Η ανθρωπότητα μπροστά στον πυρηνικό πόλεμο
Η επαναφορά του σεναρίου αυτού στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή θα προκαλούσε σκωπτική διαθεση στους "ρεαλιστές". Η συζήτηση μαζί τους τελειώνει με ένα σχεδόν κυνικό "δεν συμφέρει κανέναν".
Κι αν το συμφέρον μου είναι να πεθάνω, αν δεν μπορώ να κυριαρχώ?
Αν δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος, όπως το ορίζω εγώ? Αν δεν μπορώ να θρησκεύομαι με τον τρόπο που θέλω? Αν δεν μπορώ να ζήσω σε έναν κόσμο που οι δικές σου αξίες έχουν μεγαλύτερη περιωπή απ τις δικές μου? Αν δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να σε απομυζώ,? Αν επιλέγω τον θάνατο προκειμένου να σε πάρω μαζί μου? Και πιο μακριά απ όλους η Μήδεια, σκοτώνω τον διευρυμένο μου εαυτό, τα παιδιά μου, προκειμένου να σώσω τη Σχέση στο φαντασιακό?
Η ιστορία και η καθημερινή επιτέλεση του βίου είναι γεμάτη από ανθρώπινες πράξεις κόντρα στη φρόνηση (φοράς ώνησις<ωνούμαι=διαπραγματεύομαι, παζαρεύω<ώνος=τιμή αγοράς), κόντρα στον ορθολογισμό.
Εγκλωβισμένοι όμως στο κυρίαρχο υπόδειγμα εκπαίδευσης του Δυτικού ορθολογισμού ή, να το πω πιο οικεία, σε μια σχολική αλγεβρική λογική, όπου τα πράγματα παίρνουν μια τιμή αληθείας ή μια τιμή ψεύδους και tertium non datur, χάσαμε το φάσμα των "παράδοξων" εξαιρέσεων που κυβερνούν τα ανθρώπινα.
Ναι, η οικονομική ανάλυση είναι χρήσιμη. Ναι, η θεωρία της προβολής της κρατικής ισχύος του Θουκυδίδη ή του Μοργκεντάου, λόγου χάριν, είναι καλά εργαλεία, αλλά δεν εξαντλούν το γιατί και το πως οι κοινωνίες μπορούν να δράσουν τόσο εξόφθαλμα ενάντια στην κοινή λογική. Τι είναι εκείνο το ενδιάθετο στοιχείο στον άνθρωπο που τον ωθεί στην "κλιμάκωση της φρίκης δίχως όρια", όπως προσδιόρισε τον πόλεμο ο Κλαούζεβιτς?
Παρακαλώ να προσεχθεί αυτό το "χωρίς όρια". Ο Κλαούζεβιτς ως Πρώσος άνθρωπος, με βαθιά φιλοσοφική παιδεία, μαθητής του Φίχτε, και πνευματικός πατέρας ενός Μόλτκε, ενός Μπίσμαρκ, ενός Λούντεντορφ είναι φορέας τριών "τρομερών" παραδόσεων: της Σκανδιναβογερμανικής μυθολογίας, της Προτεσταντικής και της πλατωνικής ηθικής φιλοσοφίας.
Ο άνθρωπος του Καρλ Φον Κλαούζεβιτς είναι πολύ πέραν της λογικής. Είναι ένα έλλογο παρορμητικό επιθυμείν, του οποίου η δράση δεν υποτάσσεται σε κανένα ορθολογικό σχήμα. Είμαι απολύτως βέβαιος, χωρίς να μπορώ να το αποδείξω για την ώρα, ότι ο Μαξ Βέμπερ είχε εγκύψει στο "Περί Πολέμου" πριν "γδύσει" τον Νορδικό άνθρωπο μια για πάντα. Σίγουρα το είχε μελετήσει με πολλή προσοχή ο Λένιν.
Μετά από αυτά,
γιατί οι Ευρωπέη πυροβολούν τα πόδια τους με όλμους, όπως όλοι λένε? Γιατί και από που κι ως που διατυμπανίζουν ότι απειλούνται από τη Ρωσία? Μέχρι που θα το πάνε? Γιατί προκαλούν την απόλυτη πυρηνική υπερδύναμη να πατήσει το κουμπί, αν όχι τώρα, σε κάποιον δεύτερο γύρο? Γιατί εξοπλίζονται ραγδαία κόντρα στην κοινωνική τους ευημερία? Είναι η οπλοποίηση της βιομηχανίας τους μόνο μια εναλλακτική πλουτισμού ή σωτηρίας της βιομηχανίας τους? Είναι μικρόνοες, όπως λένε πολλοί?
Κι αν λένε αλήθεια?
Εννοούμε την υποκειμενική πρόσληψη της νίκης της Ρωσίας ως υπαρξιακή απειλή αφανισμού τους.
Και δεν χωρεί εδώ καμία "αντικειμενική" προφανής λογική τιμή αληθείας. Στον πραγματικό κόσμο δεν υπάρχει μια αλήθεια για όλους. Η αλήθεια έχει υποκειμενικό χαρακτήρα, έστω διυποκειμενικό. Και είναι τόσο μα τόσο βλακώδες να δίνω στη δική μου αλήθεια κοσμοθεωρητικές διαστάσεις. Η πραγματικότητα των κοινωνιών δεν είναι δοκιμαστικός σωλήνας για να παίρνω το ίδιο αποτέλεσμα παντού και πάντα, αν τηρώ τις ίδιες ακριβώς συνθήκες πειράματος. Στις κοινωνίες ισχύει το αν έτσι νομίζετε, έτσι θά ναι!
Πρέπει λοιπόν να τους πιστέψουμε. Πράγματι, απειλούνται από τη Ρωσία με αφανισμό, όπως ακριβώς και τα αδέλφια τους οι WASP από την Κίνα. Οι μεν πυροβολούν τον εαυτό τους, οι δε προσπαθούν να τετραγωνίσουν τον κύκλο με δασμούς. Και πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί σε απόψεις του πολιτικού συρμού, ότι δήθεν η κατασκευή εχθρού υπηρετεί άδηλες σκοπιμότητες.
Αν θέλουμε να καταλάβουμε στα σοβαρά μέχρι που είναι διατεθειμένοι να φτάσουν οι Δυτικοί, πρέπει να αφήσουμε για λίγο την οικονομία και να πάμε στην οίκο-νομία πριν την οικονομία. Να πάμε στο πολιτικό, θρησκευτικό, μυθολογικό υπόστρωμα του Νορδικού πολιτισμού, στη βαθιά ανθρωπολογία τους. Οι οδηγίες δράσης, κατά τη γνώμη μας -και έχουμε γράψει τόσα και τόσες φορές, εις μάτην- είναι ενθηκευμένες α. στον προτεσταντικό Καλβινισμό, κατεξοχήν στο "Δόγμα του Προκαθορισμού", όπως έδειξε με απίστευτη οξυδέρκεια εκείνος ο Τιτάνας του Πνεύματος, γιος Προτεστάντη βιομήχανου, ο Βέμπερ. Όπως νομίζω -δική μου προσέγγιση- οι Νορδικοί "κούμπωσαν" τον αιρετικό Χριστιανισμό τους επάνω στο προχριστιανικό θρησκευτικό-μυθολογικό υπόστρωμα που μας παραδόθηκε από την σκανδιναβική "Έντα", τις Σκανδιναβογερμανικές Σάγκες, το Δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν, το παλαιοαγγλικό έπος Μπέογουλφ κα, και β. στην επιστημονική καταγγελία του Καρλ Σμιτ ότι όλη η σύγχρονη Δυτική πολιτειολογία είναι μεταφορά θεολογικών όρων στην πολιτική.
Σταματώ εδώ για την ώρα, προοικονομώντας το τέλος του κειμένου αλλά και... του πολέμου αυτού με μια καταστροφή όπως περιγράφεται στο Ράγκναροκ, τον τελικό πόλεμο των θεών, την καταστροφή-καταβύθιση της γης και την ανάδυση της νέας γης.....
ΜΕΡΟΣ Β΄
Δυστυχώς, δεν πέρασαν ούτε τρεις μέρες και όσα εκθέσαμε στο προηγούμενο κείμενο για Σάγκες, Δαχτυλίδια των Νιμπελούγκεν, Ράγκναροκ και δόγμα προκαθορισμού, επαληθεύονται. Αναφέρομαι στον αηδιαστικό φόνο των δέκα παιδιών στη Γάζα από τους "περιούσιους" και στην απόφαση κλιμάκωσης των ΗΠΑ και της ΕΕ ομού με βαθιά χτυπήματα στη Ρωσία.
Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι όλοι οι άνθρωποι είναι απολύτως ίσοι (κοινός παρονομαστής) αλλά ταυτοχρόνως ανόμοιοι (αριθμητές). Και το παραμικρό επιχείρημα κόντρα σε αυτή τη βεβαιότητα είναι χάσιμο χρόνου.
Αυτό λοιπόν που προσδιορίζει τους ανθρώπους και τα έθνη τους δεν είναι η φυλετική καταγωγή τους, αλλά οι ιδέες τους για τα μείζονα και τα ελάσσονα της ζωής.
Περί αριθμητών λοιπόν ο λόγος!
Με αυτά τα κοινότοπα κατά νου, όταν ένας άνθρωπος ή ένα έθνος βρεθεί μπροστά σε αυτό που θεωρεί υπαρξιακή απειλή αφανισμού, ανασύρει πολύ πέραν της λογικής κοιτάσματα κουλτούρας και πολιτισμού που ενέγραψε μέσα τους με τρόπο αδιόρατο, σχεδόν αυτόματο, η καθημερινή επιτέλεση του βίου μέσα στον κύκλο των ομοεθνών του. Γινόμαστε φορείς δι απορροφήσεως όλων των συμβολικών διεργασιών της ιστορικής συλλογικότητας, τη γλώσσα και τα γεννηματά της: τον μύθο, τα ήθη, τα έθη, τον τρόπο με τον οποίο συμβαλλόμαστε με το ιερόν και το βέβηλον.
Έτσι αυτό που καταχρηστικά ονομάζουμε ατομική συνείδηση δεν υπάρχει, εφόσον το συν+ειδέναι εκφράζει ένα ειδέναι ομού, δηλαδή μετά των άλλων ομοίων. Οι ατομικές εκφάνσεις της συνείδησης δεν είναι παρά οι διαφορετικές εκτελέσεις μιας ίδιας μουσικής συμφωνίας που γράφεται από τα αρχέγονα χρόνια προς το διηνεκές.
Όταν λοιπόν ο Εβραίος στρατιώτης κατ εντολήν του εβραϊκού συστήματος εξουσίας εκτελεί παιδιά, πολύ δύσκολα μπορεί να αποφύγει κανείς τη σκέψη ότι η εντολή δίνεται από τον Γιαχβέ: "Φωνή εν Ραμά ηκούσθη θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής και ούκ ήθελε παρακληθήναι ότι ούκ εστίν" (Ιερεμίου 31/λαό 15).
Πολύ δύσκολα μπορεί να αποφύγει κανείς τη θύμηση από τα σχολικά χρόνια τη σφαγή των δεκατεσσάρων χιλιάδων "αναιρεθέντων νηπίων" (Ματθαίος. Βλ. επίσης εορτολογικό Συναξάρι των αναιρεθέντων νηπίων). Και βεβαίως ο αριθμός δεν είναι ένα λογιστικό σφάλμα. Είναι πιθανότατα μια συμβολική της Ιουδαϊκής αποκαλυπτικής. Κι αν είναι έτσι, ακόμη περισσότερο δείχνει ένα μοτίβο βρεφοκτονίας ενσφηνομένο στο αρχέγονο λογισμικό του Εβραίου ανθρώπου.
Αν μπορέσει κάποιος και ολοκληρώσει το απλό διάβασμα της "Εξόδου" χωρίς αντιισταμινικά, καθότι φέρνουν υπνηλία, θα δει "πιάτο" όλο το πρόγραμμα της θείας κτηνωδίας κατά των Χαναναίων, Αμορραίων, Φυλιστιείμ και Αιγυπτίων, αν και προτείνω να έχετε ένεση αδρεναλίνης καλού κακού. Θα δει ακριβώς τι μέλλει γενέσθαι στη γη των Φιλισταίων και στη γη... Αν δεν...
Αυτό το μοντέλο κυριότητας και εξόντωσης επί πάντων μεταγγίστηκε ατόφιο μέσω του λεγόμενου αιρετικού Ιουδαιοχριστιανισμού στις Δυτικές ομολογίες. Μη ζητήσετε πως. Είναι θέμα κύκλου σεμιναρίων, αν και έχουμε κάνει πάμπολλές νύξεις. Οι φίλοι το γνωρίζουν.
Αρκεί εδώ να επισημάνω απλώς τρεις αρχές πάνω στις οποίες εδράστηκε η Λατινογερμανική Χριστιανική θεωρία: την plenitudo potestatis και τη sacra auctοritas του Πάπα και τη θεωρία των "δύο ξιφών, του καισαροπαπισμού. Μια εξουσία (ξίφος) στον ουρανό και μια επί γης. Ο παπισμός είναι το διατοπικό, διαφεουδαρχικό, διαφυλετικό υπόβαθρο όλων των καθολικοπροτεσταντικών κρατών της Ευρώπης. Κρυφίως, αλλά με μεγαλύτερη ένταση, και της Ελλάδας από τον Όθωνα και εντεύθεν.
Ο θεολογικός αυτός μονισμός μεταφράζεται σε πολιτικό μονισμό στην "ελέω Θεού μοναρχία" και στην πολιτική θεωρία του Ζαν Μποντέν, κατά την οποία ο ηγεμών ενδύεται τις ιδιότητες του Θεού σε όλο το εύρος του κοινωνικού σώματος. Υποπτεύεσθε νομίζω ότι συμβαίνει στον ίδιο βαθμό και στα Δυτικά κοινοβουλευτικά "εκκοσμικευμένα" νεωτερικά κράτη. Κάθε μα κάθε απόπειρα να εξιχνιαστούν οι έσχατες έννοιες της πολιτειολογίας τους είναι μια αποκαλυπτική της δράσης του κράτους, που ως από μηχανής θεούλης παρεισφρέει (κουτσουλάει) σε κάθε πτυχή της ζωής. Σας θυμίζει κάτι από Μτστάκη?
Ο Δυτικός άνθρωπος είναι έγκλειστος μέσα στον κρατικό Θεό και στα θέσμιά του. Εντολοδόχος θεόθεν αληθείας, γι αυτό και πειθαρχημένος εξορθολογισμένος και εποπτευόμενος από την Ιερά Εξέταση (νομικό σύστημα και Κοινωνική Επιστήμη και ψηφιακή τεχνολογία).
Πρέπει να προσεχθεί εδώ, ότι αυτά ισχύουν όχι μόνο στα όρια του κάθε κράτους αλλά και διακρατικά. Η Δυτική δομή είναι πλήρως ιεραρχοποιημένη. Ο Πάπας-αυτοκράτωρ εδρεύει κάπου στις ΗΠΑ και οι Καρδινάλιοι-πρωθυπουργοί στην ΕΕ, στον Καναδά, στην Αυστραλία κλπ κλπ. Βεβαίως με κάποιο βαθμό αυτονομίας, τέτοιας όμως που να μη θίγει τον πυρήνα του πυραμιδωτού συστήματος εξουσίας. Και ο πυρήνας αυτός λέγεται ευρωπαϊκές/Δυτικές αξίες. Υπό την έννοια αυτή, η δήθεν εκλογή πρωθυπουργών/Προέδρων δεν διαφέρει σε τίποτα απ τoν μεσαιωνικό "νόμο της περιβολής" (investitura).
Πρόκειται για μια απάτη Δημοκρατίας, για απάτη εκκοσμίκευσης. Ποτέ δεν έγινε χωρισμός θρησκείας και κράτους στη Δύση! Αυτό συνέβηκε μόνο στο Βυζάντιο! Όπου η σχέση Εκκλησίας-αυτοκράτορα ήταν σχέση συναλληλίας.
Στην πραγματικότητα, η Δύση είναι μια διευρυμένη Γιαχβική θεοκρατία που λειτουργεί εξορθολογισμένα μόνο όσο καταληστεύει τον πλανήτη και βουλώνει τα στόματα των προλετάριων.
Όμως, η πλανητική κυριαρχία (παγκοσμιοποίηση-παγκόσμια διακυβέρνηση κλπ) εμφανίζει τριγμούς. Το μονιστικό (μονοπολικό) υπόδειγμα κυριαρχίας πνέει τα λοίσθια. Ένα συνηθισμένο λάθος που κάνουν οι "αναλυτές" είναι να ταυτίζουν το τέλος της Δύσης με τον πλήρη αφανισμό της. Λάθος! Το τέλος της Δύσης δεν αφορά την ολοσχερή εξάλειψη της Αμερικής ή των ευρωπαϊκών κρατών, αφορά την απώλεια του μονοπολισμού! Η πολυπολικότητα συνιστά τη χειρότερη μορφή θανάτου για τη Δύση. Γι αυτό και οι Ευρωπέη-θεματοφύλακες (Ιερατείο) βιώνουν τόσο δραματικά μια ήττα από την αλλόδοξη Ρωσία. Όπως ακριβώς κινδύνευαν οι αρχαίοι Ιουδαίοι από τους "αλλόδοξους απερίτμητους Φιλισταίους". Αυτός είναι το λογικά μη εξηγήσιμο, αλλόκοτο, μεταφυσικό μίσος προς τη Ρωσία.
Προσέξτε τι λέει ο Γιαχβέ μέσω του Ζαχαρία (9,13): "θα αφαιρέσω το αίμα από το στόμα τους (Φιλισταίων) και τα βδελύγματα μέσα από τα δόντια τους". Και του Σοφονίου (2:6): "Χαναάν (Παλαιστίνη) γη των Φιλισταίων θα σε αφανίσω, ώστε να μην υπάρχει κάποιος που να σε κατοικεί"!
Οδεύοντας προς το τέλος του σημειώματος, ήρθε η στιγμή να ψηλαφήσουμε που μπορεί να οδηγήσει αυτή η ανορθολογική, ασύμμετρη, μεταφυσική οργή της Δύσης σε όποιονδήποτε διανοηθεί να αμφισβητήσει την απόλυτη κυριαρχία του Όντιν. Όντιν είπα? Σωστά είπα. Όντιν σημαίνει οργή!
Αυτός ήταν ο λόγος που ο οργισμένος έναντι παντός τρίτου Γιαχβέ έπιασε τόπο στους Γερμανούς, όταν υιοθέτησαν τον αιρετικό εξ Ιουδαίων Χριστιανισμό με τον Ουλφίλα, τότε.
Ο Χριστιανισμός τους "κούμπωσε" σε ένα θρησκευτικό, μυθολογικό, ανθρωπολογικό υπόστρωμα που προϋπήρχε. Οι Αισίροι και Βανίροι (υποθεοί του Όντιν) θα πολεμήσουν νομοτελειακά εναντίον των Γιοτούν (άξονας του κακού-τέρατα της φωτιάς) στη Μάχη του τέλους του κόσμου (Ράγκναροκ). Το Ράγκναροκ είναι η βαθύτερη πτυχή του γερμανικού πολιτισμού, το πιο σημαντικό στοιχείο της τευτονικής κοσμοαντίληψης. Στο "λυκόφως των θεών" (Βάγκνερ), ο στρατός του Όντιν (θεοί και άνθρωποι) υπάρχουν/ζουν μόνο για έναν σκοπό, τον θάνατο στη μάχη! Μόνον έτσι θα πάνε στο διπλανό δωμάτιο του Όντιν.
Αντίστοιχα, στο καλβινιστικό δόγμα του προκαθορισμού το τευτονικό έθνος θα πάει στον παράδεισο μόνο αν νικήσει ή κι αν δεν νικήσει, θα κάνει ό,τι περνά απ το χέρι του, δίχως όρια. Ειδάλλως η κόλαση!
Δυστυχώς, για εμάς τους απερίτμητους αλλόδοξους, μας έλαχε να ζούμε στο σημείο της ιστορίας που ο Καπιταλισμός τους δυσκολεύεται να βουλώνει στόματα με το πλεόνασμα των αποικιών. Για εκείνους, κανένα πρόβλημα, ευκαιρία να πάνε στον Γιαχβέ-Όντιν μια ώρα αρχύτερα. Χάσουν νικήσουν, στο ψυχωτικό μυαλό τους σφραγίζουν το εισιτήριο του παραδείσου. Οι Δυτικοί κυριάρχησαν γιατί μόχλευσαν τον θάνατο! Για τίποτε άλλο.
Δυστυχώς, στις μέρες μας αναπτύσσεται ένα άκρως επικίνδυνο τευτονικό νεοπαγανιστικό κίνημα (Ασάτρου) κυρίως σε Αμερική-Αγγλία-Γερμανία, δηλαδή, στον πυρήνα του τευτονικού κόσμου, που έχει διεισδύσει στις στοές και τις λέσχες του σιωναζιστικού υπό-κόσμου και σαφώς στον αθέατο κόσμο λήψης απόφασης, στα υπερβαθέα κράτη, που βλέπουν τον εαυτό τους ως στρατό του Γιαχβέ/Όντιν.
Στο διαταραγμένο μυαλό τους, είναι οι Αισίροι (Δύση) που πολεμούν στην Ουκρανία. Οι Ρώσοι, αν δεν το ξέρουν, ας το μάθουν, πολεμούν τον στρατό του Όντιν.
Και τι μέλλει γενέσθαι?
"Και γενηθήτω κονιορτός επί πάσαν γην και έσται επί τοις ανθρώποις και επί τα τετράποδα έλκη, φλυκτίδες αναζέουσι, εν τε τοις ανθρώποις και εν τε τοις τετράποσι και εν πάση τη γή" (Έξοδος, 9,10).
Πως θά θελα να πρυτανεύσει η λογική, αλλά χωρίς να ηττηθούν οι αλλόδοξοι...!
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου