Σε διάστημα μόλις 24 ωρών, η Ευρώπη κατάφερε να αποτύχει στρατιωτικά και πολιτικά, δείχνοντας όλη την ανοησία των συνθημάτων της, την ασυνέπεια των υποτιθέμενων αξιών της και την παράλογη προσπάθεια να αντιταχθεί στη Ρωσία σύμφωνα με τις ρητές εντολές των οικονομικών δυνάμεων. Στο παρακάτω βίντεο μπορούμε να δούμε το άδοξο τέλος της προσπάθειας κατασκευής ενός τροχιακού πυραύλου: ένας γδούπος και μια έκρηξη που δικαιώνουν την ψευδαίσθηση της ΕΕ για τη δημιουργία μιας δύναμης που θα μπορούσε να τρομάξει τους Ρώσους.
Αυτή δεν είναι η μόνη αποτυχία, διότι πριν από δύο χρόνια απέτυχαν και οι Βρετανοί και η εταιρεία που είχε επιχειρήσει τον άθλο, η Virgin Orbit, κάηκε οικονομικά μαζί με τον πύραυλο. Στη συνέχεια, υπάρχει η καθυστέρηση στην κατασκευή του Ariane 6, η ακύρωση του εκτοξευτή Vega-C. Isar Aerospace, η ίδια εταιρεία που κατασκεύασε τον πύραυλο που εξερράγη προχθές και έχει το σημαντικό όνομα Spectrum. Φυσικά, προσπαθούν να τα καλύψουν όλα λέγοντας ότι έχουν συλλεχθεί «τόνοι δεδομένων» που υποτίθεται ότι θα πρέπει να καταστήσουν σαφές τι πήγε στραβά και να υποδείξουν την επίλυση των προβλημάτων. Αλλά είναι αρκετά σαφές ότι θα χρειαστούν αρκετά χρόνια για να μπορέσει να αναπτυχθεί ένα όπλο στο οποίο οι Ρώσοι έχουν δεκαετίες εμπειρίας, τόσο πολύ ώστε το 2021 πραγματοποιήθηκαν 25 εκτοξεύσεις παρόμοιων συσκευών, τις οποίες οι ΗΠΑ και η Κίνα είχαν επίσης εδώ και αρκετό καιρό. Εν ολίγοις, η επίδειξη δύναμης που ήθελαν να δώσουν μετατράπηκε σε δράμα ανικανότητας.
Αλλά η πιο σημαντική και ηχηρή αποτυχία ήταν ο αποκλεισμός της Le Pen από τις εκλογές με βάση μια πραγματικά συγκεχυμένη κατηγορία: το γεγονός ότι ορισμένοι αξιωματούχοι που πληρώθηκαν επίσημα από τα θεσμικά όργανα της ΕΕ εργάστηκαν αντ' αυτού για το Rassemblement National ή το κόμμα Lepenist. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει στην Ιταλία σε κάθε επίπεδο εδώ και δεκαετίες ή τουλάχιστον από τότε που άρχισα να παρακολουθώ πολιτικά-διοικητικά γεγονότα και αυτό συμβαίνει και σε πολλές άλλες χώρες. Πρόκειται ασφαλώς για αθέμιτη πρακτική, αλλά εξακολουθεί να είναι ευρέως διαδεδομένη, η οποία χρήζει κύρωσης όταν αποκαλυφθεί, αλλά η οποία –υποθέτοντας και όχι παραδεχόμενη ότι τα γεγονότα αποδεικνύονται– δεν μπορεί να οδηγήσει σε καταδίκη ικανή να οδηγήσει σε αποκλεισμό από τις εκλογές. Επομένως, ήταν ένα πολύ προφανές τέντωμα. Εδώ, μετά τη Ρουμανία, έχουμε τη σαφή απόδειξη της πολιτικής χρήσης του δικαστικού σώματος για την εξάλειψη ενοχλητικών υποψηφίων, δηλαδή εκείνων που δεν ευθυγραμμίζονται με την πραγματική εξουσία και που κινδυνεύουν να κερδίσουν. Αλλά το γεγονός ότι αυτό είναι δυνατό σημαίνει απλώς ότι δεν βρισκόμαστε πλέον σε ένα κράτος δικαίου που προβλέπει την ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας.
Αυτή είναι μια από τις ξεχωριστές αρχές της Δύσης και ο Πλάτων μίλησε ήδη για την ανεξαρτησία του δικαστή από την πολιτική εξουσία, ακολουθούμενη από τον Αριστοτέλη, τις βασικές αρχές της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας και στη σύγχρονη μορφή από τον Locke και τον Montesquieu. Αμφιβάλλω αν αυτές είναι συνηθισμένες αναγνώσεις της πολιτικής τάξης, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ακριβώς η Γαλλία της επανάστασης που υιοθέτησε πρώτη την αρχή της διάκρισης των εξουσιών. Η λεγόμενη φιλελεύθερη δημοκρατία δεν υπάρχει αν δεν υπάρχει μια τέτοια υπόθεση, η οποία, όπως ήταν αναμενόμενο, αμφισβητείται από τον ίδιο τον φασισμό. Τώρα απλά δεν μπορώ να συμπαθήσω τον Le Pen, τον βρίσκω έναν κατασκευασμένο χαρακτήρα με μάλλον αλλοπρόσαλλες ιδέες, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, ακόμα κι αν οι άνθρωποι μέτριας νοημοσύνης θα χαρούν για τον αποκλεισμό του. Γεγονός είναι ότι η πολιτική μάχη που διεξάγεται με αυτά τα συστήματα σκοτώνει τη δημοκρατία στην αντιπροσωπευτική της μορφή. Θυμάμαι ότι πριν από χρόνια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν της μόδας να κάνει κανείς τον εαυτό του να φαίνεται καλός με μια φράση που λανθασμένα αποδίδεται στον Βολταίρο: «Δεν συμμερίζομαι την ιδέα σου, αλλά θα έδινα τη ζωή μου για να την εκφράσεις». Τώρα δεν υπάρχει πλέον κανένα ίχνος του, ακόμη και στις λιγότερο ρητορικές εκδοχές, διότι στην πραγματικότητα ζούμε σε έναν εξατομικευμένο κόσμο που περιορίζεται σε κενούς υποστηρικτές, των οποίων το πρόσχημα για την άρνηση της συζήτησης είναι ότι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με ένα ηθικό ελάχιστο που, φυσικά, κάθε πλευρά καθορίζει σύμφωνα με τα δικά της συμφέροντα, μη αναγνωρίζοντας την άλλη ως άξια συζήτησης. Κάτι που συμβαίνει μέσω επιχειρήσεων χιτλεροποίησης ή κατηγοριών για άρνηση κάτι. Σε αυτό δεν βλέπουμε τίποτα ηθικό, αλλά μάλλον την έλλειψη ηθικής. Επομένως, ο όλεθρος της δημοκρατίας δεν προέρχεται μόνο από τα πάνω, δεν είναι μόνο η στρατηγική εκείνων που δίνουν τα χαρτιά, αλλά έχει γίνει το χαρακτηριστικό της σύγχρονης ναρκισσιστικής αλλοτρίωσης. Και από αυτή την άποψη, η Ευρώπη δεν υστερεί σε κανέναν. Μέχρι να έρθει το κτύπημα. https://ilsimplicissimus2.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου