Η νέα εξοπλιστική συμφωνία με την οποία η Τουρκία αποκτά Eurofighter, δημιουργεί μια καινούρια κατάσταση η οποία δεν θα πρέπει να προσεγγίζεται στατικά και με την παραδοσιακή Ελληνική μονομέρεια…
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η νέα πλατφόρμα, εξασφαλίζει στην Τουρκία την δυνατότητα να προμηθευτεί και να εντάξει στο οπλοστάσιο της και τους πυραύλους Meteor και με αυτήν την έννοια να αντισταθμίσει, στο επίπεδο των αιθέρων, μέρος της ισχύος που διασφαλίζει στην χώρα μας η απόκτηση των Rafale. Το σκηνικό όμως της επόμενης μέρας, ΔΕΝ είναι μονοδιάστατο…
Οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, δεν θα προσδιορίζονται κατ’ αποκλειστικότητα από την απλή αποτύπωση των δεδομένων που σχετίζονται με το ισοζύγιο ισχύος. Η τελική τους έκβαση θα είναι συνισταμένη περισσοτέρων του ενός ισοζυγίων, μεταξύ των οποίων προεξάρχοντα ρόλο καταλαμβάνει το «ισοζύγιο των ρόλων» που ανατίθενται, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης στρατηγικής συμμαχίας και κυρίως το «ισοζύγιο αποτελεσματικότητας και συνοχής» των περιφερειακών στρατηγικών που υιοθετούνται. Επομένως…
Αντί να σπεύδουμε και κυρίως αντί να αρκούμαστε σε μια μπακαλίστικη και επιφανειακή αποτίμηση των δεδομένων που έχουν διαμορφωθεί, (και την οποία ειρήσθω εν παρόδω επιδιώκει να μας υπαγορεύσει η επικοινωνιακή διαχείριση την οποία επιστρατεύει η Τουρκική Εξωτερική πολιτική), θα είναι ωφελιμότερο να ασχοληθούμε με τα νέα στοιχεία που τείνουν να προσδιορίσουν το ποιοτικό αποτύπωμα της υπό διαμόρφωση περιφερειακής Αρχιτεκτονικής και της δυναμικής που ενσωματώνεται στον συνολικότερο σχεδιασμό της. Από την άποψη αυτή καταγράφουμε…
Μια Τουρκία η οποία συνεχίζει να επενδύει σε έναν ιδιότυπο στρατηγικό εκβιασμό απέναντι στους εταίρους της και πρωτίστως απέναντι στις ΗΠΑ, ο οποίος της βγαίνει. Συνεπεία αυτού άλλωστε διασφάλισε έναν αναβαθμισμένο σε σχέση με το εγγύς παρελθόν περιφερειακό ρόλο με τους αφελείς της Δύσης να συνεχίζουν να επενδύουν σε αυτόν, προκειμένου να εξυπηρετηθούν κοντόφθαλμοι σχεδιασμοί και επιδιώξεις. Παράλληλα, διασφάλισε μια υπολογίσιμη εξοπλιστική ανάσα, σε μια μεταβατική πλην όμως εξαιρετικά κρίσιμη για την ισορροπία του Διεθνούς συστήματος περίοδο, που της επιτρέπει να αναβαθμίσει το περιφερειακό παιγνίδι της, ποντάροντας άλλοτε στην αδυναμία και άλλοτε στην αναποφασιστικότητα των γειτόνων της, τις επιλογές των οποίων επιχειρεί σταθερά να χειραγωγήσει…
Η Ελλάδα από την άλλη μεριά, δεν έχει απωλέσει το συγκριτικό πλεονέκτημα σε επίπεδο επιχειρησιακό, ωστόσο δεν έχει καταφέρει να οριοθετήσει και κυρίως να υιοθετήσει την περπατησιά που την είναι απαραίτητη, προκειμένου να αξιοποιήσει στο έπακρο την όποια ευνοϊκή συγκυρία στο επίπεδο των περιφερειακών διεργασιών, για να «κλειδώσει» τετελεσμένα, να διεκδικήσει ρόλο πέρα από τα όρια του απλού συμπληρωματικού που αντικειμενικά της ανατίθεται και κυρίως να ενσωματωθεί με δυναμισμό σε μια ευρύτερη περιφερειακή στρατηγική που θα τροποποιήσει τα δεδομένα…
Σε αυτό το περιβάλλον, το οποίο δεν έχει ακόμη οριοθετήσει με σαφήνεια το καινούριο επίπεδο της περιφερειακής του ισορροπίας, η Τουρκία έχει αποδείξει ότι διαθέτει μια συγκεντρωτική πλην όμως ευέλικτη διπλωματία, που της δίνει την δυνατότητα να προσαρμόζεται στις καινούριες προκλήσεις, να διαχειρίζεται δυσκολίες και να εδραιώνει την θέση της σε νέα περιβάλλοντα πολλαπλών δυσκολιών ή και αντιπαραθέσεων…
Η Ελλάδα οφείλει να ακυρώσει στην πράξη αυτό το διαχειριστικό πλεονέκτημα, τροφοδοτώντας το ευρύ διπλωματικό και υποστηρικτικό της δίκτυο, με δυναμισμό και με ένα ευρύτερο πλαίσιο στόχων, φιλοδοξιών και επιδιώξεων, προσβλέποντας σε συγκεκριμένα αποτελέσματα. Έτσι…
Η ρητορική των παραδοσιακά καλών σχέσεων με τις Αραβικές χώρες θα πρέπει επί τέλους να απομυθοποιηθεί και κυρίως να μετουσιωθεί σε στρατηγικού χαρακτήρα συμφωνίες ισχύος, στο πλαίσιο μιας αμφίδρομης Ευρωαραβικής σχέσης, που θα διευρύνει την περιφερειακή σταθερότητα. Ενώ…
Οι Ελληνοϊσραηλινές σχέσεις, που έχουν διασφαλίσει μεταξύ άλλων, σχετική εξοπλιστική ομοιογένεια, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα επιχειρησιακή συνεργασία και περιφερειακή υπεροχή στο επίπεδο της ισχύος, όχι μονάχα θα πρέπει να διαφυλαχτούν ως κόρη οφθαλμού και να διευρύνουν σταθερά το περιφερειακό τους αποτύπωμα, αλλά θα πρέπει, στο πλαίσιο της ουσιαστικής αναβάθμισης της Εθνικής συλλογικής και στρατηγικής μας σκέψης, να εξελίσσονται σταθερά σε πόλο πραγματικής περιφερειακής ισχύος, που δεν θα διαχειρίζεται απλώς την μοίρα του, αλλά θα διεκδικεί προσαυξημένο ρόλο στο πλαίσιο της Δυτικής Αρχιτεκτονικής, που θα αγκαλιάζει το σύμπλοκο των Βαλκανίων, της ΝΑ Μεσογείου και της Μ. Ανατολής στο σύνολό του.
Συμπέρασμα: Η μίζερη λογική που επιμένει να καταγίνεται με την επιφανειακή αποτίμηση των εξοπλιστικών επιδιώξεων και βηματισμών της Τουρκίας, θα πρέπει να εγκαταλειφθεί πάραυτα. Η ικανότητα της Τουρκικής πολιτικής ηγεσίας, να ενσωματώνει τους επιμέρους βηματισμούς και διαχειριστικά «κεκτημένα» της, στην ευρύτερη αναθεωρητική της στρατηγική, θα στραγγαλίζεται στην πράξη ΜΟΝΟΝ όταν θα βρίσκει απέναντί της μια Ελλάδα αποφασισμένη να δημιουργεί τετελεσμένα, να διαμορφώνει ατζέντα υποχρεώνοντας την Τουρκική εξωτερική πολιτική να σύρεται πίσω από αυτήν και να παρεμβαίνει στις εξελίξεις με «επιθετικό» περιφερειακό όραμα, που θα σφηρηλατεί έναν νέο πόλο ισχύος, που θα καθορίζει και δεν θα ακολουθεί απλώς τις εξελίξεις. https://www.anixneuseis.gr/
******
ΣΧΟΛΙΟ Post2Post
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου