Ο διήμερος ακήρυχτος πόλεμος Ινδίας - Πακιστάν προστίθεται στα γεγονότα που συνθέτουν την εικόνα ενός πιθανού μέλλοντος για την σύγκρουση Ελλάδος Τουρκίας.
Τα συμπεράσματα πολλά, η κατάληξη συνεχώς η ίδια: Η ελληνική ηγεσία είναι εκτός πραγματικότητας.
Το πλεονέκτημα λοιπόν του αιφνιδιασμού ανήκει στην απέναντι πλευρα.Δευτερευόντως θεωρούμε πως οι πυραυλικες ασπίδες (αν προλάβουν να εγκατασταθουν) και τα άλλα όπλα άμυνας θα αποδώσουν στο ακέραιο ενώ η πραγματικότητα δείχνει πως τα νέα όπλα κρούσης επιτυγχάνουν διάτρηση ακόμα και των πλέον σφικτών και πολυεπίπεδων αμυνών (Ισραήλ). Αντί λοιπόν, (αφού δεν είμαστε προληπτικά δραστικοί δηλαδή proactively active) να κάνουμε ο,τι προστάζει η φύση, δηλαδή να δημιουργήσουμε ένα ισχυρό και αδιαπέραστο κέλυφος ώστε να έχουμε την "πολυτέλεια" να δεχτούμε και να απορροφήσουμε χωρίς διαίτερες απώλειες επίθεση πλήρους ισχύος, ασχολούμαστε με νέους φορείς και πλατφόρμες όπλων τα οποία προς το παρόν τα έχουμε έκθετα χωρίς την απαραίτητη προστασία και υποδομή σε εγκαταστάσεις. Είναι πολύ πιθανόν με αιφνιδιασμό ή με ασύμμετρα όπλα να καταστραφούν πριν ακόμα τεθούν σε λειτουργία. Λοιπές υποδομές ενέργειας, επικοινωνιών κλπ, είναι όλες έκθετες και απροστάτευτες.
Άρα δεν έχουμε ούτε αντοχή σε απορρόφηση αιφνιδιαστικής κρούσης. Αν ξεσπάσει ένας πόλεμος, ο παράγοντας χρόνος, ειδικά στο πρώτο του στάδιο είναι καθοριστικός. Τόσο καθοριστικός όσο καθοριστική ήταν η μη επιτυχής κατάληψη του αεροδρομίου Χοστομέλ στην Ουκρανία στις πρώτες ώρες της "ΕΣΕ" των Ρώσων. Στο πρώτο εικοσιτετράωρο πλέον μπορεί να κριθεί ολοκληρος πόλεμος. Και δεν είμαστε προετοιμασμένοι επαρκώς γι' αυτό. Το Καστελλόριζο και άλλα νησιά φωνάζουν. Αλλά αν δεν κριθεί εκεί ο πόλεμος, η επερχόμενη ερώτηση είναι, έχουμε την προδιάθεση για πολύμηνο αγώνα (όχι μόνο σε επίπεδο λαού αλλά κυρίως ηγεσίας) ή ελπίζουμε σε ξένη διαιτησια (και πιθανή αποδοχή τετελεσμένων) μετά το πρώτο εικοσιτετράωρο αιματοχυσίας; διότι η διαιτησία θα είναι εναντίον μας εφόσον έχει επιτευχθεί τετελεσμενο (π.χ. κατάληψη νήσου), αφού θα σπεύσει να παγώσει την οποιαδήποτε συνέχιση επιχειρήσεων. Αλλά ακόμα κι αν επιμείνουμε σε ανακαταληψη ή επίτευξη αντισταθμιστικών ενεργειών (Έβρος, Ιμβρος, Τενεδος), πρώτον οι συμμαχοί μας θα το δεχτούν και θα μας εφοδιάσουν με όπλα και δεύτερον ο λαός έχει τεθεί υπό ψυχολογική προετοιμασία για να υπομείνει τα δεινά του πολέμου;
Δυστυχώς σε όλα τα παραπάνω οι απαντήσεις είναι διαρκώς αρνητικές.Τα δε μέσα πενιχρά.
