσμο και πάλι στα βάθη μιας νέας Σκοτεινής Εποχής. Τα αίτια της κατάρρευσης είναι ασαφή. Είτε ως αποτέλεσμα κλιματικών και περιβαλλοντικών παραγόντων, είτε ως αποτέλεσμα των πιέσεων ενός αυξανόμενου πληθυσμού εναντίον μιας μικρής, αν και τεχνολογικά προηγμένης ελίτ, είτε ως δεύτερη σύγκρουση κομήτη στο τέλος της Νεότερης Δρυάς, τα κύρια κέντρα του νεο-Ατλάντειου πολιτισμού εγκαταλείφθηκαν. Σε πολλές περιπτώσεις, είναι σαν οι οικοδόμοι απλά να έριξαν τα εργαλεία τους και να έφυγαν, αφήνοντας πίσω μόνο τα κελύφη των ημιτελών κατασκευών τους, σαν ένας μεγάλος Πύργος της Βαβέλ.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων αιώνων, η παγκόσμια στάθμη της θάλασσας αυξήθηκε κατά περίπου 120 μέτρα, βυθίζοντας μια έκταση γης περίπου ισοδύναμη με τη συνδυασμένη έκταση της Ευρώπης και των ηπειρωτικών Ηνωμένων Πολιτειών. Η συνέπεια αυτής της ανόδου της παγκόσμιας στάθμης της θάλασσας θα ήταν ιδιαίτερα σοβαρή για κάθε παράκτιο θαλάσσιο πολιτισμό, βυθίζοντας τις μεγάλες πόλεις και τα εμπορικά κέντρα του κάτω από την άνοδο των υδάτων μέσα σε λίγες μόνο γενιές.
Η Ατλάντεια Διασπορά
Τα γεγονότα του τέλους της τελευταίας εποχής των παγετώνων θα είχαν προκαλέσει μαζική διασπορά και έξοδο ανθρώπων από τα καταδικασμένα πλέον νησιά της Ατλαντίδας και τα παράκτια κέντρα του νεο-ατλάντειου πολιτισμού προς το υψηλότερο έδαφος και το εσωτερικό των ηπείρων. Αλλά ήταν η αποσύνθεση και ο κατακερματισμός του νεο-Ατλάντειου πολιτισμού που πυροδότησε ένα από τα πιο αξιοσημείωτα στάδια της επιταχυνόμενης πολιτιστικής και τεχνολογικής εξέλιξης σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία.
Καθώς οι Άτλαντες επιζώντες διασκορπίστηκαν σε τεράστιες περιοχές της Μέσης Ανατολής, της δυτικής Ευρώπης, της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, έφεραν μια εκτεταμένη γνώση της γεωργίας, της αρχιτεκτονικής και της αστρονομίας, η οποία οδήγησε αποτελεσματικά στη Νεολιθική Επανάσταση. Αυτή τη στιγμή, γινόμαστε μάρτυρες της ξαφνικής εμφάνισης της γεωργίας και της εξελιγμένης λιθικής τεχνολογίας σε μέρη όπως το Göbekli Tepe, η Ιεριχώ και το Çatal Höyük, καθώς και στα υψίπεδα του Μεξικού, της Βολιβίας και του Περού.
Ταυτόχρονα, η βύθιση των τελευταίων νησιών της Ατλαντίδας, μια διαδικασία που επεκτάθηκε και στην Ευρωπαϊκή Εποχή του Χαλκού, έστειλε κύματα «Λαών της Θάλασσας» στις ακτές της Ευρώπης και της Αφρικής. Αυτοί οι λαοί ήταν οι δημιουργοί αυτού που έκτοτε έγινε γνωστό ως ο μεγαλιθικός πολιτισμός του Ατλαντικού, μέσω τουλάχιστον τριών διαφορετικών κυμάτων μετανάστευσης περίπου το 5.000 π.Χ., το 3.500 π.Χ. και το 1.200 π.Χ. Αυτοί οι μετα-Ατλάντειοι «Λαοί της Θάλασσας», ή Πελασγοί, όπως θα ήταν γνωστοί στους κλασικούς συγγραφείς, διείσδυσαν μέχρι τη δυτική και ανατολική Μεσόγειο, όπου παρέμειναν μια ισχυρή δύναμη τουλάχιστον μέχρι τη δεύτερη χιλιετία π.Χ., αφήνοντας στοιχεία της ξεχωριστής μεγαλιθικής αρχιτεκτονικής τους σε μια πολύ μεγάλη περιοχή που εκτείνεται από τα νησιά Orkney στη βόρεια έως τη δυτική Γαλλία. νότια Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα στα νότια και ανατολικά. Η τελευταία από τις εισβολές των «Λαών της Θάλασσας» τον 12ο αιώνα π.Χ. μνημονεύτηκε σε σύγχρονα αιγυπτιακά αρχεία από το ναό του Medinet Habu.
Η κληρονομιά
Παρά την παρακμή τους και την απώλεια μεγάλου μέρους του πολιτισμού και της κουλτούρας τους, οι Άτλαντες επιζώντες ήταν ωστόσο σε θέση να διατηρήσουν τις αρχές ενός συγκεκριμένου τύπου ιερής γνώσης που εξακολουθεί να αποτελεί τη βάση πολλών εσωτερικών και θρησκευτικών παραδόσεων σε όλο τον κόσμο.
Μνημεία τόσο μακριά όσο οι μεγάλοι αιγυπτιακοί ναοί της φαραωνικής περιόδου, οι ορεινοί ναοί του Angkor στην Καμπότζη και οι γοτθικοί καθεδρικοί ναοί της μεσαιωνικής Ευρώπης μαρτυρούν την επιβίωση μιας Ιερής Επιστήμης Ατλάντειας προέλευσης μέσα από αμέτρητες χιλιετίες. Είναι δύσκολο να μιλήσουμε για τυχαίες συμπτώσεις όταν, καθ' όλη τη διάρκεια των χιλιετιών και σε εντελώς ξεχωριστές ηπείρους, βρίσκει κανείς τις ίδιες εικόνες και σύμβολα που χρησιμοποιούνται επανειλημμένα για να μεταφέρουν τις ίδιες εσωτερικές αλήθειες και να ορίσουν τις ίδιες αφαιρέσεις.
Επιπλέον, αυτό το τεράστιο σώμα γνώσης φαίνεται πλήρες και πλήρως διαμορφωμένο από τις πρώτες δυναστείες, χωρίς να γνωρίζει καμία περίοδο ανάπτυξης ή εξέλιξης. Πρέπει λοιπόν να υπήρξε κάποια στιγμή ως ένα προκαθορισμένο σχέδιο, κατευθυνόμενο από ισχυρούς εγκεφάλους των οποίων ο μόνος σκοπός φαίνεται να ήταν η ανόθευτη μετάδοση της γνώσης μέσα στους αιώνες που μας χωρίζουν από την πτώση της τελευταίας Ατλάντειας Αυτοκρατορίας.
Τελικά, αυτή η πολύ μακρά αλυσίδα μετάδοσης φαίνεται να είναι η συνέχεια του νεο-Ατλάντειου σχεδίου, το οποίο διακόπηκε από τα γεγονότα του τέλους της τελευταίας εποχής των παγετώνων και της ατλάντειας διασποράς. Αυτό το έργο απαιτεί όχι λιγότερο από την ανάσταση του χαμένου κόσμου των θεών, ο οποίος μόνο αυτός θα φέρει στο προσκήνιο μια νέα Χρυσή Εποχή για την ανθρωπότητα.
Ο συγγραφέας Marco M. Vigato έχει γράψει ένα βιβλίο που καθιερώνει την ιστορική και γεωλογική πραγματικότητα της Ατλαντίδας και αποκαλύπτει τη συνεχιζόμενη επιρροή της παγκοσμίως. Οι αναγνώστες μπορούν να προμηθευτούν το βιβλίο The Empires of Atlantis: The Origins of Ancient Civilizations and Mystery Traditions all the Ages από όλα τα καλά βιβλιοπωλεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου