Ο πρόεδρος Τραμπ θα συμβάλει αποφασιστικά στην χαλάρωση των διεθνών εντάσεων, με την εγκατάσταση μιας παγκόσμιας ύφεσης των διενέξεων, που θα είναι πρωτόγνωρη για τον πλανήτη

 

 γράφει ο Διονύσης Κλαδάς ( Μποτίλια στο Πέλαγος ) 

Ο Τραμπ είναι κάτι περισσότερο από εξαιρετικός μάνατζερ, δυνατός ρεαλιστής παίκτης, ηγέτης με όραμα και τσαγανό, γνώση τού ρόλου που τού επιμερίζει το ιστορικό γίγνεσθαι και θα δικαιώσει, όσο αφορά την πολιτική του αρετή, όλους εμάς που τον στηρίξαμε αφειδώς κατά την πρώτη του θητεία, έστω κι αν αυτό συμβεί με τρόπο διαφορετικό από ότι περιμέναμε, βάσει τού σλόγκαν “όσα γνωρίζει ο νοικοκύρης, δεν γνωρίζει ο μουσαφίρης”.
 

Οι ΗΠΑ έχουν καταχρεωθεί και δεν μπορούν να αντέξουν άλλους πολέμους εναντίον αντιπάλων, που διαθέτουν πλέον το συγκριτικό πλεονέκτημα της στρατιωτικής και οικονομικής ευρωστίας. Ο πόλεμος, παρότι έχει βαθύτερα αίτια στην σφαίρα τής μεταφυσικής, δεν παύει να είναι ταυτοχρόνως η σημαντικότερη οικονομική αγοραπωλησία, η οποία μέχρι σήμερα καθόρισε τον τρόπο επέκτασης τού δυτικού συστήματος. Οπότε ισχύει ο σιδηρούς νόμος που διακήρυξε ο Δημοσθένης, «Δει δη χρημάτων, ω άνδρες των ΗΠΑ, και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων». Η αναπόφευκτη πλέον στροφή στο μοντέλο αναπαραγωγής των ΗΠΑ, δεν διέπεται από τις οποιεσδήποτε διαθέσεις οποιουδήποτε, αλλά είναι ώριμο τέκνο τής πολύ δύσκολης κατάστασης, στην οποία έχει περιέλθει αυτή η χώρα. Και η στροφή των γερακιών τόσο τού ρεπουμπλικανικού κώματος (αλλά και τού δήθεν “δημοκρατικού”, δεδομένου ότι η επιλογή τής μόνιμα φτιαγμένης και μαστουρωμένης Καμάλα Χάρις ως υποψήφιας για την προεδρία, δεν ήταν παρά το συντομότερο ανέκδοτο, ως τρόπος έμμεσης πριμοδότησης τού Τραμπ) δεν έγινε, διότι αυτοί “ανένηψαν” ανακαλύπτοντας ξαφνικά κάποια ηθικά προτάγματα, αλλά για να περισωθεί το σύστημα από τα διογκούμενα αδιέξοδα.
 

Η κατάργηση τής USAID ως πρόγραμμα τής CIA, αναιρεί την χρηματοδότηση των μηχανισμών έμμεσης παρέμβασης μέσω ΜΚΟ και λοιπού χοιροστασίου στα εσωτερικά άλλων χωρών. Χωρίς αυτό να σημαίνει κατάργηση τού “βαθέους κράτους”. Απλά, φτάνοντας στην στροφή, που καραδοκεί ο διεθνής Προκρούστης, αυτό υποχρεώθηκε να μην απλώνει τα πόδια του έξω από το στρώμα, σε φάση μάλιστα που η εξοικονόμηση πόρων είναι πλέον ζωτική για την επιβίωση τού συστήματος.
 

Σε αυτή την διαδικασία είναι καθόλα ευνόητο, ότι η πολιτική Τραμπ, θα τύχει διακριτικής αρωγής από την Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν. Για να μπορέσει να σταθεί ο πρόεδρος Τραμπ μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό, δεν διστάζει να αναλάβει τον ρόλο τού Τραγικού Ήρωος. Για να περισώσει το καταρρακωμένο γόητρο των ΗΠΑ, δεν διστάζει να προχωρήσει σε μεγαλόστομες και αναφανδόν εξωπραγματικές διακηρύξεις, που τού επιφέρουν δυσμενέστατες κριτικές από πλείστες όσες κατευθύνσεις και μειώνουν ευαίσθητα το προσωπικό του γόητρο. Πλην όμως, ένας Τραγικός Ήρως, θυσιάζει πάντοτε το προσωπικό του όφελος υπέρ τού συνόλου.
 

Όσο αφορά την Ελλάδα, δεν νομίζω ότι η Διοίκηση Τραμπ θα επιδείξει στα πλαίσια περιμαζώματος στα εσωτερικά ζητήματα, αδιαφορία απέναντί της. Τουναντίον, θα επιδείξει εμπράγματο ενδιαφέρον, λόγω τής Τουρκίας, που είναι ένας αστάθμητος παίκτης, που επιδιώκει συνεχή αύξηση τής επιρροής της με δόλια μέσα. Σε αυτήν την διαδικασία, θα έχει ο Τραμπ την διακριτική στήριξη τής Ρωσίας. Όμως αυτό δεν συνεπάγεται, παρά την προσπάθεια να μην προκύψει ανεξέλεγκτο χάος, αυτομάτως και αποκατάσταση τής ευταξίας στην χώρα “μας”, διότι αυτή η διαδικασία απαιτεί ταυτοχρόνως κοινωνική στράτευση και κατίσχυση έντιμων φορέων στο εσωτερικό, που τουλάχιστον προς ώρας δεν μπορώ να διακρίνω.
 

Το πρόβλημα, που διαφαίνεται να χαρακτηρίσει την πρόκληση τής Διοίκησης Τραμπ, δεν είναι το άνοιγμα τού κουτιού τής Πανδώρας στα διεθνή, αλλά το άνοιγμα αυτού τού κουτιού στα εσωτερικό των ΗΠΑ, καθότι ο Τραμπ καλείται να τετραγωνίσει τον κύκλο. Η μεταφορά τού συστήματος αναπαραγωγής τής πρώην υπερδύναμης από την διαδικασία των ακατάσχετων πολέμων και των χρηματιστηριακών φουσκών σε πραγματική οικονομία και επαρκή χειρισμό τού χρέους είναι μια δυσκολότατη και μεγαλεπήβολη στόχευση, που η πραγματοποίησή της θεωρώ, ότι θα προσκρούσει σε πολύ δύσκολα εμπόδια.
 

Κατ' αρχήν η πολιτική τής εξοικονόμησης πόρων διαφαίνεται άκρως επιτεύξιμη. Δεν μπορεί όμως αυτή παρά να επιφέρει και δύσκολες συνέπειες. Η επιλογή τού Μασκ στο υπουργείο περιορισμού τής γραφειοκρατίας, ήταν αναμενόμενη. Ούτως ή άλλως, η επέκταση τής τεχνητής νοημοσύνης θα καταργούσε μελλοντικά πλήθος τέτοιων θέσεων εργασίας κάτω από οποιαδήποτε καθεστώς και διακυβέρνηση. Πλην όμως,μαζί με αυτές είναι αναπόφευκτο να καταργηθεί επίσης σημαντικός αριθμός θέσεων εργασίας σε πλείστους όσους άλλους τομείς, με αρνητική συνέπεια την αύξηση τής ανεργίας, Η παρηγοριά τής διαπίστωσης, ότι μέχρι σήμερα η ψηφιακή επανάσταση δεν είχε αρνητικές συνέπειες στην απασχόληση, εκτιμώ ότι δεν θα ευοδωθεί στην περίπτωση τής τεχνητής νοημοσύνης.
 

Αντιθέτως η κατάργηση χρηματοδότησης φορέων και μηχανισμών, όπως ο ΠΟΥ και η USAID θα κάτσουν στα μαλακά, μια και δεν προσφέρουν τίποτε στα πλαίσια τής νέας κατάστρωσης, όπως όταν πετιέται περιττό φορτίο από ένα αερόστατο, που χάνει ύψος. Επί πλέον αυτά τα μέτρα θα ενισχύσουν το γόητρο τής Διακυβέρνησης Τραμπ, τεκμηριώνοντας στην πράξη υποσχέσεις που προηγήθηκαν.
Οι δαπάνες σε στρατιωτικό επίπεδο, τόσο με τον περιορισμό τής στρατιωτικής παρουσίας στο εξωτερικό, όσο και με την περικοπή κρατικών παραγγελιών στην πολεμική βιομηχανία, ενώ είναι αναπόφευκτες, θα προσκρούσουν σε αντιδράσεις των εξοπλιστικών λόμπυ. Κατά συνέπεια οι δεύτερες δεν είναι δυνατόν να αποτολμηθούν, εάν προηγουμένως το νέο οικονομικό πρόγραμμα δεν έχει αποκτήσει μια στοιχειώδη έδραση και το οικονομικό γίγνεσθαι δεν καταστεί επαρκώς διαχειρίσιμο. Προς αυτήν την κατεύθυνση όμως θεωρώ ότι πρόκειται να εμφανιστούν τεράστιες δυσκολίες, για λόγους που θα παραθέσω στην συνέχεια.
 

Η αύξηση των δασμών, που ανήγγειλε ο Τραμπ, είναι την ουσία αύξηση των έμμεσων φόρων, διότι μετακυλίονται στον καταναλωτή. Πέραν αυτού θα επιβαρύνουν αρνητικά την μεταποιητική παραγωγική διαδικασία, που στηρίζεται σε εισαγωγές αντίστοιχων πρώτων υλών και προϊόντων και θα αυξήσουν τον πληθωρισμό.
 

Εκτιμώ, ότι μια ριζικότατη αύξηση τού πληθωρισμού αποτελεί μια από τις κεντρικές συνιστώσες τής οικονομικής πολιτικής τού Τραμπ, δίπλα στην ριζική μείωση των επιτοκίων. Μια αύξηση τού πληθωρισμού κατά 25 % ετησίως, θα μπορούσε να μετατρέψει το χρέος στα πλαίσια μιας τριετίας σε διαχειρίσιμο, εφόσον τα επιτόκια είναι χαμηλά. Εάν από το 25% τού πληθωρισμού καταβάλει το κράτος ένα 10% για αποπληρωμή τόκων, τότε το χρέος παραμένει σε πραγματικές τιμές σταθερό. Ένας πληθωρισμός όμως τής τάξεως τού 25% ετησίως, θα εξανέμιζε το 75% τού χρέους μέσα σε μια τριετία, οπότε αυτό καθίσταται ανέτως διαχειρίσιμο. Και αυτό το ποσό πληθωρισμού δεν είναι καθόλου υπερβολικό, εάν λάβουμε υπόψη την πορεία ανόδου των τιμών στις χώρες τής ΕΕ.
Πλην όμως, η αναγγελθείσα ανάπτυξη τής πραγματικής οικονομίας προσκρούει σε ένα ιδιαίτερα δυσμενές διεθνές περιβάλλον. Ο ανταγωνισμός με χώρες, όπως η Κίνα, η Ταϊβάν, η Νότιος Κορέα κα., όπου κυριαρχούν εργασιακές συνθήκες και αμοιβές πολύ κατώτερες από ότι στις ΗΠΑ, είναι επόμενο να οδηγήσουν σε δραστικές περικοπές. Αυτές, πέραν από την δυσανασχέτηση που αναμένεται να επιφέρουν, θα μειώσουν και την κατανάλωση. Οπότε οι υφεσιακοί κίνδυνοι είναι αναμενόμενοι.
 

Οι σχέσεις εξουσίας, που βρίσκονται πίσω από την Διοίκηση Τραμπ, οδήγησαν στην εξαγγελία κατάργησης τού φόρου εισοδήματος και θέσπιση καταναλωτικού φόρου οριζοντίως 14% σε όλα τα είδη. Γενικά, το σύστημα έμμεσης φορολογίας είναι το πιο άδικο που υπάρχει, εφόσον ο πλέον πλούσιος και ο πλέον φτωχός καλούνται να πληρώσουν ίδιο ποσοστό φόρου σε ότι καταναλώνουν. Κατά την γνώμη μου, ένα δίκαιο σύστημα φορολογίας οφείλει επιβαρύνει υπέρμετρα τα είδη πολυτελείας και να απαλλάσσει πλήρως από φόρο τα στοιχειώδη είδη επιβίωσης, όπως το ψωμί, το αλεύρι, το γάλα, τα αυγά, το ρύζι, τα ζυμαρικά, το τυρί, κάποια εδώδιμα λαχανικά και φρούτα, το νερό, την μικρή δαπάνη ενέργειας στα νοικοκυριά, τα φτηνά υποδήματα και ρούχα, καθώς και την σταθερή τηλεφωνία και σύνδεση στο διαδίκτυο. Για να μην μιλήσουμε για το σύστημα υγείας, που στην κυριολεξία δαγκώνει στις ΗΠΑ.  

Μέσα στις συνθήκες που προδιαγράφονται, είναι επόμενο να σκληρύνουν ποιοτικά οι συνθήκες επιβίωσης στις ΗΠΑ για τα κατώτερα εισοδηματικά στρώματα, που αποτελούν την πλειοψηφία τού πληθυσμού. Οπότε είναι αναμενόμενη και αύξηση των εσωτερικών εντάσεων.
 

Σε αυτά τα πλαίσια αξίζει να σημειωθεί, ότι στα πλαίσια των συσχετισμών εξουσίας που κυριαρχούν στην Διοίκηση Τραμπ, η κατάργηση κάποιων πολιτικών επιλογών, που δεν ήσαν πλέον προσοδοφόρες για το συνολικό σύστημα, όπως η κατάργηση τής πολιτικής ενάντια στην ψευδεπίγραφη “κλιματική αλλαγή”, που απορρόφησε τεράστια δαπάνη μέσων, ενώ οδήγησε σε μείωση της παραγωγής ενέργειας από καύσεις μόνον σε ποσοστό 2%, καθώς και η κατάργηση τής woke ατζέντας, έγιναν αποκλειστικά στην βάση απαλλαγής περιττού φορτίου από το αερόστατο. Τελικό κριτήριο δεν ήταν η επιστροφή σε κάποιες ανώτερες αξίες και λελογισμένα κοινωνικά ήθη, αλλά η αύξηση τού αυταρχισμού, βάση τού PROJECT 2025, που προωθεί το συντηρητικό κατεστημένο των ΗΠΑ.
https://static.project2025.org/2025_MandateForLeadership_FULL.pdf
 

Αυτό στάθηκε αφορμή, παρά την ορθότητα τής κατάργησης αυτών των απαράδεκτων και επιβλαβών πολιτικών, να αποδοθεί από πληθώρα αντιπάλων που καραδοκούν, ένα αυταρχικό πρόσημο στην διοίκηση Τραμπ, που αναμφίβολα επιδρά αρνητικά στην ανάγκη να παρέμβει αυτή η διοίκηση σε εξεγερσιακές διαδικασίες, που είναι αναμενόμενο στις δύσκολες συνθήκες που προεικάζονται να προκύψουν.
 

Όπως διαφαίνεται από τις διαμαρτυρίες, που ήδη ξεκίνησαν να σχηματοποιούνται με έντονο τρόπο, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη, σε αυτές θα συγκεραστούν τριών ειδών ετερόκλητες δυνάμεις, που θα αμφισβητήσουν την Διοίκηση Τραμπ (και όχι μόνον). Οι πρώτοι είναι τα ενεργούμενα τής βιομηχανίας των πολέμων, τα χτικιά τής γραφειοκρατίας, το χαφιεδαριό των τραπεζών και όλοι όσοι αντιλαμβάνονται να απειλούνται τα προνόμιά τους από την στροφή που ξεκίνησε. Οι δεύτεροι είναι το συνονθύλευμα τής μαϊμού αριστεράς, που εκφυλίστηκε με την woke ατζέντα, την ψευδεπίγραφη οικολογία, που έχει ως στόχο την υπόθαλψη τής οικονομικής ανάπτυξης και την στήριξη τής προσχεδιασμένης λαθρομετανάστευσης, που στοχεύει στο κοκτέιλ των κοινωνιών και την κατάργηση των εθνών. Μια τρίτη δύναμη όμως, που διακρίνω να αναπτύσσεται στα πλαίσια των διαμαρτυριών που διεξάγονται, είναι η εκ νέου μετά από καιρό δραστηριοποίηση κάποιων παραδοσιακών αριστερών, που ενεργοποιούνται σε άδολη βάση για την προάσπιση κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, καθώς και για προώθηση δημοκρατικών ελευθεριών. Και εκτιμώ, ότι οι τελευταίοι θα αποβούν οι σκληρότεροι και πλέον επικίνδυνοι αντίπαλοι τής στροφής που επιχειρείται, καθότι δεν στερούνται ηθικού προτάγματος, έστω κι αν διακυβεύουν αφελώς μια τεράστιου οφέλους στροφή στην διεθνή τάξη πραγμάτων.
 

Αυτή την στιγμή οι κοινωνίες είναι έντονα διασπασμένες. Αυτήν την κατάσταση θα επιχειρήσουν να εκμεταλλευτούν προς την κατεύθυνση επιβολής σκόπιμου χάους οι αντιδραστικές δυνάμεις τού παρελθόντος. Όμως μέσα σε αυτήν την πολύπλοκη συγκυρία δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, ότι οι βασικές δυνάμεις, που ωθούν μια δικαιότερη διεθνή τάξη πραγμάτων απαλλαγμένη από πολεμικές συγκρούσεις, Ρωσία, Κίνα, Ιράν και ΗΠΑ, διοικούνται από καθεστώτα που χαρακτηρίζονται σε κάποιο βαθμό από τάσεις αυταρχισμού, έστω κι εάν χαίρουν σημαντικής αποδοχής στο εσωτερικό τους. Και αυτό το δεδομένο θα οξύνει την σύγκρουση.
 

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, η δράση των κοινωνικών ακτιβιστών, που δρουν ανεξάρτητα και είναι σε θέση να επεξεργάζονται σώφρονες προοπτικές διεξόδου για την ανθρωπότητα σε υπεύθυνη και ρεαλιστική βάση, στην κατεύθυνση κοινωνιών, που απολαμβάνουν τόσο την ειρήνη, όσο και την δημοκρατία, αποκτά εξέχουσα σημασία. 

diodotos-k-t.blogspot.com