Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ---ΚΑΛΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ !!!

Η Μεγαλοβδομάδα, κόρη ξανθή,

μύρωσε το χωριό μας, και ροδανθεί,

που τρώει τον θεό του για να χαθεί,

κι ίσως με τον χαμό του ν’ αναστηθεί.

Στης άνοιξης τον κόρφο, τον ζηλευτό,

μυριόχρωμο γιορντάνι, το σερπετό,

φάρμακο το φαρμάκι στον αετό,

για να πετάξει εκείνος ως είν’ γραφτό.

Πέρνα περαματάρη τον ποταμό,

πάρε κι εμέ μαζί σου στον μισεμό,

κι εκεί στον καταρράχτη και στον γκρεμό,

θα μάθω του συμπάντου το λυτρωμό.

Η άνοιξη η μαυλίστρα για να διαβεί,

κοιτάξτε, χωριανοί μου, τι θα συμβεί.

Τα πάθη σαν σαρκώσουμε του Ραβί,

εκείνος ο μπροστάρης, κι εμείς στραβοί.

Ήλιες μου, στρατολάτη, ταξιδευτή,

που μού `δωσες τη χάρη του γητευτή,

ο άνθρωπος γυρεύει για να γευτεί,

απ' το ζεστό μου αίμα να γιατρευτεί.

ΧΑΡΟΥΛΗΣ https://www.youtube.com/watch?v=v33D2esOHDY

 Panteleimon Krouskos

Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γάμος καί Πάθος! Παντοδυναμία καί ἔνδεια! Λατρεία καί χλεύη! Θεῖον μεγαλεῖον καί τελειότης καί κάλλος- καί ἀκάνθινος στέφανος καί κοκκίνη χλαμύς καί κάλαμος καί θρόμβοι αἵματος! Ἀπαστράπτουσα Θεότης καί πάσχουσα ἀνθρωπότης!... Ὅλα αὐτά, τά ἄντικρυς ἀντίθετα, ἐπί τό αὐτό συναπτόμενα, συνταυτισμένα καί ἡνωμένα εἰς τό ἕνα καί μοναδικόν πρόσωπον τοῦ Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας!

Γέροντος Μελίτωνος Χαλκηδόνος

* * *

Ο Χριστός είναι ο αιώνια ερχόμενος Κύριος, ο Νυμφίος των καρδιών μας, ο εραστής ομού και ο ερωμένος, που έρχεται και μας αναζητά για να μας σώσει «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός». Η νύχτα δεν είναι μόνο η κατάσταση του κακού και της αθλιότητας, των παθών και των δαιμόνων, της δαιμονικής απάτης και ακαθαρσίας, της πονηρίας και της αλλοτριώσεως, του φόβου και του σκότους, του τρόμου και του θανάτου. Στην ασκητική μας παράδοση η νύχτα γίνεται καιρός στεναγμών και δακρύων, μετάνοιας και αναμονής των μεγάλων γεγονότων της σωτηρίας «ἐν Χριστῷ»· γεγονότων οριακών για την προσωπική μας ζωή. Όπως ομολογεί ο όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός, «όποιος έφτασε σε πνευματική γνώση, θαυμάζει και τη νύχτα, γιατί σε όλους είναι ωφέλιμη. Στους πρακτικούς ανθρώπους δίνει ησυχία και ευκαιρία προσευχής·τους πενθικούς τούς οδηγεί στη μνήμη του θανάτου και του Άδη· και σ’ εκείνους που επιδιώκουν την ηθική, τους οδηγεί στην ακριβέστερη μελέτη και έρευνα των θείων ευεργεσιών και την τακτοποίηση των ηθών (βλ. Ψαλμ. 4, 5). Για τους θεωρητικούς η νύχτα έχει πολλές θεωρίες: τους θυμίζει την κοσμοποιΐα. Και ο θεωρητικός έχει την αίσθηση ότι είναι μόνος –σαν τον Αδάμ– και υμνεί τον Κτίστη και Δημιουργό της Κτίσεως με σύνεση μαζί με τους Αγγέλους. Όταν γίνονται βροντές και αστραπές, συλλογίζεται την Ημέρα της Κρίσεως· από την ανατολή του αυγερινού και της αυγής, κατανοεί τη φανέρωση του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού (βλ. Ματθ. 24, 30)· από το ξύπνημα των ανθρώπων από τον ύπνο, συμπεραίνει την κοινή ανάσταση· ενώ από την ανατολή του ηλίου, την έλευση του Κυρίου».

Η ελπίδα αυτής της μεταμόρφωσης της νύχτας είναι ο καρπός της έλευσης και της παρουσίας του Χριστού «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός», ο Οποίος «μας γλύτωσε από την εξουσία του σκοταδιού και μας μετέφερε στη βασιλεία της αγάπης» (βλ. Κολ. 1, 13). Εμείς, βέβαια, εξακολουθούμε να «κατασκευάζουμε» τη μυστηριώδη νύχτα για να κρύβουμε τα έργα του σκότους, τα φαύλα έργα, να αποκρύπτουμε τον αργό θάνατο της άθεης ζωής μας. Και ο Χριστός –Αυτός, ο αμετανότητα ερωτευμένος μαζί μας!– εξακολουθεί να έρχεται τη νύχτα, «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός», στην καρδιά της νύχτας, στο σκοτάδι του Άδη της καρδιάς και της ιστορίας μας και να απογυμνώνει, να κρίνει και να φωτίζει τα πάντα στο φως της αναστάσεώς Του, μέσα στην οποία χαιρόμαστε το φως της Πρώτης και Όγδοης ημέρας της Δημιουργίας. Μπορούμε, λοιπόν, να Τον προσδοκούμε γιατί Εκείνος επιμένει πραγματικά να έρχεται μέσα στην αφεγγή νύχτα των τυραννικών παθών μας, στη θλίψη των εσκοτισμένων καρδιών μας, στην τρέλα της κακής μοναξιάς, στον τρόμο της «αθεΐας της νύχτας» των καιρών μας.

+ π.Μιχαήλ Καρδαμάκης

* * *

Κανείς ἄλλος δέν εἶχε τέτοιο μανικό ἔρωτα πού εἶχε ὁ Χριστός, ἀφοῦ ὄχι μόνον ἀνέχθηκε νά κτυπηθῆ, ὄχι μόνον σώζει τόν ἀγνώμονα, ἀλλά θεωρεῖ τά τραύματα πολύτιμα. Καί μέ αὐτά κάθεται στόν Βασιλικό θρόνο καί προσκαλεῖ ὅλους σέ αὐτό τό βασιλικό διάδημα. Καί ὄχι μόνον θεωρεῖ πολύτιμα τά τραύματά Του, ἀλλά προσφέρει καί τόν ἴδιο τόν Ἑαυτό Του, ἀφοῦ τά μέλη μας, μέ τήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι μέλη τοῦ Χριστοῦ.

Τήν ἀγάπη, ὅμως, αὐτή τοῦ Χριστοῦ, τήν οὐσία τοῦ ἀληθινοῦ ἔρωτα, τήν αἰσθάνονται ἐκεῖνοι πού ἀγαποῦν πολύ τόν Χριστό καί καθαρίζονται ἐσωτερικά. Δέν πρόκειται γιά μιά συναισθηματική κατάσταση, οὔτε γιά ἕναν ἀμεταμόρφωτο ἐμπαθῆ ἔρωτα, ἀλλά γιά ἔρωτα πού εἶναι καρπός ἀπαθείας.

Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, πού μνημονεύσαμε προηγουμένως, ἔχει σχέση μέ τήν ἀπάθεια. Γι’ αὐτό ἔγραφε στήν ἐπιστολή του πρός τούς Ρωμαίους: «Ὁ ἐμός ἔρως ἐσταύρωται, καί οὐκ ἔστιν ἐν ἐμοί πῦρ φιλόϋλον». Θέλει νά μαρτυρήση γιά τόν Χριστό πού ἀγαπᾶ, Τόν ἀποκαλεῖ ἔρωτα, καί αὐτή ἡ διάθεση τοῦ μαρτυρίου ἔχει σχέση μέ τό ὅτι δέν ὑπάρχει μέσα του ἀγάπη γιά τήν ὕλη καί τόν κόσμο. Μάλιστα, συνεχίζει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος: «Ὕδωρ ζῶν καί λαλοῦν ἐν ἐμοί, ἔσωθέν μοι λέγον· δεῦρο πρός τόν Πατέρα. Οὐχ ἥδομαι τροφῇ φθορᾶς, οὐδέ ἡδοναῖς τοῦ βίου τούτου». Ἔτσι, ὅσοι ἔχουν σταυρωθῆ ἐσωτερικά καί ὅσοι πορεύονται πρός τό μαρτύριο καί τόν σταυρό, ἔχουν δηλαδή τήν διάθεση νά μαρτυρήσουν, μποροῦν νά αἰσθανθοῦν ἤ αἰσθάνονται τόν ἔρωτα τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο.

Ιερόθεος Ναυπάκτου