Επιμένουμε ακόμα να ασκουμε διπλωματία μέσω αγοράς εξοπλισμών, δηλαδή να συναλλασσόμαστε διπλωματικα μονίμως με ένα πορτοφόλι (με δανεικά) επάνω στο τραπέζι. Αυτή η τακτική είναι ανεπίφορη. Όταν ο αντίπαλος έχει βαρύτερο πορτοφόλι, και μπορεί να αγοράσει πιο πολλά από εσένα, ή έχει και άλλες οικονομικές συνεργασίες με τον συνδιαλεγόμενό σου, είναι βέβαιο πως έχεις χάσει το παιχνίδι χωρίς να το καταλάβεις. Έχεις δε φορτωθεί εξοπλισμούς βαρύτερους από την τσέπη σου, χωρίς τα αναμενόμενα πλεονεκτήματα. Πλέον τα όπλα σε όλα τα μέτωπα αποδεικνύουν πως όσο φθηνά κι αν είναι, μπορούν και διασπούν άμυνες. Και δεν αρκούν δύο τρία ισχυρά όπλα για να καθυποτάξεις τον αντίπαλο, ειδικά μάλιστα όταν έχει μεγάλο στρατηγικό βάθος και άρα εκ φύσεως είναι σε θέση να απορροφήσει καίρια και ισχυρά πλήγματα. Θυμίζω πως το 2017 οι σχεδόν 60 πύραυλοι Τομαχωκ των ΗΠΑ κατά της βάσης Shayrat στην Συρία κατάφεραν να καταστρέψουν μόνο μερικώς την βάση. Αντιλαμβανόμαστε πως 70-100-150 πύραυλοι SCALP κατά μίας χώρας όπως η Τουρκία δεν επαρκούν για να παραλύσουν τις επιθετικές της υποδομές και σίγουρα δεν επαρκούν για να την καθηλώσουν. Αντιθέτως, μια ανεξάντλητη ροή πυραυλικών όπλων από τον αντίπαλο καθώς είναι και παραγωγός αλλά έχει πρόσβαση και σε αγορές φθηνών όπλων, κατά του μηδενικού στρατηγικού μας βάθους, είναι δυνατόν να επιφέρει παράλυση.
Αφήνουμε εκτός την ετοιμότητα και αποφασιστικότητα των επιτελείων, τα οποία από πλευράς Τουρκίας έχουν δείξει και στο παρελθόν πως έχουν σαφείς εντολές αποδέσμευσης και εμπλοκής, σε αντίθεση με το δικό μας που ακολουθεί μια υδροκεφαλη λειτουργία ή όποια περνά υποχρεωτικά μέσα από το "επιτελικό κράτος" και από ανθρώπους που με δηλώσεις τους έχουν επιδείξει μια αμβλεία διάθεση για την αντιμετώπιση προκλήσεων και επιθετικών ενεργειών. Δεν συζητάμε λοιπόν καν για την διαθεσιμότητα των μέσων, αλλά για την ετοιμότητα και διάθεση να υπάρξουν ακαριαίες ενέργειες. Θυμίζουμε πως σε κρίση στο παρελθόν η Π.Α. αιφνιδιαστηκε έχοντας απέναντί της τριπλάσια δύναμη της THK και αναγκάστηκε σε αναδίπλωση.
Είναι ζήτημα μόνο αριθμών;
Το Πακιστάν απέδειξε πως με μισή δύναμη στον αέρα μπορεί να επιφέρει πλήγματα στους επιτιθέμενους Ινδούς, να τους κάνει να πονέσουν και να αυτοσυγκρατηθουν φοβούμενοι την απώλεια των εξοπλιστικών πλεονεκτηματων τους. Όμως επίσης απέδειξε πως δεν υπάρχουν "αόρατα" αεροσκάφη απέναντι σε οργανωμένες άμυνες που βρίσκονται σε αλερτ. Ακούσαμε δια επίσημων χειλέων πως από την στιγμή που τα Ραφαλ άνοιξαν ραντάρ, ήταν πλέον ορατά. Η ανάλυση σημάτων και σχηματισμός χάρτη ενδείξεων προφανώς υπάρχει και στις δύο πλευρές αντιπάλων.
Πλέον τα στρεβλά στερεότυπα καταρρίπτονται. Ολες οι άμυνες σπάνε. Τα σύγχρονα όπλα δεν κερδίζουν μόνα τους τον πόλεμο, πολλές φορές δεν αρκούν να κάνουν ούτε καν την απαραίτητη διαφορά. Τα οικονομικά (αλλά προηγημένα) όπλα είναι εφάμιλλα των δυτικών προηγημένων. Το αρχικό δόγμα άμυνας και ασφάλειας είναι καθοριστικό για την εξέλιξη των επιχειρήσεων. Το πρώτο εικοσιτετράωρο μπορεί να καθορίσει την καθολική νίκη ή την ήττα. Ο εχθρός που έχουμε αν επιτύχει τους στόχους του αιφνιδιασμού θα είναι αμείλικτος και σαρωτικός. Σε περίπτωση ήττας θα τεθούμε (με την ανοχή των εταίρων μας) υπό το έλεος της βαρβαρότητάς του. Η διάθεση του πληθυσμού για αγώνα με κάθε θυσία παίζει καθοριστικό ρόλο, αλλά πρέπει και η ηγεσία να υπακούει στο θέλημα του λαού και να μην έχει κρυφή ατζέντα.**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου