Μια κοινωνία που οδηγεί τα μέλη της σε απεγνωσμένες λύσεις είναι μια μη βιώσιμη κοινωνία, μια κοινωνία που πρέπει να αντικατασταθεί.
- Kathy Acker, Η Ευρυδίκη στον Κάτω Κόσμο
Ο φιλελευθερισμός μπορεί να γίνει κατανοητός μόνο με όρους άρνησης. Δεν είναι μια εποικοδομητική δύναμη, αλλά μια εξέγερση ενάντια στην έννοια της εξουσίας. Ο ακρογωνιαίος λίθος της, η πολυδιαφημισμένη ιδέα της «ελευθερίας» (ή «ελεύθερος-χαζός» για τους μυημένους), είναι εγγενώς αρνητική, αντιπροσωπεύοντας την ελευθερία από τους περιορισμούς και όχι μια θετική επιβεβαίωση για κάτι ωφέλιμο. Αυτή η έννοια της ελευθερίας δεν είναι παρά ένα μονοπάτι προς την αποσύνθεση του κοινωνικού οργανισμού. Στα πιο προχωρημένα στάδιά του, ο φιλελευθερισμός γεννά μια μορφή καρκίνου, όπου όχι μόνο αμφισβητείται η εξουσία του κράτους, αλλά ακόμη και οι θεμελιώδεις δομές της κοινωνίας και της οικογένειας υπονομεύονται. Κατά συνέπεια, σύμφωνα με τον Francis Parker Yockey, το διαζύγιο εξισώνεται με το γάμο και η ιεραρχική σχέση μεταξύ γονέων και παιδιών διαλύεται.
Για να εκτιμήσουμε πλήρως το βάθος αυτής της παρακμής, πρέπει να αναλογιστούμε τον Μεσαίωνα. Αυτή ήταν μια εποχή που ο ενθουσιασμός της νεολαίας εκδηλώθηκε όχι μόνο στα κοινωνικά έθιμα αλλά και άνθισε στις τέχνες, την ποίηση, τη φιλοσοφία και τη θρησκεία. Ο πολιτισμός του Μεσαίωνα ιδρύθηκε με πυλώνες συλλογικού πνεύματος και υψηλότερου σκοπού, μια έντονη αντίθεση με τον ατομικιστικό κατακερματισμό που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο φιλελευθερισμό. Ο Μεσαίωνας ήταν μια εποχή που κάθε πτυχή της ζωής ήταν εμποτισμένη με την αίσθηση ότι ανήκουμε σε κάτι μεγαλύτερο – τον Θεό και μια κοινότητα αιώνιων ψυχών – μια αρχή που ενοποίησε και καθοδήγησε όλες τις ανθρώπινες προσπάθειες.
Ο φιλελευθερισμός, στο μυωπικό του όραμα, βλέπει λανθασμένα την ανθρωπότητα ως θεμελιωδώς αρμονική και καλή, οδηγώντας στο συμπέρασμα ότι τα άτομα πρέπει να αφεθούν στην τύχη τους. Κατά συνέπεια, διάφορες πτυχές της ανθρώπινης δραστηριότητας γίνονται εγωκεντρικές και αποσυνδεδεμένες, λειτουργώντας ανεξάρτητα εφόσον δεν διαταράσσουν ή υπερβαίνουν τις χαλαρές και ελάχιστες κατευθυντήριες γραμμές που θέτει η κοινωνία. Αυτή η προοπτική αναιρεί την αναγκαιότητα μιας οντότητας που δεσμεύει τα άτομα σε ένα υπερ-προσωπικό, συνεκτικό σύνολο που δίνει νόημα και κατεύθυνση στις ατομικές υπάρξεις.
Έτσι, η τέχνη γίνεται μια νησίδα από μόνη της, μεταμορφωμένη σε μια επιδίωξη που υπάρχει αποκλειστικά για χάρη της, αποκομμένη από ευρύτερους κοινωνικούς σκοπούς. Κάθε σφαίρα σκέψης και δράσης, από τη θρησκεία και την επιστήμη μέχρι τη φιλοσοφία και την εκπαίδευση, λειτουργεί μεμονωμένα, αποκομμένη από οποιαδήποτε κυρίαρχη εξουσία ή ενοποιητική αρχή. Η θρησκεία περιορίζεται σε απλή τελετουργία, απογυμνωμένη από τη δύναμή της να μεταφέρει μεταφυσικές αλήθειες, ενώ η λογοτεχνία και η τεχνολογία υπάρχουν σε αυτόνομους τομείς, καθοδηγούμενοι από αυτοαναφορικούς στόχους. Το κράτος, υποβαθμισμένο σε υπηρεσιακό ρόλο, ιδιαίτερα στα οικονομικά και το δίκαιο, διασφαλίζει αυτές τις ανόμοιες δραστηριότητες μέσω διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας και πνευματικών δικαιωμάτων, ενώ παραμελεί την ουσιαστική οργανική εξουσία.
Αυτός ο κατακερματισμός φέρνει στο νου την κριτική του William Burroughs στη σύγχρονη κοινωνία, όπου ο κατακερματισμός των εμπειριών και των επιδιώξεων οδηγεί σε απώλεια ουσιαστικών συνδέσεων και συλλογικής συνοχής. Ο Μπάροουζ παρατήρησε ότι η σύγχρονη κοινωνία, όπως και η τέχνη της, έχει γίνει ένα μωσαϊκό απομονωμένων θραυσμάτων, το καθένα αποσυνδεδεμένο από την ευρύτερη ανθρώπινη εμπειρία. Αυτός ο ψεκασμός μπορεί να φανεί και στο έργο της Kathy Acker. Ο Acker διερεύνησε την εξαφάνιση της γραμμικής αφήγησης και της συνεκτικής ταυτότητας, η οποία μπορεί να ερμηνευτεί ως εξάρθρωση και απώλεια νοήματος σε ένα κατακερματισμένο πολιτιστικό τοπίο και συμβολίζει επίσης την ευρύτερη κατάρρευση της οργανικής εξουσίας που κάποτε παρείχε συνοχή και κατεύθυνση στην κοινωνία.
Οι άνθρωποι, πάνω απ 'όλα, φοβούνται τη δύναμη της νοημοσύνης. Οδηγούμενοι από αυτόν τον φόβο, αγωνίζονται να συγκεντρώσουν και να περιορίσουν τη γνώση μέσα σε άκαμπτα πλαίσια των λεγόμενων «γεγονότων». Μέσα στον τρόμο τους, απογυμνώνουν τη νοημοσύνη από τη δυνατότητά της να αμφισβητήσει και να υπερβεί το status quo, φυλακίζοντάς την σε ένα κεντρικό αποθετήριο αποδεκτών «αληθειών». Αυτός ο φόβος της νοημοσύνης υπογραμμίζει περαιτέρω τους περιορισμούς μιας φιλελεύθερης κοσμοθεωρίας που αποτυγχάνει να αναγνωρίσει την ανάγκη για έναν κεντρικό σκοπό που μπορεί να καθοδηγήσει τα άτομα και τις κοινωνίες πέρα από την απλή τήρηση των καθιερωμένων κανόνων.
Ο φιλελεύθερος πασιφισμός, όπως και η παροιμιώδης στρουθοκάμηλος που θάβει το κεφάλι της στην άμμο, αποφεύγει να αντιμετωπίσει την πιεστική πραγματικότητα της προστασίας των αθώων από τα αρπακτικά. Προσκολλάται στην αφελή και μη ρεαλιστική πεποίθηση ότι οι λύκοι θα αποκηρύξουν με κάποιο τρόπο την αρπακτική τους φύση και θα αγκαλιάσουν την ειρηνική συνύπαρξη. Αυτή η αυταπάτη αντανακλά μια κατηγορηματική παρανόηση της θεμελιώδους φύσης της εξουσίας και της εξουσίας και μια άρνηση αναγνώρισης της αναγκαιότητας υπεράσπισης των ευάλωτων έναντι εκείνων που θα τους εκμεταλλεύονταν.
Η φιλελεύθερη πολυπολιτισμικότητα μπορεί να θεωρηθεί ως έκφραση του δυτικού ιδεώδους που προβάλλεται στην παγκόσμια σκηνή. Αυτή η ιδεολογία, παρά την πρόθεσή της να προωθήσει την «ένταξη και την ανοχή», ενσαρκώνει έναν λεπτό αλλά διάχυτο εθνοκεντρισμό, ακόμη και ρατσισμό. Σηματοδοτεί μια σιωπηρή, και μερικές φορές ρητή, πεποίθηση στην ανωτερότητα και την καθολικότητα των «δυτικών αξιών», συχνά αγνοώντας τις πλούσιες πολυπλοκότητες και τις ποικίλες πραγματικότητες άλλων πολιτισμών. Αυτή η προβολή όχι μόνο αποτυγχάνει να εκτιμήσει τα μοναδικά ιστορικά και πολιτιστικά πλαίσια που διαμορφώνουν διαφορετικές κοινωνίες, αλλά τείνει επίσης να επιβάλει μια ομογενοποιητική αφήγηση που παραβλέπει τις ιδιαιτερότητες και την εγγενή αξία των μη δυτικών παραδόσεων.
Η έννοια ενός μοναδικού, κυρίαρχου πολιτιστικού πλαισίου ικανού να συμπεριλάβει όλες τις ανθρώπινες εμπειρίες είναι εμβληματική μιας βαθιά ριζωμένης ύβρεως, η οποία μπορεί ακούσια να διαιωνίσει την πολιτιστική ηγεμονία και να μειώσει την αυθεντικότητα της παγκόσμιας πολιτιστικής πολυμορφίας. Προσπαθώντας να καθολικοποιήσει έννοιες όπως ο ατομικισμός, η εκκοσμίκευση και ο ορθολογισμός – που συχνά θεωρούνται χαρακτηριστικά γνωρίσματα της δυτικής σκέψης – αυτή η ιδεολογία κινδυνεύει να περιθωριοποιήσει άλλες κοσμοθεωρίες και να υπονομεύσει την πλουραλιστική κατασκευή του παγκόσμιου πολιτισμού. Αυτή η προσέγγιση, όπως και οι αποικιακές συμπεριφορές του παρελθόντος, προτείνει μια μορφή πολιτιστικού ιμπεριαλισμού που προϋποθέτει την προσαρμοστικότητα όλων των πολιτισμών σε ένα δυτικό παράδειγμα, παραμελώντας έτσι τα χαρακτηριστικά που βρίσκονται μέσα σε κάθε μοναδική πολιτιστική κληρονομιά. Στην ουσία, η υπόθεση ότι τα δυτικά ιδεώδη έχουν μια ανώτερη αξίωση για καθολικότητα αγνοεί τη σημασία της ακόμα έγκυρης έννοιας του πολιτιστικού σχετικισμού του Franz Boas.
Οι αριστεροί φιλελεύθεροι, εδραιωμένοι στο δόγμα τους, παραμένουν τυφλοί στις δυσμενείς συνέπειες της μαζικής μετανάστευσης. Δεν είναι σε θέση να δουν το δάσος αντί για τα δέντρα, αποτυγχάνοντας να αναγνωρίσουν τα ευρύτερα πρότυπα κοινωνικού διχασμού. Η μοναδική εστίασή τους σε μια στενή έννοια της «ηθικής» τους τυφλώνει στην πολύπλευρη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης και τους οδηγεί να παραβλέψουν τα διδάγματα της ιστορίας. Με τη σχεδόν θρησκευτική πίστη τους στην ευπλαστότητα και την ικανότητα εκπαίδευσης των ανθρώπων, προσπαθούν να αναδιαμορφώσουν τις κοινωνικές νόρμες μέσω της γλωσσικής και πολιτιστικής μηχανικής. Αυτή η άστοχη πίστη στην απεριόριστη δυνατότητα της ανθρώπινης μεταμόρφωσης όχι μόνο αποσπάται από την ιστορική σοφία, αλλά θυμίζει και την αρχαία ελληνική προειδοποίηση: αυτούς που οι θεοί θέλουν να καταστρέψουν, πρώτα τους τρελαίνουν. Έτσι, ο δρόμος που χάραξε ο φιλελευθερισμός δεν είναι αυτός της προόδου αλλά της παρακμής, οδηγώντας αναπόφευκτα στην κατάρρευση του πολιτιστικού και κοινωνικού περιβλήματος που κάποτε κρατούσε ενωμένο τον δυτικό πολιτισμό.
Constantin von Hoffmeister, συγγραφέας του βιβλίου Esoteric Trumpism
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου