Θα σας πω μία μικρή ιστορία.
Μπορεί να είναι σχετική μπορεί και όχι.
Μεγάλη Πέμπτη του 2004, υπηρετούσα τους τελευταίους μήνες της στρατιωτικής μου θητείας.
Σε αναμονή επίσκεψης υψηλόβαθμου στελέχους στο φυλάκιο που βρισκόμουν, ο διοικητής μας, έκρινε ως καλή ιδέα, εφτά φαντάροι να κουβαλήσουν ένα θεόρατο ιστό σημαίας με τα χερια και να τον τοποθετήσουν στο ψηλότερο σημείο του φυλακίου, για να αγναντεύουν με δέος την γαλανόλευκη οι Τούρκοι που βρίσκονται απέναντι.
Το φυλάκιο όμως είχε από πάνω ηλεκτροφόρα καλώδια υψηλής τάσης.
Ο ιστός ακούμπησε σε αυτά και οι πέντε από τους εφτά πεθαίνουν φριχτά επί τόπου. Ευτυχώς οι δύο πρόλαβαν και άφησαν τα χέρια τους.
Εγώ για καλή μου τύχη ήμουν σε κίνηση στο Σουφλί, για να εισπράξω κάποιες επιταγές δοκίμων. Έτσι την γλύτωσα.
Τα πράγματα των νεκρών, μας έβαλαν να τα χώσουμε βιαστικά σε κουτια από κρουασάν Molto, για να παραδοθούν στους γονείς.
Καμιά συγγνώμη και κανένας ψυχολόγος. Το μόνο που ειπώθηκε ήταν "Μην τολμήσετε και το παίξετε θλιμμένοι τώρα και αρχίσετε τις άδειες".
Τις μέρες εκείνες ο διοικητής μας πήρε προαγωγή. Από Ταγματάρχης έγινε Αντισυνταγματάρχης και μας μόστραρε το σήμα του.
Κουβέντα για το συμβάν. Όλα σιωπηλά λες και το ελληνικό δημόσιο, ξέρει να πνίγει στα βαθειά κάθε τραγωδία, ελπίζοντας η λήθη να δουλέψει προς όφελος του.
Οι μέρες έφτασαν και απολυθήκαμε. Μας κότσαραν και ένα δίπλωμα ευδόκιμης υπηρεσίας γιατί υπηρετήσαμε με πίστη και αφοσίωση τα στρατιωτικά μας καθήκοντα και η ζωή συνεχίστηκε. Για εμάς. Όχι για τα πέντε παιδιά που σκοτώθηκαν.
Γιατί ήταν παιδιά. Κανένα δεν ήταν πάνω από 28 ετών.
Λίγα χρόνια μετά, και ενώ ήμουν δημοσιογράφος στον Αγγελιοφόρο, έφτασε ένα άρθρο στα χέρια μου, στο οποίο η συντάκτρια είχε συναντήσει έναν από τους γονείς των παιδιών, άστεγο και σε τελικά στάδια καρκίνου σε ένα σοκάκι της Αθήνας, να της λέει κλαίγοντας, ότι το κράτος του πήρε το παιδί και αυτόν τον πέταξαν στο δρόμο να πεθάνει.
Επικοινωνησα κατευθείαν με την δημοσιογράφο, για να δω πως μπορώ να βοηθήσω.
Ευτυχώς άρθρο είχε κινητοποιήσει συγγενείς του πατέρα αυτού στις ΗΠΑ και τον περιέθαλψαν, αλλά ο καρκίνος είχε ήδη προχωρήσει και ο πατέρας πέθανε. Δεν μπορώ καν να διανοηθώ με τι παράπονο πέθανε.
Από καιρό σε καιρό έψαχνα να μάθω πληροφορίες για το αν αποδόθηκε η δικαιοσύνη.
Οι μόνοι που καταδικάστηκαν τελικά ήταν οι τέσσερις αρμόδιοι ηλεκτρολόγοι του Δήμου Σουφλίου. Για κακή συντήρηση του δικτύου.
Το φυλάκιο ξανάνοιξε τελικά. Οι συντηρήσεις δικτύου διάβασα ότι πλέον γίνονται τακτικά. Κάποιοι από τους υπεύθυνους στρατιωτικούς που βρήκα στα social, είδα ότι πήραν και άλλες προαγωγές ποζάροντας χαρούμενοι με τις οικογένειες τους.
Για τις οικογένειες των πέντε παιδιών όμως η ζωή σταμάτησε.
Για κάθε ζωή λοιπόν που σταματά άδικα και για κάθε ιθύνοντα που αδιαφορεί και για κάθε φωνή που πάει να καλύψει το δίκιο, μέρες σαν την αυριανή δεν πρέπει να τις παίρνουμε αψήφιστα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου