Του Σωτήρη Σιδέρη
Το πρόσφατο -σκληρό- ψήφισμα του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου κατά της Τουρκίας , ήταν θετικό και επιτεύχθηκε ουσιαστικά ερήμην της ελληνικής κυβέρνησης. Το γεγονός αυτό, έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα διπλωματικής απενεργοποίησης του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών που συστηματικά αποφεύγουν να καταγγέλλουν και να απαιτούν συμμόρφωση της Άγκυρας με το διεθνές δίκαιο.
Όμως και στο παρελθόν έχουν υπάρξει σημαντικά κείμενα σε επίπεδο ευρωκοινοβουλίου, αλλά στην πράξη αγνοούνται από την ηγεσία της ΕΕ, ενώ αναβαθμίζεται η στρατηγική συνεργασία στον εξοπλιστικό τομέα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο πλέον σιωπηλός πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης έναντι της Τουρκίας παρά την έξαρση του αναθεωρητισμού και της επιθετικότητας. Αρκεί να θυμηθούμε το τουρκολιβυκό σύμφωνο, το Ουρούτς Ρέϊς, την Κάσο, το ηλεκτρικό καλώδιο και την επίσκεψη Ερντογάν στην Κύπρο. Η πραγματικότητα αυτή αποδεικνύεται ιδιαίτερα επιζήμια για την πολιτική ασφάλειας της χώρας, ενώ το μορατόριουμ, όπως έχουμε προβλέψει προ πολλού, στοιχίζει πολλά στην Ελλάδα και προσφέρει πολλά κέρδη στην Τουρκία, ενώ επωφελείται και η ΕΕ. Έτσι , πολλές χώρες της ΕΕ αναπτύσσουν ταχύτατα σχέσεις με την Τουρκία, επικαλούμενες και την στάση του Έλληνα πρωθυπουργού, αθωώνοντας την Άγκυρα. Και ενώ ο Ερντογάν αναβαθμίζεται στα μάτια του Τραμπ , η Ελλάδα υποβαθμίζεται …
Καταθλιπτική σύγκριση
Ο Τούρκος πρόεδρος είναι πλέον επιτελικός συνομιλητής των ηγετών των μεγάλων χωρών και εμπλέκεται σε διαπραγματεύσεις ή κρίσεις σε διάφορα μέρη του κόσμου, ανάλογα με την οπτική καθενός. Πούτιν, Τραμπ, Μελόνι, Στάρμερ, Μερτς επικαλούνται συχνά την Τουρκία, θέλουν σχέσεις και κανείς δεν αντιπαρατίθεται με την Άγκυρα. Δεν ήταν πάντα έτσι όμως. Για πολλά χρόνια, ακόμη και μετά το Ελσίνκι μέχρι και την πρωθυπουργία του Αλέξη Τσίπρα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες διμερώς και η ΕΕ συλλογικά, μέσω των αποφάσεών της, απαιτούσε αλλαγή συμπεριφοράς από την Άγκυρα και έθετε όρους προκειμένου να προχωρήσουν οι ευρωτουρκικές σχέσεις. Τώρα όμως τα κράτη -μέλη, απαλλαγμένα από το κλίμα υποχρεωτικής επίδειξης αλληλεγγύης που απαιτούσε η Ελλάδα, αναπτύσσουν και σε διμερές και σε συλλογικό επίπεδο τις σχέσεις με την Τουρκία. Συνομιλούν με τον Ερντογάν για το νότιο Καύκασο, για την Ουκρανία, για την Συρία, για την Λιβύη, για τη Μέση Ανατολή, ενώ είναι πιθανό να δούμε την Τουρκία στη μέση του τραπεζιού Ινδίας -Πακιστάν.
Η εικόνα αυτή αντανακλά την διπλωματική ενεργητικότητα της Άγκυρας που ξέρει πως να διαχειρίζεται διεθνείς κρίσεις προς όφελός της, που ποτέ δεν δίνει οτιδήποτε χωρίς να παίρνει. Έχει πατήσει πόδι στο Ιράκ, στην Συρία και την Λιβύη, ενώ κανείς ουσιαστικά στην ΕΕ δεν θέτει πραγματικά εμπόδια στις σχέσεις με την Άγκυρα. Οι αναφορές για τον Ιμάμογλου είναι μάλλον για εσωτερική κατανάλωση και οι ενστάσεις για τη δημοκρατία στην Τουρκία είναι φιλολογικού χαρακτήρα. Αν τα συμφέροντα των δυτικών κινηθούν σε αντίθετη κατεύθυνση με την Άγκυρα, τότε μπορεί να αλλάξουν στάση. Όσον αφορά την ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας της Τουρκίας και την συνεργασία της με την ΕΕ, αυτή υλοποιείται σταδιακά, μέσα από την εκκωφαντική σιωπή της Αθήνας. Η διμερής συμφωνία Τουρκίας -Ιταλίας είναι κραυγαλέο παράδειγμα εισόδου της Τουρκίας στα ευρωπαικά εξοπλιστικά σχέδια από την πίσω πόρτα.
Σε πλήρη αντίθεση με την εικόνα των Ερντογάν -Φιντάν, οι Μητσοτάκης και Γεραπετρίτης φαντάζουν σαν μαριονέτες των δυτικών χωρών . Αν παρατηρήσει κάποιος τις δηλώσεις των δύο Ελλήνων θα διαπιστώσει ότι απλά αντιγράφουν τις δηλώσεις δυτικών αξιωματούχων για τα περιφερειακά προβλήματα και σιωπούν για όσα αφορούν την Ελλάδα. Να σημειωθεί πως η δραστηριότητα των χωρών της Βαλτικής και των σκανδιναβικών χωρών εντός και εκτός της ΕΕ , κατά της Ρωσίας κυρίως έχει οδηγήσει στον πλήρη έλεγχο της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ. Με απλά λόγια αυτό που παλιά έκανε η Ελλάδα κατά της Τουρκίας και είχε ως ένα βαθμό αποτέλεσμα, σήμερα το κάνουν άλλες χώρες με την Αθήνα να σιωπά, να έχει παραιτηθεί και να μην διεκδικεί το παραμικρό. Οι πολλές συναντήσεις μεταξύ Γεραπετρίτη -Φιντάν, όπως και η επικείμενη το διήμερο 14-15 Μαϊου και οι τυπικές , άνευ ουσίας δηλώσεις που ακολουθούν, πιστοποιούν τα διπλωματικά αδιέξοδα της Αθήνας. Κανείς δεν γνωρίζει την τύχη του διετούς αναβαθμισμένου πολιτικού διαλόγου, όπως κανείς δεν γνωρίζει με ποιες θέσεις ο Έλληνας υπουργός προσέρχεται στις συναντήσεις αυτές.
Σχέδιο ή απλή ανικανότητα;
Αν η σιωπή εντάσσονταν σε κάποιο στρατηγικό σχέδιο και θα αναμέναμε τα αποτελέσματα, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι είναι άδικο να κρίνεται αυστηρά η κυβέρνηση. Όμως , όχι μόνο σχέδιο δεν υπάρχει, αντίθετα, αυτό που επικρατεί ως κυρίαρχο στοιχείο, είναι η υποβάθμιση της διπλωματικής εκπροσώπησης της Ελλάδας σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους ευρωπαικούς και παγκόσμιους θεσμούς. Η κυβέρνηση και προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντιμετωπίζονται ως δεδομένοι από τους Ευρωπαίους και ως υποτελείς στις ΗΠΑ, άρα δεν υφίστανται καμία πίεση να στηρίξουν την Ελλάδα σε μια αντιπαράθεση -διπλωματική ή στρατιωτική -με την Τουρκία.
Όλα αυτά συνιστούν σοβαρές προκλήσεις ασφάλειας για τη χώρα μας. Το να αλλάξει διαδρομή το καλώδιο προς την Κύπρο για να παρακαμφθεί το βέτο της Άγκυρας δεν είναι εξυπνάδα, είναι στρατηγική ήττα. Πολλές μικρές τέτοιες ήττες συνιστούν ένα μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα ασφάλειας για την Ελλάδα. Η απενεργοποίηση της Ελλάδας στο πολιτικό πλαίσιο της ΕΕ έχει προκαλέσει διπλωματική ανισορροπία, που εκμεταλλεύεται άριστα η Άγκυρα. Εκ των πραγμάτων , η Ελλάδα, κάποια στιγμή θα κληθεί να πάρει αποφάσεις, πολύ κρίσιμες. Ή θα υποταχθεί στην Τουρκία και θα έχει γύρω της, έναν ασφυκτικό και απειλητικό κλοιό και θα αφεθεί στις ορέξεις της Άγκυρας ή θα εκπονήσει το δικό της σχέδιο αντίδρασης και διεκδίκησης των αυτονόητων.
Ακόμη και η δημιουργία Γραμματείας Εθνικής Ασφάλειας έχει υποταχθεί στις προσωπικές και επικοινωνιακές του πρωθυπουργού, παρά εκφράζει την ανάγκη για ένα εθνικό σχέδιο .
Με βάση την εικόνα της κυβέρνησης και την ύποπτη σιωπή του Κυριάκου Μητσοτάκη, οι οιωνοί, δεν είναι καθόλου καλοί. . ΩΜΕΓΑ PRESS - Πρώτη σελίδα
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου