Οι 3 κύριες επιρροές του Αριστοτέλη στους ιδρυτές της Αμερικής

Οι Ιδρυτές Πατέρες συμφώνησαν με ορισμένες ιδέες του Αριστοτέλη, συμπεριλαμβανομένης της ιδέας ότι μια κυβέρνηση πρέπει να συμβάλλει στην εξασφάλιση της ευτυχίας των πολιτών της.

 Σύμφωνα με τον ιστορικό Gregory R. Johnson, η δυτική παράδοση της πολιτικής φιλοσοφίας μπορεί να γίνει κατανοητή ως μια συζήτηση μεταξύ «των υπερασπιστών της ατομικής ελευθερίας και της λαϊκής κυβέρνησης» και «εκείνων που υποτάσσουν την ατομική ελευθερία σε συλλογικούς στόχους που επιβάλλονται από τις άρχουσες ελίτ». Για τον Τζόνσον, ο Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων υποστήριζε τον ελιτισμό και τον κολεκτιβισμό, ενώ ο μαθητής του Αριστοτέλης εκπροσωπούσε την ελευθερία και τη δημοκρατία.

Αν και ο Άνταμς, ο Τζέφερσον και ο Χάμιλτον συμμερίζονταν την ανησυχία του Πλάτωνα για την πολιτική αρετή, δεν τους άρεσε η έμφαση που έδινε στους φιλόσοφους βασιλιάδες, μεταξύ άλλων. Ο Αριστοτέλης ανέπτυξε πολλές από τις αρχικές ιδέες του Πλάτωνα. Η επιρροή του στους εγκεφάλους πίσω από το αμερικανικό έργο είναι πιο θετική από αυτή του δασκάλου του, όπως φαίνεται από αυτές τις τρεις θεμελιώδεις έννοιες.

Ευτυχία πάνω απ' όλα

Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι η ευτυχία ήταν ένα καθολικό κίνητρο. Ό, τι κάνει ο καθένας στοχεύει στην ευημερία. Μετέφρασε αυτή τη διορατικότητα στην πολιτική: «Είναι προφανές ότι το καλύτερο σύνταγμα πρέπει να είναι εκείνη η οργάνωση στην οποία ο καθένας θα μπορούσε να κάνει το καλύτερο και να ζήσει μια ευλογημένα ευτυχισμένη ζωή». Ο πρωταρχικός ρόλος μιας κυβέρνησης είναι να δημιουργήσει θεσμούς που βοηθούν τους πολίτες να ζήσουν την καλύτερη δυνατή ζωή με τις λιγότερες αναπηρίες.

Οι Ιδρυτές Πατέρες πήραν αυτή την ιδέα στα σοβαρά. Η Αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας αναφέρει την «ευτυχία» δύο φορές. Η λέξη εμφανίζεται πρώτη στην περίφημη διακήρυξη των αναφαίρετων δικαιωμάτων, μεταξύ των οποίων είναι «η ζωή, η ελευθερία και η επιδίωξη της ευτυχίας». Η δεύτερη αναφορά είναι λίγο αργότερα, όπου το έγγραφο δηλώνει ότι μια νέα κυβέρνηση θα πρέπει να «οργανώσει την εξουσία της με τέτοια μορφή, ώστε [ο λαός] να φαίνεται πιο πιθανό να επηρεάσει την ασφάλεια και την ευτυχία του».

Ακριβώς όπως ο Αριστοτέλης, οι ιδρυτές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση δεν ήταν πραγματικά εκεί για να κυβερνήσει, αλλά για να παρέχει στους πολίτες τα μέσα και τα κίνητρα για να κυβερνήσουν τον εαυτό τους, ώστε να μπορούν να επιτύχουν την ευτυχία όπως έκριναν κατάλληλο.

Προτομή του Αριστοτέλη. Μάρμαρο, ρωμαϊκό αντίγραφο μετά από ελληνικό χάλκινο πρωτότυπο του Λύσιππου από το 330 π.Χ. Συλλογή Ludovisi, Εθνικό Μουσείο της Ρώμης, Παλάτι Altemps. (Κοινό κτήμα)

Ένα μικτό καθεστώς είναι καλύτερο από ένα καθαρό καθεστώς

Ο Αριστοτέλης ήταν πιο ρεαλιστής από τον Πλάτωνα. Καταλάβαινε ότι κάθε μορφή διακυβέρνησης ήταν ατελής. Η τυραννία, μια συχνή στρέβλωση της μοναρχίας, αποκλείει εντελώς την ευημερία επειδή οι τύραννοι κυβερνούν δεσποτικά πάνω σε όλα. Η αριστοκρατία είναι ο κανόνας μιας ικανής και καλοπροαίρετης μειοψηφίας, αλλά συχνά γίνεται ολιγαρχία όταν οι πλούσιοι υπονομεύουν τη δικαιοσύνη στο όνομα του ιδιωτικού συμφέροντος. Ο Αριστοτέλης εξίσωσε τη «δημοκρατία» με την αναρχική οχλοκρατία. Αποκάλεσε τη μορφή διακυβέρνησης που συνδέουμε με τις λαϊκές εκλογές «πολιτεία».

Για τον Αριστοτέλη, ένα μικτό καθεστώς θα μπορούσε να διορθώσει αυτές τις αναπόφευκτες ελλείψεις. Τα δύο συστήματα διακυβέρνησης που πίστευε ότι θα έκαναν τον καλύτερο συνδυασμό ήταν η πολιτεία και η αριστοκρατία. Καταρχήν, όλοι οι πολίτες πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα. Θα πρέπει επίσης να υποχρεούνται από το νόμο να σέβονται ο ένας τα δικαιώματα του άλλου. Αλλά για λόγους σταθερότητας και αποτελεσματικότητας, ένα κράτος θα πρέπει να κυβερνάται από άτομα με τα καλύτερα προσόντα, τα οποία θα επιλέγονται και θα παρακολουθούνται από τη λαϊκή συναίνεση.

Οι Ιδρυτές Πατέρες συμμερίζονταν αυτή την ιδέα στη θεωρία, αλλά δεν συμφωνούσαν με αυτήν στην πράξη. Ο Αλεξάντερ Χάμιλτον είπε ότι από τις «αρχαίες δημοκρατίες» έλειπε «ένα χαρακτηριστικό της καλής διακυβέρνησης. Ο ίδιος ο χαρακτήρας τους ήταν τυραννία». Ο James Madison επανέλαβε αυτό το συναίσθημα, περιγράφοντας τις αρχαίες δημοκρατίες ως «θεάματα αναταραχής και έριδος». Ωστόσο, οι Αμερικανοί ιδρυτές πίστευαν στην κυριαρχία του λαού, η οποία είχε κατασταλεί εντελώς από τη δρακόντεια βρετανική μοναρχία. Πίστευαν επίσης στη δύναμη της αριστείας να εμπνέει την πολιτική αρετή, να τροφοδοτεί την οικονομία και να ενθαρρύνει την ελευθερία.

Οι Ιδρυτές Πατέρες μας κοίταξαν προς το μέλλον του έθνους μας. Voinakh/Shutterstock

Οι συντάκτες του Συντάγματος αποφάσισαν τελικά να εφαρμόσουν αυτή τη μικτή θεωρία πιο σοβαρά, καταλήγοντας σε μια «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» ως τον καλύτερο συμβιβασμό. Οι άνθρωποι θα μπορούσαν να εκφράσουν τις προτιμήσεις τους εκλέγοντας αντιπροσώπους, οι οποίοι θα κυβερνούσαν για λογαριασμό τους, λαμβάνοντας παράλληλα υπόψη τα εταιρικά συμφέροντα. Σε γενικές γραμμές, αυτό το σχέδιο ήταν παρόμοιο με του Αριστοτέλη. Η ανησυχία του για μια σταθερή, μικτή κυβέρνηση συνεχίζει να διαμορφώνει την πολιτική σκέψη στον ελεύθερο κόσμο.

Η ύψιστη σημασία του κράτους δικαίου

 Ένα άλλο μάθημα πολύτιμο από τους Ιδρυτές Πατέρες ήταν η επιμονή του Αριστοτέλη στο κράτος δικαίου. Σε ένα απόσπασμα με μεγάλη επιρροή από τα «Πολιτικά», ο Αριστοτέλης έγραψε ότι «αυτός που θα έβαζε την υπέρτατη δύναμη στο μυαλό, θα την τοποθετούσε στον Θεό και στους νόμους. Αλλά αυτός που εμπιστεύεται στον άνθρωπο, το δίνει σε ένα θηρίο, γιατί τέτοιες είναι μερικές φορές οι ορέξεις του. Γιατί το πάθος επηρεάζει εκείνους που βρίσκονται στην εξουσία, ακόμα και τους καλύτερους ανθρώπους».

Μαζί με την εκτίμησή του για μια μικτή κυβέρνηση, η πίστη του Αριστοτέλη σε ένα δίκαιο κράτος δικαίου ενέπνευσε τον διαχωρισμό της αμερικανικής κυβέρνησης σε τρεις συμπληρωματικούς κλάδους με καθήκον και ικανότητα να ελέγχουν ο ένας τον άλλον.

Ένα δίκαιο νομικό σύστημα θα πρέπει να εμποδίζει οποιονδήποτε να κάνει κατάχρηση εξουσίας για φαύλους σκοπούς, μια πιθανότητα που ο Αριστοτέλης αναγνώρισε ως τον χειρότερο κίνδυνο για μια κοινωνία. Για να γίνει αυτό, ο νόμος πρέπει να βασίζεται στη λογική και τις θεϊκές αρχές, όχι σε αυθαίρετους κανόνες που προωθούν την μερικές φορές αρχέγονη και παθιασμένη φύση του ανθρώπου

Στα «Έργα για την Κυβέρνηση», ο Τζον Άνταμς έδωσε την ερμηνεία του για αυτό το απόσπασμα: «Ο Αριστοτέλης λέει, ότι 'μια κυβέρνηση όπου μόνο οι νόμοι θα πρέπει να υπερισχύουν, θα ήταν η βασιλεία του Θεού'. Αυτό δείχνει πράγματι ότι αυτός ο μεγάλος φιλόσοφος είχε μεγάλο θαυμασμό για μια τέτοια κυβέρνηση». Ο Άνταμς συμμεριζόταν αυτόν τον θαυμασμό, όπως και το πλήθος των προσωπικοτήτων που έθεσαν τα θεμέλια για την Αμερικανική Δημοκρατία.

Το Καπιτώλιο των ΗΠΑ όπως φαίνεται από το κτίριο του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ. Αυτοί οι δύο κλάδοι, σε συνδυασμό με τον εκτελεστικό κλάδο, αποτελούν τους τρεις κλάδους της αμερικανικής κυβέρνησης: νομοθετική, δικαστική και εκτελεστική. debaird/CC BY-SA 2.0

Οι Ιδρυτές Πατέρες υιοθέτησαν πολλές άλλες αριστοτελικές αντιλήψεις, συμπεριλαμβανομένης της έμφασης του φιλοσόφου στο αδιαχώριστο της πολιτικής ακεραιότητας και της πολιτικής αρετής, την οποία μοιράστηκε με τον Πλάτωνα και σχεδόν κάθε άλλο κλασικό φιλόσοφο. Το γεγονός ότι ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης θα θεωρούνταν άξιοι να διαμορφώσουν ένα πολιτικό σχέδιο που εκτυλίχθηκε 2.000 χρόνια μετά το θάνατό τους σηματοδοτεί την ιδιοφυΐα τους. Δείχνει επίσης τον σεβασμό των Ιδρυτών Πατέρων για την κλασική παράδοση, την προέλευση της πνευματικής κληρονομιάς της Δύσης.

Όσον αφορά την ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, η επιρροή του Αριστοτέλη ήταν απίστευτα διάχυτη, ίσως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο αρχαίο στοχαστή.

https://www.theepochtimes.com/