Δεν έχει σημασία να είσαι καλύτερος από τους αντιπάλους σου αν είσαι λίγος για τη χώρα σου

 

Tίποτα δεν μένει σταθερό χωρίς ρίζες

Του Μανώλη Κοττάκη

Κεντρικό σημείο της πολιτικής στρατηγικής της Ν.Δ. στον δρόμο προς τις προσεχείς εκλογές είναι η σταθερότητα. Η οποία συνδυάζεται με την έλλειψη εναλλακτικής. «Δεν έχει σημασία να είσαι καλύτερος από τους αντιπάλους σου αν είσαι λίγος για τη χώρα σου» θα ήταν μια πρόχειρη απάντηση, αλλά θεωρώ ότι το πολιτικό πρόβλημα της χώρας είναι πολύ πιο σύνθετο από αυτό. Είναι και ιδεολογικό και πολιτικό και φιλοσοφικό και θεσμικό.

Η σταθερότητα στον παλαιό κόσμο περνούσε μέσα από τη δεδηλωμένη και τις αυτοδυναμίες. Στον νέο κόσμο, όμως, η δεδηλωμένη εξελίσσεται, τολμώ να πω, σε αμαρτία. Εξαρτάται από συμφέροντα, ξένες επιρροές, παρεμβάσεις. Δεν είναι η δεδηλωμένη πλέον το μοναδικό προαπαιτούμενο της σταθερότητας. Σταθερότητα σημαίνει να είσαι σταθερός στις απόψεις σου για τη χώρα. Σταθερότητα σημαίνει να έχεις ρίζες στην κοινωνία που να βασίζονται σε αξίες και όχι σε ανίερες συναλλαγές. Σταθερότητα σημαίνει να έχεις πειθώ και να μη φοβάσαι την πολυκομματική δημοκρατία. Τα έχει αυτά η κεντροδεξιά παράταξη;

Εις ό,τι αφορά το πρώτο, με εξαίρεση τις σχέσεις της με τον ξένο παράγοντα και με τη διαπλοκή, η κυβερνητική παράταξη όχι απλώς δεν μένει σταθερή στις απόψεις της για την πατρίδα μας καθ’ όλη τη διάρκεια της προηγούμενης εξαετίας, αλλά αναιρείται διαρκώς.

Αμέσως μετά τις εκλογές του 2023, η Ν.Δ. ψήφισε νόμο που επέτρεψε τη νομιμοποίηση 50.000 παράνομων μεταναστών με μόνη προϋπόθεση να αποδείκνυαν την επταετή τους παραμονή στη χώρα μας. Αυτή τη διάταξη καταργεί αυτές τις μέρες το Κοινοβούλιο με το νομοσχέδιο Πλεύρη! Η Ν.Δ. καταργεί τη Ν.Δ.! Τον Νοέμβριο του 2019, ο πρωθυπουργός τάχθηκε με ομιλία του στη Βουλή υπέρ μιας πολυπολιτισμικής Ελλάδος «με μπόλιασμα μεταναστών». Προχθές, ο κύριος πρωθυπουργός πανηγύριζε κατά την τελετή παράδοσης των σκαφών του Λιμενικού ότι πλέον με την κατάργηση του ασύλου οι ροές περιορίστηκαν. Επί έξι ολόκληρα χρόνια, όσο ήταν στην εξουσία η κυβέρνηση των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, η Ν.Δ. ενταφίασε το σχέδιο εξόρυξης υδρογονανθράκων και ανέστειλε την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Έδιωξε από το υπουργείο Υποδομών τον διευθύνοντα σύμβουλο της Chevron το 2023 και διακήρυξε σε επίπεδο Μητσοτάκη από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ ότι το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο είναι «ξεπερασμένα καύσιμα που χάνουν την αξία τους». Μόλις εξελέγησαν οι Ρεπουμπλικάνοι με το δόγμα Τραμπ «γεωτρήσεις παντού», αμέσως κυβίστηση. Τώρα… αγαπάμε εξορύξεις και τρέχουμε στο Τέξας για συμφωνίες! Και το κορυφαίο: όσο ήταν ο Μπάιντεν πρόεδρος των ΗΠΑ, τα φύλα ήταν 122. Μόλις εξελέγη ο Τραμπ, ο κύριος Μητσοτάκης πήγε στο Γαλλικό Ινστιτούτο και εξομολογήθηκε στον Μπρικνέρ ότι έκανε λάθος και τα φύλα είναι τελικά… 2! Η άποψή του, δηλαδή, για θεμελιώδη ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης εξαρτάται από το ποιος κάθεται στο Οβάλ Γραφείο ! Με Μπάιντεν 122, με Τραμπ 2.

Πνευματική αποδόμηση

Κατά συνέπεια, όσον αφορά τις απόψεις -ενδεικτικό το ανθολόγιο-, ο κύριος πρωθυπουργός είναι σταθερός στην αστάθειά του. Είναι η σταθερότητα του έρμαιου. «Χωρίς ανέμους ανεμίζεται, τη μια αριστερά, την άλλη δεξιά. Ποτέ δεν πάει σωστά», που λέει και το τραγούδι του Μάνου και της Καγιαλόγλου «Ο κόσμος σου να είμαι εγώ». Σταθερότητα σημαίνει επίσης να έχεις ρίζες στην κοινωνία. Η κεντροδεξιά παράταξη ήταν η μόνη που επέζησε των Μνημονίων, γιατί είχε πράγματι ρίζες στην κοινωνία τις οποίες όφειλε στις αξίες της. Πίστευε στην πατρίδα, στη θρησκεία και την οικογένεια. Ποιος μας έφερε μέχρι τα Καγιέν και τις Πόρσε, λέτε; Οι μειονότητες; Αυτή η στέρεα παραδοσιακή δομή μάς έφερε.

Αλλά η κυβερνητική παράταξη δεν πίστεψε ποτέ σε αυτά. Την πατρίδα και τη σημαία τις διέσυρε πλειστάκις. Επέτρεψε να βαφτεί το εθνικό σύμβολο ροζ. Τη θρησκεία την προσέβαλε με κάθε τρόπο – κορυφαία η υπόθεση της Εθνικής Πινακοθήκης. Στόχος της είναι η πνευματική αποδόμηση της Ορθοδοξίας. Την οικογένεια και τον παραδοσιακό γάμο προσπάθησε να τα πλήξει με το ομόφυλο σχήμα. Ενώ προηγουμένως επέτρεψε την υποβάθμιση των μυστηρίων της βάπτισης με την ονοματοδοσία και του αποχαιρετισμού με την καύση.

Η παλαιά, σταθερή, με αξίες νεοδημοκρατική πλειοψηφία αντικαταστάθηκε από ένα ετερόκλητο κοινωνικό σώμα, δυνάμενο να ρευστοποιηθεί ανά πάσα στιγμή. Δίπλα στους παραδοσιακούς νεοδημοκράτες στοιχήθηκαν οι οργανωμένες μειοψηφίες των ΛΟΑΤΚΙ, των μεταναστών, των καιροσκόπων του εκσυγχρονιστικού Κέντρου, των μαφιόζων του ΟΠΕΚΕΠΕ και άλλοι πρωταγωνιστές της νέας πυραμίδας.

Παλιά, στις τάξεις της παράταξης συνωθούνταν μόνο ρομαντικοί νομιμόφρονες και ρομαντικοί εθνικόφρονες. Έντιμοι δεξιοί, κεντρώοι και κατά περιόδους αριστεροί πατριώτες. Τώρα, σε κάθε νομό «κρατούν» τη σφραγίδα του κόμματος λαμόγια και κακοποιά στοιχεία εγκληματικών οργανώσεων με βάση πορίσματα της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας και της Ελληνικής Αστυνομίας. Τι χωρίζει τους εθνικόφρονες -να μη φοβόμαστε τις λέξεις- από τους κοσμοπολίτες; Υπάρχουν κάποιοι που νιώθουν κάτι για αυτόν τον τόπο και κάποιοι που δεν νιώθουν τίποτε. Οι κοσμοπολίτες αγαπούν όλα τα έθνη του κόσμου, εκτός από το δικό τους.

Θεσμικό το πρόβλημα

Ερώτημα: τι σταθερό υπάρχει σε αυτή την πλειοψηφία; Ακόμα και αν καταφέρει να επιζήσει στις επόμενες εκλογές, αυτό θα είναι το κύκνειο άσμα της παράταξης. Γιατί είναι πλειοψηφία αντικρουόμενων συμφερόντων, όχι πλειοψηφία με ρίζες και αξίες.

Τέλος, το πρόβλημα είναι και θεσμικό. Εισηγούνται διάφοροι εκλογολόγοι ότι πρέπει να καταργηθεί το πλαφόν του 3% ως όριο εισόδου στη Βουλή και να νομοθετηθεί το 5%, ώστε να προκύψει πεντακομματική από οκτακομματική Βουλή. Με το επιχείρημα ότι «θα γλιτώσουμε από τα ξυλόλια και τους καλικάντζαρους».

Δεν είναι μόνο δική τους άποψη αυτή. Η φωνή τους είναι ηχώ παράκεντρων. Το 3% ισχύει από το 1990, όταν το νομοθέτησε ο Σωτήρης Κούβελας, και δεν καταργήθηκε ούτε την ασταθή περίοδο των Μνημονίων. Ο πολυκομματισμός δεν είναι δημιούργημα του 3%, αλλά προϊόν περιοδικών συστημικών κρίσεων. Και αν ήταν φυσιολογικό να γίνει κομμάτια και θρύψαλα το πολιτικό σύστημα στη θυελλώδη μνημονιακή περίοδο της μεγάλης ύφεσης, μπορεί να εξηγήσει κανείς γιατί έγινε κομμάτια και στην ήρεμη μεταμνημονιακή περίοδο της ανάπτυξης και της επενδυτικής βαθμίδας; Η απάντηση είναι απλή: γιατί τα κόμματα, και ειδικά η Ν.Δ., έχασαν την πυξίδα τους και τον προσανατολισμό τους. Η αυτοδυναμία του 2023 ταυτίστηκε με τα σκάνδαλα του ΟΠΕΚΕΠΕ, των Τεμπών και των υποκλοπών. Η αυτοδυναμία ταυτίστηκε με την απληστία των καρτέλ και την ακρίβεια. Η Ν.Δ. θέλησε αυτά τα χρόνια να εκπροσωπεί τον άθεο, αλλά όχι τον ορθόδοξο. Τον διαπλεκόμενο που έχει τα λεφτά «έξω», αλλά όχι τον εργάτη, τον ελεύθερο επαγγελματία, τον αγρότη και τον μικρομεσαίο. Τον ηδονοθήρα, αλλά όχι τον οικογενειάρχη. Τίποτε σταθερό δεν υπάρχει και σε αυτό – χυλός.

Το γεγονός ότι ο κύριος Μητσοτάκης στρίβει απότομα το τιμόνι προς τα δεξιά στην τελική ευθεία των εκλογών και νομοθετεί την κατάργηση της παρένθετης μητρότητας, εξαγγέλλει γενναία μέτρα για το Δημογραφικό, κάνει μεγάλους σταυρούς μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, σκληραίνει στα εθνικά (υποτίθεται) και στο Μεταναστευτικό, αυτό δεν τον κάνει δεξιό που μπορεί να αναστήσει τις ρίζες του ξεραμένου δέντρου του. Τον κάνει καιροσκόπο οπορτουνιστή. Είναι από τα λίγα πράγματα στα οποία παραμένει σταθερός – πότε από εκεί, πότε από εδώ. Μόνο που Κεντροδεξιά σημαίνει «εδώ». Και, σε κάθε περίπτωση, αυτό δεν τον κάνει «σταθερό». Πηγή      https://ellas2.wordpress.com/

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων