Ανάσταση: Ο λαός απέναντι στην ιντελιγκέντσια--- ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ «ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ»

 

Ανάσταση: Ο λαός απέναντι στην ιντελιγκέντσια

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Η προσέλευση του λαού στους Ναούς κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα ήταν μεγάλη, όπως όλα τα τελευταία χρόνια. Ήταν ένα ξέσπασμα - απάντηση στην αντίθεη και αντιεκκλησιαστική ιντελιγκέντσια του τόπου. Αυτή τα προηγούμενα χρόνια, έως και σήμερα, προσπαθεί να αλλοιώσει την ταυτότητα του Έλληνα, να τον μετατρέψει σε γραικύλο. Είναι λυπηρό  το ότι η  όποια εξουσία έχει ιδεολογικά διαβρωθεί και έτσι η άθεη ιντελιγκέντσια βρίσκει τον τρόπο να προβάλλει τις ιδέες της και να επιχειρεί να τις επιβάλλει στο λαό.

            Είναι χαρακτηριστικό το γραφέν στην «Καθημερινή» για τον προσφάτως αποθανόντα και με πολιτική κηδεία ταφέντα καθηγητή Αλέξη Πολίτη, ότι θεωρούσε «υποτιθέμενη» την εθνική δράση των κλεφτών και αρματολών και «φανταστική» τη λειτουργία των κρυφών σχολείων και αναρωτιόταν «γιατί παρά τις επίμονες προσπάθειες της ιστοριογραφίας να αποκαθηλώσει αυτούς τους μύθους, εκείνοι ανενόχλητοι συνέχισαν και συνεχίζουν την πορεία τους παραμένοντας γερά ριζωμένοι στην εθνική συνείδηση». ( 19/20 Απριλίου 2025, σελ. 14). Σημειώνεται ότι αυτά γράφονται για  τον καθηγητή, του οποίου ο παππούς Νικόλαος Πολίτης ήταν ο ιδρυτής της επιστήμης της λαογραφίας στην Ελλάδα και πρόγονός του αγωνίστηκε δίπλα στον Παπαφλέσσα και εφονεύθη μαζί του στο Μανιάκι. Αν είναι ακριβή όσα αποδόθηκαν στον αείμνηστο καθηγητή είναι άξιο απορίας το πώς αυτός δεν αντελήφθη – με τις γνώσεις και την εμπειρία του - ότι όσο και αν προσπαθήσουν οι όποιοι επιστήμονες, ο λαός δεν διαγράφει τα βιώματά του, όσο και αν αυτά του τα χαρακτηρίζουν «μυθεύματα». 

            Βίωμα του Έλληνα είναι το να ζει Ελληνικά και Ορθόδοξα. Όσες δημοσκοπήσεις και αν γίνουν το 90% και πλέον του λαού αυτόν τον τρόπο ζωής έχει επιλέξει, από τον καιρό που ήταν σκλαβωμένος στον αλλόθρησκο οθωμανό. Ο σπουδαίος ιστορικός μας Σπυρίδων Ζαμπέλιος γράφει ένα σχετικό δημοτικό τραγούδι στο σύγγραμμά του «Άσματα δημοτικά της Ελλάδος» (Τυπογραφείον «Ερμής», Κέρκυρα, 1852, σελ. 648):

Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου και περπάτειγε, για να σ’ ερωτήσωμε

Για τα δυο Γραικόπουλα τα Γρεβενητόπουλα. Σε χήρα Τούρκα δούλευαν,

‘Ολ’ ημέρα σ’ το ζυγό, το βράδυ ΄σ τον κρεμασμό.

«Βρε παιδιά γραικόπουλα και Γρεβενητόπουλα, γένεστε Τουρκόπουλα,

Να χαρήτε την Τουρκιά, τ’ άλογα τα γλήγωρα, τα σπαθιά τα δαμασκιά;»

-        «Βρε κυρά μου Τούρκισσα, κάλλιο γένε συ Ρωμιά,

-        Να χαρής τη Λαμπριά, με τα κόκκινα αυγά!

-        Να χαρής την Εκκλησιά, τη χρυσή την Κοινωνιά!».

 

Και τα παιδιά στην Κέρκυρα να πώς έψελναν τα «Κάλαντα της Λαμπρής» (Από Νίκ. Πακτίτη «Κερκυραϊκά Δημοτικά Τραγούδια», Ιστορικολαογραφική Εταιρεία Κερκύρας, Αθήνα, 1989):

«Ανάσταση δοξάζουμε και τον Θεό υμνούμε

 Και το Δεσπότη το Χριστό όλοι τον προσκυνούμε.

Απέρασε η Σαρακοστή κι ήταν εφτά εβδομάδες

Κι ήρθαμε να σας φέρουμε τόσες καλές γιορτάδες.

Που αναστήθηκε ο Χριστός μέσα από τον Άδη

Κι οι Χριστιανοί χαρήκανε μικροί και μεγάλοι…»

 

Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός στον «Λάμπρο» εκφράζει την πίστη του Έλληνα:

«Χριστός Ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,

όλοι, μικροί μεγάλοι, ετοιμαστήτε.

Μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες

με το φως της χαράς συμμαζωχθήτε,

ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες

ομπροστά στους Αγίους και φιληθήτε.

Φιληθήτε γλυκά χείλη με χείλη,

Πέστε ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, εχθροί και φίλοι.

Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,

Και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μαννάδες.

Γλυκόφωνα, κοιτώντας τις ζωγραφισμένες εικόνες

Ψάλλουν οι ψαλτάδες. Λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι, από το φως που χύνουν οι λαμπάδες.

Κάθε πρόσωπο λάμπει από τ’ αγιοκέρι,  όπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι».

Και στους «Ελεύθερους πολιορκισμένους»,  στο Σχεδίασμα Β΄, γράφει ο Διονύσιος Σολωμός πως η ελπίδα στην Ανάσταση και στην αιωνιότητα και η αγάπη στην Πατρίδα κάνουν τους Μεσολογγίτες και τις Μεσολογγίτισσες να αποφασίσουν την άμυνα και την ηρωική έξοδο:

«Ετούτ’ είν’ ύστερη νυχτιά, όλα τα αστέρια βγάνει, 

Ολονυχτίς ανέβαινε η δέησι, το λιβάνι.

Ο Αράπης τραβηγμένος από τη μυρωδιά που εσκορπούσε το θυμίαμα, περίεργος και ανυπόμονος, με βιαστικά πατήματα πλησιάζει εις το τείχος,

Και απάνου ανάγκη φοβερή! Σκυλί δεν του λυχτάει.

Και ακροάζεται, αλλά τη νυχτική γαλήνη δεν αντίσκοβε μήτε φωνή, μήτε κλάψα, μήτε αναστεναγμός. Ήθελε πης ότι είχε παύσει η ζωή. Οι ήρωες είναι ενωμένοι και λόγια λένε για την αιωνιότητα, που μόλις τα χωράει…Είναι προσωποποιημένη η Πατρίδα, η Μεγάλη Μητέρα, Θεάνθρωπη, ώστε να  αισθάνεται όλα τα παθήματα και καθαρίζοντάς τα εις τη μεγάλη ψυχή της να αναπνέη την Παράδεισο».

Ο ιδιοφυής ποιητής και υπαρξιακός φιλόσοφος Γιώργος Σαραντάρης (1908-1941) σημειώνει τη διαφορά της παράδοσης της Δύσης από αυτή των Ελλήνων. Σε άρθρο του, με τίτλο «Σημεία προσοχής», που γράφτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 5 Ιουνίου 1939, γράφει αξιωματικά: «Η ενσάρκωση, ο Θάνατος κι η Ανάσταση του Χριστού είναι το αιώνιο και μοναδικό παράδειγμα που μας οδηγεί στην πίστη στον Άνθρωπο. Μονάχα από τον καιρό που υπάρχει ο Χριστός ανάμεσα στα άτομα, έχει ακέρια τη σημασία της η ιστορία, έχει νόημα, λόγο και σάρκα η πορεία των ατόμων από τη μια γενεά στην άλλη, έχει συνέχεια και παρουσία ο άνθρωπος». Και εξηγεί:

«Ο βαθύτερος λόγος της στροφής των διαφόρων Αναγεννήσεων της Δύσης προς τη μελέτη, τη μίμηση και τη λαχτάρα της Αρχαίας Ελλάδας είναι η ανικανότητά τους να πιστέψουν στον Χριστό, να πιστέψουν στην αιωνιότητα του ανθρώπου. Όποιος ατενίζει την Αρχαία Ελλάδα και παραμερίζει το Χριστό, είναι σα να μην υποπτεύεται πως είμαστε προορισμένοι στην αιωνιότητα και σα να θέλει να επαναλάβει το έργο του πολιτισμού των Αρχαίων Ελλήνων, που ήταν η προετοιμασία μιας άρτιας θνητής υπόστασης, για να τη δεχτεί ο Χριστός και να την κάμει αθάνατη. Για τούτο σε εμάς τους τωρινούς  Έλληνες  δε μαθαίνουν υποστασιακά τίποτε οι διάφορες Αναγεννήσεις της Δύσης, και μάλλον μας προσφέρουν μια περιττή και συχνά βλαβερή τροφή…Μονάχα εμείς, από όλους τους λαούς της γης, μπορούμε, χωρίς να αφήσουμε τον τόπο μας, να διατρέξουμε υποστασιακά την απόσταση που χωρίζει τη φύση από τον άνθρωπο. Λέμε τούτο, γιατί στο Χριστιανισμό πλησιάζουμε αβίαστα με την ελληνική μας παιδεία και την ελληνική μας γλώσσα. Διαβάζουμε τα γνήσια Ευαγγέλια, που μας μιλούν ενδόμυχα κ’ έτσι μπορούμε να κρίνουμε πιο εύκολα από κάθε άλλο λαό, ποιος είναι ο αληθινός Χριστιανισμός». -

            Όταν  η αντίθεη και αντιεκκλησιαστική ιντελιγκέντσια αντιληφθεί τα γραφόμενα από τον Σαραντάρη, μόνο τότε υπάρχει ελπίδα να αποδεχθεί την ιδιαιτερότητα του Ελληνισμού και να σταματήσει τον εναντίον Του ιδεολογικό πόλεμό της, που είναι και μάταιος. Χριστός Ανέστη.

***

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ «ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ»

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

         Η ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί για όλους τους πιστούς Του το πιο χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, διότι είναι η μεγαλύτερη νίκη όλων των εποχών κατά του έχθιστου εχθρού του ανθρώπου, του τυραννικού Άδη και του πικρού θανάτου. Ο δικός Του θάνατος έγινε ο θάνατος του θανάτου μας! Αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση μας κάνει να σκιρτούμε από άρρητη αγαλλίαση και να πανηγυρίζουμε λαμπρά την «βασιλίδα και κυρία» εορτή, κατά τον ιερό και θεσπέσιο υμνογράφο του Πάσχα.

        Όμως δυστυχώς δε χαίρονται όλοι οι άνθρωποι αυτή την αγία ημέρα, αλλά κάποιοι πράττουν το αντίθετο, λυπούνται και πασχίζουν να μειώσουν την αξία της μπροστά στα μάτια όλων των λαμπρά εορταζόντων πιστών του αναστάντος Χριστού. Είναι ολοφάνερο πως η αμαρτία δημιούργησε στα μυαλά τους σοβαρή νοητική στέρηση, ώστε να μη μπορούν να στοχαστούν ούτε στο ελάχιστο το ασύλληπτο μέγεθος της θείας δωρεάς, η οποία απορρέει από τον όλβιο κενό τάφο του Κυρίου και τη λαμπροφόρο έγερσή Του. Το νυσταλέο βλέμμα τους είναι στραμμένο προς τον σκοτεινό και αραχνιασμένο Άδη και όχι προς τον ολόφωτο ουρανό, που είναι πλημμυρισμένος από το ανέσπερο αναστάσιμο φως. Αποστρέφονται την ελευθερία του ουρανού και ορέγονται τα δεσμά του υποχθόνιου δεσμωτηρίου του «διαβόλου και των αγγέλων αυτού» (Ματθ. 25,41). Τέλειος παραλογισμός!

          Ένα από τα πιο ανόητα επινοήματά τους κατά της αναστάσεως του Κυρίου είναι η συσχέτισή της με τις «αναστάσεις» των διαφόρων παγανιστικών «θεοτήτων». Κάθε χρόνο τις ημέρες του Πάσχα βλέπουμε δημοσιευμένα κάποια ανούσια άρθρα, τα οποία επιχειρούν, ανεπιτυχώς φυσικά, να παρουσιάσουν την ανάσταση του Χριστού ως ένα ακόμη μύθο αναστημένου θεού, σαν και αυτών των ειδωλολατρικών θρησκειών της προχριστιανικής αρχαιότητας. Με μια απίστευτη ρηχότητα στα επιχειρήματά τους και με μια γελοία κακοποίηση της ιστορικής αλήθειας, προσπαθούν να «αποδείξουν», ότι ο Ιησούς Χριστός είναι μια κακέκτυπη μυθική επινόηση, αναβίωση του αιγυπτιακού θεού Όσιρη, του συριακού Άδωνι, του φρυγικού Άττι και του Ελληνικού Διόνυσου, οι οποίοι πιστευόταν ότι «αναστήθηκαν» από τον Άδη!

         Θέλουν να λησμονούν οι «διαπρεπείς» αυτοί ερευνητές, οι οποίοι αρέσκονται να αυτοπροσδιορίζονται και ως «ορθολογιστές», πως ενώ εκείνοι οι «ψευτοθεοί» ανήκουν στη σφαίρα της πιο νοσηρής φαντασίας και του μύθου, ενώ ο Ιησούς Χριστός είναι πρόσωπο ιστορικό, πέραν πάσης αμφιβολίας. Θέλουν ακόμη να λησμονούν πως ο οποιοσδήποτε συσχετισμός του Χριστιανισμού και η σύγκρισή του με όλα τα ιστορικά θρησκεύματα είναι ατυχής, διότι το χριστιανικό μήνυμα ουδεμία σχέση έχει με αυτό που ονομάζεται θρησκεία στον εκτός του Χριστιανισμού χώρο.

        Πάνω απ’ όλα όμως είναι το αβυσσαλέο χάσμα στο υπόβαθρο των «νεκραναστάσεων» των παγανιστικών «θεών» και του Θεανθρώπου Χριστού. Οι μυθολογικές διηγήσεις για τις παγανιστικές «νεκραναστάσεις» έχουν όλες ως βάση κάποια ιδιοτέλεια και μάλιστα είναι αναμειγμένες με ικανοποίηση ταπεινών ενστίκτων. Επίσης η «ανάστασή» τους είναι αποτέλεσμα επέμβασης άλλων «θεών», διότι από μόνοι τους είναι εντελώς ανίκανοι να αναστηθούν.  Αντίθετα το Πάθος και η Ανάσταση του Χριστού ενέχει την τέλεια ανιδιοτέλεια. Ο Ιησούς Χριστός, όντας τέλειος Θεός, δέχεται εκούσια να υποστεί τον επώδυνο και ταπεινωτικό σταυρικό θάνατο, για τη σωτηρία του κόσμου και ανασταίνεται από τους νεκρούς αφ’ εαυτού, ως Θεός παντοδύναμος.

        Για του λόγου το αληθές θα παραθέσουμε εν συντομία τους μύθους των «νεκραναστημένων» παγανιστικών «θεών», για να διαπιστώσουμε τη γελοία σύγκριση που επιχειρείται με την λαμπροφόρο ανάσταση του Χριστού.

        Μια από τις προσφορότερες συγκρίσεις είναι αυτή του συριακού «θεού» Άδωνι. Σύμφωνα με το μύθο η ψευτοθεά του τυφλού ερωτικού ενστίκτου Αφροδίτη ενέπνευσε σφοδρό ερωτικό πάθος στη Μυρσίνη για τον πατέρα της Θύαντα, επειδή εκείνος δεν τιμούσε τη «θεά» δια της ιεράς πορνείας. Μέσα στην παραφροσύνη που ενέβαλε η «θεά» σ’ αυτούς πραγματοποιήθηκε η εμετική αιμομιξία, καρπός της οποίας υπήρξε ο όμορφος Άδωνις (= Κύριος). Αυτόν τον νέο αγάπησε παράφορα και έκαμε ερωμένο της η Αφροδίτη. Όμως ο έτερος εραστής της ο άγριος θεός του πολέμου Άρης, εξαιτίας της ζήλιας του, έστειλε έναν άγριο κάπρο ο οποίος κατασπάραξε τον όμορφο νέο αρπάζοντάς τον η θεά του Άδη Περσεφόνη. Η Αφροδίτη θρηνούσε το χαμό του εραστή της, όμως η Περσεφόνη δεν της τον έδινε, διότι τον ήθελε για τον εαυτό της! Τότε ο Δίας κανόνισε κάποιους μήνες να ανεβαίνει στον επάνω κόσμο και να τον χαίρεται ερωτικά η Αφροδίτη.

        Ας δούμε και το μύθο της «νεκρανάστασης» του αιγυπτιακού «θεού» Όσιρι. Ο Όσιρις, ήταν αδελφός και εραστής της Ίσιδος, θεάς του έρωτα και προστάτης της μαγείας, όντας μάγισσα η ίδια. Ο αδελφός τους Τυφών ζήλεψε την ευτυχία του αιμομικτικού ζεύγους, διότι ήθελε αυτός την αδελφή του για ερωμένη, και γι’ αυτό διαμέλισε τον Όσιρι και έριξε τα κομμάτια του στο Νείλο. Η Ίσις απαρηγόρητη για το χαμό του εραστή αδελφού της μάζεψε τα κομμάτια του και με μαγικές τελετουργίες τον επανέφερε στη ζωή. Όμως δε βρήκε τα γεννητικά του όργανα, τα οποία αναζητούσε μάταια με θρήνους σε όλη τη γη. Χωρίς αυτά δε θα μπορούσε να ξανακάνει εραστή της τον αδελφό της! Πάνω σε αυτή την αναζήτηση συστήθηκαν τα διαβόητα και αισχρά μυστήρια της «θεάς».

        Παρόμοιος είναι ο μύθος του φρυγικού «θεού» Άττι. Αυτός σχετίζονταν με τη λατρεία της Κυβέλης - Άγδιστης, της οποίας ήταν γιος και εραστής! Αυτή του ζητούσε αιώνια ερωτική αφοσίωση. Όταν όμως αυτός αθέτησε την αφοσίωσή του σ’ αυτή, προτιμώντας να νυμφευτεί την κόρη του Μίδα, αυτή προκάλεσε στον ανυπάκουο εραστή της φοβερή μανία, εξ’ αιτίας της οποίας ο τραγικός νέος αυτοευνουχίστηκε και πέθανε. Η ερωτομανής «θεά» θρηνούσε απαρηγόρητη για το κακό που τη βρήκε. Ο Δίας τη λυπήθηκε και της υποσχέθηκε ότι θα διατηρήσει το σώμα του Άττι ανέπαφο και θα μπορούσε να κινεί το μικρό του δάκτυλο! Πάνω σε αυτόν τον άθλιο μύθο αναπτύχθηκαν τα φοβερά και αιματηρά μυστήρια, κατά τα οποία οι νέοι ιερείς της «θεάς», οι περιβόητοι «Γάλλοι», αυτοευνουχίζονταν εν μέσω παθολογικής έκστασης και άγριων κραυγών. Ένεκα της φρίκης που προκαλούσε το αποκρουστικό θέαμα των ευνουχισμών απαγορεύτηκαν στα Ρωμαϊκά χρόνια! 

           Γνωστός είναι και ο μύθος του Ζαγρέα – Διόνυσου. Αυτός ήταν καρπός του εμετικού αιμομικτικού έρωτα του Διός με την κόρη του Περσεφόνη. Η ζηλόφθονα Ήρα παρακίνησε τους τερατώδεις τιτάνες να τον κατασπαράξουν, ενώ εκείνος έπαιζε ανέμελος, και να φάνε τις σάρκες του. Η Αθηνά κατάφερε να διασώσει την καρδιά του Διονύσου από τους κανίβαλους «θεούς», την έφερε στο Δία, ο οποίος την κατάπιε. Κατόπιν με το βιασμό της Σεμέλης, κόρης του Κάδμου, γεννήθηκε ο νέος Διόνυσος. Αυτό εννοούν ως … ανάσταση!

         Μελετώντας αυτές τις ανόητες μυθολογικές διηγήσεις δε βρίσκουμε κανένα, μα κανένα στοιχείο που να είναι κοινό με την ανάσταση του Χριστού. Οι παγανιστικοί «θεοί» είναι χαμένοι μέσα στη δίνη των παθών και των αδυναμιών  τους. Αντίθετα ο Ιησούς Χριστός υπήρξε απόλυτα απαθής. Ουδεμία νύξη γίνεται σε ολόκληρη την αγία Γραφή για κάποιο πάθος ή αδυναμία Του. Είναι ο μόνος που τόλμησε να ρωτήσει: «τις εξ’ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας» ( Ιωάν.8,46). Ο Σωτήρας μας δε ζούσε για τον εαυτό Του, αλλά για τη σωτηρία του κόσμου. Ο Ίδιος ομολόγησε ενώπιον του Πιλάτου: «Εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήληθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία» (Ιωάν.18,37), διότι «η χάρις και η αλήθεια δια Ιησού Χριστού εγένετο» (Ιωάν.1,17. Ο Θεός απέστειλε τον Υιόν Του στον κόσμο «ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού» (Ιωάν. 3,17).

        Ας μας παρουσιάσουν οι θιασώτες του παγανισμού έστω και μια περίπτωση κάποιου «θεού» που να νοιάστηκε πραγματικά για το ανθρώπινο γένος και να θυσίασε τη ζωή του γι’ αυτό. Όσο και να ψάξουν δε βρουν πραγματικά φιλάνθρωπο «θεό», διότι όλοι τους ήταν μισάνθρωποι και απάνθρωποι. Αντίθετα, οι «θεοί» κάρφωσαν στον Όλυμπο τον ευεργέτη τον ανθρώπων τιτάνα Προμηθέα! Στην αρχαιοελληνική γραμματεία παρουσιάζονται οι άνθρωποι ως τραγικές υπάρξεις καταφρονεμένες από την ψευτοκοινωνία των «θεών». Οι άνθρωποι χρησίμευαν στους «θεούς» να τους λατρεύουν και να ικανοποιούν μέσω αυτών τα ταπεινά τους πάθη. Τη μεγαλύτερη αξία για τους «θεούς» είχαν οι όμορφες θνητές, τις οποίες ήθελαν για ερωμένες τους, ή τους όμορφους νέους για ερωμένους τους (π.χ. Γανυμήδης)! Η τελική κατάληξη της ζωής των θνητών ήταν ο «ηερόεντας» (ομιχλώδης και σκοτεινός) Άδης! Σύμφωνα με τον Όμηρο «αύτη δίκη εστί βροτών, ότε τις κε θάνησιν» (αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων, όταν κάποιος πεθάνει) (Ομ.Οδυσ.Λ΄,214). 

        Το πραγματικό ιστορικό γεγονός της αναστάσεως του Λυτρωτή μας Χριστού δεν έχει καμιά σχέση με οποιαδήποτε μυθολογική παγανιστική εκδοχή. Η λαμπροφόρος ανάσταση του Κυρίου μας είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία, διότι αυτό άλλαξε την πορεία του κόσμου και μετάλλαξε τη φύση του. Ο Χριστός απάλλαξε δια παντός το ανθρώπινο γένος από τα αιώνια τυραννικά δεσμά του Άδη, νικώντας κατά κράτος τον άρχοντα του καταχθόνιου δεσμωτηρίου των ανθρωπίνων ψυχών. Τώρα μπορούμε να ρωτήσουμε με χαρά και άρρητη ευφροσύνη: «Πού η δίκη σου θάνατε; Πού το κέντρον σου Άδη;» (Ωσηέ 13,14). Την αγία ημέρα του Πάσχα, τη στιγμή που οι θλιβεροί πολέμιοι της αναστάσεως γρυλίζοντας ξεφυλλίζουν τις σκονισμένες μυθολογίες για να βρουν «κοινά στοιχεία» της αναστάσεως του Χριστού, με τις «αναστάσεις» των γελοίων παγανιστικών «θεών», εμείς σκιρτώντας από ανείπωτη χαρά και αγαλλίαση, «Θανάτου εωρτάζομεν νέκρωσιν Άδου την καθαίρεσιν», εις πείσμα και καταισχύνη όλων των διαχρονικών εχθρών του πραγματικού θριαμβευτή και νικητή του θανάτου, του Αναστάντος Χριστού μας!        

-ΑΚΤΙΝΕΣ