Μέτρα ελέγχου!!

 

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος των αρχόντων που ελέγχουν τον κόσμο μας;

Η απάντηση είναι η εξής: ότι οι πληβείες ανακαλύπτουν πόσο εύθραυστο είναι το υπόστρωμα του ελέγχου τους, ο μηχανισμός όλων. Οι ελίτ έχουν εργαστεί ακούραστα για να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ενός μεγάλου αδιαπέραστου μονόλιθου – αυτού του μη αναγώγιμα καταπιεστικού πανοπτικού των άρρητων «κανόνων» και των κοινωνικών ορίων, των παραθύρων και των γραμμών των νόμων του Όβερτον που είναι γνωστά μόνο σε αυτές και προορίζονται να μας συσκοτίσουν σκόπιμα – έναν πανύψηλο οβελίσκο που συμβολίζει το σύνολο του ελέγχου τους. Για να γίνει αυτό, χρησιμοποιούν το φόβο, τον κοινωνικό προγραμματισμό και την ύπνωση των μέσων μαζικής ενημέρωσης για να προκαλέσουν τραύμα στο συναρπαστικό, συνεχώς στενοχωρημένο και αγωνιώδες μυαλό μας. Στήνουν λαβύρινθους νομικών κωδίκων για να μας υποβάλουν στο ανεξάντλητο βάρος της εσωτερικής τους νομολογίας. Όλα αυτά έχουν σκοπό να μεταφέρουν ένα αίσθημα συντριπτικού βάρους, να μας προικίσουν με έναν μάταιο σκοπό μπροστά σε τέτοιες κολοσσιαίες δομές. το Σύστημα, η Τάξη, η διαπλοκή της κοινωνικοπολιτικής-οικονομικής υπεροχής.

Αλλά αυτό είναι το απόλυτο ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα τους, το απόρθητο κέλυφος που κρύβει την τρυφερή σάρκα του καβουριού με τα αχλάδια, κλειδωμένο στο σκοτάδι, τρομοκρατημένο στην ιδέα ότι το κέλυφος του θα γίνει εύθραυστο υπό την επίδραση των αλμυρών ανέμων που το μαστίζουν εδώ και χρόνια. Αυτή η έννοια είναι μία από τις πιο εσωτερικές στην καθημερινή μας ζωή, όχι λόγω περιορισμών ή εγγυήσεων per se, αλλά μάλλον λόγω της ασύμμετρης πατέντας της. Με άλλα λόγια, λίγοι άνθρωποι ξέρουν πώς να ορίσουν, να περιγράψουν ή να συζητήσουν σημασιολογικά αυτό το «πέπλο του αόρατου» κάτω από το οποίο η κοινωνία μας κινείται σαν ένα κοπάδι στοχαστικών περιστεριών.

Εξαιτίας αυτού του αδιαπέραστου, παραμένουμε τυφλοί στα κοινά νήματα του κόσμου μας, τα οποία ανεμίζουν στο σκοτάδι πάνω από τα κεφάλια μας. Λίγοι άνθρωποι έχουν την πνευματική αρρενωπότητα και το αναλυτικό πνεύμα να συζητήσουν αυτό το θέμα με έναν πραγματικά αποκαλυπτικό τρόπο, αντί να παίζουν σοφιστεία και ανατροπή ως διπλό πράκτορα.

Ένας από τους λίγους με την ηθική και ψυχολογική διορατικότητα που έχω δει να ασχολείται με αυτό το θέμα είναι ο Eric Weinstein, γνωστός για τη δουλειά του στο «πνευματικό σκοτεινό διαδίκτυο», πριν από λίγες ημέρες στο podcast του Chris Williamson. Όσοι θέλουν να πάρουν μια σπάνια γεύση από το τι συμβαίνει πίσω από την κουρτίνα θα πρέπει να ακούσουν την παρακάτω ακολουθία, την οποία έκοψα για λόγους μήκους:

Αυτό που δυσοίωνα υπαινίσσεται είναι μια σειρά μυστικών θεμελιωδών συμφωνιών που αποτελούν τη βάση του κόσμου μας, η έκταση των οποίων είναι σιωπηρά εύθραυστη, έτσι ώστε να απαιτούν έναν αλάνθαστο μηχανισμό επιβολής για να αποτρέψουν τους αλαζονικούς νεαρούς νεαρούς να τους επαναφέρουν, εκούσια ή ακούσια. Σε αυτή την περίπτωση, όπως επισημαίνει ο Eric, αυτός ο νεαρός τυχαίνει να είναι ο Trump. Αυτό που ακούσια αποκαλύπτει είναι πολύ βαθύτερο από αυτό και σηκώνει το πέπλο στην αιώνια εσωτερική ιεραρχία που κυβερνά τη ζωή μας.

Σύμφωνα με τον ίδιο, υπάρχει μια σειρά παλαιών συμφωνιών που, σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορούν να μειωθούν σε απλές «χειραψίες» μεταξύ των μερών που δεν υπάρχουν πλέον και που στηρίζουν τη σταθερότητα των παγκόσμιων αγορών και λειτουργούν ως αναχώματα ενάντια στο ξέσπασμα ενός παγκόσμιου πολέμου - ή έτσι λένε. Πολλές από αυτές τις ρητές και σιωπηρές συμφωνίες συνήφθησαν στη μεταπολεμική περίοδο και μπορούν να διαρκέσουν μόνο εάν δεν αμφισβητούνται κάθε τέσσερα χρόνια από έναν νεοφερμένο με «νέες ιδέες». Πράγματι, δεν μπορεί να επιτραπεί στις ιδιοτροπίες των μαζών να θέσουν σε κίνδυνο τις θεμελιώδεις δομές της κοινωνίας. Επομένως, η διατήρησή τους απαιτεί ένα είδος «σιωπηλής αρχής» υπεύθυνης για τη διατήρηση της θεσμικής σταθερότητας του κόσμου, προκειμένου να «μας κρατήσει όλους ασφαλείς».

Αλλά εκεί βρίσκεται η ουσία αυτής της αόρατης τυραννίας: συμφιλιώνεται με τον χαρακτηρισμό μιας μεγάλης κατηχητικής δύναμης, η οποία κρατά μακριά την συνεχώς απειλητική κατάρρευση του πολιτισμού για το καλό μας. Μια πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει, ωστόσο, ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από το μεγάλο ψέμα της ελίτ των γενεών για τη συνέχεια της εξουσίας της.

Ένα εξαιρετικό άρθρο από τον πάντα διορατικό Alex Krainer δίνει ένα συγκεκριμένο παράδειγμα: Ο αργός θάνατος της αμερικανικής δημοκρατίας

Ξεκινά με την ιδέα ότι:

… το αμερικανικό πολιτικό σύστημα φαίνεται να εξελίσσεται προς το μοντέλο του πρώην αποικιοκράτη του, της Μεγάλης Βρετανίας[...] Προτείνει ότι, όπως και η Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες κυβερνώνται από μια κρυφή ολιγαρχία. Πίσω από την ιδιοτελή πρόσοψη του κατεστημένου, η Βρετανία δεν είναι καθόλου δημοκρατία, και αυτό το γεγονός είναι εμφανές μόλις κάποιος ξύσει κάτω από την επιφάνεια.

Παραθέτει ένα σημαντικό έργο του Carrol Quigley με τίτλο Tragedy and Hope, το οποίο παρατηρεί ότι ήταν πολύ αμφιλεγόμενο για το δικό του συμφέρον, δεδομένου ότι αποσύρθηκε απότομα από την εκτύπωση και όλα τα σωζόμενα αντίγραφα θα είχαν καταστραφεί.

Αλλά αυτό που είχε να πει ο διάσημος γνώστης του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων για το βρετανικό πολιτικό σύστημα ειδικότερα είναι απαραίτητο για την κατανόηση του εσωτερικού κόσμου των αρχαίων αριστοκρατικών κωδίκων που χρησιμεύουν ως προπέτασμα καπνού για εμάς στη σύγχρονη παρωδία της «Δημοκρατίας»:

Να τι είχε να πει ο Δρ Quigley για το βρετανικό πολιτικό σύστημα:

• « … Η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ της Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ότι η πρώτη δεν έχει σύνταγμα. Το γεγονός αυτό δεν αναγνωρίζεται γενικά (σ. 461)»
• « … πολλές σχέσεις που καλύπτονται από συμβάσεις βασίζονται σε προηγούμενα που είναι μυστικά (όπως οι σχέσεις μεταξύ της μοναρχίας και του υπουργικού συμβουλίου, μεταξύ του υπουργικού συμβουλίου και των πολιτικών κομμάτων, μεταξύ του υπουργικού συμβουλίου και της δημόσιας διοίκησης και όλες οι σχέσεις εντός του υπουργικού συμβουλίου) και σε πολλές περιπτώσεις το απόρρητο αυτών των προηγούμενων προστατεύεται από το νόμο βάσει του νόμου περί επίσημων απορρήτων... (462) »
• «Υπάρχει μια ισχυρή βιβλιογραφία που υποστηρίζει ότι το υπουργικό συμβούλιο λογοδοτεί και ελέγχεται από τη Βουλή των Κοινοτήτων. Στην πραγματικότητα, το υπουργικό συμβούλιο δεν ελέγχεται από τη Βουλή των Κοινοτήτων, αλλά το αντίστροφο». (463)
• [Αυτό θα πρέπει να ακούγεται οικείο:] Το γεγονός ότι δεν υπάρχουν προκριματικές εκλογές στη Βρετανία και ότι οι υποψήφιοι των κομμάτων ορίζονται από την εσωτερική κλίκα του κόμματος έχει μεγάλη σημασία και είναι το κλειδί για τον έλεγχο που ασκεί η εσωτερική κλίκα στη Βουλή των Κοινοτήτων, αλλά σπάνια αναφέρεται σε βιβλία για το αγγλικό πολιτικό σύστημα. (463)
• «Δεν υπάρχει ούτε διάκριση των εξουσιών. Το υπουργικό συμβούλιο είναι η κυβέρνηση και αναμένεται να κυβερνά όχι μόνο στο πλαίσιο του νόμου, αλλά, εάν είναι απαραίτητο, χωρίς νόμο ή ακόμη και ενάντια στον νόμο». Δεν υπάρχει όριο στην αναδρομική νομοθεσία και κανένα υπουργικό συμβούλιο ή κοινοβούλιο δεν μπορεί να δεσμεύσει τους διαδόχους του. Το υπουργικό συμβούλιο μπορεί να πάει σε πόλεμο χωρίς την εξουσιοδότηση ή την έγκριση του Κοινοβουλίου. Μπορεί να εγκρίνει παραβιάσεις του νόμου, όπως συνέβη με τις πληρωμές από την Τράπεζα της Αγγλίας το 1847, το 1857 ή το 1931. Μπορεί να συνάπτει συνθήκες ή άλλες δεσμευτικές διεθνείς συμφωνίες χωρίς τη συγκατάθεση ή τη γνώση του Κοινοβουλίου... » (469)
• «Η ιδέα, ευρέως διαδεδομένη στις Ηνωμένες Πολιτείες, ότι η Βουλή των Κοινοτήτων είναι νομοθετικό σώμα και το υπουργικό συμβούλιο εκτελεστικό όργανο δεν είναι αλήθεια. Η νομοθεσία προήλθε από τις συνεδριάσεις της εσωτερικής κλίκας του κόμματος, η οποία χρησίμευσε ως πρώτο σώμα. Εάν γίνει δεκτή από το υπουργικό συμβούλιο, περνά σχεδόν αυτόματα από τη Βουλή των Κοινοτήτων. Η Βουλή των Κοινοτήτων, και όχι ένα νομοθετικό σώμα, είναι το δημόσιο φόρουμ στο οποίο το κόμμα ανακοινώνει αποφάσεις που έχει λάβει σε μυστικές συνεδριάσεις του κόμματος και του υπουργικού συμβουλίου και επιτρέπει στην αντιπολίτευση να ασκεί κριτική προκειμένου να δοκιμάσει τις αντιδράσεις του κοινού. Έτσι, όλα τα νομοσχέδια προέρχονται από το υπουργικό συμβούλιο και μια απόρριψη στη Βουλή των Κοινοτήτων είναι σχεδόν αδιανόητη... » (469)
• «Δεν είναι γενικά αποδεκτό ότι υπήρξαν πολλοί περιορισμοί στη δημοκρατία στη Βρετανία... περιορίζοντας αποτελεσματικά την άσκηση της δημοκρατίας στην πολιτική σφαίρα. (470)" [τα πράγματα έχουν γίνει πολύ χειρότερα από το 1966]
• Δεδομένου ότι τα δύο κύρια κόμματα της Αγγλίας δεν εκπροσωπούν απλούς Άγγλους, αλλά μάλλον καθιερωμένα οικονομικά συμφέροντα, υπάρχει σχετικά μικρή «άσκηση πίεσης», δηλαδή προσπάθειες επηρεασμού των νομοθετών μέσω πολιτικής ή οικονομικής πίεσης. (477)”

Κάθε ένα από τα παραπάνω σημεία είναι υψίστης σημασίας για την κατανόηση ολόκληρου του δυτικού συστήματος διακυβέρνησης, καθώς σχεδόν όλες οι χώρες παρατηρητές ακολουθούν παρόμοια πορεία, ακόμη και αν σε ορισμένες περιπτώσεις δεν μοιράζονται μια αντίστοιχη εξωτερική δομή. Το βρετανικό σύστημα προβάλλεται ως παράδειγμα λόγω της ιστορικής υπεροχής του, αλλά το κατεστημένο του «βαθέως κράτους» έχει αναπαράγει τα βασικά πρότυπα σε όλες σχεδόν τις σχετικές χώρες.

Για παράδειγμα, όπως και η Βρετανία, μπορεί να ειπωθεί ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν πραγματικές προκριματικές εκλογές, ούτε στην πράξη. Στο εναρκτήριο βίντεο, ο Weinstein εξηγεί ακριβώς πώς το κατεστημένο χρησιμοποιεί τις προκριματικές εκλογές ως διαδικασία φιλτραρίσματος για να επιλέξει τον «υποψήφιο σπίτι» μέσω μιας «επιλογής μάγου», αφήνοντας το μαγεμένο κοινό με την ψευδή εντύπωση ότι συμμετέχει. Ακριβώς όπως ο Quigley σημειώνει την εξαπάτηση πίσω από τη Βουλή των Κοινοτήτων ως νομοθετικό μηχανισμό, στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Κογκρέσο ενεργεί με τον ίδιο τρόπο όπως ένα απλό «στάδιο» για το οποίο η νομοθεσία που έχει ήδη συνταχθεί από εταιρείες συζητείται με αποτελεσματικό τρόπο.

Παρακολουθήστε το βίντεο στο αρχικό άρθρο

Φυσικά, υπάρχουν μυριάδες μικρά, άσχετα άρθρα που γράφτηκαν πραγματικά από νομοθέτες του Κογκρέσου για να φανεί ότι οι νόμοι πλαστογραφούνται στο Κογκρέσο και από το Κογκρέσο, αλλά είναι ασήμαντοι, συμβολικοί, αναλώσιμοι νόμοι. Οι πραγματικοί νόμοι θεσπίζονται εξ ολοκλήρου από εταιρικούς λομπίστες και τους δικηγόρους τους, και στη συνέχεια μεταβιβάζονται στο Κογκρέσο, το οποίο μερικές φορές αρκείται στο να παζαρεύει τα καλύτερα και πιο ασήμαντα σημεία πριν εγκρίνει το νόμο.

Αυτή η διαδικασία έχει τεκμηριωθεί πολλές φορές, συμπεριλαμβανομένης της ακόλουθης έκθεσης, η οποία χρονολογείται αρκετά χρόνια πριν:

Παρακολουθήστε το βίντεο στο αρχικό άρθρο

Το βίντεο εξηγεί πώς οι εταιρικοί δικηγόροι συντάσσουν νομοσχέδια, αφήνοντας απλώς κενά στα οποία οι νομοθέτες του Κογκρέσου υποχρεούνται μόνο να βάλουν τα ονόματα και τις υπογραφές τους, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από κατώτεροι συμβολαιογράφοι. Αυτή η πρακτική επεκτείνεται σχεδόν σε όλα τα στάδια της «δημοκρατικής» διαδικασίας στη χώρα. Ποιος θυμάται πώς η Citigroup επέλεξε ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο του Ομπάμα κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του;

Διαβάστε την πρώτη παράγραφο παρακάτω:

Οι περισσότεροι άνθρωποι ξεχνούν ότι ο Ομπάμα υπηρέτησε μόνο μία τριετή θητεία στη Γερουσία πριν γίνει πρόεδρος. Εκ των υστέρων, αυτό το μήκος είναι παράλογο. Φανταστείτε αν ένας γερουσιαστής που ήταν στο αξίωμα για τρία χρόνια γινόταν πρόεδρος. Αυτό ισοδυναμεί με το να γίνει ο Raphael Warnock αρχιστράτηγος τον επόμενο Νοέμβριο.

Αυτό υπογραμμίζει το γεγονός ότι ο Ομπάμα ήταν ένα μανεκέν που κατασκευάστηκε, αγοράστηκε και πληρώθηκε για να χρησιμεύσει ως στόμα δημοσίων σχέσεων για ένα κατώτερο στρώμα πρακτόρων που διορίστηκαν από εταιρικά οικονομικά συμφέροντα. Αυτό συνδέεται με το δεύτερο πιο πολύτιμο διαμάντι του Weinstein σχετικά με τη «συνέχεια» που απαιτείται για τη διατήρηση της μακροχρόνιας παγκόσμιας «τάξης». Για να διασφαλιστεί ότι αυτή η συνέχεια δεν μπορεί ποτέ να σπάσει από έναν ανέντιμο παράγοντα, οι ελίτ αναγκάζονται να διαμορφώσουν τα ίδια τα θεμέλια του συστήματος για να υποστηρίξουν τον έλεγχο όλων των «ξένων», προκειμένου να εφαρμόσουν ένα αυστηρό εξαγνιστικό κανάλι προώθησης για τους ελεγμένους «υποψηφίους» στην κορυφή. Ο Τραμπ, όπως σημειώνει ο Weinstein, ήταν ο πρώτος που απροσδόκητα έσπασε αυτό το σύστημα με το να είναι «εκτός», χωρίς να έχει υπηρετήσει ποτέ σε γραφείο ή στρατό πριν.

Εδώ είναι που τα πράγματα γίνονται πραγματικά ακατάστατα. Αυτός ο απαραβίαστος χάρτης της συνέχειας, ο οποίος δεν μπορεί ποτέ να αλλάξει, έχει ανυψωθεί στην τάξη της αγιότητας από εκείνους των οποίων τα συμφέροντα συνδέονται θανάσιμα με τη διατήρησή του. Μας πωλείται ως το κατηχητικό προπύργιο ενάντια σε κάτι αδιανόητο: μια άβυσσο, την αποκάλυψη του κόσμου, την οποία μόνο αυτοί, ως διαχειριστές, μπορούν να κατηγορηθούν για γενναία αναχαίτιση. Στην πραγματικότητα, η αλήθεια φαίνεται να είναι το εντελώς αντίθετο: ο πλανήτης πρόκειται να ανθίσει σε ένα πεδίο των Ηλυσίων αν το τεχνητό «προπύργιο» του «Τάγματος» αυτής της παλιάς αριστοκρατίας τελικά ριχτεί στα βράχια και διαλυθεί.

Αυτό που μας έχουν πουλήσει ως θανάσιμα αναγκαία προφύλαξη – για το καλό μας – δεν είναι τίποτα περισσότερο από το σχέδιο των γενεών να διατηρήσουν την υπεροχή του καρτέλ τους πάνω στα πρότυπα του κόσμου. Χρησιμοποιώντας τον έλεγχό τους στα μέσα ενημέρωσης και τους θεσμούς, έχουν δημιουργήσει μια τέτοια αύρα φόβου γύρω από αυτές τις δομές που οι νέες γενιές απλώς υποθέτουν ότι δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, σαν να αντιπροσωπεύουν ένα ανέγγιχτο υπόστρωμα του κόσμου μας, ένα είδος παγκόσμιου Συντάγματος που δεν μπορεί ποτέ να αμφισβητηθεί ή να αμφισβητηθεί. «Αν σταματήσετε να πληρώνετε τους φόρους σας, ολόκληρη η τάξη ασφαλείας θα καταρρεύσει, γεγονός που θα οδηγήσει σε καταστροφή! Αυτό ΘΕΛΕΙΣ;"

Για πρώτη φορά, οι επικεφαλής της CIA και της MI6 έκαναν κοινή εμφάνιση, προειδοποιώντας ότι η Ρωσία, η Κίνα, η Βόρεια Κορέα και το Ιράν διαταράσσουν τη «διεθνή παγκόσμια τάξη», η οποία «απειλείται όπως ποτέ πριν από τον Ψυχρό Πόλεμο».

Παρακολουθήστε το βίντεο στο αρχικό άρθρο

Αλλά αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια.

Αν κοιτάξετε προσεκτικά, θα βρείτε στιγμές σπάνιας σαφήνειας, όπου αυτές οι ελίτ μας δίνουν έναν φευγαλέο ψίθυρο της πραγματικότητας πίσω από τα παρασκήνια.

Μία από αυτές τις στιγμές, την οποία λίγοι άνθρωποι είδαν, προσφέρθηκε από τον διευθύνοντα σύμβουλο της Sberbank, Herman Gref, Ρώσο γερμανικής καταγωγής. Στη συνάντηση του Νταβός το 2012, έδωσε μια συγκλονιστικά ειλικρινή ομιλία που αποκάλυψε τους ελέγχους που πραγματοποιήθηκαν πίσω από τη βελούδινη κουρτίνα.

Ακούστε προσεκτικά, γιατί τοποθέτησα δύο εκδοχές του βίντεο η μία δίπλα στην άλλη, πρώτα υποτιτλισμένες και στη συνέχεια μεταγλωττισμένες:

Παρακολουθήστε το βίντεο στο αρχικό άρθρο

Για καλό μέτρο, θα παράσχω ακόμη και το πλήρες κείμενο για όσους δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν τα βίντεο, επειδή είναι τόσο σημαντικό. Αλλά πρώτα απ 'όλα, το πλαίσιο: η ομιλία του είναι ακόμη πιο σημαντική επειδή εκφωνήθηκε στο αποκορύφωμα του Occupy Wall Street, το οποίο εκείνη την εποχή απείλησε να πυροδοτήσει ολόκληρο τον κόσμο με αντιεξουσιαστικές εξεγέρσεις. Σε ένα πάνελ με τίτλο «Σπάζοντας το διαχειριστικό αδιέξοδο: Η σοφία του πλήθους ή η αυταρχική ιδιοφυΐα», οι ομιλητές συζήτησαν το ζήτημα του να επιτραπεί στους πολίτες του κόσμου να έχουν μεγαλύτερο λόγο στις κυβερνήσεις τους, δίνοντάς τους μια ισχυρότερη φωνή, έτσι ώστε κινήματα όπως το Occupy να μην μπορούν να απειλήσουν το ζυγό των ελίτ. Εν ολίγοις, ήταν μια ειλικρινής συζήτηση εντός της παγκοσμιοποιημένης άρχουσας τάξης για το πώς θα μπορούσε να ειρηνεύσει την ανθρωπότητα, προκειμένου να αποφευχθεί η στιγμή του πυρσού και του δίκρανου που διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Ο Γκρεφ γίνεται φίλος με τους αιματοβαμμένους φίλους του Τόνι Μπλερ και Κόλιν Πάουελ.

Το μεγάλο αφεντικό της τράπεζας, Gref, ήταν αηδιασμένος από το κλαψούρισμα των συναδέλφων του και αμέσως πρόσθεσε: «Αυτό που λέτε είναι ένα τρομερό πράγμα (δίνοντας στους ανθρώπους περισσότερη δύναμη)».

Και ούτω καθεξής:

«Λες τρομερά πράγματα», είπε ο Όσκαροβιτς μόλις το άκουσε αυτό, και πήρε τα ηνία της συζήτησης στα χέρια του. –Γιατί; Προτείνετε να μεταφέρετε την εξουσία ουσιαστικά στα χέρια του πληθυσμού».
«Ξέρετε», συνεχίζει ο Gref, «για χιλιάδες χρόνια, αυτό το ερώτημα βρίσκεται στο επίκεντρο των δημόσιων συζητήσεων. Και ξέρουμε πόσοι σοφοί άνθρωποι το έχουν σκεφτεί. Κάποτε, ο Βουδισμός γεννήθηκε με τον ακόλουθο τρόπο: ο κληρονόμος μιας από τις πλουσιότερες οικογένειες της Ινδίας πήγε στους ανθρώπους και τρομοκρατήθηκε να δει πόσο άσχημα ζούσαν οι άνθρωποι. Προσπάθησε να βοηθήσει τους ανθρώπους, προσπάθησε να βρει την απάντηση, ποια είναι η ρίζα της δυστυχίας, πώς να κάνει τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους. Δεν βρήκε την απάντηση και έτσι γεννήθηκε ο Βουδισμός. Η βασική ιδεολογία που όρισε είναι η απόρριψη της επιθυμίας... Οι άνθρωποι θέλουν να είναι ευτυχισμένοι, θέλουν να επιτύχουν τις φιλοδοξίες τους και δεν υπάρχει τρόπος να επιτύχουν όλες τις επιθυμίες τους. Ο τρόπος οικονομικής παραγωγής που ονειρευόταν ο Μαρξ δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί, οπότε πρέπει να εργαστούμε. Και δεν είναι βέβαιο ότι όλοι θα πάρουν αυτή τη δουλειά, ή ότι όλοι θα έχουν τον επιθυμητό μισθό, ή ότι θα είναι ικανοποιημένοι. Και ταυτόχρονα, αν όλοι μπορούν να συμμετέχουν άμεσα στη διοίκηση, τι θα διαχειριστούμε;»
«Ο μεγάλος υπουργός Δικαιοσύνης της Κίνας, Κομφούκιος, ξεκίνησε ως μεγάλος δημοκράτης και κατέληξε να αναπτύξει μια μεγάλη θεωρία του Κομφουκιανισμού, η οποία δημιούργησε στρώματα στην κοινωνία (εδώ, ο Γερμανός Oskarovich έκανε ακόμη και μια χειρονομία για να κάνει την άποψή του πιο πειστική). Και μεγάλοι στοχαστές όπως ο Λάο Τσου ανέπτυξαν τις δικές τους θεωρίες, κρυπτογραφώντας τις, από φόβο μήπως τις μεταδώσουν στους κοινούς θνητούς. Επειδή κατάλαβαν ότι μόλις οι άνθρωποι καταλάβαιναν τη βάση του «εαυτού» τους, ότι ταυτίζονταν μεταξύ τους, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να τους διαχειριστούν, δηλαδή να τους χειραγωγήσουν. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να χειραγωγούνται όταν έχουν γνώση.
Στην εβραϊκή κουλτούρα, η Καμπάλα, η οποία διδάσκει την επιστήμη της ζωής, είναι μια μυστική διδασκαλία εδώ και 3.000 χρόνια, επειδή οι άνθρωποι έχουν καταλάβει τι σημαίνει να αφαιρέσεις το πέπλο από τα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων και να τους ενδυναμώσεις. Πώς να τα διαχειριστείτε; Όλη η μαζική διαχείριση περιλαμβάνει ένα στοιχείο χειραγώγησης. Πώς ζεις, πώς διαχειρίζεσαι μια τέτοια κοινωνία, όπου όλοι έχουν την ίδια πρόσβαση στην πληροφορία, όλοι έχουν την ευκαιρία να κρίνουν άμεσα, να λαμβάνουν απροετοίμαστες πληροφορίες από κυβερνητικούς αναλυτές, πολιτικούς επιστήμονες και μια τεράστια μηχανή που κατεβαίνει πάνω από τα κεφάλια τους;
Και ειλικρινά, βρίσκω το σκεπτικό σας λίγο τρομακτικό. Και δεν νομίζω ότι καταλαβαίνετε πλήρως τι λέτε».
Τόσο φοβήθηκε από τα επιχειρήματα των συμμετεχόντων στο πάνελ σχετικά με την ανάγκη για crowdsourcing, κάθε είδους «ηλεκτρονική διακυβέρνηση» κ.λπ. Η κυβέρνησή μας φοβάται όλα αυτά σαν φωτιά.
– Πηγή

Υπάρχουν τόσα πολλά να ξετυλίξουμε σχετικά με αυτήν την πολύ αποκαλυπτική ομιλία που θα απαιτούσε ένα ολόκληρο άρθρο από μόνο του. Αρκεί να πούμε ότι οι ελίτ πιστεύουν ότι ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας υπήρξε ένα είδος αλτρουιστικής χαϊδεύοντας τις μάζες για λογαριασμό τους. Πιστεύουν πραγματικά ότι είναι προικισμένοι με μια θεϊκή πρόνοια στη διαχείριση της ανθρωπότητας, εμποδίζοντας εμάς τους δουλοπάροικους να ενεργούμε ενάντια στα δικά μας συμφέροντα – επειδή μόνο αυτοί, οι ελίτ, διατηρούν το ιερό καθήκον να διαχειρίζονται αυτά τα συμφέροντα ή ακόμα και να καταλαβαίνουν με τι πρέπει να ξεκινήσουν. Θεωρούμαστε πολύ απλοί για να αποφασίσουμε τι είναι καλύτερο για εμάς.

Το πιο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Gref επικαλείται μια λιτανεία ιστορικών παραδειγμάτων μηχανισμών ελέγχου για να δικαιολογήσει τη θέση του. Τα πάντα, από τον Κομφουκιανισμό μέχρι τον Βουδισμό και την Καμπάλα, αξιολογούνται από την ικανότητά τους να ελέγχουν το ανθρώπινο πεπρωμένο στα χέρια της τάξης του Γκρεφ. Από μια πολύ αφηρημένη άποψη, έχει δίκιο, φυσικά – οι άνθρωποι φαίνεται να βυθίζονται στο χάος ελλείψει ενός σταθερού χεριού για να τους καθοδηγήσει. Το απόλυτο παράδοξο της ανθρώπινης διαδρομής μας είναι ότι όλοι όσοι κληρονομούν την εξουσία πιστεύουν ότι δικαίως αξίζουν να φορούν τον μανδύα της εξουσίας και της ευθύνης. Κατηγορούμε τις ελίτ που εκθέτουν την ανθρώπινη φύση τόσο ανοιχτά, όταν οι περισσότεροι από εμάς πιθανότατα θα υιοθετούσαν τη θέση τους αν έφταναν στο ανάστημά τους. Άλλωστε, η θέα από ψηλά διαφέρει πολύ από αυτή της στενότητας του στενού.

Φυσικά, το επιχείρημα του Gref είναι κλασικό - είναι το μεγάλο «ευγενές ψέμα» του Πλάτωνα, που χρησιμοποιείται από τις ελίτ από αμνημονεύτων χρόνων για να δικαιολογήσει την ανάγκη τους να χειραγωγήσουν και να κατευνάσουν το κοινό «για δικό τους όφελος και ευημερία».

Αλλά αν είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, είναι επειδή, για πρώτη φορά, η κοινωνία έχει την εντύπωση ότι έχει προχωρήσει πέρα από την παραδοσιακή αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Η κοινωνία καταρρέει καθώς οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται όλο και περισσότερο την αδυναμία και τη ματαιότητα της φωνής τους, καθώς τα πράγματα επιδεινώνονται γύρω τους. Και τυχαίνει να συγκλίνει με την ιστορική στιγμή που η τεχνολογία κατέστησε δυνατή την άμεση εκπροσώπηση σε κάθε πιθανό ζήτημα, αν το απαιτήσουμε, μέσω ψηφιακής ψηφοφορίας δημοψηφίσματος μέσω του Διαδικτύου. Αλλά δεν θα το επιτρέψουν ποτέ, επειδή οι ελεγκτές προσκολλώνται στο «θέατρο» της έμμεσης εκπροσώπησης: οι «εκπρόσωποί» μας απλώς προσποιούνται ότι ενδιαφέρονται για τα αιτήματά μας, δίνοντάς τους περιστασιακό ενδιαφέρον, ενώ στην πραγματικότητα εξυπηρετούν τους χορηγούς τους και την τάξη των δωρητών. Δεν υπάρχει πλέον κανένας νοητός λόγος να έχουμε «εκπροσώπους» όταν η τεχνολογία μας επιτρέπει πλέον να παρεμβαίνουμε άμεσα δημοκρατικά σε κάθε θέμα μέσω δημοψηφίσματος.

Αλλά επιστρέφουμε για άλλη μια φορά στην έννοια του Gref, η οποία είναι απλώς μια προσαρμογή μιας αρχαίας κινεζικής έννοιας που περιστρέφεται γύρω από το "Minyi" και το "Minxin":

Minyi εναντίον minxin

Πίσω από όλα τα παραπάνω βρίσκεται η κινεζική φιλοσοφία διακυβέρνησης, που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τις δύο διακριτές έννοιες: minyi και minxin, η πρώτη αναφέρεται στην «κοινή γνώμη» και η δεύτερη στις «καρδιές και τα μυαλά του λαού» (πρόχειρη αγγλική μετάφραση), η οποία προτάθηκε για πρώτη φορά από τον Mencius (372 – 289 π.Χ.).
Minyi - η κοινή γνώμη της στιγμής
Minxin - η καρδιά και το μυαλό του λαού
Minyi είναι συναισθηματική, εφήμερη και εύκολα χειραγωγήται.
Το Minxin είναι μακροπρόθεσμη, νηφάλια, αναλυτική και ηθική σκέψη.
Το minyi, ή η κοινή γνώμη, μπορεί να είναι φευγαλέα και να αλλάζει εν μία νυκτί, ενώ το minxin, ή «οι καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων», τείνει να είναι σταθερό και διαρκές, αντανακλώντας το συνολικό και μακροπρόθεσμο συμφέρον ενός έθνους. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, ακόμη και κάτω από την μερικές φορές λαϊκιστική πίεση των minyi, το κινεζικό κράτος ασκούσε πάντα γενικά «κυβέρνηση από το minxin». Αυτό επιτρέπει στην Κίνα να σχεδιάζει μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, ακόμη και για την επόμενη γενιά, αντί για τις επόμενες 100 ημέρες ή τις επόμενες εκλογές, όπως σε πολλές δυτικές χώρες.

Η ιδέα είναι ότι επιτρέποντας στους ανθρώπους να συμμετέχουν άμεσα στη διακυβέρνησή τους τους υποβάλλει στην ιδιοτροπία του δικού τους Minyi, το οποίο είναι ευαίσθητο σε στιγμιαίες ανησυχίες και δεν έχει μακροπρόθεσμο όραμα. Αυτό είναι αλήθεια, όταν το σκέφτεστε. Οι άνθρωποι θα ψήφιζαν καθημερινά πράγματα με βάση την άμεση αντίδραση της στιγμής, χωρίς ποτέ να ποσοτικοποιήσουν τις συνέπειες δεύτερης και τρίτης τάξης. Ένας τέτοιος κανόνας πιθανότατα θα οδηγούσε σε μια αναποτελεσματική κοινωνία.
Οι Κινέζοι έχουν, σύμφωνα με ορισμένους, προσαρμόσει τον κανόνα Minxin, ο οποίος επιτρέπει στους ηγέτες να αναλάβουν πιο αλαζονική εξουσία πάνω στην πορεία δράσης του λαού με βάση τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, ο οποίος μπορεί μερικές φορές να έρχεται σε σύγκρουση με τα φευγαλέα πάθη και φαντασιώσεις που προκύπτουν μεταξύ του πληθυσμού.

Ως εκ τούτου, μπορεί να υποτεθεί ότι η τάξη του Gref απλώς προσαρμόζει ένα σοφά αξιωματικό κινεζικό μοντέλο διακυβέρνησης. Αλλά υπάρχει μια μεγάλη διαφορά: αυτό το στυλ λειτουργεί στην Κίνα επειδή είναι ένα ιδεολογικό εθνο-κράτος του οποίου οι ηγέτες προέρχονται από το ίδιο γένος με τον κοινό λαό. Μπορούμε να εμπιστευτούμε ότι έχουν κατά νου τα συμφέροντα των ανθρώπων, επειδή επενδύουν στην επιτυχία τους σε ένα θεμελιωδώς ριζωμένο επίπεδο: τα πολιτιστικά τους πεπρωμένα είναι αλληλένδετα. Στη Δύση, οι ελίτ που οικειοποιούνται αυτό το μοντέλο είναι διεθνιστές που προσκολλώνται σε εξωγενείς πολιτιστικούς δείκτες, ανταποκρίνονται σε ξένους αφέντες από πολιτισμικά ασυμβίβαστες χώρες και, γενικά, δεν έχουν την ίδια τελική πολιτιστική ταυτότητα με τους ανθρώπους επί των οποίων ισχυρίζονται ότι βασιλεύουν και των οποίων το πεπρωμένο και το μέλλον συλλαμβάνουν προκειμένου να τους προσανατολίσουν προς κάποιο πολιτισμικό τέρμα.

Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη της αρχικής θέσης του Weinstein από το γεγονός ότι προσπάθησαν τώρα να εξαλείψουν τον Trump για δεύτερη φορά σε ισάριθμους μήνες. Είναι σαφές ότι ο Τραμπ τους τρομοκρατεί για τον απλό λόγο ότι απειλεί να αναιρέσει δεκαετίες καθιερωμένων μυστικών συμφωνιών, τα νήματα αυτού του διάφανου Τάγματος που προσποιούνται την αναγκαιότητα, αλλά των οποίων οι λεπτές ίνες είναι στα πρόθυρα να λυθούν στα μάτια του κόσμου.

Μια τέτοια εξέλιξη θα άνοιγε μια άνευ προηγουμένου Το κουτί της Πανδώρας. Οι ελίτ βασίζονται στη διεισδυτικότητα της Μεγάλης Ψευδαίσθησης τους – ένα θέαμα που πρέπει να διατηρείται ανά πάσα στιγμή, με κάθε κόστος και σε όλο το πεδίο. Επιτρέποντας τη δημιουργία μιας μόνο ρωγμής στην πρόσοψη θα είχε ως αποτέλεσμα μια προς τα έξω διεύρυνση, ένα ανεξέλεγκτο ρήγμα που θα οδηγούσε στην κατάρρευση ολόκληρων των θεμελίων τους. Πράγματι, αν οι άνθρωποι μιας μόνο χώρας υπό τον έλεγχό τους μπορούν να δουν το ψέμα ως αυτό που είναι, δεν θα υπάρξει επιστροφή – οι άνθρωποι όλων των άλλων κρατών θα αρχίσουν αμέσως να αμφισβητούν τη σοφία των δικών τους συστημάτων, δεδομένου ότι είναι όλοι μέρος της μήτρας του συνόλου.

Φανταστείτε αν ο Τραμπ καταργούσε πραγματικά το IRS, όπως έχει απειλήσει να κάνει, ακόμα κι αν δεν είναι δεδομένο. Μόλις η Ευρώπη γίνει μάρτυρας του γεγονότος ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες συνέχισαν όχι μόνο να λειτουργούν, αλλά ίσως ακόμη και να ευημερούν όπως ποτέ άλλοτε – χωρίς να επιβάλλεται ούτε ένας φόρος εισοδήματος – θα ηχούσε το καμπανάκι του θανάτου για ολόκληρο το καθεστώς. Πολλαπλασιάστε το με όλα τα άλλα σύγχρονα παραδείγματα ελέγχου. Οι κεντρικές τράπεζες, για παράδειγμα: αν αφαιρέσεις μια τράπεζα από το σύστημα, οι άλλες πέφτουν σαν ντόμινο. Ο μεγαλύτερος φόβος των ελίτ είναι ότι η ανθρωπότητα θα δει έστω και ένα παράδειγμα ζωής έξω από το κατασκεύασμα της φυλακής τους – τον ίδιο βυζαντινό κώδικα των εσωτερικών πολυεθνικών συμφωνιών.

Αλλά τα ρήγματα μπορεί ήδη να σχηματίζονται, γιατί μόλις εισαγάγετε ακόμη και έναν πυρήνα μιας ιδέας, αρχίζει να βλασταίνει ακαταμάχητα, διευρύνοντας αυτές τις αράχνες ρωγμές στο σκυρόδεμα σε μεγάλες, κενές ρωγμές. Ο Τραμπ μπορεί να μην είναι ο Μεσσίας, αλλά μπορεί κάλλιστα να είναι ο ηλίθιος που θα παρασύρει τους άρχοντες σε μια δίνη αρκετή για να περάσει λαθραία τον δούρειο ίππο των αληθινών επαναστατών.

Simplicius ο στοχαστής  https://darkfutura.substack.com/