Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: ΚΑΘΑΡΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ, ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ

 

Pantelis Savvidis

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: ΚΑΘΑΡΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ, ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ

Ενα παρασιτικό σύστημα που λυμαίνεται την χώρα και την κοινωνία έχει επικαθήσει επι της διαχείρησης του κράτους και οδηγεί και τον τόπο και την κοινωνία στην καταστροφή.

Παρόλο που η Ελλάδα είναι μέλος της ΕΕ αρκετά περισσότερα χρόνια απο άλλους λαούς που πέρασαν την κρατική και κοινωνική κατάρρευση το 1990, βρίσκεται σήμερα πίσω απο αυτούς. Κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Κανένα απο τα υπάρχοντα κόμματα δεν θέλει και, ίσως δεν μπορεί, να καθαρίσει την Κόπρο του Αυγεία.

Η διαφθορά είναι το κυρίαρχο στοιχείο σ αυτήν την παθογένεια αλλά κανείς απο όσους έχουν αναλάβει τα ηνία της χώρας δεν θέλησε και δεν θέλει να την πατάξει.

Η κοινωνία ζει καθημερινά τα παράγωγα αυτής της τραγωδίας αλλά δεν έχει που να στραφεί.

Η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, διέψευσαν τις ελπίδες της. Και οι πολίτες έφθασαν σήμερα να αμφισβητούν όχι, απλώς, την κυβέρνηση αλλά το κομματικό σύστημα. Ψάχνουν και δεν βρίσκουν διέξοδο.

Δεν πιστεύουν σε κανένα κόμμα. Και σε όποιο έδωσαν, ακόμη και τελευταία, εμπιστοσύνη, τους διέψευσε.

Πιστεύουν, όμως, στην δημοκρατία όπως καταγράφεται στον κοινωνικό και ιστορικό τους γενετικό κώδικα. Ο τόπος αυτός και ο λαός που βίωσε εδώ τις εμπειρίες του έχουν βαθιά συναίσθηση του τι είναι δημοκρατία. Το νεοελληνικό κράτος που προέκυψε απο την μεγαλειώδη Επανάσταση, πριν 200 χρόνια, καθοδηγούμενο απο απολυταρχικές ηγεσίες και νοοτροπίες και υποδουλωμένο στους προστάτες του εγκατέλειψε τις παραδοσιακές δομές του. Αυτές που ήταν δικές του και θα μπορούσε να προσαρμόσει στα νέα δεδομένα που έφερε η Δύση.

Η κυρίαρχη ιδεολογία του αμφισβητούσε την ιστορική του συνέχεια.

Η χώρα, σήμερα, είναι υποδουλωμένη και οικονομικά και πολιτικά. Και η κοινωνία της είναι, επιπλέον υποδουλωμένη σε ομάδες συμφερόντων, οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών απο τις οποίες δεν βρίσκει διέξοδο. Δεν βρίσκει οξυγόνο γα να ανασάνει.

Η κοινωνία σήμερα στους δρόμους απαιτεί να αποδοθεί δικαιοσύνη στο κρατικό έγκλημα των Τεμπών αλλά αναζητά και μια δημοκρατική διέξοδο.

Δημοκρατία δεν είναι να κυβερνά την χώρα μια οικτρή πολιτική και κοινωνική μειοψηφία, χωρίς κανέναν προσανατολισμό, λυμαινόμενη το κράτος και την κοινωνία. Και να συναινούν σ αυτήν την κωμωδία όλα τα κόμματα.

Η κοινωνία αμφισβητεί τα κόμματα που διεκδικούν την υποστήριξή της αλλά, κυρίως, αμφισβητεί το σάπιο κομματικό σύστημα.

Η εναλλακτική αυτής της αμφισβήτησης δεν είναι ολιγαρχικά ή απολυταρχικά συστήματα. Είναι μια άλλη μορφή δημοκρατίας που αν κάπου μπορεί να αναζητηθεί είναι στην ελληνική ιστρορία.

Αλλά η αναζήτηση αυτή θέλει μια τολμηρή και ρηξικέλευθη πρωτοπορία.

Μια κοινωνία ενεργή που θα διεκδικεί μέχρι να επέλθει η πλήρης κάθαρση.

Είναι σήμερα η αρχή μιας τέτοιας δυναμικής;

Η ριζική κάθαρση και η μετακομματική δημοκρατία είναι, πλέον, το ζητούμενο.

Το κομματικό φαινόμενο επικράτησε διότι αυτές τις δυνατότητες έδιναν οι τεχνολογίες της εποχής του.

Σήμερα οι δυνατότητες είναι απείρως περισσότερες. Η αμεσότητα της δημοκρατίας χωρίς την διαβρωτική παρέμβαση του κομματανθρώπου και των μηχανισμών που υπηρετεί είναι το ζητούμενο της νέας γενιάς που ελπίζουμε να καταφέρει και να ρίξει στον καιάδα της ιστορίας τα αποσαθρωτκά φαινόμενα της πολιτικής ιστορίας του τόπου.

Η κοινωνία είναι έτοιμη. Την ώθηση χρειαζόταν και το κάλεσμα. Βρέθηκε μια γυναίκα που ξεπερνώντας τον πόνο της, ή αν θέλετε κινούμενη απο τον πόνο της, διεκδίκησε την απόδοση δικαιοσύνης και την διερεύνηση του θανάτου της κόρης της και των άλλων τραγικών επιβατών της αμαξοστοιχίας.

Μια γυναίκα άγνωστη ως χθες συγκίνησε με την επιμονή και την καθαρότητά της την ελληνική κοινωνία η οποία, σήμερα, διαδηλώνει στους δρόμους.

Είθε αυτή η πάνδημη διαμαρτυρία να οδηγήσει στην κάθαρση. Και στην αρχή μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής συγκρότησης.

Στην τραγωδία της σημερινής Ελλάδας, το αδύνατο, είναι απολύτως ρεαλιστικό για την επιβίωσή της.

Είμαστε ρεαλιστές. Ζητούμε το αδύνατο.