Αυτό δεν προοριζόταν ποτέ να γίνει η Γιάλτα. Αν και η Γιάλτα 2.0 μπορεί τελικά να συμβεί.
Αυτό δεν προοριζόταν ποτέ να γίνει η Γιάλτα. Αν και η Γιάλτα 2.0 μπορεί τελικά να συμβεί. Στην παρέλαση της Ημέρας της Νίκης στη Μόσχα στις 9 Μαΐου, γιορτάζοντας τα 80 χρόνια από το τέλος του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου και την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας, ο Πούτιν ως οικοδεσπότης και ο Σι Τζινπίνγκ ως κορυφαίος προσκεκλημένος θα βρίσκονται στην πόλη. Το ίδιο μπορεί να είναι και ο Ντόναλντ Τραμπ. Γιατί να μην επιβιβαστούν όλοι σε μια πτήση προς την Κριμαία και να οργανώσουν μια Γιάλτα 2.0 στη Γιάλτα;
"Τα γλυκά όνειρα είναι φτιαγμένα από αυτό", για να παραθέσω τους ποπ μεταφυσικούς Eurythmics. Εν τω μεταξύ, δεν είχαμε τη Γιάλτα, ούτε καν το Ρέικιαβικ. είχαμε μια μακρά 4,5 ώρες στο βασιλικό παλάτι του Ed-Diriyah στην κοιλάδα Wadi Hanifa. Η Ρωσία και οι ΗΠΑ τελικά κάθισαν να συζητήσουν ως ενήλικες - για πρώτη φορά σε τρία χρόνια.
Ένα ευχάριστο μέτρο ενθουσιασμού παρασχέθηκε δεόντως - όλα σχετίζονται με τη συμμετοχή των μερών σε «εργασίες για την εξομάλυνση των διπλωματικών σχέσεων». Μέχρι πριν από τρεις μήνες - υπό την κυβέρνηση του Πτώματος στον Λευκό Οίκο και τον υπουργό Γενοκτονίας του - αυτή η πιθανότητα ήταν τόσο απομακρυσμένη όσο ένας μετεωρίτης που συνετρίβη στη Γη (αυτό θα συμβεί, αλλά σε ένα μακρινό μέλλον).
Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάρκο Ρούμπιο πραγματοποίησε το υπεράνθρωπο κατόρθωμα τουλάχιστον να μην συντριβεί μπροστά στον πανίσχυρο Λαβρόφ – τον κορυφαίο διπλωμάτη στον πλανήτη. Ο Λαβρόφ και ο Ρούμπιο συμφώνησαν να δημιουργήσουν έναν μηχανισμό διαβούλευσης για την εξάλειψη των «ερεθιστικών» (αμερικανική ορολογία) στις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας και να συνεργαστούν σε «θέματα κοινού γεωπολιτικού ενδιαφέροντος», σύμφωνα με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Οι BRICS μπορεί να μην είναι ένας από αυτούς.
Η εξάλειψη των «ερεθιστικών» μπορεί εύκολα να ερμηνευτεί ως κώδικας για τον Trump 2.0 που προσπαθεί να βρει τρόπους να ξεφύγει από το προηγούμενο τσουνάμι κυρώσεων και οικονομικού πολέμου που προκάλεσε μόνο θεαματική αντίδραση.
Οι Αμερικανοί τόνισαν προβλέψιμα ότι «μια συνάντηση δεν είναι αρκετή για την επίλυση της ουκρανικής σύγκρουσης». Φυσικά και όχι. Ο προεδρικός σύμβουλος Γιούρι Ουσακόφ σημείωσε ότι ο ίδιος ο Πούτιν θα αποφασίσει πότε θα ξεκινήσουν οι «επαφές με τις ΗΠΑ για την Ουκρανία» και ποιοι θα είναι οι Ρώσοι διαπραγματευτές.
Ο Λαβρόφ κατέρριψε πλήρως την ύπαρξη ενός σχεδίου τριών σταδίων για την Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένης της κατάπαυσης του πυρός. εκλογές; και την υπογραφή τελικής συμφωνίας. Εξετάζοντας προσεκτικά το ιστορικό μέχρι στιγμής, ο Λαβρόφ πάντα υποστήριζε ότι οι ΗΠΑ είναι «ικανές για μη συμφωνία».
Ο ειδικός απεσταλμένος του Τραμπ, Steve Witkoff, ακτινοβολούσε θετικά:
«Δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε καλύτερο αποτέλεσμα μετά από αυτή τη συνεδρία». Λοιπόν, ο Witkoff σίγουρα ακολούθησε τα χρήματα - την υπέρτατη προτεραιότητα του Trump - όταν αυτός και η αμερικανική αντιπροσωπεία ήταν εντελώς «έκπληκτοι» όταν έμαθαν ότι «οι αμερικανικές εταιρείες έχασαν 300 δισεκατομμύρια δολάρια από την έξοδο από τη Ρωσία», όπως αποκάλυψε ο διευθύνων σύμβουλος του Ρωσικού Ταμείου Άμεσων Επενδύσεων, Kirill Dmitriev.
Όπως και με το φιάσκο των BRICS, φαίνεται ότι η ομάδα Trump επίσης δεν έχει κάνει την εργασία της στο επιχειρηματικό μέτωπο.
Πώς κερδήθηκε ο γεωοικονομικός πόλεμος
Με βάση αυτό που συνέβη στο Ριάντ, είναι πολύ νωρίς για να καυχηθούμε ότι η Ουάσιγκτον υπό τον Trump 2.0 έχει δηλώσει ότι η Ουκρανία - και ο μικροκαμωμένος ναρκο-Φύρερ του - έχουν τελειώσει. Μια σκουλήκι Ουκρανία θα επιβιώσει με κάποιο σχήμα ή μορφή, αλλά δεν είναι καθόλου σαφές «τι» θα είναι η μεταπολεμική Ουκρανία.
Όσο για τη Ρωσία στην πρώτη γραμμή του σχεδιασμού μιας νέας παγκόσμιας τάξης, αυτό φαίνεται να συμβαίνει. Ένα Νέο Μεγάλο Παιχνίδι ξεκινά, αιώνες μακριά από το αρχικό – βρετανικό – παρασκεύασμα του 19ου αιώνα, και πολύ πιο κοντά στο πώς γινόταν αντιληπτό ένα Νέο Μεγάλο Παιχνίδι στις αρχές της δεκαετίας του 2010, όταν οι Κινέζοι επινόησαν την ιδέα των Νέων Δρόμων του Μεταξιού.
Όταν έχουμε την Ουάσιγκτον και τη Ρωσία να διακηρύσσουν τώρα ότι «λαμβάνουν υπόψη η μία τα συμφέροντα της άλλης», αυτό σημαίνει αυτόματα ότι η Αυτοκρατορία του Χάους χάνει την προηγούμενη επιρροή της και τώρα αναγκάζεται να καθίσει στο τραπέζι και να ακούσει (ο Λαβρόφ τόνισε ότι στην πραγματικότητα ακούσαμε ο ένας τον άλλον).
Όταν και οι δύο αντιπροσωπείες τονίζουν ότι μια προσωπική συνάντηση Τραμπ-Πούτιν είναι πολύ περίπλοκη στον προγραμματισμό, αυτό μπορεί σίγουρα να ερμηνευθεί ως κώδικας για το πώς το βαθύ κράτος των ΗΠΑ θα αναγκαστεί να γυρίσει αυτό που είναι μια de facto απόλυτη στρατηγική ήττα σε έναν αποτυχημένο πόλεμο δι' αντιπροσώπων.
Πέρα από τον παροιμιώδη χείμαρρο περιστροφής σχετικά με το ποια είναι τα πραγματικά κίνητρα του Trump για να πλησιάσει τη Ρωσία, δημιουργώντας ακόμη και ευχάριστους υπαινιγμούς για μια παραισθησιακή βόλτα με μαγικό χαλί - υπό τον ήχο του Steppenwolf και του Jefferson Airplane - είναι όλα πιθανά ότι αυτό μπορεί να είναι μόνο μια φανταστική βόλτα.
Ή κάτι πολύ πιο απειλητικό: ο Τραμπ έστησε τον ευρωπαϊκό όχλο για έναν νέο Μεγάλο Πόλεμο εναντίον της Ρωσίας πριν από το 2030, με τους Αμερικανούς να παρακολουθούν από μακριά.
Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι ο Trump θέλει να ομαλοποιήσει τη Ρωσία για να σταματήσει να χάνει χρήματα στην Ουκρανία - αφήστε αυτούς τους ευρωπαίους πατσιές να πληρώσουν - και να επικεντρωθεί στο πραγματικό λεπτό: τον τεχνολογικό και γεωοικονομικό πόλεμο με την Κίνα, τον οποίο το Πεκίνο σε πολλά επίπεδα έχει ήδη κερδίσει χωρίς να ξεκινήσει ούτε ένα HIMARS, αντί να επικεντρωθεί στα επιτεύγματα του σχεδίου Made in China 2025.
Όσο για τους «πατσάδες» της EUro, τους οποίους ο Τραμπ απεχθάνεται θετικά, συγκεντρώθηκαν στο Παρίσι για μια ένδοξη μη εκδήλωση αντι-συνόδου κορυφής: τη Λίγκα των Ηττημένων, συζητώντας, τι άλλο, τον Παντοτινό Πόλεμο και πώς θα στείλουν τις «ειρηνευτικές» δυνάμεις τους – που δεν έχουν, με όπλα που δεν έχουν – στην Ουκρανία.
Αυτός ο μουγκός που παριστάνει τον Βρετανό πρωθυπουργό υπόσχεται να βάλει «μπότες στο έδαφος», ενώ η τοξική Μέδουσα φον ντερ Λούγκεν συνεχίζει να φωνάζει στο λυσσασμένο πολεμοχαρές τσιουάουα της. Ακόμη και άλλα λυσσασμένα σκυλιά, όπως η Πολωνία, μαζί με τα κανίς, η Γερμανία, η Ιταλία και η Ισπανία είπαν «όχι» στη χιονοστιβάδα Brit Dr. Martens.
Όπως έχουν τα πράγματα, αυτό που συνέβη στο Ριάντ ήταν μόνο ένα πρώτο βήμα - ένα είδος συμφιλίωσης ΗΠΑ-Ρωσίας, όπως η μακρά ύφεση στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Γκορμπατσόφ-Ρήγκαν το 1986-1989 και Γκορμπατσόφ-μπαμπά Μπους το 1989-1991 (που τελείωσε με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ). και Μεντβέντεφ-Ομπάμα το 2009 (που τελείωσε με την καταστροφή της Λιβύης).
Έτσι, προς το παρόν έχουμε μηδενικά γεγονότα. Εκτός από αυτό που οι ρωσικές δυνάμεις συνεχίζουν να δημιουργούν στα πεδία μάχης της Novorossiya. Αυτά τα νέα δεδομένα επί του εδάφους θα κάνουν τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα για τους Αμερικανούς, καθώς η εξαιρετικά προβληματική διαπραγμάτευση για την Ουκρανία θα διαρκέσει τουλάχιστον μερικούς μήνες.
Αφήστε έναν απογοητευτικό Λαβρόφ να έχει την τελευταία λέξη: «Όταν τα εθνικά συμφέροντα ευθυγραμμίζονται, πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να ενώσουμε τις προσπάθειες σε αυτές τις γραμμές, για χάρη αμοιβαία επωφελών έργων, τόσο στη γεωπολιτική σφαίρα όσο και στις οικονομικές υποθέσεις». Ο Λαβρόφ είναι πεπεισμένος ότι οι Αμερικανοί τώρα «έχουν καλύτερη κατανόηση της θέσης μας».
Θα συμβεί αυτό - ή θα είναι απλώς ένα άλλο κεφάλαιο σε ένα αμείλικτο ριάλιτι; Αφήστε το Νέο Μεγάλο Παιχνίδι να ξεκινήσει πραγματικά.
https://strategic-culture.su/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου