Όταν ο κυρ-Στέφανος βρήκε τη Ζωή και η πολιτική το Χάρο!-«Που ‘σαι Αριστοφάνη! Τουλάχιστον εσύ ήξερες να το κάνεις αστείο».

Της Μαρίας Τσούχτρα

Εκεί που η λογική πάει διακοπές και το Σύνταγμα ζητά άσυλο στο εξωτερικό, γεννιέται ένας πολιτικός έρωτας – όχι από εκείνους τους χλιαρούς, που τελειώνουν σε brunch στο Κολωνάκι, αλλά από εκείνους τους μεγάλους, τους μυθικούς, που φέρνουν μαζί με την αγάπη και… κατηγορητήρια.

Ο Στέφανος, ημίθεος του Photoshop και μέγας αρχιερέας του TikTok, κατεβαίνει από το Olympus Plaza της επιχειρηματικής ευτυχίας για να φτιάξει ένα κόμμα. Όχι ένα οποιοδήποτε κόμμα, αλλά ένα που έχει πιο πολλές φώτο από πρόγραμμα. Και μόλις βρήκε τη θεά του: τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Την Περσεφόνη του Ποινικού Δικαίου. Την Αντιγόνη της Προανακριτικής. Τη μοναδική γυναίκα που μπορεί να ρωτήσει έναν μάρτυρα τι ώρα γεννήθηκε ο Ερμής και να το εννοεί.

Η σύμπραξη δεν λέγεται «συνεργασία». Όχι. Είναι μέτωπο. Όχι πολέμου, αλλά… δικαιοσύνης! 
Γιατί στη νέα πολιτική θεατρική παράσταση, η σκηνή στήνεται με 30 βουλευτές που δεν υπάρχουν (αλλά θα βρεθούν με προσευχή), έναν Πρωθυπουργό που θα πάει λέει σε προανακριτική (μόλις τελειώσει η καλοκαιρινή σεζόν), και τον λαό να φωνάζει «ΜΑΖΙ!», ενώ στην πραγματικότητα σκέφτεται «ποιοι;».

Ο Κασσελάκης παίρνει το μικρόφωνο και αναφωνεί:

«Έχω σήμερα (χθες) τη χαρά να σας ανακοινώσω ότι η Ζωή υιοθετεί τα κατηγορητήρια μας!» «Με το καλό να τα βαφτίσετε!», ακούγεται από το βάθος η γιαγιά Φωτούλα, που νομίζει ότι πρόκειται για δίδυμα.

Μέσα σε πολιτική ομίχλη και λεκτική νεφελοκοκκυγία, η νέα αυτή συμμαχία θυμίζει κάτι ανάμεσα σε “Οι Θεσμοφόριες γυναίκες” και “Οι Ιππείς”. Μια σάτιρα που παίζεται χωρίς εισιτήριο, αλλά με υψηλό κόστος αξιοπρέπειας. 
Το Κίνημα Δημοκρατίας δεν είναι κόμμα. Είναι podcast χωρίς ακροατές. Και η Πλεύση Ελευθερίας δεν είναι κόμμα. Είναι θεατρική ομάδα με νομικές εμμονές και τάση για μονολόγους διάρκειας χειμερινής σεζόν.

Η Ζωή ενθουσιασμένη:

«Είναι τιμή μας να υιοθετήσουμε τα κατηγορητήρια!»
«Αν δεν τα υιοθετούσε η Ζωή, θα τα έπαιρνε το Χαμόγελο του Πολιτικού» σκέφτεται ο Στέφανος, κοιτάζοντας τον εαυτό του στο iPhone.

Και να ‘σου η προοπτική! Ένα Μέτωπο! Όχι απλώς Δικαιοσύνης. Όχι! Αυτό είναι ΜΕΤΩΠΟ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, με λογότυπο, promo video, και πιθανόν δικό του skincare brand. 
Θα μπει λέει «μέσα κι έξω απ’ τη Βουλή». Δηλαδή κάπως σαν delivery πολιτικής αγανάκτησης, με σύνθημα: «Σε 30 λεπτά ή λιγότερο, σας φέρνουμε κατηγορητήριο στην πόρτα σας».

Ο λαός; Ξεχνάει τα Τέμπη, την ακρίβεια, την ΕΥΠ, τη ΔΕΗ, τα ενοίκια. Και συγκινείται. Γιατί πάντα, όταν δεν έχεις ρεύμα, ζητάς… έναν Κασσελάκη με ολίγη από Ζωή. Να σου ρίξει λίγο δικαστικό φως στο σκοτάδι του ρούτερ.

Και στο τέλος; Η αποθέωση!

Ο Στέφανος, σαν σύγχρονος Δικαιόπολις, κατεβαίνει από το βήμα και δηλώνει:
«Θα γίνουμε ο εφιάλτης τους!»

Από πίσω η Ζωή, με βλέμμα βυζαντινής Αγίας και άμφια κατά την Μακεδονική Σχολή (ναι το ομολογώ είμαι ένθεη η τρελή), διορθώνει: «Ο εφιάλτης τους, αλλά με νομική τεκμηρίωση 1.200 σελίδων».

Χαρές και πανηγύρια στου Μαξίμου

Με αυτές τις εξελίξεις (Ο Θεός να τις κάνει), το Μαξίμου στήνει πάρτι. Ο Κυριάκος κάθεται στον καναπέ με το iphone, παραγγέλνει σουβλάκια vegan και λέει γελώντας στους τρεις υπουργούς του, που πήγαν τρέχοντας σαν τους Μάγους με τα δώρα:

«Μάγκες, θα το κάψουμε με τον Κυρ-Στέφανο. Πάμε για δυο-τρεις τετραετίες για πλάκα. Μάκη, Αδωνι, Κώστα αμολάτε τα σχέδια για την Ριβιέρα στο Αγαθονήσι» κρυφοκοιτώντας μήπως είχε έρθει και ο ψηλός (ο Νίκος ντε, ο Ιέραξ!) και του αρχίσει τις τσιριτσάντουλες, περί εθνικής κυριαρχίας και τουρκικής απειλής.

Στο ΠΑΣΟΚ, ο Νίκος Ανδρουλάκης ανοίγει ένα μπουκάλι ρακή, βάζει να παίζει το «Είμαι της γερακίνας γιος» και φωνάζει με τα πεντακάθαρα ελληνικά του που τα καταλαβαίνουν από τον Κίσαμο και πάνω:

«Μωρέ κοπέλια! Ο δρόμος για το 11% είναι ανοιχτός! Και τα σκυλιά δεμένα!»
«Μα πρόεδρε, λέγαμε 21%…»
«Ηντα μωρέ κοπέλι αυτά που λαλείς; Μην το βασκάνουμε, μη το βασκάνουμε!»

Κι εκεί, μέσα στο ημίφως της λογικής και του παραλογισμού, βλέπουμε τον Δημήτρη Κουτσούμπα, καθισμένο στο γραφείο του στον Περισσό, να διαβάζει την είδηση και να χτυπά το κεφάλι του στον τοίχο με ρυθμό βήματος του κόκκινου στρατού, φωνάζοντας: 

«Φέρτε μου τον Κάρολο (όχι τον Βασιλιά, τον άλλον, τον καλόν, τον κομμουνιστικό), φέρτε μου τον Κάρολο!» 

Ένα βιβλίο με κόκκινο εξώφυλλο που γράφει με λευκά γράμματα: «Das Κapital» εκτοξεύεται από το διπλανό γραφείο και σκάει στο κεφάλι του! Ένα «Ωχ!» ακούγεται και η κόκκινη επανάσταση απέκτησε καρούμπαλο! Η αίθουσα δονείται. Ο σοσιαλισμός υποφέρει.

Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, ο κυρ Σωκράτης (ο Φάμελλος, μην παρεξηγηθούμε) στέκει ακόμη με τη γροθιά σηκωμένη μπροστά στο μνημείο των εκτελεσμένων στην Καισαριανή. Έχουν περάσει ώρες. Μέρες. Τον πλησιάζουν σύντροφοί του από το Πολιτικό Γραφείο:

«Σωκράτη, έβγαλαν ανακοίνωση Κασσελάκης και Ζωή».
«Είμαι με τους νεκρούς. Αφήστε μου να στέκομαι για!»

«Ρε πρόεδρε, πέφτει βροχή».
«Δεν είναι σε λέω βροχή. Είναι τα δάκρυα της Ιστορίας»!
Κόκαλο η Μαρίτσα…

Και καθώς ο Κασσελάκης και η Ζωή ανεμίζουν κατηγορητήρια στον αέρα σαν να είναι σινιάλα σε πασαρέλα haute couture, ενώ ο Κυριάκος τρίβει τα χέρια του και ο Νίκος Ανδρουλάκης κάνει γενέθλια στο 12,2%, ο Μητσάρας κάθεται και του δένουν το κεφάλι και ο Σωκράτης έχει μείνει σαν το άγαλμα του Μεγαλέξανδρου, ο ελληνικός λαός στέκει μπροστά στην τηλεόραση με το τηλεκοντρόλ στο χέρι ψάχνει για το καλύτερο από τα χειρότερα συγκρινόμενο από αυτό που βλέπει. Αλλά δυστυχώς δεν βρίσκει.

Γιατί το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι σαν το μενού σε επαρχιακό γυράδικο: Ό,τι και να διαλέξεις, στο τέλος έχει τζατζίκι.

Ο Στέφανος μιλά για Δημοκρατία, η Ζωή για Δικαιοσύνη, ο Κουτσούμπας για επανάσταση, ο Ανδρουλάκης για κάλπες, ο Φάμελλος για την χρησιμότητα των ορθοπαιδικών και ο λαός για τρεις λογαριασμούς, ένα ντεπόν και μια μεταγραφή στην Πορτογαλία.

Και κάπου μακριά, στη σιωπή της νύχτας, ένας αναστεναγμός ακούγεται από το υπερπέραν αυτών των λίγων που προσπαθούν να βρουν άκρη: «Που ‘σαι Αριστοφάνη… γύρνα πίσω! Τουλάχιστον εσύ ήξερες να το κάνεις αστείο».  https://neostrategy.gr/

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.