Το 2025 ήταν μια γεμάτη χρονιά.
Συγκρούσεις, ανακατατάξεις, αλλαγές συσχετισμών και άλλα τινά σημάδεψαν το έτος που φεύγει και επίκεντρο ήταν, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, ο Λευκός Οίκος. Όπως και αναμφισβήτητος πρωταγωνιστής της χρονιάς ήταν ο ένοικος του Λευκού Οίκου, ο οποίος τον Ιανουάριο επέστρεψε για τη δεύτερη θητεία του.
Γράφει η Έρση Παπαδάκη
Προφανώς αυτός δεν είναι άλλος από τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος μπήκε… με φόρα και βασικός του στόχος ήταν –σύμφωνα με τον ίδιο– να βάλει τέλος στους δύο πολέμους στη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία. Αν και είχε υποσχεθεί προεκλογικά ότι μπορεί να το κάνει μέσα σε μία ημέρα, εν τέλει κατάφερε να βάλει τέλος μονάχα στη σύγκρουση στη Γάζα με μια ούτως ή άλλως εύθραυστη εκεχειρία, ενώ οι διαπραγματεύσεις για τον πόλεμο στην Ουκρανία συνεχίζονται και τα τελευταία 24ωρα έχουν κορυφωθεί. Ο Τραμπ πάντως δείχνει την ίδια ώρα έτοιμος να ξεκινήσει έναν νέο πόλεμο στη Λατινική Αμερική με στόχο τη Βενεζουέλα και το καθεστώς Μαδούρο, ενώ οι επεκτατικές βλέψεις του στη Γροιλανδία δεν φαίνεται –για την ώρα, τουλάχιστον– να είναι μεν ικανές να οδηγήσουν σε πόλεμο, αλλά έχουν εκνευρίσει την Ευρώπη.
Ο Αμερικανός πρόεδρος βέβαια πριν από όλα αυτά ξεκίνησε μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2025 έναν εμπορικό και οικονομικό πόλεμο με τη μανία της επιβολής δασμών. Αν και στην πορεία οι ακραίες τάσεις εξομαλύνθηκαν και εγκαταλείφθηκαν τα σχέδια για επιβολή δασμών έως και 146% στα κινεζικά προϊόντα ή έως και 100% στην Ευρώπη, τίποτε δεν είναι σήμερα ίδιο όπως παλιά στο εμπόριο. Οι αμερικανικοί δασμοί έχουν ήδη τεθεί σε ισχύ και το θολό καθεστώς για αρκετά προϊόντα σημαίνει πως οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση έφτασε να πανηγυρίζει τη συμφωνία που πέτυχε με τον Τραμπ για δασμούς 20% και εξαιρέσεις επί συγκεκριμένων προϊόντων.
Αφήνοντας στην άκρη τις αντιδράσεις που προκάλεσε και προκαλεί στο εσωτερικό στις ΗΠΑ η πολιτική Τραμπ σε διάφορα ζητήματα –όπως το Μεταναστευτικό– ή το lockdown-ρεκόρ που παρέλυσε τις ομοσπονδιακές υπηρεσίες, υπήρξαν και άλλα πρόσωπα που ξεχώρισαν. Ένας από αυτούς είναι ασφαλώς ο Έλον Μασκ, ο ιδιοκτήτης της πλατφόρμας Χ και της Tesla, ο οποίος ξεκίνησε τη χρονιά δίπλα στον Τραμπ ως σύμβουλός του, τον εγκατέλειψε ύστερα από έναν δημόσιο καβγά τους και στη συνέχεια επέστρεψε στο πλευρό του – τουλάχιστον ιδεολογικά και όχι με… γραφείο αυτήν τη φορά στον Λευκό Οίκο. Ο εκκεντρικός δισεκατομμυριούχος προκαλεί μάλιστα με τις δημόσιες παρεμβάσεις του εντός και εκτός ΗΠΑ, κυρίως όμως την Ευρώπη, την οποία χαρακτηρίζει συχνά ανελεύθερη και υποστηρίζει ανοικτά τους ακροδεξιούς ως επίδοξους σωτήρες της Γηραιάς Ηπείρου, όπως π.χ. το γερμανικό κόμμα AfD. Στα πρόσωπα που διακρίθηκαν στις ΗΠΑ συγκαταλέγεται βέβαια και ο Τσάρλι Κερκ, καθώς η εν ψυχρώ δολοφονία του συντηρητικού ακτιβιστή και υποστηρικτή του Τραμπ αποτέλεσε κομβικό σημείο.
Στα πεδία της μάχης τώρα, τα πρόσωπα που ξεχώρισαν δεν είναι άλλα από τους ηγέτες των εμπλεκόμενων μερών. Στη Μέση Ανατολή, ο Μπένιαμιν Νετανιάχου, παρά τη σφοδρή κριτική που δέχθηκε, κατάφερε επί της ουσίας να βγάλει το Ισραήλ ως τον νικητή της αναμέτρησης με τη Χαμάς, έχοντας καταφέρει ένα αποφασιστικό πλήγμα στο γόητρο και στην επιχειρησιακή ικανότητα της τρομοκρατικής οργάνωσης. Οι δε όροι της ειρηνευτικής συμφωνίας που πέτυχε με τη μεσολάβηση των ΗΠΑ διασφαλίζουν τα ισραηλινά συμφέροντα, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη και σήμερα πολλά «αγκάθια» που εμποδίζουν την πλήρη εφαρμογή της.
Στο δε μέτωπο της Ουκρανίας, Βλάντιμιρ Πούτιν και Βολοντίμιρ Ζελένσκι εξακολουθούν να επιδίδονται σε ένα ιδιότυπο μπρα ντε φερ με… μεσολαβητή τον πρόεδρο Τραμπ. Από τη μία πλευρά ο Ρώσος πρόεδρος επιχειρεί να καταδείξει εαυτόν ως τον αδιαμφισβήτητο θριαμβευτή του πολέμου στην Ουκρανία και να σκεπάσει κατ’ αυτόν τον τρόπο την αλήθεια που είναι η εισβολή της Ρωσίας και η επιβολή του «δικαίου του ισχυρού». Και από την άλλη πλευρά, ο Ουκρανός πρόεδρος είναι αλήθεια πως το τελευταίο διάστημα βρίσκεται σε εξαιρετικά δυσμενή θέση και αντιμετωπίζει ακόμη και εσωτερική αμφισβήτηση λόγω της κόπωσης της ουκρανικής κοινωνίας από τις συνεχιζόμενες μάχες, αλλά έχει χαράξει με σταθερό τρόπο τις «κόκκινες γραμμές» του και τις υπερασπίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης για την επίτευξη μιας βιώσιμης ειρηνευτικής συμφωνίας.
Κάπου εδώ υπάρχει και η Ευρώπη: η λεγόμενη «συμμαχία των προθύμων» για την Ουκρανία επιδιώκει ν’ αναγνωριστεί ο ρόλος και ο λόγος των Ευρωπαίων στην όποια συμφωνία, συνεχίζοντας παράλληλα την έμπρακτη στήριξη στην Ουκρανία και έχοντας διαρρήξει πλέον οριστικά τις σχέσεις με τη Ρωσία. Πρωταγωνιστές είναι ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν και ο νεοεκλεγείς Γερμανός καγκελάριος, Φρίντριχ Μερτς, ενώ τη θέση της παγιώνει με εντυπωσιακό τρόπο η Ιταλίδα πρωθυπουργός, Τζόρτζια Μελόνι, η οποία έχει καταφέρει να κερδίσει πόντους και να αποκηρύξει τον χαρακτηρισμό της ακραίας που τη συνόδευε άμα τη εκλογή της. Στις προσωπικότητες από την Ευρώπη που ξεχώρισαν το 2025 πρέπει να προστεθεί και ο προκάτοχος του Μακρόν, Νικολά Σαρκοζί – για έναν εντελώς διαφορετικό λόγο όμως. Διότι πέρασε στην ιστορία ως ο πρώτος Γάλλος πρόεδρος που καταδικάστηκε για υπόθεση διαφθοράς και βρέθηκε στη φυλακή, έστω κι αν παρέμεινε έγκλειστος για ένα διάστημα μόλις μερικών εβδομάδων.
Δύο ακόμη πρόσωπα για τα οποία αξίζει να γίνει μνεία της χρονιά που φεύγει είναι ο Νικολάς Μαδούρο και ο Αχμέντ αλ Σάρα. Ο πρώτος είναι –ούτε λίγο ούτε πολύ– ή «πέτρα του σκανδάλου» όσον αφορά την επέμβαση των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα. Ο πρόεδρος Τραμπ τον κατηγορεί ευθέως ότι βρίσκεται πίσω από τα καρτέλ ναρκωτικών που οι ΗΠΑ θέλουν να εξοντώσουν, ενώ το καθεστώς που έχει εγκαθιδρύσει εμπόδισε τη φετινή νικήτρια του Νόμπελ Ειρήνης και ηγέτιδα της αντιπολίτευσης στη λατινοαμερικανική χώρα, τη Μαρία Κορίνα Ματσάδο, να αναλάβει την εξουσία και μάλιστα ύστερα από εκλογές.
Ο δεύτερος δεν είναι άλλος από τον μεταβατικό πρόεδρο της Συρίας ύστερα από την εκδίωξη του Μπασάρ αλ Άσαντ και παρά το γεγονός ότι έγινε δεκτός από τον Τραμπ μετά βαΐων και κλάδων στον Λευκό Οίκο, το παρελθόν του εξακολουθεί να γράφει ότι υπήρξε πολεμιστής και υψηλόβαθμο στέλεχος της Αλ Κάιντα και του Ισλαμικού Κράτους με το όνομα Αχμέντ αλ Γκολάνι (σ.σ.: έλκει την καταγωγή του από τα υψίπεδα του Γκολάν στο Ισραήλ). Αν και το δράμα του συριακού λαού ύστερα από τον εμφύλιο δεν έχει ακόμη τερματιστεί και οι επιχειρήσεις εσωτερικής εκκαθάρισης διαφόρων μειονοτικών ομάδων συνεχίζονται, ο ίδιος δηλώνει ότι θα αποκαταστήσει την τάξη με την υποστήριξη και των ΗΠΑ. https://tomanifesto.gr/
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου