Εν μέσω της Μεγάλης Εβδομάδος και εις αναμονήν της πανευλογήτου Αναστάσεως.
Την Μεγάλη Εβδομάδα και στις επίσημες ημέρες γίνεται λόγος για την «ποιότητα και το ήθος» των χριστιανών, οι οποίοι θα επισκεφθούν εθιμικά την Εκκλησία. Γίνεται λόγος για Χριστιανούς των δύο ημερών το χρόνο και άλλα σχετικά για θεάματα και θρησκευτικές συνήθειες. Εγώ δεν θα διαφωνήσω επί της ουσίας, άλλα δεν μπορώ να κρύψω την χαρά μου για τους πιστούς, οι οποίοι θα έρθουν στην Εκκλησία έστω μόνον αυτές τις μέρες, για να τους ξαναδούμε μετά τα Χριστούγεννα ή σε καμία γάμο βάπτιση. Και χαίρομαι, γιατί θα τους δούμε έστω και αυτές τις δύο μέρες. Και επιπλέον ακόμα χαίρομαι, γιατί θα τους δούμε σε μία περίοδο, η οποία ακολουθεί το σκανδαλισμό και τον κλυδωνισμό τακτικών και έκτακτων με τον κλείσιμο των εκκλησιών προ τετραετίας. Και όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά περί Θείας Κοινωνίας ή την αξία της ατομικής προσευχής στο σπίτι, ή όποια αντικαθιστά τάχα μου εντελώς τον εκκλησιασμό και την προσέλευση στα μυστήρια. Και όχι μόνο θα τους δούμε, άλλα θα εξακολουθούμε να τους βλέπουμε κάθε χρόνο. Και αυτό μου φωνάζει και μου αποκαλύπτει πράγματα.
Έχουν γραφεί εκατοντάδες πραγματείες και εκφωνήθηκαν χιλιάδες κηρύγματα για την λανθασμένη θρησκευτικότητα των χριστιανών. Τόσα, που αισθάνομαι μια κάποια απέχθεια για τέτοιες αναλύσεις. Το μικρόβιο του μισσιονάριου, του διαφωτιστή και του διασώστη την ψυχή μας ταλανίζει. Ανθρωποκεντρισμός στο ύψιστο volume και ο Χριστός στην άκρη. Προϊόν της ικανότητας μας να ευσεβούμε και να το μεταδίδουμε.
Τι έχει σημασία τελικά; Οι χριστιανοί ανεξάρτητα από το ήθος, την ποιότητα ή την κατηχητική τους κατάρτιση πλαισιώνουν κάθε αυτές τις μέρες (τον χρόνο των Παθών και της αναστάσεως του Κυρίου), τον Τάφο του Αναστημένου Κυρίου τους (την Αγία Τράπεζα), πολλές φορές χωρίς να γνωρίζουν ότι εκεί είναι ο ίδιος παρών (όπως εμφανίστηκε στις Μαρίες) και αισθάνονται μια ανεξήγητη χαρά (το χαίρετε των Μυροφόρων) και μια βεβαιότητα χωρίς να έχουν θέσει από πριν ερωτήματα (πάνω και από την ομολογία του Θωμά). Αυτό είναι ανεξάρτητο από το αν είναι καλοί μαθητές ή τηρητές του Λόγου. Ή θαμώνες ή του κύκλου ή του κέντρου απόκεντρου. Τι γυρεύουν; Τον Κύριο. Έλκονται από τον φυσικό τους χώρο, που είναι το περιβάλλον της Ανάστασης. Είναι οι μη ειδότες και πιστεύσαντες. Και τους αρέσει ακόμα να βλέπουν και εμάς τους παπάδες (τον Άγγελο ευαγγελιστή του Χριστός Ανέστη) ακόμα και αν δεν μας χωνεύουν. Και κατά βάθος ανέχονται και δέχονται και όσους δεν χωνεύουν και δεν ανέχονται τον υπόλοιπο χρόνο γιατί όλοι εκείνη την στιγμή αποτελούν μυστικά μέρη ενός Σώματος. Όχι δυνάμει. Όχι θεωρητικά. Στην πράξη. Μπροστά στον Σταυρό, στην αγωνία, στο Πάθος, την Ανάσταση του κοινού Πατέρα και Αδερφού όλα τα αλλά φαίνονται ήσσονος σημασίας. Αφανίζονται.
Πέρα από την γνώση, τον τρόπο και την ηθική πρόοδο, υπάρχει κάτι πιο εσωτερικό και ουσιαστικό στους ανθρώπους. Αυτό υπάρχει και στους χριστιανούς του καθήκοντος και τους χριστιανούς της συνήθειας, αλλά και σε αυτούς που έχουν μια οσμή αποκάλυψης, αδιάκριτα σε πείσμα των διδασκάλων και των αναλυτών με τα ζύγια. Από τον Θεό τραβιέται ο άνθρωπος όπως ο καρχαρίας από το αίμα, λέει ο ποιητής. Και οι χριστιανοί τραβιούνται με τον ίδιο τρόπο από την Ανάσταση, την Εκκλησία του Πάσχα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου