ΑΘΩΟΣ
Σήμερα, χωρίς καμία προβολή, χωρίς την παραμικρή αντανάκλαση στο δημόσιο φως, αθωώθηκε από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Ιωαννίνων ο πατέρας Αντώνιος και δύο πρώην στελέχη της «Κιβωτού του Κόσμου» για την κατηγορία της βαριάς σωματικής βλάβης σε ανήλικους στη δομή της «Κιβωτού» στην Πωγωνιανή. Ένα δικαστικό γεγονός που, σε οποιαδήποτε υγιή δημοκρατία, θα άνοιγε δημόσια συζήτηση για την ποινική υπευθυνότητα, την τεκμηρίωση κατηγοριών, την ηθική αποκατάσταση. Στην Ελλάδα του 2025, όμως, έγινε αυτό: η αλήθεια σιώπησε γιατί δεν μπορούσε πια να λειτουργήσει ως εμπόρευμα.
Το αφήγημα της πτώσης του πατέρα Αντωνίου είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας τελετουργικής εκτέλεσης: θρησκευτική αυθεντία, παιδική ευαλωτότητα, σκοτεινοί θάλαμοι εξουσίας, ασυμβίβαστη φιλανθρωπία. Όπως διδάσκει η «Αόρατη Επιτροπή», το σύστημα δεν φοβάται την ενοχή. Φοβάται τη μη ενοχή. Διότι αν ο π. Αντώνιος δεν ήταν τελικά ο «τέρας», τότε ολόκληρος ο ηθικός πανικός, το κυβερνητικό take-over της Κιβωτού, η εκκλησιαστική αποστασιοποίηση, η δημοσιογραφική ανθρωποφαγία, αποδεικνύονται όχι απλώς πρόωρα, αλλά κατασκευασμένα. Η συλλογική ενοχή μετατέθηκε σ’ έναν άνθρωπο, για να σωθούν οι θεσμοί.
Η Εκκλησία της Ελλάδος, σε μια ακόμη στιγμή αμήχανης δειλίας, δεν έβγαλε ούτε ανακοίνωση, ούτε λόγο, ούτε δάκρυ. Ίσως γιατί η Κιβωτός υπήρξε μια παρα-Εκκλησία που έθεσε σε δοκιμασία το μονοπώλιο της ιερατικής κοινωνικότητας. Ίσως γιατί ο πατήρ Αντώνιος λειτούργησε στα όρια της θεσμικής ανορθοδοξίας: χωρίς να ζητά ούτε επιδοτήσεις, ούτε εξουσιοδοτήσεις. Ό,τι έχτισε το έχτισε με ανθρώπους, όχι με συμβούλια. Και αυτό δεν συγχωρείται εύκολα.
Τα μέσα ενημέρωσης, δε, είναι πλέον μέρος μιας μηχανής που δεν καταγράφει γεγονότα, αλλά παράγει συγκινήσεις. Η αθώωση δεν τους προσέφερε κανένα κέρδος. Δεν είχε δάκρυ, δεν είχε πτώμα, δεν είχε εικόνα. Ούτε παντεσπάνι, ούτε τσιμέντο. Γι’ αυτό και την εξαφάνισαν. Ένας αθώος δεν συγκλονίζει. Δεν πατάει views. Δεν ενισχύει το αισθηματικό κράτος. Γι’ αυτό και σήμερα είχαμε, όπως θα έλεγε ο Γκυ Ντεμπόρ, όχι απλώς σιωπή, αλλά οργανωμένη λήθη.
Το πραγματικό ερώτημα, όμως, δεν είναι τι έγινε με τον πατέρα Αντώνιο. Είναι τι έγινε με εμάς. Ποιοι είμαστε μέσα σε έναν κόσμο που απαιτεί ενόχους με τη μανία του τηλεοπτικού δήμιου. Ποιοι είμαστε όταν η Δικαιοσύνη λέει «αθώος» κι εμείς κοιτάμε αλλού γιατί δεν βολεύει την αφήγησή μας. Ποιοι είμαστε όταν επιλέγουμε να ζούμε όχι με βάση την αλήθεια, αλλά με βάση τις ανάγκες του κυρίαρχου affect.
Η Θεολογία, όταν είναι αληθινή, δεν αναγνωρίζει παρά μόνο μία κρίση: τη Δευτέρα Παρουσία. Όλα τα άλλα είναι προκαταλήψεις των επιτροπών. Αν, λοιπόν, ο πατήρ Αντώνιος αδικήθηκε, τότε δεν είναι ο μόνος. Αδικήθηκε η πίστη στο πρόσωπο του προσώπου. Αδικήθηκε η δυνατότητα να γίνει κάτι μεγάλο χωρίς άδεια. Και κυρίως, αδικήθηκε η παιδική ηλικία που έγινε πρόσχημα, και όχι σκοπός.
Είθε μια μέρα, το Ευαγγέλιο να διαβάζεται ξανά όχι ως τιμωρητικός κώδικας, αλλά ως μαρτυρία αντίστασης σε κάθε εύκολη καταδίκη.
Διότι ο αθώος που δεν ακούστηκε είναι η πιο καθαρή μαρτυρία ότι αυτό που λέμε «πολιτισμός» είναι πλέον μια επιμελημένη παθολογία.
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου