Η ΕΕ, μια τεχνοκρατική δυστοπία χωρίς λαό και χωρίς ιστορία

 Luigi Tedeschi - 

Η Ευρώπη δεν βρίσκεται σε κρίση, αλλά είναι η κρίση

Σχετικά με εμάς; Τι είναι η Ευρώπη; Αυτά είναι ερωτήματα που επαναπροτάθηκαν εμμονικά από διάφορους εκφραστές του πολιτισμού, τα οποία υποδηλώνουν την απουσία μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας, που έχει διακηρυχθεί εδώ και καιρό, αλλά ποτέ δεν ορίζεται πραγματικά, επειδή είναι ξένη στη συνείδηση ​​των λαών.

Σύμφωνα με τον Lucio Caracciolo, «η Ευρώπη δεν βρίσκεται σε κρίση, αλλά είναι η κρίση». Η ΕΕ είναι στην πραγματικότητα η αυτοκτονία της Ευρώπης. Μια αυτοκτονία που έχει ανακοινωθεί εδώ και καιρό, με την εξαφάνιση της Ευρώπης από το παγκόσμιο γεωπολιτικό πλαίσιο. Το «ποιοι είμαστε;» είναι ένα εντελώς ρητορικό ερώτημα, που προορίζεται να μείνει αναπάντητο. Η Ευρώπη είναι μια ομάδα λαών ξεριζωμένων από τις ιστορικές και πολιτισμικές τους ταυτότητες, των οποίων τα κράτη υποβαθμίζονται σε Alpha που αυτοανακηρύσσονται Ευρωπαίοι, ως υπολειμματικός ορισμός που αποκαλύπτει τον αφανισμό των ριζών τους. Ο ευρωπαϊκός είναι μια εικονική ιδεολογική υπόσταση, σχεδιασμένη για να καλύψει τον ουσιαστικό μηδενισμό που διαπερνά την ευρωπαϊκή κοινωνία.

Το «Ποιοι είμαστε;» προέρχεται από το «ποιος είμαι;»: η κρίση της ατομικής ταυτότητας αντανακλάται στην εποχική κρίση ενός δυτικού πολιτισμού που βρίσκεται κοντά στη διάλυσή του. Δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, καθώς αυτός ο μηδενισμός της ταυτότητας, που εντάσσεται στο πλαίσιο του νεοφιλελεύθερου κοινωνικού ατομισμού, είναι μια υπαρξιακή διάσταση ριζωμένη στις συνειδήσεις γενεών Ευρωπαίων, που έζησαν στη μεταϊστορική εποχή στην οποία η Ευρώπη βρίσκεται σε χειμερία νάρκη από το 1945, αλλά τώρα στα πρόθυρα της εξάντλησης.

«Τι είναι η Ευρώπη;» Είναι ανώφελο και απατηλό να θυμόμαστε τις αρχαίες αυτοκρατορίες, τον κλασικό πολιτισμό, τις χριστιανικές ρίζες, που αποτελούν μια ιστορική κληρονομιά της οποίας οι αξίες είναι σήμερα ξένες στη συνείδηση ​​των ευρωπαϊκών λαών. Ο Lucio Caracciolo αναφέρει στο editorial με τίτλο «Χαθήκαμε», που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 8/2025 του 'Limes': 'Οι Αμερικανοί είναι οι μόνοι στον κόσμο που δεν τραγούδησε ο Gaber. Ποιος ξέρει τι θα έλεγε για τον Τραμπ. Σε εμάς τους παλιούς Ευρωπαίους μπορεί να φαίνεται τρελός»... «Τι θα γινόταν όμως αν ήμασταν (επίσης) τρελοί; έχουμε κάποιο λόγο να αναρωτηθούμε. Ειδικά ένα. Συνεχίζουμε να μεθάμε με την Ευρώπη χωρίς να ξεκαθαρίσουμε ακόμα τι συζητάμε. Μιλώντας γι' αυτό , πείσαμε τους εαυτούς μας ότι η Ευρώπη υπάρχει πραγματικά και είμαστε οι νόμιμοι συνιδιοκτήτες της. Ζηλεύει ο υπόλοιπος κόσμος. Ούτε καν ο Θεός δεν είχε δημιουργήσει την Ευρώπη για να τη λυτρώσει. Η δύναμη του ευρωπαϊκού στίχου, ανάμεσα στον Καρλομάγνο και τον Μπετόβεν».

Στην πραγματικότητα, αυτή η γεννήθηκε σύμφωνα με τις αμερικανικές στρατηγικές ανάγκες, ως δυτικό προπύργιο σε αντίθεση με την ΕΣΣΔ στον Ψυχρό Πόλεμο. Ο σημερινός φιλοαμερικανισμός των ευρωπαϊκών ελίτ είναι σαφής απόδειξη αυτού.

Ο μύθος μιας ενωμένης Ευρώπης γεννήθηκε με το τέλος του ευρωκεντρικού κόσμου των αποικιακών αυτοκρατοριών. Και κάθε σχέδιο ευρωπαϊκής κυριαρχίας έχει σχεδιαστεί με σκοπό να κάνει τις πεσμένες ευρωπαϊκές δυνάμεις (Γαλλία και Γερμανία), οι οποίες, με την κυριαρχία τους στη Γηραιά Ήπειρο, σκόπευαν να κάνουν, έστω και σε μικρότερη κλίμακα, το καθεστώς τους ως αυτοκρατορικής δύναμης. Αλλά τόσο η Γαλλία όσο και η Γερμανία μπόρεσαν να διεκδικήσουν την πρωτοκαθεδρία τους στην Ευρώπη, μέλη της Ατλαντικής Συμμαχίας, ως μικρές δυνάμεις που περιλαμβάνονται στη Δύση, στο βαθμό που ο ρόλος τους ήταν συμβατός με τις αμερικανικές στρατηγικές για την αντιμετώπιση της ΕΣΣΔ.

Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η ΕΕ, αφού η εξωτερική πολιτική είχε αποκεντρωθεί στις ΗΠΑ, ως υπερεθνικό όργανο ενσωματωμένο στο ΝΑΤΟ, δομήθηκε γύρω από μια τεχνοκρατική τάξη που επικαλύπτονταν με τα κράτη, περιορίζοντας προοδευτικά την κυριαρχία τους, εις βάρος της δημοκρατίας και της βούλησης του λαού. Η ΕΕ έχει διαμορφωθεί ως τεχνοκρατία νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, ένας θεσμός επιφορτισμένος με την οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης, χωρίς πολιτική κυριαρχία αλλά πλήρως ευθυγραμμισμένος με τις οικονομικές και στρατηγικές οδηγίες των ΗΠΑ: μια ηπειρωτική οντότητα ενσωματωμένη στην ατλαντική γεωπολιτική.

Η κρίση της ΕΕ συμπίπτει με την παρακμή της αμερικανικής υπερδύναμης. Η άνοδος του Τραμπ οφείλεται στην εξασθενημένη πίστη του λαού στην αμερικανική ιδιαιτερότητα. Η ανακοινωθείσα αποδέσμευση των ΗΠΑ από την Ευρώπη, ωστόσο, έχει προκαλέσει πανικό στις ευρωπαϊκές ελίτ, καθώς, με την απώλεια του εξωτερικού περιορισμού της Αμερικής, το καθεστώς τους ως άρχουσας τάξης δεν θα ισχύει πλέον. Η ΕΕ δεν είναι μια αυτόνομη γεωπολιτική οντότητα και ως εκ τούτου απαιτεί αμερικανική εξωτερική καθοδήγηση.

Αυτή η Ρωσοφοβική ΕΕ, σίγουρη για την ζωτική ανάγκη των ΗΠΑ να διατηρήσουν την αυτοκρατορία τους, επιδιώκει να επιβιώσει ως στρατηγικό αποτρεπτικό μέσο για το ΝΑΤΟ, ικανό να αποτρέψει μια πιθανή ρωσική εισβολή. Θέλει να διατηρήσει την αμερικανική παρουσία στην Ευρώπη, πιστεύοντας αδέξια ότι η διπολικότητα του Ψυχρού Πολέμου είναι αδύνατο να αναβιώσει.

Η Δύση, με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της και τις αξίες της, όπως η ελευθερία, τα ατομικά δικαιώματα και η πρόοδος, βρίσκεται σε διαδικασία διάλυσης. Η Δύση έχει αντιληφθεί τον εαυτό της ως την ενσάρκωση των προοδευτικών μύθων του φιλελεύθερου οικουμενισμού. Η απεριόριστη πρόοδος δεν αντιπροσωπεύει την αναπόφευκτη πορεία της ιστορίας, αλλά μάλλον συνίσταται στη μεταφορά στην εμμένεια της ιστορίας μιας μυθικο-ιδεολογικής αντίληψης που επιβλήθηκε στον κόσμο πρώτα από τον ευρωπαϊκό αποικισμό και στη συνέχεια από τον αμερικανικό παγκοσμιοποίηση.

Η δυτική πρωτοκαθεδρία διαλύεται παράλληλα με την παγκοσμιοποίηση, η οποία δεν αντιπροσωπεύει το τέλος της ιστορίας, αλλά μόνο μιας ιστορίας: αυτής της αμερικανικής υπεροχής. Στην παγκόσμια γεωπολιτική, η ιστορία έχει ξαναρχίσει την πορεία της, με την αναβίωση των πολιτισμικών και θρησκευτικών ταυτοτήτων του πολυπολικού και πολυπολιτισμικού πλουραλισμού των Πολιτισμικών Κρατών. Μια αναβίωση των προ-μοντέρνων πολιτισμών, οι οποίοι επανεπιβεβαιώνονται στο βαθμό που αποδεικνύονται συμβατοί με την ιστορική και πολιτική πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου.

Πώς μπορεί μια Ευρώπη που έχει χάσει την επίγνωση του εαυτού της και την ιστορική της μνήμη να επιβιώσει από την κατάρρευση της Δύσης; Η μηδενιστική μετατόπιση που βιώνει η Δύση συνοψίζεται από τον Massimo Cacciari στο άρθρο « Έτσι ξεχνά η Δύση την Ιστορία», που δημοσιεύτηκε στην La Stampa στις 22 Σεπτεμβρίου 2025: « Το σύγχρονο άτομο εσωτερικεύει την διοίκηση ενός ανώνυμου, παγκόσμιου συστήματος, που κυβερνάται από μια χούφτα οικονομικών και χρηματοπιστωτικών ολιγαρχιών. Το κράτος αναθέτει κάθε οικονομική απόφαση σε αυτό το σύστημα και σταδιακά του εμπιστεύεται ζωτικές δημόσιες λειτουργίες, μέχρι να γίνει ένας απλός υπεργολάβος υπηρεσιών, με καθήκοντα επιτήρησης και ελέγχου στην καλύτερη περίπτωση. Έτσι καταλήγει το κράτος πρόνοιας στη Δύση. Και έτσι καταλήγει ο homo politicus. Αυτό συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, ένας μετασχηματισμός ακόμη πιο ριζοσπαστικός από την κρίση όλων των δικαιωμάτων που παρατηρείται από πολέμους και σφαγές. Και έναν μετασχηματισμό που καμία συνθήκη ειρήνης δεν μπορεί να διορθώσει. Αλλά ο πολίτης της Δύσης που έχει ξεχάσει την ιστορία του δεν φοβάται ούτε τρομοκρατείται από μια τέτοια μοίρα».

 Ο οικονομικός επανεξοπλισμός της Ευρώπης

 Η ΕΕ ξορκίζει τις αποτυχίες της με τον πόλεμο. Η ευρωπαϊκή ρωσοφοβία χρειάζεται επομένως έναν «απόλυτο εχθρό» που εντοπίζεται στον Πούτιν. Η alpha δημιουργήθηκε με στόχο να δικαιολογήσει την πολιτική του ευρωπαϊκού επανεξοπλισμού.

Ο Τραμπ έχει επιβάλει στα μέλη του ΝΑΤΟ αύξηση των στρατιωτικών δαπανών έως και 5%. Η τιμή είναι 6.800 δισεκατομμυρίων (1.500 ετησίως). Για επενδύσεις σε εξοπλισμούς, έχει ενεργοποιηθεί η ρήτρα διασφάλισης. δηλαδή, θα πραγματοποιηθεί κατά την παρέκκλιση από το Σύμφωνο Σταθερότητας. Αυτή η παρέκκλιση (έως 1,5% της ΑΕΠ) δεν εγκρίθηκε για κοινωνικές δαπάνες, αλλά μόνο για εξοπλισμό.

Η ReArm Europe προβλέπει επενδύσεις 800 δισεκατομμυρίων, εκ των οποίων μόνο τα 150 θα εκταμιευθούν με δάνεια εγγυημένα από την ΕΕ. Τα υπόλοιπα650 θα πρέπει να χρηματοδοτηθούν από μεμονωμένα κράτη, μέσω της αύξησης του δημόσιου χρέους. Ως εκ τούτου, εκείνες οι χώρες όπως η Γερμανία και οι δορυφόροι της που μπορούν να επωφεληθούν από μεγάλα δημοσιονομικά περιθώρια που θα ευνοηθούν, κάνοντας διακρίσεις στο βάρος της Ιταλίας και της Γαλλίας, των οποίων το χρέος για εξοπλισμό που πρέπει να πραγματοποιηθεί. βάρος των δαπανών για βασικές υπηρεσίες, οι οποίες θα υποστούν δραστική συρρίκνωση, με περαιτέρω εξαθλίωση του πληθυσμού και συμπίεση της εγχώριας ζήτησης, με αρνητικές επιπτώσεις στην ΑΕΠ.

Η αύξηση του χρέους για εξοπλισμούς θα πυροδοτήσει έντονο ανταγωνισμό επιτοκίων μεταξύ των χωρών της ΕΕ. Η Γερμανία, η οποία είναι σε θέση να πουλήσει τα ομόλογά της με χαμηλότερα επιτόκια, θα ωθήσει άλλες χώρες να χρεώνουν υψηλότερα επιτόκια για τη χρηματοδότηση του χρέους τους. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι, δεδομένης της ευρωπαϊκής ανάπτυξης, η οποία είναι ήδη πολύ περιορισμένη και έχει πληγεί περαιτέρω από τους δασμούς εξαγωγών του Τραμπ, τα κράτη θα πρέπει να παρέχουν δημόσια χρηματοδότηση για να υποστηρίξουν τα δικά τους συστήματα παραγωγής, αυξάνοντας περαιτέρω το χρέος.

Τέτοιες σημαντικές αυξήσεις στο δημόσιο χρέος θα καταστήσουν τις πληρωμές τόκων εξαιρετικά επαχθείς, σε σημείο που να απειλούν την πιθανότητα το χρέος να καταστεί μη βιώσιμο. Για να αποφύγουν την αθέτηση πληρωμών, οι κυβερνήσεις θα αναγκαστούν επομένως να καταφύγουν σε ξένη χρηματοδότηση, κυρίως από τους αμερικανικούς «Τρεις Μεγάλους», οι οποίοι θα επεκτείνουν την ήδη σημαντική παρουσία τους στο δημόσιο χρέος και θα αναλάβουν έναν δεσμευτικό πολιτικό ρόλο που θα διαβρώσει την ίδια την κυριαρχία των ευρωπαϊκών κρατών.     

Το ReArm Europe ορίζει επίσης ότι τουλάχιστον το 65% των αγορών όπλων πρέπει να παράγεται στην Ευρώπη ή σε χώρες με τις οποίες η ΕΕ έχει εταιρική σχέση. Ωστόσο, η εξάρτηση της Ευρώπης από την αμερικανική τεχνολογία είναι γνωστή. Ως εκ τούτου, οι ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να εισάγουν αμερικανικά όπλα. Επιπλέον, ένα μεγάλο μέρος των ευρωπαϊκών εταιρειών όπλων ελέγχεται από αμερικανικούς χρηματοοικονομικούς ομίλους (π.χ., Rheinmetall). Η προοπτική του ευρωπαϊκού επανεξοπλισμού προκαλεί επίσης μια κερδοσκοπική φούσκα στις χρηματοπιστωτικές αγορές, προς όφελος των Τριών Μεγάλων. Το αμερικανικό κεφάλαιο, φεύγοντας από την τεχνολογία και εξαντλώντας τις φούσκες πράσινης ενέργειας, ρέει στην Ευρώπη, με μαζικές επενδύσεις σε μετοχές που συνδέονται με τον ευρωπαϊκό επανεξοπλισμό. Πώς μπορούμε να μην δούμε ότι η ευρωπαϊκή πολιτική επανεξοπλισμού εμπνεύστηκε από τα μεγάλα ονόματα του αμερικανικού χρηματοοικονομικού χώρου;

Ο επανεξοπλισμός θα οδηγήσει επίσης σε μια τεράστια βιομηχανική μετατροπή των παρακμάζοντων ευρωπαϊκών τομέων μεταποίησης (π.χ. της αυτοκινητοβιομηχανίας) στην παραγωγή όπλων. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο, ωστόσο, ότι η βιομηχανία όπλων θα είναι σε θέση να οδηγήσει την προγραμματισμένη οικονομική ανάκαμψη της ΕΕ. Ο Fabrizio Maronta υποστηρίζει σχετικά σε άρθρο με τίτλο "Το γυμνό όπλο", που δημοσιεύτηκε στο προαναφερθέν τεύχος του " Λάιμ" : " Ωστόσο, μόνο ένα μικρό μέρος της παραγωγικής ικανότητας αυτών των τομέων μπορεί να μετατραπεί άμεσα σε πολεμικές επιχειρήσεις: περίπου 6,5% - για συνολική αξία μόλις 180 δισεκατομμυρίων ευρώ - σύμφωνα με εκτιμήσεις για τη Γερμανία, την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Πολωνία, την Ολλανδία και τη Σουηδία,
τις κύριες χώρες παραγωγής της ΕΕ. Τουλάχιστον το ένα τρίτο αυτού του αριθμού (60 δισεκατομμύρια ευρώ) θα αποδιδόταν σε μηχανοκίνητα οχήματα και τουλάχιστον το ήμισυ αυτού (30 δισεκατομμύρια ευρώ) θα πήγαινε μόνο στη Γερμανία, δεδομένου του μεγέθους του αυτοκινητοβιομηχανικού της τομέα." Η παραγωγή όπλων απαιτεί τη χρήση προηγμένων τεχνολογιών και εξειδικευμένου προσωπικού που δεν είναι συμβατά με την πολιτική βιομηχανία.

Οι προοπτικές αναζωογόνησης της ευρωπαϊκής οικονομίας είναι εξαιρετικά περιορισμένες, δεδομένου ότι ο πολλαπλασιαστής εσόδων από τις δημόσιες επενδύσεις σε εξοπλισμούς είναι εξαιρετικά χαμηλός και σίγουρα δεν είναι συγκρίσιμος με αυτόν άλλων τομέων της μεταποίησης (όπως η αυτοκινητοβιομηχανία), οι οποίοι θα πληγούν από αυτή τη βιομηχανική ανασυγκρότηση. Τα ίδια τα οφέλη για την απασχόληση θα είναι πολύ περιορισμένα και σίγουρα δεν θα αντισταθμίσουν την αποχώρηση χιλιάδων εργαζομένων από τους διαλυμένους βιομηχανικούς τομείς. Δεδομένου του επιδεινούμενου λόγου χρέους προς ΑΕΠ, είναι προβλέψιμο ότι ο επανεξοπλισμός δεν θα συμβάλει στην ανάπτυξη της ευρωπαϊκής οικονομίας. Η βιομηχανία εξοπλισμών είναι επίσης εξαιρετικά ενεργοβόρα και η ανάπτυξή της θα μπορούσε να προκαλέσει, με περαιτέρω αύξηση του ενεργειακού κόστους, νέα κύματα πληθωρισμού.

Τα ευρωπαϊκά έργα επανεξοπλισμού αποδεικνύονται επομένως δύσκολο να εφαρμοστούν. Ωστόσο, η ΕΕ, εκτός από το ότι καθημερινά κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στα μέσα ενημέρωσης με ψευδείς ειδήσεις σχετικά με την επικείμενη ρωσική απειλή, υποστηρίζει την ψευδή αφήγηση ότι η Ρωσία βρίσκεται σε βαθιά κρίση λόγω του παρατεταμένου πολέμου στην Ουκρανία, ο οποίος, με μεγαλύτερη και διαρκή δυτική υποστήριξη, θα μπορούσε να ηττηθεί. Πράγματι, η ΕΕ είναι εχθρική προς οποιεσδήποτε πιθανές ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις: ο πόλεμος είναι απαραίτητος για να τροφοδοτήσει το κύμα κερδοσκοπίας που πυροδοτείται από την αμερικανική χρηματοδότηση με τη φούσκα του επανεξοπλισμού, στην οποία εμπλέκονται τα ίδια τα μέλη της ελίτ της ΕΕ.

 Η ΕΕ δεν θα επιβιώσει από την κατάρρευση της Δύσης

 Η εποχή της παγκοσμιοποίησης φτάνει στο τέλος της, και μαζί της, η αμερικανική πρωτοκαθεδρία. Η διαδικασία της οικονομικής παγκοσμιοποίησης που ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, μέσω ακούσιων συνεπειών, δημιούργησε τον πολυπολικό κόσμο. Πράγματι, η παγκοσμιοποίηση έχει διαδραματίσει σημαντικό ιστορικό ρόλο στην ανάδυση του πολυπολικού κόσμου. Η απελευθέρωση του εμπορίου και η αλληλεξάρτηση των παγκόσμιων οικονομιών έχουν συμβάλει σημαντικά στον εκσυγχρονισμό και την οικονομική και πολιτική χειραφέτηση της Κίνας και των χωρών BRICS, και έχουν διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στις βαθιές μεταμορφώσεις της παγκόσμιας γεωπολιτικής, οι οποίες βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, κάποτε αρχιτέκτονες της παγκοσμιοποίησης, έχουν πλέον γίνει θύμα της λόγω της μετεγκατάστασης της βιομηχανικής τους παραγωγής.

Η κρίση της Δύσης αφορά την ίδια τη δομή του νεοφιλελεύθερου συστήματος. Ένα σύστημα που, επεκτεινόμενο σε παγκόσμιο επίπεδο, θα έπρεπε να είχε οδηγήσει στην αμερικανοποίηση ενός κόσμου χειραφετημένου από την πρόοδο και υποκείμενου τόσο στην πολιτική όσο και στην οικονομική διακυβέρνηση των ΗΠΑ.

Το αποτυχημένο αποτέλεσμα της δυτικοποίησης του κόσμου είναι πλέον εμφανές. Μόνο το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε χώρες που ταυτίζονται με τις «δυτικές αξίες». Το 1989, το μερίδιο των ΗΠΑ στο παγκόσμιο ΑΕΠ ήταν 22,2%, ενώ μέχρι το 2024 ήταν 14,9%. Εν τω μεταξύ, το μερίδιο της Κίνας αυξήθηκε από 3,6% σε 19,5% την ίδια περίοδο. Με τις παγκόσμιες εξαγωγές των ΗΠΑ να μειώνονται από 11,7% σε 8,5%, η Κίνα αυξάνεται από 1,7% σε 14,6%.

Ένα ελιτιστικό μοντέλο ανάπτυξης βρίσκεται σε κρίση ή έχει προκαλέσει όλο και πιο έντονες ανισότητες, την εξαφάνιση της τάξης της μέσης, το τέλος της κοινωνικής πρόνοιας και μια ανεμοστρόβιλη αύξηση της φτώχειας. Παράγοντες που έχουν δημιουργήσει βαθιά κοινωνικά ρήγματα στη δυτική κοινωνία που έχουν γίνει πλέον ασυμβίβαστα. Η έλευση της χρηματοπιστωτικής οικονομίας οδήγησε σε συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια μικρών ολιγαρχιών, χωρίς να εξετάσει κανένα μηχανισμό αναδιανομής εισοδήματος προς τις υποτελείς τάξεις. Στην πραγματικότητα, η χρηματοπιστωτική οικονομία αποστραγγίζει πόρους από την πραγματική για να τροφοδοτήσει την κερδοσκοπία στις αγορές, δεν παράγει εκτεταμένο εισόδημα, αλλά αντίθετα προκαλεί εκροή πλούτου από κάτω προς τα πάνω.

Η ευρωπαϊκή οικονομία είναι ενσωματωμένη στην αμερικανική χρηματοπιστωτική οικονομία και, ως εκ τούτου, εισάγει επίσης τις κρίσεις της. Η ευρωπαϊκή συνθηκή στην επιβολή των δασμών του Τραμπ οφείλεται στην ανάγκη των Ευρωπαίων να στηρίξουν το δολάριο και να επενδύσουν στις αμερικανικές χρηματοπιστωτικές αγορές, δεδομένου ότι περίπου 300 δισεκατομμύρια ευρωπαϊκές αποταμιεύσεις εισέρχονται στις ΗΠΑ. χρόνο. Η Ευρώπη έχει γίνει έτσι εξαρτημένη από τον αμερικανικό χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες μαστίζονται από την κρίση του δολαρίου ως αποθεματικού νομίσματος, η οποία επιδεινώνεται από τη συνεχιζόμενη διαδικασία αποδολαριοποίησης, ένα σημαντικό εμπορικό έλλειμμα και την ασταμάτητη αύξηση του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους. Ως εκ τούτου, απαιτούνται προγραμματισμένες ευρωπαϊκές επενδύσεις ύψους 750 δισεκατομμυρίων ευρώ για αγορές ενέργειας και 600 δισεκατομμυρίων ευρώ για τη στήριξη τόσο του δολαρίου όσο και της αμερικανικής επαναβιομηχάνισης. Η Αμερική του Τραμπ, ωστόσο, απολαμβάνει μικρής αξιοπιστίας και δεν προσφέρει εγγυήσεις σταθερότητας, λόγω του ξεσπάσματος εσωτερικής σύγκρουσης εντός του αμερικανικού καπιταλισμού μεταξύ του νεοσυντηρητικού χρηματοπιστωτικού συστήματος των Τριών Μεγάλων και της βιομηχανίας hedge fund και κρυπτονομισμάτων του Τραμπ. Η Αμερική διαβρώνεται από ολοένα και πιο έντονες εσωτερικές συγκρούσεις.

Τα ευρωπαϊκά χρηματοοικονομικά συμπληρώνουν τα αμερικανικά χρηματοοικονομικά και μια πιθανή κατάρρευση της αμερικανικής αγοράς θα επηρέαζε άμεσα και την Ευρώπη. Ως εκ τούτου, η ΕΕ θα πρέπει να αναδιαρθρωθεί, με τις μεταρρυθμίσεις που ζητά εδώ και καιρό ο Ντάγκι.

Πρώτα και κύρια, η άρχουσα τάξη της Ευρώπης πρέπει να προστατευτεί από τις απειλές της λαϊκής διαμαρτυρίας. Αποτελεσματικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί έχουν ήδη εφαρμοστεί από την ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της ποινικοποίησης των μέσων ενημέρωσης και της σύλληψης ηγετών της αντιπολίτευσης σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες. Επιπλέον, ο κανόνας της ομοφωνίας για τις εκλογές της ΕΕ θα πρέπει να καταργηθεί και να αντικατασταθεί από την ψηφοφορία με ειδική πλειοψηφία. Μια τέτοια μεταρρύθμιση θα υπονόμευε την κυριαρχία των κρατών και των δημοκρατικών θεσμών. Πράγματι, με προκαθορισμένους συνασπισμούς πλειοψηφίας που έχουν συσταθεί από τη Γερμανία και τους δορυφόρους της, οι οδηγίες μιας γερμανοποιημένης Ευρώπης θα επιβάλλονταν στα κράτη ανεξάρτητα από το αν τα νομοθετικά τους όργανα τις υιοθέτησαν.

Ο Ντράγκι προτείνει επίσης τη δημιουργία μιας ενιαίας ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής αγοράς. Αυτό θα καταβρόχθιζε τις αποταμιεύσεις των πολιτών και τελικά θα οδηγούσε στην κατάρρευση του δημόσιου χρέους, κάτι που θα απαιτούσε από τις χώρες να χρεώνουν μη βιώσιμα υψηλά επιτόκια για να ανταγωνιστούν μια ολοκληρωμένη ευρωπαϊκή κεφαλαιαγορά. Η ιδέα ενός κοινού ευρωπαϊκού χρέους, ωστόσο, φαίνεται ανέφικτη λόγω της έντονης αντίθεσης της Γερμανίας.

Ο Ντράγκι ζητά επίσης συγκεντρωτισμό του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος για να διασφαλιστεί η σταθερότητα, η σταθερότητα και η αύξηση της κεφαλαιοποίησής του. Η δημιουργία ευρωπαϊκών τραπεζικών γιγάντων συμβαίνει μέσω της σταδιακής εκποίησης συμμετοχών του δημόσιου τομέα και της ταυτόχρονης ενίσχυσης της παρουσίας αμερικανικών επενδυτικών κεφαλαίων στις νέες εταιρικές δομές. Η εξαγορά του τραπεζικού συστήματος από αμερικανικούς χρηματοπιστωτικούς ομίλους επιταχύνεται.

Τέλος, θα ήταν απαραίτητο να αναδιαρθρωθεί η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και νομοθεσία, η οποία, λόγω της υπερβολικής κανονιστικότητας και του κατακερματισμού της, τιμωρεί τις επενδύσεις. Ο Ντράγκι δήλωσε σχετικά: «Μια πρόσφατη μελέτη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έδειξε πώς η υπερβολική ρύθμιση, και ιδιαίτερα ο κατακερματισμός της, έχει συμβάλει στη δημιουργία εσωτερικών εμποδίων στην ενιαία αγορά, ισοδύναμων με δασμούς 45% στα μεταποιημένα προϊόντα και δασμούς 110% στις υπηρεσίες». Με το πρόσχημα της άρσης των εσωτερικών εμποδίων, ο στόχος είναι στην πραγματικότητα να εισαχθεί η αχαλίνωτη απορρύθμιση στην ευρωπαϊκή οικονομία, με βιομηχανικές μετεγκαταστάσεις, επιθετικό φορολογικό ντάμπινγκ για την προσέλκυση κεφαλαίων, την αποδόμηση της κοινωνικής πρόνοιας, την πλήρη ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης, της υγειονομικής περίθαλψης και της εκπαίδευσης, και ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία στον τομέα των ακινήτων που εγγυάται υψηλές οικονομικές αποδόσεις.

Η ευρωπαϊκή ελίτ οραματίζεται έναν υπερφιλελεύθερο μετασχηματισμό της ΕΕ, με ολοκληρωτική διακυβέρνηση. Αυτό προβλέπει την πλήρη χρηματιστικοποίηση της ευρωπαϊκής οικονομίας, την ιδιωτικοποίηση των κρατών και μια ακραία επισφαλή κατάσταση της ζωής των πολιτών, των οποίων η μοίρα θα αφεθεί στις δυνάμεις της αγοράς.

Παρά την επιβολή δασμών από τον Τραμπ, η ευρωπαϊκή οικονομία θα παραμείνει εξαρτημένη από τις εξαγωγές προς τις ΗΠΑ, δεδομένης της αδυναμίας της εγχώριας ζήτησης, η οποία έχει αποδεκατιστεί εδώ και δεκαετίες από τις πολιτικές λιτότητας. Πρέπει να σημειωθεί ότι η επιθετική αμερικανική πολιτική είχε πάντα ως στόχο την αποσταθεροποίηση της Ευρώπης. Μια αποβιομηχανοποιημένη ΕΕ, καθοδηγούμενη από τη μετεγκατάσταση μεγάλων τμημάτων των βιομηχανιών της στις ΗΠΑ και κυριαρχούμενη από εξαιρετικά ασταθείς αμερικανικές χρηματοπιστωτικές αγορές, θα μπορούσε να καταρρεύσει. Αυτή η προοπτική περιγράφεται εύστοχα από τον Alessandro Volpi στο βιβλίο του «Ο Πόλεμος των Χρηματοοικονομικών», Laterza 2025: « Εάν η Ευρώπη μετατραπεί σε μια ολοένα και πιο συγκρουσιακή ομάδα κρατών που αναγνωρίζουν την αμερικανική αυτοκρατορία ως την κύρια πηγή οικονομικής επιβίωσης, θα ανοίξει μια περαιτέρω, νέα φάση νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οποία αυτή τη φορά θα χαρακτηρίζεται εξ ολοκλήρου από την αποδοχή του μοντέλου «αστέρια και ρίγες» που θα επιβάλει την πλήρη διάλυση των κρατών πρόνοιας και την επιβεβαίωση ενός περαιτέρω, γιγαντιαίου κύματος ιδιωτικοποιήσεων που θα εμπιστευτούν μεγάλα κεφάλαια, στα οποία ο Τραμπ θα προσθέσει τα δικά του οικονομικά».

Η ΕΕ ταυτίζεται με την οικονομική δύναμη των ευρωπαϊκών κυρίαρχων τάξεων. Η συνεχιζόμενη κατάσταση κρίσης θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια ταξική πάλη, μια ανοιχτή σύγκρουση μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών και των κυρίαρχων ελίτ. Αλλά οι υποτελείς τάξεις των ευρωπαϊκών λαών δεν έχουν πολιτικό πεδίο αναφοράς. Στην Ευρώπη δεν υπάρχει αυτόνομη πολιτική διαλεκτική, αφού η αντίθεση μεταξύ των ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων είναι σύμφωνη με την εσωτερική αμερικανική διαλεκτική. Η αντιπαράθεση μεταξύ δεξιάς και αριστεράς αντικατοπτρίζει δουλικά την αντίθεση μεταξύ των αμερικανικών πολιτικών στρατοπέδων, μεταξύ των συντηρητικών του Τραμπ και των φιλελεύθερων Δημοκρατών.

Η άρχουσα τάξη της ΕΕ θέλει να επιβιώσει από τον εαυτό της και τις αποτυχίες της, διατηρώντας την προνομιακή της θέση, ξεπουλώντας την Ευρώπη στα χρήματα των Τριών Μεγάλων. Αλλά είναι αδύνατο η ΕΕ, αυτή η τεχνοκρατική δυστοπία χωρίς Alpha κατάρρευση του νεοφιλελεύθερου συστήματος, το οποίο ως επίκεντρο της αμερικανικής υπερδύναμης, με την οποία οι μοίρες της είναι άρρηκτα συνδεδεμένες.

https://www-ariannaeditrice-it

 **Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων