Δικαίως ή αδίκως, έννοιες όπως ο Σατανάς ή ο Διάβολος είχαν πάντα πολύ καλή απήχηση στη ροκ μουσική, ίσως ιδιαίτερα στη χέβι μέταλ μουσική. Από συγκροτήματα με σκοτεινά ονόματα όπως Black Sabbath, Slayer ή Megadeth, μέχρι συγκροτήματα όπως οι Kiss ή καλλιτέχνες όπως ο Alice Cooper, των οποίων οι σκηνικές παραστάσεις συχνά κλίνουν σε μεγάλο βαθμό σε εικόνες τύπου ταινίας τρόμου, ο Διάβολος και ο Σατανισμός φαινομενικά πάνε χέρι-χέρι.
Μερικές φορές, όμως, αυτά τα όρια μεταξύ ψυχαγωγίας και τραγικών γεγονότων στον πραγματικό κόσμο θολώνουν σημαντικά - τόσο πολύ που συχνά επιτρέπουν την εμφάνιση άγριων κατηγοριών και ισχυρισμών. Οι λόγοι για αυτό είναι τόσο ποικίλοι και περίπλοκοι όσο και ενδιαφέροντες. Ενώ πολλά από τα τραγικά γεγονότα που πρόκειται να εξερευνήσουμε εδώ εκτυλίχθηκαν μετά τη δεκαετία του 1980 μετά τον σατανικό πανικό που κατέλαβε μεγάλο μέρος των Ηνωμένων Πολιτειών, το γεγονός είναι ότι ήδη από την αρχή αυτού που θα ονομάζαμε «λαϊκή μουσική» τέτοιες συνδέσεις έχουν γίνει. Πολλοί άνθρωποι σοκαρίστηκαν και τρομοκρατήθηκαν, για παράδειγμα, με τους «περιστρεφόμενους γοφούς» του Elvis Presley τη δεκαετία του 1950, πεπεισμένοι ότι η μουσική του ήταν το «έργο του διαβόλου» που στάλθηκε για να διαφθείρει τους νέους.
Ακόμη και πριν από αυτό, αν πάμε στον αμερικανικό Νότο στη δεκαετία του 1930, μπορούμε να βρούμε την ιστορία του Robert Johnson. Αν και δεν θα συζητήσουμε πλήρως την υπόθεση του Johnson (αν μη τι άλλο καθώς πρόκειται για μια υπόθεση με αντιφατικές αφηγήσεις και διαφορετικές απόψεις που θα μπορούσαν – και έχουν – γεμίσει ολόκληρους τόμους), θα εξερευνήσουμε εν συντομία τους θρύλους γύρω από το blues rock κιθαριστικό παίξιμό του. Τα βασικά στοιχεία της αφήγησης αναφέρουν ότι ο Johnson, ο οποίος κατοικούσε στο Clarksdale του Μισισιπή, ήταν επαρκής κιθαρίστας στην καλύτερη περίπτωση μέχρι κάποιο σημείο στα μέσα της δεκαετίας του 1930 (για άλλη μια φορά, η ακριβής ημερομηνία διαφέρει ανάλογα με την πηγή). Σύμφωνα με το μύθο, ένα συγκεκριμένο βράδυ, τα μεσάνυχτα, όχι λιγότερο, έφτασε στο σταυροδρόμι στις εθνικές οδούς 49 και 61 στο Dockery Plantation, παίρνοντας μαζί του την κιθάρα του. Εκεί, λέγεται ότι συναντήθηκε και έκλεισε συμφωνία με τον Διάβολο και θα αποκτούσε τρομερές κιθαριστικές δεξιότητες σε αντάλλαγμα για την ψυχή του.
Όποια και αν ήταν η αλήθεια της ανταλλαγής – αν πράγματι συνέβη οποιοδήποτε είδος ανταλλαγής – κυριολεκτικά εν μία νυκτί, ο Τζόνσον είχε κατακτήσει το όργανό του και άρχισε να μαγεύει πολλούς με τις νεοαποκτηθείσες κιθαριστικές του ικανότητες. Φυσικά, αυτό δεν είναι το τέλος της ιστορίας, καθώς στις 16 Αυγούστου 1938, ο Τζόνσον ανακαλύφθηκε νεκρός στο Γκρίνγουντ του Μισισιπή, σε ηλικία μόλις 27 ετών. Όπως μπορούμε να φανταστούμε, υπήρχαν πολλές φήμες που στροβιλίζονταν, τουλάχιστον τοπικά, για το θάνατό του, με ίσως αυτή που κόλλησε περισσότερο να είναι ότι είχε δηλητηριαστεί σκόπιμα. Όποια και αν ήταν η αιτία θανάτου, πολλοί υποψιάζονταν ότι ο Τζόνσον είχε αναγκαστεί να τηρήσει τη συμφωνία του και ο Διάβολος είχε έρθει να μαζέψει την ψυχή του.
Πράγματι, ο Robert Johnson είναι επίσης μέρος ενός άλλου αποκλειστικού, αν και ζοφερού, κλαμπ που έχει σχέση με αυτό που συζητάμε εδώ. Σύμφωνα με το μύθο, το 27-Club είναι ένας χαλαρός αλλά αυξανόμενος κατάλογος μουσικών, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων έχει επιτύχει εξαιρετική φήμη στα αντίστοιχα είδη μουσικής τους, οι οποίοι έχουν πεθάνει στην ηλικία των 27 ετών, αρκετά συχνά σε σχετικά ύποπτες συνθήκες. Είναι ενδιαφέρον ότι μια συγκεκριμένη ομάδα θανάτων υψηλού προφίλ rock 'n' roll μεταξύ 1969 και 1971 - ακριβώς την εποχή που ο ευρύτερος κόσμος μάθαινε για τους θρύλους του Robert Johnson - συμφωνούν σε μεγάλο βαθμό ότι δημιούργησαν το πλέον διαβόητο 27-Club.
Ο πρώτος από αυτούς τους μουσικούς υψηλού προφίλ ήταν ο κιθαρίστας Brian Jones, ίσως (τώρα) ο ελάχιστα γνωστός ιδρυτής και ηγέτης των Rolling Stones. Ο ρόλος του Jones στο συγκρότημα, ωστόσο, γρήγορα περιθωριοποιήθηκε και επισκιάστηκε από τη συνεργασία του frontman, Mick Jagger, και του συναδέλφου κιθαρίστα, Keith Richards. Ο Jones γέμιζε όλο και περισσότερο το χρόνο του με ναρκωτικά και αλκοόλ, με ιδιαίτερη προτίμηση στην κοκαΐνη. Μέχρι τον Ιούνιο του 1969, ουσιαστικά απολύθηκε από το συγκρότημα που είχε δημιουργήσει και αντικαταστάθηκε από τον κιθαρίστα Mick Taylor. Λίγες εβδομάδες αργότερα, στις 3 Ιουλίου 1969, ο Jones βρέθηκε νεκρός στην πισίνα του, θύμα τυχαίου πνιγμού.
Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο αργότερα, στις 18 Σεπτεμβρίου 1970, ο Αμερικανός κιθαρίστας, Jimi Hendrix, βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του στο Λονδίνο. Ο θάνατός του κρίθηκε τυχαίος, αποτέλεσμα ενός θανατηφόρου μείγματος ναρκωτικών και αλκοόλ. Ωστόσο, ίσως εν μέρει επειδή ήταν επίσης 27 ετών, οι φήμες για ασυνέπειες γύρω από το θάνατό του άρχισαν να στροβιλίζονται.
Μόλις 16 ημέρες αργότερα, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού στις 4 Οκτωβρίου 1970, η 27χρονη τραγουδίστρια, Janis Joplin, βρέθηκε νεκρή στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι της σε ένα δωμάτιο μοτέλ του Χόλιγουντ στην Καλιφόρνια. Την ημέρα του θανάτου της, επρόκειτο να ηχογραφήσει με τον παραγωγό, Phil Rothchild. Ωστόσο, όταν απέτυχε να εμφανιστεί στη συνεδρία, η Rothchild έστειλε τον διευθυντή περιοδείας, John Cooke, στο μοτέλ της για να «κοιτάξει» τον σόλο καλλιτέχνη. Τελικά, ήταν ο Cooke που ανακάλυψε το σώμα του τραγουδιστή. Επισήμως, ο θάνατός της καταγράφηκε ως υποψία υπερβολικής δόσης ηρωίνης, με την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ να συμβάλλει επίσης στον θάνατό της. Ενδιαφέρον ή όχι, ο Cooke δήλωσε αργότερα ότι γνώριζε άλλους χρήστες ηρωίνης που είχαν αγοράσει τις προμήθειές τους από τον ίδιο έμπορο με την Joplin, οι οποίοι είχαν επίσης πάρει υπερβολική δόση, οδηγώντας τον να υποψιάζεται ότι μια ιδιαίτερα ισχυρή και δυνητικά θανατηφόρα παρτίδα ηρωίνης «κυκλοφορούσε» στο Χόλιγουντ εκείνη την εποχή.
Λίγο λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα, και ακριβώς δύο χρόνια από τον ξαφνικό θάνατο του Brian Jones, στις 3 Ιουλίου 1971, στο Παρίσι της Γαλλίας, ο αμφιλεγόμενος frontman των The Doors, Jim Morrison, βρέθηκε νεκρός στην μπανιέρα του στο διαμέρισμά του. Αυτό που έκανε τον θάνατο του Morrison να ξεχωρίζει, τουλάχιστον για ορισμένους, ήταν ότι δεν πραγματοποιήθηκε αυτοψία, με την επίσημη αιτία θανάτου να κρίνεται ως καρδιακή ανεπάρκεια (αν και πολλοί υποψιάζονταν ότι είχε υποστεί υπερβολική δόση ναρκωτικών).
Ενώ αυτοί οι τέσσερις θάνατοι σχεδόν σίγουρα πυροδότησαν τις συνωμοσίες των 27 Club, πολλοί περισσότεροι μπερδεμένοι πρόωροι θάνατοι 27χρονων μουσικών συνεχίστηκαν κατά τη διάρκεια των δεκαετιών. Για παράδειγμα, στις 3 Μαΐου 1972, ο κιθαρίστας των Stone The Crows, Leslie Harvey, έπαθε ηλεκτροπληξία και πέθανε στο σπίτι του. Λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα, στις 8 Μαρτίου 1973, ο Ron McKernan, ιδρυτικό μέλος των Grateful Dead, πέθανε από εσωτερική αιμορραγία. Λίγο περισσότερο από δύο χρόνια μετά, στις 24 Απριλίου 1975, ο κιμπορντίστας και κιθαρίστας με τους Badfinger κρεμάστηκε δίνοντας έτσι τέλος στη ζωή του, ενώ μόλις έξι μήνες αργότερα, στις 8 Δεκεμβρίου 1975, ο μπασίστας από το ροκ συγκρότημα, Uriah Heap, Gary Thain, πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης.
Καθώς η δεκαετία του εβδομήντα έδωσε τη θέση της στη δεκαετία του 1980, αυτοί οι ξαφνικοί θάνατοι άρχισαν να γίνονται λίγοι και πολύ μακριά, αν και εξακολουθούσαν να συμβαίνουν. Στις 23 Μαρτίου 1980, για παράδειγμα, ο τραγουδιστής του reggae συγκροτήματος, Inner Circle, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Μόλις οκτώ χρόνια αργότερα, στις 17 Φεβρουαρίου 1988, ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη σοβιετική μουσική, ο Alexander Bashlachev, φέρεται να αυτοκτόνησε πετώντας τον εαυτό του από το παράθυρο του διαμερίσματός του στον ένατο όροφο. Πέντε χρόνια αργότερα, στις 7 Ιουλίου 1993, ο τραγουδιστής του πανκ ροκ συγκροτήματος, The Gits, δολοφονήθηκε στο κέντρο του Σιάτλ.
Όσο βάναυσοι κι αν ήταν μερικοί από αυτούς τους θανάτους 27χρονων μουσικών, ήταν ο θάνατος ενός άλλου μουσικού από το Σιάτλ που πραγματικά πυροδότησε μια αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για τις συνωμοσίες των 27 Club. Στις 8 Απριλίου 1994, το πτώμα του τραγουδιστή και κιθαρίστα των Nirvana, Kurt Cobain, βρέθηκε στο γκαράζ πάνω από ένα εξωτερικό κτίριο στο σπίτι του στο Σιάτλ. Είχε, όπως φαίνεται, αυτοπυροβοληθεί στο κεφάλι (υπάρχουν, ωστόσο, αρκετές συνωμοσίες γύρω από το θάνατο του Cobain που δεν θα αναφερθούμε εδώ).
Είναι ενδιαφέρον ή όχι, μόλις δύο μήνες μετά το θάνατο του Cobain, στις 20 Ιουνίου 1994, ο μπασίστας στο συγκρότημα της συζύγου του, Courtney Love (Hole), Kristen Pfaff, βρέθηκε νεκρός στην μπανιέρα της από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Σύμφωνα με τους κοντινούς της ανθρώπους, σχεδίαζε να «φύγει από την πόλη» εκείνη την ημέρα. Λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα, την 1η Φεβρουαρίου 1995, στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο κύριος τραγουδοποιός και κιθαρίστας των Manic Street Preachers, Richie James, απλά εξαφανίστηκε από προσώπου πλανήτη. Τα ίχνη του παραμένουν άγνωστα.
Πιο πρόσφατα, επίσης στο Ηνωμένο Βασίλειο, στις 23 Ιουλίου 2011, η ποπ τραγουδίστρια, Amy Winehouse, βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμά της στο Λονδίνο, φαινομενικά από δηλητηρίαση από αλκοόλ. Αυτό που κάνει τον θάνατο της Winehouse ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι ότι είχε εκφράσει σε αρκετούς στενούς φίλους τον πραγματικό φόβο της να πεθάνει σε ηλικία 27 ετών.
Έκανε πραγματικά κάθε άτομο στο 27-Club μια συμφωνία με τον Διάβολο για περιουσία και φήμη; Και αν ναι, γιατί στην ηλικία των 27 ετών; Όπως μπορούμε να φανταστούμε, υπάρχουν διάφορες θεωρίες που έχουν προταθεί όλα αυτά τα χρόνια. Μερικοί άνθρωποι έχουν προτείνει ότι υπάρχουν 27 βιβλία στην Καινή Διαθήκη, ενώ άλλοι τονίζουν ότι υπάρχουν 27 γενιές μεταξύ του Δαβίδ και του Ιησού. Άλλοι εξακολουθούν να επισημαίνουν ότι ήταν στην ηλικία των 27 ετών όταν ο Ιησούς «προοίμιο του ευαγγελισμού!»
Ίσως ένας από τους πιο ενδιαφέροντες ισχυρισμούς είναι ότι 27, σύμφωνα με ορισμένους, είναι ο αριθμός των θανάτων. Σύμφωνα με ορισμένους, ο αριθμός του θηρίου - 666 - θα πρέπει να γυρίσει ανάποδα (καθώς ο σταυρός αντιστρέφεται στον σατανισμό), ο οποίος στη συνέχεια δίνει τον αριθμό 999, του οποίου τα ψηφία αθροίζονται ισούται με 27. Όποιοι και αν είναι οι λόγοι, όπως δήλωσε ο συγγραφέας Charles R. Cross, «ο αριθμός των μουσικών που πέθαναν στα 27 είναι πραγματικά αξιοσημείωτος» και ενώ δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά σύμπτωση πίσω από αυτούς τους περίεργους θανάτους, η «στατιστική άνοδος για τους μουσικούς που πεθαίνουν στα 27» δεν μπορεί απλώς να απορριφθεί ανεπιφύλακτα.
Όσο ενδιαφέρουσες κι αν είναι οι συνωμοσίες των 27 Club, οι συνδέσεις μεταξύ παράξενων θανάτων και μουσικής, ιδιαίτερα heavy metal ή ροκ μουσικής, πηγαίνουν πολύ βαθύτερα. Όπως αναφέραμε προηγουμένως, οι ισχυρισμοί ότι η ροκ μουσική είναι έργο του διαβόλου ανάγονται στην αρχή της δημοφιλούς μουσικής (τουλάχιστον) και στην εποχή του Elvis Presley. Ωστόσο, κατά τα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και σίγουρα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ογδόντα, αυτοί οι ισχυρισμοί και οι κατηγορίες άρχισαν να αυξάνονται σε πυρετώδη επίπεδα.
Στο βιβλίο Season of the Witch, ο συγγραφέας, Peter Bebergal, περιγράφει αυτή την εποχή ως την «αρχή ενός πολιτιστικού πολέμου» όπου ο Διάβολος ήταν μια αναπαράσταση της «νεανικής και καλλιτεχνικής εξέγερσης», ενώ χρησιμοποιήθηκε επίσης ως «σύμβολο για αυτό που θεωρήθηκε ως παρακμή και διαφθορά των νεανικών μυαλών». Πράγματι, ο Berbergal συνέχισε τονίζοντας πώς οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν στο έλεος ενός σατανικού πανικού, με τον φόβο του κοινού να μετατοπίζεται από «κομμουνιστές παντού» σε μια κλίκα μυστικών λάτρεων του Σατανά». Επιπλέον, αυτοί οι λάτρεις του Διαβόλου (φαίνονταν να) κρύβονται σε κοινή θέα, ίσως ως «οι δάσκαλοι των παιδιών σας, ο φιλικός ταχυδρόμος ή ο γείτονάς σας». Τελικά, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, «το μακρυμάλλη παιδί με το μπλουζάκι Venom» ήταν τόσο ύποπτος όσο οποιοσδήποτε ύποπτος κομμουνιστής ήταν ποτέ.
Ο Berbergal επεσήμανε επίσης ότι δεν ήταν μόνο μέλη της κοινωνίας που είχαν τέτοιες υποψίες και πεποιθήσεις, αλλά μέλη των αστυνομικών τμημάτων σε όλη τη χώρα. Δήλωσε ότι στα δικαστικά έγγραφα που αφορούσαν προβληματικούς εφήβους, η αστυνομία «πάντα σημείωνε ότι αυτοί (οι έφηβοι) άκουγαν heavy metal», εξηγώντας ότι υπήρχε μια γνήσια πεποίθηση ότι η ακρόαση heavy metal μουσικής έκανε τους εφήβους «πιο επιρρεπείς σε οποιαδήποτε σατανική συνωμοσία» υπήρχε εκεί έξω.
Ίσως ένα από τα πρώτα heavy metal συγκροτήματα που ένιωσαν πραγματικά την οργή του αμερικανικού κοινού που πίστευε ότι ο ίδιος ο Σατανάς εξάπλωνε την επιρροή του μέσω της ροκ μουσικής ήταν οι Βρετανοί rockers, Iron Maiden. Όταν κυκλοφόρησαν το άλμπουμ τους The Number of the Beast το 1982 και στη συνέχεια ξεκίνησαν μια περιοδεία για την υποστήριξή του, αντιμετώπισαν δημόσιες συγκεντρώσεις όπου αντίγραφα του άλμπουμ συσσωρεύτηκαν και κάηκαν στους δρόμους. Ο μακροχρόνιος διευθυντής της ομάδας έγινε μάρτυρας τέτοιων πανωλεθριών και δήλωσε αρκετά χρόνια αργότερα ότι κατά το κάψιμο των αρχείων, οι διαδηλωτές «όλοι φοβήθηκαν τον καπνό ή τις αναθυμιάσεις και έτσι έφυγαν τρέχοντας! Την επόμενη φορά, απλά χρησιμοποίησαν σφυριά για να σπάσουν τα ρεκόρ!»
Αναμφισβήτητα ένας από τους πιο διάσημους heavy metal καλλιτέχνες που κατηγορήθηκε όχι μόνο ότι πίστευε στον σατανισμό αλλά και ότι εξάπλωσε ενεργά την (αντιληπτή) θανατηφόρα επιρροή του ήταν ο πρώην frontman των Black Sabbath, Ozzy Osbourne, ο οποίος θα βρεθεί σε μια αίθουσα δικαστηρίου της Καλιφόρνια το 1986 μετά το θάνατο ενός θαυμαστή ο οποίος, σύμφωνα με ισχυρισμούς, επηρεάστηκε από μυστικά μηνύματα στο τραγούδι του Osbourne. Suicide Solution (από το άλμπουμ Blizzard of Ozz) με αποτέλεσμα να αυτοπυροβοληθεί.
Η μήνυση είχε κατατεθεί επίσημα την 1η Νοεμβρίου 1985 από τους γονείς του 19χρονου John Daniel McCollum, ο οποίος, στις 27 Οκτωβρίου 1984, αφού φέρεται να άκουσε επανειλημμένα το εν λόγω τραγούδι, είχε αυτοπυροβοληθεί στο κεφάλι. Η μήνυση ισχυρίστηκε ότι το τραγούδι περιείχε ένα κρυφό μήνυμα που έλεγε: «Πάρτε το όπλο! Πυροβολήστε!» και ότι ο Osbourne, καθώς και η δισκογραφική του εταιρεία, CBS Records, ήταν ανεύθυνοι στην κυκλοφορία ενός τραγουδιού που «θα μπορούσε να προωθήσει την αυτοκτονία».
Τελικά, η υπόθεση απορρίφθηκε, με τον δικαστή, John L. Cole, να προτείνει ότι η αγωγή «διαβάζεται περισσότερο σαν μυθιστόρημα παρά σαν νομικό υπόμνημα», διευκρινίζοντας ότι θα «πρέπει να εξετάσουν πολύ προσεκτικά την Πρώτη Τροπολογία και την ανατριχιαστική επίδραση που θα είχε αν αυτά τα λόγια θεωρούνταν υπόλογα!» Συνέχισε λέγοντας ότι «οι λογικοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται τους μουσικούς στίχους και τις ποιητικές συμβάσεις ως τις μεταφορικές εκφράσεις που είναι». Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ο McCollum πάλευε με την ψυχική του υγεία τη στιγμή του θανάτου του και ότι είχε γνωρίσει αγώνες με το αλκοόλ. Με αυτό κατά νου, ο δικηγόρος του CBS, William Vaughn πρότεινε ότι αν μια τέτοια υπόθεση πήγαινε υπέρ του ενάγοντος, θα σήμαινε ότι «κάθε συγγραφέας (τότε) θα έπρεπε να γράψει στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή, ώστε να μην ενοχλήσει ακόμη και τους πιο ευαίσθητους από εμάς».
Από την πλευρά του, ο Ozzy Osbourne, όταν ρωτήθηκε αν είχε βάλει μηνύματα που ενθαρρύνουν την αυτοκτονία στα τραγούδια του, είπε, ίσως ωμά, «Ποιος καλλιτέχνης θέλει το κοινό του νεκρό;».
Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1990, ένα άλλο βρετανικό heavy metal συγκρότημα, οι Judas Priest, οι οποίοι ήταν επίσης στην CBS Records, θα βρεθούν σε μια σχεδόν πανομοιότυπη δύσκολη θέση. Η υπόθεση αφορούσε ένα περιστατικό που είχε συμβεί το βράδυ της 23ης Δεκεμβρίου 1985, στο Ρίνο της Νεβάδα. Το επίμαχο βράδυ, ο 20χρονος James Vance και ο 18χρονος Ray Belknap είχαν καταναλώσει μεγάλη ποσότητα αλκοόλ και άκουγαν το τραγούδι των Judas Priest, Better By You, Better Than Me, μια διασκευή του τραγουδιού του 1969 από τους Spooky Tooth στην κυκλοφορία τους το 1978 Stained Class. Τελικά, κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της βραδιάς, ο Belknap τοποθέτησε ένα κυνηγετικό όπλο 12 διαμετρημάτων κάτω από το πηγούνι του και τράβηξε τη σκανδάλη. Πέθανε ακαριαία. Ο Βανς τότε πήρε το όπλο και έκανε το ίδιο. Ωστόσο, επέζησε από την αυτοπροκληθείσα έκρηξη, αν και έμεινε σοβαρά παραμορφωμένος.
Καθώς οι έρευνες για την αυτοκτονία και την απόπειρα αυτοκτονίας προχωρούσαν, ο Vance είπε στους δικηγόρους ότι αυτός και ο Belknap άκουγαν το τραγούδι των Judas Priest όταν «ξαφνικά λάβαμε ένα μήνυμα αυτοκτονίας και κουραστήκαμε από τη ζωή». Θα δήλωνε ακόμη και σε μια επιστολή προς τη μητέρα του Belknap ότι ήταν πεποίθησή του ότι ένας συνδυασμός «αλκοόλ και heavy metal μουσικής» τους είχε κάνει να «μαγευτούν!» Αργότερα υποστηρίχθηκε ότι ένα υποσυνείδητο μήνυμα είχε εισαχθεί στο τραγούδι δηλώνοντας, «Κάν' το!» επανειλημμένα, και ότι ήταν αυτή η φράση που είχε αποτελέσει το έναυσμα για τις τραγικές πράξεις των νεαρών ανδρών.
Η υπόθεση απορρίφθηκε για παρόμοιους λόγους με τη δίκη του Osbourne τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Ο frontman των Judas Priest, Rob Halford, εξέφρασε παρόμοια συναισθήματα στον Osbourne μετά τη δίκη, δηλώνοντας ότι αν το συγκρότημα έβαζε ποτέ υποσυνείδητα μηνύματα στα τραγούδια τους, θα έλεγαν στους θαυμαστές τους να «αγοράσουν περισσότερους από τους δίσκους μας» αντί να αυτοκτονήσουν.
Ο Vance, παρεμπιπτόντως, πέθανε τρία χρόνια μετά το περιστατικό, πριν η υπόθεση φτάσει σε δίκη, τον Δεκέμβριο του 1988, αφού έπεσε σε κώμα από υποψία υπερβολικής δόσης ναρκωτικών. Αντιμετώπιζε επίσης κατάθλιψη τα χρόνια πριν από το θάνατό του.
Μισή δεκαετία αργότερα, συνέβη ένας ακόμη πιο οδυνηρός θάνατος με υποτιθέμενη σύνδεση με τη heavy metal μουσική. Το βράδυ της 22ας Ιουλίου 1995, στο Arroyo Grande της Καλιφόρνια, η 15χρονη Elyse Marie Pahler παρασύρθηκε σε μια απομακρυσμένη τοποθεσία από τρεις εφήβους – τον 17χρονο Royce Casey, τον 16χρονο Jacob Delashmutt και τον 15χρονο Joseph Fiorella – όπου στη συνέχεια τη βασάνισαν και τη δολοφόνησαν. Η Elyse αγνοούνταν για οκτώ μήνες πριν ο Casey ομολογήσει τελικά τα εγκλήματα του τρίο τον Μάρτιο του 1996 - εν μέρει λόγω της πεποίθησής του ότι ο Delashmutt και η Fiorella σχεδίαζαν να τον σκοτώσουν - και οδήγησε τις αρχές στον εντοπισμό του σώματός της.
Θα αποκαλυφθεί μέσω της ομολογίας της Casey ότι τα τρία αγόρια ήταν ένα συγκρότημα - με το όνομα Hate - και ότι την είχαν σκοτώσει καθώς πίστευαν ότι η τελετουργική δολοφονία της θα «ενίσχυε τη μουσική τους», με τον Casey να εξηγεί στο δικαστήριο ότι ο λόγος ήταν να «λάβει δύναμη από τον διάβολο για να τους βοηθήσει να παίξουν κιθάρα καλύτερα!» Αποκαλύφθηκε επίσης ότι το τρίο επηρεάστηκε έντονα από το thrash metal συγκρότημα, Slayer, με τον Fiorella ιδιαίτερα να έχει έντονη γοητεία με τους στίχους τους, μελετώντας τους «σαν να είχαν βαθύ νόημα». Θα αποκαλυφθεί επίσης ότι ήταν η Fiorella που είχε επιλέξει συγκεκριμένα την Elyse ως θύμα τους, καθώς είχε «εμμονή με τη δολοφονία της».
Σύμφωνα με τις λεπτομέρειες της δίκης για τη δολοφονία, τα τρία αγόρια την είχαν δελεάσει σε ένα άλσος ευκαλύπτου Nipomo Mesa με το πρόσχημα ότι κάπνιζαν κάνναβη μαζί. Μόλις έφτασε εκεί, όμως, το τρίο ξεκίνησε πάνω της. Ο Delashmutt άρχισε να στραγγαλίζει το νεαρό κορίτσι με τη ζώνη του πριν η Fiorella την μαχαιρώσει αρκετές φορές με ένα μεγάλο κυνηγετικό μαχαίρι. Στη συνέχεια, ο Casey πήρε τον έλεγχο του μαχαιριού και μαχαίρωσε την Elyse αρκετές φορές. Οι εκθέσεις αυτοψίας έδειξαν ότι κανένας από αυτούς τους τραυματισμούς δεν θα ήταν άμεσα θανατηφόρος, οδηγώντας τους έτσι στο συμπέρασμα ότι θα ήταν ζωντανή και με φρικτό πόνο μετά την επίθεση. Περισσότερες λεπτομέρειες αποκάλυψαν ότι στα τελευταία της λεπτά, με τους τρεις δολοφόνους να την παρακολουθούν, η Elyse προσευχήθηκε στον Θεό για βοήθεια.
Ακόμη χειρότερα, υπήρχαν στοιχεία που υποδηλώνουν ότι τουλάχιστον ένας από τους δολοφόνους είχε επιτεθεί σεξουαλικά στην Elyse τις ώρες μετά το θάνατό της, αν και αυτό δεν αποδείχθηκε στο δικαστήριο. Καθώς αυτές οι λεπτομέρειες εισήλθαν στον δημόσιο τομέα, οι ισχυρισμοί άρχισαν να στροβιλίζονται. Η μητέρα της Fiorella, για παράδειγμα, ισχυρίστηκε στην αστυνομία ότι, σύμφωνα με όσα της είχε εκμυστηρευτεί ο γιος της, ο Delashmutt και ο Casey είχαν επιτεθεί σεξουαλικά στο σώμα της Elyse, ενώ φίλοι του Delashmutt ενημέρωσαν την αστυνομία ότι ήταν αυτός που είχε επιστρέψει στο σώμα μόνος του και πραγματοποίησε την πράξη της νεκροφιλίας.
Καθ' όλη τη διάρκεια του 1997, καθένας από τους κατηγορούμενους ομολόγησε την ενοχή του. Η Fiorella καταδικάστηκε σε 26 χρόνια ισόβια τον Μάρτιο του ίδιου έτους, ενώ έξι μήνες αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1997, ο Casey καταδικάστηκε σε 25 χρόνια ισόβια. Τον επόμενο μήνα, ο Delashmutt, αφού ομολόγησε παρόμοια ενοχή, έλαβε επίσης 26 χρόνια έως ισόβια για το ρόλο του στη δολοφονία.
Τον προηγούμενο χρόνο, τον Νοέμβριο του 1996, οι γονείς της Elyse κατέθεσαν μήνυση εναντίον του Slayer. Ισχυρίστηκαν ότι οι στίχοι του συγκροτήματος είχαν, τελικά, επηρεάσει και υποκινήσει τις ενέργειες των τριών αγοριών. Ισχυρίστηκαν ότι δύο από τα τραγούδια του συγκροτήματος, συγκεκριμένα - Postmortem και Dead Skin Mask - ενθάρρυναν το τρίο να «καταδιώκει, να βιάζει, να βασανίζει, να δολοφονεί και να διαπράττει πράξεις νεκροφιλίας». Θα χρειαστούν τέσσερα χρόνια για να φτάσει η υπόθεση σε δίκη μετά από αρκετές καθυστερήσεις.
Τελικά, η υπόθεση εναντίον του συγκροτήματος απορρίφθηκε, με τον δικαστή να προτείνει ότι δεν υπήρχε «καμία νομική θέση» για να βρεθεί το συγκρότημα ένοχο για τέτοιες κατηγορίες, προσθέτοντας ότι το κοινό «θα μπορούσε κάλλιστα να αρχίσει να ψάχνει μέσα από τη βιβλιοθήκη σε κάθε βιβλίο στο ράφι» για παρόμοιες κατηγορίες. Ασκήθηκε δεύτερη αγωγή, η οποία επίσης απορρίφθηκε για παρόμοιους λόγους. Τη στιγμή της γραφής, οι Casey, Fiorella και Delashmutt παραμένουν φυλακισμένοι.
Ίσως μία από τις πιο οδυνηρές περιπτώσεις περίεργων συνδέσεων μεταξύ θανάτων και heavy metal μουσικής συνέβη στο Δυτικό Μέμφις του Αρκάνσας, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, αν μη τι άλλο καθώς οδήγησε σε αυτό που θεωρείται ευρέως ως πλήρης δικαστική πλάνη. Οι εν λόγω δολοφονίες συνέβησαν τον Μάιο του 1993. Το βράδυ της 5ης Μαΐου εκείνου του έτους, ο Steve Branch, ο Michael Moore και ο Christopher Byers - και οι οκτώ ετών - αναφέρθηκαν ως αγνοούμενοι. Σύμφωνα με γείτονες κοντά στο σπίτι του Byers, τα τρία αγόρια εθεάθησαν γύρω στις 6:30 μ.μ. Η αστυνομία και μέλη της κοινότητας πραγματοποίησαν έρευνες στην περιοχή εκείνο το βράδυ, αλλά δεν βρέθηκε τίποτα σημαντικό. Το επόμενο πρωί, στις 8 π.μ., μια πιο διεξοδική έρευνα της περιοχής από τις μονάδες έρευνας και διάσωσης της κομητείας Crittenden ξεκίνησε στην περιοχή Robin Hood Hills. Ωστόσο, ήταν ένας ανήλικος αξιωματικός αποφυλάκισης, ο Steve Jones, που έκανε την ανακάλυψη.
Λίγο πριν τις 2 μ.μ. εκείνη την ημέρα, ο Jones εντόπισε ένα παπούτσι να επιπλέει στα νερά γύρω από τους λόφους του Ρομπέν των Δασών. Η έρευνα στα νερά είχε ως αποτέλεσμα την ανακάλυψη των τριών αγνοούμενων αγοριών. Ο καθένας βρέθηκε στις ίδιες ζοφερές συνθήκες, ο καθένας γυμνός με τους καρπούς δεμένους στους αστραγάλους πίσω από την πλάτη του με τα κορδόνια των παπουτσιών του. Τα ρούχα των αγοριών βρέθηκαν αργότερα σε μικρή απόσταση, μερικά από τα οποία είχαν τυλιχτεί σφιχτά γύρω από ραβδιά που είχαν σπρώξει στο έδαφος, φαινομενικά ως ένα είδος δείκτη. Μεταγενέστερες αυτοψίες έδειξαν ότι τα αγόρια είχαν πεθάνει από «πολλαπλά τραύματα» και πνιγμό.
Την επόμενη μέρα, στις 7 Μαΐου, ο 18χρονος Damien W. Echols ανακρίθηκε από την αστυνομία. Ο Echols ήταν σχετικά γνωστός στο περιβάλλον της μικρής πόλης του Δυτικού Μέμφις, κυρίως λόγω της προτίμησής του για τη heavy metal μουσική και τις ταινίες τρόμου, την προτίμησή του να φοράει κυρίως μαύρα και το προφανές ενδιαφέρον του για τη Wicca - έναν συνδυασμό παγανισμού και μαγείας. Ίσως ένας καλός δείκτης για το πόσοι στην κοινότητα της μικρής πόλης είδαν τον Echols ήταν τα λόγια που ο καθηγητής του γυμνασίου, Jim Ferguson, προσέφερε στους New York Times τη στιγμή της σύλληψής του ότι ήταν «σαν κάποιο μέλος της αίρεσης wacko».
Ήταν κατά τη διάρκεια της συνέντευξης του Echols που φαινομενικά ακούσια έδωσε στους ερευνητές περαιτέρω λόγους να πιστεύουν ότι ήταν πράγματι ο δολοφόνος, ή τουλάχιστον ότι θα μπορούσε να κατηγορηθεί ως τέτοιος, ακολουθώντας τις απαντήσεις του σε αυτό που ο ίδιος πίστευε ότι είχε συμβεί στα αγόρια και γιατί. Πρότεινε ότι ένα από τα αγόρια πιθανότατα ακρωτηριάστηκε περισσότερο από τα άλλα (ήταν – ο Byers είχε υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων του) και ότι οι δολοφονίες θα μπορούσαν να είχαν πραγματοποιηθεί «για να τρομάξουν κάποιον». Τη στιγμή που έκανε αυτή τη δήλωση, ο ακρωτηριασμός του Byers δεν είχε δημοσιοποιηθεί. Ήταν μια τυχερή εικασία από την πλευρά του Echols; Πιθανότατα, ναι. Για τους ερευνητές, ωστόσο, ο Echols ήταν ο νούμερο ένα ύποπτος.
Γρήγορα συνέλαβαν τον φίλο του, τον 16χρονο Jason Baldwin, και λίγο αργότερα, τον 17χρονο Jessie Misskelley Jr. Και ήταν η μαρτυρία του Misskelley όταν ανακρίθηκε που σφράγισε τη μοίρα των τριών νεαρών ανδρών, οδηγώντας στη σύλληψή τους και στην απαγγελία κατηγοριών για φόνο. Κρατήθηκε για πάνω από 12 ώρες χωρίς την παρουσία των γονιών του, κατά τη διάρκεια των οποίων παραιτήθηκε από το δικαίωμά του σε δικηγόρο. Τελικά ομολόγησε τους φόνους, οι οποίοι, όπως ισχυρίστηκε περαιτέρω, αφορούσαν επίσης τον Echols και τον Baldwin.
Από την πλευρά τους, τόσο ο Echols όσο και ο Baldwin δήλωσαν ότι δεν γνώριζαν σχεδόν καθόλου τον Misskelley - ο οποίος, όπως και ο Echols, είχε «εγκαταλείψει το γυμνάσιο» - με τον Echols να δηλώνει χρόνια αργότερα ότι αντί να είναι φίλος ήταν «στο περιθώριο της ζωής μου και της ζωής του Jason!» Ωστόσο, καθώς αναφέρθηκαν οι συλλήψεις και οι επακόλουθες υποθέσεις, η εφημερίδα Arkansas Times άρχισε να επισημαίνει την αλλόκοτη φύση της φαινομενικής ομολογίας, καθώς και δραματικές πραγματικές ασυνέπειες. Για παράδειγμα, αν και δεν υπήρχε καμία πρόταση για κάτι τέτοιο στην τοποθεσία που ανακτήθηκαν τα σώματα των αγοριών, ο Misskelley ισχυρίστηκε ότι το τρίο είχε εμπλακεί σε σατανικές τελετές που συχνά περιελάμβαναν όργια, τελετές μύησης και, φυσικά, δολοφονίες.
Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι ο Misskelley είχε I.Q. περίπου 70 ατόμων και φαινομενικά φοβόταν τους αστυνομικούς. Τελικά, προσέφερε την ομολογία από τη σκοπιά ενός μάρτυρα (για τις πράξεις του Echols και του Baldwin) και πρόσθεσε λεπτομέρειες όπως σατανικές τελετές, καθώς πίστευε, στο μυαλό του, ότι βοηθούσε την αστυνομία με αυτόν τον τρόπο. Ο Misskelley πήρε πίσω την ομολογία του, αλλά εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται ως αποδεικτικό στοιχείο στη δίκη εναντίον του. Τελικά, τον Φεβρουάριο του 1994, κρίθηκε ένοχος για μία κατηγορία δολοφονίας πρώτου βαθμού και δύο κατηγορίες για φόνο δεύτερου βαθμού και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη.
Τον επόμενο μήνα ξεκίνησε η δίκη των Echols και Baldwin. Ο καθένας κατηγορήθηκε επίσης για τις δολοφονίες των τριών αγοριών, δολοφονίες που διαπράχθηκαν, υποστηρίχθηκε, ως μέρος ενός σατανικού τελετουργικού που οδηγήθηκε από τα αγόρια που τους άρεσε η heavy metal μουσική. Και οι δύο κρίθηκαν ένοχοι και για τις τρεις κατηγορίες. Ο Μπάλντουιν καταδικάστηκε σε ισόβια χωρίς τη δυνατότητα αποφυλάκισης υπό όρους. Ο Echols, ωστόσο, καταδικάστηκε σε θάνατο με θανατηφόρα ένεση. Ευτυχώς, όπως θα δούμε, αυτή η θανατική ποινή δεν εκτελέστηκε.
Η υπόθεσή τους τράβηξε την προσοχή πολλών μελών του κοινού, συμπεριλαμβανομένων πολλών μουσικών ροκ και χέβι μέταλ, κυρίως λόγω των εξαιρετικά έμμεσων αποδεικτικών στοιχείων εναντίον τους, καθώς και της αρχικής ομολογίας του Misskelley που ήταν πέρα από κάθε υποψία. Καθώς οι εκστρατείες συνεχίζονταν, μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 2000, περαιτέρω στοιχεία και μαρτυρίες έκαναν την ήδη επισφαλή καταδίκη ακόμη πιο επισφαλή. Τελικά, μιάμιση δεκαετία μετά την καταδίκη τους για την υποτιθέμενη σατανική δολοφονία, επετράπη στους τρεις άνδρες να συνάψουν συμφωνίες για την απολογία του Alford.
Αυτές οι συμφωνίες, ουσιαστικά, επέτρεψαν στους τρεις άνδρες να διατηρήσουν την αθωότητά τους για τις κατηγορίες, αλλά επίσης αναγνώρισαν, τουλάχιστον επίσημα, ότι η εισαγγελία είχε αρκετά στοιχεία για να τους καταδικάσει. Τελικά, αυτή η συμφωνία, στα μάτια του δικαστηρίου, εξακολουθεί να είναι μια ομολογία ενοχής, και έτσι εξασφάλισε ότι οι αρχές δεν μπορούν να εναχθούν για παράνομη δίωξη ή καταδίκη. Ο Jason Baldwin, παρεμπιπτόντως, δήλωσε στο Associated Press ότι αυτές οι συμφωνίες «δεν ήταν δικαιοσύνη, όπως και να το δει κανείς», διευκρινίζοντας ότι δεν ήθελε να εισέλθει στη συμφωνία, αλλά το έκανε για να διασφαλίσει ότι ο φίλος του, Echols, θα ήταν ασφαλής από τους θανατοποινίτες.
Οι τρεις άνδρες αφέθηκαν ελεύθεροι με πολλούς πανηγυρισμούς από εκείνους που τους είχαν υποστηρίξει. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί, ωστόσο, ότι πολλοί άνθρωποι εξακολουθούσαν να είναι βέβαιοι για την ενοχή τους, καθώς και για το προφανές ενδιαφέρον τους να ασκούν σατανική θυσία. Υποθέτοντας ότι οι «Τρεις του Δυτικού Μέμφις» είναι αθώοι για τις δολοφονίες (και σχεδόν σίγουρα είναι), οι πραγματικοί δράστες παραμένουν ελεύθεροι.
Χωρίς αμφιβολία, μερικές από τις πιο βάναυσες συνδέσεις μεταξύ φρικτών θανάτων και heavy metal μουσικής συνέβησαν κατά τη διάρκεια του «δεύτερου κύματος» της νορβηγικής black metal σκηνής στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ενώ το αρχικό κύμα του black metal στη Νορβηγία ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1980, με αναφορές στον Σατανά και τον Σατανισμό στους αντίστοιχους στίχους τους περισσότερο για σοκ παρά για οτιδήποτε άλλο, το δεύτερο κύμα, το οποίο ξεκίνησε μαζί με τη νέα δεκαετία, ήταν πολύ πιο ακραίο, τόσο στο περιεχόμενο όσο και σε πολλές από τις συμπεριφορές των μεμονωμένων μουσικών, οι οποίες συχνά διαχέονταν στους οπαδούς τους.
Ένα από τα πιο δημοφιλή συγκροτήματα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, και σίγουρα ηγέτες της σκηνής, ήταν το black metal συγκρότημα, Mayhem. Και ήταν γύρω από το Mayhem που εκτυλίχθηκαν μερικά από τα πιο αμφιλεγόμενα γεγονότα.
Οι Mayhem σχηματίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αλλά δεν ήταν μέχρι το τέλος της δεκαετίας με την άφιξη ενός νέου τραγουδιστή, του Per Yngve Ohlin - πιο γνωστού στην black metal κοινότητα με το καλλιτεχνικό του όνομα, Dead. Και ήταν με την άφιξη των Dead που η ήδη τεράστια παρουσία των Mayhem στην black metal κοινότητα έγινε σχεδόν διαβόητη. Ο Dead φορούσε μπογιά πτώματος στη σκηνή για να δώσει την εντύπωση ότι ήταν νεκρός, ακόμη και, σε ορισμένες περιπτώσεις, θάβοντας τα ρούχα του τη σκηνή την ημέρα μιας παράστασης πριν τα ξεθάψει ξανά πριν από την παράσταση για να δώσει περαιτέρω την εντύπωση ότι είχε κυριολεκτικά αναδυθεί από το έδαφος.
Ωστόσο, παρά τους θεατρινισμούς, υπήρχε μια γνήσια σκοτεινή πλευρά στην ύπαρξη του Dead. Ήταν ένα εξαιρετικά εσωστρεφές άτομο και οι συμπαίκτες του γρήγορα παρατήρησαν ότι ήταν φαινομενικά επιρρεπής σε περιόδους κατάθλιψης, ακόμη και αυτοτραυματιζόμενος τακτικά στη σκηνή. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, το συγκρότημα είχε μετακομίσει σε ένα απομονωμένο σπίτι στο δάσος λίγο έξω από το Όσλο, όπου ζούσαν και έκαναν πρόβες. Εδώ τα πράγματα πήραν μια πραγματικά τραγική τροπή.
Στις 8 Απριλίου 1991, ο Dead ανακαλύφθηκε νεκρός σε ένα δωμάτιο του σπιτιού από τον συμπαίκτη του Oystein Aarseth - πιο γνωστό με το καλλιτεχνικό του όνομα, Euronymous. Εκτός από το κόψιμο των καρπών του, είχε επίσης κόψει το λαιμό του. Όταν αυτά τα τραύματα απέτυχαν να τον σκοτώσουν, ο Dead είχε πάρει ένα όπλο και αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι. Μόλις ανακάλυψε το πτώμα, ο Euronymous έσπευσε έξω από το σπίτι για να αγοράσει μια φωτογραφική μηχανή απόρριψης πριν επιστρέψει και φωτογραφίσει το σώμα. Αυτές οι ενέργειες, και οι επόμενες στους μήνες και τα χρόνια που ακολούθησαν, θα πυροδοτούσαν τη δική του βραδυφλεγή τραγωδία, στην οποία θα στραφούμε σύντομα.
Πολλοί άνθρωποι στη νορβηγική black metal σκηνή ήταν επικριτικοί για τον Euronymous, με αρκετούς να τον κατηγορούν ότι χρησιμοποίησε τον θάνατο του Dead για να προωθήσει την εικόνα του συγκροτήματός του ως το πιο ακραίο. Στην πραγματικότητα, κάποιοι μάλιστα πρότειναν ότι ο Euronymous είχε έμμεσα ενθαρρύνει τον Dead να αυτοκτονήσει. Όχι μόνο ο Euronymous είχε τη συνήθεια να ανταγωνίζεται τους Dead (αν και πρέπει να σημειωθεί ότι ο Dead αντιπαθούσε εξίσου τον Euronymous), αλλά κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι είχε αφήσει σκόπιμα τον Dead μόνο του στο σπίτι την ημέρα που αυτοκτόνησε με την ελπίδα ότι θα το έκανε (ήταν σαφές στο συγκρότημα ότι ο Dead ήταν σε αυξημένη καταθλιπτική κατάσταση). Παρεμπιπτόντως, μία από τις φωτογραφίες που τράβηξε ο Euronymous χρησιμοποιήθηκε ως εξώφυλλο για ένα bootleg live άλμπουμ του συγκροτήματος – Dawn of the Black Hearts – αρκετά χρόνια αργότερα.
Στα χρόνια που ακολούθησαν το θάνατο των Dead, ο Euronymous ήταν αναμφίβολα μία από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της νορβηγικής black metal σκηνής και ένα πρόσωπο σημαντικού ενδιαφέροντος για τις αρχές, οι οποίες είχαν αρχίσει να διεξάγουν ενεργή έρευνα στη σκηνή, ειδικά λόγω αρκετών περιπτώσεων εμπρησμού σε εκκλησίες. Ως εκ τούτου, για όσους ανθρώπους ακολούθησαν τον Euronymous και τις ιδέες του, υπήρχαν εξίσου πολλοί που θα βρίσκονταν σε σύγκρουση μαζί του. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους ήταν ο συνάδελφός του black metal μουσικός, Kristian Vikernes (ο οποίος ήταν επίσης γνωστός ως Varg Vikernes).
Ο Vikernes είχε ενταχθεί στους Mayhem το 1992 για να ηχογραφήσει τα μπάσα μέρη του πολυαναμενόμενου ντεμπούτου άλμπουμ του συγκροτήματος (αντικαθιστώντας τον Jorn Stubberud, ο οποίος είχε αποχωρήσει από το συγκρότημα λόγω των ενεργειών των Euronymous μετά το θάνατο του Dead). Ωστόσο, για διάφορους λόγους, καθώς προχωρούσε το 1993, το ζευγάρι ήταν όλο και περισσότερο σε αντίθεση μεταξύ τους. Το βράδυ της 10ης Αυγούστου 1993, αυτές οι διαφωνίες κορυφώθηκαν.
Ο Vikernes, μαζί με έναν άλλο άνδρα, τον Snorre Ruch, οδήγησαν από το Μπέργκεν στο διαμέρισμα του Euronymous στο Όσλο. Αν και οι λεπτομέρειες είναι αντικρουόμενες, ακολούθησε αντιπαράθεση και ο Euronymous μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου. Από την πλευρά του, ο Vikernes δήλωσε ότι είχε πάει στο Όσλο για να διακόψει τους δεσμούς του με τον Euronymous, αλλά του είχε επιτεθεί αναγκάζοντάς τον να ενεργήσει σε αυτοάμυνα. Δήλωσε ότι υποψιαζόταν ότι ο Eronymous είχε σχεδιάσει να τον καταστήσει ανίκανο πριν τον βασανίσει και τον σκοτώσει. Όποια και αν ήταν η αλήθεια των γεγονότων εκείνης της νύχτας, ο Vikernes συνελήφθη γρήγορα και καταδικάστηκε σε 21 χρόνια φυλάκισης.
Τελικά, αυτά τα γεγονότα οδήγησαν τελικά στη διάλυση της νορβηγικής black metal σκηνής, τουλάχιστον με τη μορφή που υπήρχε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η σκηνή, όμως, είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες στην ιστορία της μουσικής για πολλούς και διάφορους λόγους, και έχουν γίνει πολλά ντοκιμαντέρ και έχουν γραφτεί βιβλία γι 'αυτήν.
Όπως μπορούμε να δούμε, λοιπόν, υπήρξαν πολλαπλές συνδέσεις μεταξύ των φαινομενικών δυνάμεων του σκότους και της ροκ και μέταλ μουσικής. Και ενώ αυτά είναι συχνά άστοχα, μερικά, όπως τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν γύρω από τη νορβηγική black metal σκηνή είναι πολύ αληθινά – και μοιραία. Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε, όμως, γιατί η heavy metal μουσική και οι δυνάμεις του κακού ταιριάζουν τόσο καλά;
Αν πάρουμε το συγκρότημα που, αναμφισβήτητα, άναψε το χαρτί αφής αυτού που θα αναφερόταν ως heavy metal, Black Sabbath. Αρχικά ονομαζόταν Earth, το συγκρότημα είχε αρχικά έναν πιο up-tempo blues ήχο. Ωστόσο, μια συγκεκριμένη μέρα, ο τραγουδιστής Ozzy Osbourne παρατήρησε ανθρώπους να περιμένουν στην ουρά έξω από έναν κινηματογράφο για να δουν την ταινία Black Sabbath. Αμέσως σκέφτηκε πόσο «περίεργο» ήταν ότι «οι άνθρωποι θα πλήρωναν καλά χρήματα για να φοβηθούν!» Η μπάντα άλλαξε το όνομά της και αμέσως υιοθέτησε έναν πολύ πιο σκοτεινό, βαρύτερο ήχο – έναν ήχο που ταίριαζε περισσότερο σε ταινία τρόμου. Από εκείνη την ημέρα, λοιπόν, φαίνεται ότι υπήρχε μια αυτόματη σύνδεση μεταξύ των δυνάμεων του σκότους και της heavy metal μουσικής.
Μέχρι τη στιγμή που η δεκαετία του εβδομήντα είχε περάσει τη σκυτάλη του χρόνου στη δεκαετία του 1980, και με μεγάλα τμήματα της αμερικανικής κοινωνίας να βρίσκονται στα χέρια ενός «σατανικού πανικού», αυτή η σύνδεση ξαφνικά θεωρήθηκε πολύ πραγματική. Και θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε πόσες μπάντες αυτής της εποχής ήταν περισσότερο από ευτυχείς να αγκαλιάσουν τις συνδέσεις με τον Διάβολο και τις δυνάμεις του σκότους για τις αντίστοιχες εικόνες τους. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τη σκηνή στη Νορβηγία στις αρχές έως τα μέσα της δεκαετίας του 1990, με πολλούς από το black metal να φλερτάρουν ενεργά με τον σατανισμό, ή ίσως ακριβέστερα, με οτιδήποτε αντιχριστιανικό. Μόνο μετά τους θανάτους που εξερευνήσαμε νωρίτερα, η σκηνή άρχισε να αποστασιοποιείται από την ενεργό συμμετοχή και να ευθυγραμμίζεται με την ψυχαγωγία.
Θα μπορούσε, όμως, να υπάρχει κάποια αλήθεια στην ιδέα ότι ο ίδιος ο "The Devil" - όποιος κι αν είναι και αν υπάρχει - προσπαθεί να διαδώσει την επιρροή του μέσω της μουσικής, ειδικά της heavy metal μουσικής; Η κοινή λογική μας λέει ότι τέτοιοι ισχυρισμοί είναι στην καλύτερη περίπτωση εφικτοί. Εξάλλου, θα έπρεπε να εξετάσουμε πολλαπλά είδη κινηματογράφου, λογοτεχνίας και τέχνης μέσα από ένα παρόμοιο πρίσμα. Με αυτά τα λόγια, ωστόσο, απλά ποτέ δεν ξέρεις, σωστά;
https://mysteriousuniverse.org/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου