Η στρατηγική πίσω από τις σκιές: Ουκρανία, Συρία και οι συγκρούσεις του πολυπολικού κόσμου

Από Marcelo Ramírez

Η κατανόηση του τι συμβαίνει στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα δεν είναι εύκολη. Δεν πρόκειται μόνο για την αφήγηση ειδήσεων ή τον σχολιασμό τους. Αυτό που είναι πραγματικά δύσκολο είναι να τα ερμηνεύσουμε και να τα συνδέσουμε, να ανακαλύψουμε τις σχέσεις μεταξύ γεγονότων που, προφανώς, δεν έχουν συνδέσμους. Η γεωπολιτική απαιτεί μια κλινική άποψη, ένα ολοκληρωμένο όραμα που υπερβαίνει την απλή αφήγηση των γεγονότων. Όταν επιχειρείτε να αναλύσετε τάσεις, παίζετε επίσης λίγο μαντέματα για το μέλλον, μια επικίνδυνη άσκηση δεδομένων των ατελείωτων μεταβλητών που παίζονται. Αλλά ορισμένα πράγματα μπορούν να προβλεφθούν, όπως ότι οι τρέχουσες κινήσεις στη Συρία είναι άμεση συνέπεια των προτεραιοτήτων που έχουν θέσει η Ρωσία και το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία.

Η Δύση προτείνει μια «ειρήνη» στη Ρωσία, η οποία, στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια συνθηκολόγηση μεταμφιεσμένη. Μιλούν για τον τερματισμό των εχθροπραξιών, αλλά χωρίς να επιστρέψουν τα 300 δισεκατομμύρια δολάρια που κατασχέθηκαν στη Μόσχα ή να της επιτρέψουν να εδραιώσει τον εδαφικό της έλεγχο. Ο στόχος είναι να διατηρηθεί το καθεστώς του Κιέβου, αν και ο Ζελένσκι έχει ήδη κόψει το εισιτήριο. Αυτό που προτείνουν δεν είναι μια πραγματική ειρήνη, αλλά μια παύση για τον επανεξοπλισμό της Ουκρανίας, ένα ριμέικ αυτού που είδαμε με τις συμφωνίες του Μινσκ, των οποίων η πραγματική πρόθεση δεν ήταν ποτέ να συμμορφωθούν με αυτές, αλλά να αγοράσουν χρόνο για να προετοιμάσουν την Ουκρανία για τον τρέχοντα πόλεμο. Αυτό επιβεβαιώθηκε από προσωπικότητες όπως η Άνγκελα Μέρκελ και ο Πέτρο Ποροσένκο χωρίς το παραμικρό κοκκίνισμα.

Το κλειδί για τη Ρωσία είναι να εγγυηθεί τη μακροπρόθεσμη ασφάλειά της, κάτι που αναπόφευκτα συνεπάγεται τον έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας. Χωρίς πρόσβαση στη θάλασσα, αυτό που έχει απομείνει από την Ουκρανία θα ήταν μια ακίνδυνη χώρα. Η Δύση το γνωρίζει αυτό και ως εκ τούτου αντιτίθεται σε οποιαδήποτε λύση που θα αποστρατιωτικοποιήσει τη χώρα ή θα περιορίσει τη στρατιωτική της ικανότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, η Ρωσία δεν έχει κανένα κίνητρο να υπογράψει συμφωνίες που απλώς θα αναβάλουν έναν αναπόφευκτο πόλεμο.

Παράλληλα, παρατηρούμε μια ψυχολογική εκστρατεία στην Ευρώπη για να προετοιμάσουμε τον πληθυσμό για έναν παρατεταμένο πόλεμο. Βλέπουμε τεράστιες αυξήσεις στους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς, αλλά πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι οι στρατοί δεν χτίζονται σε 24 ώρες. Αυτό δίνει στη Ρωσία μια «περίοδο παραθύρου» για να εργαστεί χωρίς να αντιμετωπίσει μια ανανεωμένη δύναμη του ΝΑΤΟ.

Η Ρωσία έχει δώσει προτεραιότητα στη λειτουργία της στη νότια Ουκρανία, επιδιώκοντας να ελέγξει τα ρωσόφωνα εδάφη και να κλείσει την έξοδο στη Μαύρη Θάλασσα. Αυτό εξηγεί γιατί δεν έχει πάρει το δόλωμα της εκτροπής στρατευμάτων βόρεια ενόψει των ουκρανικών προκλήσεων. Αντ 'αυτού, έχει ενισχύσει τις θέσεις της με νέα στρατεύματα και συνεχίζει να προελαύνει και στα δύο μέτωπα. Ωστόσο, αποτυγχάνοντας να αποσπάσουν την προσοχή της Ρωσίας στην Ουκρανία, το ΝΑΤΟ και οι σύμμαχοί του έχουν ανοίξει ένα τρίτο μέτωπο: τη Συρία.

Το Ισραήλ, η Τουρκία και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν διασταυρούμενα συμφέροντα στη Συρία. Το Ισραήλ επιδιώκει να ελέγξει στρατηγικά εδάφη και να διακόψει τις προμήθειες στη Χεζμπολάχ. Η Τουρκία, με το νεο-οθωμανικό όνειρό της, θέλει να επεκτείνει την επιρροή της στον ισλαμικό κόσμο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, από την πλευρά τους, προσπαθούν να βάλουν φωτιά στη σκακιέρα για να περιπλέξουν τη Ρωσία και να αφήσουν έναν κόσμο στο χάος για τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος έχει υποσχεθεί να μειώσει τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στο εξωτερικό.

Στη Συρία, τζιχαντιστές από το Ισλαμικό Κόμμα του Τουρκεστάν και άλλες συναφείς ομάδες έχουν λάβει εκπαίδευση και άμεση υποστήριξη από την Ουκρανία, σύμφωνα με ισχυρισμούς που προέρχονται ακόμη και από τζιχαντιστικές πηγές. Αυτές οι ομάδες χρησιμοποιούν ουκρανικά drones και λαμβάνουν προηγμένη εκπαίδευση στην τεχνολογία μη επανδρωμένης πλοήγησης. Αυτή η σχέση μεταξύ Συρίας και Ουκρανίας δεν είναι τυχαία. Είναι μέρος μιας ενοποιημένης σύγκρουσης, που οδηγείται από τη «συλλογική Δύση» για να αποσπάσει την προσοχή και να φθείρει τη Ρωσία.

Η Ρωσία αντιμετωπίζει ένα σύνθετο δίλημμα. Η υλικοτεχνική της ικανότητα, αν και εντυπωσιακή, δεν συγκρίνεται με εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ. Η ταυτόχρονη ικανοποίηση των απαιτήσεων στη Συρία και την Ουκρανία ασκεί πίεση στους πόρους τους. Το Ιράν θα μπορούσε να παρέμβει άμεσα στη Συρία, αλλά αυτό δημιουργεί εντάσεις στη συμμαχία λόγω της ιστορικής δυσπιστίας μεταξύ Ρώσων και Ιρανών.

Εν τω μεταξύ, η Τουρκία παίζει και τις δύο πλευρές. Από τη μία πλευρά, φλερτάρει με τις BRICS και τη Ρωσία. από την άλλη, υποστηρίζει τους τζιχαντιστές στη Συρία. Αυτή η ασάφεια παρατηρείται και σε άλλους παράγοντες, όπως το Ισραήλ, το οποίο διατηρεί σχέσεις με τη Ρωσία παρά το γεγονός ότι είναι σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτές οι διασταυρούμενες συμμαχίες περιπλέκουν περαιτέρω τη σκακιέρα.

Η Δύση έχει ένα πλεονέκτημα στον τομέα της προπαγάνδας και της εσωτερικής επιρροής. Η ικανότητα των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους να διεισδύσουν στις πολιτικές και μιντιακές δομές των αντιπάλων τους υπερβαίνει κατά πολύ οποιαδήποτε παρόμοια προσπάθεια από τη Ρωσία, το Ιράν ή ακόμα και την Κίνα. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα: από τον χειρισμό της αφήγησης γύρω από τη συριακή σύγκρουση μέχρι τη δικαστική δίωξη της Κριστίνα Κίρχνερ στην Αργεντινή για ένα μνημόνιο με το Ιράν που δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να εφαρμοστεί.

Σε αυτό το πλαίσιο, η στρατηγική της Δύσης επικεντρώνεται στην εμβάθυνση των ρωγμών στο πολυπολικό μέτωπο. Η Ρωσία, το Ιράν και η Κίνα, αν και ανώτερες σε οικονομική και βιομηχανική ικανότητα, βρίσκονται σε άμυνα απέναντι σε έναν συνεκτικό και αποφασισμένο εχθρό. Η αδυναμία της Δύσης έγκειται στη δομική της παρακμή, αλλά η δύναμή της έγκειται στην επιθετικότητα και τη σαφήνεια των στόχων της. Εν τω μεταξύ, ο πολυπολικός κόσμος, αν και πιο ισχυρός στη θεωρία, συνεχίζει να αναζητά τρόπους για να συντονίσει τα διαφορετικά συμφέροντά του.

Αυτό που βλέπουμε στη Συρία είναι ένα σαφές παράδειγμα του πώς αυτές οι εντάσεις διαδραματίζονται σε πραγματικό χρόνο. Η απόφαση της Ρωσίας να δώσει προτεραιότητα στην Ουκρανία έχει αφήσει τη Συρία ευάλωτη και η Δύση εκμεταλλεύεται αυτή την αδυναμία. Αλλά οι ενέργειες της Ρωσίας αντικατοπτρίζουν επίσης μια αναπόφευκτη πραγματικότητα: αυτή η σύγκρουση είναι μια παρτίδα σκάκι πολλών διαστάσεων, όπου κάθε κίνηση είναι γεμάτη κινδύνους και απρόβλεπτες συνέπειες. Ο χρόνος θα δείξει αν οι πολυπολικές δυνάμεις καταφέρουν να ξεπεράσουν την εσωτερική δυσπιστία τους και να εδραιωθούν απέναντι σε μια Δύση που, αν και παραπαίει, παραμένει δεξιοτέχνης στην τέχνη του διαίρει και βασίλευε.

Πηγή: https://www.youtube.com/watch?v=7KLpc25Fe7o&ab_channel=HumoyEspejos   Kontrainfo - Πύλη αντιπληροφόρησης και γεωπολιτικής