Γράφει ο Νεοστρατηγάκιας
Εϊ, εσείς, καταλάβατε τι έχει συμβεί γύρω σας; Όλοι εσείς που λατρεύετε, στηρίζετε και καλύπτετε τόσα χρόνια όλους αυτούς που:
– Είναι σκυμμένοι με το μολύβι πάνω από απευθείας αναθέσεις και ρουσφέτια, κάνοντας πράξεις για να βγάλουν την τελική μίζα.
– Είναι σκυμμένοι πάνω από τα Κεφάλαια του Μαρξ και λογαριάζουν πως «βράζοντας ρίμες και αηδόνια (θα) βγάλουν δυο δάχτυλα ζουμί», για να μην προχωρήσει τίποτα πραγματικά κοινωνικό, παρά μόνον οι καρέκλες και τα παχυλά μισθά τους.
– Είναι σκυμμένοι πάνω από «αυθεντικές επιστολές του Ιησού» και λογαριάζουν, με την αριθμομηχανή, πόσο θα τούς κοστίσει ο σανός που θα πουλήσουν.
Όλοι εσείς και πολλοί άλλοι, λάτρεις και ρέκτες του παλιωμένου πολιτικού συστήματος, που η σαπίλα του έχει αρχίσει πια να βρομάει άγρια, πήρατε χαμπάρι το κύμα που σάς έπιασε εξ απήνης, σάς σάρωσε, σάς σκέπασε και σάς ξέβρασε;
Πήρατε χαμπάρι, κουκλίτσες μου, ότι κάτι νέο έχει γεννηθεί μαζί με αυτό το κύμα; Και με την κορυφή του παγόβουνου που είναι το έγκλημα, το μπάζωμα και η συγκάλυψη στα Τέμπη; Το ακούσατε το ελπιδοφόρο κλάμα του μωρού που γεννήθηκε;
Αν όχι, ανοίξτε μάτια και αφτιά και ψάξτε τι συμβαίνει, κουκλίτσες μου αχάμπαρες. Δείτε ποια είναι σήμερα η μεγαλύτερη, η πιο ενωμένη, η πιο μονομπλόκ, η πιο επιδραστική και διαδραστική ομάδα στα σόσιαλ. Εκείνη που με ένα κλικ και μερικές εξαιρετικής αισθητικής και μηνύματος αφίσες σήκωσε ένα εκατομμύριο κοσμάκη από εκεί που νομίζατε πως τον είχατε αφήσει: από τον καναπέ. Και όχι μόνον στην Ελλάδα. Σε όλο τον κόσμο. Σε 190 πόλεις και σημεία.
Δεν ήταν, λέτε, ένα εκατομμύριο; Σάς βολεύει, αλήθεια κουκλίτσες μου, αυτή η κουβέντα; Όχι αυτό που έχει, που φέρει και θα σάς φέρει, πάλι δίχως να έχετε ψυλλιαστεί το παραμικρό αυτό το νέο; Αυτό που είναι πρωτόγνωρο για την ελληνική κοινωνία.
Και λέγεται Κοινωνική Αντιπολίτευση. Διότι από την άλλη την αντιπολίτευση του παλιωμένου σάπιου συστήματος, τη διεφθαρμένη και διαπλεκόμενη, τα βλέπουμε: Να ζήσουμε, να την θυμόμαστε. Κύριε Ελέησον!
Ξέρετε, κουκλίτσες μου, στην «Αντιγόνη» του, ο αρχαίος ημών πρόγονος (που χαίρεστε να χαριεντίζεστε ότι τού μοιάζεται κιόλας, τρομάρα σας) έλεγε ότι οι άταφοι νεκροί δεν μένουν σιωπηλοί. Ουρλιάζουν!
Ακούσατε, αχάμπαρα παλιακά, το βουβό παλλαϊκό ουρλιαχτό στις πλατείες; Κομμός, θρήνος πως το λέτε εσείς, για 57 και πλέον ψυχές που έμειναν άταφες κι αδικαίωτες, όπως στην Αντιγόνη. Και ουρλιάζουν. Μέσα από το στόμα των δικών και των άλλων, πολλών, πάμπολλων που σηκώθηκαν και βγήκαν για να σάς δείξουν ότι αυτό που γίνεται σάς ξεπερνάει ήδη και θα σάς ξεπεράσει κατά πολύ. Πάρα πολύ. Διότι είστε θεόκουφες. Δεν ακούτε παρά μόνον κέρματα να κουδουνίζουν στο πεζοδρόμιο, ζητιάνες των ψήφων.
Τι λέγαμε για τα σόσιαλ; Καμία ανάρτηση την σήμερον ημέρα δεν έχει πιο πολλές, χιλιάδες των χιλιάδων, αντιδράσεις από τις ομάδες των συγγενών των θυμάτων. Που έχουν ενώσει στον πόνο και το ουρλιαχτό για δικαιοσύνη, για τη Νέμεσι, την Άττι και την Τήσι εκείνους που δεν είναι κτήνη σας όλους εσάς, αλλά θέλουν, ναι θέλουν πολύ, να είναι άνθρωποι.
Όποια προσπάθεια κομματικοποίησης εκεί μέσα την απεμπολίζουν. Διότι, όπως έχει γράψει και μία ψυχή, «ο μικροκομματισμός οδηγεί σε διάσπαση της ορμής του λαού».
Επίσης, σε κάθε τι υπάρχει άμεση, μαζικότατη αντίδραση. Με άξονα την Ανθρωπιά, βρε. Αυτό που δεν ξέρετε ούτε αν υπάρχει σε λεξικό. Με άξονα τον συνάνθρωπο. Ξέρετε κάτι τόσο απλό, τόσο βαθύ, τόσο μεγάλο; Οι περισσότερες αντιδράσεις εκεί είναι «Νοιάζομαι»! Ξέρετε, το emoji της αγκαλιάς.
Κάτι που δεν θα νιώσετε ούτε θα νοιαστείτε να νιώσετε ποτέ. Και κάτι ακόμη. Η λέξη δικαιοσύνη έχει τη μεγαλύτερη ζήτηση εκεί μέσα. Φαντάζεστε ότι εσείς τούς την προσφέρετε και την ζητάνε; Κούνια που σάς κούναγε.
Αυτά και πολλά άλλα, που δεν θα τα μάθετε ποτέ και θα σάς βρουν πολύ σύντομα στο Δόξα Πατρί, δείχνουν κάτι πολύ σημαντικό: ένα μεγάλο κομμάτι λαού (και είναι κόσμος και λαός εκεί, στο πλευρό τους, εκεί μέσα), αυτή η Κοινωνική Αντιπολίτευση που πλέον έχει πατήσει γερά στα πόδια της και καταφέρνει έστω και τοσοδούλικες συνεχείς νίκες κάθε μέρα, όσο και να βυσσοδομείτε εσείς, είναι ώριμη.
Ναι, ο κόσμος που την έστησε στα πόδια της έχει ωριμάσει. Και ξέρετε το καλύτερο, κουκλίτσες μου; Έχει ωριμάσει από τις ήττες που τού χαρίσατε. Οι ήττες του γίνονται τώρα οι νίκες του.
Προδόθηκε από το κοινωνικό κράτος, προδόθηκε από τα χάρχαλα «θα σκίσω τα μνημόνια», προδόθηκε από την χυδαία δήθεν «αριστεία» σας και την ψευδεπίγραφη «Ελλάδα 2.0». Μπούχτισε από ψέμα, παραπλάνηση, «επικοινωνιακή διαχείριση» και γελοίους πολιτικάντες.
Αλήθεια, θυμάστε κουκλίτσες μου τη Ρωσική Επανάσταση; Τι θυμάστε; Ότι υπήρχαν οι «οργανωμένοι» στο ρωσικό σοσιαλιστικομαρξιστικό ρεύμα, μενσεβίκοι, το θυμάστε; Μπα. Θυμάστε τους μπολσεβίκους του Λένιν, που το έφεραν εις πέρας το εργάκι. Κι ας ήταν λιγότεροι αριθμητικά και μη «οργανωμένοι σε παρατάξεις. Ποιος τους θυμάται λοιπόν τους μενσενίκους; Ούτε η μάνα τους!
Και, κοίτα. Μη μου αρχίζεις τώρα τα κομμουνιστικά και τα αντοκομμουνιστικά, διότι εδώ, σε αυτά που λέμε, μόνον κοινωνικά και αντι-κοινωνικά χωράνε, κουκλίτσα μου. Εκεί έχεις να μού πεις κάτι για δικαιοσύνη και κοινωνικό κράτος που να μην είναι ξύλινο και αχώνευτο; Όχι, ε; Μώκο, λοιπόν.
Τη θυμάσαι τη Γαλλική Επανάσταση; Ποιος το έφερε εις πέρας το εργάκι στη Συνέλευση των Γενικών Τάξεων, που ήταν κι αριστοκράτες (η μία τάξη) και κληρική (η άλλη); Η Τρίτη Τάξη, που άλλαξε το παιχνίδι.
Ε, αυτή η Τρίτη Τάξη, που αποδείχτηκε ισχυρότερη, μέσα στην ήττα της και από την ήττα της, ήταν που έκανε το παιχνίδι. Όμως, τι σού λέω; Μήπως διαβάζεις ή μαθαίνεις από την Ιστορία; Κουραφέξαλα!
Είπα τάξη και θυμήθηκα. Εκείνη η ταλαίπωρη Μεσαία Τάξη, που φτιάχτηκε με τα χρόνια, σιγά σιγά, στο νεοσύστατο κατόπιν Επαναστάσεως ελληνικό κράτος κι έφτασε ως τη μεταπολίτευση, ποιος την εξαφάνισε; Ε; Ε; Δεν ξέρεις; Είχαμε μια μεσαία τάξη κι εμείς, από μαγαζάτορες, εμπόρους, μικροεπιχειρηματίες, μικροβιομηχάνους (και της καινοτομίας) και την τσακίσατε, λαμόγια.
Και τώρα, ο Πανάρχων της σκυλευμένης κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» μας, ο ΚΟριάκος μας, το τσιτάχ, για να κρατηθεί στην εξουσία και να κάνει ό,τι μα ό,τι θέλει για τα φράγκα, αφού την έσφαξε κανονικά στο γόνατο αυτή την τάξη, είπε να φτιάξει μια νέα «μεσαία τάξη». Ξέρεις, κουκλίτσα μου, αυτή που τρέφεται με απευθείας αναθέσεις, λαμογιές, γνωριμίες και ρουσφέτια για να τρώει τον άμπακο και να κάνει την πελουσία, η χυδαία νεόπλουτη Κατινάρα.
Τού το δίνω. Κατάφερε να ταϊσει τόσο κόσμο που αυτή η προσωπική του νέα «μεσαία τάξη» πρέπει να φτάνει, το πολύ πολύ και βαριά βαριά, το 20-25%. Πες το και μονομπλόκ. Μπράβο ΚΟριάκο!
Που είναι το υπόλοιπο 75-80%, όμως; Μήπως είναι αυτό που δεν τού πάει το συνολάκι της ξεφτιλισμένης φαγάνας Κατινάρας και βγήκε και θα ξαναβγεί και θα ξαναβγεί στις πλατείες και τους δρόμους; Και δεν θα πάρουν χαμπάρι όλοι οι προηγούμενοι τι τους χτύπησε τόσο δυνατά; «Η πόρτα!», που έλεγε και ο Χαράλαμπος Τραμπάκουλας του Χάρρυ Κλυνν!
Διότι όλες οι ήττες που τούς χαρίσατε, λαμόγια, τούς ωρίμασαν τόσο που δεν διαφεντεύονται, δεν μικροκομματοποιούνται, δεν ποδηγετούνται αλλά ωρίμασαν, έμαθαν και ξέρουν πλέον ποιο είναι το πιο πολύτιμο: «Οξυγόνο».
Κι όταν «Δεν έχω οξυγόνο», μαύρος τρόμος που θα σε φάει, λαμόγιο. Ούτε η σκιά σου δεν θα μείνει στο πεζοδρόμιο!
Τι είπες, κουκλίτσα μου; Ιδεολογία; Άσε μας! Η εποχή των ιδεολογιών επέρασε. Οριστικά. Και με την ωρίμανση του κοινού, της Κοινωνικής Αντιπολίτευσης, φέρνει σιγά σιγά την Εποχή της Συνειδητοποίησης (και της ισχύος) και την Εποχή της Διεκδίκησης. Πόσα επιδόματα θα βρεις να δώσεις, κουκλίτσα μου, και σε πόσους από τα ταμεία που έχετε φάει μέχρι και τα πόμολα, μαζί με τα καρτέλ και τους «δικούς»; Ε; Ε;
Διότι όπως και στην περίπτωση του «ποιητή της ήττας», Μανόλη Αναγνωστάκη, η ιδεολογία δεν παρακινεί ούτε την ποίηση, ούτε τα βροντερά μεγάλα κύματα που θα έρθουν. Το ακριβώς αντίστροφο. Ως εμπειρία (από συνεχείς ήττες), η ιδεολογία κρίνεται και αναθεωρείται – ακόμη κι εκ βάθρων – από την ποίηση και από το Μεγάλο Κύμα.
Έτσι, φτάσαμε, στα λόγια της «ήττας» του Μανόλη Αναγνωστάκη:
«Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία…».
Τόσες, απανωτές, συνεχείς ήττες που πλέον έγιναν και θα γίνουν ακόμη περισσότερο νίκες. Είναι η Ωριμότητα, ηλίθιε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου