Τέμπη: Η κοινωνία κόντρα στο “σύστημα”. Πως έβαλε αυτογκόλ η κυβέρνηση. Γιατί έχασαν τη μπαλα ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ

 

Του Θοδωρή Καλούδη

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δεν μπορεί παρά να βάζουν κυβέρνηση και όποιους σοβαρούς από την αντιπολίτευση σε προβληματισμό. Στον τυφώνα των ανατροπών του Ντόναλντ Τραμπ, που παρασύρει όσα θεωρούσαμε δεδομένα για τη Δύση τα τελευταία 80 χρόνια, την ώρα που η Ευρώπη αποσταθεροποιείται και απειλείται, η χώρα έχει παρασυρθεί στη δίνη των Τεμπών. Όχι τυχαία.

Είναι η πρώτη φορά που η κοινωνία βρίσκεται τόσο απέναντι σε ότι θεωρεί εξουσία, αφού το αίσθημα της αμφιβολίας για την αποτελεσματικότητα των θεσμών κυριαρχεί οριζόντια σε όλα τα στρώματα και τα κομματικά κοινά. Και αυτό είναι βούτυρο στο ψωμί του λαϊκισμού.  Ο κίνδυνος δεν αφορά μόνο την πολιτική σταθερότητα. Αφορά κυρίως την αντοχή των υλικών που έχτισαν τη δημοκρατία μας, μετά τη μεταπολίτευση.

Ό,τι ακολουθεί είναι απόπειρα καταγραφής των  σημερινών συνθηκών στην πολιτική σκηνή. Των τάσεων των πολιτών, της δυναμικής των “αντισυστημικών” δυνάμεων, του ρόλου της κυβέρνησης στην… επιχείρηση αποσταθεροποίησης της, της αυτοκαταστροφικής  στάσης των δύο κομμάτων της αντιπολίτευσης που κυβέρνησαν τον τόπο. Όλα ισχύουν έως την απόφαση της δικαιοσύνης για τα Τέμπη. Μετά πολλά μπορεί να αλλάξουν.

Έξι παρατηρήσεις για την κοινωνία το σύστημα και το αντισύστημα

1. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία των πολιτών (54,3%) πιστεύει ότι η αντίδραση απέναντι στο “σύστημα” είναι “δείγμα μιας κοινωνίας που διαθέτει αντανακλαστικά”. Το 66,3% ωστόσο θεωρεί ότι δεν αποτελεί πολιτική πρόταση αλλά πράξη διαμαρτυρίας και πάντως το 55,5% δηλώνει ότι δεν θα ήθελε να δει στη διακυβέρνηση της χώρας μία από τις θεωρούμενες ως αντισυστημικές πολιτικές δυνάμεις.
2. Παρ΄όλα αυτά, υπάρχει ένα ισχυρό μειοψηφικό ποσοστό (35,9%) δηλώνουν ότι θα επιθυμούσαν να κυβερνηθούν (εν γένει) από “αντισυστημικά” κόμματα.
3. Η  λεγόμενη “αντισυστημική ψήφος“στις δημοσκοπήσεις καλύπτει σήμερα ένα ποσοστό της τάξης του 30%, που με το ΚΚΕ και κάποιους που διατηρούνται στην “αδιευκρίνιστη” περιοχή, πλησιάζει το 40%
4. Αυτή η ψήφος δεν εκφράζει μια ενιαία αντίληψη, αφού τα κόμματα που στέκονται απέναντι στα τρία κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) που έχουν κυβερνήσει τη χώρα είναι ακραία δεξιά (Βελόπουλος Λατινοπούλου, Νίκη), ακραία αριστερά (Νέα Αριστερά, Βαρουφάκης), απλώς ιδιοτελώς “φωνακλάδικα” (Ζωή Κωνσταντοπούλου) ή απροσδιόριστης  πολιτικής ταυτότητας (Κασσελάκης). Υπάρχει και το “θεσμοθετημένο επαναστατικό” ΚΚΕ, που κινείται (με μια ιδιότυπη πολιτική ασυλία) όχι απλά κόντρα στο “σύστημα” αλλά και εκτός των θεμελιωδών αρχών του Συντάγματος.
5. Αυτό το “αντισυστημικό” σύστημα, αποτελείται τελικά από – ανομοιογενείς και αλληλοσπαρασσόμενους – φορείς φθοράς της κυβέρνησης, αλλά και της “συστημικής” αντιπολίτευσης,του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ και δεν  μπορεί να αποκτήσει δυναμική συγκρότησης εξουσίας- ακραίας δεξιάς ή ακραίας αριστερής. Μπορεί όμως να αποτελέσει σταθερό … αποσταθεροποιητικό παράγοντα.
6. Το “αντισυστημικό” σύστημα οφείλει τη δημοσκοπική δυναμική του στη συγκυρία: Το δυστύχημα των Τεμπών – το οποίο συνιστά έγκλημα που συντελέστηκε δια σειράς πράξεων ανεπάγγελτων αυτουργών και (διαχρονικών)  παραλήψεων σωρείας ακατάλληλων υπευθύνων –  ενεργοποίησε τη διαχρονική δυσπιστία των πολιτών προς το κράτος.

Το αυτογκόλ της κυβέρνησης

Σε αυτή την εξέλιξη έβαλε το χέρι της και η κυβέρνηση, με την ανόητη και συμπλεγματική αντιμετώπισή του τραγικού συβάντος, αλλά και την ερασιτεχνική διαχείρισή του, στη συνέχεια. Ο κ. Μητσοτάκης και οι συνεργάτες του, έπρεπε, από την πρώτη στιγμή, να πάρουν στα χέρια τους την κάθαρση σε αυτή την τραγωδία, επιδιώκοντας την “λύση” του δράματος και αποκαθιστώντας τη έννομη και την ηθική τάξη. Δεν το έπραξαν και το λούζονται. Γιατί το πράγμα  σιγόβραζε στην κοινωνία, που έβλεπε στα Τέμπη το νέο “Μάτι” ένα νέο έγκλημα, να σέρνεται ατιμώρητο στις δικαστικές καλλένδες. Έτσι εκτοξεύτηκε η αμφισβήτηση προς τους θεσμούς. Και γιγάντωσε το έλλειμμα εμπιστοσύνης απέναντι σε οτιδήποτε συγκροτεί τη “συστημικότητα”, ακόμα και τη δικαιοσύνη.

Η Κοινή Γνώμη κυριαρχείται πλέον από το θυμικό που πριμοδοτεί και η ζούγκλα των ανώνυμων social media – οποιαδήποτε επιχείρηση επιστροφής στη λογική δεν μπορεί να φτουρίσει, αυτή την περίοδο. Ζούμε στην ατμόσφαιρα του “αντί”. Και αυτή η ατμόσφαιρα φθείρει την κυβέρνηση, ότι και να κάνει. Φθείρει όμως και τα κόμματα της αντιπολίοτευσης που κυβέρνησαν τον τόπο. Και αυτό δεν είναι επίσης τυχαίο.

Η νέα απόπειρα αυτοκτονίας  του ΠΑΣΟΚ

Σε αυτό το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο, είναι αξιομνημόνευτη η απουσία ηγεσίας και στρατηγικης από το ΠΑΣΟΚ, που ως αξιωματική αντιπολίτευση αποτελεί την, κατά τεκμήριο, εναλλακτική πρόταση στην παρούσα κυβέρνηση και πιθανό αποκούμπι του κόσμου αν αυτή χάσει “τα αυγά και τα πασχάλια”.

Ο κ. Ανδρουλάκης, πολιτικός του κομματικού σωλήνα και της συναφούς ίντριγκας, με προβληματικό αισθητήριο και ασήμαντη πολιτική επιρροή ακόμα και στο κόμμα του – σκεφθείτε: οι μισοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δεν τον θεωρούν ικανό για… πρωθυπουργό – δεν είδε τα Τέμπη ως ένα ζήτημα που έπρεπε το κόμμα του να μπει μπροστα στην ψύχραιμη και θεσμική αντιμετώπισή του. Επέλεξε να αγνοήσει τη συνταγματική τάξη, να ρίξει δηλητήριο στη δικαιοσύνη και να ποντάρει ως “πονηρός πολιτευτής”, στην αξιοποίηση του θυμικού της κοινωνίας. Πίστεψε ότι οι αυθόρμητες συγκεντρώσεις για τα Τέμπη αποτελούσαν μια ευκαιρία για τον ίδιο. Και καβάλησε το άρμα του λαϊκισμού.

Αντικατέστησε την αποτυχημένη ρητορική του για τις “υποκλοπές” με τις αναπόδεικτες αιτιάσεις περί «συγκάλυψης» και «λαθρεμπόρων». Και αποδύθηκε σε ανένδοτο αγώνα ώστε να τεθεί επικεφαλής του… αντισυστημικού μετώπου, ξεχνώντας (ως αρχηγός ενός κόμματος που δεν έχει βγάλει ακόμα από πάνω του τη ρετσινιά ότι ήταν βαθειά βουτηγμένο στο σύστημα και στο μέλι του) ότι μπροστά στη Ζωή και τον Βελόπουλο, που έχουν το ζεμπίλι με τη λάσπη και τον ανεμιστήρα παραμάσχαλα, ο ίδιος είναι “γατάκι”.

Έτσι και οι “μάγκες” της αντισυστημικής πιάτσας του πήραν την κερκίδα και ο ίδιος έχασε τη μπάλα στο γήπεδο  που έπρεπε να δίνει διαρκώς τον αγώνα του: στο διαρκη ανταγωνισμό φερεγγυότητας με τη ΝΔ, στο ποιός είναι πιο κατάλληλος να μας κυβερνήσει, να παέι τον τόπο πιο μπροστα. Και δείχνει να χάνει τις μάχες του ο κ. Ανδρουλάκης για τον απλό λόγο ότι δεν το έχει για να τις κερδίσει. Το γεγονός ότι η αξιωματική αντιπολίτευση υποχωρεί, σε αυτή τη συγκυρία, ένώ η κυβέρνηση πιέζεται αφόρητα από την κοινωνία, είναι σίγουρα ένα εγχειρίδιο πολιτικής επιστήμης που μόνο ο κ. Ανδρουλάκης μπορεί να υπογράψει. Και αν ο πρόεδρος δεν έχει το χάρισμα να γράψει το νέο έργο που θα συγκινήσει το παλαιό μεγάλο κοινό του ΠΑΣΟΚ δεν σημαίνει ότι οι άλλοι στο κόμμα είναι ανεύθυνοι.

Αποχαιρετισμός στον ΣΥΡΙΖΑ

Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συναγωνίζεται τους αριστεροδέξιους λαϊκιστές με παλαιάς κοπής Συριζαϊκό λαϊκισμό δεν ξαφνιάζει. Η τραγωδία των Τεμπών στο βωμό της καταχρηστικής πολιτικής εκμετάλευσης. Το έχουμε ξαναζήσει με την πρόσφατη Ελληνική τραγωδία. Είναι στο DNA αυτού του κόμματος. Μόνο που τώρα δεν ανεβαίνει, κατεβαίνει. Και δεν έχει και πολύ σημασία… αφού ότι απέμεινε από το ΣΥΡΙΖΑ έχει όλο και μικρότερο ρόλο στη δημόσια ζωή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα εξουσίας μας τελειώνει, μπορείτε να ανάψετε ένα κεράκι στη μνήμη του. Ένα επαναστατημένο σύστημα που φούντωσε στις πλατείες με τους αναρχικούς, κυβέρνησε με τους ακροδεξιούς, υπηρέτησε συνειδητά τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή, προσκύνησε τόσο το ευρωπαϊκό όσο και το ελληνικό κατεστημένο με αξιοθαύμαστη ευκαμψία, υποθήκευσε τα ασημικά της χώρας για 100 χρόνια και διέλυσε κάθε έννοια δημοκρατικής ευαισθησίας και σεβασμού στην έννομη τάξη,  βγήκε πάλι στο κλαρί. Φάμελλος σε ρόλο Άρη Βελουχιώτη, αντιμέτωπος με τα χάχανα των τελευταίων γνήσιων κομμουνιστών. Κατάντια. Ποιός ακούει σήμερα το ΣΥΡΙΖΑ. Κι αν τον ακούει, θα σκέφτεται: “κοίτα ποιός μιλάει”;

https://economico.gr/