Του Απόστολου Αποστόλου*
Οι σωτήρες και πάλι μπροστά μας. Υπόσχονται νέα ταξίδια, νέες πολιτικές, νέες ιδέες. Αλλά για να είμαστε ειλικρινείς όλα όσα μας πλασάρουν ως νέα είναι παλιά, απλώς τα περνούν με λούστρο.
Έτσι ο κ. Τσίπρας στην παρουσία του βιβλίου του «Ιθάκη» αναφέρθηκε σε νέες εθνικές πυξίδες και συλλογικά οράματα αλλαγής.
Οι δείκτες όμως των εθνικών πυξίδων πάγωσαν για 99 χρόνια στο Υπερταμείο που μας έβαλε ο κ. Τσίπρας και τα οράματα έληξαν από το 2015 με το δημοψήφισμα.
Μας είπε λοιπόν, ο κ. Τσίπρας με πανπολιτικό οραματισμό ότι: «Μέσα από τη συμμετοχή του καθένα και της καθεμιάς, τις μικρές ή μεγάλες πρωτοβουλίες, να χτίσουμε όλοι μαζί ένα μεγάλο κίνημα, ικανό να δώσει πολιτική υπόσταση στο πλειοψηφικό πια αίτημα: Δεν πάει άλλο! Μας αξίζει μια Ελλάδα καλύτερη!».
Ναι δεν πάει άλλο, αρκετά βουλιάξαμε στα ψέματα και οξειδωθήκαμε από τις πολιτικές υποσχέσεις, αλλά και «ενυπνιαστήκαμε» με δικαιολογίες και συμπορευτήκαμε με απριοριστικούς δογματισμούς της προόδου, σ’ όλα όμως τα παραπάνω συμμετείχε και ο κ. Τσίπρας, κάτι που θέλει να το ξεχάσουμε.
Τώρα ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται ως το «Άλλο». Ένα «Άλλο» που είναι όμως το ίδιο.
Στήνει τα νέα του δοξαστικά για να εξαπατήσει και πάλι τους αφελείς ψηφοφόρους.
Μεταμελημένος τώρα, αναζητά καινούργιο ρόλο σωτήρα, γιατί ο πρώτος πολιτικός του ρόλος κάηκε.
Έτσι, ενώ προσπάθησε να κακοποιήσει τη μνήμη με όσα έγραψε στα απομνημονεύματά του, εμφανίστηκε στην παρουσία του βιβλίου του, ως ο σωτήρας με καινούργιο πολύχρωμο χιτώνα από μετάξι και λινό και με νέα μάσκα.
Άφησε τις απλουστευτικές και σχηματοποιημένες εξηγήσεις του βιβλίου του και οραματίστηκε το μέλλον της χώρας με απαραμείωτο ενθουσιασμό.
Όλο το θέαμα αποτελούσε μια φτηνή σκηνή ενός ανθρώπου που προσπαθούσε να δείξει ότι θέλει να εξαργυρώσει την πρώτη του άτυχη θητεία με μια άλλη πιο τυχερή.
Γιατί στην πρώτη του θητεία ήταν το μεγάλο θύμα, όπως παρουσιάστηκε στο βιβλίο του «Ιθάκη».
Έτσι φυγοδικώντας από την ιστορία ψάχνει την ευκαιρία να μας δείξει ότι είναι ο νέος Κιγκιννάτος της εποχής μας.
Θηρεύει ελπίδες σπέρνοντας δικαιολογίες για μια ακόμη φορά. Ξέρει έτσι και αλλιώς ότι στην πολιτική αβιταμίνωσή μας όλα μπορούν να ξεχαστούν, ακόμη και η σφραγίδα της αποτυχίας να αποχρωματιστεί.
Πόσα εξάλλου πολιτικά βαμπίρ και πόσοι πολιτικοί δεινόσαυροι δεν βγήκαν από το μουσείο της πολιτικής παλαιοντολογίας και δεν διεκδίκησαν και πάλι εξουσία;
Εξάλλου ο κ. Τσίπρας τα περί επαναστάσεως πριν την εκλογή του ως πρωθυπουργός τα έθαψε, τις «τσάμπα μαγκιές» του τύπου εμείς θα κτυπάμε τα νταούλια και εκείνοι θα χορεύουν, τις έβαλε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Τώρα πια πάει στα ασφαλή, στα πεπατημένα.
Ο Κάφκα έγραφε ότι: «Οι επαναστάσεις εξατμίζονται γρήγορα και εκείνο που μένει είναι το δοχείο μιας νέας γραφειοκρατίας, μαζί με τις αλυσίδες της βασανισμένης ανθρωπότητας καθώς και τα υπουργικά έγγραφα».
Εκείνο όμως που εγείρει άφθονο γέλιο ήταν ότι, πολλοί από τους συνεργάτες του, τους οποίους και είχε χαρακτηρίσει ως ανίκανους, λίγους και επιπόλαιους παραβρέθηκαν στην παρουσία του βιβλίου του κ. Τσίπρα.
Όχι βέβαια για να ακούσουν τις γενικότητες που θα έλεγε, τις νέες υποσχέσεις που θα έδινε στον λαό και την απαίτησή του να εξαργυρώσει την πρώτη του ατυχία με άλλη ευκαιρία, αλλά ως προσκυνημένοι και επαγγελματίες της πολιτικής ψάχνοντας να βρουν μια θέση, ένα ρόλο γιατί είναι πλήρως εξαρτημένοι από την εξουσιοφρένεια.
Τους έστειλε λοιπόν ο κ. Τσίπρας να κάτσουν στα θεωρεία ως τιμωρημένοι (βλέπεται όταν αμφισβητείς τον αυτοκράτορα τότε η πράξη σου αυτή τελειώνει με τιμωρία) και εκείνοι χάριζαν αμήχανα χαμόγελα μπροστά στον φακό.
Τι εικόνα δούλου ήταν αυτή; Τι πολιτικός κατήφορος ήταν αυτός;
Άραγε τώρα πια μπορούν να εμπνεύσουν όλοι εκείνοι τους ψηφοφόρους τους;
Αυτή η εικόνα των πρώην συνεργατών του κ. Τσίπρα (οι οποίοι του είχαν ασκήσει και κάποια βελούδινη κριτική) στα θεωρεία ως βρεγμένες γάτες και από κάτω να ακούγονται οι ιαχές των συριζαίων κομματανθρώπων, ήταν τόσο ατιμωτική που θύμιζε τον Δημόκριτο με το «Σύες επί φορυτώ μαργαίνουσιν» και όμως δέχθηκαν τον ταπεινωτικό χλευασμό.
Τι μπορεί να σώσει αυτή τη χώρα;
Τι περίλυπη και οδυνηρή καρικατούρα έχει γίνει η πολιτική σ’ αυτόν τον τόπο;
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας https://www.antinews.gr/
****
Τό πρωτότυπο καί τό γενόσημο
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΤΤΑΚΗΣ
O ΠΕΤΡΟΣ ΜΟΛΥΒΙΑΤΗΣ συνήθιζε νά λέει πώς «ὅσο μεγαλώνει ὁ ἄνθρωπος τά προτερήματά του βελτιώνονται καί τά ἐλαττώματά του ἐπιδεινώνονται.»
Ἀπό τόν κανόνα αὐτό δέν ἐξαιρεῖται κανείς μας καί βεβαίως δέν ἐξαιρεῖται οὔτε ὁ πρώην Πρωθυπουργός Ἀλέξης Τσίπρας ὁ ὁποῖος ἐπέστρεψε χθές βράδυ στόν δημόσιο βίο δύο χρόνια μετά τήν ἐκλογική συντριβή του τό θέρος τοῦ 2023.
Δέν εἶναι γραμμένο στίς πλάκες τοῦ Μωυσέως γιά νά μήν ἀλλάζει, ἀλλά ὁ κύριος Τσίπρας μέ τήν χθεσινοβραδινή ὁμιλία του παραβίασε δύο ἀρχές:
Ἡ πρώτη εἶναι ὅτι οἱ πρωθυπουργοί πού ἀποδοκιμάζονται ἐπιστρέφουν στήν πολιτική καί διεκδικοῦν ἀξίωμα, μόνον ἄν τούς ζητηθεῖ. Ὡς παράκλητοι. Ὄχι αὐτοβούλως. Μέ 17% ἐπίδοση στήν τελευταία ἀναμέτρηση καί μέ ἀνάλογα ποσοστά στίς μετρήσεις πού ἤδη διεξάγονται, κατά τό μᾶλλον ἤ ἧττον, μιά ἐπιστροφή ποιό νόημα ἔχει; Τί κίνητρο; Τήν ματαιοδοξία; Τήν ἀγωνία μήπως ἡ ἀναμονή τόν θέσει ὁριστικά στό περιθώριο τῆς ἱστορίας καί σπεύδει νά πάρει θέση σέ αὐτή τήν «στροφή»; Τήν ἐπιθυμία του νά μετάσχει σέ πολύχρωμη κυβέρνηση συνεργασίας; Πλειοψηφικός τώρα δέν εἶναι.
Ἡ δεύτερη ἀρχή εἶναι πώς ὅλα τά μεγάλα κόμματα πού ἱδρύθηκαν στήν πατρίδα μας στόν 20ό αἰῶνα ἦταν προϊόν λαϊκῆς ἀπαιτήσεως. Οἱ «Φιλελεύθεροι» τοῦ Βενιζέλου τέτοιο κόμμα ἦταν. Τόν Μεγάλο Κρητικό ἔφεραν στήν Ἀθήνα οἱ στρατιωτικοί πού ἔπαιζαν τότε καλό ρόλο καί ἦσαν καταλύτες τοῦ πολιτικοῦ συστήματος: Ὁ Σύνδεσμος «Νικόλαος Ζορμπᾶς». Τόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ τό 1974 τόν ὁποῖο οἱ Ἀμερικανοί πρέσβεις στίς ἀναφορές τους τό 1973 θεωροῦσαν ξεγραμμένο, πάλι ὁ λαός τόν ἔφερε. Ὁ Γκιζίκης καί ὁ Ἀβέρωφ μεσολάβησαν ἁπλῶς γιατί ἤξεραν ποιός μποροῦσε νά ἐγγυηθεῖ τήν δημοκρατία: Αὐτός πού τό 1963 διερωτήθηκε φωνακτά μετά τήν δολοφονία Λαμπράκη, πρωθυπουργός ὤν, «Ποιός κυβερνᾶ αὐτό τόν τόπο;». Ἕνα ρῆμα καί μόνον ἦταν ἀρκετό γιά τήν ἐπιστροφή Καραμανλῆ, καί ἄς μήν γινόταν ἀναφορά στό ὄνομά του: «Ἔρχεται». Ὅλοι ἤξεραν ποιός ἔρχεται. Γι’ αὐτό καί ὅποιος διαβάσει σήμερα τήν ἱδρυτική διακήρυξη τῆς ΝΔ θά διαπιστώσει πόσο ἐπίκαιρη εἶναι. Γιατί καί ἐκεῖνος γνώριζε ὅτι τόν ἤθελαν.
Τόν Ἀνδρέα Παπανδρέου ἐπίσης τόν ἔφεραν στήν ἐξουσία τά μεγάλα ἐθνικά καί κοινωνικά ρεύματα. Ἡ «Διακήρυξη τῆς 3ης Σεπτεμβρίου» μπορεῖ νά ἔχει ξεπεραστεῖ ἀπό πολλά, ἀλλά στίς βασικές ἔννοιες τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας, τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας καί τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης, ἰσχύει. Γι’ αὐτό καί «ζεῖ» ἀκόμη, δέν πέθανε τό ΠΑΣΟΚ παρά τήν «δολοφονία χαρακτῆρα» καί τήν μετάλλαξή του ἀπό τόν Σημίτη καί τόν Παπανδρέου.
Ὁ κανόνας λοιπόν εἶναι ὅτι ἐπιστρέφεις ὅταν στό ζητᾶνε οἱ ἄλλοι καί ὄχι ὅταν θές ἐσύ. Ὅταν κάνεις ἀνυπακοή καί δέν μπορεῖς νά πειθαρχήσεις τόν ἑαυτό σου, αὐτό σημαίνει ὅτι σοῦ λείπουν τά φῶτα, τό βῆμα, ἡ ἔνταση, ἡ ἀδρεναλίνη. Λογικό βεβαίως στήν ἡλικία σου, ἀλλά ποιός εἶπε ὅτι ἡ πολιτική φτιάχτηκε γιά τούς βιαστικούς;
Πᾶμε τώρα στήν οὐσία, στούς ἄξονες τῆς χθεσινῆς του ὁμιλίας τοῦ κυρίου Τσίπρα, ὅπως αὐτοί διέρρευσαν ἀπό τό ἐπιτελεῖο του πρίν ἀπό τήν ἐκφώνησή της. (Τό κείμενό μου γράφτηκε νωρίς τό ἀπόγευμα, ἄν λείπει κάτι θά ἐπανέλθω.)
Ὁ πρῶτος ἄξονας τῆς ὁμιλίας του εἶναι ἡ καταγγελία τῆς κλεπτοκρατίας πού πράγματι «σαρώνει» τόν τόπο καί προφανῶς συμβαδίζει μέ τήν πολιτική καί κοινωνική ἀτμόσφαιρα τῆς πατρίδας μας αὐτήν τήν ἐποχή. (Ὁ ὅρος κλεπτοκρατία εἶναι δανεισμένος ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γάλλου δημοσιογράφου Πατρίκ Μενώ, ἐκδόσεις «Ροές» 1984.)
Ἐδῶ ὅμως προκύπτουν ἀντιφάσεις καί ζητήματα. Πῶς νά πείσεις ἐπιτιθέμενος στόν Πρωθυπουργό ὅτι μάχεσαι αὐτό τό σύστημα ὅταν τό βιβλίο σου εἶναι γεμᾶτο ἀπό κομπλιμέντα καί συγγνῶμες πρός αὐτό; Πῶς συμβαδίζει νά καταγγέλλεις ἕνα σύστημα ἀλλά νά χαρακτηρίζεις «χαρισματικό» τόν Κωνσταντῖνο Μητσοτάκη, «εὐχάριστη συνομιλήτρια» τήν Ντόρα Μπακογιάννη, «ὑπόδειγμα ἐπαγγελματισμοῦ» τίς καμπάνιες τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη ἐνῷ ζητᾶς συγγνώμη καί ἀπό τήν σύζυγο τοῦ Πρωθυπουργοῦ Μαρέβα γιά τίς ἐναντίον της ἐπιθέσεις;
Ὅταν εἶναι τοῖς πάσιν γνωστό πώς ὅταν πολιτειακοί παράγοντες σέ ὁρμήνευαν τό 2018 νά μήν μετατρέπεις τίς πολιτικές ἀντιδικίες σέ προσωπικές ἀντιπαραθέσεις καί ἐσύ ἀπέρριπτες τίς σκέψεις τους; Πῶς ἐπίσης καταγγέλλεις τό σύστημα διαφθορᾶς καί διαπλοκῆς ὅταν σήμερα εἶσαι συνοδοιπόρος μέ δυνάμεις μέ τίς ὁποῖες συγκρούστηκες καί ἡττήθηκες κατά τήν πρωθυπουργία σου; Λευκή σημαία; Καί τέλος, πῶς νά πιστέψει κανείς ὅτι θά πολεμήσεις ἀποτελεσματικά τήν κλεπτοκρατία ὅταν ὡς πρωθυπουργός ἀπέτυχες στίς ὑποθέσεις τῆς Novartis πού γιά τρεῖς περιπτώσεις πολιτικῶν προσώπων τοὐλάχιστον ἦταν σκάνδαλο καί τῶν τηλεοπτικῶν ἀδειῶν; Καί ὅταν ὡς ἀρχηγός τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως δέν πρόλαβες στούς μῆνες πού μεσολάβησαν ἀπό τό δυστύχημα τῶν Τεμπῶν ἕως τίς πρῶτες ἐκλογές τοῦ Μαΐου νά ἀναδείξεις ὄχι τί συνέβη καί τί δέν συνέβη μέ τό φορτίο καί ἄλλα πού θά ἀποδειχθοῦν ἀργά ἤ γρήγορα, ἀλλά μέ τήν τηλεδιοίκηση, καθώς θά ἔπρεπε νά ἐξαπολύσεις ἐπίθεση κατά κατασκευαστριῶν ἑταιρειῶν τῆς διαπλοκῆς;
Ἄν ἀπέτυχες νά πατάξεις αὐτά τά φαινόμενα στό ἀπόγειο τῆς ἰσχύος σου, πῶς θά τά ἐξαφανίσεις ἐν τῇ ἀδυναμίᾳ σου;
Ὁ κύριος Τσίπρας πού παρακολουθήσαμε χθές βράδυ λοιπόν ὑποδύεται τόν ἀντισυστημικό ἀλλά κατά βάση εἶναι βαθιά συστημικός. Ὅταν ὅμως ὑπάρχει τό συστημικό «πρωτότυπο», ποιός θά ἀσχοληθεῖ μέ τό «γενόσημο»; Δυστυχῶς γιά ἐκεῖνον, ἀπό τόν καιρό πού ἀποχώρησε, ἔτρεξε πολύ καιρό στό αὐλάκι, καί τό κενό πού ἄφησε τό καλύπτει σήμερα μέ μεγάλη ἀξιοπιστία καί κῦρος στόν κόσμο πού ἀπευθύνεται ἡ ἄφθαρτη Μαρία Καρυστιανοῦ. Ἐάν τυχόν ἱδρύσει κόμμα ἡ κυρία Καρυστιανοῦ μέ τόση ἀθόρυβη δουλειά βάσης πού ἔχει κάνει, ὅλα αὐτά τά χρόνια, ἔχει πολύ καλές πιθανότητες νά προσπεράσει πολύ κόσμο. Ἀκόμη καί τόν ἔμπειρο Ἀλέξη.
Ὁ δεύτερος ἄξονας τῆς ὁμιλίας τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα ἦταν ἡ ἐμμονή του ὅτι τελικῶς ἡ προσωπική στρατηγική του ἦταν σωστή τό 2015 καί γιά ὅλα φταίει τό παλαιό πολιτικό σύστημα. Ἡ στρατηγική του ἦταν ὅμως λάθος γιατί καί τότε βιάστηκε νά «ρίξει» τόν Ἀντώνη Σαμαρᾶ, ὅπως ὁμολόγησε ὁ Εὐκλείδης Τσακαλῶτος. Ἐκεῖνος διάλεξε διαπραγμάτευση σέ συνθῆκες ἀσφυξίας. Ἐάν εἶχε ὁλοκληρωθεῖ ἡ τετραετία, τό ἀποτέλεσμα θά ἦταν κατά βάση τό ἴδιο καί τό βάρος τῆς ἐφαρμογῆς τῶν μνημονίων θά τό ἔφεραν οἱ ἀντίπαλοί του.
Ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης γιατί δέν βιάστηκε καί ἄκουσε τήν συμβουλή τοῦ Ἐπίτιμου «ἄσε τόν Τσίπρα νά ἐφαρμόσει τά περισσότερα μέτρα πού εἶναι τό μανίκι, νά ἐξαντλήσει τήν τετραετία καί μετά ἀναλαμβάνεις»; Ἄν δέν τό ἔχει καταλάβει ὁ κύριος Τσίπρας, τά πλεονάσματα πού ἐν πολλοῖς ὀφείλονται στήν καταπολέμηση τῆς φοροδιαφυγῆς μέσῳ τῶν POS καί πιστώνονται στόν Πρωθυπουργό ἦλθαν μέ τήν τεράστια αὔξηση τῆς χρήσης πλαστικοῦ χρήματος μετά τά capital controls τά δικά του.
Ὁ βιαστικός τότε Ἀλέξης ἀπολογεῖται μέχρι σήμερα γιά τό κλείσιμο τῶν τραπεζῶν καί ὁ Κυριάκος ἀπολαμβάνει τούς καρπούς τῆς φορολογίας ἀπό τά capital controls. Ὅσο γιά τό ὅτι ἡ στρατηγική γιά τά μνημόνιά του ἦταν σωστή: Δέν μπορεῖ νά ἐφαρμόζεις σωστή στρατηγική, ἀλλά στό τέλος νά ψάχνεις νά βρεῖς τήν ψῆφο σου. Κάποιο λάθος ἔχει κάνει καί πρέπει νά τό ἀναγνωρίσεις. Ὄχι γιά νά ἔλθεις σέ ἀδυναμία, ἀλλά γιά νά δείξεις στόν κόσμο πού εἶναι δύσπιστος ἀπέναντί σου ἀκόμη καί δέκα χρόνια μετά, ὅτι κατάλαβες γιατί ἔχασες.
Δέν χρειάζεται νά ἀλλάξεις τήν ταυτότητά σου γιά νά πείσεις ὅτι ἄλλαξες. Ἀρκεῖ νά κοιτάξεις στά μάτια τούς πολῖτες πού πλήγωσες καί νά πεῖς «ἔκανα λάθος». Οὔτε κἄν συγγνώμη. Ὅσο δέν τό κάνεις αὐτό, ἡ μόνη «Ἰθάκη» πού θά θυμοῦνται οἱ πολῖτες στό μέλλον θά εἶναι ἡ περίφημη κρουαζιέρα μέ τήν θαλαμηγό. Ἀνοικτά τῆς Ἰθάκης. ΕΣΤΙΑ
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου