Στην Τ.

α. Παραμυθάκι… ίσως κι όχι

Κάπου αλλού, σε μιά άλλη ήπειρο, πολλά χρόνια πρίν· νύχτα, με φεγγάρι δύο ημερών.

Μιά σειρά ανθρώπων, χωρίς δαυλούς ή φαναράκια -σαν τυφλοπόντικες στα σκοτάδια-, κουβαλάει τσουβάλια με πολύτιμα αντικείμενα μέσα από δύσβατα ορεινά μονοπάτια. Σε πολλά σημεία, κάτω απ’ το μονοπάτι χάσκει γκρεμός εκατοντάδων μέτρων… κι ουαί κι αλοίμονο αν παραπατήσουν. Ωστόσο, οι άνθρωποι αυτοί είναι μαθημένοι καί δέ λαθεύουν στο βήμα τους. Ούτε η όρασή τους λαθεύει.

Ανάμεσα στα πολύτιμα αντικείμενα, βρίσκονται καί τα ιερά τους βιβλία με τις πανάρχαιες γνώσεις που κρύβουν στις σελίδες τους. Τόσο παλιές, που έχει χαθεί πιά το νόημα των περισσοτέρων απ’ αυτές. Είναι ζήτημα κι αν τις καταλαβαίνουν οι ιερείς τους…

…Οι οποίοι, όμως, εκτελούν πειθήνια την εντολή του ιερατικού συμβουλίου του λαού τους, να πάνε να κρύψουν τα βιβλία σε σπηλιές δυσπρόσιτες. Το μικροκλίμα μιάς σπηλιάς είναι σίγουρο πως θα διατηρήσει τα βιβλία σε καλή κατάσταση. Καί, ποιός ξέρει, κάποια μέρα μπορεί να δεχθούν νέα εντολή, να πάνε να τα ξαναφέρουν πίσω.

Βλέπεις, οι μάντεις της φυλής ξύπνησαν μιά μέρα σχεδόν τρομαγμένοι, κι είπαν ότι τα βιβλία κινδύνευαν από κάποια «αρρώστεια» – που θα ερχόταν στο μέλλον· ίσως σύντομα. Επειδή, όμως, δεν μπόρεσαν να δούν τα παραπέρα… τί είδους αρρώστεια θα ήταν αυτή, κι άσε το πότε θα ερχόταν… το ιερατικό συμβούλιο αποφάσισε το κρύψιμο.

. . . . . . . . . . .

Ένας νεαρός ιερέας, μέλος της νυκτερινής πομπής, φέρνει στη μνήμη του μιά συγκεκριμένη σελίδα ενός βιβλίου. Την είχε δεί κάποτε… του επέτρεψαν οι πρεσβύτεροι να τη δεί – όταν τους ρώτησε γιατί αυτά τα βιβλία δεν μπορεί να τα διαβάσει ο καθένας. Μά, επειδή δεν μπορεί να τα καταλάβει ο καθένας, δόκιμε ιερέα!

Ούτε επιτρέπεται να τα καταλαβαίνει ο καθένας.

Θυμόταν, όμως· παρά το γεγονός ότι είχαν περάσει χρόνια, καί το βιβλίο αυτό δεν το είχε ξαναδεί. Υπήρχε ένα σχήμα, σαν κύκλος· γιά την ακρίβεια, κομμάτια καμπύλα, που σχημάτιζαν έναν κύκλο. Με διαφορετικά χρώματα το καθένα καί διαφορετικά μήκη. Κι απ’ ανάμεσα στο καθένα καί το κάθε επόμενο, ένα μικρό κενό.

Σαν τα κομμάτια από ένα μεταλλικό κολλιέ γύρω απ’ τον λαιμό του ηγεμόνα.

Μόνο που τούτα εδώ δεν ήταν ισομήκη, ούτε συμμετρικά.

. . . . . . . . . . .

Του είχαν εξηγήσει τη σημασία τους· χαμογέλασε στη σκέψη ότι, ακόμη κι αν ο ηγεμόνας φορούσε ένα τέτοιο κολλιέ, ανάθεμα κι αν ο ηγεμόνας καταλάβαινε τί ακριβώς αντιπροσώπευε το κόσμημά του!

Τέλος πάντων, το σχήμα, λέει, αντιπροσώπευε την πορεία της ανθρωπότητας, λέει· με τα χρωματιστά κυκλικά τόξα ν’ αντιπροσωπεύουν εποχές, καί τα κενά να είναι οι πύλες διαφυγής.

Πύλες …διαφυγής;

Προς τα πού, αλήθεια; Αφού ο λαός του, όσο ήξερε την ιστορία του, ποτέ δεν έφυγε από τα πατροπαράδοτα μέρη του. Ποτέ δεν έφυγε από την πατρίδα του.

Καί τί χρειαζόταν οι πύλες αυτές, στο κάτω-κάτω; αφού ήταν αυτονόητο ότι ο καθένας τους θα στεκόταν στην πατρίδα καί θα πολεμούσε τον όποιο επίδοξο κατακτητή. Αλλά, πάλι, καί πού να βρεθούν κατακτητές εκεί πάνω, στα ψηλά βουνά;

Ξαναχαμογέλασε· αυτοί οι αρχαίοι σοφοί μερικές φορές ήταν υπερβολικοί! Μάλλον ένας τους είχε κάποτε κάποιο παράξενο όραμα, καί το πέρασε σαν παράδοση, κι οι νεώτεροι το πέρασαν πιά στον πάπυρο, απλά από σεβασμό στο πρόσωπό του. Όχι πως θα είχε καί κάποια ουσιαστική σημασία αυτή η γνώση, δηλαδή.

. . . . . . . . . . .

Με τούτα καί μ’ εκείνα, είχαν φτάσει πιά στον προορισμό τους. Τοποθέτησαν τα πράγματα σε μιά σειρά από σπηλιές, κι όχι με τη σειρά όπως ήταν στην πορεία οι άνθρωποι με τα σακκιά. Ανάκατα.

Ο νεαρός ιερέας κατάλαβε πως αυτά ήταν πρόσθετα μέτρα ασφαλείας, καί φοβήθηκε λίγο. Λες, μετά, μερικοί να είχαν μυστική εντολή να πετάξουν στους γκρεμούς τους υπόλοιπους, ώστε να σωπάσουν γιά πάντα όσοι ήξεραν τις κρύπτες; Αλλά, μπά… όχι. Χρειάζεται χρόνος να δημιουργηθεί ένας ολοκληρωμένος ιερέας, καί δεν υπήρχε η πολυτέλεια να χαραμίσουν ανθρώπους… τέτοιους ανθρώπους! Ανθρώπους λίαν ικανούς γιά πνευματικό έργο. Ειδικά τώρα, που (ελλείψει βιβλίων) έπρεπε αναγκαστικά να εξασκήσουν προφορική παράδοση καί απομνημόνευση γιά όσον καιρό απαιτείτο. Ίσως καί γενιές ολόκληρες!

Άλλως τε, ήσαν όλοι άτομα εμπιστοσύνης – που την είχαν κερδίσει. Το δέ έγκλημα θα έβαζε σ’ υποψίες την υπόλοιπη κοινωνία· που θα εκινείτο με άγριες διαθέσεις κατά των πρωταιτίων. Αν οι ίδιοι οι ιερείς δολοφονούσαν ο ένας τον άλλον, τότε τον απλό λαό τί τον περίμενε; Αυτές ακριβώς οι σκέψεις του κάθε λαϊκού ανθρώπου θα οδηγούσαν σε πολύ άσχημη αναταραχή στο κράτος… πράγμα που δεν έπρεπε να γίνει ποτέ, γι’ αυτό καί η συγκεκριμένη αλυσίδα γεγονότων δεν θα ελάμβανε χώραν ποτέ.

Κανείς δεν κινδύνευε, λοιπόν.

. . . . . . . . . . .

Πήραν σιγά-σιγά τον δρόμο της επιστροφής. Σιωπηλοί, όπως ήρθαν, αλλά χωρίς βάρη αυτή τη φορά.

Πέρα, μακριά, η ανατολή άρχιζε να ροδίζει αχνά.

. . . . . . . . . . .

β. Υποθέσεις… υποθέσεις…

Κι αν όλ’ αυτά ίσχυαν… ισχύουν διαρκώς, κι όχι μονάχα γιά έναν καί μοναδικό λαό, αλλά γιά πολλούς λαούς; ειδικά τους λαούς που έχουν ξεπεράσει ένα συγκεκριμένο νοητικό επίπεδο;

Αν αυτή είναι μιά γνώση κάποτε κοινή τοίς πάσι, αλλά που χάθηκε στο διάβα των χιλιετιών – θες με τον Κατακλυσμό, θές όπως αλλοιώς;… καί που τη συγκράτησαν (καί δή, γραπτή) μονάχα εκείνοι οι ορεσίβιοι;

[Χμ… αρχίζει να βγάζει νόημα! Τα νερά του Κατακλυσμού δεν έφτασαν μέχρις εκεί πάνω!]

Κι αν αυτή η γνώση μας είναι ήδη γνωστή κι απ’ αλλού – με άλλες μορφές;

Νά, η Αστρολογία λέει πως κατά καιρούς έχουμε «παράθυρα ευκαιριών»!

Νά, οι Ινδοί λένε ότι πρέπει να ξεφύγεις από τη Σαμσάρα, τον κύκλο των ενσαρκώσεων, καί να πας στη Νιρβάνα! (Το πώς θα ξεφύγεις, ή το ποιός θα ξεφύγει, είναι αλλουνού ινδουϊστή Βέδδες! 🙂 )

Νά, οι Κινέζοι έχουν τη μαντική ( ; ) τέχνη Τζί Μέν Ντούν Τζία, την Απόδραση από τις Πύλες της Χαραυγής!

Κι αν πρέπει (όση σημασία, τέλος πάντων, έχει αυτό το «πρέπει»…) η μέθοδος αυτή να εφαρμόζεται σε επίπεδο ολόκληρου έθνους, γιά να γλυτώσει αυτό το έθνος;

Να γλυτώσει, από τί;

Μιά εκδοχή είναι από την κακή του μοίρα· αλλά, στα σίγουρα, από την πτωτική του πορεία… αν κάποιο έθνος έχει πτωτική πορεία. Από κάποιο «προπατορικό του αμάρτημα» – που δεν είναι απαραίτητα το ίδιο γιά κάθε λαό.

Καί να πάει, πού;

Όχι απαραίτητα σε κάποιον άλλο πλανήτη· έστω, όχι απαραίτητα σε κάποιον άλλον τόπο εδώ πάνω, στη Γή μας. Αλλά να βγεί έξω απ’ τη δυστυχία. Ή, αν θέλεις, τις αυταπάτες του. Οριστικά.

Κι αν δεν ξεφύγει;

Έ, τότε, πρέπει να περιμένει το επόμενο κενό διάστημα, γιά να την κοπανήσει· την επόμενη έξοδο διαφυγής.

Στο μεταξύ, θα τρώει φάπες.

Κι αν του αρέσει αυτή η κατάσταση, ας καθήσει στ’ αυγά του – κι ας μην ψάχνει διαφυγή. Ώρα του καλή, καί με την ευχή μας! 🙂

. . . . . . . . . . .

γ. Καί η Ελλάδα, κύριε;

Αν κάποιο έθνος πρέπει να ξεφύγει από τη δυστυχία του, αυτό είναι κατ’ εξοχήν το δικό μας.

Γιατί, όμως, τρώμε τη μία σφαλιάρα μετά την άλλη; Τί φταίξαμε;

Οι σημερινοί ιερείς μας θα μας πούνε ότι φταίξαμε γιά τις αμαρτίες μας.

Δεν είναι ούτε κάν η μισή αλήθεια αυτό. Είναι πολύ λιγώτερη από τη μισή. Έχει τόση απόσταση από την πραγματικότητα, όση ένα όνειρο, όπου είσαι πλούσιος καί κολυμπάς στο χρυσάφι.

. . . . . . . . . . .

[Αν μή τί άλλο: αν εμείς οι Έλληνες είμαστε αμαρτωλοί, σκέψου τί είναι οι υπόλοιποι!… ειδικά κάτι γενοκτονικά καί απολυταρχικά κράτη. Ή κάτι κράτη, που έχουν οίκους ανοχής με σκυλιά. Που, όμως, αυτά τα ωραία κράτη δεν παθαίνουν τίποτε! Εμείς τα τραβάμε όλα, μέχρι στιγμής.

«Θά» πάθουν, είπατε;

Πέρα από την αφελέστατη αυτή αντίληψη περί Συμπαντικής Δικαιοσύνης (ότι, δηλαδή, ο αμαρτωλός «θά» τιμωρηθεί οπωσδήποτε· το ότι μέχρι τώρα σκανδαλωδώς τη βγάζει καθαρή, μάλλον δεν λέει σε κανέναν τίποτε – αλλά ποιός έχασε τη λογική του, να τη βρούν οι κολλημένοι σε ιδεοληψίες; ), ουδόλως μας ενδιαφέρει το τί θα γίνει σε κάποιο αόριστο μέλλον. (Τώρα τραβάμε τα ζόρια. Μέχρι το μέλλον να γίνει παρόν, ποιός ζή, ποιός πεθαίνει!)

Αλλά, καί στο μέλλον ακόμη: αν τελικώς δεν πάθουν, διότι υπάρχει καί αυτό το ενδεχόμενο, δεν θα είμαστε εμείς τα κορόϊδα καί το ρεζίλι των σκυλιών;

Όχι, παιδιά! Παρατήστε μας με το μέλλον!]

. . . . . . . . . . .

Αμαρτίες κάναμε μέν, αλλά όχι στους ιστορικούς χρόνους – κι όχι όπως τις εννοούν οι φλογεροί ιεροκήρυκες, που απειλούν με Κολάσεις κι αιώνιες καταδίκες. Καί σιγά, δηλαδή, που έπρεπε να τιμωρηθεί ολόκληρο το έθνος μας γιά πράξεις καί παραλείψεις μερικών (μή εκλεγμένων) αναξίων Βυζαντινών αυτοκρατόρων – μιά που οι παπάδες τοποθετούν αμαρτίες καί θείες τιμωρίες από το 1453 καί δώθε.

Η αμαρτία μας η μεγάλη, το συλλογικό προπατορικό μας αμάρτημα ημών των Ελλήνων, εντοπίζεται κάπου ανάμεσα στο 200,000 καί στο 100,000 πΧ. (Όπως το διαβάζετε, αλλά δεν θα επεκταθώ.)

Τί κάναμε, τότε;

Προδώσαμε τα μυστικά της φυλής μας σε ξένους, λόγωι βλακώδους καλωσύνης. Καί μπάσαμε τους ίδιους ξένους στη χώρα μας. Από τους οποίους ξένους πήραμε (ως ψυχονοητικό αντίδωρο) τον άκρατο εγωϊσμό, συν την καχυποψία καί την έχθρα έναντι των ίδιων των συμπατριωτών μας. (Όχι, δεν αναμειχθήκαμε μ’ αυτούς με μεικτούς γάμους· αλλά δεν χρειαζόταν κιόλας. Η ζημιά είχε ήδη γίνει.)

Αυτά πληρώνουμε μέχρι σήμερα – που επίσης έχουμε μπάσει μέσα ξένους, που επίσης ανοίγουμε τα μάτια κακοψύχων ξένων (πόσους ικανούς επιστήμονές μας έχουμε στο εξωτερικό; ), κι όχι μόνον: μας κυβερνούν καί ξένοι – όχι καλών προθέσεων, βέβαια!

Καί τί πήραμε απ’ τους σημερινούς ξένους; δουλικότητα, απέχθεια γιά τα γράμματα καί την προσπάθεια, απαξίωση της εντιμότητας, βλακεία, οικονομική δουλεία, βία, ληστείες, καί δολοφονίες Ελλήνων κι Ελληνίδων. Κι όπως είδατε, δεν χρειάστηκε να τους παντρευτούμε κιόλας.

. . . . . . . . . . .

Ωστόσο, υπάρχουν έξοδοι διαφυγής.

Υπάρχει μιά κάποια μυστηριώδης (καί καθόλου απλή…) σχέση, που μας λέει πότε να περιμένουμε το επόμενο χρονικό σημείο, γιά να την κοπανήσουμε από εχθρούς καί δυστυχία. Μπορεί να είναι μαθηματική, μπορεί κι εμπειρική, αλλά ισχυρίζομαι πως υπάρχει. Έστω, απλά θεωρώ πως υπάρχει, επειδή είναι πιό ωραίο από το να σκεφτώ πως δεν υπάρχει κάτι τέτοιο – κι όλη η αφήγηση μ’ εκείνους τους ιερείς στο χαμαλίκι είναι όντως παραμύθι.

Υποθέτουμε, λοιπόν, πως αυτή η σχέση χρονικών διαστημάτων όντως υπάρχει. Άρα, αν θέλουμε το καλό του έθνους μας, πρέπει να την κυνηγήσουμε. Να τη βγάλουμε απ’ την προαιώνια κρυψώνα της.

Ακόμη κι αν δεν έχουμε το χειρόγραφο, θα μπορούσαμε, ίσως, να τη βρούμε διά της λογικής – καί να βρούμε το πλησιέστερο επόμενο σημείο διαφυγής…

…ΠΡΙΝ το έθνος μας γίνει οριστικά παρελθόν. (Όπως πάνε τα πράγματα.)

Βέβαια, πολύ φοβάμαι πως, πρίν από μας, την ξέρει ήδη το Μάτριξ· καί κάθε φορά που (ενστικτωδώς, όχι ενσυνειδήτως) πάμε (ως έθνος) να θέσουμε σε λειτουργία κινήσεις αποδράσεως, μας μπλοκάρει.

Δεν φοβάμαι καθόλου, όμως, ότι την ξέρουν κι «αυτοί», παρά το ότι θα το επιθυμούσαν διακαώς. (Λίγο τό ‘χεις να μπορέσει να τους ξεφύγει απ’ τα χέρια τους η ίδια η Ελλάδα; ) Δεν την ξέρουν. Έχουν λυσσάξει μέν να κατακλέβουν αρχαία χειρόγραφα διαφόρων λαών καί να τα καταχωνιάζουν (μή καί τα δεί κανένας εκτός της παρέας τους, ανεξέλεγκτος), μπάς καί αντιληφθούν την αρχαία γνώση καί την εκμεταλλευτούν αποκλειστικώς οι αφεντιές τους, αλλά την άκρη δεν την βρήκαν· κι ούτε θα τη βρούν.

Συνεπώς, εναπόκειται να την (ξανα)βρούμε εμείς αυτή τη γνώση.

Πώς;

Εννοείται πως δεν θα σας πω τον τρόπο. Ούτε θα σας πω τα αποτελέσματα εδώ, δημοσίως – αν τύχει καί τα βρώ.

Αλλά σας υπόσχομαι να μπούν σ’ εφαρμογή.

ΤΕΛΟΣ

. . . . . . . . . . .

Υγ 1: Σίγουρα θα έχετε ακουστά γιά το αντίθετο φαινόμενο: τις χρονικές περιόδους των Μάγιας, κατά τις οποίες ο κόσμος καταστρέφεται – μία από φωτιά, μία από νερό, κτλ. Παρόμοια λένε καί οι Ινδοί – κάθε κάτι αμέτρητα εκατομμύρια χρόνια, ο Θεός εφαρμόζει την «μικρή διάλυση» καί την «μεγάλη διάλυση» του Σύμπαντος, καί φτού κι απ’ την αρχή να το ξαναδημιουργεί.

Οπότε, αφού υπάρχουν αρχαίες θεωρίες γιά περιοδικές καταστροφές, λογικό μου φαίνεται να υπάρχουν άλλο τόσο αρχαίες θεωρίες σωτηρίας – λαού, λαών, ή ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μόνο που, όπως καταλαβαίνετε, οι κρατούντες δεν θα τις άφηναν τέτοιες θεωρίες να βγούν στο φώς. (Γιά χαζούς τους περνάτε; )

. . . . . . . . . . .

Υπάρχει ακόμη κάτι, που πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας, διότι ίσως καί να ισχύει: το Γίν-Γιάνγκ. Ο (υποτίθεται εκ Φύσεως καταναγκαστικός) διπολισμός! Όπου, λένε, με την άνοδο του ενός πόλου, αναγκαστικά πέφτει ο έτερος πόλος. Καί ξανά καί ξανά, τραμπάλα εις το διηνεκές. Σά να λέμε, Έλληνες καί Κρόνιοι: πέφτει ο ένας, ανεβαίνει ο άλλος – καί μετά αλλάζει πάλι το ύψος τους στην τραμπάλα. Καί ξανά τα ίδια, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω.

Εν πάσει περιπτώσει, εδώ μιλάμε γιά οριστική μας διαφυγή (ημών, των Ελλήνων) από την κακομοιριά. Τώρα, αν αυτό συνεπάγεται ότι «σπάζει» η τραμπάλα, κι επομένως κάποιους άλλους (ήτοι, τους αιώνιους εχθρούς μας) πρέπει αναγκαστικά να τους πετάξουμε οριστικώς στο σπήλαιο του Πλάτωνα (καί να σφραγίσουμε την είσοδο), ούτως γένοιτο· θα τους φυλακίσουμε χωρίς έλεος, σαν τους Τιτάνες.

Στο κάτω-κάτω, το αξίζουν – καί κάνουν συνεχώς πάν το δυνατόν να έλξουν το συγκεκριμένο πεπρωμένο.

. . . . . . . . . . .

Υγ 2: Αν θυμάστε την εδώ σειρά άρθρων του 2016 γιά το ΈντΓκέημ (κριτική της μυθιστορηματικής εκείνης τριλογίας, συν σκέψεις δικές μας), το συμπέρασμα ήταν ότι «κάποιοι» έψαχναν έξυπνα άτομα, ικανά να τους βρούν τα μέσα σε αρχαίες απόκρυφες γνώσεις συγκαλυμμένα μυστικά, γιά το πότε (και πού) θα πέσει (νομοτελειακώς…) ένας καταστροφικός μετεωρίτης στη Γή, ώστε αυτοί οι «κάποιοι» να πάρουν τα μέτρα τους καί να γλυτώσουν. Κι αυτές οι αρχαίες απόκρυφες γνώσεις βρισκόντουσαν σε χειρόγραφα κλεμμένα από τους Αζτέκους καί αποθηκευμένα στη γνωστή υπόγεια βιβλιοθήκη.

Από τις αρχαίες γνώσεις, κάτι είχαν πάρει πρέφα «αυτοί», βεβαίως-βεβαίως· αν καί γενικώς καί αορίστως, όχι ξεκάθαρα καί συγκεκριμένα πράγματα. (Ότι όντως υπάρχουν τέτοιες γνώσεις, δηλαδή. Αυτό σίγουρα το είχαν καταλάβει.) Πλήν όμως, αυτά όλα ήταν σαφές δείγμα, ότι «αυτοί» δεν γνωρίζουν ούτε τις περιόδους προβλεπομένων (από τα ιερατεία αρχαίων λαών) καταστροφών του πολιτισμού. Κι επειδή εδώ κι εννέα χρόνια δεν είχαμε σχετικά νέα, συμπεραίνουμε ότι καί η προσπάθεια του (μαϊμού) «νικητή» του διαγωνισμού εκείνου, να βρεί τις όποιες σχέσεις χρονικών διαστημάτων, ναυάγησε.