Ο στρατηγικός ρόλος της ανάπτυξης της Αρκτικής από το
1865 έως σήμερα και το όνειρο ενός πολυπολικού κόσμου βασισμένου στη συνεργασία
win-win και την επιστημονική, καλλιτεχνική και τεχνολογική πρόοδο
Πιστεύω
ειλικρινά ότι η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε ένα δραματικό σταυροδρόμι στη
συλλογική μας εξέλιξη και οι επιλογές που κάνουμε (ή αποτυγχάνουμε να κάνουμε)
τους επόμενους μήνες θα επηρεάσουν όχι μόνο τις ζωές των παιδιών και των
εγγονιών μας αλλά και τις ζωές αμέτρητων μελλοντικών γενεών για τους επόμενους
αιώνες.
Σίγουρα, ο
κίνδυνος του χάους και του απεριόριστου θερμοπυρηνικού πολέμου δεν ήταν ποτέ
μεγαλύτερος. Αλλά αντίστροφα, η δυνατότητα να
εφαρμόσουμε τους καρπούς της ανθρώπινης εφευρετικότητας για την προστασία του
είδους μας, τον τερματισμό της παγκόσμιας πείνας και την επέκταση της
συνείδησής μας στο σύμπαν δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη. Ως εκ τούτου, η ευκαιρία να ανακτήσουμε το όνειρο ενός κόσμου
συνεργασίας win-win με γνώμονα την επιστημονική, καλλιτεχνική και τεχνολογική
πρόοδο είναι τόσο σημαντική. Και πουθενά δεν είναι αυτή η ευκαιρία τόσο άμεσα
ώριμη και πουθενά τα ιστορικά προηγούμενα δεν είναι τόσο ισχυρά όσο είναι στα
μεγάλα σύνορα της Αρκτικής.
Ενώ ορισμένοι
πολεμοκάπηλοι οραματίζονται πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς σε όλη την Αρκτική -
και Golden Domes να επεκτείνουν την ατζέντα κυριαρχίας πλήρους φάσματος υπό την ηγεσία του
ΝΑΤΟ στην Αρκτική, άλλες, πιο εποικοδομητικές ιδέες,
παρέχουν μια πιο ευτυχισμένη λύση για τη φιλία ΗΠΑ-Ρωσίας και την ειρήνη για
ολόκληρο τον κόσμο.
Όχι μόνο οι
πρόεδροι Πούτιν και Τραμπ μοιράστηκαν πρόσφατα έναν διάλογο γύρω από τη συνεργασία στην
Αλάσκα, όπου μόλις 4 μίλια χωρίζουν ρωσικά και αμερικανικά εδάφη
μέσω του Μεγάλου και του Μικρού Διομήδη Νησιού στη μέση του Βερίγγειου Πορθμού,
αλλά επιπλέον, ο Πολικός Δρόμος του Μεταξιού υπό την ηγεσία της Κίνας έχει
αναδειχθεί ως μεγάλη δύναμη ευρασιατικής και παγκόσμιας οικονομικής συνεργασίας
από τότε που ανακοινώθηκε για πρώτη φορά το 2018.
Το επαναλαμβανόμενο μήνυμα του Τραμπ ότι «οι ΗΠΑ, η
Ρωσία και η Κίνα μαζί θα μπορούσαν να λύσουν τα προβλήματα του κόσμου»
ομολογουμένως παραμένει μόνο λόγια, αλλά είναι η απολύτως σωστή γραμμή σκέψης,
αρκεί να οικοδομηθούν συγκεκριμένες πολιτικές ανάλογα.
Πολλοί
άνθρωποι δεν το συνειδητοποιούν αυτό, αλλά ο Πρόεδρος Πούτιν στην
πραγματικότητα ζήτησε την κατασκευή της σιδηροδρομικής σύνδεσης του Βερίγγειου Πορθμού το 2008 και ξανά το 2011, προσφέροντας και στις δύο περιπτώσεις να
πληρώσει 60 δισεκατομμύρια δολάρια για να ξεκινήσει αυτό το έργο, που
αντιπροσωπεύει τα 2/3 του εκτιμώμενου κόστους. Και στις δύο περιπτώσεις, οι
προσφορές του συνάντησαν κωφά αυτιά μεταξύ του Τζορτζ Μπους και του Μπαράκ
Ομπάμα. Το 2014, η μεγάλη πλατφόρμα ειδήσεων της Κίνας China Daily και οι Beijing Times έδωσαν επίσημη έγκριση αυτής της
πρωτοβουλίας.
Και το 2020, ο Πρόεδρος Τραμπ έδωσε εκτελεστική υποστήριξη για
έναν σιδηρόδρομο που είχε καθυστερήσει πολύ και συνδέει τις χαμηλότερες 48
πολιτείες με την Αλάσκα μέσω της Αλμπέρτα.
Αλλά ακόμη και
εδώ, αυτές οι σύγχρονες εκκλήσεις για ανάπτυξη της Αρκτικής δεν προέκυψαν από
το κενό. Τον Δεκέμβριο του 1864, ο Πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν εκφώνησε μια ομιλία
για την κατάσταση του έθνους στο Κογκρέσο περιγράφοντας την ομοσπονδιακή
υποστήριξη για την επέκταση των τηλεγραφικών γραμμών μέσω του Βερίγγειου
Πορθμού, δηλώνοντας:
«Ο
προτεινόμενος χερσαίος τηλέγραφος μεταξύ Αμερικής και Ευρώπης, μέσω των
Βερίγγειων Στενών και της Ασιατικής Ρωσίας, ο οποίος εγκρίθηκε από το Κογκρέσο
στην τελευταία σύνοδο, έχει αναληφθεί, υπό πολύ ευνοϊκές συνθήκες... Έχουν
ληφθεί διαβεβαιώσεις από τα περισσότερα κράτη της Νότιας Αμερικής για την υψηλή
εκτίμησή τους για το εγχείρημα και την ετοιμότητά τους να συνεργαστούν για την
κατασκευή γραμμών παραπόταμων αυτής της παγκόσμιας επικοινωνίας».
Η ρωσική
Αλάσκα θα πωληθεί στις ΗΠΑ μόλις τρία χρόνια αργότερα, ρητά γύρω από την ιδέα
της διευκόλυνσης αυτού του προγράμματος.
Οι ΗΠΑ είχαν
μόλις υποστεί έναν σοβαρό εμφύλιο πόλεμο και είχαν πολλούς λόγους να
εμπιστεύονται τη Ρωσία του Τσάρου Αλέξανδρου Β', η οποία είχε παρέμβει για να
προστατεύσει την Ένωση από την επιθετική επέμβαση των αγγλικών και γαλλικών
αυτοκρατορικών δυνάμεων που υποστήριζαν την απόσχιση. Το 1863, ο Τσάρος
Αλέξανδρος Β' έστειλε ρωσικά θωρηκτά στη Νέα Υόρκη και το Σαν Φρανσίσκο ως
μήνυμα αλληλεγγύης προς τον Λίνκολν και απειλή για τις αυτοκρατορικές δυνάμεις
της Ευρώπης.
Περιγράφοντας
το κίνητρό του για την αποστολή του ρωσικού στόλου στην Αμερική, ο Τσάρος Αλέξανδρος Β' είπε:
«Το
φθινόπωρο του 1862, οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας
πρότειναν στη Ρωσία, με επίσημο αλλά όχι επίσημο τρόπο, την κοινή αναγνώριση
από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις της ανεξαρτησίας των Συνομόσπονδων Πολιτειών της
Αμερικής. Η άμεση απάντησή μου ήταν: «Δεν θα συνεργαστώ σε μια τέτοια ενέργεια.
και δεν θα συναινέσω. Αντίθετα, θα δεχτώ την αναγνώριση της ανεξαρτησίας των
Συνομόσπονδων Πολιτειών από τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία ως casus belli για
τη Ρωσία. Και για να καταλάβουν οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Μεγάλης
Βρετανίας ότι δεν πρόκειται για άσκοπη απειλή, θα στείλω έναν στόλο του
Ειρηνικού στο Σαν Φρανσίσκο και έναν στόλο του Ατλαντικού στη Νέα Υόρκη... Όλα
αυτά τα έκανα από αγάπη για τη δική μου αγαπημένη Ρωσία... Ενήργησα έτσι γιατί
κατάλαβα ότι η Ρωσία θα είχε ένα πιο σοβαρό έργο να επιτελέσει εάν η
Αμερικανική Δημοκρατία, με προηγμένη βιομηχανική ανάπτυξη, διαλυόταν και η
Μεγάλη Βρετανία έπρεπε να αφεθεί στον έλεγχο των περισσότερων κλάδων της
σύγχρονης βιομηχανικής ανάπτυξης».
Αυτό το γεγονός έχει κυριολεκτικά διαγραφεί από τα
αμερικανικά βιβλία ιστορίας, αλλά γίνεται καλύτερα κατανοητό στη Ρωσία, η οποία
έχει σήμερα ένα άγαλμα με τους δύο μάρτυρες πατριώτες και μεγάλους
απελευθερωτές: τον Τσάρο Αλέξανδρο Β' και τον Λίνκολν πιασμένους χέρι χέρι στη
Μόσχα.
Το 1890, ο φίλος του Λίνκολν και πρώτος κυβερνήτης του
Κολοράντο, William Gilpin δημοσίευσε το βιβλίο του «The Cosmopolitan Railway», περιγράφοντας το όνειρό του
για έναν κόσμο σιδηροδρομικών δικτύων, βιομηχανικής προόδου και συνεργασίας.
Απηχώντας τη φιλοσοφία win-win του Νέου Δρόμου του
Μεταξιού του Σι Τζινπίνγκ σήμερα, ο William Gilpin δήλωσε:
«Ο
κοσμοπολίτικος σιδηρόδρομος θα κάνει όλο τον κόσμο μια κοινότητα. Θα μειώσει τα
ξεχωριστά έθνη σε οικογένειες του μεγάλου έθνους μας... Από την εκτεταμένη
ενδοεπικοινωνία θα προκύψει μια ευρύτερη επαφή των ανθρώπινων ιδεών και ως
αποτέλεσμα, λογικές και φιλοσοφικές αμοιβαιότητες, οι οποίες θα γίνουν τα
σπέρματα για αναρίθμητες νέες εξελίξεις. γιατί στην τροχιά της
ενδοεπικοινωνίας, η επιχείρηση και η εφεύρεση ακολουθούν πάντα, και ό,τι
διευκολύνει κάποιον διεγείρει κάθε άλλο παράγοντα προόδου».
Ο Gilpin σημείωσε τις κοινές πολιτιστικές και
γεωγραφικές ιδιότητες τόσο των αμερικανικών όσο και των ρωσικών κοινωνιών με το
Manifest Destiny της Ρωσίας να καλεί ένα πρωτοποριακό πνεύμα να «πάει
ανατολικά», ενώ το Manifest Destiny της Αμερικής οραματίστηκε μια επέκταση προς
τα δυτικά. Ο Gilpin έγραψε: «Είναι μια απλή και ξεκάθαρη
πρόταση ότι η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, που η καθεμία έχει ευρείες,
ακατοίκητες περιοχές και απεριόριστους υπανάπτυκτους πόρους, με τη δαπάνη 2 ή 3
εκατοντάδων εκατομμυρίων η καθεμία για έναν αυτοκινητόδρομο των εθνών που τώρα
είναι έρημοι τόποι τους, θα προσθέσουν εκατονταπλάσια στον πλούτο, τη δύναμη
και την επιρροή τους».
Το 1905, ο Τσάρος Νικόλαος Β', ακολουθώντας τη σοφή
συμβουλή του Σεργκέι Βίτε, έδωσε εθνική υποστήριξη στη σήραγγα του Βερίγγειου Πορθμού και
χρηματοδότησε μια ομάδα Αμερικανών μηχανικών για τη διεξαγωγή μελετών
σκοπιμότητας. Και πάλι, η Ρωσία είχε καλό λόγο να εμπιστεύεται τις ΗΠΑ, καθώς ο
Υπερσιβηρικός σιδηρόδρομος που κατασκευάστηκε μεταξύ 1890 και 1905 επωφελήθηκε
πάρα πολύ από τις ατμομηχανές Baldwin που κατασκευάστηκαν στη Φιλαδέλφεια και
την υποστήριξη εκατοντάδων Αμερικανών τεχνικών και μηχανικών.
Δυστυχώς, η ιστορία εκτυλίχθηκε προς άλλη κατεύθυνση
από το όμορφο όραμα που παρουσίασαν ο Τσάρος Αλέξανδρος Β', ο Αβραάμ Λίνκολν, ο
Γουίλιαμ Γκίλπιν και ο Τσάρος Νικόλαος Β'. Μια εποχή πολέμων τραπεζιτών,
αναρχικών δολοφονιών και οικονομικής αναταραχής διέκοψε αυτή τη νέα εποχή
προόδου και συνεργασίας μεταξύ των πολιτισμικών κρατών.
Παρά τις μικρές γενναίες προσπάθειες πατριωτών
όπως ο Πρόεδρος Φράνκλιν Ρούσβελτ, ο Αντιπρόεδρος Χένρι Γουάλας και ο Πρόεδρος Τζον Φ. Κένεντι να αναβιώσουν το
πνεύμα του Λίνκολν και του Τσάρου Αλεξάντερ, οι εχθροί της ανθρωπότητας
κράτησαν τον κόσμο υποταγμένο σε μια παγίδα της Θεωρίας Παιγνίων, της Αμοιβαία
Εξασφαλισμένης Καταστροφής, της Εκμετάλλευσης και της λογικής μηδενικού
αθροίσματος.
Η σημερινή Πρωτοβουλία Belt and Road και η στρατηγική
συμμαχία που δημιουργήθηκε μεταξύ Ρωσίας, Κίνας και Ιράν ξύπνησαν ξανά το
ξεχασμένο όραμα ενός κόσμου συνεργαζόμενων κυρίαρχων εθνικών κρατών.
Ας ελπίσουμε ότι η τρέχουσα
συστημική κρίση κατάρρευσης θα βρει έναν πληθυσμό και μια ηγεσία ικανή να
αναγνωρίσει τις ιστορικές της ευθύνες και μια ηθική ευαισθησία, ικανή να
πετάξει έξω τη σκέψη του παλιού κόσμου για την Αυτοκρατορία υπέρ ενός νέου παραδείγματος,
που αρμόζει περισσότερο σε ένα είδος που προορίζεται να εξερευνήσει το σύμπαν,
να δημιουργήσει, να αγαπήσει και να λύσει προβλήματα μαζί.
https://pluralia.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου