Pepe Εscοbar ΤΟ Q&A ΤΟΥ ΠOYTΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΩΝ FOREVER WARS

 

Pepe Εscοbar: ΤΟ Q&A ΤΟΥ ΠOYTΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΩΝ FOREVER WARS

Μίλησε για τεσσεράμισι ώρες, σχεδόν ασταμάτητα, εξετάζοντας τα αποτελέσματα του 2024, κατέχοντας όλα τα γεγονότα.

Η απευθείας γραμμή του έλαβε πάνω από 2 εκατομμύρια ερωτήσεις, από τη Ρωσία και όλο τον κόσμο. Και έπρεπε να στεφανώσει την παράσταση με άνθηση, σε μια φλέβα «το έκανα, με τον τρόπο μου»:

«Πιστεύω ότι όχι μόνο έσωσα απλώς [τη Ρωσία], αλλά απομακρυνθήκαμε από το χείλος της αβύσσου».

Το ρεκόρ θα το επιβεβαίωνε, σε σύγκριση με την άθλια κατάσταση της Ρωσίας που κληρονόμησε όταν εξελέγη για πρώτη φορά πρόεδρος τον Μάρτιο του 2000.

Οι ερωτησεις στον προέδρο Πούτιν στο τέλος του έτους περιέχουν αρκετή ουσία για να αποσυσκευαστεί για εβδομάδες, αν όχι μήνες. Ας επικεντρωθούμε εδώ στο σημερινό γεωπολιτικό σταυροδρόμι μας: τους Αιώνιους Πολέμους στη Δυτική Ασία και την Ουκρανία, δύο φορείς της τυπικής αυτοκρατορικής κίνησης, τώρα ενωμένοι σε ένα Omni-πόλεμος.

Ο Πούτιν δήλωσε ότι «ήρθαμε στη Συρία για να αποτρέψουμε έναν θύλακα τρομοκρατών (...) Σε γενικές γραμμές, ο στόχος μας έχει επιτευχθεί».

Το αν η Συρία παραμένει «ελεύθερη από τρομοκράτες» μένει να το δούμε: ο νέος, «χωρίς αποκλεισμούς», μετονομασμένος σε ξύπνιο Εμίρη της Δαμασκού, ο al-Jolani, ένας Σαουδάραβας υπήκοος, είναι πιστοποιημένος σαλαφιστής-τζιχαντιστής με ακόμα αμερικανική επικήρυξη 10 εκατομμυρίων δολαρίων στο κεφάλι του. Ο «θύλακας» περιλαμβάνει τώρα το μεγαλύτερο μέρος της πρώην συριακής κυρίαρχης επικράτειας, που κατά τα άλλα καταλαμβάνεται παράνομα από τζιχαντιστικές συμμορίες και σιωνιστές ασκούμενους lebensraum.

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η Ρωσία παρενέβη για πρώτη φορά στη Συρία το 2015 όχι τόσο για να διατηρήσει την πρόσβαση στα ζεστά νερά της Ανατολικής Μεσογείου: αλλά κυρίως για να προστατεύσει τους ιερούς χριστιανικούς ορθόδοξους χώρους στη Δαμασκό. Ο Χριστιανισμός γεννήθηκε στη Δαμασκό (θυμηθείτε τον Απόστολο Παύλο) – όχι στην Ιερουσαλήμ. Όταν ο Πούτιν πήγε στη Δαμασκό, βρισκόταν σε ένα ορθόδοξο χριστιανικό προσκύνημα: ερχόμενος από την Τρίτη Ρώμη (Μόσχα) για να υποβάλει τα σέβη του στον πρόδρομο της πρώτης Ρώμης, το λίκνο του Χριστιανισμού.

-Όλα ξεκίνησαν με το Timber Sycamore

Στην ευρύτερη γεωπολιτική εικόνα της Λεβαντίνης, ο Πούτιν έχει δίκιο. Η CIA εφηύρε την επιχείρηση Timber Sycamore το 2012 για να εκπαιδεύσει και να οπλίσει τους «μετριοπαθείς αντάρτες» για να ανατρέψουν τον Άσαντ – ξοδεύοντας πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια ετησίως: η πιο εκτεταμένη μυστική επιχείρηση της CIA από την τζιχάντ στο Αφγανιστάν τη δεκαετία του 1980.

Το Ηνωμένο Βασίλειο, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και η Ιορδανία ήταν εταίροι της Sycamore. Τα τελευταία χρόνια, το Πεντάγωνο πήδηξε για να «προετοιμάσει» τη Hayat Tahrir al-Sham (HTS), την «μαλακή» ομάδα διάσπασης του ISIS.

Τελικά, ήταν σχεδόν 14 χρόνια τοξικών κυρώσεων των ΗΠΑ και αδυσώπητου πολέμου πολιορκίας που οδήγησαν στην τελική πράξη, με Ουκρανούς εκπαιδευτές drones, βουνά από μετρητά του Κατάρ και το τουρκικό πεζικό της Αλ Κάιντα (όχι περισσότερους από 350 μαχητές, σύμφωνα με τον ίδιο τον Πούτιν).

Τώρα είναι θέμα προσαρμογής. Ο Πούτιν είπε ότι «έχουμε δημιουργήσει σχέσεις με όλους εκείνους που ελέγχουν την κατάσταση στο έδαφος (...) Οι περισσότερες χώρες αναμένουν ότι οι ρωσικές βάσεις θα παραμείνουν (...) Τα συμφέροντά μας πρέπει να συμπίπτουν, ένα ζήτημα που απαιτεί επίπονη εξέταση».

Υπενθύμισε επίσης σε όλους ότι η πολιτική είναι η τέχνη του συμβιβασμού - και η στρατηγική προτεραιότητα της Ρωσίας είναι να διατηρήσει τις βάσεις στην Ταρτούς και το Hmeimim.

Ο Πούτιν απέρριψε την ιδέα ότι η Ρωσία έχει αποδυναμωθεί από την πτώση του Άσαντ στη Συρία, παραθέτοντας τα λόγια του Μαρκ Τουέιν: «Οι φήμες για το θάνατό μου είναι πολύ υπερβολικές».

Αντ 'αυτού, πρότεινε πρακτικά ότι οι ρωσικές βάσεις θα μπορούσαν να παρέχουν ανθρωπιστική βοήθεια: μπορεί κανείς να φανταστεί τον πληθυσμό μιας βαθιά πολωμένης, κατακερματισμένης Συρίας να διαφωνεί με τους σαλαφιστές-τζιχαντιστές για να πάρουν το μερίδιό τους. Αν συνέβαινε αυτό, η Ρωσία θα βρισκόταν σε άμεσο ανταγωνισμό βοήθειας με τη συλλογική Δύση.

Η ΕΕ, μέσω του νέου, διαταραγμένου Εσθονού υπερρωσοφοβικού επικεφαλής εξωτερικής πολιτικής, έχει ήδη διατάξει ότι δεν θα υπάρξει άρση των κυρώσεων εάν παραμείνουν οι ρωσικές βάσεις.

Ο Ερντογάν σκέφτεται σαν να είναι 1919

Η Τουρκία είναι το απόλυτο ακανθώδες ζήτημα. Ο Ερντογάν προωθεί αδιάκοπα την ιδέα ότι «η Τουρκία είναι μεγαλύτερη από την ίδια την Τουρκία» - την οποία ορισμένοι έχουν ερμηνεύσει ως Άγκυρα έτοιμη να προσαρτήσει μεγάλα τμήματα της Συρίας.

Και ενδεχομένως περισσότερα. Μια «Μεγάλη Τουρκία» θα περιλάμβανε ιστορικά τη Θεσσαλονίκη, την Κύπρο, το Χαλέπι, ακόμη και τη Μοσούλη.

Ο Πούτιν από την πλευρά του ήταν εξαιρετικά διπλωματικός, εστιάζοντας στην προσπάθεια της Τουρκίας «να διασφαλίσει την ασφάλειά της στα νότια σύνορά της και να δημιουργήσει συνθήκες για την επιστροφή των προσφύγων πίσω στην πατρίδα τους από το έδαφός της στη συριακή γη. Και αυτά τα εδάφη είναι τώρα υπό τον περισσότερο ή λιγότερο έλεγχο της Turkiye».

Αναγνώρισε επίσης ότι η Turkiye είχε «προβλήματα με το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα για δεκαετίες. Ελπίζω ότι δεν θα υπάρξει επιδείνωση».

Λοιπόν, θα υπάρξει επιδείνωση.

Τουρκικές διπλωματικές πηγές παρασύρουν αδιάκοπα ότι όλα όσα συνέβησαν στη Συρία αποφασίστηκαν από την τρόικα της «διαδικασίας της Αστάνα» της Ρωσίας, του Ιράν και της Τουρκίας. Η διατήρηση της πρεσβείας της Μόσχας στη Δαμασκό και – προς το παρόν – των βάσεων στην Ταρτούς και το Χμεϊμίμ μπορεί να οδηγήσει σε συμφωνία.

Προσθέστε σε αυτό τον Ερντογάν που δηλώνει με χαρά στα πρακτικά ότι

Ο Πούτιν και ο ίδιος είναι οι πιο έμπειροι πολιτικοί στον πλανήτη.

Όπως έχουν τα πράγματα, όλα αυτά μπορούν να χαρακτηριστούν ως ομίχλη πολέμου.

Αμέσως μετά την πτώση του Άσαντ, οι Ισραηλινοί άρχισαν να βομβαρδίζουν κάθε αποθήκη που περιείχε βαρύ στρατιωτικό εξοπλισμό σε όλη τη Συρία, συμπεριλαμβανομένων διαβαθμισμένων όπλων. Δεν είναι σαφές ποιος παρείχε τις ακριβείς τοποθεσίες.

Οι Αμερικανοί, όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν έξαλλοι. Δεν είναι περίεργο: ο κουτσός Λευκός Οίκος και το βαθύ κράτος στοιχημάτιζαν στη μεταφορά όλων αυτών των όπλων στο Κίεβο.

Ο ακριβής τόνος των μυστικών συμφωνιών που επιτεύχθηκαν μεταξύ της τρόικας της διαδικασίας της Αστάνα και μεταξύ δύο από αυτές με το Ισραήλ θα παραμείνει προβλέψιμα σκοτεινός - και ο τρόπος με τον οποίο ο Πούτιν μίλησε γι 'αυτές υποδηλώνει ότι το μακρύ παιχνίδι μόλις αρχίζει.

Η Ρωσία μπορεί να μην έχει αποδυναμωθεί από την απώλεια της Συρίας, αλλά παραμένουν αρκετά άβολα ερωτήματα. Η ιερότητα της εθνικής κυριαρχίας της Συρίας έχει πληγεί. Το ίδιο ισχύει και για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας.

Από την άλλη, ο Πούτιν αύξησε τον τόνο για το Τελ Αβίβ - έναν εξαιρετικά ευαίσθητο φάκελο στη Ρωσία. Κατονόμασε το Ισραήλ ως «τον κύριο δικαιούχο» στη Συρία. καταδίκασε άμεσα την ισραηλινή εισβολή και προσάρτηση κυρίαρχου συριακού εδάφους· και ομολόγησε ότι δεν γνωρίζει ποιους «απώτερους στόχους» επιδιώκει το Ισραήλ στη Γάζα, αλλά «αυτό είναι μόνο άξιο καταδίκης».

-«Ας κάνουμε μια τεχνολογική μονομαχία του 21ου αιώνα»

Ο Πούτιν σχεδόν παραδέχτηκε ότι η Ρωσία θα έπρεπε να είχε κινηθεί εναντίον του Κιέβου νωρίτερα - και ότι ο ρωσικός στρατός δεν ήταν πλήρως προετοιμασμένος για την έναρξη του SMO τον Φεβρουάριο του 2022. Αυτό που υπονοείται είναι ότι πριν από 10 χρόνια, μια απλή ρωσική αστυνομική επιχείρηση θα μπορούσε να είχε φροντίσει το Μαϊντάν. Ο Γιανουκόβιτς θα μπορούσε να είχε μεταφερθεί στην Κριμαία. Το πραξικόπημα θα είχε καταρρεύσει. Και δεν θα υπήρχε πόλεμος.

Ο Πούτιν είναι ανένδοτος ότι η Ρωσία είναι πάντα έτοιμη να διαπραγματευτεί με το Κίεβο. Τα βασικά συμπεράσματα: καμία προϋπόθεση. συνομιλίες που βασίζονται στη συμφωνία της Κωνσταντινούπολης του 2022 (που ματαιώθηκε από τους Αμερικανούς) και στις «τρέχουσες συνθήκες στο πεδίο της μάχης». Η Ρωσία θα μιλήσει με τον Ζελένσκι μόνο εάν διεξαγάγει εκλογές και κερδίσει νομιμότητα. και η Ρωσία θα υπογράψει ειρηνευτικές συμφωνίες μόνο με τον νόμιμο ηγέτη της Ουκρανίας.

Πολλά για να αποσυσκευάσετε εδώ. Εν ολίγοις: Η Κωνσταντινούπολη για όλους τους πρακτικούς σκοπούς δεν ισχύει πλέον - λαμβάνοντας υπόψη τις συνεχώς μεταβαλλόμενες «συνθήκες στο πεδίο της μάχης». Ο Ζελένσκι δεν θα διεξαγάγει εκλογές - έτσι θα παραμείνει παράνομος. Σε ποιον να μιλήσετε λοιπόν; Επιπλέον, η υπογραφή ειρηνευτικών συμφωνιών με έναν «νόμιμο» Ουκρανό ηγέτη δεν σημαίνει τίποτα, επειδή ο Τελικός Αποφασίζων είναι πάντα ο «ικανός για μη συμφωνία» (πνευματικά δικαιώματα Λαβρόφ) Ηγεμόνας.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι το SMO μπορεί να συνεχίσει να βουίζει για αρκετό καιρό.

Ολόκληρος ο γρίφος του Forever Wars συνδέεται άμεσα με τις BRICS, επειδή αυτός είναι ένας πόλεμος ηγεμονίας εναντίον των BRICS (ειδικά οι τρεις κορυφαίες «υπαρξιακές απειλές» Ρωσία, Κίνα και Ιράν), εγγεγραμμένες στη Μεγάλη Εικόνα του BRICS. Ευρασία εναντίον ΝΑΤΟstan πόλεμος.

Ο Πούτιν ήταν ανένδοτος ότι «οι BRICS δεν είναι εργαλείο για την αντιμετώπιση της Δύσης. Η δουλειά δεν στρέφεται εναντίον κανενός (...) Εγκρίνουμε όλες τις αποφάσεις με συναίνεση (...) αυτή είναι μια ομάδα που βασίζεται σε κοινά συμφέροντα. Και υπάρχει ένα κοινό συμφέρον: η ανάπτυξη».

Οι BRICS, πρόσθεσε ο Πούτιν, οδηγούνται στη δημιουργία «περισσότερης οικονομικής ανάπτυξης και μετασχηματισμού της δομής της οικονομίας, προκειμένου να συμβαδίζει με την παγκόσμια αναπτυξιακή ατζέντα», τοποθετώντας τις BRICS «στην πρώτη γραμμή αυτού του προοδευτικού κινήματος». Περιμένετε τη συνηθισμένη παρτίδα που κατηγορεί τον Πούτιν ότι είναι ένα τσιράκι του Νταβός / Μεγάλης Επαναφοράς.

Αναμφισβήτητα το κύριο cliffhanger του Q&A ήταν ότι ο Πούτιν πρότεινε να δοκιμαστεί το υπερηχητικό Oreshnik εναντίον του Aegis Ashore του ΝΑΤΟ: «Ας έχουμε μια τεχνολογική μονομαχία του 21ου αιώνα». Το NATOstan φέρνει όλα τα κορυφαία αμυντικά του συστήματα στο Κίεβο και ας δούμε αν μπορούν να σταματήσουν τον Oreshnik. Θα μπορούσε να είναι το Λονδίνο αντί του Κιέβου. Ή για το θέμα αυτό, το αρχηγείο του ΝΑΤΟ έξω από τις Βρυξέλλες.

Θα συμβεί αυτό; Φυσικά και όχι. Ήδη εντελώς ταπεινωμένοι στο μαύρο χώμα της Novorossiya, οι συλλογικοί δειλοί της Δύσης θα φύγουν από την πλήρη ταπείνωση ξανά μπροστά σε ολόκληρο τον πλανήτη.

https://sputnikglobe.com/