ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ:Ο δρόμος προς το αόρατο γκέτο της επιτήρησης-ποιός κρατάει τό κλειδί;

 

Γιατί ο Προσωπικός Αριθμός κρύβει κινδύνους για τους Έλληνες πολίτες

Ο δρόμος προς το αόρατο γκέτο της επιτήρησης

Το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο της χώρας, μαζί με τα συνοδά ψηφιακά του επιτελεία και τα ελεγχόμενα κέντρα λήψης αποφάσεων, επιχειρούν να προωθήσουν τον λεγόμενο Προσωπικό Αριθμό ως το μοναδικό κλειδί για όλες τις συναλλαγές του πολίτη με το Δημόσιο. Δεν περιορίζονται όμως μόνο εκεί, καθώς η ίδια υποχρέωση προβάλλεται ότι θα ισχύσει και στις σχέσεις με ιδιωτικές εταιρείες, με τράπεζες, με ασφαλιστικές, με παρόχους υπηρεσιών, με την αγορά προϊόντων και υπηρεσιών πάσης φύσεως. Ο σχεδιασμός αυτός παρουσιάζεται ως δήθεν εξορθολογισμός, ως μέσο διευκόλυνσης και απλούστευσης της καθημερινότητας.

Αυτό που παραλείπεται όμως συστηματικά να ειπωθεί είναι το ουσιώδες: ποιος κρατά το κλειδί. Διότι όποιος ορίζεται ως κλειδούχος, αυτός αποκτά την εξουσία όχι μόνο να ανοίγει την πόρτα, αλλά και να την κλείνει. Δεν αποσαφηνίζεται ούτε ποιοι άλλοι, πέραν του επίσημου διαχειριστή, θα έχουν τη δυνατότητα να εισέρχονται και να εξέρχονται στον ενδιάμεσο χρόνο, αποκτώντας πρόσβαση σε προσωπικά δεδομένα και σε κρίσιμες πτυχές της ιδιωτικής ζωής των πολιτών.

Η συναλλαγή, στο νέο αυτό ψηφιακό σχήμα, παύει να έχει τον ανθρώπινο χαρακτήρα που γνώριζε έως σήμερα η κοινωνία. Ο πολίτης δεν θα συναλλάσσεται με άλλον πολίτη ή υπάλληλο, αλλά με τη «συνέργεια» ψηφιακών αλφαριθμητικών κωδικών, με passwords, με PIN, με τον Προσωπικό Αριθμό να υπερισχύει όλων. Οι ελεύθεροι πολίτες όμως, που σέβονται την προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά τους, δεν μπορούν να δεχθούν την πλήρη υποκατάσταση της διαπροσωπικής επαφής από την ψυχρή διαμεσολάβηση ενός αριθμού.

Είναι αναγκαίο να υπάρχει πάντοτε εναλλακτική δυνατότητα πραγματικής ανθρώπινης συναλλαγής, πρόσωπο με πρόσωπο, χωρίς την αποκλειστική χρήση κωδικών και ηλεκτρονικών πλατφορμών. Όταν η επικοινωνία και η ανταλλαγή γίνονται αποκλειστικά μέσω ψηφιακών συστημάτων, τότε η εξυπνάδα τους δεν είναι παρά μια «δοτή εξυπνάδα», προϊόν τεχνητής νοημοσύνης και προγραμματισμένων αλγορίθμων που στερούνται νοήματος, ευαισθησίας και ανθρωπιάς.

Η αλήθεια είναι ότι οι πραγματικές συναλλαγές έχουν αξία μόνον όταν είναι διαπροσωπικές, όταν εμπεριέχουν την αυτοπρόσωπη παρουσία, τη φυσική επικοινωνία, τη δυνατότητα να διασταυρώνεται η αξιοπιστία του άλλου μέσω της προσωπικής επαφής. Το πρόσωπο του κάθε ανθρώπου είναι μοναδικό και η πλουραλιστική έκφρασή του αποτελεί το αληθινό σπαθί της επικοινωνίας, είτε είναι δυνατή είτε αδύναμη, είτε είναι αυθεντική είτε ψευδεπίγραφη.

Αντιθέτως, οι συναλλαγές που βασίζονται σε αλφαριθμητικούς συνδυασμούς, σε πλαστικές κάρτες, σε εικονικά ή αμφιλεγόμενα ψηφιακά νομίσματα, χωρίς δυνατότητα ελέγχου ταυτότητας, χωρίς αναγνωρίσιμα και βεβαιωμένα μετρητά, καταλήγουν να είναι συναλλαγές αγέλης. Και όπως κάθε αγέλη, η αξιοπιστία τους είναι αντίστοιχη: τυφλή, ανεύθυνη και απρόσωπη.

Το κατεστημένο, οι ισχυροί μηχανισμοί που κινούνται «εν ασυλία, εν κρυπτώ και παραβύστω», προωθούν την τεχνολογία με τρόπο που οδηγεί στην εξαφάνιση της προσωπικότητας του Έλληνα πολίτη. Βυσσοδομούντες και καταχθόνιοι, μεθοδεύουν την υποβάθμιση, την αλλοίωση και την απαξίωση της ελληνικότητας, της ελληνικής γλώσσας, του ελληνικού πολιτισμού. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, πλήττουν και την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της χώρας, μιας χώρας που κουβαλά οικουμενική Ιστορία και Ορθοδοξία.

Οι Έλληνες όμως γνωρίζουν καλά από την ιστορική τους μνήμη ότι όποιος, χάριν μιας ψευδεπίγραφης ασφάλειας, μιας παραπλανητικής ευκολίας ή μιας περιστασιακής ευμάρειας, δέχεται να απεμπολήσει την ελευθερία του και την αξιοπρέπειά του, δεν είναι άξιος ούτε της ασφάλειας ούτε της ελευθερίας του. Καταντά ένα «άχθος αρούρης», όπως θα έλεγε ο Όμηρος, δηλαδή ένα βάρος για τη γη.

Τα ψηφιακά δεσμά που μας ετοιμάζουν δεν περιορίζονται σε ηλεκτρονικά ίχνη τυπικών συναλλαγών. Μπορούν να επεκταθούν σε κάθε ιδιωτική λεπτομέρεια που συνθέτει την τοιχογραφία της ζωής ενός πολίτη: τις υγειονομικές του πληροφορίες, τις οικογενειακές του συνήθειες, τις πρακτικές των φιλικών και συγγενικών του κύκλων, τις συγγραφικές και αναγνωστικές του απασχολήσεις, τα ενδιαφέροντά του ελληνικά ή ξένα, τις φυσικές ή αφύσικες ροπές του. Όλα αυτά, καταγεγραμμένα σε κεντρικές βάσεις δεδομένων, μπορούν να γίνουν αντικείμενο παρακολούθησης, ελέγχου, ακόμα και εκβιασμού, με «ων ουκ έσται τέλος».

Το πλέον επικίνδυνο όμως είναι η χρήση του Προσωπικού Αριθμού για τον αποκλεισμό πολιτών από δικαιώματα ή για τον στιγματισμό και τη στοχοποίησή τους. Θα μπορούσε να αποτελέσει εργαλείο για να τεθούν σε μειονεκτική θέση, να περιθωριοποιηθούν ή να διασυρθούν άνθρωποι με ελεύθερο στοχασμό, με πνευματική διαύγεια, με καταγγελτικό λόγο, με δυνατότητα αποκαλυπτικής τεκμηρίωσης. Τέτοιες πρακτικές, στηριγμένες σε θρησκευτικές, πολιτικές ή ιδεολογικές ιδιαιτερότητες, ή ακόμη σε ζητήματα υγείας και κοινωνικής θέσης, πρέπει να θεωρούνται ιδιώνυμα εγκλήματα με βαρύτατες ποινικές κυρώσεις.

Διότι όλοι οι πολίτες, και πρωτίστως οι άνθρωποι της μεσαίας τάξης, κινδυνεύουν να επιτηρούνται συνεχώς και στυγερά, χωρίς καν να το αντιλαμβάνονται. Όπως το περιέγραψε ο ποιητής, «χωρίς να ακουσθεί κρότος κτιστών ή ήχος». Η μεσαία τάξη στοχοποιείται ιδιαιτέρως επειδή αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, τη μόνη που ακόμη διαφυλάσσει με συνείδηση αποστολής την πίστη, τη γλώσσα και τη μνήμη, στοιχεία που συγκροτούν την ύπαρξη των Ελλήνων.

Το σχέδιο που φαίνεται να υλοποιείται είναι η δημιουργία μιας αλλοτροπικής, πολυφυλετικής κοινωνίας υπό την επιβολή της ψηφιακής μπότας. Ένα σχήμα όπου θα επικρατεί είτε ένας κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός, είτε μια λαϊκή ψηφιακή δικτατορία, πάντως χωρίς ανθρώπινο πρόσωπο, με μοναδικό γνώρισμα τα αόρατα και ανεξέλεγκτα ψηφιακά δεσμά. Ήδη στις τράπεζες, στις ασφαλιστικές εταιρείες, στις δημόσιες υπηρεσίες, πολίτες αναγκάζονται να συναλλάσσονται με μηχανές, χωρίς προσωπική επαφή, χωρίς δυνατότητα καθίσματος αναμονής, σαν αριθμοί και όχι σαν πρόσωπα.

Η πραγματικότητα αυτή θυμίζει την τεχνο-ολοκληρωτική επικράτεια που οικοδομείται σήμερα στην Κίνα, αλλά και τα στρατόπεδα των ολοκληρωτισμών του 20ού αιώνα, όπου ο κρατούμενος δεν είχε όνομα αλλά αριθμό. Η ελληνική κοινωνία όμως, με την παράδοσή της και με τις σωστικές δυνάμεις της πίστης και της πατρίδας, δεν πρόκειται να μετατραπεί σε ψηφιακό υβρίδιο ολοκληρωτισμού. Οι Έλληνες, όσες δυσκολίες κι αν αντιμετώπισαν στην Ιστορία τους, είχαν πάντα τα μέσα να αντισταθούν και να σταθούν όρθιοι.

Η εγκαθίδρυση κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού που επιδιώκει το διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκει δυστυχώς πρόθυμο συμμέτοχο το εθνομηδενιστικό και δουλοπρεπές πολιτικοοικονομικό κατεστημένο της Ελλάδας. Με βιασύνη και προθυμία, επισπεύδουν την επιβολή ψηφιακής ηλεκτρονικής επιτήρησης μέσω των ταυτοτήτων, των αριθμοδοτήσεων, των ψηφιακών πορτοφολιών, του ψηφιακού ευρώ. Έτσι, με τρόπο ύπουλο και ανεπαισθήτως, ο πολίτης μπορεί να βρεθεί έγκλειστος σε ένα αόρατο ψηφιακό γκέτο, όπου θα υφίσταται φτωχοποίηση, υποταγή, αλλοτρίωση, εξουθένωση και τελικώς εξανδραποδισμό.

Η συγκέντρωση όλων των προσωπικών δεδομένων σε έναν αριθμό και σε ένα κεντρικό σύστημα γεννά επιπλέον κινδύνους εγκληματικών ενεργειών. Ένα τέτοιο σύστημα είναι πάντοτε ευάλωτο σε κυβερνοεπιθέσεις, είτε από εξωτερικούς είτε από εσωτερικούς παράγοντες. Οι επιθέσεις αυτές μπορούν να οδηγήσουν σε λεηλασίες χαρακτήρων, σε λεηλασίες περιουσιών, σε καταρράκωση της κοινωνικής εμπιστοσύνης.

Η ψηφιακή τεχνολογία μπορεί να αποδειχθεί ευεργετική μόνον όταν αποτελεί ελεύθερη επιλογή του πολίτη. Όταν επιβάλλεται υποχρεωτικά, τότε μετατρέπεται σε εργαλείο δημιουργίας δεσμών για τον πλήρη και μη αναστρέψιμο εξανδραποδισμό.

Αν οι Έλληνες δεν αντιδράσουν τώρα, ως ελεύθερα σκεπτόμενοι πολίτες, στον ψηφιακό αυτό καταναγκασμό, τότε όταν βρεθούν σε κατάσταση ανδράποδων δεν θα μπορούν να πράξουν τίποτε για να αποτρέψουν τη φτωχοποίηση, τον ανεξέλεγκτο και βίαιο εποικισμό, τη συρρίκνωση της εθνικής κυριαρχίας, την πολιτισμική και γλωσσική παρακμή, την κοινωνική και υγειονομική κατάρρευση, και πρωτίστως τη δημογραφική και παραγωγική αποσύνθεση.

Μπροστά σε αυτήν την προοπτική, προτείνονται τρία πρώτα, ανελαστικά βήματα εθνικής σωτηρίας.

Πρώτον, η άμεση και οριστική κατάπαυση του βίαιου εποικισμού που συντελείται μάλιστα σε καιρό ειρήνης, απειλώντας τη συνοχή και την επιβίωση του έθνους.

Δεύτερον, η απόλυτη κατάργηση του AIRBNB, το οποίο έχει προκαλέσει άγρια κερδοσκοπία με τα ενοίκια και έχει εκτινάξει το κόστος στέγασης, εξωθώντας χιλιάδες οικογένειες σε απόγνωση.

Και τρίτον, η καθιέρωση ουσιαστικού μηνιαίου επιδόματος για κάθε παιδί των νιόπαντρων ελληνικών ζευγαριών που εγκαθίστανται σε ακριτικές ή άγονες περιοχές, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρώσουν τα παιδιά το δημοτικό σχολείο. Τα μέτρα αυτά δεν αποτελούν στρογγυλεμένες διακηρύξεις, αλλά αναγκαίες προϋποθέσεις για να αποτραπεί η δημογραφική κατάρρευση και να στηριχθεί η ελληνική οικογένεια.

Η συζήτηση γύρω από τον Προσωπικό Αριθμό και την επιβολή του δεν είναι τεχνικό ζήτημα ούτε αφορά μόνο την οργάνωση της δημόσιας διοίκησης. Αγγίζει τον πυρήνα της ελευθερίας, της ταυτότητας και της προσωπικότητας του Έλληνα πολίτη. Ο κίνδυνος να μετατραπεί η κοινωνία σε έναν μηχανισμό αριθμών, σε ένα σύνολο εικονικών ταυτοτήτων που ελέγχονται από αόρατα κέντρα εξουσίας, είναι πραγματικός.

Αν δεν υπάρξει εγρήγορση, αντίσταση και επίμονη διεκδίκηση της ελευθερίας, τότε οι πολίτες θα βρεθούν εγκλωβισμένοι σε ένα ψηφιακό περιβάλλον που θα έχει καταργήσει τη μνήμη, την αυτονομία και την ίδια την έννοια της ανθρωπιάς.

https://primenews.press/       

********

Ο προσωπικός αριθμός, ο κίνδυνος περιορισμού της ελευθερίας και της ιδιωτικότητας του ανθρώπου και ο George Orwell

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΧΑΛΚΙΑΔΑΚΗΣ

Ποτέ στην ιστορία του ελληνικού κράτους ο πολίτης δεν επέλεγε αριθμούς που αφορούσαν πτυχές της ταυτοποίησής του. Γιατί τώρα;

Στη νεότερη και σύγχρονη Ιστορία της Ανθρωπότητας  και ιδιαίτερα σε περιπτώσεις αιχμαλώτων πολέμου ή έγκλειστων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή φυλακές παρατηρείται το φαινόμενο της αριθμοποίησης των ανθρώπων. Ο άνθρωπος δηλαδή δεν προσδιορίζεται από το ονοματεπώνυμό του, που ούτως ή άλλως έχει, αλλά από έναν μοναδικό αριθμό που υπερέχει έναντι του ονόματός του.  Θυμίζω το έργο του Ηλία Βενέζη, Το νούμερο 31328, με υπότιτλο Το βιβλίο της σκλαβιάς. Το νούμερο αυτό αποτελούσε και την ταυτότητα του συγγραφέα στα περιβόητα τάγματα εργασίας (amele taburlari) της Ανατολής. Λίγα χρόνια αργότερα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Εβραίων από τους Ναζί, όπως στο στρατόπεδο του Άουσβιτς, παρατηρείται το φαινόμενο οι Ναζί να χρησιμοποιούν αριθμούς αντί του ονόματος των αιχμαλώτων, για να τους ελέγχουν καλύτερα. Συγκεκριμένα, όταν οι κρατούμενοι έφταναν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, λάμβαναν έναν μοναδικό αριθμό που αντικαθιστούσε το όνομά τους. Στο νεότερο σωφρονιστικό σύστημα έγινε χρήση των αριθμών για την ταυτοποίηση των  κρατουμένων και για τον καλύτερο έλεγχό τους.

Συνοψίζοντας η χρήση του ενός αριθμού που υποκαθιστούσε το ονοματεπώνυμο του ανθρώπου ή υπερείχε του ονόματός του συνδέθηκε, σε αρκετές περιπτώσεις στην ανθρώπινη ιστορία, με αυταρχικά καθεστώτα και με τον κοινωνικό έλεγχο, ενώ αποτέλεσε και εργαλείο επιτήρησης και, κατ’ επέκταση, υποβάθμισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αυτό αποτελεί αναμφισβήτητη ιστορική πραγματικότητα. Και στο σημείο αυτό θα αναρωτηθεί εύλογα ο καλοπροαίρετος αναγνώστης πώς συσχετίζεται ο Προσωπικός Αριθμός με το ιστορικό προηγούμενο; Πράγματι, εκ πρώτης όψεως, τα παραπάνω φαίνονται να συνδέονται με διαφορετικές ιστορικές περιόδους και με διαφορετικές συνθήκες.

Ωστόσο, η αριθμοποίηση  του ανθρώπου και η αντικατάσταση της ιδιαίτερης ταυτότητάς του με έναν μοναδικό αριθμό δεν συνάδει με συνθήκες δημοκρατίας και ελευθερίας, καθώς η ψηφιοποίηση των ηλεκτρονικών δεδομένων των πολιτών σε έναν και μόνο αριθμό οδηγεί στον απόλυτό ηλεκτρονικό έλεγχο. Και ο άνθρωπος που ελέγχεται απόλυτα δεν είναι ούτε μπορεί ποτέ να είναι ελεύθερος. Γιατί ο Προσωπικός Αριθμός μπορεί να συνδεθεί στο μέλλον με ένα σύστημα κοινωνικής πίστωσης (γνωστό ως social credit system που υπάρχει σε άλλες χώρες) και η υπερσυγκέντρωση πληροφορίας από το κράτος ή ιδιωτικούς φορείς  μπορεί να οδηγήσει στο κοντινό μέλλον, επαναλαμβάνω στο κοντινό μέλλον, σε κινδύνους για την ιδιωτικότητα των πολιτών και σε φαινόμενα κατάχρησης εξουσίας και απόλυτου ελέγχου.

Να τονίσω ότι είμαι υπέρμαχος της αξιοποίησης της τεχνολογίας εφόσον διευκολύνει τη ζωή του ανθρώπου. Άλλωστε διδάσκω, μεταξύ άλλων, σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα για την αξιοποίηση των Τεχνολογιών της Πληροφορίας και των Επικοινωνιών στην Εκπαίδευση. Είμαι, όμως, αντίθετος, όταν η τεχνολογία μπορεί να οδηγήσει στον ψηφιακό έλεγχο και κατ’ επέκταση στον περιορισμό της ελευθερίας του ανθρώπου.

Αναλυτικά, είναι σχεδόν αναμφισβήτητο ότι η ψηφιοποίηση όλων των δεδομένων ενός ανθρώπου σε έναν μοναδικό αριθμό δεν παρέχει επαρκείς εγγυήσεις ασφαλείας για τα δεδομένα των πολιτών σε περίπτωση ηλεκτρονικής παραβίασης. Ο Προσωπικός Αριθμός μπορεί να μοιάζει πρακτικός, αλλά στην ουσία είναι ένας παγκόσμιος αριθμός ταυτοποίησης που συνδέει τα προσωπικά δεδομένα σε κάθε δημόσιο ή ιδιωτικό φορέα. Αυτό δημιουργεί κινδύνους για την ιδιωτικότητα και την ελευθερία των πολιτών. Εφόσον συγκεντρωθούν όλα τα στοιχεία σε μία βάση δεδομένων, οποιαδήποτε παραβίαση ασφαλείας μπορεί να σημαίνει ολική έκθεση των πολιτών, ενώ υπάρχουν παραδείγματα από άλλες  χώρες όπου τέτοιου τύπου αριθμοί εξελίχθηκαν σε εργαλεία παρακολούθησης ή ελέγχου της ζωής των πολιτών.

Ποια η διαφορά, όμως, των αριθμών που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας με τον Προσωπικό Αριθμό; Η διαφορά είναι τεράστια. Πολύ απλά, δεν είναι το ίδιο πράγμα. Εδώ και πολλές δεκαετίες γινόταν η χρήση ενός αριθμού για την αστυνομική μας ταυτότητα (ΑΔΤ). Τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιούμε αριθμούς και για το Φορολογικό μας μητρώο (ΑΦΜ) και για τον Αριθμό Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης (ΑΜΚΑ) και νομίζω ότι μια χαρά μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες της τεχνολογίας στην καθημερινότητά μας. Ωστόσο, ο μοναδικός Προσωπικός Αριθμός βραχυπρόθεσμα θα αντικαταστήσει τους παραπάνω αριθμούς, ενώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να γίνει αυτή η αντικατάσταση και να ενοποιηθούν όλα τα στοιχεία μας σε έναν αριθμό που θα αναγράφεται, μάλιστα, στη νέα ψηφιακή ταυτότητα. Υποτίθεται ότι η χρήση του θα διευκολύνει τις συναλλαγές του κράτους με τον πολίτη και θα μειώσει τη γραφειοκρατία. Ωστόσο, οι συναλλαγές αυτές γίνονται και τώρα μέσω ΑΦΜ και ΑΜΚΑ και με μεγαλύτερη ασφάλεια από τον Προσωπικό Αριθμό. Και για να γίνω περισσότερο σαφής: με το να μην υπάρχει ένας μοναδικός Προσωπικός Αριθμός, αλλά διαφορετικοί που δεν είναι ο μοναδικός αριθμός, αλλά αναφέρονται σε πτυχές της ζωής μας επιτυγχάνουμε διασπορά του κινδύνου σε περίπτωση παραβίασης των στοιχείων μας. Όπως είχε υποστηρίξει και ο Ιπποκράτης, «Ασφάλεια εστί το προνοείν και προλαμβάνειν, το δε προνοείν και προλαμβάνειν κρείττον εστί του θεραπεύειν». Και επειδή σημαντικό είναι να προνοούμε και να προλαμβάνουμε, μία ενδεχόμενη διαρροή των στοιχείων π.χ. του ΑΦΜ μας θα αφορά μόνο σε μία πτυχή της ζωής μας, π.χ. τα οικονομικά μας, και όχι το σύνολο της ταυτότητάς μας, όπως θα συμβαίνει στην περίπτωση του Προσωπικού Αριθμού. Η έννοια της διασποράς του κινδύνου, που ξεκίνησε από την Οικονομία, χρησιμοποιείται και σε πτυχές της καθημερινότητάς μας. Η διασπορά του κινδύνου στην καθημερινότητα αναφέρεται στην προσπάθειά μας να κατανείμουμε τους κινδύνους σε διάφορα πεδία, έτσι ώστε η ζημιά από ένα μεμονωμένο γεγονός να είναι μικρότερη και να μην επηρεάζει σημαντικά τη ζωή μας. Ως εκ τούτου, ο Προσωπικός Αριθμός εκθέτει ανεξαιρέτως όλα μας τα δεδομένα σε περίπτωση ηλεκτρονικής παραβίασης.

Υπενθυμίζω ότι το Σύνταγμα προστατεύει την ιδιωτικότητα και τα προσωπικά δεδομένα και η ενοποίηση όλων των δεδομένων της ζωής μας σε έναν μοναδικό αριθμό πρέπει να έχει την συγκατάθεσή μας. Και αναρωτιέμαι μήπως γι’ αυτό ζητούν από τους πολίτες να επιλέξουν δύο από τα νούμερα του αριθμού; Ποτέ στην ιστορία του ελληνικού κράτους ο πολίτης δεν επέλεγε αριθμούς που αφορούσαν πτυχές της ταυτοποίησής του. Γιατί τώρα; Μήπως γιατί, αν επιλέξω αριθμούς από τον Προσωπικό Αριθμό, συναινώ με έμμεσο τρόπο στην όλη διαδικασία; Προφανώς… Προσωπικά δεν συναινώ και διαμαρτύρομαι και εκ μέρους και πολλών άλλων συμπολιτών μου που εκφράζουν τις εύλογες ανησυχίες και την αντίθεσή τους στο όλο εγχείρημα που αποτελεί καθαρά ζήτημα ελευθερίας επιλογής και ελέγχου των προσωπικών μας δεδομένων, τα οποία, αν ενοποιηθούν μπορεί να μετατραπούν σε όργανο ελέγχου της ζωής μας στο μέλλον. Είμαι υπέρ της τεχνολογίας, εφόσον διευκολύνει την καθημερινότητα των πολιτών και δεν επιτρέπει την παρεμβατικότητα της εκάστοτε εξουσίας στην ψηφιακή μας ταυτοποίηση, στην  πρόσβασή μας στα ψηφιακά δεδομένα, ακόμα και στην πιστοληπτική μας ικανότητα, εφόσον σταδιακά οδηγούμαστε σε αποκλειστικά ηλεκτρονικές συναλλαγές. Για όσους δεν κατανοούν τους κινδύνους από μία τέτοια ενοποίηση όλων των πτυχών της ζωής μας σε έναν αριθμό, θα έλεγα ότι ή εθελοτυφλούν ή ότι δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, γι’ αυτό και προσπαθώ να τους κινητοποιήσω. Μέχρι στιγμής, δεν έχει υλοποιηθεί παρόμοιο εγχείρημα, για το οποίο υπάρχουν διεθνώς επιφυλάξεις, σε καμία χώρας της Ευρώπης και δεν κατανοώ, γιατί πρέπει να «πρωτοπορεί» η χώρα μας σε ένα εγχείρημα για το οποίο υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις και ανησυχίες.

Υπάρχουν συμπολίτες μας που υποστηρίζουν με μία φαινομενική αφέλεια πως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας καθώς κάποιες από τις πληροφορίες για το πρόσωπό μας κυκλοφορούν ήδη στο διαδίκτυο. Σε αυτούς θα απαντούσα ότι δεν είναι το ίδιο πράγμα, καθώς στο διαδίκτυο κυκλοφορούν διάσπαρτες πληροφορίες για μας, πολλές με τη συγκατάθεσή τους, ενώ ο Προσωπικός Αριθμός δεν είναι απλά μία πληροφορία, αλλά το κλειδί για όλες τις πληροφορίες για το άτομό μας. Όταν όλα συνδέονται με έναν αριθμό, η ιδιωτικότητα τελειώνει. Ενώ στο διαδίκτυο υπάρχουν διάσπαρτες πληροφορίες, με τον Προσωπικό Αριθμό όλες ενοποιούνται και ταυτοποιούνται πλήρως με τον πιο επίσημο τρόπο. Είναι σαν να δίνουμε το κλειδί για όλη μας τη ζωή σε ένα σύστημα που καταγράφει τα πάντα και που δεν δίνει απλά πληροφορίες, αλλά ουσιαστικά μπορεί να ασκήσει έλεγχο. Για να το πω πιο απλά, είναι άλλο να ψάχνει στο διαδίκτυο κάποιος για μας και άλλο να του δίνουμε έτοιμο τον επίσημο φάκελο με την καταγραφή όλης της ζωή μας. Υπάρχουν κάποιοι που λένε απλοϊκά «δεν έχω να κρύψω κάτι». Ωστόσο, αυτή είναι μια λανθασμένη άποψη. Γιατί η ιδιωτικότητα αναφέρεται σε όλους τους πολίτες και όχι μόνο σε ανθρώπους του κοινού ποινικού κώδικα. Και αναρωτιέμαι «μπορεί κάποιος κρατικός υπάλληλος να έχει πρόσβαση στον προσωπικό φάκελο όλης της ζωής σου, χωρίς έλεγχο;».

Υπενθυμίζω ότι το ελληνικό Σύνταγμα προστατεύει το απόρρητο των επικοινωνιών και των προσωπικών δεδομένων και επιτρέπει την άρση τους μόνο για σοβαρές υποθέσεις και με δικαστική εντολή. Ακόμα κι αν το κράτος έχει τα στοιχεία μου, είναι δικαίωμά μου να αποφασίζω αν θέλω να ενταχθώ σε ένα νέο σύστημα που με ταυτοποιεί ψηφιακά με έναν μόνο αριθμό, χωρίς τη συγκατάθεσή μου.

Επειδή, ακόμα, ζούμε σε συνθήκες δημοκρατίας μπορώ, ακόμα, να εκφράζω την άποψή μου και τις έντονες ανησυχίες μου και να προειδοποιήσω για ένα εγχείρημα που μπορεί να αποτελέσει στο κοντινό μέλλον προθάλαμο ενός απολυταρχικού δυστοπικού καθεστώτος, όπως το είχε παρουσιάσει στο έργο του Χίλια Εννιακόσια Ογδόντα Τέσσερα, ο Τζορτζ  ‘Οργουελ (George Orwell). Στο έργο – σταθμό για την πολιτική σκέψη, ο συγγραφέας αναφέρεται σε μια φανταστική χώρα της οποίας οι πολίτες βρίσκονται υπό απολυταρχικό έλεγχο και συνεχή παρακολούθηση, ενώ ο πρωταγωνιστής Γουίνστον Σμιθ προσπαθεί να φανταστεί πώς ήταν η ζωή του παλιά, πριν από το καθεστώς του απόλυτου ελέγχου, και ονειρεύεται ένα κόσμο όπου οι άνθρωποι θα είναι πραγματικά ελεύθεροι. Για να μην γίνει ποτέ πραγματικότητα το έργο του Όργουελ, πρέπει να προλαμβάνουμε τα γεγονότα και να δημιουργούμε τις προϋποθέσεις που δεν θα επιτρέψουν στο μέλλον την έκθεση όλων των προσωπικών μας δεδομένων και την προσβολή της προσωπικής μας ελευθερίας. Ας αξιοποιούμε την τεχνολογία προς όφελος των πολιτών και ας έχουμε στο μυαλό μας την έννοια της διασποράς του κινδύνου που δεν επιτυγχάνεται με τη δημιουργία ενός μοναδικού αριθμού.

Το ότι το κράτος έχει ήδη στοιχεία μας δεν σημαίνει ότι πρέπει να του δώσουμε τη δυνατότητα να τα συνδέει όλα άμεσα και αυτόματα με έναν μοναδικό αριθμό, αποφεύγοντας τη διασπορά του κινδύνου σε περίπτωση ηλεκτρονικής παραβίασης του συνόλου όλου του φακέλου στον οποίο θα καταγράφεται αναλυτικά και επίσημα όλη η ζωή μας. Όσο πιο εύκολη γίνεται η διαχείριση και η διασύνδεση δεδομένων, τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος κατάχρησης. Γι’ αυτό και πολύ κακώς, κατά τη γνώμη μου, ενοποιούνται οι άλλοι διαφορετικοί αριθμοί που είχαμε ως τώρα σε έναν μοναδικό Προσωπικό Αριθμό. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνει αυτό, αν θέλουμε να προστατεύσουμε όλες τις πτυχές της ζωής των συμπολιτών μας. Ο Προσωπικός Αριθμός διευκολύνει τη διασύνδεση όλων των δεδομένων της ζωής μας κι αυτό κάνει στο σύστημα πιο ευάλωτο τον πλήρη φάκελο του συμπολιτών μας, σε περίπτωση ηλεκτρονικής παραβίασης, και θα έχει συνέπειες για την ιδιωτικότητα των ανθρώπων…  Και όταν δεν υπάρχει ιδιωτικότητα, δεν υπάρχει ελευθερία…

Η αντίθεσή μου και αρκετών συμπολιτών μου στον Προσωπικό Αριθμό δεν αποτελεί, σε καμία περίπτωση, απόρριψη του κράτους ή της τεχνολογίας, αλλά ζήτημα ελευθερίας, ελέγχου των προσωπικών δεδομένων και κυρίως των ορίων που πρέπει να υπάρχουν απέναντι στον κρατικό έλεγχο. Είναι μια ξεκάθαρη έκφραση μιας θεμελιώδους ανησυχίας για τη δημιουργία μιας κοινωνίας ελέγχου. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται μόνο ως αριθμός. Η ανθρώπινη οντότητα συνδέεται με την ταυτότητα, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια και οι έννοιες αυτές συνθέτουν την ουσία του ανθρώπινου προσώπου και θεμελιώνουν τη Δημοκρατία, την ηθική και το δίκαιο της ανθρώπινης κοινωνίας. Δεν είμαστε ψυχροί αριθμοί σε καταλόγους. Είμαστε πρόσωπα με ονοματεπώνυμο, ψυχή, αγωνίες και όνειρα. Είμαστε άνθρωποι με προσωπικότητα και όχι προσωπικοί αριθμοί.https://www.huffingtonpost.gr/

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων