Παρά τη συνεχιζόμενη επικοινωνιακή στήριξη του Ζελένσκι από τους επικεφαλής ευρωπαϊκών χωρών, μεταξύ των οποίων και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στην Ουκρανία, η οποία ουδόλως φημίζεται για τις δημοκρατικές παραδόσεις της, αλλά αντίθετα για τη διαφθορά, το περιβάλλον Ζελένσκι κάνει τα πάντα για να διατηρήσει το μονοπώλιο εξουσίας, όπως επισημαίνει το περιοδικό, Economist.
«Η Ουκρανία βιώνει το μονοπώλιο εξουσίας», έχει τίτλο ο Economist, ο οποίος εστιάζει στη συγκέντρωση εξουσίας στα χέρια μιας μικρής ομάδας «μη εκλεγμένων, στο προεδρικό γραφείο Ζελένσκι», στην καταστολή κάθε διαφορετικής, κριτικής φωνής στα ΜΜΕ της χώρας, και στις προσπάθειές της να αποκλείσει με διάφορα προσχήματα πολιτικούς αντιπάλους της από τις προεδρικές εκλογές, εάν και όποτε αυτές γίνουν.
Κατά τον Economist, «ίσως το πολιτικό να είναι πιο σοβαρό πρόβλημα από το στρατιωτικό για την Ουκρανία. Από την αρχή της σύγκρουσης κιόλας, πολλοί φιλελεύθεροι και μετριοπαθείς Ουκρανοί αντιμετώπισαν ένα δίλημμα. Κάνοντας κριτική στην ανικανότητα της κυβέρνησης, τη διαφθορά και την κακοδιαχείριση, κινδυνεύουν να κατηγορηθούν ότι υπονομεύουν τη διεθνή υποστήριξη. Αλλά η σιωπή σημαίνει συναίνεση στο διαρκώς ενισχυόμενο μονοπώλιο εξουσίας του Ζελένσκι, το οποίο υπονομεύει το κράτος, ακόμη και τις ίδιες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις».
Οπως χαρακτηριστικά λέγει η δημοσιογράφος της ανεξάρτητης διαδικτυακής εφημερίδας, ZN.UA, Τζούλια Μοστοβάγια, «ενώ τα δυτικά Μέσα Ενημέρωσης και οι Ευρωπαίοι ηγέτες επαινούν τον Ζελένσκι και τον μετατρέπουν σε διασημότητα, εμείς νιώθουμε παγιδευμένοι».
Απαγορεύσεις εν όψει ενδεχόμενων εκλογών
Σύμφωνα με τον Economist, «αν ήταν δύσκολο να επικρίνει κανείς τον Ζελένσκι ακόμη και προτού ο Τραμπ του επιτεθεί και τον αποκαλέσει «δικτάτορα», τον Φεβρουάριο, τώρα είναι σχεδόν αδύνατο. Οι Ουκρανοί φαίνεται να έχουν συσπειρωθεί γύρω από τον πρόεδρο σε βαθμό που και ο ίδιος εξετάζει το ενδεχόμενο διεξαγωγής εκλογών. “Αν ο Ζελένσκι αισθάνεται ότι δεν έχει απέναντί του αντίπαλο, τότε οι εκλογές πλησιάζουν”, λέει Ουκρανός αξιωματούχος».
Ως γνωστόν, ο Τραμπ, συντασσόμενος ουσιαστικά με τη θέση του Κρεμλίνου που υποστηρίζει ότι ο Ζελένσκι δεν είναι νόμιμος πρόεδρος, επειδή δεν έχει κάνει εκλογές οι οποίες έπρεπε να έχουν γίνει από πέρυσι, πιέζει να διεξαχθούν εκλογές στην Ουκρανία. Το αντεπιχείρημα του Ζελένσκι είναι ότι σε συνθήκες πολέμου είναι θεμιτό να μην γίνουν εκλογές.
Ωστόσο, ανεξαρτήτως της θέσης της Μόσχας, η Ουάσιγκτον φαίνεται να ανησυχεί περισσότερο εάν ο Ζελένσκι, λόγω της (δήθεν ή υπαρκτής) αδιαλλαξίας του, είναι εις θέσιν να υπογράψει μια συμφωνία «ειρήνης» ή την σαμποτάρει για να μην πέσει.
Οπως και να’ χει, εάν λάβει κανείς υπόψιν τα στοιχεία του δημοσιεύματος του Economist, το «σύστημα Ζελένσκι» προσπαθεί να μονοπωλήσει την εξουσία, και έχει προβεί σε τέτοιας έκτασης «εκκαθαρίσεις» πολιτικών αντιπάλων του, σε βαθμό που να μην έχει ανταγωνιστή -τουλάχιστον προς το παρόν- στην περίπτωση που ανοίξει προεκλογική εκστρατεία για προεδρικές εκλογές στη χώρα.
Ολα αυτά συμβαίνουν, ενώ πυκνώνει η διεθνής αρθρογραφία που φέρει τον Ζελένσκι ως πρόεδρο υπό προθεσμία, ακόμα και ότι θα «χάσει το κεφάλι» του πέφτοντας. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, «προετοιμαζόμενη για ενδεχόμενες προεδρικές εκλογές, η σημερινή ουκρανική ηγεσία σφίγγει ολοένα περισσότερο τον έλεγχο της σε όλους τους τομείς της πολιτικής», αναφέρει ο Economist.
Είναι ενδεικτικό ότι «τον Φεβρουάριο, ο Πιότρ Ποροσένκο, ο οποίος ηγείται του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης, καταδικάστηκε για ασαφείς “απειλές κατά της εθνικής ασφάλειας”. Τα περιουσιακά του στοιχεία δεσμεύτηκαν. Οδηγείται σε δίκη με την κατηγορία της “προδοσίας”. Επιπλέον, του έχουν επιβληθεί ποινές, βάσει των οποίων ουσιαστικά του απαγορεύουν να συμμετάσχει σε εκλογές».
Ανεξάρτητα από το τι πιστεύουν οι Ουκρανοί για τον Ποροσένκο (σ.σ. πρώην πρόεδρος της Ουκρανίας), παρατηρεί το περιοδικό, πολλοί βλέπουν τη δίωξή του ως επικίνδυνο προηγούμενο. «Εάν εμποδίσουν τον Ποροσένκο να πάρει μέρος στις εκλογές, χωρίς δικαστική απόφαση, τότε μπορούν να απαγορεύσουν και σε όποιον άλλον θέλουν», τονίζει ο βουλευτής, Αλεξέι Γκοντσαρένκο.
Εκκαθαρίσεις
Δεν είναι, όμως, μόνο οι πολιτικοί αντίπαλοι που βρίσκονται στο στόχαστρο. «Οι ακτιβιστές της κοινωνίας των πολιτών επίσης υφίστανται διώξεις. Ο Βιτάλι Σαμπούνιν, ο οποίος είναι ιδιαίτερα δραστήριος στη μάχη κατά της διαφθοράς, κατατάχθηκε μάλιστα στον στρατό από τις πρώτες ημέρες του πολέμου και αποκάλυψε μεγάλες υποθέσεις διαφθοράς στο υπουργείο Άμυνας της Ουκρανίας, βρίσκεται στο στόχαστρο εδώ και καιρό. Μάλιστα, τον αντιμετώπισαν με εκδικητικό τρόπο. Για να τον τιμωρήσουν, τον μετέθεσαν πιο κοντά στην πρώτη γραμμή του μετώπου.
»Αν και η ουκρανική πολιτική σκηνή απέχει πολύ από τη ρωσική, η συγκέντρωση εξουσίας είναι μια λογική συνέπεια του πολέμου. Αλλά ακόμα και ορισμένοι από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του Κιέβου ανησυχούν διότι η κατάσταση αυτή μπορεί να … τραβήξει πολύ μακριά. Είναι αλήθεια ότι η ουκρανική δημοκρατία δεν βασίστηκε ποτέ πραγματικά στο κράτος δικαίου. Ο πλουραλισμός της εξαρτάτο από την ποικιλομορφία των Περιφερειών, τα ανταγωνιστικά συμφέροντα των κύκλων εξουσίας (σ.σ. κυρίως τους ολιγάρχες που είχαν καταστήσει φέουδα ολόκληρες Περιφέρειες και εξαγόραζαν το πολιτικό προσωπικό) και μια ενεργή κοινωνία πολιτών, η οποία στηριζόταν στην υποστήριξη των δυτικών πρεσβειών και των Μέσων Ενημέρωσης. Αλλά όλοι αυτοί οι παράγοντες αποδυναμώνονται ή εξαλείφονται».
Η εξουσία στα χέρια μιας μικρής ομάδας
Σήμερα, στην Ουκρανία, επισημαίνει ο Economist, «την εξουσία δεν την έχει η κυβέρνηση ή το κοινοβούλιο, αλλά είναι στα χέρια μη εκλεγμένων αξιωματούχων στο προεδρικό γραφείο, συμπεριλαμβανομένου του επικεφαλής του γραφείου προέδρου, Αντρέϊ Γερμάκ, του αρθρογράφου του Ζελένσκι, Ντμίτρο Λίτβιν, και του Όλεγκ Τατάροφ, ο οποίος επιβλέπει τις δυνάμεις ασφαλείας.
»Η κυβέρνηση δεν θέλει να μοιραστεί την εξουσία, όχι με τους αντιπάλους της, αλλά ούτε καν με οποιονδήποτε μπορεί να θεωρηθεί αντίπαλος. Οι … νομιμόφρονες ανταμείβονται με πόστα στα Διοικητικά Συμβούλια (σ.σ. τύφλα να’ χει η Ελλάδα της κυβέρνησης Μητσοτάκη) κρατικών εταιρειών.
»Αντίθετα, όσοι επιδεικνύουν … υπερβολική ανεξαρτησία, απολαμβάνουν λαϊκής υποστήριξης ή έχουν άμεσους δεσμούς με δυτικές χώρες απολύονται ή τίθενται στο περιθώριο. Σε αυτή την κατηγορία προσώπων περιλαμβάνεται ο δημοφιλής αρχηγός των ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων, Βαλέρι Ζαλούζνι, ο οποίος απομακρύνθηκε από τη θέση του τον Φεβρουάριο του 2024 και στάλθηκε ως πρέσβης στο Λονδίνο (!). Μεταξύ των απολυθέντων είναι ο πρώην υπουργός Υποδομών, Αλεξάντρ Κουμπρακόφ, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών, Ντμίτρο Κουλέμπα, και ο Μουσταφά Ναγιέμ, ο οποίος ήταν επικεφαλής της υπηρεσίας ανοικοδόμησης».
«Εχθροί» τα ΜΜΕ
Επιπλέον, «οποιεσδήποτε διαφορετικές απόψεις εκφράζονται από κριτικά διακείμενα Μέσα Ενημέρωσης, θεωρούνται απειλή. Η αρχισυντάκτρια της εφημερίδας, «Ουκραϊνσκαγια Πράβντα», της κορυφαίας ανεξάρτητης διαδικτυακής έκδοσης της χώρας, Σεβγκίλ Μουσάεβα, διαμαρτύρεται διότι το γραφείο του προέδρου κάνει τα πάντα για να παρεμποδίσει την ερευνητική δημοσιογραφία, παρεμβαίνει στις διαφημιστικές εταιρείες και αντιμετωπίζει οποιαδήποτε επαφή με δημοσιογράφους ως προδοσία (σ.σ. φαίνεται ότι το «σύστημα Ζελένσκι» εζήλωσεν δόξα κυβερνήσεως Μητσοτάκη, που έριξε τους δείκτες της ελευθερίας του Τύπου στην Ελλάδα, στο ναδίρ)».
Κατά τον Economist, «η τάση της Ουκρανίας προς μια πιο αυταρχική διακυβέρνηση δεν προκαλεί έκπληξη, δεδομένων των πιέσεων που αντιμετωπίζει. Πόσο μάλλον που ο πόλεμος μπαίνει στο τέταρτο έτος. Ωστόσο, ο κίνδυνος είναι ότι αυτό υπονομεύεται κάθε ζωντανή πρωτοβουλία στη χώρα. Όπως λέει ο Γκοντσαρένκο: «Αποδείξαμε ότι μια μικρή δημοκρατία μπορεί να αντισταθεί σε μια μεγάλη απολυταρχία. Αλλά μια μικρή απολυταρχία μπορεί να την καταπιεί η μεγάλη». https://neostrategy.gr/
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου