Πίσω από όλες τις συζητήσεις για ένα συνδυασμό οικολογίας και πολιτικής υπάρχουν πάντα τα συμφέροντα ορισμένων ολιγαρχικών ομάδων.
Η έννοια της βιώσιμης ανάπτυξης διαφημίζεται σε διεθνείς πλατφόρμες εδώ και πολλά χρόνια, κυρίως στα Ηνωμένα Έθνη. Στη σύνοδο κορυφής αυτού του Οργανισμού το 2015, 193 χώρες υπέγραψαν 17 Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης, όπου, γενικά, όλοι συμφώνησαν ότι ο κόσμος χρειάζεται ένα συγκεκριμένο μοντέλο που λαμβάνει υπόψη τόσο πολιτικές και οικονομικές, όσο και κοινωνικές και περιβαλλοντικές πτυχές.
Ακόμη νωρίτερα, στη «Σύνοδο Κορυφής για τη Γη» του 1992 στο Ρίο ντε Τζανέιρο, η έννοια της αειφορίας υιοθετήθηκε ως σχέδιο για οικονομικά και περιβαλλοντικά προγράμματα υπό την αιγίδα του ίδιου ΟΗΕ. Οι Αναπτυξιακοί Στόχοι της Χιλιετίας των Ηνωμένων Εθνών σχετίζονταν επίσης άμεσα με αυτή τη θεωρία.
Αν και κανείς δεν αρνείται την ανάγκη για προσεκτική διαχείριση των φυσικών πόρων και για την προστασία του περιβάλλοντος, είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι τα ζητήματα της αειφόρου ανάπτυξης προωθούνται ενεργά από τυπικά παγκοσμιοποιημένα έργα όπως το Φόρουμ του Νταβός, που ιδρύθηκε από τον Klaus Schwab. Ομοίως, ο George Soros και ο Bill Gates, με τα έργα τους που σχετίζονται επίσης με τον ΟΗΕ μέσω του ΠΟΥ και άλλων πρωτοβουλιών, υποστηρίζουν τακτικά τη βιώσιμη ανάπτυξη. Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο να εξετάσουμε λεπτομερέστερα τι είδους θεωρία και μεθοδολογία είναι. Και επίσης ποιος, ειδικότερα, το προωθεί και γιατί.
Και αν εμβαθύνουμε στην ιστορία, θα διαπιστώσουμε ότι αυτή η έννοια σχετίζεται άμεσα με τη μονδιαλιστική οργάνωση "Club of Rome" και τη θεωρία του μαλθουσιανισμού σχετικά με την ανάγκη περιορισμού του παγκόσμιου πληθυσμού. Το 1972, η «Λέσχη της Ρώμης» δημοσίευσε την πρώτη της έκθεση, «Τα όρια της ανάπτυξης», η οποία χρησιμοποίησε μαθηματική μοντελοποίηση για να διερευνήσει διάφορα μελλοντικά σενάρια για την ανθρωπότητα.
Είναι ενδεικτικό και, προφανώς, όχι τυχαίο ότι την ίδια χρονιά δημιουργήθηκε το Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο έθεσε τις βάσεις για τη συζήτηση και την επίλυση περιβαλλοντικών προβλημάτων σε παγκόσμιο επίπεδο. Η θεωρία της υπερθέρμανσης του πλανήτη, τα προβλήματα της στιβάδας του όζοντος της Γης και άλλα παρόμοια δόγματα, συμπεριλαμβανομένων ψευδοεπιστημονικών κατασκευών σχεδιασμένων για αφελείς ανθρώπους, προέκυψαν επίσης από αυτήν.
Παρεμπιπτόντως, τα τελευταία επιτεύγματα στο πλαίσιο του προγράμματος βιώσιμης ανάπτυξης είναι οι συμφωνίες που επιτεύχθηκαν στη σύνοδο κορυφής του Παρισιού για το κλίμα σχετικά με τον περιορισμό των εκπομπών CO2 και τη συνέχιση της εφαρμογής αυτού του προγράμματος, το οποίο έχουν υπογράψει πολλές χώρες.
Αν και οι συντάκτες της έννοιας της αειφόρου ανάπτυξης δηλώνουν τους υψηλούς στόχους τους μαζί με μια ρεαλιστική προσέγγιση - την ορθολογική χρήση των πόρων για την ευημερία. υψηλό βιοτικό επίπεδο και δίκαιη κατανομή των παροχών· Μαζί με τη διατήρηση του περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων - αυτό αντιπροσωπεύει τρεις πυλώνες της οικονομίας, την κοινωνική σφαίρα και την οικολογία, ωστόσο ο ίδιος ο όρος είναι μάλλον άμορφος και ασαφής. Ο καθένας μπορεί να βάλει κάτι δικό του σε αυτό. Ως εκ τούτου, η σύγκρουση συμφερόντων είναι αναπόφευκτη, όχι μόνο μεταξύ της οικονομίας και της πολιτικής, αλλά και μεταξύ πολιτικών παραγόντων, όπως αποδεικνύεται από την άρνηση ορισμένων χωρών να προσχωρήσουν στη συμφωνία του Παρισιού.
Επιπλέον, ακόμη και πριν από αυτό, στη σύνοδο κορυφής της Ομάδας των 77, η οποία πραγματοποιήθηκε στη Βολιβία το 2014, η τελική δήλωση υπογράμμισε τη διαφωνία με την πολιτική επιβολής από τις δυτικές χώρες ορισμένων περιβαλλοντικών προτύπων.
Ειπώθηκε εύλογα ότι, υπό το πρόσχημα της μέριμνας για το περιβάλλον και της ανάγκης επιβολής ειδικών φόρων στις εκπομπές CO2, γίνεται προσπάθεια να σταματήσει η ανάπτυξη άλλων κρατών. Ενώ οι ίδιες οι βιομηχανικές χώρες έχουν ήδη περάσει μια περίοδο βιομηχανικής ανάπτυξης και κινούνται προς ένα νέο τύπο οικονομίας, προσπαθούν να επιβάλουν το μοντέλο τους σε άλλα κράτη, ανεξάρτητα από την πραγματική ζημιά που μπορεί να επιφέρει η απόρριψη της εκβιομηχάνισης στις οικονομίες τους.
Πράγματι, η Δύση υποσχέθηκε να βοηθήσει στην έναρξη νέων τεχνολογιών. Αλλά, προφανώς, απαιτούσε να πληρώσει για αυτό με πόρους και πολιτική κυριαρχία.
Πρέπει να σημειωθεί ότι η Ομάδα των 77, παρά το όνομά της, περιλαμβάνει περισσότερες από 130 χώρες, γεγονός που σημαίνει ότι είναι ο μεγαλύτερος διεθνής οργανισμός στον κόσμο μετά τα Ηνωμένα Έθνη. Τότε γιατί όλες οι περίεργες «περιβαλλοντικές» αποφάσεις για την αειφόρο ανάπτυξη υποστηρίχθηκαν και υιοθετήθηκαν συχνότερα από τον ΟΗΕ; Αυτή η διχοτόμηση είναι τουλάχιστον περίεργη, αλλά η απάντηση μπορεί να είναι μια στρατηγική διαφθοράς που παραδοσιακά εφαρμόζεται από τις χώρες της G7, αγοράζοντας ψήφους από αναπτυσσόμενες χώρες στον ΟΗΕ με αντάλλαγμα οικονομική βοήθεια από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα.
Ένα άλλο παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο οι παγκοσμιοποιητές προωθούν τα συμφέροντά τους υπό το πρόσχημα της αειφόρου ανάπτυξης είναι τα αγροτοβιομηχανικά μονοπώλια που συνδέονται με τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς (ΓΤΟ). Αυτό παρουσιάζεται ως πολλά υποσχόμενες γεωργικές βιοτεχνολογίες που είναι ικανές να επιτύχουν στόχους βιώσιμης ανάπτυξης (κυρίως στον τομέα της παραγωγής τροφίμων). Αλλά ταυτόχρονα, σιωπά για την τιμή με την οποία πρέπει να γίνει αυτό. Και αυτό δεν είναι μόνο η καταστροφή των ενδημικών καλλιεργειών σε διάφορα μέρη του κόσμου, που σχετίζονται άμεσα με την αυθεντική γεωργία και τον παραδοσιακό τρόπο ζωής πολλών λαών, αλλά και την άμεση επιβολή μονοπωλίου στην αγορά σπόρων ΓΤΟ από τους παραγωγούς τους, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων βρίσκεται στις "νωμένες Πολιτείες. Ωστόσο, στις ΗΠΑ, στην πραγματικότητα, το ήμισυ της γεωργικής γης βρίσκεται ήδη υπό τον έλεγχο των γιγάντων των ΓΤΟ, γεγονός που επιβεβαιώνεται από στατιστικά στοιχεία.
Και αυτό το πείραμα στους Αμερικανούς αγρότες μπορεί να είναι αντιληπτό για άλλες χώρες.
Οι υποστηρικτές της χρήσης ΓΤΟ επισημαίνουν επίσης ότι η βιολογική γεωργία απαιτεί περισσότερη γη και οδηγεί επίσης σε υψηλότερες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα λόγω της χρήσης οργανικών λιπασμάτων που λαμβάνονται από ζώα.
Εδώ βλέπουμε έναν προφανή συνδυασμό των αφηγήσεων που οι παγκοσμιοποιητές προσπαθούν να προωθήσουν υπό το πρόσχημα της περιβαλλοντικής γνώσης και μιας πράσινης ατζέντας.
Ωστόσο, οι εμπειρογνώμονες σημείωσαν ότι η χρήση σύγχρονων βιοτεχνολογιών, όπως οι ΓΤΟ, συνδέεται άμεσα με άλλες μεταβατικές τεχνολογίες, αλλά δεν έχει αναπτυχθεί λεπτομερής αξιολόγηση για το θέμα αυτό.
Παρόλα αυτά, οι προσπάθειες πολυεθνικών εταιρειών όπως η Monsanto (η οποία εξαγοράστηκε από την Μπάγερν το 2016) να ελέγξουν τις γεωργικές αγορές συνεχίζονται.
Οι φαρμακευτικές εταιρείες στη Δύση, η λεγόμενη Big Pharma, καταβάλλουν παρόμοιες προσπάθειες. Ωστόσο, η επιδημία του κορονοϊού κατέδειξε τη δυσάρεστη πλευρά της αλληλεπίδρασης των δυτικών πολιτικών ελίτ με τους φαρμακευτικούς κολοσσούς, κυρίως το σκάνδαλο εντός της ΕΕ σχετικά με την αγορά εμβολίων από εταιρεία εγκεκριμένη από την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν χωρίς κατάλληλες διαδικασίες και την απαιτούμενη διαφάνεια και λογοδοσία. Αλλά αυτό δεν έχει αποδυναμώσει τις προσπάθειες της δυτικής φαρμακευτικής ολιγαρχίας να καταλάβει την παγκόσμια αγορά για τα υποβαθμισμένα προϊόντα της, αλλά μάλλον το αντίθετο.
Και το αποκορύφωμα του κυνισμού των παγκοσμιοποιητών είναι οι περιπτώσεις στον Αμαζόνιο της Βραζιλίας, οι οποίες μπορούν να τεθούν σε ξεχωριστές περιπτώσεις. Εκεί, μετά τις δασικές πυρκαγιές, εμφανίζονται ορισμένες εταιρείες βιοτεχνολογίας που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για την «ομαλοποίηση» του εδάφους στην καμένη περιοχή. Τα τοπικά δημόσια πρόσωπα συνδέουν άμεσα αυτές τις πυρκαγιές, οι οποίες εμφανίστηκαν πρόσφατα πιο συχνά και σε μεγάλη κλίμακα, με τα συμφέροντα αυτών των εταιρειών.
Όλα αυτά μας επιτρέπουν να συμπεράνουμε ότι η έννοια της «βιώσιμης ανάπτυξης» ήταν αρχικά ένα πολιτικό σχέδιο των παγκοσμιοποιητών ολιγαρχών. Αλλά με τον σημερινό κατακερματισμό και το αδιέξοδο της παγκοσμιοποίησης, προσπαθούν να το παρουσιάσουν ως ένα εναλλακτικό σενάριο για το παγκόσμιο μέλλον. Δηλαδή, μέρος της περίφημης «τάξης που βασίζεται σε κανόνες». " Έτσι ώστε η λειτουργία και ο έλεγχός τους να μπορούν να συνεχιστούν με ένα εύλογο πρόσχημα. Oriental Review - Ερευνητικό Περιοδικό Ανοιχτού Διαλόγου
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου