ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΤΤΑΚΗΣ
Μέ Αφορμή τόν θάνατο τοῦ Διονύση Σαββόπουλου εἰσηγοῦμαι μιά ἄσκηση πρός ἐπίλυση μέ τήν βοήθεια μιᾶς ἐκπληκτικῆς ἀνθρώπινης αἴσθησης πού δέν ἔχει ἡ ΑΙ: τῆς φαντασίας! Ἄν θέλαμε νά περιγράψουμε τήν μουσική ὅλων τῶν μεγάλων συνθετῶν τῆς ἐποχῆς μας, ποιά ἀνθρώπινη χειρονομία θά ἐπιλέγαμε γιά νά τήν συμβολίσουμε; Ἐναλλακτικά, μέ ποιά εἰκόνα θά τήν ταυτίζαμε;
Γιά ὅσο σκέπτεστε τίς ἀπαντήσεις σας, εἰσφέρω ὡς τροφή γιά σκέψη τίς δικές μου.
Θά ταύτιζα τόν Μίκη μέ μιά ὑψωμένη γροθιά. Αὐτός ἦταν ὁ Θεοδωράκης, αὐτή καί ἡ Μεταπολίτευση. Ἀνεκπλήρωτοι πόθοι.
Τόν Μάνο μέ μιά μεγάλη ἀγκαλιά. Τῆς συμφιλιώσεως, τῆς ἀνοχῆς καί τῆς πολιτικῆς συμπεριλήψεως.
Τόν Μαρκόπουλο μέ τίς ρίζες. Ἦταν ὁ σκαπανεύς τους.
Τόν Ξαρχάκο μέ τό σῆμα τῆς νίκης ἀπέναντι στό ἄδικο.
Καί τόν Νιόνιο μέ ἕναν κύκλο. Τόν κύκλο τοῦ «ὅλοι μαζί». Πῶς ἀγκαλιάζονται καί χορεύουν οἱ παῖκτες τῆς Ἐθνικῆς μπάσκετ μετά ἀπό κάθε νίκη; Αὐτό. Αὐτός ἦταν ὁ Σαββόπουλος. Ἡ ἑλληνική χαρά κλεισμένη σέ κύκλο.
Ὅλους ὅμως τούς μεγάλους μας τούς ἑνώνει μιά λεπτή νοητή γραμμή, ἡ ὁποία λείπει σήμερα κατά βάση ἀπό τόν δημόσιο βίο. Ἡ γραμμή τῆς Ἑλληνικότητας.
Πολλούς ἐξ αὐτῶν τούς ἑνώνει καί τό πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας πού ἐπηρέασε τό ἔργο τους.
Ὁ ἀριστερός Θεοδωράκης ἐκτόξευσε τό «Ἄξιον Ἐστί» τοῦ δεξιοῦ Ἐλύτη στά «ἄστρα» γιατί φαντάστηκε τήν ἑρμηνεία του σάν μιά βυζαντινή χορωδία πού σαλπίζει τόν ἥλιο τῆς δικαιοσύνης. Τό ἔχει πεῖ καί δημοσίως. Ὁ Μίκης ἀγαποῦσε τήν ἐκκλησιαστική μουσική. Μεγάλωσε μέ αὐτήν στά Χανιά. Ὁ Μάνος πάλι ἦταν σκεπτικός, μελαγχολικός, δυτικός, τῆς λογικῆς καί ὄχι τοῦ θυμοῦ καί σέ κάθε περίπτωση μουσικῶς ὀλιγώτερο Ὀρθόδοξος. Ἦταν ὅμως λαϊκός. Καί τοῦ σαλονιοῦ, ἀλλά καί τοῦ λιμανιοῦ.
Αὐτός, ὁ δεξιός, ἀνακάλυψε σέ κάτι μεταπολεμικά ὑπόγεια τό ρεμπέτικο καί τούς ἀποσυνάγωγούς του. Τό ἔφερε στό «φῶς» τοῦ ἐπάνω κόσμου καί τό νομιμοποίησε. Τό κατέστησε ἀπό μειονότητα πλειονότητα, γιά νά τό υἱοθετήσει ἀργότερα ἀσθμαίνουσα ἡ Ἀριστερά: στό «Χάραμα» τῆς Καισαριανῆς καί στό «Ποντίκι» τῆς Κυψέλης. Ἐνῶ στήν ἀρχή ἀδιαφοροῦσε. Αὐτός ὁ ἐμβληματικός «ἐλιτιστής» μεγαλούργησε μέ τά «Παιδιά τοῦ Πειραιᾶ» στά χείλη τῆς Μελίνας. Ἡ μουσική τοῦ Χατζιδάκι ἦταν μιά μεγάλη ἀγκαλιά ὑπερηφάνειας καί ἠρεμίας γιά κάθε Ἕλληνα, ἀδιακρίτως τάξεως. Συμβόλιζε τήν ἀγάπη, τήν ἑνότητα καί τήν συμφιλίωση.
Ἀσχέτως ἄν δέν ἔβρισκε πάντοτε ἀντίκρυσμα στήν ἄλλη πλευρά τοῦ ποταμοῦ. «Ἐγώ σᾶς περιέχω, ἐσεῖς δέν μέ περιέχετε» ἔγραφε μέ παράπονο σέ φίλους του στελέχη τῆς Ἀριστερᾶς στό ἱστορικό «Τέταρτο».
Ὁ Ξαρχάκος μεγάλωσε μέ ἄριες, μέ λαϊκή μουσική καί μέ ἐκκλησιαστικούς ὕμνους. Μέ «μουσικές προσλαμβάνουσες» κυρίως ἑλληνικές, ἀλλά καί κοσμοπολίτικες, λόγῳ τῶν ἐκπληκτικῶν σπουδῶν του στό Παρίσι καί στήν Νέα Ὑόρκη. Γιά νά φθάσει νά τόν ἀποδέχεται καί τό ΚΚΕ. Αὐτό πού νομίζω θά χαρακτηρίσει τό ἔργο του εἶναι ἡ περιγραφή τοῦ ἄδικου καί ἡ νίκη ἐπί αὐτοῦ. Μαχητής!
Ὁ Γιάννης Μαρκόπουλος εἶναι αὐτό πού ἔλεγαν οἱ συνθέσεις του. Ρίζες. Ἔσκαβε βαθιά γιά νά βρεῖ τίς ρίζες. Καί, εὐτυχῶς, πρόλαβε νά δεῖ πολλές νά καρπίζουν. Ὁ Λουκιανός, τέλος, ἦταν ἕνα γλυκό λουλούδι πού εὐωδίαζε. Συμβόλιζε τήν ἀθωότητα.
Καί ὁ Σαββόπουλος; Τί ἦταν ἄραγε ὁ Σαββόπουλος; Θά σᾶς ἐκπλήξω, ὑποθέτω. Ἀπό προχθές ἀκοῦμε διαρκῶς στά ραδιόφωνα τό «Ἀεροπλάνα καί βαπόρια» μέ τήν τραχιά Σωτηρία καί τήν ἄτακτη, πλήν ἄδολη (ὅπως καί ἡ δική του ψυχή) «Συννεφούλα». Πού ἄν γύριζε τό βράδυ στό σπίτι, ὅλα καλά.
Ἀλλά προσωπικῶς θεωρῶ ὅτι τό πλέον ἀντιπροσωπευτικό ἔργο πού χαρακτηρίζει τήν σκέψη του ἦταν ἐκεῖνο πού τραγουδήσαμε ἀκούγοντας στά τρανζίστορ μας τήν συναυλία του στό Ὀλυμπιακό Στάδιο τό 1982:
«Νά μᾶς ἔχει ὁ Θεός καλά, πάντα νά ἀνταμώνουμε καί νά ξεφαντώνουμε, βρέ, μέ χορούς κυκλωτικούς» (…) «Πότε μέ τήν Ἀρχαιότητα, πότε μέ Ὀρθοδοξία, τῶν Ἑλλήνων οἱ κοινότητες φτιάχνουν ἄλλο γαλαξία» (..)
«Τί νά φταίει ή Βουλή, τί νά ποῦν οἱ ἐκπρόσωποι, ἔρημοι καί ἀπρόσωποι»;
Οἱ στίχοι αὐτοί εἶναι πού τόν ξεχωρίζουν ἰδίως ἀπό τόν Μίκη, τόν Μαρκόπουλο, τόν μεγάλο ἐπίσης Χρῆστο Λεοντῆ καί τούς λοιπούς.
Ὁ Διονύσης τόλμησε νά μιλήσει ἐθνοκεντρικά σέ μία περίοδο πού τό πολιτικό τραγούδι τῆς Μεταπολιτεύσεως ταυτιζόταν μέ τό «Πάλης ξεκίνημα, νέοι ἀγῶνες». Τόλμησε νά μιλήσει ἀντισυστημικά –ὁ καλός ἀντισυστημισμός, πού εἶπε χθές καί ὁ Κυριάκος– γιά τούς ἀπρόσωπους ἐθνοπατέρες τοῦ Κοινοβουλίου. Τόλμησε νά μιλήσει γιά τήν χαρά καί τήν εὐτυχία τόν καιρό πού στήν Ἑλλάδα ἔκανε καριέρα ἡ μιζέρια.
Τόλμησε νά μιλήσει γιά τῶν Ἑλλήνων τίς κοινότητες ὅταν τῆς μόδας ἐκείνη τήν ἐποχή ἦταν οἱ ἐκδρομές τῆς ΚΝΕ στίς μπριγάδες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς. Καί τόλμησε νά μιλήσει γιά Θεό καί Ὀρθοδοξία ὁριακά πρίν ἀπό τόν Σταμάτη Σπανουδάκη πού ἔχει ταυτίσει τήν ἐργογραφία του μέ τόν Χριστό καί τήν Παναγία.
Κοινό χαρακτηριστικό ὅλων τῶν μεγάλων συνθετῶν μας εἶναι πώς γιά νά γίνουν οἰκουμενικοί καί κοσμοπολῖτες δέν ἀπαρνήθηκαν τόν Ἑλληνισμό. Ἀντιθέτως. Διακήρυξαν τόν Ἑλληνισμό. Γιατί ὁ Ἑλληνισμός, εἴτε σέ ἦχο εἴτε σέ στίχο, εἶναι πρίν καί πάνω ἀπό ὅλα Οἰκουμενικός καί πατριωτικός. Ἐνσωματώνει τήν νεωτερικότητα, ἀλλά πατᾶ γερά πάνω στό παρελθόν τῆς παραδόσεώς του. Αὐτός λοιπόν εἶναι ὁ Διονύσης: Ἕνας ἀνέμελος κυκλωτικός χορός στόν ὁποῖο μετέχουμε ὅλοι μαζί ἀγκαλιασμένοι. Αὐτό εἶχε μέσα στήν παιδική ψυχή του καί τό ἐξέπεμπε μέχρι τέλους. Τόν πλησίον καί τήν Ἑλλάδα. Γι’ αὐτό καί κυμάτιζε μέχρι τέλους ἡ ἑλληνική σημαία στό σπίτι του στήν Φιλοθέη. ΕΣΤΙΑ
*************************************************************************************
[Μέ αφορμη καταπτυστους σχολιασμους που εγιναν για τον εκλιπόντα Νιόνιο...ενδεικτικά
Σωτ. Μητραλέξης, "In Memoriam: Dionysis Savvopoulos and the Aesthetics of Eschatology"
Πολλὰ ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΑ ἔχουν γράψει κατὰ καιροὺς οἱ ἀρχαιοβλαμμένοι (δῆθεν ὑπερέλληνες καὶ κατ᾿ οὐσίαν ἀνθέλληνες - ξέρω τὶ λέω, παρακολουθῶ αὐτὸν τὸν χῶρο ἀπὸ παλιά), ἀλλὰ αὐτὸ πρέπει νὰ ἔσπασε ρεκόρ.
Ἁπλὰ γιὰ νὰ ξέρετε γιὰ τὶ μιλᾶμε. Kι ὅποιος δὲν καταλαβαίνει δὲν ξέρει ποῦ πατᾶ καὶ ποῦ πηγαίνει...
Κοιτάχτε νὰ δεῖτε, δὲν μ᾿ ἐνδιαφέρει ἡ σύγκρισι μὲ τὸν Βαγγέλις - δηλαδὴ μ᾿ ἐνδιαφέρει, ἐνδιαφέρον θέμα, ἀλλὰ ὄχι τοῦ παρόντος (καὶ σίγουρα ὄχι ὅσον ἀφορᾷ στὶς γαμψὲς μύτες). Ἐκεῖνο ποὺ μ᾿ ἐνδιαφέρει ἐδῶ εἶναι ὁ διεστραμμένος τρόπος σκέψεως αὐτῶν πού, ἐνῷ δηλώνουν ὑπερέλληνες, μεταφέρουν ὁλόκληρο τὸ δυτικὸ ἰδεολόγημα τῆς ἀπορρίψεως τῆς ἑλληνικῆς παραδόσεως δυὸ χιλιάδων χρόνων (ὄχι πὼς τὴν ἀρχαία τὴν σέβονται· τὴν τάχα ἀρχαία τοῦ μυαλοῦ τους πλασάρουν). Καὶ μπορεῖ νὰ λέγῃ ὁ Σαββόπουλος:
Kι εἴτε μὲ τὶς ἀρχαιότητες
εἴτε μὲ ὀρθοδοξία
τῶν Ἑλλήνων οἱ κοινότητες
φτιάχνουν ἄλλο γαλαξία
Ἀλλὰ μ᾿ αὐτοὺς ἀπὸ τήν... Ἀνδρομέδα, χαΐρι δὲν βλέπουμε. Δικαίωμά τους βέβαια (ἂν καὶ τὸ ἐρώτημα εἶναι ἂν μποροῦν νὰ δηλώνουν Ἕλληνες, ὄχι ἁπλὰ ἀπορρίπτοντας, ἀλλὰ δηλώνοντας ξένοι καὶ μισῶντας ὅ,τι ἑλληνικό).
Κι ἀκόμη ἔχω πρόβλημα μὲ τὸ πῶς κάποιος διαβάζει αὐτοὺς τοὺς στίχους:
...
τσιφτετέλληνες
Κράτος ἀσυστόλων
καὶ πεσμένων κώλων
κωλοέλληνες
...
πέντε αἰῶνες δύσης
ἐθνικῆς θὰ ζήσεις
ἀπὸ δῶ καὶ μπρὸς
μὲ ἀγγλικὲς ἀλφαβῆτες
...
Μικρὰ Ἀσία,
Κύπρο, Λευκωσία,
Βόρειο Ἤπειρο.
δὲν ἀκούει κανείς.
Στὸ χειρότερο
τοῦ Ἑλληνισμοῦ κομμάτι
στὴν Ἑλλάδα ζοῦμε.
...
μὲ τὸ φῶς σπασμένο
κρατικοποιημένο
αχ, οἱ Ἕλληνες!
Ἀλλὰ ἐκεῖ στὴν ξένη
θεϊκὰ δεμένοι
μὲ τὴν οἰκουμένη
φωτοκολλημένοι
ἀπ᾿ τὸν ἐδῶ οὐρανό τους.
Κι ενῶ ἐδῶ θὰ ζοῦμε καταρρεύσεις
ὁ ἔξω Ἑλληνισμὸς θὰ προχωρεῖ
καὶ φῶς καὶ μουσικὴ μιᾶς ἄλλης σκέψης
στὴ μείζονα Ἑλλάδα θὰ ἐκραγεῖ
στοὺς Πανέλληνες
στοὺς Πανέλληνες
...πῶς κάποιος διαβάζει αὐτοὺς τοὺς στίχους, καὶ τὸ λέει... ἀνθελληνισμό!
Τὴν κραυγὴ ἀγωνίας ἐνάντια στὴν παρακμή,
τὴν κραυγὴ ἀγωνίας ἐνάντια στὴν ἀλλοτρίωση τοῦ ἑλλαδικοῦ ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὸ ξενόδουλο κράτος καὶ κατεστημένο,
ἀλλὰ καὶ συνάμα τὴν πίστι στὴν διατήρησι τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς καὶ ἰδιοπροσωπείας βαθιὰ στὴν λαϊκὴ ψυχὴ καὶ στὸν οἰκουμενικὸ ἑλληνισμό,
τὴν πίστι ὅτι τελικὰ, νομοτελειακά, οἱ Πανέλληνες θὰ ξεριζώσουν καὶ θὰ πετάξουν ἀπὸ πάνω τους τὴν παρακμὴ καὶ τὴν ἀλλοτρίωσι ποὺ τοὺς τρώει τὶς σάρκες σὰν τὸν χιτῶνα τοῦ Νέσσου,
αὐτὸ ὁ ἄλλος τὸ ὀνομάζει... ἀνθελληνισμό!
Δηλαδὴ νὰ ποῦμε καὶ τὸν Περικλῆ Γιαννόπουλο... ἀνθέλληνα (!), μὲ αὐτὴ τὴν λογική, ποὺ τὰ ἔψελνε στοὺς συγχρόνους του καὶ στὸ σύγχρονό του ἑλλαδικὸ κρατίδιο...
Ἐὰν διαφωνεῖ κάποιος μὲ αὐτὴ τὴν ἀντίληψι ποὺ ἐκφράζει ὁ Σαββόπουλος στὰ παραπάνω (καὶ σὲ μεγάλο, τὸ βασικότερο, τμῆμα τῆς πορείας του καὶ τοῦ ἔργου του), ὡς ὑπερβολικὸ ἐθνικισμὸ θὰ μποροῦσε ἴσως νὰ τὸ χαρακτηρίσῃ, ὄχι τὸ ἀντίθετο.
Τουλάχιστον οἱ δογματικοὶ ἀριστεροὶ ἀλλὰ καὶ οἱ φιλελέδες ἐθνομηδενιστὲς ποὺ τὸν κατηγοροῦσαν, γι᾿ αὐτὸ τὸν κατηγοροῦσαν (ὡς ἐθνικιστὴ νεο-ορθόδοξο). Βλαμμένοι μέν, ἀλλὰ ἤξεραν γιὰ τὶ τὸν κατηγοροῦσαν. Ἐτοῦτοι ἐδῶ, καὶ βλαμμένοι καὶ ἠλίθιοι.
«Κωλοέλληνες», εἴτε κολλημένοι ἀριστεροί εἴτε κολλημένοι δεξιοί (ἄπαντες γραικύλοι), γράφουν ἀφ᾿ ὑψηλοῦ καὶ εἰρωνικὰ γιὰ τὸν Σαββόπουλο, ἄλλοι ἐπειδὴ ἔγινε (ἂν εἶχε γίνει) «ἐθνικιστής», «ὀρθόδοξος», ἄλλοι ἐπειδὴ ἔγινε (ἂν εἶχε γίνει) «φιλελεύθερος», «συστημικός»...
Δὲν βαριέσαι, ἄστους· δὲν κατάλαβαν ποτὲ τίποτε.
Τῶν Ἑλλήνων οἱ κοινότητες φτιάχνουν ἄλλους γαλαξίες... καὶ ταξιδεύουν στὰ ἄστρα... μαζὶ μὲ τὸν Διονύση Σαββόπουλο.
Ἂς κρατήσουν οἱ χοροί
καὶ θὰ βροῦμε ἀλλιώτικα
στέκια ἐπαρχιώτικα βρέ
ὥσπου ἡ σύναξις αὐτή
σὰν χωριὸ αὐτόνομο νὰ ξεδιπλωθεῖ
Mέχρι τὰ οὐράνια σώματα
μὲ πομποὺς καὶ μὲ κεραῖες
φτιάχνουν οἱ Ἕλληνες κυκλώματα
κι ἱστορία οἱ παρέες
Kάνει ὁ Γιῶργος τὴν ἀρχή
εἴμαστε δὲν εἴμαστε
τίποτα δὲν εἴμαστε βρέ
κι ὁ Γιαννάκης τραγουδεῖ
ἅμα εἶναι ὅλα ἄγραφα κάτι θὰ βγεῖ
Kαι στῆς νύχτας τὸ λαμπάδιασμα
νὰ κι ὁ Ἄλκης ὁ μικρός μας
γιὰ νὰ σμίξει παλιές
κι ἀναμμένες τροχιές
μὲ τὸ ρὸκ τοῦ μέλλοντός μας
Ὁ οὐρανὸς εἶναι φωτιές
ἀνεμομαζώματα
σπίθες καὶ κυκλώματα βρέ
καὶ παρέες λαμπερές
τὸ καθρεφτισμά τους στὶς ἀκρογιαλιές
Kι εἴτε μὲ τὶς ἀρχαιότητες
εἴτε μὲ ὀρθοδοξία
τῶν Ἑλλήνων οἱ κοινότητες
φτιάχνουν ἄλλο γαλαξία
Νὰ κι ὁ Mπάμπης ποὺ ἔχει πιεῖ
κι ἡ Λυδία ντρέπεται
ποὺ ὅλο ἐκείνη βλέπετε βρέ
κι ὁ Ἀχιλλέας μὲ τὴ Zωή
μπρὸς στὴν Πολαρόιντ κοιτοῦν γελαστοί
Τότε ἡ Ἕλενα ἡ χορεύτρια
σκύβει στὴ μεριά του Τάσου
καὶ μὲ μάτια κλειστά
τραγουδοῦν ἀγκαλιά
Ἐθνικὴ Ἑλλάδος γειά σου
Τί νὰ φταίει ἡ Bουλή
τί νὰ φταῖν᾿ οἱ ἐκπρόσωποι
ἔρημοι καὶ ἀπρόσωποι βρέ
ἂν πονάει ἡ κεφαλή
φταίει ἡ ἀπρόσωπη ἀγάπη πού ᾿χε βρεῖ
Mὰ ἡ δικιά μας ἔχει ὄνομα
ἔχει σῶμα καὶ θρησκεία
καὶ παπποῦ σὲ μέρη αὐτόνομα
μέσα στὴν τουρκοκρατία
Νὰ μᾶς ἔχει ὁ Θεὸς γερούς
πάντα ν᾿ ἀνταμώνουμε
καὶ νὰ ξεφαντώνουμε βρέ
μὲ χοροὺς κυκλωτικούς
κι ἄλλο τόσο ἐλεύθερους σὰν ποταμούς
Καὶ στῆς νύχτας τὸ λαμπάδιασμα
νὰ πυκνώνει ὁ δεσμός μας
καὶ νὰ σμίγει παλιὲς κι ἀναμμένες τροχιές
μὲ τὸ ρὸκ τοῦ μέλλοντός μας
Ἂς κρατήσουν οἱ χοροί
Διονύσης Σαββόπουλος
Ἐγὼ θυμοῦμαι μάλιστα ὅτι τὴν ἐποχὴ τῆς ἀντινεοτάξ (πατριωτικῆς-συντηρητικῆς) περιόδου του, εἶχε ὑποστηρίξει ἐνθέρμως καὶ τὸ πολυτονικό. Μὲ ἀφελῆ τρόπο ἴσως, ἀλλὰ μὲ καλὲς προθέσεις. Ἀναφέρθηκε σὲ ἄλλη συζήτησι, καὶ σχολίασα ὡς ἐξῆς:
Ὁ Μαρωνίτης ἦταν ὁ ἐπὶ κεφαλῆς τῆς μοντερνίζουσας (ἐθνομηδενιστικῆς λέγω ἐγώ) παρατάξεως στὰ γλωσσικά (μὲ ἔδρα βασικὰ τὸ ΑπΘ), ἐνῷ ὁ Μπαμπινιώτης τῆς συντηρητικῆς (μὲ ἔδρα βασικὰ τὸ ΕκΠΑ). (Ἄλλο ποὺ στὸν ἐθνικιστικὸ χῶρο, πολλοί, ἠλιθίως, ἔκαναν τὸν Μπαμπινιώτη νο1 ἐχθρό, παρασυρόμενοι ἀπὸ ἠλίθιες θεωρίες Δαυλοῦ-Πλεύρη καὶ πάσης φύσεως οὐφολόγων καὶ παραφρόνων. Ἄλλη τραγελαφικὴ ἱστορία αὐτή.) Τέλος πάντων, ἐπὶ τοῦ θέματος. Ναί, τὴν ἐποχὴ τῆς «πατριωτικῆς-νεορθόδοξης» περιόδου του (στὴν κόντρα τότε μὲ τὸν ἐθνομηδενιστικὸ «ἐκσυγχρονισμὸ» τοῦ Σημίτη κ.λ.π. «εὐρωλιγούρηδων» (κατὰ Ζουράρι-Κανέλλη-Μαλβίνα κ.λπ.· ἄλλοι ποὺ ἔκαναν παλινωδίες τρισχειρότερες τοῦ Σαββόπουλου (ἐξαιρέσει τῆς Μαλβίνας, ποὺ τὴν ἔκανε γενικῶς)... εἶναι νὰ γελάῃ κανείς...), ὁ Σαββόπουλος εἶχε ὑποστηρίξει ἐνθέρμως ΚΑΙ τὸ πολυτονικό.
Ἀφελῶς ἴσως, ἂν καὶ μὲ καλὲς προθέσεις.
Ὑποστηρίζοντας ὅτι δὲν ἔχει χαθεῖ ἐντελῶς ἡ ἀρχαία προσωδία, καὶ δὴ ἡ διάκρισις μακρῶν καὶ βραχέων.
Πρᾶγμα ποὺ μπορεῖ νὰ μὴν ἰσχύει, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἀδιάφορο βασικά. Διότι βεβαίως εἴμαστε ὑπὲρ τοῦ πολυτονικοῦ, ὄχι ἐπειδὴ σώζεται ἀκόμη ἡ προσωδία (μὴν ποῦμε καὶ ὅτι, ἀντιθέτως, τὸ ὅτι δὲν σώζεται εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους ποὺ εἴμαστε ὑπέρ), ἀλλὰ γιὰ λόγους πολὺ σοβαρότερους. Ὅπως τὸ ὅτι ἀγαπᾶμε ὅ,τι πονάει τὸν Μαρωνίτη καὶ τοὺς ἐθνομηδενιστές. Ὅσο γιὰ τὴν τελευταία, «ἐκσυγχρονιστικὴ-φιλελὲ» στροφή του, ἄστα νὰ πᾶνε... Ἂς εἶναι, ἄλλοι ἔκαναν χειρότερα. Εἶδα ὅμως κι αὐτό, τὸ εἶχα ξεχάσει - ΨΕΚ alert!
Κι ἔλεγα, γιατί τόσο μένος μερικοὶ κατὰ τοῦ Σαββόπουλου;
Δὲν εἶναι μόνο οἱ ἀριστεροὶ ποὺ δὲν συγχωροῦν στὸν Σαββόπουλο τὴν τελευταία στροφή του «μὲ τὸν Κυριάκο».
Οὔτε οἱ παλιότεροι, ἀριστεροὶ καὶ φιλελέδες, ποὺ δὲν τοῦ συγχώρεσαν τὴν «νεοορθόδοξη» τότε στροφή του.
Εἶναι κι αὐτοὶ ποὺ δὲν τοῦ συγχωροῦν τὴν στάσι του ἐπὶ κόβιντ, καὶ μιὰ (ἀτυχῆ ἔστω) δήλωσί του ὑπὲρ τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ!
Ἀμάν, ξεκολλῆστε ρέεεεεεεεε!!!........έλος πάντων, πάντοτε μοῦ ἔδινε τὴν ἐντύπωσι -χωρὶς νὰ τὸν γνωρίζω προσωπικῶς- τοῦ μεγάλου παιδιοῦ, τοῦ καλόκαρδου ἀνθρώπου, τοῦ ἀγαθοῦ κι ἀφελοῦς κάποτε -ἀλλὰ μὲ τὴν καλὴ ἔννοια- μὲ τὴν φρέσκια καὶ καθαρὴ καρδιὰ καὶ ματιὰ ποὺ σώζει κι ἀναδεικνύει καὶ προσφέρει ἁπλόχερα κάτι πολύτιμο...
Ἡ ἀναζήτησις τῆς διαχρονικῆς ἑλληνικότητας, στὴν ὁποία, ἀνοίγοντας στιγμιαῖα κάποιες μυστικὲς οὐράνιες πύλες, μᾶς προσέφερε κάπου κάποτε κάποιες στιγμιαῖες ματιές, ἦταν καὶ παραμένει πάντοτε τὸ αἰώνιο αἴτημα.
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου