Το πολιτικό Ισλάμ επανέφερε τον αυταρχισμό με το πρόσχημα της δημοκρατίας, διαιωνίζοντας τον αποκλεισμό και τον κατακερματισμό
Εν μέσω των βαθιών μετασχηματισμών στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, μετά και από τις ραγδαίες εξελίξεις στη Συρία όπου η συστηματική προπαγάνδα και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις οδήγησαν στην κατοχή τμημάτων της χώρας από το Ισραήλ, το δικαίωμα του συριακού λαού να επιλέξει τη μοίρα του παραμένει εσωτερικό ζήτημα.
Ωστόσο, είναι προφανές ότι ένα μακροχρόνιο διεθνές και περιφερειακό σχέδιο στοχεύει τώρα να διαλύσει τα εθνικά κράτη και να τα αντικαταστήσει με συστήματα που εξαρτώνται από εξτρεμιστικά πολιτικά ισλαμιστικά κινήματα. Αυτές οι κινήσεις ευθυγραμμίζονται με τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ, όπως τόνισα σε προηγούμενο άρθρο μου.
Αυτές οι εξτρεμιστικές ομάδες, εκμεταλλευόμενες το όνομα του Ισλάμ, έχουν διαπράξει τρομοκρατία σε όλες τις μορφές της. Κάτω από διάφορα καλύμματα, παραμένουν εργαλεία για εξωτερικές δυνάμεις που επιδιώκουν να υπονομεύσουν τα εθνικά κράτη και τις συνιστώσες τους. Παραδείγματα από την Αίγυπτο, την Αλγερία, την Τυνησία, το Σουδάν, τη Συρία, το Ιράκ και τη Γάζα καταδεικνύουν τις προσπάθειες για την εδραίωση αυτής της προσέγγισης παρά τις αποτυχίες της σε προηγούμενες προσπάθειες. Η λεγόμενη «αραβική άνοιξη» ή η διαστρέβλωση των γνήσιων δημοκρατικών φιλοδοξιών χρησίμευσε για την προώθηση αυτών των στόχων.
Πολιτικό Ισλάμ στη Συρία: Ένα εργαλείο για διαίρεση και διάλυση
Από την έναρξη της συριακής κρίσης το 2011, η χώρα έχει γίνει πεδίο μάχης διεθνών συγκρούσεων. Ισλαμιστικές φατρίες όπως το Μέτωπο Νούσρα (Al-Nusra), το ISIS («Ισλαμικό Κράτος») και η Al-Qaeda έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη στόχευση του εθνικού κράτους και της ποικιλόμορφης κοινωνίας του μέσω της τρομοκρατίας. Σήμερα, αυτές οι ομάδες λειτουργούν υπό νέα πανό, όπως το «Hayat Tahrir al-Sham», (HTS) παρουσιάζοντας μια επίφαση μετριοπάθειας ενώ επιδιώκουν τους ίδιους γεωπολιτικούς στόχους.
Οι ΗΠΑ, η Τουρκία και το Ισραήλ υποστήριξαν αυτές τις φατρίες για να προωθήσουν τις ατζέντες τους: την ηγεμονία των ΗΠΑ, τις τουρκικές νεο-οθωμανικές φιλοδοξίες και τον ισραηλινό επεκτατισμό. Η υποστήριξή τους σε αυτές τις ομάδες είχε στόχο να αποδυναμώσει τη Συρία και το Ιράκ, κατακερματίζοντάς τες σε σεχταριστικά μίνι-κράτη για να εξασφαλίσουν τον εύκολο έλεγχο και την υλοποίηση των στόχων τους.
Γάζα: Διαίρεση και το σχέδιο Εθνικής Κρίσης
Το 2007, η Χαμάς κατέλαβε τον έλεγχο της Γάζας, εμβαθύνοντας τις διαιρέσεις στο παλαιστινιακό πολιτικό τοπίο. Αυτό συνέβη παρά τη συμμετοχή της Χαμάς στις εκλογές που προέκυψαν από τις Συμφωνίες του Όσλο, στις οποίες το κίνημα αντιτάχθηκε.
Η διακυβέρνηση της Χαμάς έθεσε προτεραιότητα σε μια ατζέντα που δεν είχε σχέση με την ιστορική κληρονομιά του παλαιστινιακού εθνικού κινήματος. Αυτή η κατάσταση διάβρωσε τα θεμέλια του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, αποδυναμώνοντας το παλαιστινιακό σχέδιο για κυριαρχία και ανεξαρτησία.
Το Ισραήλ εκμεταλλεύτηκε αυτή τη διαίρεση, υποστηριζόμενη από εξωτερικούς παράγοντες όπως το Κατάρ και η Τουρκία, υπό τη στρατηγική έγκριση των ΗΠΑ. Αυτή η ευθυγράμμιση έδωσε τη δυνατότητα στο Ισραήλ να συνεχίσει τον αποκλεισμό του στη Γάζα και να επεκτείνει τους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη, υπονομεύοντας την Παλαιστινιακή Αρχή και ενισχύοντας τις πολιτικές του απαρτχάιντ.
Το πολιτικό Ισλάμ στην Αίγυπτο, την Αλγερία, την Τυνησία και το Σουδάν
Οι εμπειρίες του πολιτικού Ισλάμ σε αυτές τις χώρες καταδεικνύουν περαιτέρω τις αποτυχίες του.
Στην Αλγερία, ισλαμιστικές ομάδες πυροδότησαν έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο τη δεκαετία του 1990.
Στην Αίγυπτο, η σύντομη διακυβέρνηση των Αδελφών Μουσουλμάνων υπό τον Μοχάμεντ Μόρσι αποκάλυψε την αδιαφορία τους για τις εθνικές προτεραιότητες, συμπεριλαμβανομένων των αμφιλεγόμενων συμβιβασμών για το Σινά.
Η Τυνησία αντιμετώπισε πολιτικό και κοινωνικό κατακερματισμό υπό την ηγεσία της Ennahda μετά το 2011.
Το Σουδάν, υπό το καθεστώς της Αδελφότητας του Omar al-Bashir, γνώρισε οικονομική παρακμή και διαίρεση, με αποκορύφωμα τη συνεχιζόμενη αστάθεια της χώρας.
Ο Ρόλος των Εξωτερικών Δυνάμεων: Προώθηση του Χάους μέσω του Πολιτικού Ισλάμ
Οι ΗΠΑ και η Τουρκία προσπάθησαν να διαλύσουν τα εθνικά κράτη ενθαρρύνοντας ισλαμιστικά κινήματα, όπως φαίνεται στη λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη».
Το Ιράν, αφού ανέτρεψε τον Σάχη, επιδίωξε επίσης τον περιφερειακό επεκτατισμό, εκμεταλλευόμενος το κενό που άφησε η απουσία ενός συνεκτικού αραβικού σχεδίου.
Αυτές οι δυνάμεις υποστήριξαν ομάδες όπως η Hayat Tahrir al-Sham στη Συρία και η Hamas στη Γάζα, χρησιμοποιώντας τις ως εργαλεία για τη διαιώνιση της αστάθειας. Ο στόχος δεν ήταν ποτέ ο πραγματικός εκδημοκρατισμός, αλλά η διατήρηση του ελέγχου και η μακροπρόθεσμη αποδυνάμωση των εθνικών κρατών.
Από τα μονοκομματικά καθεστώτα στο εξτρεμιστικό πολιτικό Ισλάμ
Ενώ τα μονοκομματικά συστήματα στον αραβικό κόσμο διέπραξαν λάθη, κατάφεραν να διατηρήσουν την κρατική ενότητα και την εθνική ανεξαρτησία.
Αντίθετα, το πολιτικό Ισλάμ επανέφερε τον αυταρχισμό με το πρόσχημα της δημοκρατίας, διαιωνίζοντας τον αποκλεισμό και τον κατακερματισμό.
Προς ένα Νέο Δημοκρατικό Εθνικό Σχέδιο
Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα αραβικά έθνη σήμερα απαιτούν μια επιστροφή στην έννοια των δημοκρατικών εθνικών κρατών που προασπίζουν τα δικαιώματα, τη δικαιοσύνη και την κυριαρχία.
Η αντιμετώπιση του σχεδίου του πολιτικού Ισλάμ, που υποστηρίζεται από εξωτερικές δυνάμεις, ξεκινά με την ανοικοδόμηση κοινωνικών συμβάσεων, την ιεράρχηση των εθνικών συμφερόντων και την υιοθέτηση περιεκτικών δημοκρατικών πολιτικών. https://kosmodromio.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου