ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΔΡΟΜΟΙ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΟΙ ΗΠΑ ΚΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΕΠΕΛΕΞΑΝ
Το 2016, η Κίνα ξεπέρασε τις ΗΠΑ σε ΑΕΠ μετρημένο με όρους αγοραστικής δύναμης (PPP).
Λίγο αργότερα, ο πάντοτε σοβαρός και εκ Σινγκαπούρης ορμώμενος αναλυτής Kishore Mahbubani είχε διατυπώσει το γεγονός ότι οι ΗΠΑ βρισκόντουσαν μπροστά από ένα σταυροδρόμι: είτε να αποδεχτούν την φυσική εξέλιξη των πραγμάτων και να συμβιβαστούν με την απώλεια της πρωτοκαθεδρίας είτε να μην την αποδεχτούν και να εξαπολύσουν πόλεμο.
Θα ήταν άλλωστε παράλογο. Μια χώρα με περισσότερες από 750 στρατιωτικές βάσεις σε 80 χώρες (https://www.business-standard.com/.../st-martin-s-island...) δεν έχει οικοδομήσει όλον αυτόν τον τεράστιο μηχανισμό βίας για να αποδεχτεί στωικά τη μοίρα της.
Οι ΗΠΑ όμως δεν επέλεξαν, επίσης, τα πολιτικο-οικονομικά μέσα περιορισμού της κινεζικής ανόδου από τη μία, και της επανεκκίνησης της εκβιομηχάνισης στη χώρα από την άλλη. Ακριβέστερα, δεν βασίστηκαν σε αυτά. Βεβαίως και πέρασαν δασμούς και περιορισμούς στα κινεζικά αγαθά, βεβαίως και κατέβαλαν προσπάθειες να περιορίσουν την κινεζική πρόσβαση στις αγορές, με μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη, λιγότερη ίσως σε άλλες χώρες και ηπείρους.
Ωστόσο επουδενί δεν επέλεξαν τον δρόμο της δικής τους επαναβιομηχάνισης. Οι λόγοι για αυτό είναι πολλοί: σίγουρα, βασικός λόγος είναι η διαφορά κέρδους από την υπερεκμετάλλευση της εργασίας εκτός ΗΠΑ σε σχέση με τους αμερικανικούς μισθούς (και το κέρδος που επιτρέπει επιπροσθέτως η ισχύς του δολαρίου έναντι ασθενέστερων νομισμάτων με τα οποία πληρώνεται η ξένη εργασία), αλλά επίσης και ο βαθμός στον οποίο ο διαφορά αυτή επιτρέπει και στους Αμερικανούς την κατανάλωση σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο από αυτόν που θα ήταν εφικτός αν έπρεπε να αγοράσουν προϊόντα που θα έφτιαχναν...οι ίδιοι (ο μισθός για τη βιομηχανική εργασία θα ήταν τέτοιος που θα δυσκόλευε ο ίδιος την καταναλωτική τους πρόσβαση σε αγαθά, λόγου της ανάλογης, και αλματώδους ανόδου στις τιμές τους).
Υπάρχουν όμως και άλλοι, εξίσου σοβαροί λόγοι: Η επαναβιομηχάνιση των ΗΠΑ θα σήμαινε επαναθεμελίωση της εργατικής τάξης στη χώρα, και συνεπώς των συνδικάτων και εργατικών ενώσεων, και συνεπώς προκλήσεις εκ νέου στον χώρο της ιδεολογίας. Ούτε οι ΗΠΑ ούτε καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν επιθυμούν μια βιομηχανική εργατική τάξη. Οι εν πολλοίς παρασιτικές τάξεις που έχει παράξει η αποβιομηχάνιση είναι απείρως πιο πειθήνιες και εύκολα χειραγωγήσιμες. Και υπάρχει πάντα και η περιβαλλοντική επιδείνωση που φέρνει η βιομηχανία, την οποία οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους προτιμούν να φορτώνουν σε χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, ενώ οι ίδιες επαίρονται για "περιβαλλοντική πολιτική" και "αποανάπτυξη". Είναι σαφώς βολικότερα έτσι.
Δεν είναι λοιπόν εφικτή ούτε και επιθυμητή η επαναβιομηχάνιση των ΗΠΑ και των ευρωπαίων συμμάχων τους. Ωστόσο, εμπορικά αγαθά πρέπει να συνεχίσουν να παράγονται. Και πρέπει να συνεχίσουν να τα παράγουν άλλοι, κάπου αλλού, προς όφελος των δυτικών καταναλωτών. Αυτό φυσικά γινόταν για πολλά χρόνια. Αλλά η άνοδος της Κίνας σήμαινε ότι και αυτός ο δρόμος παρουσίαζε πλέον έντονους κινδύνους: αντί να υπηρετούν τους αφέντες τους στη Δύση, οι άνθρωποι στην Ασία και αλλού θα μπορούσαν να βελτιώνουν τη δική τους ζωή και τις δικές τους οικονομίες. Αυτή η πραγματικότητα ήταν που δήλωσε την ύπαρξη της επισήμως το 2016.
Οι ΗΠΑ λοιπόν ούτε μπορούν να ανεχθούν την απώλεια της πρωτοκαθεδρίας, ούτε δέχονται να αναλάβουν εκ νέου τον ρόλο της βιομηχανικής υπερδύναμης, ούτε δέχονται να τον αναλάβει άλλη χώρα αν αυτή γιγαντωθεί ως συνέπεια οικονομικά.
Συνεπώς μένει μόνο ένας δρόμος: η δια της βίας επιβολή στις χώρες με μεγάλες παραγωγικές δυνάμεις της βιομηχανικής παραγωγής προς όφελος της Δύσης και όχι του εαυτού τους. Αυτό σημαίνει πρωτίστως συντριβή της εθνικής τους κυριαρχίας και της δυνατότητάς τους να παίρνουν αποφάσεις για τον εαυτό τους και για το δικό τους συμφέρον. Σημαίνει νέα αποικιοκρατία, που θα έχει ως πρώτιστο μέλημα τον απόλυτο έλεγχο στη βιομηχανική παραγωγή άλλων: των μισθών, του πού θα πηγαίνουν τα εμπορεύματα, του ποσοστού κέρδους για τους αμερικανούς ιδιοκτήτες της ασιατικής ή αφρικανικής ή λατινοαμερικανικής εργασίας.
Σημαίνει, με λίγα λόγια, αποικιακή δουλεία. Και σε αυτό έχει προ πολλού ήδη συμφωνήσει και η ΕΕ της Γερμανίας και της Γαλλίας, για αυτό και δεν προβληματίζονται και ιδιαιτέρως που η βιομηχανία τους διαλύεται (ειδικά της Γερμανίας): θα εργάζονται άλλοι για λογαριασμό των ευρωπαϊκών παρασίτων στο αμερικανικό μεγαπαράσιτο. Φυσικά, υπό την απειλή εξάλειψης αν δεν το κάνουν.
-------Δεν γνωρίζω--δεν έχω τρόπο να γνωρίζω--αν οι γύρω μου έχουν αντιληφθεί ποιος είναι ο στρατηγικός στόχος των ΗΠΑ.
Ο στρατηγικός στόχος των ΗΠΑ δεν είναι ο απόλυτος και αρραγής έλεγχος της Μέσης Ανατολής. Αυτό είναι τακτικό μέσο. Δεν είναι η συντριβή και η κατάτμηση της Ρωσίας. Κι αυτό είναι τακτικό μέσο. Δεν είναι καν η συντριβή και η κατάτμηση της Κίνας. Κι αυτό είναι τακτικό μέσο.
Ο στρατηγικός στόχος των ΗΠΑ είναι η μετατροπή του μη δυτικού πλανήτη σε ένα τεράστιο στρατόπεδο δούλων, που θα εργάζονται όλη μέρα για να τρέφονται τα μητροπολιτικά παράσιτα που δεν παράγουν τίποτε: τα χοντρά παράσιτα, οι δισεκατομμυριούχοι, πιο πλουσιοπάροχα όλων, τα επικουρικά τους παράσιτα--πολιτικοί, "σελέμπριτι", "ινφλουενσερ", "δημοσιογράφοι", "διανοούμενοι" και όλη η τεράστια αυλή του μητροπολιτικού ιμπεριαλιστικού παρασίτου λιγότερο. Και, σε κάποια γεωγραφική απόσταση, όλοι οι συνεργοί στη νέα υποδούλωση τεράστιων πληθυσμών του πλανήτη. Με πρώτη και καλύτερη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι ΗΠΑ δεν κάνουν κάτι που δεν το έχουν ξανακάνει. Και όχι απλώς στο έδαφος τους, με τους Αφρικανούς δούλους--και πιο πριν τους Ινδιάνους, που δεν άντεξαν και πέθαναν κατά εκατομμύρια. Έχουν εδώ και δεκαετίες οργανώσει και χρηματοδοτήσει στρατόπεδα συγκέντρωσης δούλων στον μη δυτικό κόσμο, για δωρεάν εργασία στις πολυεθνικές τους. Στην Ινδονησία, για παράδειγμα, τo 1965. Οι εργάτες εξοντώθηκαν κι εκεί όπως στη ναζιστική Γερμανία. Απλώς δεν ενδιαφέρεται κανείς για το γεγονός.
Οι ΗΠΑ δεν έχουν κανέναν σκοπό να συντρίψουν τους εχθρούς τους για να ανακάμψουν οι ίδιες παραγωγικά. Οι ΗΠΑ διενεργούν το ναζιστικό OstPlan, αυτό που σταμάτησε η ΕΣΣΔ προκειμένου να μη μεταμορφωθεί σε τεράστια γερμανική δουλοπαροικία, σε παγκόσμια κλίμακα. Οι νέοι δούλοι μπορεί να ονομάζονται συγκυριακά πρόσφυγες. Πολύ σύντομα θα εμφανιστούν τεράστια στρατόπεδα συγκέντρωσης για αυτούς. Και θα εμφανιστούν οι εταιρείες που θα τα διευθύνουν. Άλλωστε, αυτό γίνεται εδώ και χρόνια με τους αιχμάλωτους των αμερικανικών φυλακών, που εργάζονται δωρεάν για τις αμερικανικές πολυεθνικές ή και μικρότερες ακόμη εταιρίες. Πάντα υπό την απειλή των όπλων και την προοπτική του θανάτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου