Πολυπολιτισμικότητα: Η αποδυνάμωση του δυτικού πολιτισμού πληγώνει τους πάντες

 

«Ενώ οι πολιτικοί μπορεί να προσποιούνται την αρετή προωθώντας την ποικιλομορφία σε αρμονία, τελικά αρνούνται να αναγνωρίσουν αυτό που πολλοί έχουν αναγνωρίσει εδώ και δεκαετίες: ο δυτικός πολιτισμός, ριζωμένος στη χριστιανική θρησκεία, υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις για το καλό στην ιστορία».

Μπεν Ντέιβις

Ο ποιητής και θεατρικός συγγραφέας T.S. Eliot είχε δίκιο όταν δήλωσε ότι ο δυτικός πολιτισμός δεν θα επιβίωνε για πολύ καιρό από την εξαφάνιση του Χριστιανισμού. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο δυτικός πολιτισμός δεν αναπτύχθηκε χωριστά από τον Χριστιανισμό, αλλά διαμορφώθηκε από αυτόν κατά τη διάρκεια των αιώνων. Ο Χριστιανισμός έχει μια αγιαστική επίδραση στον πολιτισμό – η επιρροή του δεν φέρνει στιγμιαία, πλήρη μεταμόρφωση, αλλά, με την πάροδο του χρόνου, θεραπεύει τις αδικίες, περιορίζει το κακό και προωθεί αυτό που είναι καλό.

Κανένας άλλος πολιτισμός δεν έχει διαμορφωθεί και εξευγενιστεί τόσο βαθιά από τη χριστιανική πίστη όσο η Δύση. Ως αποτέλεσμα, τα δυτικά έθνη έχουν γίνει οι πιο περιζήτητοι τόποι διαμονής παγκοσμίως. Οι μεγάλες ουρές των ξένων στις πύλες τους μαρτυρούν την αναμφισβήτητη ευημερία, ελευθερία και ευκαιρίες που έχει καλλιεργήσει η χριστιανική επιρροή.

 

Από τις αξίες που διαμορφώνουν τα προσωπικά μας ηθικά πλαίσια μέχρι τους θεσμούς που υποστηρίζουν την εκπαίδευση, την υγειονομική περίθαλψη και τα ανθρώπινα δικαιώματα, πολλά από τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα σήμερα οφείλουν την ύπαρξή τους στον Χριστιανισμό. Έννοιες όπως η ισότητα, ο γάμος, η συγχώρεση, μαζί με το κράτος δικαίου, την κατάργηση του δουλεμπορίου, τις επιστημονικές αναζητήσεις, την εκπαίδευση, την κοινωνική συνοχή, τη φιλανθρωπία, τη δικαιοσύνη, την υιοθεσία, την ελευθερία συνείδησης και τις οικογενειακές αξίες είναι όλες βαθιά ριζωμένες στον Χριστιανισμό.

 

Τα τελευταία χρόνια, ίσως λόγω φαύλων επιρροών, οι πολιτικοί και οι ελίτ στον δυτικό κόσμο προσπάθησαν να υπονομεύσουν την καλοσύνη του δυτικού πολιτισμού προωθώντας τη νέα έννοια της «πολυπολιτισμικότητας». Οι υποστηρικτές του ισχυρίζονται ότι ο στόχος είναι η «ποικιλομορφία στην αρμονία», αλλά σπάνια αρθρώνουν αυτό που ενώνει αυτούς τους διαφορετικούς - και συχνά αντιφατικούς - πολιτισμούς.

Ποια είναι η ενοποιητική αρχή και πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι όλοι οι συμμετέχοντες δεσμεύονται ισότιμα; Η ίδια η έννοια της πολυπολιτισμικότητας δεν απαιτεί από όλα τα μέρη να μοιράζονται έναν κοινό στόχο; Ωστόσο, όταν κοιτάζουμε πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο, δεν είναι αυτό που παρατηρούμε. Ακόμη και μέσα στα «πολυπολιτισμικά» δυτικά έθνη, βλέπουμε σημαντικά τμήματα κοινοτήτων να σχηματίζουν φυσικά πολιτιστικά γκέτο, συχνά εχθρικά προς άλλους πολιτισμούς.

Όταν εισάγεται ένας μεγάλος αριθμός αλλοδαπών, τα προβλήματα επιδεινώνονται, επειδή η αφομοίωση, η οποία μπορεί να είναι μια δύσκολη διαδικασία για ορισμένους, καθίσταται περιττή. Αυτό που είναι πιθανό να δούμε δεν είναι μια «αρμονική κοινωνία», όπου όλοι ξαφνικά αγκαλιάζουν τη δέσμευση στην «πολυπολιτισμικότητα», αλλά μια κατακερματισμένη – ουσιαστικά, έθνη μέσα σε έθνη.

Τελικά, η «πολυπολιτισμικότητα» είναι ένα μονοπολιτισμικό φαινόμενο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οποιαδήποτε λίστα «δέκα κορυφαίων» πολυπολιτισμικών χωρών θα κυριαρχείται σε μεγάλο βαθμό από έθνη Weston, όπως η Αυστραλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, ο Καναδάς, η Γερμανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο ένας πολιτειακός πρωθυπουργός στην Αυστραλία πιέζει για αυστηρότερους νόμους ομιλίας, επειδή η πολυπολιτισμική κοινότητα της Αυστραλίας είναι, παραδέχεται, πολύ «εύθραυστη» για να επιτρέψει στους πολίτες το «προνόμιο» να μιλούν ελεύθερα.

Αλλά αν η πολυπολιτισμικότητα έρχεται με τίμημα την ελευθερία του ατόμου να μιλήσει, αξίζει πραγματικά τον κόπο στο τέλος; Όχι επειδή θέλουμε να διεκδικήσουμε αυθαίρετα την πολιτιστική ή θρησκευτική υπεροχή, αλλά επειδή θέλουμε πραγματικά το καλύτερο για όλους.

 

Εάν ένας πολιτισμός υποστηρίζει σαφώς αυτό που είναι καλό και δίκαιο περισσότερο από άλλους, τότε η προσκόλληση στην πολυπολιτισμικότητα ή τον ηθικό σχετικισμό αναπόφευκτα θέτει σε κίνδυνο την επιδίωξη της καλοσύνης και της δικαιοσύνης.

Ενώ οι πολιτικοί μπορεί να προσποιούνται την αρετή προωθώντας την ποικιλομορφία σε αρμονία, τελικά αρνούνται να αναγνωρίσουν αυτό που πολλοί έχουν αναγνωρίσει εδώ και δεκαετίες: ο δυτικός πολιτισμός, ριζωμένος στη χριστιανική θρησκεία, υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις για το καλό στην ιστορία.

Η δέσμευσή μας δεν πρέπει να είναι υπέρ της πολυμορφίας για χάρη της, καθώς η πολυμορφία δεν έχει κανένα εγγενές ή απαραίτητο αγαθό. Αντίθετα, πρέπει να είμαστε αφοσιωμένοι στην καλοσύνη, την ανθρώπινη άνθηση και τη δικαιοσύνη για όλους. Αυτό απαιτεί την αναγνώριση του γεγονότος ότι όταν ο Χριστιανισμός συναντά τη Δύση, ο κόσμος είναι στα καλύτερά του.

 

Αλλά δεδομένου ότι η πολυπολιτισμικότητα είναι ένα μοναδικά δυτικό φαινόμενο, που αγκαλιάζεται αποκλειστικά από τους σύγχρονους δυτικούς πολιτικούς και τις ελίτ, τι συμβαίνει όταν οι Δυτικοί γίνονται μειονότητα στις δικές τους πολυπολιτισμικές κοινωνίες;

Αν άλλοι πολιτισμοί – πολλοί από τους οποίους είναι αδιάφοροι ή αντίθετοι στο πολυπολιτισμικό ιδεώδες – δεν υιοθετήσουν γρήγορα τον ηθικό σχετικισμό που μολύνει τη Δύση, ο δυτικός πολιτισμός αναπόφευκτα θα καταρρεύσει.

Μόλις οι Δυτικοί δεν είναι πλέον η πλειοψηφία, η Δύση και η λανθασμένη δέσμευσή της στην πολυπολιτισμικότητα θα πάψουν να υπάρχουν. Ποιος πολιτισμός θα αναδυθεί για να τον αντικαταστήσει, και θα υποστηρίξει τα ίδια ιδανικά της καλοσύνης και της δικαιοσύνης που κάποτε έκανε ο δυτικός πολιτισμός;

Κοιτάξτε σε όλο τον κόσμο και αναρωτηθείτε σε ποια χώρα και πολιτισμό θα θέλατε να μεγαλώσετε τα παιδιά σας. Αυτό είναι που θα μπορούσαμε πιθανώς να καταλήξουμε. Στο τέλος, αν χάσουμε από τα μάτια μας τις αξίες που διαμόρφωσαν τη Δύση, κινδυνεύουμε να χάσουμε τις ίδιες τις ελευθερίες και την ευημερία που έχουν καθορίσει όχι μόνο τον μεγαλύτερο πολιτισμό στη γνωστή ιστορία, αλλά και την πιο ισχυρή δύναμη για το καλό.