TI EΓΙΝΕ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΎΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΚΥΡΗΞΑΜΕ ΤΟΝ ΠΌΛΕΜΟ
... ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ
Οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι G4 του 19ου αιώνα, Μ. Βρετανία, Γαλλία, Αυστροουγγαρία και Ρωσία, είχαν φροντίσει από το συνέδριο τους στην Βιέννη το 1815 πως δεν θα διαταραχθεί η μεταξύ τους ισορροπία στην Ευρώπη και τις περιοχές του πλανήτη που απομυζούσε το αποικιοκρατικό τους καθεστώς.
Μετά την Ελληνική Επανάσταση, τους προστέθηκε όμως ένας νέος μπελάς. Η τύχη του "Μεγάλου Ασθενή της Ανατολής", της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, που άρχισε να δείχνει σημάδια κόπωσης από την εξάντληση των ορίων του φεουδαρχικού μοντέλου που εφάρμοζε επι 4 αιώνες. Κρίσιμο το τι θα γίνει τότε με την Οθωμανική και για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών του επόμενου καυσίμου της τότε βιομηχανικής επανάστασης, της 2ης. Του πετρελαίου της Μουσουλης και της σημερινής Σαουδικής Αραβίας. Έτσι αποφάσισαν να στηρίξουν την Ελληνική Ανεξαρτησία όταν συνειδητοποίησαν ότι τους χρειάζονταν ένας τοπικός χωροφύλακας για να προσέχει τον Μεγάλο Ασθενή της Ανατολής.
Το 1846 όμως έσκασε μια μεγάλη επισιτιστική κρίση στην Ιρλανδία, που τότε ήταν επαρχία της μόνης παγκόσμιας δύναμης, της Βρετανικής αυτοκρατορίας και ξεκινησε και από εκεί το πρώτο μεγάλο μεταναστευτικό κύμα προς τις ΗΠΑ. Οπότε οι G5 της εποχής (είχε προστεθεί στο club και η Πρωσία) άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν έπρατταν σωστά.
Ο Τσάρος Νικόλαος βρήκε τότε την ευκαιρία για να επισπεύσει την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με πρόσχημα τον θρησκευτικό έλεγχο της Ιερουσαλήμ. Η Γαλλική αντίδραση, που ήθελε να αποκτήσει πρώτη τον έλεγχο στο Σουέζ, πριν προλάβουν οι Βρετανοί, εξελίχθηκε σε μείζονα ευρωπαϊκό πόλεμο κατά της Ρωσίας. Πυροδοτήθηκε όταν αυτή πήγε να επεκταθεί προς τα Βαλκάνια, προς την σημερινή Μολδαβία, ενώ ταυτόχρονα οι Άγγλοι ανησυχούσαν για την ρωσική επέκταση και στις θάλασσες της Άπω Ανατολής. Μέχρι που έχασε η Ρωσία και εκεί τον ναυτικό πόλεμο με την Ιαπωνία λίγα χρόνια αργοτερα, για να πάψει έτσι τελεσίδικα κάθε προοπτική της Ρωσίας να γίνει σοβαρη ναυτική δύναμη για τέσσερις δεκαετιες, μετά τον πόλεμο που...της κυρήξαμε και εμείς.
Για δύο χρόνια περίπου, από το 1853 μέχρι το 1855, εξελίχθηκε ο λεγόμενος Κριμαϊικός Πόλεμος, που επικεντρώθηκε στην Κριμαία, που δέσποζει και στους σιτοβολώνες της σημερινής Ουκρανίας και στα ενεργειακά περάσματα από τον Καύκασο.
Ρώσοι εναντίον Οθωμανών+Ευρωπαίων. Και μαζί τους και ένα εκστρατευτικό Ελληνικό σώμα 1000 στρατιωτών (που όμως δεν τα πήγαμε καθόλου καλά στο στρατιωτικό πεδίο) για την υποστήριξη (!) του Ασθενή της Ανατολής, της τότε Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Ο πόλεμος ολοκληρώθηκε μεν με την στρατιωτική ήττα της τσαρικής Ρωσίας, αλλά πυροδότησε σοβαρες εξελίξεις σε όλο τον πλανήτη.
Η στερλίνα σταθεροποιηθηκε ως το παγκόσμιο νόμισμα, όλοι οι Ευρωπαίοι άρχισαν να έχουν αποικίες στην Αφρική και την Άπω Ανατολή, καιπυροδοτήθηκαν νέες εθνικές συνειδήσεις σε όλη την Ευρωπαϊκή ήπειρο. Ακολούθησε η πρώτη μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση με επίκεντρο την Βιέννη την δεκαετία του 1880 και η δεύτερη επισιτιστική κρίση στην Ιρλανδία, πριν την έναρξη του 1ου Παγκόσμιου Πολέμου, που έγινε για το ξεκαθάρισμα των Ευρωπαϊκών ανταγωνισμών στο μοίρασμα των αποικιών, κυρίως της Αφρικής (ο Δευτέρας Παγκόσμιος θεωρείται ως η ολοκλήρωση του Πρώτου).Η κατάληξη της ιστορίας είναι γνωστή από εκεί και πέρα:
Όλος ο χρυσός της Ευρώπης μετακόμισε μετά τους δυο παγκόσμιους πολέμους στις ΗΠΑ, που ανέλαβαν την ανοικοδόμηση της δύο φορές, η Οθωμανική αυτοκρατορία διαλύθηκε γρήγορα, με το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου εμείς παίξαμε και χάσαμε με την Μικρασιατική εκστρατεία και η ιστορία κινήθηκε προς την εξυπηρέτηση των αναγκών της επόμενης βιομηχανικής επανάστασης, με δυο πλέον νέους πόλους. Την νεωτερική ΕΣΣΔ και τις νεανικές και καινοτόμες τότε ΗΠΑ. Και αυτή όμως η διαχείριση υπό τις Μεγάλες δυνάμεις του Ψυχρού Πολέμου, δεν απέφυγε τις επισιτιστικές κρίσεις. Στην Αφρική (Μπιάφρα, Σουδάν κλπ), στην Ασία (Καμπότζη, Μπαγκλαντές) ή και μέσα σε μεγάλες κοινωνικές ομάδες εντός χωρών, κυρίως του Νότου.
Οι ΗΠΑ ορίστηκαν de facto ως o κληρονόμος των αποτυχημένων Βρετανών στην διαχείριση του πλανήτη μετά την κρίση στο Σουέζ το 1956 , έχοντας ήδη συγκεντρώσει σχεδόν όλα τον χρυσό της Ευρώπης για να της πληρωθούν οι αναγκες της ανοικοδόμησης της. Αυτή η ιστορία μετά το 71 οδήγησε και στην παντοκρατορία του δολαρίου,, που δεν βρήκε ιδιαίτερες αντιστάσεις από την ΕΣΣΔ, όταν αποφάσισε ο Νίξον μονομερώς να αποσυνδέσει το δολάριο τελείως από τον χρυσό και να αρχισει ντο παράγει μόνο με αντικρισμα δάνεια για να πληρώσει τα χρέη της ήττας των ΗΠΑ στο Βιετνάμ.
Η ΕΣΣΔ δεν άντεξε σε αυτόν τον ανταγωνισμό και διαλύθηκε, σχετικά εύκολα, για να ξεκινήσει και στην Ρωσία η εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού, που έδειχνε να κυριαρχεί, όπως και το δολάριο, στον κόσμο.
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε όπως ίσως και μέσα από ποια αντίστοιχη αποτυχία της νεοφιλελέ παγκοσμιοποίησης υπό την μονοκρατορία του δολαρίου, φτάσαμε πάλι έως εδώ. Πάλι σε ένα πόλεμο περί την Κριμαία και μια νέα αλλαγή στα παγκόσμια νομισματικά με ίδια τα διακυβεύμα:
Τον έλεγχο της τροφής και των ροών του φυσικού αερίου, αλλά τώρα και των ...data. Η εξέλιξη αυτή προκαλεί τεκτονικές αλλαγές που επηρεάζουν το ενεργειακό, τα logistics και τις παραγωγές παντού, που τείνουν πάλι να ικανοποιήσουν εθνικές επάρκειες κλπ. Μέχρι να επέλθει κάποια νέα ισορροπία, οι επισιτιστικές κρίσεις δείχνουν όμως πάλι ορατές και απειλητικές. Ακόμα και σε περιοχές τώρα εντός της Ευρώπης!
Αυτό που δεν είναι ίσως γνωστό είναι ένα υποτιμημένο επίτευγμα του νεώτερου Ελληνικού Κράτους. Σε αυτή την πολυτάραχη 200χρονη ιστορία, και με εξαίρεση το διάστημα που βρέθηκαμε υπό Γερμανική κατοχή, δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ σοβαρή επισιτιστική κρίση, παρά το σαθρό υπόβαθρο επί του οποίου αναπτύχθηκε η εξαρτημένη μας οικονομία και οι φτωχές της επιδόσεις!
Ο λόγος (κατά τον Δερτιλη, Ιστορία του Ελληνικό κράτους 1828-1929, Παν. Εκδόσεις Κρήτης), η οικόσιτη γεωργία και κτηνοτροφία/πτηνοτροφία, που κυρίως κινήθηκε από τον γυναικείο πληθυσμό. Οι κοτούλες και το περιβολάκι της γιαγιάς δηλαδή.
Αυτή την ικανότητα όμως την χάσαμε από την δεκαετία του 50 και μετά. Μια μικρή ανάμνηση της έχει μείνει με την οικόσιτη ελαιουργία, όπως φαίνεται και από τα στοιχεία της ΚΑΠ. Επιδοτούνται 670.000 παραγωγοί, όταν οι κατά κύριο επάγγελμα αγρότες είναι σήμερα λιγότεροι από 170.000 πλέον (και ελάχιστοι νέοι). Σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι δηλώνουν ελαιοπαραγωγοί κάλυψης οικόσιτων αναγκών.
Πως θα την βγάλουμε τώρα πάλι καθαρή?Αν περιμένεις λύσεις από την σημερινή κυβέρνηση, που έχει κηρύξει έναν κατά φαντασία πόλεμο πάλι με μια νεοΤσαρική Ρωσία, ενώ κάνει μέρος του πλυντηρίου και της βρώμικης δουλειάς bypass των αποτυχημένων κυρώσεων εναντίον του Πούτιν (σε ρόλο συμπληρωματικό της Τουρκίας, που κυριολεκτικά ζει από αυτό το σπορ), τότε έχασες! Οι τύποι που μας κυβερνούν είναι αλλού γι αλλού, έχοντας πάντα ως κύρια έννοια όχι να κυβερνήσουν αλλά "να κλείσουν δουλειές" υπέρ των χορηγών τους και να φορτώσουν μετά την λύση κάθε σοβαρού προβλήματος στην... ατομική μας ευθύνη.
Δεν είναι όμως τόσο απλή η απάντηση της σοβαρής αντιμετώπισης της νέας ορατής επισιτιστικής κρίσης αυτόν τον χειμώνα, αν δεν δούμε την Ελλάδα μέσα στον κόσμο που δυναμικά μεταβάλλεται πάλι. Να αντιληφθούμε την νέα αρχιτεκτονική του στα πάντα, για να προσαρμοστεί κάποτε και αυτή η χώρα στις απαιτήσεις της λεγόμενης 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Τώρα εντός μιας πολυπολικής μετα-παγκοσμιοποιησης υπό (τουλάχιστον) δύο παγκόσμια, μη συμβατά μεταξύ τους, νομισματικά συστήματα με ένα σωρό ψηφιακά νομίσματα νεοφιλελέ κοπής. (Η λύση να βάλουμε πάλι τις κοτούλες της γιαγιάς μας να παράγουν, δεν είναι πλέον επαρκής κορίτσια...)
Στοιχεία όλα αυτά που δεν κρύβονται πλέον εύκολα με φραστικούς κυβερνητικούς λεονταρισμούς του τύπου "είμαστε σε πόλεμο" με την σημερινή (ομογάλακτο της ακροδεξιά) Ρωσία. Χωρίς να λέγεται ξεκάθαρα ότι και αυτός ο "πόλεμος" γίνεται για να διασωθεί πάλι το αποτυχημένο τραπεζικό σύστημα. Αλλά και το εξ ίσου αυταρχικό ακροδεξιό οικοδόμημα της Τουρκίας για την νεο-Οθωμανία που επιδιώκει πάλι σε βάρος μας μέσα από αποστρατιωτικοποιήσεις των νησιών μας για να ενισχυθεί η Ουκρανία. Πάλι με τις "πλάτες" των αποτυχημένων αποικιοκρατών των προηγούμενων Κριμαϊκών πολέμων, για να τους κάνει τώρα ο Ερντογάν την βρώμικη δουλειά στις πρώην αποικίες τους στην Αφρική και την Ασία. Των Άγγλων (τώρα υπό Αμερικανική διοίκηση), των Ισπανών και Ιταλών αλλά και των λοιπών ακροδεξιών κομμάτων των συμμάχων χωρών της σημερινής Γερμανίας, μέσα σε ένα κλίμα που θυμίζει πάλι έντονα τις χειρότερες εποχές πριν από τις προηγούμενες συγκρούσεις τους στην Κριμαία. Και μετά στα χαρακώματα του Α Παγκόσμιου Πολέμου ως επακόλουθο τους.
Η εσωτερική και εξωτερική πολιτική του σημερινού μας γκουβέρνου, δείχνει ότι δεν ξέρει ούτε που πατάει ούτε που βρίσκεται, εμμένοντας σε δογματισμούς που κατέρρευσαν και απλώς επιτείνουν τις κρίσεις μέσα στον κύκλο της διαφθοράς που έχει στηθεί για να συντηρείται ο πυρήνας της εκλογικής της πελατείας. Οπότε ας μην κάνει τον κόπο να προσαρμοστεί, αν δεν έχει σκοπό και να αυτοαναιρεθεί, μιας και αυτές οι ακροδεξιάς κοπής συνταγές που έχει υιοθετήσει, κάνουν το πρόβλημα πολύ χειρότερο.
Ας μας αδειάσει την γωνιά στα γρήγορα, πριν είναι πολύ αργά για νέες διασώσεις μας με κάποιες υλοποιήσιμες διορθωτικές κινήσεις.
Αχαρτογράφητα είναι τα νερά μπροστά και κανείς δεν τα ξέρει όλα. Η δε ιστορία δεν επαναλαμβάνεται πάντα δυο φορές ως προς το αποτέλεσμα των συγκρούσεων ούτε ως φάρσα.
Άρα όλοι όσοι έχουν προτάσεις επί του τι να κάνουμε, τις καταθέτουν και τις συζητάμε
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου