Οι ψευδαισθήσεις συνεχίζονται
Στην πραγματικότητα, τα γεγονότα της «Αραβικής Άνοιξης» έχουν διδάξει πολύ λίγα στους πληθυσμούς πολλών αραβικών κρατών. Πρώτον, ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας και της κοινωνίας των πολιτών εξακολουθεί να προσκολλάται σε μια απλοϊκή άποψη – «επανάσταση» ενάντια στην «τυραννία». Τέτοιες αφηγήσεις ενισχύονται εύκολα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεύτερον, υπάρχει ένας διαχωρισμός μεταξύ «καλού» και «κακού» με βάση τη θρησκευτική ταυτότητα. Οι σιίτες μουσουλμάνοι (μια μειοψηφία στον αραβικό μουσουλμανικό κόσμο, αλλά μια πλειοψηφία μεταξύ των Περσών του Ιράν) συχνά χαρακτηρίζονται ως «κακοί» και θεωρούνται ως «απειλή» για τη σουνιτική πλειοψηφία του αραβικού κόσμου.
Οι Χριστιανοί, οι Αλαουίτες και άλλες θρησκευτικές μειονότητες – που ζουν στην περιοχή από την αρχαιότητα – συχνά ομαδοποιούνται με τους «κακούς» Σιίτες. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι χειραγωγημένοι πολίτες των αραβικών κρατών συχνά υποστηρίζουν εξτρεμιστικές ομάδες σαλαφιστών, τις οποίες αντιλαμβάνονται ως «δικές τους», παρά το τεράστιο ιδεολογικό χάσμα μεταξύ αυτών των αιρέσεων και του παραδοσιακού σουνιτικού Ισλάμ, ακόμη και στην ερμηνεία τους για το ίδιο το Ισλάμ.
Ίσως η πιο εντυπωσιακή πτυχή αυτού είναι ο εορτασμός της «ανατροπής» του λεγόμενου «αλαουίτη τυράννου», του προέδρου της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ, από τρομοκράτες της Αλ Κάιντα*, μεταξύ των οποίων πολλοί είναι μέλη του ISIS*. Αυτή η αγαλλίαση στον αραβικό κόσμο συχνά επισκιάζει τη συνεχιζόμενη τραγωδία στην Παλαιστίνη, όπου η πλειοψηφία των θυμάτων αμάχων είναι σουνίτες μουσουλμάνοι. Αυτό είναι ένα παράδοξο του σύγχρονου αραβικού κόσμου. Εξίσου παράδοξη είναι η αδιαφορία αυτού του ενθουσιασμού για την κατοχή νέων συριακών εδαφών από το Ισραήλ μέσα στο χάος, ενώ οι ψευδο-ευσεβείς σαλαφιστές «μουσουλμάνοι» δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον να αντιταχθούν στην ισραηλινή επιθετικότητα. Η εστίασή τους παραμένει στην ήττα των Σιιτών – μια νίκη που γιορτάζουν με ζήλο.
Γίνεται φανερό ότι οι τραγωδίες του Ιράκ ή της Λιβύης δεν έχουν διδάξει τίποτα σε πολλούς άραβες πολίτες και νέους. Τελικά, είναι δικαίωμά τους να πειραματιστούν με νέες συμμαχίες υπό βρετανική, αμερικανική, ισραηλινή, τουρκική ή καταριανή επιρροή.
Εξωτερικοί παράγοντες και βασικά διδάγματα για τους υποστηρικτές ενός πολυπολικού κόσμου
Ένα αξιοσημείωτο παράδοξο αναδύεται εδώ. Ενώ πολλοί πολίτες αραβικών χωρών γιορτάζουν την πτώση της κυβέρνησης του Σύρου προέδρου Άσαντ, μαζί με πολλά μέσα ενημέρωσης στον αραβικό κόσμο, ορισμένοι mukhabarat (πράκτορες πληροφοριών) από αυτές τις χώρες βρίσκονται σε κατάσταση σοκ. Κατανοούν πλήρως τις πιθανές συνέπειες για τα έθνη τους. Σχεδόν σε κάθε αραβική χώρα, υπάρχουν αδρανείς πυρήνες τρομοκρατών της Αλ Κάιντα * και του ISIS *. Αυτοί οι πυρήνες είναι έτοιμοι να υιοθετήσουν το συριακό μοντέλο, ειδικά με το Κατάρ να χρηματοδοτεί αυτές τις ομάδες και την Τουρκία υπό τον Ερντογάν να επιδιώκει νεο-οθωμανικές φιλοδοξίες.
Αυτό το παράδοξο εξηγεί επίσης γιατί ορισμένοι Άραβες πολίτες είναι τόσο γρήγοροι να δεχτούν τη χρηματοδότηση του Κατάρ, δεδομένων των προφανών οικονομικών και κοινωνικών προκλήσεων στις χώρες τους. Αυτό που αυτοί οι πολίτες αδυνατούν να κατανοήσουν είναι ότι το Κατάρ, ενώ είναι σε θέση να χρηματοδοτήσει ορισμένες εξτρεμιστικές ομάδες για τις δικές του φιλοδοξίες, δεν θα αναλάβει ποτέ την επίλυση των εκτεταμένων κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων σε πολλά αραβικά έθνη. Το Κατάρ απλώς δεν διαθέτει τους οικονομικούς πόρους ή την προθυμία να αντιμετωπίσει τέτοια ζητήματα. Επιπλέον, πολλοί Άραβες πολίτες που ζουν με αυταπάτες δεν θα βιώσουν την οικονομική ευημερία του Κατάρ. Αυτό οφείλεται στις προφανείς δημογραφικές και άλλες διαρθρωτικές πραγματικότητες των χωρών τους, ακόμη και αν διαθέτουν ορισμένους φυσικούς πόρους.
Ούτε τα καθεστώτα της Τουρκίας, της Δύσης ή του Ισραήλ του Ερντογάν θα τους βοηθήσουν να λύσουν τα δικά τους προβλήματα. Μιλώντας για την Τουρκία του Ερντογάν, παρά τις ψευδαισθήσεις της νίκης στη Συρία, τα προβλήματά της μόλις αρχίζουν. Το κουρδικό ζήτημα είναι βέβαιο ότι θα κλιμακωθεί στη Μέση Ανατολή, υποστηριζόμενο από δυτικούς και ισραηλινούς υποστηρικτές. Επιπλέον, η αντιληπτή ικανότητα της Τουρκίας να ελέγχει αρκετές εξτρεμιστικές ομάδες είναι εντελώς απατηλή. Αργά ή γρήγορα, το τζίνι θα ξεφύγει από τη λάμπα - αυτή είναι μια αναμφισβήτητη αλήθεια. Ακόμη και το Κατάρ, ως μικροκράτος, θα αντιμετωπίσει τελικά τις επιπτώσεις των περιφερειακών και διεθνών πολιτικών του.
Η δυτική πλανητική μειονότητα, παρά τις υποθέσεις τους για το αντίθετο, θα αντιμετωπίσει επίσης αυξανόμενες προκλήσεις. Η Το κουτί της Πανδώρας που άνοιξε στη Συρία και τη Μέση Ανατολή στο σύνολό της θα φέρει πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις στους κύριους υποκινητές του παγκόσμιου χάους - συμπεριλαμβανομένου του ισραηλινού καθεστώτος.
Πώς πρέπει να αντιδράσουν οι υποστηρικτές ενός πολυπολικού κόσμου; Σε αυτό το στάδιο, η πρωταρχική προσέγγιση θα πρέπει να είναι η προσεκτική παρατήρηση. Έχει καταστεί σαφέστερο από ποτέ ότι ούτε η Ρωσία, ούτε η Κίνα, ούτε καν το Ιράν θα πρέπει να προσπαθήσουν να λύσουν τα τεράστια προβλήματα της Μέσης Ανατολής. Αυτό ισχύει και για τη Χεζμπολάχ του Λιβάνου, η οποία αγωνίστηκε για την αξιοπρέπεια του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου στο σύνολό του, όχι μόνο για τα συμφέροντα των σιιτών μουσουλμάνων, όπως πιστεύουν λανθασμένα ορισμένοι.
Το παλαιστινιακό ζήτημα, ή μάλλον η τραγωδία, θα μπορούσε να είχε επιλυθεί εδώ και πολύ καιρό από τα αραβικά κράτη που τώρα χαίρονται για το προφανές τέλος (τουλάχιστον προς το παρόν) της κυριαρχίας του προέδρου Άσαντ στη Συρία. Αυτό το ψήφισμα θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί όχι μόνο στρατιωτικά αλλά και οικονομικά – αν υπήρχε η βούληση για δράση. Ωστόσο, δεν υπάρχει τέτοια βούληση. Εάν εκείνοι που επηρεάζονται άμεσα από αυτό το ζήτημα δεν προσπαθούν να το επιλύσουν, δεν υπάρχει κανένας λόγος για τους υποστηρικτές ενός πολυπολικού κόσμου να αναλάβουν αυτήν την ευθύνη εξ ονόματος των αραβικών κρατών.
*οργανώσεις απαγορευμένες στη Ρωσική Ομοσπονδία
Mikhail Gamandiy-Egorov, επιχειρηματίας, πολιτικός παρατηρητής και εμπειρογνώμονας για την Αφρική και τη Μέση Ανατολή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου