Η ανθελληνικότητα του πατριαρχείου της Νέας Ρώμης – γ’

 

ΜΕΡΟΣ Γ΄

η ανθελληνικότητα του πατριαρχείου της Νέας Ρώμης – γ’

..η αντεθνική δράση της οβραιοχριστιανικιάς εκκλησίας !!

..φύσα αγέρι,

φύσα αγέρι του βουνού !!

Παλαιός

Προοίμιον

Για το κυνήγι των κλεφταρματολών, από το 1800 έως τις παραμονές της επανάστασης …όχι μόνο από Τούρκους αλλά και από Γελαδέληνες μη χέσω … καιρός να γράψω, πρέπει τώρα .

________________________________________________________________

..ένθετο

ως Μνημόσυνο …

για ένα απ’ τα πολλά που έγιναν ..όπως η διάλυση της οικογενείας μου – και ο μαρτυρικός θάνατος της Νόνας

Αυτό το διάστημα, εκεί μετά το 1800, δεν κυνηγήθηκαν μόνο οι Κολοκοτρωναίοι, αλλά και όλοι όσοι αντιστέκονταν, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου Οικογένειας, που έκανε σπίτι της ξανά τα κορφοβούνια του Τετραζίου …πόσοι έπεσαν (άντρες, Γυναίκες) αυτήν την περίοδο και τις 3-άλλες, που θ’ αναφέρω, δεν τους κλαίμε, δεν τους λογάμε χαμένους, αντισταθήκανε και έπεσαν παλικαρίσια μαχόμενοι ...εκείνο που κλαίμε και φέρνουμε βαρύ (όσοι τουλάχιστον από την οικογένεια το θυμούνται και το μολογάνε) είναι το μαρτύριο της Νόνας, της ηλικιωμένης τότε προ-προ-προ-προ-Γιαγιάς μου …(εμείς εδώ, την γιαγιά μας παλιά την λέγαμε και Νόνα) [[που δυστυχώς δεν έφτασε σε μένα τ’ όνομά της]] που προδόθηκε, από κάποια κουμάσια, συγγενικά δικά μας υποτίθεται, κάποιους καταραμένους (μη χέσω) σκατέληνες, που την πρόδωσαν και την πιάσαν  …και μετά άρχισε το μαρτύριό της, με κατάληξη να την σουβλίσουν ζωντανή – ξέρω και το σημείο που το έκαναν τα καθίκια …. όσο για ‘κείνα τ’ αποβράσματα, ούτε αυτουνών δεν έφτασε σε μένα τ’ όνομά τους …αλλά δεν γλίτωσαν, και πήραν στο λαιμό τους και όλη την οικόγειά τους και το σόϊ τους …

Άαα ρε Νόνα ..τι σου ‘μελε …εύχομαι, τουλάχιστον τώρα, όπου κι αν είσαι, να είσαι Λεύτερη, Χαρούμενη κι Ευτυχισμένη !!!

Ά ρε Νόνα, δεν το χωράει ο νούς μου, πως κατάφεραν και σ’ έπιασαν Ζωντανή …γαμώ το, τι λέγαμε όταν στήναμε την Φυλή, με την Αισυμνητεία …ότι κανείς δεν πρέπει να πέφτει Ζωντανός στα χέρια εχθρών !! (όσο γι’ αυτά που λένε διάφορα μουνόπανα …κανείς να μην αυτοκτονεί …να τα χώσουν στον κώλο τους, μαζί με τις θρησκείες και τους θεούς τους) ..βέβαια θα μου ‘πείς ότι, γριά γυναίκα ήσουν, όταν συνέβη, αλλά και πάλι δεν το χωράει ο νους μου…

Ήταν τότε πάλι η εποχή, που η οικογένεια τα μάζευε, τρέχοντας, και πήγαινε στο μεγάλο βουνό …και γαμώτο, η Νόνα έμεινε πίσω, σαν κάτι να ‘δειξε να θυμήθηκε ….και τότε, κάποιοι που καιροφυλακτούσαν, έπεσαν πάνω της, και πρόφτασε το απόσπασμα, και την έπιασε ζωντανή, κάτι που στα ίσια δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί …ή Νόνα, γριά ξεγριά, θα πάλευε σαν λιοντάρι, και αν δεν μπορούσε να ξεφύγει ..θ’ αυτοκτονούσε …και αυτή, όπως και όλα τα μέλη της οικογένειας, κουβαλούσαν πάντα μαζί τους ένα στιλέτο, ακριβώς για τέτοιες περιπτώσεις, ώστε να μην πέσουν ζωντανοί στα χέρια των διωκτών τους. [[πιτσιρικάς είχα βρεί ένα τέτοιο στιλέτο …αλλά κάποια μαλακία έκανα και το έσπασα …τι διάολο κράμα μπορεί να ήταν ώστε να σπάσει ;; ..δεν ξέρω]]

Τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, είδαν από μακριά τι συνέβη (οι άντρες είχαν πιάσει τις βίγλες και βλέπαν τι γινότανε στα πέριξ) …και τα παιδιά της Νόνας όρμησαν να την σώσουν, αλλά τους σταμάτησε ο Γέρος …στακάτε ρεεεεεέ, έβαλε φωνή μεγάλη …η γριά είναι χαμένη …να σώσουμε την οικογένεια …και μετά θα δούμε, να πάρουμε γδικιωμό !!

Όταν φτάσανε στο κρησφύγετο, και σιγούρεψαν την οικογένεια, τότε ο Γέρος κάλεσε τα παιδιά, ..και αναζήτησε τον μεγάλο ..και ρώτησε : το «Ζούδι» που είναι το «Ζούδι»;;  ..και οι άλλοι του είπαν ότι έφυγε τρέχοντας, μόλις φτάσανε εκεί, να γλιτώσει, απ’ τα μαρτύρια την Γριά, αφού τους όρκισε να μην κάνουν τίποτε μέχρι να γυρίσει …μόνο να σιγουρέψουν και ν’ ασφαλίσουν την οικογένεια. 

…Ο Γέρος έπεσε σε βαθιά περισυλλογή, και κοπανιόταν, και τραβούσε τα μαλλιά του, βογγώντας, καθώς εν τω μεταξύ ακούγαν μπαταριές, να πέφτουν πίσω εκεί προς το κονάκι τους …κι έλεγε : ωρέ τι μου ‘μελλε γαμώτο, τι κατάρα έπεσε πάνω μας …να χάσω την Γριά και ..τον μεγάλο ;;  ..καθώς νόμιζε ότι δεν θα τον ξανάβλεπε ζωντανόν …

..οι άλλοι όμως δεν το βλέπαν έτσι … : σώπα ρε πατέρα του λέγαν, κανείς δεν παραβγαίνει στο «Ζούδι» ..και.μας ζήτησε επιτακτικά, να μην κουνηθούμε, μέχρι να γυρίσει, αλλά να φροντίσουμε την ασφάλεια της οικογένειας …

…πέρασαν μερικές μέρες, και ο μεγάλος γύρισε ..λαβωμένος και σε κακά χάλια !! …και τους είπε τι γένηκε !! …τους μίλησε για το μαρτύριο της Γριάς, και ότι μπόρεσε, έστω και αργά, να την λυτρώσει !! ..αφήνοντας τους Τούρκους μ’ ένα κουφάρι …και την χαρά που δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν ότι ξεκίνησαν !!

…φωνάζοντας όσο πιό δυνατά μπορούσε : στο καλό μάνα, καλό ταξίδι, πάγαινε και πίσω μην κοιτάς, χαρά κι ευτυχία να σ’ ακολουθεί ..οι ευχές της οικογένειας μαζί σου …μην ανησυχάς, κι ούλοι οι προδότες, θα περάσουν λεπίδι, έχεις τον λόγο μου, κι ολωνών των παιδιών σου …στο καλό μάνα !!

Μέχρι να συνέλθει, απ΄ τις λαβωματιές ο μεγάλος, ο Γέρος «βάρεσε τα τούμπανα», και  κήρυξε γδικιοτικό ξολοθρεμό, κάνοντάς γνωστό σ’ όλους, ότι δεν θα μείνει ρουθούνι απ’ τους προδότες και όσους τους βοηθήσουν .. ..μήνεψε σ’ ούλο το σόϊ, σ’ ούλη την Ελλάδα και την Μικρασία, για συνδρομή και βοήθεια, (κάποιοι πρόθυμα συνέδραμαν ..ενώ άλλοι προφασίστηκαν διάφορα ..στο τέλος όμως όλοι βάλαν ένα χέρι …από την Ελλάδα φρόντισαν και πέρασαν τα παιδιά με καράβια απέναντι στη Μικρασία …και ‘κεί τους παρέλαβαν οι άλλοι, τους φρόντισαν και τους είπεαν κατά που είχαν μάθει ότι στείλαν τους προδότες) 

…τελικά, ο Γέρος κάλεσε όλα τα παιδιά (άλλοι λένε 5, άλλοι 6), και τους είπε : ευχή και κατάρα σας δίνω, φύγετε και πίσω μην γυρίσετε, αν δεν πάρετε τα κεφάλια ολωνών αυτών, και των οικογενειών τους, που μας πρόδωσαν, μην αφήσετε ρουθούνι ζωντανό !! 

Αφού σιγούρεψαν την οικογένεια …ήρθαν και κάποιοι από άλλα μέρη από το σόϊ, και πιάσαν τις βίγλες, μένοντας φύλακες της οικογένειας … Τα παιδιά, της Νόνας φύγαν …είχε μαθευτεί ότι οι Τούρκοι φυγάδευσαν κάποιες οικογένειες στην Μικρά Ασία …καθώς είχαν ακούσει τον όρκο από  το «Ζούδι», όταν «λευτέρωνε» την Γριά, αλλά και είχαν μάθει, ότι ο Γέρος είχε κηρύξει γδικιωμό, ξέρανε δε ότι η οικογένεια δεν χωράτευε, δεν πείραζε αλλά και δεν δεχόταν το παραμικρό, κι ούλοι όσοι το είχαν τολμήσει είχαν στολίσει στράτες, κι είχαν γίνει βορά λύκων, τσακαλιών και κοράκων … ξαμολήθηκαν λοιπόν τα παιδιά της Νόνας, και τους ψάξανε, οργώσανε, σπιθαμή πρός σπιθαμή, όλη την Μικρά Ασία …και μαθεύτηκε ότι, τρεις οικογένειες ξεπαστρέφτηκαν ολοκληρωτικά, κι όπως ζήτησε ο Γέρος, δεν έμεινε ρουθούνι από δαύτους !! …δυό οικογένειες γίναν κομμάτια και πετάχτηκαν στα σκυλιά και τα γουρούνια …μιά τρίτη που είχε βρεί καταφύγιο σε μιά εκκλησία, όσο κι αν σκούζανε ότι δεν είχαν συμβάλει σ’ αυτό ..δεν μπόρεσαν να πείσουν, γιατί αφού ξέρανε την οικογένειά μου, και το πόσο τιμούσε το δίκιο, και το σωστό, φύγανε μαζί με τους άλλους ;; …αλλά και ο παπάς, αντί να βοηθήσει, τα έκανε χειρότερα, φοβερίζοντας και ρίχνοντας κατάρες, που μπήκαν μέσα στην εκκλησιά …αλλά πήρε την πρέπουσα απάντηση ..τι σκατά κατάρες μας ρίχνεις ρε τραγοσκατόπαπα, τι παραπάνω από τον αφορεσμό που μας έχετε ρίξει θα μας κάνεις ;; ..εσείς δεν πρωτοστατήσατε στο κυνηγητό μας ;; …τον κοψωκεφαλιάσανε λοιπόν κι αυτόν, μαζί με τους άλλους, και βάλανε φωτιά στην εκκλησιά !! 

…μετά από καιρό, γύρισαν, κάποιοι δεν τα κατάφεραν, κι έπεσαν πιστοί στην αποστολή, να πάρουν γδίκηση, για τον μαρτυρικό θάνατο της μάνας τους …αυτούς, όπως και όλους τους άλλους, που έπεσαν σ’ όλη την διάρκεια Ρωμαιοκρατίας και Τουρκοκρατίας, δεν τους κλαίμε, και δεν τους λογάμε χαμένους, αλλά τους τραγουδάμε, καθώς έπεσαν μαχόμενοι παλικαρίσια, για Λευτεριά, για το δίκιο και το σωστό !!

Την Νόνα όμως την κλαίμε …γιατί πέθανε μαρτυρικά, προδομένη, και την σουβλίσαν, γριά γυναίκα, τα καθίκια !!

Άααα ρε Νόνα …γαμώτο …τι σούμελε …εύχομαι, τουλάχιστον τώρα, όπου κι αν είσαι, να είσαι Λεύτερη, Χαρούμενη κι Ευτυχισμένη !!!

Ο Αγάς της περιοχής, ξέροντας την οικογένεια, και έχοντας μάθει όσα έγιναν, ζήτησε κι έφυγε …ήταν αυτός που σούβλισε την Νόνα …αλλά όσο μακριά κι αν πήγε, όσους κι αν είχε φύλαξη …το κεφάλι κι αυτουνού στόλισε μιά στράτα …συνέδραμε το σόϊ ώστε να τον βρούν τα παιδιά της Νόνας.

Έτσι, ήρθε ένας άλλος Αγάς στην θέση του …και για το κοψωκεφάλιασμα κι αυτουνού, σας τα είπα ήδη …έγινε στις 18 Μάρτη του ’21 …από το «Ζούδι»..

Αλλά αυτό δεν ήταν το μόνο εναντίον της οικογένειας …κάποιοι, μάλλον συγγενείς αυτών που ξεπάστρεψαν τα παιδιά της Νόνας, και υποτίθεται συγγενείς και δικοί μας …καθώς είχε μαθευτεί τι έγινε …χρόνια αργότερα, μετά την επανάσταση, έβαλαν φωτιά και έκαψαν το πατρικό σπίτι, (αλλά και αυτόν, τον κερατά, τον εμπρηστή, τον βρήκαμε, και «έφαγε» καλά, .. μαρτύρησε της μάνας του το γάλα !!) …και δεν είναι ο λόγος για το σπίτι, κατά πως έλεγε ο Γέρο-Παναγιώτης, ο τότε πατριάρχης της οικογένειας … «δεν κλαίω το σπίτι, τ’ αποθέματα, τα φάγητα, τα σκουτιά και τα τεντζερέδια …αυτά θα τα ξαναφτιάξουμε …μόν’ κλαίω και βλαστημάω το «Τεφτέρι»…αυτό δυστυχώς δεν γίνεται να το ξαναφτιάξουμε …πάει χάθηκε για πάντα» (το Βιβλίο αυτό, το Τεφτέρι κατά ‘πως το ‘λεγε ο Γέρος, σ’ αυτό  εκτός των άλλων, υπήρχε καταγεγραμμένη όλη η ιστορία, και η γενεαλογία της οικογένειας, από πολύ πολύ παλιά … …ονόματα, γάμοι, παιδιά, μετακινήσεις, πόλεμοι, συγκρούσεις …όλο το διάβα της οικογένειας.) …που δυστυχώς λίγα διατηρήθηκαν, στο προφορικό …και αυτά από ελάχιστους !!

Έτσι χάσαμε όλα τα στοιχεία !! …και ότι έφτασε σε μένα, λίγα, λειψά, κουτσά, καθώς οι καιροί αλλάξαν, και εμείς παιδιά, και ‘γώ βεβαίως, δεν δίναμε βάση να ρωτήσουμε τους γέρους, και να μάθουμε …αυτά που σας λέω, είναι από τις προφορικές παραδόσεις, από τα λίγα που επέζησαν, και έφτασαν σε μένα.

Το σόϊ μου, και η οικογένειά μου βεβαίως, απ’ όσα μπόρεσα να μάθω, διαλύθηκε 4-φορές, στα τελευταία 350 χρόνια … και σκόρπισε σε πέντε σημεία, σε Ελλάδα και Μικρασία …όπου σήμερα ενώ ξέρω που είναι, έχουμε χάσει επαφή και δυστυχώς δεν διατηρούμε σχέσεις …

1. Μιά εκεί το 1715 με την 2η Τουρκοκρατία 
2. Ξανά με τα Ορλωφικά το 1774-8
3. Με το κυνηγητό των Κλεφταρματολών το 1807
4. και Τέλος ακόμα μία, στον καιρό της επανάστασης και όσων επακολούθησαν, με τον Ιμπραήμ το 1827

Και έχουμε σήμερα, κάποια υποτίθεται δικά μας, μουνόπανα, να σκούζουν και να αλυχτούν, ότι δεν ήταν πρέπον, η εξολόθρευση της νΤροπολιτσάς …ελάτε, γαμώ το καντήλι σας, να μου το πείτε κατάμουτρα, αν τολμάτε …εγώ δεν ξέρω το γύρνα και το άλλο μάγουλο …εσείς μπορεί να αρέσκεστε να τουρλώνετε και το κωλαράκι σας …αλλά όχι σε τα μας αυτά …..

Αυτά, δεν ήταν τα μόνα που έκαναν στην οικογένειά μου, κάποιοι, που, στα σίγουρα, δεν μπορούν να λέγονται Έλληνες, όσες αιματολογικές σχέσεις και αν έχουν με την Ελληνική Φυλή.

Τι τα θέλω, όμως και σας τα γράφω, θα ρωτήσετε !! …τι σας νοιάζει εσάς, τι διάολο έγινε, με το σόϊ και την δική μου οικογένεια ;; 

…Τα γράφω έτσι σαν Μνημόσυνο, για όσους από την οικογένεια, έπεσαν πολεμώντας, και κυρίως τα γράφω Μνημόσυνο στον μαρτυρικό θάνατο της Νόνας …γαμώτο ρε Νόνα …γαμώτο το καντήλι τους τα κουμάσια  ….

Ζητώ συγγνώμη, που αφέθηκα και παρασύρθηκα, σε αναφορές και οικογενειακά θέματα, που βεβαίως δεν σας ενδιαφέρουν …αλλά τα λέω επίσης, και για το πόσο Έλληνες είναι μερικά κουμάσια, και για να σταματήσουν κάποιοι να μου μιλάνε για Έλληνες και όχι για μουνόπανα και προδότες …..

________________________________________________________________

.

Εδώ αφήνω το Μνημόσυνο …και πάμε στις εγκυκλίους του μπουρδελοπατριαρχείου, σ’ αυτό το σκατόπραμα, που κάποιοι γλείφετε και προσκυνάτε …με όλους εκείνους τους πατριαρχάδες του, που θα ‘πρεπε να καταριέστε, αντί να τους τιμάτε …και ιδίως τον μεγαλύτερο πουλημένο προδότη, και διώκτη των Ελλήνων, αυτόν που τον θέτε εθνομάρτυρα, και του στήσατε και άγαλμα ..που ρεεεέ …δίπλα στο Ρήγα;; …φτού σας ξεφτίλες !!

.

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ, ΕΓΚΥΚΛΙΟΙ & ΛΟΙΠΑ

Οι Σουλιώτες δεν είχαν ν’ αντιμετωπίσουν μόνο τους Τούρκους και τους Τουρκαλβανούς, αλλά και κάποια καθίκια Γελαδερά, και κυρίως σκατότραγους και παπαδαριά.

Το τι τράβηξαν, κι αυτοί οι άνθρωποι, δεν λέγεται, οι προσωπικοί αφορεσμοί κατά των Σουλιωτών …κάναν παρέλαση, κανένας μεγάλος δεν ξέφυγε, από το μένος του παπαδαριού και του πατριαρχείου, κι όταν δεν έφερναν αποτέλεσμα οι προσωπικοί, τότε τους έπαιρνε η μπάλα όλους. 

Αυτοί όμως δεν ψήφαγαν, άνθρωποι ανδρείοι, λεύτεροι, ατίθασοι και ανυπόταχτοι ..ποτέ δεν παραδώθηκαν και δεν έσκυψαν  κεφάλι …και οι γυναίκες, αυτές οι ατρόμητες Σουλιώτισσες, που γράψανε ιστορία ..η Δέσπω, η Λενιώ, η Μόσχω, και τόσες άλλες, που έχουμε να τραγουδάμε …

Οι πουστότραγοι εστρέφοντο επίσης και κατά των Περραιβού και Ρήγα, μπάς και ξυπνήσουν κάποιους …δώστε προσοχή !!

.

11.   5/7/1801 – ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ – ΚΑΤΑ ΚΑΚΟΥΡΓΩΝ ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ ( ναι ρέε κακούργοι, επειδή δεν γλείφαν κώλους, σαν ελόγου του..)

Ιερόθεος Μητροπολίτης Ιωαννίνων 

Ευγενείς προεστώτες και λοιποί κάτοικοι της Πάργας, σας εύχομαι και σας ευλογώ πατρικώς. 

Ένας καλός και άγρυπνος ποιμήν χρεωστεί να προφυλάττη πάντοτε τα πρόβατά του από κρημνούς, βράχους και άγρια θηρία, και τότε τα κερδίζει και τα χαίρεται· και εγώ λοιπόν ως καλός ποιμήν των λογικών μου προβάτων χρεωστώ να προφυλάττω αυτά πάντοτε από πάσαν βλάβην και απώλειαν· και άλλοτε σας έγραψα, και προφορικώς, όταν απέρασα από την πατρίδα σας, ωμίλησα και σας εσυμβούλευσα πνευματικώς και πατρικώς να τραβήξετε χέρι από τους Σουλιώτας, να μη τους δίδετε καμμίαν βοήθειαν, ούτε εις τον τόπον σας να τους δέχησθε, επειδή είναι κακούργοι και φερμανλίδες από το δοβλέτι, και όποιος δέχεται τοιούτους κακούργους πίπτει και αυτός εις την ιδίαν οργήν του υψηλού δοβλετίου, και εις το τέλος αφανίζεται από το πρόσωπον της γης. 

Σεις όμως, ή από ανοησίαν σας ή ισχυρογνωμίαν σας ή ξένας κακάς συμβουλάς παρακινούμενοι, δεν εδώκατέ ποτε ακρόασιν και κλίσιν εις τας πατρικάς και σωτηριώδεις δια την πατρίδα σας νουθεσίας μου· ακούτε και ακολουθάτε, ως μανθάνω, τας συμβουλάς του Περραιβού, ο οποίος σας απατά, δεν ηξεύρετε, ότι αυτός με κάποιον Ρήγαν Θεσσαλόν και άλλους μερικούς παρομοίους λογιωτάτους συνεννοημένοι με τους Φραντζέζους εσκόπευον να κάμνουν επανάστασιν κατά του κραταιοτάτου Σουλτάνου; Αλλ’ ο μεγαλοδύναμος Θεός τους επαίδευσε κατά τας πράξεις των με τον θάνατον, οπού τους έπρεπε, μόνος δε ο Περραιβός εσώθη δια τας ιδικάς σας αμαρτίας· λοιπόν, αν θέλητε την σωτηρίαν και ευτυχίαν σας, τραβάτε χέρι, ως προείπα, από την φιλίαν των Σουλιωτών και συμβουλάς του Περραιβού, και ζητήσατε το γρηγορώτερον την χάριν και σκέπην του υψηλοτάτου Βεζύρη (=Αλή Πασσά), την οποίαν ελπίζω να την λάβετε, επειδή, όταν ιδώ την μετάνοιάν σας, θέλει προσπέσω εις τα γόνατά του να τον παρακαλέσω να συγχωρήση τα απερασμένα σφάλματά σας, οπού αρνηθήκατε την συμφωνίαν οπού εκάμετε με την υψηλότητά του, και είμαι βέβαιος ότι δεν θα πέση κάτω ο ριτζάς μου· εάν όμως μείνητε αμετανόητοι, καθώς έως τώρα, τότε ο Θεός μέλλει να σας παιδεύση δια την παρακοήν σας, και το κρίμα των φαμελιών σας ας ήναι εις τον λαιμόν σας και εις τούτον και εις τον άλλον κόσμον· εγώ το πνευματικόν και πατρικόν χρέος το έκαμα, όθεν δεν σας μένει πλέον κανένα παράπονον εναντίον μου και υγιαίνετε. 

Ιωάννινα 1801, Ιουλίου 5.
Ιερόθεος Μητροπολίτης Ιωαννίνων και εν Χριστώ ευχέτης.

.

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΚΛΕΦΤΑΡΜΑΤΟΛΩΝ

Το 1805 έρχεται ο αφορισμός των Κλεφτών και Αρματωλών της Πελοποννήσου, από το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, με πατριάρχη τον Καλλίνικο Δ’ – τη προτροπή και παρακινήση του Γρηγορίου Ε’ βεβαίως-βεβαίως, επισφραγίζοντας αυτό που είχε ξεκινήσει το 1801, ταυτιζόμενος με τις επιδιώξεις του Σουλτάνου και των κοτζαμπάσηδων, που οδήγησε στην εξόντωση των κλεφτών.

Δεν κυνηγήθηκαν μόνο οι Κλεφταρματολοί του Μωριά, πήρε η μπάλα και ‘κείνους της Ρούμελης και Ηπείρου, τους κυνήγησαν όχι μόνο Τούρκοι και Τουρκαλβανοί, αλλά τους πρόδωσαν και πολλά Γελαδερά …τι σας λέει η πρόδωση του Κατσαντώνη ;; ..του γνωστού σαν «ο Αετός των Αγράφων, και το Λιοντάρι της Κλεφτουριάς» ..προδωμένος όμως πήγε, αργότερα, και το πρωτοπαλήκαρό του, ο Γιώργης «ο γιός της Καλογριάς» …μήπως κι ο Δυσσέας προδομένος και δολοφονημένος δεν πήγε ;; …αλλά και τόσοι άλλοι ;; ...σε μιά χώρα που οι προδότες πάντα περισσεύουν !! ..τι σας ξυνίζει ;; ..μα αυτό γινόταν πάντα στην Γελαδοχώρα !!

Στην διάρκεια αυτού του κυνηγιού, που διήρκεσε αρκετά χρόνια, εκτός των Κολοκοτρωναίων κυνηγήθηκαν πλείστοι όσοι Κλεφταρματωλοί, και λοιποί αντιδρώντες στην σκλαβιά και την δουλεία, και σχεδόν το σύνολον αυτών εξολοθρεύτηκαν από τα Τουρκικά και τα Γελαδέζικα αποσπάσματα, αλλά και τις πάμπολλες και αθρόες προδοσίες των Γελαδελήνων και του παπαδαριού.

Σε αυτήν την περίοδο εντάσσεται και το κυνήγι της οικογενείας μου, που σας έγραψα παραπάνω.

Σ’ αυτό το κυνήγι, πάνω από 2-χιλιάδες κλέφτες κι αρματωλοί προδόθηκαν απ΄ τους συγχωριανούς τους, και δολοφονήθηκαν απ΄ τους Τούρκους, ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης σώθηκε την ύστατη στιγμή, μόνο με πέντε-έξι πρωτοπαλίκαρά του, ενώ το ασκέρι του είχε πάνω από πεντακόσιους πολεμιστές. Όμως ο μικρός αδελφός του, ο Γιάννης Κολοκοτρώνης, μαζί με τα παλικάρια του, έπεσαν θύματα της προδοσίας των καλογήρων, της μονής των Αιμυαλών, όπου είχαν πάει ζητώντας φαΐ και καταφύγιο. αλλά δεν υπολόγισαν σωστά, και οι καλόγεροι, αντί για φαΐ ειδοποίησαν τους Τούρκους και τους φάγανε όλους.

Θέλετε να δείτε τι προδοσία έπεσε ;; …για τους κοτζαμπάσηδες και τα παπαδαριά νομίζω βέβαια ότι δεν χρειάζεται να κάνω λόγο ..υποθέτω ότι κάτι θα πρέπει να πήρε τ’ αυτί σας, [[ Έτσι λέτε χωρίς λόγο ο Κολοκοτρώνης να είπε : «..ο λαός είχε πάντοτε σκοπό να σκοτώσει τους άρχοντες.. »]] αλλά και οι άλλοι …ουρά στήναν για το ποιός θα γίνει ο μεγαλύτερος προδότης ….διαβάστε τ’ απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη, και τα γραφόμενα πολλών άλλων, εκεί θα δείτε τις προδοσίες ακόμη και από αδελφοποιτούς, συγγενείς και λοιπούς, ..θα δείτε γιατί αναγκάστηκε ο Κολοκοτρώνης να ξεπαστρέψει την Βέρβαινα, θα δείτε όμως και κάποιους ελάχιστους, και πολλές γυναίκες, που παίξαν την ζωήν τους, και τον βοήθησαν να ξεφύγει ….

Άααα ρε Θοδωρή, γαμώ το σου, τελικά σκατά τα ᾽κανες μωρέ, …για δεν άκουσες τον Γέρο ..«τον μπάρμπα σου»;; ..γιατί το ‘πες (φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους και τους προδότες!) αλλά δεν το ΄φερες σε πέρας ;; …και άφησες εμάς να κάνουμε σήμερα τις πουτάνες στον κάθε κερατά ;; ..καλύτερα ρέ να τους ξεπάστρευες ούλους και να είχαμε μείνει «τρείς κι ο κούκος» παρά με ούλα εδαύτα τα ζωντόβολα … Και μην ᾽πείς ότι δεν είναι έτσι, το ξέρεις καλά ότι λογάω αλήθεια !!

Αλλά κι αυτός, ο Γέρο-Μήτρος, και σύ, το πληρώσατε ακριβά …πάρα τρίχα την γλυτώσατε οι ίδιοι ..όμως  εκείνου του φάγανε τον παλίκαρο γαμπρό του, τον Γιαννάκη, και σένα τον γιό σου τον Πάνο …φάγανε και τον Δυσσέα, φάγανε και τον Γιώργη, και τον μπάρμπα Γιάννη, φάγανε την Μπουμπουλίνα, και πάρα τρίχα την γλίτωσε η Μαντώ …τι σου τα λέω …γιά δεν τα ‘δες …δεν τα ξέρεις ;;… βλέπεις όμως τι γένεται, άμα δεν ψηφάς καλά τα πράματα !!

Δεν ήταν μόνο τα παπαδαριά, ήταν κι οι κοτζαμπάσηδες, αλλά και τα Γελαδερά, τα   δίποδα Ζωντόβολα, οι μαϊμούδες, τ’ αντρωπάκια …ελάχιστοι πάντα οι πραγματικοί Έλληνες !!

Γαμώ το ..πρέπει σύντομα να ξανα-γράψω για τους Έλληνες, τους πραγματικούς Έλληνες, γιατί δεν πάει άλλο, αυτός ο σκατολαός δεν έχει σχέση με Ελλάδα και Ελλημνισμό, όχι μόνο σήμερα, αλλά από παλιά, πολύ παλιά ..τώρα όμως το πράμα παράγινε …. τζάμπα έγραψα το «Λάθος Πρότυπα», χαμένο πήγε …εγώ το είπα, εγώ τ’ άκουσα και το ‘δα !! …πήρε κάποιος είδηση ;; …δεν το νομίζω ..δεν φαίνεται !!

Γαμώ το ρε Θοδωρή ..έπρεπε να ξέρεις ότι, τα φίδια, δεν θ᾽ αφήσουν ποτέ τον τόπο να λευτερωθεί … κι ας σκούζουν «τα πουτανάκια» να πάρουν την βρωμόπολη …την τρούπα με τα φίδια ..τον τάφο της Ελλάδας !!

Και όχι ρε Θοδωρή, δεν σε κακολογάω, δεν σου ζητάω τα ρέστα, απλά  λογαριασμό κάνω !!

Βλέπεις, αυτός ο τόπος, αυτό που βγάζει σε περίσσευμα είναι οι προδότες ..παλιά ιστορία ..πάντα έτσι γινόταν !! ..τα παλικάρια (άντρες, γυναίκες) είναι πάντα λίγα, και μετρημένα !!

Κι αν ρωτάς, γιατί εμείς, οι ύστεροι, δεν τα διορθώσαμε …νομίζω η αποπάνω φράση, είναι που λέει το γιατί !! … έτσι να μπόραγες ..να κάνεις μιά βόλτα, να ᾽δείς τα χάλια μας …να ᾽δείς την κατάντια μας  ..για να μπορείς να μας μουντζώνεις πατόκορφα !! ..πολύ θα το ‘θελα, και πολύ θα το χαιρόμουν !!

.

12.   1805 – ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ Δ’ – ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ ΚΛΕΦΤΩΝ ΚΑΙ ΑΡΜΑΤΩΛΩΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ (ναι …από το πουτανάκι του Γρηγόριου Ε’)

25 Οκτωβρίου 1805

Θεοφιλέστατε Αρχιεπίσκοπε Δημητζάνης, εν αγίω Πνεύματι αγαπητέ Αδελφέ και συλλειτουργέ της ημών Μετριότητος, κυρ Φιλόθεε, και εντιμότατοι κληρικοί, ευλαβέστατοι ιερείς και τίμιοι προεστώτες και δημογέροντες και κοτζαμπασίδες και πρόκριτοι και λοιποί απαξάπαντες ευλογημένοι χριστιανοί της επαρχίας ταύτης, τέκνα εν Κυρίω ημών αγαπητά χάρις είη υμίν και ειρήνη παρά Θεού.

H Κραταιοτάτη και ευεργετικωτάτη εις ημάς Βασιλεία, το δικαιότατον και πολυχρονιώτατον δοβλέτι, με το να προνοήται πάντοτε διά την ησυχίαν και καλήν κατάστασιν όλων των υπηκόων και πιστών ραγιάδων, οπού είναι υποκείμενοι εις την Βασιλικήν του επικράτειαν και με το να επαγρυπνή και προστάζη με πάσαν δύναμιν όλους τους ηγεμόνας και κυβερνήτας, οπού ευρίσκονται εις κάθε χώραν και τόπον διά να έχουν μεγάλην επιστασίαν και προσοχήν εις εκείνα, οπόσα αρμόζουν εις εξολόθρευσιν και τέλειον αφανισμόν των κακοποιών ανθρώπων, και εις εκείνα οπού συγχύζουσι και προξενούν ταραχήν εις την κοινήν και την κατά μέρος ασφάλειαν, εις τους πολλούς δηλαδή και εις τον καθ’ έναν ξεχωριστά. 

Πολλούς υψηλούς προσκυνητούς ορισμούς και υψηλά φερμάνια εξαπέστειλα κατά διαφόρους καιρούς και ηγεμονικάς εξουσίας και εφανέρωναν εις τους κατά καιρόν υψηλοτάτους Μόρα Βαλήδες, την υψηλήν αυτής βούλησιν και θέλησιν, ως πατρικήν, και περιείχον τας νέας και κατά πολλά γνωστικωτάτας διατάξεις και προσταγάς, των οποίων υψηλών προσταγών, η κατά το γράμμα ενεργητική πράξις και η από μέρους όλων ημών των υπηκόων χρεωστουμένη διαφύλαξις, χωρίς αμφιβολίαν συμφέρει διά την καλήν κατάστασιν και ησυχίαν όλων εκείνων οπού κατοικούν εις τον Μωρέα· και δια την αποφυγήν της δεινής τιμωρίας και παιδεύσεως, τας οποίας είναι απαραίτητον να πάθωσι και δοκιμάσωσιν, όσοι από εσάς φέρονται εναντίοι της υψηλής προσταγής από κακοπροαίρετον γνώμη τους. 

Πολλαίς φοραίς και ημείς με υψηλήν προσκυνητήν προσταγήν εγράψαμεν και εις την Αρχιερωσύνην σου και εις τους λοιπούς συναδέλφους Αρχιερείς του Μωρέως και εις άλλους κατά τόπους προεστώτας και ηγουμένους, οπού είναι του κλήρου και της τάξεώς μας. Καθώς ομοίως εγράψαμεν και εις τους κοτζαμπασίδες, δημογέροντας, προεστώτας και λοιπούς κατοικούντας εις τον Μωρέα, φανερώνοντας εις όλους τους πατρικώς και εκτελούντες εκκλησιαστικώς τα πρέποντα εις εσάς και τα συμφέροντα, παρακινούντες σας όλους, εις το να έχετε μεγάλην προσοχήν, να φυλάττετε απαρασάλευτα όσα προστάζεσθε με κάθε ομόνοιαν και με μεγάλην δουλικήν κλίσιν, και να εμποδίζετε με κάθε τρόπον και με όλην σας την δύναμιν κάθε κίνημα, οπού είναι εναντίον εις τας βασιλικάς προσκυνητάς προσταγάς και ως αίτιον κάθε παιδεύσεως και πικράς τιμωρίας εις εκείνους οπού αποτολμούν να ευγούν από τα όριά τους.

Και κατά το παρόν με το να εβεβαιώθη η κραταιοτάτη Βασιλεία, και το υψηλόν δοβλέτι, ότι πολλοί κακοποιοί κλέπται από τους ιδίους Μωραΐτας, παραφυλάττουν εις ταις στράταις και σκοτώνουν κρυφίως και με απάτην τους διαβάτας, και άλλοι πάλιν αυθαδώς με όπλα και άρματα αντιστέκονται μετά των Σεϊμένιδων. 

Από το άλλο μέρος πολλοί από τούς κοτζαμπασίδες και δημογέροντες (χωρίς να έχετε είδησιν εσείς οι ιερωμένοι, ως είμεθα βέβαιοι) με μίαν πρόφασιν, ότι εις τον τάδε καζάν εφάνησαν κλέπται και εσκότωσαν τον τάδε διαβάτην, και ακολούθως διά να ταιριαχθώσιν εδόθησαν τόσα άσπρα, και άλλοτε πάλιν λέγουν, ότι οι κλέπται έπιασαν τον τάδε άνθρωπον εις την στράταν, και τον επήραν σκλάβον και διά την αξαγοράν του εδόθησαν τόσα άσπρα, και με αυτάς τας αιτίας χαρατζώνουσι με πλήθος ασπρών τους πτωχούς ραγιάδες, χωρίς έλεος και καμμίαν συνείδησιν, και κερδίζουσιν άσπρα ασεβώς και παρανόμως, και κάμνουσι τον εαυτόν τους όμοιον με τούς κακοτρόπους κλέπτας, και διά να είπωμεν καλλιώτερα, χειρότερον από αυτούς, και νομίζουσιν ένα τυχερόν εύρημα, το να είναι οι κλέπται, διά τα εδικά τους τέλη και κέρδη, και ακολούθως όχι ότι δεν συμβοηθούσιν, αλλά και εκ του εναντίον κρυφίως και με τρόπους πλαγίους και μυστικούς γίνονται εμπόδιον, εις την καταστροφήν και αφανισμόν αυτών των κακοποιών κλεπτών. 

Και επειδή κάθε πρόφασις και αιτία είναι αβέβαιος και ανεμπίστευτος, ότι δεν έχουν καμμίαν μετοχήν με τους κλέπτας οι Μωραΐταις, ωσάν οπού ο Μωρέας από όλα τα μέρη κατά την φυσικήν κατάστασιν είναι περιτρυγισμένος με θάλασσαν, και διατρέφει πάντοτε τούς ιδίους Μωραΐτας, και με ευκολίαν φυλάττεται σίγουρα από κάθε διάφορον εμβασίαν των κακοποιών ανθρώπων από τα έξω μέρη, και το περισσότερον, οπού έχει και διωρισμένους διά περισσοτέραν φύλαξιν τόσους και τόσους μπελουκμπασάδες, τζερβετζίδες και άλλους καπομπασίδες εις κάθε πολιτείαν και χωρίον.

Δι’ αυτάς λοιπόν τας προφάσεις και τα κάτω οπού ακολουθούν, ωργίσθη και άναψε τον δικαιότατον θυμόν το φιλόπτωχον, φιλοδίκαιον, υψηλόν δοβλέτι και ήθελε κάμη ευθύς τώρα την ολοϋστερινήν βαρυτάτην παίδευσιν εις εκείνους οπού ετόλμησαν να κάμουν τα τοιαύτα, αν ίσως ο φιλάνθρωπος και φιλυπήκοος στοχασμός του κραταιοτάτου και πολυχρονίου δοβλετίου, δεν ήθελεν εμποδίση και δυσκολεύση αυτήν την ογλήγωρον επιχείρησιν και ώστε να σταλθώσι προτήτερα βασιλικαί υψηλαί προσταγαί, και νέα νιζάμια, οπού ημπορούν να μεταβάλουν και σωφρονίσουν τους τοιούτους κακοποιούς ανθρώπους. Λοιπόν κατά την σφοδράν εις ημάς γενομένην υψηλήν προσταγήν, φανερώνομεν εις όλους σας τους Μωραΐτας ιερωμένους και λαϊκούς, την υψηλήν αυτήν βουλήν και θέλησιν, κατά τον τρόπον οπού εφεξής κατά πλάτος σημειώνομεν με τας παρούσας εκκλησιαστικάς επιστολάς εις όλους σας. 

Γράφομεν δε και τη Αρχιερωσύνη σου και εις τους προεστώτας της επαρχίας σου και δημογέροντας και κοτζαμπασίδες, φανερώνοντας ότι εξεδόθη νέον προσκυνητόν καί φοβερόν Βασιλικόν φερμάνι και εστάλη προς τον υψηλότατον Μόρα Βαλή πασιά εφέντη μας, και προστάζει εις το να βάλη εις κάθε σύστασιν και πράξιν με τον πλέον σιγουρότερον και ακινδυνότερον τρόπον εκείνους τους πρώτους υψηλούς ορισμούς, τας νέας Βασιλικάς προσταγάς και αποφάσεις διά περισσοτέραν αύξησιν. Καθώς αναφέρει το υψηλόν φερμάνι εις Τούρκους και Ραγιάδες, όθεν διά μεν τους Τούρκους έχουσι χρέος να φροντίζωσιν οι Αγιάννηδες καί Βοϊβοντάδες, καθώς θέλετε βεβαιωθή από το υψηλόν φερμάνι του πολυχρονεμένου Βασιλέως μας, οπού έχει να διαβασθή εις Τριπολιτζάν εις το υψηλόν Τζιβάνι, οπού να το ακούσουν όλοι, και όσα ονομαστί φανερώνει διά τους ραγιάδες. 

Ιδού κεφαλαιωδώς καταγράφομεν εις την παρούσαν ημών επιστολήν και ακούσατε.

α) Κεφάλαιον προστάζει ότι εις όποιον χωρίον ή τζιφλίκι ευθύς οπού φανώσιν οι κλέπται, οι προεστώτες και δημογέροντες εκείνων των χωρίων, φανερώνοντες εις τους κοτζαμπασίδες του καζά εκεί οπού υποτάσσονται τα χωρία και τζιφλίκια έχουσι χρέος οι κοτζαμπασίδες χωρίς αργοπορίαν να πιάνωσι τους τοιούτους κλέπτας και να τους δίδωσι εις τον Βοϊδόνδαν και ζαπίτην και εις τους Αγιάννηδες, από τους οποίους να αποστέλλωνται εις τον Μόρα Βαλή Πασιά Εφέντη μας, δια να λάβωσι κατά νόμους τα επίχειρα της κακίας των. Ανίσως δε οι ρηθέντες προεστώτες και δημογέροντες των χωρίων και τζιφλικίων ή οι κοτζαμπασίδες των Καζάδων από αμέλειάν των, ήθελε φανώσιν εναντίοι εις την υψηλήν Βασιλικήν προσταγήν, παραβλέποντες, τους τοιούτους κακοποιούς κλέπτας, αφ’ ου δοκιμάσωσι βαρυτάτην και μεγάλην ζημίαν εις άσπρα, θέλει θανατωθώσι με σοβαρόν και πικρόν θάνατον διά να γένουν και παράδειγμα εις όλους.

β) Όλοι οι κοτζαμπασίδες του καθ’ ενός Καζά έχουσι χρέος να βάλωσιν όλους τους ευρισκομένους Ραγιάδες εις τα χωρία και τζιφλίκια εις τους αναμεταξύ των κεφιλεμέδες, ώστε οπού να υπόσχεται ο ένας διά τον άλλον, και από τους κοτζαμπασίδες να πέρνωνται ιδιοχείρως γεγραμμένοι κεφιλεμέδες και να απερνούν εις το σιγκίλι του ιερού μεχκαμέ της Τριπολιτζάς.

γ) Το εναντίον δε μεταξύ εις αυτούς τους κεφιλεμέδες, όποιος από τους Ραγιάδες ήθελε φανή κλέπτης και κακοποιός, ο μητροπολίτης εκείνος οπού ορίζει τον Καζάν εκείνον, από τον οποίον ευγένουν οι κλέπται, θέλει αποδιωχθή από την επαρχία του, με απόφασιν κατά το παλαιόν υψηλόν φερμάνι, ότι να μην πέρνη ποτέ άλλην επαρχίαν.

δ) Κατά τον κεφιλεμέ οπού ήθελε γένη, όποιος από τους Ραγιάδες ήθελε σκοτώση κανένα άπταιστον οι πρώτοι κοζαμπασίδες του καζαπά εκείνου ή του χωρίου ή τζιφλικίου, οπού ήθελε γένη ο φόνος, έχουσι χρέος να παραστήσωσι τον φονέα, παραδίδοντές τον εις τον Βοϊβόνδα καί Αγιάννηδες, από τους οποίους να στέλλεται ο φονεύς με ιλάμι της ιεράς κρίσεως εις τον Υψηλότατον Πασιά εφέντη μας.

ε) Τα πράγματα και υπάρχοντα του φονέως με ιζίνι της ιεράς κρίσεως, να πωλώνται και να δίδωνται εις τούς κληρονόμους του σκοτωμένου, αν ίσως και ο φονεύς εκείνος δεν ήθελε έχη πράγματα και μούλκια, πρέπει εκείνοι οπού ευρίσκονται εις τον Καζάν εκείνου ή εις το χωρίον ή εις το τζιφλίκι, εις το όποιον έγινε ο φόνος διά δυσώπησιν και ανάπαυσιν των κληρονόμων του φονευθέντος θέλει αποδοθή και η τιμή του αίματος και να δίδουν και υπόσχεσιν ότι ανίσως και ο φονεύς εκείνος ήθελε φύγη να μη γυρίση εις το εξής πώποτε οπίσω εις τον καζάν εκείνον ή εις το χωρίον ή εις το τζιφλίκιον.

Αυταί είναι αι υψηλαί Βασιλικαί γενόμεναι προσταγαί εις όλους τους πιστούς Ραγιάδες, τας όποίας θέλω βεβαιωθήτε περισσότερον, οπόταν με υψηλήν προσταγήν του Υψηλοτάτου Μόρα Βαλή Εφέντη μας, θέλει συναχθήτε εις Τριπολιτζάν όλοι οι μητροπολίται και επίσκοποι του Μωρέως, μαζύ με τους κοτζαμπασίδες προεστούς και δημογέροντας, και θέλετε παραλάβη την παρούσαν ημών πατριαρχικήν επιστολήν καθώς θέλει ακούσετε και τας υψηλάς προσταγάς διά το καθολικόν και κοινόν νιζάμι, οπού θέλουν αποφασισθή από του Υψηλοτάτου αφέντου μας χωρίς καμμίαν αργοπορίαν. 

Όθεν επειδή και είναι προσταγή απαραίτητος να λάβουν τέλος και να φυλάττωνται ακριβώς αυτά τα Βασιλικά νιζάμια, και επειδή ορίζονται φοβεραί παιδεύσεις και πικρότατος θάνατος εις εκείνους οπού εναντιούμενοι ήθελε φανώσιν υπόδικοι, παρακινούμενοι εις τούτο είτε από αμέλειαν είτε από πονηράν γνώμην, διά τούτο άμα εκκλησιαστικώς και πατρικώς προλαμβάνοντες φανερώνομεν εις όλους σας τα ίδια συμβουλεύοντάς σας όλους περισσότερον την μεταξύ σας σύμφωνον ομογνωμίαν και ειρήνην, ωσάν οπού είναι αιτία και αρχή διά την καλήν τελείωσιν των νέων αυτών Βασιλικών προσταγών δια την ησυχίαν και ασφάλειαν όλης της κοινότητος, διά το οποίον και βεβαιωθέντες, την δυνατήν Βασιλικήν απόφασιν το σταθερόν και αμετάτρεπτον διά την τελείωσιν, το όγληγορον διά την ενέργειαν και την πράξιν και τον βαρύτατον και μεγάλον Βασιλικόν θυμόν.

Προσέχετε ακριβώς με όλην σας τη δύναμιν, και φυλάττετε απαρασάλευτα τα όσα προστάζεσθε με υψηλήν απόφασιν και προσταγήν· και είναι χρέος απαραίτητον εις όλους, διότι η προσταγή είναι Βασιλική και Υψηλή, και οπόταν η δικαιοσύνη έχη θεμέλιον και συμφέρον διά την ασφάλειαν και ησυχίαν εις όλην την κοινότητα, και εις την μερικήν των Ραγιάδων, τότε περισσότερον έχετε χρέος να λαμβάνετε περισσότερον ζήλον, και με καλήν συνείδησιν να τελειώνετε τας Βασιλικάς προσταγάς, και με τα έργα εμπράκτως έχοντες αυτά πάντοτε εις τον νουν σας· ανίσως όμως (το οποίον άμποτε να μην ήθελε γένη) και κάμνοντες τα εναντία, ήθελεν αντιστέκεσθε εις τα υψηλά φερμάνια και εναντιήσθε θέλει κατακριθήτε ως παρήκοοι, και οι μεν λαϊκοί, αφ’ ου δοκιμάσετε τα χαλεπώτατα παιδευτήρια θέλει λάβετε και πικρόν θάνατον της ζωής σας, οι δε ιερωμένοι θέλετε χάσετε το εκκλησιαστικόν σας αξίωμα, και η Αρχιερωσύνη σου αποδιωχθή παντοτινά από την επαρχίαν σου και από κάθε εκκλησιαστικόν αξίωμα. Προσέχετε λοιπόν μήπως και κατά συνήθειαν ή αψηφησίαν νομίζοντες τας φοβεράς ταύτας γραφομένας Υψηλάς προσταγάς, ήθελε καταφρονήσετε το πλέον παραμικρότερον, σηκώνοντες εναντίον του εαυτού σας τον Βασιλικόν θυμόν και αγανάκτησιν, οπού προξενεί τα πολυστένακτα δάκρυα, και δε θέλει εύρητε κανένα βοηθόν, μήτε καμμίαν άλλην ωφέλειαν από την ανωφελή μετάνοιάν σας.

Διά την ησυχίαν και καλήν κατάστασιν όλου του Μορέως, έγινεν αυτό το θεοφώτιστον νιζάμι, και αποβλέπει εις την ασφάλειαν και ησυχίαν όλης της κοινότητος· διά τούτο είναι ακόλουθον με ιδίαν σας προθυμίαν και αυτοθέλητον προαίρεσιν, και με όλην σας την δύναμιν, να προσπαθήσετε διά την ακριβεστάτην διαφύλαξιν των προσταζομένων, διά να μένετε ελεύθεροι πάσης βλάβης των κακοποιών ανθρώπων, και θέλετε εύρητε εις το εξής τα Βασιλικά ελέη, οπού να τρέχωσιν εις εσάς πλούσια και αδιάλειπτα· ανίσως όμως, καθένας από σας διά την πλεονεξίαν του διά να ωφελή τον εαυτόν του, κατατυραννή ασεβώς και βασανίζη τους πτωχούς Ραγιάδες με παράνομα και άδικα χαράτζια και παρσίματα, και νομίζει ένα τυχηρόν εύρημα, δι αυτό το τέλος και χωριστά διά τα άλλα κέρδη, το να ευρίσκωνται κακοποιοί εις αυτήν την λησταρχικήν ζωήν, και χαίρονται εις τα φονικά, και προδίδουν τους ανθρώπους διά να σκοτώνωνται, ούτος θέλει πέση εις τας πολιτικάς παιδείας και εις τας εκκλησιαστικάς ημών κατάρας και αφορισμούς, καθώς και συνοδικώς γράφοντες αποφαινόμεθα εναντίον εις τους τοιούτους, ότι όταν εις το εξής δεν ήθελε κάμωσι με προθυμίαν και μεγάλην υπακοήν, κατά τας σταλείσας Υψηλάς Βασιλικάς προσταγάς και φερμάνια, και δεν ήθελε παύσωσιν από τας τοιαύτας ασυγχώρητους κακίας και πονηρίας, υπάρχωσιν αφωρισμένοι, κατηραμένοι και ασυγχώρητοι, και μετά θάνατον άλυτοι, και τυμπανιαίοι και πάσαις ταις πατριαρχικαίς και συνοδικαίς αραίς υπεύθυνοι, και ένοχοι του πυρός της γεένης, και τω αιωνίω αναθέματι υπόδικοι· 

Όθεν διά να μην πάθετε τα τέτοια μισητά καί αποτρόπαια, ποιήσατε ως γράφομεν εξ αποφάσεως· η δε του Θεού χάρις είη μεθ’ υμών.

αωε (1805) Οκτωβρίου κε (25)

Κωνσταντινουπόλεως Καλλίνικος και εν Χριστώ αδελφός και ευχέτης Καισαρείας Φιλόθεος και εν Χριστώ αδελφός και ευχέτης
Κυζίκου Ιωακείμ και εν Χριστώ αδελφός και ευχέτης
Θεσσαλονίκης Γεράσιμος και εν Χριστώ αδελφός και εύχέτης 

Βερροίας Χρύσανθος και εν Χριστώ αδελφός και ευχέτης

Προϊλάβου Παρθένιος και εν Χριστώ αδελφός και ευχέτης 

Παλαιών Πατρών Μακάριος και εν Χριστώ αδελφός και ευχέτης 

Ηρακλείας Μελέτιος και εν Χριστώ αδελφός και ευχέτης 

Νικομηδείας Αθανάσιος και εν Χριστώ αδελφός και ευχέτης 

Προύσσης Άνθιμος και εν Χριστώ αδελφός και ευχέτης 

Αγκύρας Ιωαννίκιος και εν Χριστώ αδελφός και ευχέτης
Ξάνθης Ναθαναήλ και εν Χριστώ αδελφός και ευχέτης 

Μυτιλήνης Ιερεμίας και εν Χριστώ αδελφός και ευχέτης

.

Εκεί ρε ξανά και ξανά οι πουστότραγοι …να μας πούνε πόσο καλό είναι το σκύψιμο, το τουρλοκώλιασμα και η υποταγή …και αρχηγός ν’ ανεμίζει το λάβαρο της υποταγής και της δουλείας ..ο Γρηγοράκης Ε’, αυτό το ανθελληνικό σκουπίδι.

.

13.   Ιαν/1807 – ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε’ – ΔΙΑ ΔΟΥΛΙΚΗΝ-ΠΙΣΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗΝ (ναι ..ναί από αυτό το ανθελληνικό σκατόπραμα)

Γρηγόριος ελέω Θεού αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, νέας Ρώμης και Oικουμενικός Πατριάρχης.

Οι τω καθ’ ημάς αγίω, πατριαρχικώ, αποστολικώ τε και οικουμενικώ θρόνω υποκείμενοι ιερωμένοι, μητροπολίται και υπέρτιμοι και θεοφιλέστατοι αρχιεπίσκοποι τε και επίσκοποι, εν αγίω Πνεύματι αγαπητοί αδελφοί και συλλειτουργοί· και εντιμότατοι κληρικοί, ευλαβέστατοι ιερείς και οσιώτατοι ιερομόναχοι, ηγούμενοί τε των ημετέρων ιερών πατριαρχικών και σταυροπηγιακών μοναστηρίων και των ενοριακών·  τιμιώτατοπι άρχοντες, δημογέροντες, προεστώτες εκάστης επαρχίας, πολιτείας, κωμοπόλεως, χώρας τε και χωρίου, και πρόκριτοι και λοιποί απαξάπαντες ευλογημένοι Χριστιανοί, τέκνα εν Χριστώ αγαπητά της ημών μετριότητος,, χάρις είη υμήν άπασι και ειρήνη και ελπίς παρά Θεού κλυρίου παντοκράτορος· παρ’ ημών δε ευχή, ευλογία και συγχώρεσις.

Επειδή έχομεν προσταγάς σφοδράς από τον θεόν και κανόνας από τους αγίους αποστόλου και τας ιεράς συνόδους, τα οποία όταν φυλάττωμεν απαράλλακτα, με καύχημά μας ομολογούμεν, ότι είμεθα ορθόδοξοι χριστιανοί· έχομεν δε χρέος απαραίτητον να φυλάττωμεν απαραλλάκτως και να κάμνωμεν καθώς διορίζουσιν αυταί αι ιεραί προσταγαί, διά να δείχνωμεν με τα θεάρεστά μας έργα την πίστιν μας αμώμητον, διά μέσωου της οποίας γινόμεθα, κατά χάριν, υιοί θεού και κληρονομοι της ουρανίου βασιλείας αυτού· και από όλα αυτά περισσότερον έχομεν μεγαλώτατον χρέος να φυλάττωμεν στερεάν την εις Χριστόν τον θεόν πίστιν και λατρείαν, και την εξ’ όλης ψυχής και καρδίας αγάπην εις αυτόν τον θεόν και εις τον πλησίον· και παρομοίως έχομεν μεγαλώτατον χρέος να έχωμεν τελείαν υποταγήν εις τον κραταιότατον βασιλέα μας, οπού ο παντοδύναμος θεός εδιώρισεν επάνω μας· οπού διά να έχομεν την τοιαύτην υποταγήν εις τον βασιλέα μας, προστάζουσιν οι άγιοι απόστολοι, λέγοντες, «υποτάγητε πάση ανθρωπίνη κτίσει διά τον Κύηριον, είτε βασιλεί, εις υπερέχοντι· είτε ηγεμόσιν, ως δι’ αυτού πεμπομένοις, ως εκδίκησιν μεν κακοποιών, έπαινον δε αγαθοποιών»·  και ου μόνον έχομεν το ίδιον χρέος και να παρακαλώμεν θερμώς τον παντοδύναμον θεόν διά τον πολυχρόνιον βασιλέα μας, καθώς ο άγιος απόστολος γράφει προς τον Τιμόθεον, οπού αναγιγνώσκομεν την α’. του Σεπτεμβρίου μηνός, «παρακαλώ πρώτον  πάντων ποιείσθαι δεήσεις, προσευχάς, εντεύξεις, ευχαριστίας, υπέρ πάντων ανθρώπων, υπέρ βασιλέων, και υπέρ πάντων των εν υπεροχή όντων· ίνα ήρεμον και ησύχιον βίον διάγωμεν εν πάση ευσεβεία και σεμνότητι»· τούτο μεν καλόν, και αποδεκτόν ενώπιον του σωτήρος ημών θεού, ος πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι, και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν· κατ ‘ αυτάς λοιπόν τας προσταγάς των αγίων αποστόλων, έχομεν απαραίτητον χρέος όχι μόνον να έχωμεν κάθε υποταγήν εις τον βασιλέα μας, αλλά και πάντοτε να παρακαλώμεν κύριον τον θεόν με όλην μας την ψυχήν και καρδίαν· τον μεν κραταιότατον βασιλέα μας να πολυχρονίζη και να στερεόνη, τοθυς δε εχθρούς της κραταιοτάτης αυτού βασιλείας να καταχαλά και να αφανίζη και να εξολοθρεύη· ωσάν οπού ο αήττητος βασιλεύς ημών έχει κάθε έγνοιαν, επιμέλειαν, φροντίδα και προθυμίαν διά κάθε καλόν μας, διά κάθε ησυχίαν και ανάπαυσιν των πιστών αυτού ραγιάδων· και καθ’ ημέραν η άκρα του ευσπλαχνία παρηγορεί ημάς με πλούσια ελέη, και με διαφόρους ευεργεσίας·  και προστάζει σφοδρώς να έχωμεν ελευθερίαν εις την εκκλησίαν ημών και εις όλας τας ιεράς τελετάς της αγίας ημών πίστεως, και να μένωμεν παντελώς ανενόχλητοι εις κάθε μας εορτήν και πανήγυριν · και επειδή κατά τας ιεράς αυτάς προσταγάς, έχομεν τέτοιον απαραίτητον χρέος, καθώς με το ίδιον του στόμα λέγει ο κύριος ημών και το ιερόν ευαγγέλιον, «απόδοτε τα του θεού , τω θεώ, και τα του βασιλέως, τω βασιλεί»· διά αυτά όλα εκρίναμεν πρέπον διά το πατρικόν μας χρέος, να εκδώσωμεν το παρόν μας εκκλησιαστικόν και συμβουλευτικόν γράμμα, οπού κατά τας θεϊκάς προσταγάς, να στερεώσωμεν όλα μας τα εν Χριστώ τέκνα, δηλαδή όλους τους ευσεβείς και ορθοδόξους χριστιανού, ιερωμένους και λαϊκούς, μεγάλους τε και μικρούς εις το πιστόν ραγιαλίκι · και να βεβαιώσωμεν όλους σας ότι αυτή η κραταιοτάτη και ανίκητος βασιλεία αγαπά με άκραν φιλοστοργίαν τους πιστούς αυτή ραγιάδες, και θέλει με κάθε τρόπον αυτοί οι πιστοί αυτής ραγιάδες να έχωσι την τιμήν, την ανάπαυσιν, την ησυχίαν και την κάθε καλήν κατάστασιν και την διαφέντευσιν από παντός κακού.

Και επειδή τώρα εκηρύχθη πόλεμος μεταξύ της κραταιοτάτης ταύτης βασιλείας και των …………, διά να μην λάβωσι οι ομογενείς μας κανένα γέλασμα με κανένα απατηλόν τρόπον, και τινές, οπού δεν γνωρίζουσι το καλόν, φανερωθώσι παγκάκιστοι, και εύγωσιν από το πιστόν ραγιαλίκι τους, καταφρονήσαντες τόσας θεϊκάς προσταγάς · διατί «πας ο αντιτασσόμενος τη εξουσία, τη του θεού διαταγή εντέστηκεν· οι δε ανθεστηκότες κρίμα εαυτοίς λήψονται, κατακρινόμενοι αιωνίως»· διά τούτο επειδή ημείς έχομεν μέριμναν όχι μόνον διά τας ψυχάς σας, αλλά και διά τα κορμία σας, στέλνομεν επίτηδες το παρόν ημίν εκδεδομένον εις τύπον, και εις αυτήν την επαρχίαν Ναυπάκτου και Άρτης, διά να διαβάζηται εις πάντα τα μέρη με όλην την χρεωστούμενην προσοχήν και επιμέλειαν, οπού ωσάν σάλπιγξ εκκλησιαστική να βροντήση εις τας ακοάς όλων των πιστών τέκνων της ιεράς του χριστού εκκλησίας, και να σας βεβαιώση εις εκείνα, οπού εξ άπαντος έχετε απαραίτητον χρέος να φυλάττητε· και τοιουτοτρόπως να φανήτε πιστοί ραγιάδες του αηττήτου ημών βασιλέως με κάθε τρόπον και με κάθε έργον, με όλην σας την δύναμιν. Διά το οποίον γράφοντες συνοδικώς μετά των περί ημάς ιερωτάτων αρχιερέων, των υπερτίμων εν αγίω πνεύματι αγαπητών αδελφών και συλλειτουργών, ευχόμεθα και ευλογούμεν πάντας υμάς πατρικώς και συμβουλεύομεν και προστάζομεν εκκλησιαστικώς, ότι ωσάν οπού είστε βέβαιοι, πως ο κραταιότατος και πολυχρόνιος βασιλεύς ημών, διωρισμένος επάνω μας από τον ίδιον θεόν, έχει και δείχνει μεγαλωτάτην φιλοστοργίαν και αγάπην εις όλους τους πιστούς αυτού ραγιάδες, και έχει κάθε φροντίδα, επιμέλειαν και επιθυμίαν διά κάθε καλήν κυβέρνησιν, και καλήν αυτών κατάστασιν· και ωσάν οπού είστε πληροφορημένοι εις τας θεϊκάς προσταγάς, κατά το άφευκτον χρέος, όπου αυταί σας διορίζουσι, και να στέκεσθε πάντοτε εις το πιστόν σας ραγιαλίκι με κάθε υποταγήν και με κάθε υπομονήν και με κάθε ταπείνωσιν · και να φυλάττητε την εμπιστοσύνην σας εις τον κραταιότατον βασιλέα μας με κάθε επιμέλειαν και φροντίδα και προθυμίαν, δείχνοντες πάντοτε με όλα σας τα έργα και με όλα σας τα λόγια και με όλα σα;ς τα φερσίματα, την υποταγήν οπού απαραιτήτως και αφεύκτως χρωστάτε να έχετε εις τον ανίκητον βασιλέα μας, και εις όλους τους προσκυνητούς υψηλούς ορισμούς. Και να εχθρεύεσθε μεγάλως  και να διώκητε και να κυνηγάτε με όλην σας την δύναμιν και προθυμίαν εκείνους, οπού είναι εχθροί του κραταιοτάτου ημών βασιλέως. Και να μη λυπήσθε ούτε την ζωήν σας, ούτε διά τον πλούτον σας, ούτε διά κανάνα σας πράγμα, ούτε σχεδόν διά το κορμί σας· οπού κατά την προσταγήν του θεού και τας ιεράς διαταγάς των αγίων αποστόλων και των θεοφόρων πατέρων των εν διαφόροις συνόδοις την ορθοδοξίαν ομολογησάντων και στερεωσάντων, να φαίνεσυε καθαρά πιστοί ραγιάδεςσ του κραταιοτάτου βασιλέως μας. Εις τα οποία πάντα ταύτα ημείς όντες πληροφορημένοι, ως άνωθεν, εγίναμεν εγγυηταί, ήτοι γκεφίλιδες, οι ίδιοι δι’ όλα μας τα πνευματικά τέκνα, δηλαδή διά όλους τους ευσεβείς και ορθοδόξους χριστιανούς. Και είμεσθεν εντελώς βέβαιαοι, ότι ποτέ δεν θέλει κανένας τολμήσει να εύγη από την προσταγήν του θεού, ευγαίνοντας από το πιστόν ραγιαλίκι του·  ωσάν οπού ούτε είναι πλέον δίκαιον ο τοιούτος αποστάτης να έχη μετοχήν της ορθοδόξου ημών πίστεως και της μερίδος των εκλεκτών, φαινόμενος τοιούτος φανερώς, ως ο αντάρτης διάβολος. Και όσοι εις διαφόρους καιρούς, διά διαφόρους αφορμάς, εμάκρυναν και εύγαλαν του λόγοθυ τους απ΄πο το πιστόν ραγιαλίκι τους και επήραν πατέντας και παντιέρας …………(α)· και τέτοιας λογής έγιναν σούντιτοι ………… (α), συμβουλεύομεν αυτούς, ως εν Χριστώ τέκνα μας, και πληροφορούμεν αυτούς με πάσαν αλήθειαν, ότι να αφήσωσι την τοιαύτην κίβδηλον και νενοθευμένην προτετσιόνην, η οποία είναι φανερώς ενάντια εις τας θεϊκάς προσταγάς και τους αποστολικούς και συνοδικούς κανόνας, και πολλά κινδυνώδης εις τους παρομοίους · και να επιστρέψωσι και να γίνωσι πιστοί ραγιάδες, και φυλάττοντες κατά πάντα την πίστιν, υποταγήν και την προθυμίαν εις τας βασιλικάς εκδουλεύσεις, κατά τας προσταγάς των αγίων αποστόλων, «τω τον φόβον, τον φόβον· (ου γαρ εική την μάχαιραν φορεί)· τω την τιμήν, την τιμήν, τω τον φόρον, τον φόρον, τω το τέλος, το τέλος» · καιμ τοιουτοτρόπως θέλουν αξιωθεή αναμφιβόλως όχι μόνον τελείαν την συγχώρησιν, εις όσα πρότερον επλανήθησαν και έπραξαν, χωρίς καμμίαν ενθύμησι αυτών παντελώς· αλλά θέλη δεχθή αυτούς ο ευσπλαχνικώτατος ημών βασιλεύς με ανοικτάς τας αγκάλας· και θέλει αγαπά αυτούς ως πιστούς ραγιάδες· και θέλει φροντίζει να έχωσι κάθε ησυχίαν και καλήν κατάστασιν, ως και οι λοιποί πιστοί αυτού ραγιάδες· την οποίαν αυτήν πληροφορίαν ημείς έχοντες βεβαίαν και απαράτρεπτον γεγόναμεν εγγυηταί, ήτοι γκεφίλιδες δια όλους τους ευσεβείς χριστιανούς. Και τοιουτοτρόπως γράφομεν και βεβαιόνομεν τας καρδίας όλων σας · και παρακινούντες παραγγέλομεν εις όλους σας ιερωμένους και λαϊκούς , όπως, κατά το χριστιανικόν επάγγελμα και τας θεϊκάς προσταγάς, να διαφυλάττητε τους λόγου σας πιστούς, με όλα σας τα καμώματα, σαντίκιδες και προθύμους εις κάθε υψηλήν προσταγήν και επιμελείς εις κάθε βασιλικήν εκδούλευσιν. Και να παρακαλήτε θερμώς , δεόμενοι κυρίου του θεού υπέρ του κραταιοτάτου και ευμενεστάτου ημών βασιλέως, ότι η καρδία αυτού εν χειρί θεού εστί, και υπέρ πάντων των εν υπεροχή όντων πολυχρονίων ημίν αυθεντών. Και να εκλιπαρήτε το θείον, ίνα νεύη εις τας καρδίας αυτών αγαθά, κατά τον μέγαν Βασίλειον, πρός κοινήν πάντων ωφέλειάν τε και άνεσι. Και κατά το χρέος σας κάμνοντες κατά την θεϊκήν προσταγήν, και κατά την εκκλησιαστικήν ημών παρακίνησιν, η οποία βεβαίως είναι εις όλους σας ωφέλιμος και σωτηριώδης, θέλετε αξιωθή βεβαίως και πλουσιώτερα τα βασιλικά αυτού ελέη, έχοντες και τον θεόν βοηθόν πάσας τας ημέρας της ζωής ημών, ως εργάται των θείων αυτού εντολών· ου η χάρις, και το άπειρον έλεος είη πάσιν υμίν.

ᾳωζ᾽ , εν μηνί Ιανουαρίῳ, Ινδικτιώνος α´

ο Καισαρείας Φιλόθεος

ο Ηρακλείας Μελέτιος

ο Νικομηδείας Αθανάσιος

ο Χαλκιδόνος Ιερεμίας

ο Θεσσαλονίκης Γεράσιμος

ο Νεοκαισαρείας Μελέτιος

ο Αθηνών Γρηγόριος

ο Εφέσου Διονύσιος

ο Κυζίκου Μακάριος

ο Νικαίας Δανιήλ

ο Δέρκων Γρηγόριος

ο Προύσης Άνθιμος

ο Βερροίας Χρύσανθος

ο Αγκύρας Ιωαννίκιος

ο Φιλαδελφείας Δωρόθεος

ο Προϊλάβου Παρθένιος

ο Μαρωνείας Νεόφυτος

ο Ωλένης Φιλάρετος

ο Ελασσώνος Ιωαννίκιος

ο Νέων Πατρών Πολύκαρπος

ο Ίμβρου Νικηφόρος

ο Πόσνας Καλλίνικος

ο Φερσάλων Παρθένιος

ο Νυσσάβας Σεραφείμ

.

14.    Μαρ/1819 – ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε’ – ΚΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ – ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ (..α πα πά …αρχαιοελληνικά ονόματα ;; …θες να ξιουμνήσουν τα Ζά)

τμήμα μόνο, από την εγκύκλιο προς Αρχιερείς, κατά Φιλοσοφικών Μαθημάτων, Μάρτιος 1819

Γρηγόριος ελέω Θεού αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, νέας Ρώμης και Oικουμενικός Πατριάρχης

[…]

Και η κατά καινοτομίαν παρά ταύτα εισαχθείσα των παλαιών ελληνικών ονομάτων επιφώνησις εις τα βαπτιζόμενα βρέφη των πιστών, ως ηκούσαμεν, λαμβανομένη ως μία καταφρόνησις της χριστιανικής ονοματοθεσίας, είναι διόλου απροσφυής και ανάρμοστος· όθεν ανάγκη η Αρχιερωσύνη σας να διαδώσητε παραγγελίας εντόνους εις τους Ιερείς των ενοριών σας, και νουθεσίας πνευματικάς εις τους ευλογημένους επαρχιώτας σας, διά να λείψη τουντεύθεν και η κατάχρησις αύτη, και αφεθέντες της ακαίρου και μηδέν εχούσης το χρήσιμον φιλοτιμίας και επιδείξεως οι γονείς και ανάδοχοι να ονοματοθετώσιν εις το εξής εν τω καιρώ της θείας και μυστικής αναγεννήσεως τα ειθισμένα ταις ευσεβέσιν ακοαίς πατροπαράδοτα χριστιανικά ονόματα των εγνωσμένων τη Εκκλησία και των ενδόξως υπ’ αυτής εορταζομένων Αγίων, διά να είναι έφοροι και φύλακες των βαπτιζομένων νηπίων και ταχείς και αδιάλειπτοι χορηγοί της χάριτος αυτών εις τους μετά πίστεως επικλήσεις. 

[…]

.

15.   Μαρ/1819 – ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε’ – ΚΑΤΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ – Απανταχούσα κατά φιλοσοφικών μαθημάτων, κάψιμο βιβλίων, αφορισμός εκδιδόντων φιλελεύθερα κείμενα. (όχι μόρφωση, μόνο τουρλοκώλιασμα και κυριελέησον)

Γρηγόριος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης

Οι τω καθ’ ημάς Αγιωτάτω Πατριαρχικώ και Οικουμενικώ θρόνω υποκείμενοι Πανιερότατοι Μητροπολίται και Υπέρτιμοι, και Θεοφιλέστατοι Αρχιεπίσκοποι τε και Επίσκοποι, εν Αγίω Πνεύματι αγαπητοί αδελφοί και συλλειτουργοί και εντιμότατοι Κληρικοί, Ευλαβέστατοι Ιερείς, Ευγενέστατοι Άρχοντες, και τίμιοι Προεστώτες, και Πρόκριτοι, και λοιποί απαξάπαντες ευλογημένοι Χριστιανοί, χάρις είη υμίν και ειρήνη παρά Θεού.

Περίεργον ήθελε φανή και περιττόν αναμφιβόλως αν μέλλοντες να ομιλήσωμεν εκκλησιαστικώς περί της σημερινής καταστάσεως των κοινών του Γένους μας Ελληνομουσείων εφιλοτιμούμεθα να προοιμιάσωμεν γενικούς επαίνους της παιδείας και των μαθήσεων, και να επισωρεύσωμεν εν θυμήματα αποδεικτικά και επιχειρήματα συστατικά του θεοδότου χρήματος τούτου· επειδή και εν τοις προλαβούσαις Πατριαρχίαις μας εφιλοτιμηθημεν μνα εκτελέσωμεν εκκλησιαστικώς όλον εκείνο το απαραίτητον χρέος εις απόδειξιν των εκ της παιδείας παντοίων αγαθών, και εις προστασίαν κατάλληλον των επί κοινή ωφελεία φροντιστηρίων  και ήδη βλέπομεν, χάριτι Θεού, αναβάσεις Χριστιανικών αρετών εν ταις καρδίαις των απανταχού φιλοκάλων ομογενών μας, και ζήλον θερμότατον, ού μόνον εις επισύστασιν των ακμαζόντων σχολείων, αλλά και εις σύστασιν νέων εις τα μέρη εκείνα, εν οις προ πολλού απεσβέσθη το τηλαυγέστατον της παιδείας φως, την αμάθειαν ενί λόγω φυγαδευομένην, και τας μούσας εις την φίλην αυτών πατρίδαν ευθύμωςε πάλιν επαναστρέφουσας, και όλους τους εν αληθεία πεπαιδευμένους του Γένους την καλήν άμιλλαν αμιλλουμένους, και την δυνατήν προς τούτο λόπγοις και συγγράμμασι παρεχομένους αντίληψιν, το οποίον είναι εις ημάς χαράς υπερβαλλούσης, και πνευματικής αγαλλιάσεως αφορμή πρόσφορος.Παραιτούμενοι λοιπόν της εν προοιμίοις ακαίρου ταύτης φιλοτιμίας, ίνα μη και λύχνω φανώμεν, κατά την παροιμίαν, δεικνύοντες τον μέγα φωστήρα , τον ήλιον, προαγόμεθα εις το να συμβουλεύσωμεν πατρικώς, όσα είναι ανάγκη και οι διδάσκαλοι και οι μαθηταί των σχολείων να εγκωλποιώσι, και οι επιστάται των τοιούτων κοινών πραγμάτω να ενεργώσι με όλης της ακριβείας και προσοχής των την έκτασιν. Επειδή δεν είναι δυνατόν να παρασιωπήσωμεν ότι αντιπίπτοντα εις την ευχάριστον αυτήν ψυχικήν μας διάθεσιν μερικά συμβαίνοντα ανοικείως, διακόπτουσι την συνέχειαν των ελπίδων μας, τα οποία και μεις τας εν τω αγιωνύμω Όρει του Άθωνος ησιχίους διατριβάς μας ηκούομεν, και ήδη μετά την επανακλησίν μας, και τρίτην επί του αγιωτάτου Πατριαρχικού Αποστολικού και Οικουμενικού θρόνου ενίδρυσιν, προσέβαλον πολλαχόθεν εις τας ακοάς μας· αυτά δε είναι μερικά προσκόμματα σατανικά, παρεμποδίζοντα τας προόδους των νέων εις την επιτυχίαν της αληθούς παιδείας, και εις  την εκπλήρωσιν του τέλους αυτής, ήτοι των χριστιανικών έργων την κατόρθωσιν. Επιπολάζει ενιαχου μία καταφρόνησις περί τα Γραμματικά μαθήματα, και διόλου παράβλεψις περί τας Λογικάς και Ρητορικάς τέχνας, και περί αυτήν εν πάσι μτην διδασκαλίαν της υψηλοτάτης Θεολογίας, προερχομένη εκ της ολοτελούς αφοσιώσεως  μαθητών όμού και διδασκάλων εις μόνα τα Μαθηματικά και μτας επιστήμας, και μία ψυχρότης περί της αμωμήμου ημών Πίστεως, και αδιαφορία εις τας παραδεδομένας νηστείας, προκύπτουσα εκ τινών διεφθαρμένων ανδραρίων, τα οποία καθώς τα ζιζάνια μεταξύ του καθαρού σίτου, ούτω καιμ αυτά μεταξύ των πεπαιδευμένων του Γένους ανεφύησαν πολανόμενα υφ’ εαυτών, και πλανώντα τους αφελέστερους και απεριφράκτους την διανοίαν.

Προβάλλουσιν οι πρώτοι, ότι των προγόνων η γλώσσα, η Ελλάς εκείνη φωνή, και δύσκολος εις την κατάληψιν και έξιν και τρόπον τινά περιττή εις το Γένος την σήμερον, και παρεισάγουσιν αλλοκότους τινάς καινοτομίας και νέας νομοθεσίας, ώστε και ετόλμησαν μερικοί, καθώς εμάθομεν, να αντιστρατεύωνται εκ του εμφανούς και να κινώσι κατ’ αυτής γλωσσαν υβρίστριαν  και χάλινον. Περί αυτών λοιπόν συλλογισθέντες καθ’ εαυτούς, συμπεράναμεν, ότι ή δεν εννόησαν καλώς οι τοιούτοι, όσα τινές των καιθ’ ημάς πεπαιδευμένων εγνωμάτευσαν περί Διλέκτου Ελληνικής, και αντί του να γένωσι προσεκτικοί παρατηρηταί, έγιναν τολμηροί και κακόσχολοι παρεξηγηται των νγνωμολογηθέντων και αδικήσαντες  το περί την θεσπεσίαν αυτήν διάλεκτον ιερών σέβας εκείνων των αξιεπαίνων ανδρών·  ή εννόησαν μεν, μοχθηρία δε γνώμης παρεκτραπέντες, ηθέλησαν να φανώσιν ιδιαιτέρου συστήματος πρόαρχοι, και να κατασταθώσι διδάσκαλοι αυτοχειροτόνητοι, και ιδιόρυθμοι νομοθέται πραγματευόμενοι το κέρδος της ίδιας τιμής με την πικράν του λόγου αξίων διαβολήν και συκοφαντίαν, ως άλλοι Ζωΐλοι και Αρίσταρχοι· ή τέλος πάντων, αμαθείς όντες μεταχειρίζονται την απάτην, κατά την μυθευομένην αλώπεκα, δια να συνεπισύρωσι και άλλους εις την ομοίαν γελοιώδη κατάστασιν.

Αναμφιβόλως κάθε καλόν περιστοιχείται με πολλάς δυσκολίας, και τα αγαθά άσπορα και ανήροτα δεν ευρίσκονται εις τον βίον, καθώς η πείρα το απόδειξε και εις τους παλαιούς  χρόνους, και τον χρυσο΄λυν εκείνον αιώνα, και εις τους μεταγενέστερους μέχρι των καθ’ ημάς, και είναι μάρτυρες, όσοι το διεξοδικώτερον στάδιον των επιστημών και τεχνών και μαθήσεων διέτρεξαν και διήλθησαν κατά το μάλλον και ήττον. Απειρέσιος είναι τω όντι ο πλούς και αχανές το πέλαγος της Ελληνικής αυτής γλώσσης, καθότι δεν καταγίνεται μόνον εις κλίσεις, και σχηματισμούς, και αρθογραφίας, και εις την επιπλοκήν κατά λόγον και σύνταξιν, αλλά και κάλλος απαγγελίας, και μεταφοράς ονομάτων και όσα τούτοις ωρισμένα και κύρια και αναλύσεις και συνθέσεις, και μεταφράσεις πρός ποικιλίαν και ύψος, και μέγεθος, προθέσεων σημαινόμενα, είδη επιρρημάτων, ενεργείας και πάθη ρημάτων, ρυθμούς,. μέτρα και πάθη των περί λέξιν ποιητικήν επαγγέλλεται, και όσα άλλα οι εξ επαγγέλματος Γραμματικοί διορίζουσι, πραγματευεται· αλλά διά τούτο δεν πρέπει να αποδειλιώσιν οι φιλομαθείς νέοι, και να απελπίζονται, χειραγωγούμενοι μάλιστα υπό διδασκαλίας ευμεθόδου, και αοκνως επιμελούμενοι, πρέπει να είναι σταθεροί και ευελπιδες, ότι και αυτά τα πλέον δυσκατέργαστα γίνονται δούλα της επιμελείας· πόσον δε είναι αναγκαία η γνώσις της Ελληνικής γλώσσης, και κατά πόσους τρόπους εις τον βίον επωφελής, μάλιστα τον ορθόδοξον, είναι  και τοις τυφλοίς αυτοίς δήλον, καν λέγομεν ημείς, καν μη λέγομεν, επειδή και αυτήν όντων συγγεγραμμένων όλων των θεοσόφων βιβλίων των πνευματεμφόρων Πατέρων και διδασκάλων της Εκκλησίας μας, και όλων των ιερών νόμων και κανόνων, δι’ αυτής μόνης εις την αληθή κατανόησιν εκείνων διαπορθμευόμεθα, και δι’ αυτής τα πρός τον Θεόν όσα και τα πρός ανθρώπους δίκαια διδασκόμεθα · αυτή μας χειραγωγεί εις την κατάληψιν των ηθικών συγγραμμάτων των παλαιών εκείνων σοφών· και είναι λοιπόν εκ  τούτου και σκιρτημάτων νεανικών ανασταλτική, και ανδρικώνβουλευμάτων σταθμητική, και αρχόντων και αρχομένων των πρός αλλήλους δικαίων διδακτική· δι’ αυτής οι πεπαιδευμένοι επιβάλλουσι και εις τας μεταφράσεις των λόγου αξίων· δι’ αυτής εν τάξει περαίνουσι τας περί διαφόρων υποθέσεων αλληλογραφίας· δι’ αυτής και πολιτικαί πράξεις ρυθμίζονται, και αρεταί λογικαί και πνευματικαι κατορθούνται· αυτήν και οι εκ του Γένους πενόμενοι έχουσι, γαλήνιον όρμον· αυτή και παρά πάντων τωνσοφών Ευρωπαίων θαυμάζεται και κροτείται, και εις ημάς διεσώθη μόνος πολύτιμος θησαυρός, και μόνον κειμήλιον χαρακτηριστικόν της προγονικής ευγενείας, ώστε παραλογίζονται προφανώς, και ψεύδονται ανυποστόλως οι στρεβλόχειλοι εκείνοι, και των λόγων άτοποι κυβισταί και παράδοξοι. Και κατά σύγκρισιν δε και παράθεσιν ευρίσκεται επωφελεστέρα των Γένει, και αναγκαιοτέρα η παράδοσις των Γραμματικών από την διδσκαλίαν των μαθηματικών και επιστημονικών· επειδή εκείνη συμβάλλει γενικώς εις όλα, ή τα περισσότερα επαγγέλματα, της δε, εις άλλα θεωρείται το χρήσιμον, διο και όσον απαιτεί η προκειμένη του Γένους κατάστασις πρέπει να παραδίδηται εις τα σχολεία, και όχι το έργον να γίνεται πάρεργον, και το πάρεργον έργον, και να λαμβάνη το χρήσιμον του αναγκαίου την προτίμησιν· επειδή τις ωφέλεια προσκολλωμένοι οι νέοι εις τας παραδόσεις αυτάς, να μανθάνωσι αριθμούς, και αλγέβρας, και κύβους, και κυβοκύβους, και τρίγωνα, και τριγωνοτετράγωνα, και λογαρίθμους, και συμβολικούς λογισμούς, και τας προβαλλομένας ελλείψεις, και άτομα, και κενά, και δίνας, και δυνάμεις, και έλξεις και βαρύτητας, και φωτός ιδιότητας, και βόρεια σέλα, και οπτικά τινα, και ακουστικά, και μυρία τοιαύτα, και άλλα τερατώδη, ώστε να μετρώσι την άμμον της θαλάσσης, και τας σταγόνας του υετού και να κινώσι την γην εάν αυτοίς δοθή πη στώσι κατά τον Αρχιμήδην, έπειτα εις τας ομιλίας των βάρβαροι, εις τας γραφάς των σόλοικοι, εις τας θρησκείας ανίδεοι, εις τα ήθη παράφοροι και διεφθαρμένοι, εις τα πολιτεύματα επιβλαβείς, και άσημοι πατριώται, και ανάξιοι της προγονικής κλήσεως ;;

Εις τοιούτους παραλογισμούς περιπίπτουσιν οι του κόμματος εκείνου, όσοι προφασιζόμενοι τας δυσκολίας της Ελληνικής διαλέκτου, και ως περιττήν αυτήν και άχρηστον προτείνοντες, συνελαύνουσι τους νέους εις μόνην την εξακολούθησιν και γύμνασιν των Μαθηματικών και κακοβούλως εμποδίζουσι τας προόδους αυτών εις την αληθή παιδείαν· το δε άλλο κόμμα των αδιαφορητών οίτινες της πλατείας οδού της εις απώλειαν αγούσης, καθηγεμόνες και οδηγοί γίνονται, διδάσκοντες με το παράδειγμα της διεφθαρμένης διαγωγής των τας καταλύσεις  των παραδεδομένων νηστειών και προσέτι τας κυβίας, τας χορτοφορίας,  και πανουργοδιπλωματικούς τινάς τρόπους, και μακιαβελισμούς, διά να προξενώσι διχοστασίας και διαιρέσεις μεταξύ των ευσεβών, και να θριαμβεύωσιν αθυτοί, πράττοντες ίδια τέλη και σκοπούς, καθώς ηκούσαμεν. 

Αυτοί οι πονηροί άνθρωποι και γόητες είναι προφανείς λυμεώνες, και ψυχικώς και σωματικώς γίνονται εις τους αφυλάκτους και νωθρούς επιζήμιοι είναι πεπαρρησιασμένοι παραβάται των θείων και ιερών κανόνων, και αποστολικών διατάξεων· και αν δεν προλάβωσι να σωφρονισθώσι και να αφεθώσιν από τας σαθράς και αντιθέους διδασκαλίας των, θέλει επέλθη κατ’ αυτών η οργή του Θεού, ως υιών απειθείας, και θέλουν πειραθή της αποτομωτάτης Εκκλησιαστικής παιδείας, θεατριζόμενοι και στηλιτευόμενοι πανταχού, και ως μέλη σεσηπότα αποκοπτόμενοι της ολομελείας των πιστών, ίνα μη η λύμη αυτών γίνηται διαδόσιμος εις τα λοιπά υγιαίνοντα μέλη του Χριστωνύμου πληρώματος. «Ουαί γαρ φησί, τω ανθρώπω εκείνω, δι’ ού το σκάνδαλον έρχεται»· και «Καλόν ην, ει μη εγεννήθη ο άνθρωπος εκείνος»· αυτούς προς το παρόν τους Εκκλησιαστικούς ελέγχους και περί της μιας, και περί της άλλης των καινοτομούντων φατρίας ποιούμεθα, άμα μεν περιμένοντες την επιστροφήν αυτών και μεταμέλειαν, άμα δε και δίδοντες νύξιν εις τους αληθείς του Γένους πεπαιδευμένους, και γνησίους της ευσεβείας λατρευτάς και θεράποντας, δια να διαλύωσι τας σατανικάς αυτών πλεκτάνας, ως αραχνιώδη υφάσματα. 

Αποτείνοντες δε τον λόγον προς τε τους κατά τόπον Αρχιερατικώς προϊσταμένους αγαπητους εν πνεύματι αδελφούς, προς τους εν διδασκαλικαίς καθέδρας των κατά μέρος Ελληνομουσίων γνησίως διαπρέποντας, προς τους φιλομαθείς νέους, προς τους επιτρόπους και επιστάτας των κοινών, και πάντας απλώς τους ομογενείς, τα γνήσια και ευπειθή τέκνα της κοινής μητρός αγίοας του Χριστού Εκκλησίας, υπαγορεύομεν πατρικώς, και εντελλόμεθα, και αποφαινόμεθα συνοδικλώς μετά των περί ημάς ιεροτάτων Αρχιερέων και Υπερτίμων των εν Αγίω Πνεύματι αγαπητών ημών αδελφών και συλλειτουργών τας βεβήλους κενοφωνίας, και τας σαθράς αντιθέους διδασκαλίας των ειρημένων, να μισήτε, και να αποστρέφησθε, διακρίνοντες αυτούς, ως εκ του καρπού το δένδρον και το πυρ μακρόθεν εκ του καπνού. Ιός ασπίδος υπό τα χείλη αυτών είναι κεκρυμμένος, έτοιμος να διαφθείρη τους αστηρίκτους περί την ευσέβειαν, και την άλλην ευμάθειαν και κατά τον θείον Απόστολον: Βλέπετε και προσέχετε όσον το δυνατόν, ίνα μη συλλαγωγήσθε υπό της κενής απάτης αυτών, και τερατολογίας, και εκτραχηλίζεσθε κατά μικρόν από τα όργανα της αληθούς παιδείας, ην και οι γνήσιοι του Θεού θεράποντες και πνευματέμφοροι Πατέρες μυηθέντες, διαλάμπουσιν ως αστέρες πολύφωτοι εις το νοητόν στερέωμα της Εκκλησίας επειδή η επαπειλουμένη εκ της ψευδοδισκαλίας ζημία, δεν είναι μόνον η της προγονικής διαλέκτου κατάργησις, αλλά και η περί την αμώμητον Πίστιν ψυχρότης, η λεληθότως προξενούμενη εκ της ακαταληψίας όλων επίσης των Εκκλησιαστικών συγγραμμάτων, και η διαφθορά των ηθών. Αναγκαιότατον είναι ένθα και ο τόπος και ο τρόπος ευχερής και αρμόδιος να διαιρεθώσι τα Γραμματικά σχολεία από τα των Επιστημονικών και Μαθηματικών, και να γίνωνται κεχωρισμένως εν μέρει αι παραδόσεις, δια να μη λαμβάνωσιν εκ του προχείρου αφορμήν οι νέοι, και φεύγοντες από τας τάξεις των Γραμματικών, προσκολλώνται εις τας άλλας· ειδέ και τούτο είναι αδύνατον, να γίνωνται εν τάξει οι παραδόσεις, και μήτε οι μαθηταί να έχωσιν απόλυτον άδειαν προ της τελειοποιήσεώς των εις τα Γερμανικά να προσέρχωνται εις τας μαθήσεις και επιστήμας, μήτε οι διδάσκαλοι να τους δέχονται ακαταρτήστους και ανασκήτους, βαρβαρίζοντας έτι και σολικίζοντας, και εις τα λοιπά της τέχνης χωλαίνοντας· επειδή τοιούτοι όντες οι προσερχόμενοι δεν δύνανται να ευδοκιμώσιν αναλόγως, ώστε και εαυτοίς και τοις διδασκάλοις να προξενώσι δίκαιον κλέος και αύχημα· αφ’ ου δε γένωνται εγκαρατοίς του καθ’ Έλληνας λόγου, και γυμνασθώσιν όσον αρκεί, και εις τας Λογικάς και Ρητορικάς τέχνας, τότε ας ανοίγωνται ελευθέρως αυτοίς κιαι τα προαύλια των επιστημονικών, και όλης εν γένει της Φιλοσοφίας, και προχωρείτωσαν και εις εκείνα κατά τάξιν και βαθμηδόν· και η παράδοσις δε των Γραμματικών να μην έχη βάσιν την τέχνην του ορθώς λέγειν και γράφειν, αλλά να ενασχολήται και περί την χρηστότητα των ηθών και την κατήχησιν των πατροπ[αραδότων δογμάτων, ιδιαιτέρας περί τούτου γινομένης υπό των διδασκάλων της θεολογικής αναπτύξεως, και απλώς άλατι πνευματικώ να είναι ηρτημέναι αι διδασκαλίαι των διδασκάλων, και αιχμαλωτίζουσα παν νόημα εις την υποταγ’ην του Χριστού, κατά τον θείον Απόστολον, να αναδεικλνύωσι τους μαθητιώντας, Χριστιανούς, ελληνίζοντας τας φράσεις, και Έλληνας Χριστιανίζοντας τα δόγματα, τα ήθη, τους τρόπους. Ταύτα πατρικώς συμβουλεύομεν, και αματαθέτως επιτάττομεν, διά να ενεργώνται απαραλλάκτως, με όλην την απαιτουμένην προσοχήν, μάλιστα υμών των συναδελφών αγίων Αρχιερέων, και των κατά τόπους προκρίτων, των εγκεχειρισμένων την αναγκαίαν φροντίδα και επιμέλειαν των κοινών χρέος ιδιαίτερον απαραίτητον είναι η χωρίς αναβολής καιρού σύστασις των οριοθετηθέντων εις τα υπό την προστασίαν σας σχολεία δια την αρίστην αρμονίαν και θεοφιλή τάξιν αυτών, καθώς και η έξωσις απ’ αυτών των κακοηθών εκείνων, όσοι, εχθροί όντες αδιάλλακτοι της βελτιώσεως και του Τιμίου Χριστιανικού πολιτεύματος των ομογενών, γίνονται με τας παραλελογισμένας διδασκαλίας, των και τους διεφθαρμένους τρόπους της ζωής των ψυχρότητος αίτιοι περί την Γραμματικήν παιδείαν και αδιαφορίας περί τα ιερά και σεβάσμια, μετακινούντες όρια αρχαία, α έθεντο οι πατέρες υμών· καθώτι αν δεν μεταπεισθώσι και δεν θελήσωσι να μεταβάλωσιν ήθη και φρονήματα, πρέπει να αποβληθώσιν εξάπαντος, ως προσκόμματα και πέτραι σκανδάλων, κατά την περί αυτών απόφασιν του Παναγίου Πνεύματος. «Οδοποιήσατε γάρ, φησί, τω λαώ μου, και τους λίθους εκ της οδού διαρρίψατε, ίνα μηδέν ή σκώλον, μηδέ κώλυμα τω λαώ της θείας οδού και εισόδου». 

Και η κατά καινοτομίαν παρά ταύτα εισαχθείσα των παλαιών Ελληνικών ονομάτων επιφώνησις εις τα βαπτιζόμενα βρέφη των πιστών, ως ηκούσομεν, λαμβανομένη ως μία καταφρόνησις της Χριστιανικής ονοματοθεσίας , είναι διόλου απροσφυής και ανάρμοστος· όθεν ανάγκη η Αρχιερωσύνη σας να διαδώσητε παραγγελίας εντόνους εις τους ιερείς των ενοριών σας, και νουθεσίας πνευματικάς εις τους ευλογημένους επαρχιώτας σας, διά να λείψη τουντευθεν και ηα κατάχρησις αυτή, και αφεθέντες της ακαίρου και μηδέν εχούσης το χρήσιμον φιλοτιμίας και επιδείξεως οι γονείς και ανάδοχοι να ονοματοθετώσιν εις το εξής εν τω καιρώ της θείας και μυστικής αναγεννήσεως τα ειθισμένα ταις ευσεβέσιν ακοαίς πατροπαράδοτα χριστιανικά ονόματα των εγνωσμένων τη Εκκλησία και των ενδόξως υπ’ αυτής εορταζομένων Αγίων, διά να είναι έφοροι και φύλακες των βαπτιζομένων νηπίων, και ταχείς και αδιάλειπτοι χορηγοί της χάριτος αυτών εις τας ματά πίστεως επικλήσεις. Γιγνώσκοντες δε κοινώς την εκκλησιαστικήν ημών προστασίαν  αένναον και ετοίμην εις διατήρησιν απαράτρεπον των οροθετηθέντων, οφείλετε θαρρούντες ν’ αναγγελητε εν παντί καιρώ και να δηλοποιήτε εν γραφή αληθείας τα διατρέχοντα, ίνα δια της υπεροχής πνευματικής δυνάμεως, τωνεπιπροσθούντων διαλυομένων, συντηρήται και η ηθική των ομογενών κατάστασις, και η των σχολείων ευρυθμία, οιασούν θολεράς επιμιξίας ελευθέρα και πανταχόθεν αβλαβής, και διά της κοινής υνών, και των εν αυτοίς ελλογίμων διδασκάλων φιλοπόνου επιμελείας, και φιλοτίμου καλλιεργείας καρποφορώσιν εις εξήκοντα και εκατόν καρπόν γεναίον και ωραίον, ψυχικόν ομού και σωματικόν, Θεώ ευάρεστον, προς ωφέλειαν του Γένους κοινήν, έπαινον του ονόματός σας, εύκλειαν της πατρίδος και ημετέραν πνευματικήν ευφροσύνην διηνεκή, και παντοτινήν χαράν ανεκλάλητον. Η δε Θεού χάρις και το άπειρον έλεος, και η ευχή, και η ευλογία της ημών μετριότητος είη  μετά πάντων υμών.

(1819) αωιθ’ κατά μήνα Μάρτιον, Επινεμήσεως ζ’

ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος Αποφαίνεται,

ο Καισαρείας Ιωαννίκος,

ο Εφέσου Διονύσιος,

ο Ηρακλείας Μελέτιος,

ο Κυζίκου Κωνστάντιος,

ο Νικομηδείας Αθανάσιος,

ο Δέρκων Γρηγόριος,

ο Βερροίας Ζαχαρίας,

ο Κρήτης Γεράσιμος,

ο Αγκύρας Μεθόδιος,

ο Σοφίας Θεοφάνης,

ο Βιζύης Ιερεμίας,

ο Αγχιάλου Ευγένιος,

ο Μαρωνείας Κωνστάντιος,

ο Σκοπίων Άνθιμος,

ο Σίφνου Καλλινίκος,

ο Δεβρών Δοσίθεος,

ο Δυρραχίου Σαμουήλ,

ο Προικοννήσου Νικηφόρος,

.

16.   1819 – ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε’ – ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ 7 ΧΩΡΙΩΝ ΤΗΣ ΚΥΝΟΥΡΙΑΣ (άκου εκεί θράσος που το είχαν τα Ζά, να μην νοούν να ψωφήσουν απ’ την πείνα, αλλά να θέλουν ένα κομμάτι Γής για να ‘χουν φαΐ ;;)

Ο αφορισμός των κατοίκων 7 χωριών, του Καστρίου Κυνουρίας, της μητροπόλεως Μαντινείας, το 1819 από τον Γρηγόριο Ε’, λόγω καταπατήσεως υπ’ αυτών κτημάτων της αυτόθι Ιεράς Μονής του Τιμίου Προδρόμου.

Τα επτά καταρώμενα χωριά

1) Άγιος Νικόλαος, 

2) Έλατος, 

3) Καράτουλα, 

4) Μεσορράχη, 

5) Νέα Χώρα, 

6) Περδικόβρυση και

7) Ωριά της περιοχής Καστρίου της Κυνουρίας

Οι… κατάρες του αφορούν τους κατοίκους επτά χωριών γύρω από την περιοχή Καστρί της Κυνουρίας. Οι εξαθλιωμένοι ραγιάδες της περιοχής αποφασίζουν να καταπατήσουν εκτάσεις της γειτονικής Μονής Προδρόμου, γεγονός που αναγκάζει τον τότε μητροπολίτη Άργους, Ιερόθεο, να απευθυνθεί στο πατριαρχείο. Ο Γρηγόριος Ε’ καταριέται τους κατοίκους των γύρω χωριών, αλλά και τους μελλοντικούς τους απογόνους, πετυχαίνοντας τον στόχο του. Σπέρνει τον τρόμο και τον φόβο σε ζώντες αλλά και στις επερχόμενες γενιές. 

Δεν έχω το κείμενο …μόνο φωτοτυπία του εν λόγω αφορισμού, χειρόγραφη και πολύ δυσανάγνωστη !  …θα σας την δώσω στο PDF, όπου μπορείτε να την δείτε.

.

17.   1820 – ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε’ – ΑΠΑΝΤΑΧΟΥΣΑ ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ ΣΙΝΑΪΤΟΥ – ΔΙ’ ΕΛΕΓΧΟΝ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΑΓΩΓΗΣ (τη προτροπή του Γρηγοράκη βεβαίως-βεβαίως)

Τοις απανταχού ευρισκομένοις ομογενέσιν όσοι της του γένους δόξης και ωφελείας ζηλωταί τυγχάνουσιν

Εν Κωνσταντινουπόλει

Εν τω του Γένους Ελληνικώ Τυπογραφείω

Εν Έτει Αωκ’

Δοκείτε, ότι υμίν απολογούμεθα κατενώπιον του Θεού εν Χριστώ λαλούμεν· τα δε πάντα, αγαπητοί, υπέρ της ημών οικοδομής.

Παύλος ο Απός, εν τη προς Κορινθ.επις.

Κεφ. ιβ’

ΦΙΛΤΑΤΟΙ ΟΜΟΓΕΝΕΙΣ

Πόσαι είναι αι πηγαί, αφ’ ων καταρρέουσαι αι διάφοροι ιδέαι των θείων και ανθρωπίνων πραγμάτων, καταποτίζουσι τους νόας των ανθρώπωνμ, και πως αυται εντυπούνται και διαμένουσιν εις τους αγράφους της φαντασίας πίνακας, τούτο ούτε πρόκειται να διδάξωμεν εν τω παρόντι, μήτε είναι έργον της ημετέρας επαγγελίας. Είναι ομολογούμενον, ότι ήτε Θεόπνευστος Αποκάλυψις εμπνεύσασα και χαριτώσασα τους αξίοους εαυτής θεωρητικότατους νόας, εδίδαξε δι’ αυτών τους λοιπούς των ανθρώπων τας πνευματικάς ιδέας, και η ιερά φύσις και ωδήγησε. και οδηγεί, και εσόφισε, και καθ’ ημέραν σοφίζει τους ανθρώπους με τας διαφόρους και πολυειδείς γνώσεις των ανθρωπίνων πραγμάτων. Τούτο όμως δεν ήτον αρκετόν, ούτε εδύναντο να φθάσωσιν, εις ήν ήδη θεωρούνται τελειότητα, τα διάφορα συστήματα των ανθρωπίνων γνώσεων με απλήν την εκ Φύσεως βοήθυειαν, αν δεν επενοούντο και τα μέσα, δι’ ων εδύναντο να μεταβώσιν αι εφευρέσεις των παλαιών γενεών εις τας μεταγενεστέρας, 

Πόσαι θαυμάσιαι παρατηρήσεις των μετεώρων ετάφησαν επάνω εις τας κορυφάς των ορέων, και εκρύβησαν μέσα εις τους ποιμεμνικούς δρυμώνας ομού με τα σώματα των ποιμένων διά την έλλειψιν των τοιούτων μέσων! Πόσαι αναγακαίαι γνώσεις ζώων, φυτών, λίθων, μετάλλων, και απλώς όλων των φυσικών πραγμάτων, ή συνέζησαν με μόνους τους εφευρετάς, ή διαμείνασαι και μετά την εκείνων αποβίωσιν εις τας ακρίτους γλώσσας διεφθάρησαν με την διαδοχήν της αγράφου παραδόσεως και εφάνησαν εις τους μεταγενέστερους ως τραγέλαφοι ! Πόσαι πνευματικαί διδασκαλίαι, τας οποίας ενέσταξαν εις τας ψυχάς πλλών Θεοφόρων ανδρών πολυχρόνιοι ασκητικοί ιδρώτες, έμειναν τεθαμμέναι μέσα εις τα σπήλαια άμα  τω χρόνω, καθ’ ον αι ιεραί εκείναι ψυχαί καταλιπούσαι επί γής τα χοϊκά σκήνη, απέπτησαν εις τα ουράνια σκηνώματα.  

 

Αλλά τέλος πάντων ο χαριτωθείς και σοφισθείς των ανθρώπων νους, ώσπερ περίεργος εις το να επινοή πράγματα, ούτω και φιλότιμος εις το να φυλάττη τα νοηθέντα· ου μόνον εφρόντισε να επιθήση εκάστω των όντων το προσφυές όνομα, αλλά και διά της ατενούς προσοχής και επιμονής του εφεύρε γραμμικούς χα;ρακτήρας, τους οποίους συνάπτων προς αλλήλους κατά συνθήκην, εφανέρωσεν υλικώς, όσα νοερώς καθ’ εαυτόν εφαντάζετο. Αλλ’ η τελειοποίησης τούτου αναγκαίως έπρεπε να είναι υποκείμενη εις τους κανόνας της κατά βαθμόν προόδου όλων των ανθρωπίνων γνώσεων· καθότι και η τέχνη του γράφειν με την διαδοχήν του χρόνου ετελειοποιήθει· και τα όργανα της γραφής με την διαδοχήν της πείρας εδοκιμάσθησαν.

Όλα τα ερείπια των αρχαιοτάτων Ασιατικών πόλεων είναι πλήρη ιερογλυφικών σημείων και παντός άλλου είδους στηλογραφίας· τα οποία παριστώντα τον ζήλον των παλαιών ανθρώπων, ον είχον, ώστε να μετοχετεύσωσιν εις τους μεταγενέστερους τας εφευρέσεις των· συναποδεικνύουσιν και την έλλειψιν των αναγκαιοτέτων και ευκολοτέρων της γραφής μέσων. Ο χάρτης, το μέλαν και τα λοιπά της γραφής όργανα, έπρεπε να επινοηθώσι διά της οδηγίας της ανάγκης εις τον οικείον χρόνον, καθώς και επενοήθησαν. Και οι άνθρωποι ενόμισαν ίσως , ότι έφθασεν εις την αναγκαίαν του τελειότητα το μέγα τούτο και κοινωφελέστατον αγαθόν· και αν διά την εύρεσιν ενός μόνον τριγώνου , οι άνθρωποι έθυσαν εκατόμβην, πόσας τάχα τοιαύτας θυσίας έπρεπε να προσφέρωσιν οι εφευρεται των οργάνων, διά των οποίων διαιωνίζονται ου μόνον αι λοιπαί γνώσεις των ανθρώπων, αλλά και αι αληθείς και αναγκαίαι αποδείξεις αυτού του ίδιου τριγώνου.

Και αυτή η ιερά Αποκάλυψις εβεβαίωσε την ανάγκην των τοιούτων γραμμικών οργάνων, εγχαράξασα πρώτον εις τας ιεράς πλάκας τον Θεόγραφον νόμον, και μεταχειρισθείσα έπειτα όργανον τον Μωσαϊκόν κάλαμον διά να αφελείται τον γνόφον της αρχαιότητος, και να διαλευκάνη τας ιεράς αληθείας της Κοσμογενεσίας, και να εγγράψη εις τας ψυχάς των ανθρώπων τας πνευματικάς οδηγίας της ιεράς νομοθεσίας. Και τις ανάγκη είναι αφέντες τα εγγύς, να καταφεύγωμεν εις τα πορρωτάτω ;;  Αν έλειπον ταύτα τα σημεία, αι χρείαι των ανθρώπων ήθελον είναι τόσον δύσκολοι, όσον είναι δυσχερές να μετακομίση τις εαυτόν από της πατρίδος του εις γην απωκισμένην· εν ω ήδη επαναπαυόμενος εν γη πατρώα, δύναται διά τούτων να ομιλή εν βραχεί χρόνω και με τους άγαν απωκισμένους, και να εκπληροί πάσαν υπουργίαν του. 

Μ’ όλον το ότι οι Εφευρεταί των τοιούτων αναγκαίων μέσων είχον μέγα δίκαιον να εγκαυχώνται δια την επίνοιάν των, και να σεμνύνοωνται διά την ωφέλειαν, την οποίαν προξένησαν εις το ανθρώπινον γένος· το έργον όμως, καίτοι δοκούν εντελές, υστερείτο του αναγκαιοτά του τρόπου, διά του οποίου εδύναντο τα γραφόμενα να γίνονται ευκόλως κοινότερα. Διότι το επίμοχθον και η δυσκολία της αντιγραφής προεξένουν την ολιγότητα των ομοειδών βιβλίων· η ολιγότης περιώριζεν αυτά εις εν πολλοστόν μέρος γηε, ή θαλάσσης· και ο τοιούτος περιορισμός, αφ’ ου υστέρει την λοιπήν ανθρωπότητα της εξ αυτών ωφελείας, υπέβαλλεν αείποτε εις κινδύνον αυτούς τους ιερούς θησαυρούς της φύσεως· καθότι μία αιφνίδιος πυρκαϊά, εις ανέλπιστος εξανδραποδισμός, μία ολέθρια πλημμύρα ποταμών, ή θαλά;σσης, ή εν φρικώδες ναυάγιον εδύναντο να εξαφανίσωσι τα ολιγάριθμα τα΄θυτα βιβλία, και το δεινότερον, ότι ου πάντοτε ήτον δυνατόν να ευρεθή άλλος τις Έσδρας δια να τα απομνημονεύση.

Αν είναι δίκαιον να ονομάζηται ο χρόνος, ως και ονομάζεται, Πανδαμάτωρ, τι κωλύει να τον ονομάσωμεν και Παντουργόν ;; Εκείνο μεν, κατά λόγον της φύσεως αναγκαίον, και ίσως δυσεξήγητον, τούτο δε, κατά λόγον σχετικόν προς την χρείαν της ανθρωπότητος.

«απανθ’ ο μακρός καναρίθμητος χρόνος

φύει τάδηλα, και φανέντα κρύπτεται»

Σοφοκλής

Αυτός ο Παντουργός χρόνος εφεύρε τέλος πάντων και εκείνο το μέσον, διά του οποίου αι χείρες των ανθρώπων μικρόν κοπιώσαι, δύνανται μεγάλα να διαπράττωσιν· και τούτο είναι η πολύτιμος Τυπογραφία. Τυπογραφία, η καρποφόρος των βιβλίων άρουρα· το ενεργητικότατον κέντρον της των ανθρώπων φιλοτιμίας· η άσβεστος των Μουσών λαμπάς· το Τηλεσκόπιον της των σοφών μεγαλονοίας· και τέλος το πιεστήριον των ανθρωπείων ηθών. Τυπογραφία, ήτις, ώσπερ δι’ ενός πιέσματος εντυπώνει μυρίους χαρακτήρας, ούτω και δι’ ενός τυπώματος κοινοποιεί πληθύν όσην βιβλίων· και αποδίδωσιν ουχί πεντήκοντα ή τριάκοντα προς εν, αλλά χιλιάδας, και μυριάδας, και διασπείρει παντού εν αφθιονία τα σπέρματα των μαθήσεων.

Όπου είναι Τυπογραφία, εκεί και διακκαέστερος εμπέφυκε τοις ανθρώποις ο έρως του μανθάνειν· εκεί και η φιλοτιμία των γενναίων πνευμάτων θαυμασίως εξάπτεται· καθότι ο υποδεέστερος αμιλλάται με τον ανώτερον, και καλλιεργεί τας ενούσας αυτώ ιδέας, και προσκτάται τας μη παρούσας· και κεντά εαυτόν εις το να γενή πατήρ λόγων, πεποιθώς, ότι τα γεννήματά του δεν θέλουσι τεθή υπό τον μόδιον, αλλά θέλουσι δημοσιευθή διά του τύπου· το οποίον λογίζεται ο φιλότιμος άκρον άωτον της φιλοτιμίας του.

Όπου είναι Τυπογραφία, εκεί και Σχολεία, προάγονται, και Ακαδημίαι λαμπρύνονται, και τα Πολυτεχνεία καλλιεργούνται· καθότι η φιλοσοφία περιθαλπομένη διά τυης φιλοτιμίας των φιλοσοφούντων, και εξυπηρετούμενη διά της ευκολίας του τύπου, δεν είναι πλέον ξένη εις τους κατοίκους, αλλ’ ομιλεί ελευθέρως με την ίδιαν αυτών γλώσσαν.

Διά της Τυπογραφίας σκοπεύει, και ευστοχώτατα παρατηρεί ο εν Κωνσταντινουπόλει τον εν Βιέννη φιλόσοφον, ο εν Βιέννη, τον εν Παρισίοις, ο εν Παρισίοις, τον εν Λόνδρα, κασεις αι εν γένει ο εκασταχού, τον εκασταχού γης· καθότι Τυπογραφίας ούσης, και αι μεταφράσεις δεν σήπονται εν τοις κιβωτίοις, και οι μεταφρασταί πεποιθότες, ότι οι κόποι αυτών ουκ έσονται διακενής, αναβιβάζουσι συνεχώς επί την σκοπίαν του Τύπου τους απανταχού διαπρέψαντας σοφούς άνδρας, ώστε εκείθεν παρατηρούμενοι, και παρατηρούντες, και σκοπευόμενοι, και σκοπεύοντες, ως από βηλού θεσπεσίοιο, να διασπείρωσιν εις τας ψυχάς των ανθρώπων τα ιερά σπέρματα των γνώσεων, ας εξεμελέτησαν και εξέμαθαν.

Διά της Τυπογραφίας μανθάνουσι κοινώς πάντες άνθρωποι, τι αγαθόν, τι φαύλον· τι δίκαιον, τι άδικον· τι αληθές, τι ψευδές· τι ευθές, τι σκολιόν· τι συμφέρον, τι βλαπτικόν· και εν γένει, τι αιρετέον και τι φευκτέον· και οσάκις εκδίδονται εις τύπους διά μιάς κανονικής Τυπογραφίας διάφοροι Συγγραφείς, τοσάκις ημείς οδηγούμεθα εις την αίρεσιν των αιρετέων, και την φυγήν των φευκτέων. Ώστε τω όντι διά της Τυπογραφίας τα ήθη των ανθρώπων πιέζονται, και πιεζόμενα λεπτύνονται, και λεπτυνόμενα διορθούνται, και διορθούμενα συγκροτούσι την ορθήν ευδαιμονίαν της των ανθρώπων κοινωνίας. Όθεν και επινοηθείσα εν Μογοντία κατά το χιλιοστόν τετρακοσιοστόν τεσσαρακοστόν σωτήριον έτος παρά του Ιωάννου Γουττεμβέργιου και Ιωάννου Φαύστου, και τελειοποιηθείσα εν διαστήματι εικοσιδύο χρόνων, ήρξατο πρώτον από των ιερών , κοινοποιήσασα εις δύο Τόμους την θείαν Γραφήν, και διαδούσα εν δευτέροις το περί των Καθηκόντων του σοφού Κικέρωνος· εκείνο μεν, διά φωτισμόν των ψυχικών δυνάμεων, τούτο δε, διά στολισμόν της ηθικής ευταξίας.

Ταύτα είναι τα από πολλών ολίγα χαρακτηριστικά της ευκταίας παντί έθνει και αναγκαιοτάτης Τυπογραφίας. Αλλά τοιαύτη ούσα, δείται και πολλών και μεγάλων προς σύστασιν, αύξησιν και διαμονήν· καθότι η κλείς της Τυπογραφίας κείται εν χερσί βασιλέως, και την ανοίγει διά να είναι κοιτών των Μουσών, και την κλείει, όταν γένηται πίθος Πανδώρας. Αι βάσεις της Τυπογραφίας ίστανται επί της κοινής συμφωνίας των αρχηγών εκάστου Έθνους, και εν όσω εκείνοι κατ’ ευτυχίαν πνέοντες ταύτα, και φρονούντες παραπλήσια, συμπλέκουσι την αδιάρρηκτον συναρμογήν της προς αλλήλους και προς το ίδιον έθνος αγάπης· και αύται πεπήγασι στερρότατα, και διαμένουσιν ακλόνητοι, ως επί πέτρας, μηδόλως επηρεαζόμενοι μήτε από τας επιδρομάς των ποταμών, μήτε από τας επιφοράς των ανέμων· αν δε, ο μη γένοιτο, εκείνη η συναρμογή ήθελε λάβη αρχήν να υποδιαλύηται, και αι βάσεις της Τυπογραφίας, ως και των άλλων κοινών καλών, κατ’ ολίγον κλονούμεναι και διαρρέουσαι πίπτουσι, φεύ! Και πίπτουσι μετ’ ήχου.

Ο εντός της Τυπογραφίας καλλωπισμός εξήρτηται από εκείνους , οίτινες κατά κοινήν εκλογήν ήθελον κριθή ικανοί να αναδεχθώσι την επιστασίαν και καλλιέργειάν της. Και η πρόοδος και δόξα μιάς Τυπογραφίας απαιτεί την φιλόκαλον και φιλογενή σπουδήν και συνδρομήν των πεπαιδευμένων και σοφών του Γένους. Ταύτα συνιστώσι, συντηρούσι, καλλιεργούσι και κλείζουσιν εκάστην Τυπογραφίαν και ταύτα αγαθή τύχη συνέδραμον, και συντρέχουσι, και Θεού συναιρομένου, συντρέξουσι μέχρι τέλους εις την αγαθήν και ευεπήβολον αποκατάστασιν και διαμονήν της πρότερον μεν αποκατάστασης εν τη Πατριαρχική αυλή Ελληνικής Τυπογραφίας, ήδη δε αγαθή τύχη υποβληθείσης υπό την κοινήν του Γένους  κηδεμονίαν.

Ζήτω ο Γαληνότατος και Κραταιότατος ημών ΑΝΑΞ,η Κορωνίς των προκατόχων αυτού μεγάλων Βασιλέων· ο ακριβής φύλαξ της Δικαιοσύνης κλαι της Επιείκείας· ο ευσπλαχνικώτατος και ηρωικώτατος ΣΟΥΛΤΑΝ ΜΑΧΜΟΥΤ Β’. Είη το κράτος αυτού διαιωνίζον, και θριαμβεύον κατά πάντων των εναντίων. Η Ιερά αυτού Μεγαλειότης ύστερον από την απαράμιλλον προβλεπτικήν και βαθυνουστάτην πρόνοια, δι’ ης με θάμβος της απανταχόθεν πολιτικής παρατηρήσεως, διοικεί θαυμασίως την Θεροφρούρητον ΑΥΤΗΣ Βασιλείαν, καταδιώκουσα παν είδος κακίας, και φιλοτιμουμένη να διακρατήση πανταχού την ευνομίαν και να αποκαταστήση την αληθή ευδαιμονίαν των υπηκόων ΤΗΣ, επιβραβεύει βασιλικώς και εις τα διάφορα έθνη, άτιναπεριθάλπονται υπό τας κραταιάς ΑΥΤΗΣ πτέρυγας, την ελευθερίαν του να συνιστώσι και να καλλιεργήσωσιν, όσα κοινά καλά αφορώσιν εις την Ηθικήν αυτών ευταξίαν, εις την βελτίωσιν εκάστου Έθνους, και εις την πρόοδον των ανθρωπίνων γνώσεων. ΑΥΤΗ προς τοις άλλοις βασιλικοίς καλοίς, οις ηλέησε, και ελεεί μεγαλοπρεπώς το ημέτερον Γένος, ενεπιστεύσατο ημίν και τας κλείς μιάς κοινής του Γένους Τυπογραφίας, αναστείλασα πρότερον την άλογον ελευθερίαν, και όρων αυτοκρατορικώς επιθείσαν, ώστε δυνάμενοι δι’ αυτού να καρπούμεθα τα εκ της Τυπογραφίας καλά, να αποφεύγωμεν παν, ότι δύναται να συσκιάσει την λαμπρότητα της ακραιφνούς ημών υποταγής δια της εκδόσεως βιβλίων αντιφρονούντων.

Ζήτω ο Παναγιώτατος ημών Δεσπότης ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κύριος Κύριος Γρηγόριος, ο φωταυγής των Πνευματικών χαρισμάτων διανομεύς, και κατ’ αξίαν Ποιμενάρχης. Ζήτωσαν οι Υψηλότατοι και περικλεέστατοι  Αυθένται, οι τε νυν πανευκλεώς Ηγεμονεύοντες, και οι πρότερον πανενδόξως της αρχής παυσάμενοι, ων οι μεν παρόντες, αυτουργοί γίνονται των καλών· οι δε και τας Θεοφρουρήτους αυτών ηγεμονίας σοφώς διεξάγοντες, μεγίστην έχουσι πρόνοιαν της πατρίδος, και διά των συνετών και φιλοκάλων της Αυθεντείας αυτών υπουργών συμπράτουσιν εις τα κοινοφελή. Ζήτω ο Εκλαμπρότατος και Περίβλεπτος Ηγεμονικός γόνος και Μ<έγας της Κραταιάς Βασιλείας Διερμηνεύς Κύριος Κύριος Ιωάννης Καλλιμάχης, ο δι’ αμοιβήν της παγγενούς αυτού αρετής και πίστεως αξιωθείς του αξιώματος, και επαξίως  του αξιώματος αναδειχθείς κοινωφελέστατος και φιλογενέστατος. Ζήτωσαν συν αυτοίς και πάντες οι Εκκλησιαστικώς και πολιτικώς του Γένους εξάρχοντες, οι λαμπρότατοι και χαριτόβρυτοι της Εκκλησίας αστέρες, και οι λοιποί πανένδοξοι της του Γένους δόξης προασπισταί και συνίστορες. Άπαντες αναλαβόντες πληρέστατον τον ζήλον των καλών συγκροτούσι την ευτυχή ταύτην εποχήν, καθ’ ην γίνεται κοινή πρόνοια και μελέτη ανεπίστροφος των κοινών καλών και Κιβώτια των εις τους πτωχούς ελεών κατ’ έρανον των φιλογενών συγκροτούνται· και Νοσοκομεία ανεγείρονται και τα Κοινά διαπρέπουσι · και αι Μούσαι σοβούσι πανταχού και οι Χάριτες περιχορεύουσιν.

Ούτοι πάντες ουχί ποαντοίον, αλλ’ εν μόνον αγαθόν ευτύχημα ενασμενιζόμενοι, και επιποθούντες την του Γένους εύκλειαν, και αγαθήν πρόοδον, κατιδόντες, ότι η ρηθείσα Τυπογραφία δις ήδη εγχειρισθείσα ανθρώποις ιδιώταις, εσφάλη· και μη ευρούσα την ανήκουσαν και δυνατήν καλλιέργειαν, πέπτωκε, βουλήν αγαθήν εβουλεύσαντο, ώστε να την ανεγείρωσι, και να την αποκαταστήσωσιν ασφαλέστερον. Και δη συνελθόντες πολλάκις, και συνδιασκεψάμενοι, και εξευρόντες συνετώς, όσα είναι συντελεστικά και συντηρητικά ταύτης, συνείπον άπαντες, και συνεψηφίσαντο να την απαλλάξωσιν από της ιδιωτικής και αδρανούς επιστασίας, και να την αξιώσωσι της κοινής του Γένους προστασίας και αντιλήψεως· και προσηλώσαντες αυτήν, και αδιαχωρίστως συνενώσαντες τω Κοινώ της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας συστήματι, και την αναγκαίαν δαπάνην επί παντί οργάνω Τυπογραφικής εργασίας δαψιλώς εναποταμιεύσαντες εις αυτήν, επιβεβαίωσαν εγγράφως τα κατ’ αυτήν, και ταις ιδίαις αυτών υπογραφαίς επεσφράγισαν· ίνα γένηται ένδειξις και της κοινής απάντων συμφωνίας, και του προς τα κοινά καλά ακαπηλεύτου αυτών ζήλου.

Ταύτα δε συνειπόντες θεοφιλώς περί Τυπογραφίας, και επιθέντες αυτή ευκλέως το ποθεινότατον όνομα, Κοινή του Γένους Τυπογραφία, προσεκαλέσαντο και ημάς, τέσσαρας μεν των εγκριτοτέρων Αρχιερέων, δύο δε των Αρχόντων και δύο των Επιτρόπων του Κοινού και ενεπιστεύθησαν ημίν την εφορίαν αυτής και άοκνον καλλιέργειαν. Υπαγορεύσαντες δε τα εικότα, και απαγορεύσαντες τα απάδοντα, επεσφράγισαν τας εις ημάς υποθήκας συνωδά τη βασιλική θελήσει με την Ευαγγελικήν ταύτην εντολήν· «Απόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι, και τα του Θεού τω Θεώ».

Εμείς δε, φίλτατοι ομογενείς, το γλυκύ και πράγμα και όνομα, αναδέχθημεν μετά πάσης προθυμίας την κοινήν ταήυτην του Γένους Τυπογραφίαν, επί σκοπώ κυριωτέρω του να εξυπηρετήσωμεν όλαις δυνάμεσιν εις την ωφέλειαν του Γένους· και να επισπάσωμεν εις το κέν τρον της φίλης πατρίδος την προσοχήν και φιλοκαλίαν των απανταχού πεπαιδευμένων αυτής υιών, διά να ανατέλλωσιν οι λαμπροί αυτών πόνοι εκείθεν, όθεν είδον και αυτοί πρώτον τον Ήλιον ανατέλλοντα.

Διά να γένηται δε το έργον άξιον της επαγγελίας και των ελπίδων του Γένους, ουκ εφεισάμεθα μήτε κόπων, μήτε ιδρώτων, μήτε χρημάτων, μήτε παντοίας άλλης προσοχής και φιλοπονίας, ώστε να εισαγάγωμεν εν αυτή, όσα αναγκαίως απαιτούμενα εις την σύστασιν μιάς ευκλεούς και λαμπράς Τυπογραφίας. Εντεύθεν και πειστήρια ευθύτατα, και ασφαλή, και χαρακτήρες λαμπρότατοι, και χάρτης καθαρώτατος, ο μεν μετακομισυείς ήδη, ο δε όσον ούπω μετακομισθησόμενος από των εν Ευρώπη περιφανεστάτων χαρτουργείων. Έτι δε και στοιχειοδέται δεξιοί, και πιεστήρες επιτείδιοι, και επιθεωρηταί ευμαθείς και εχέγγυοι, και επί πάσι τούτοις και οι του Γένους οφθαλμοί επαγρυπνούντες και μη νυστάζοντες.

Συνέστη λοιπόν (το επιφωνούμενον πάλιν με χαράν) συνέστη πρότερον η κοινή του Γένους Τυπογραφία δι’ ιεράς Βασιλικής συγκαταθέσεως· συντηρείται νυν διά κοινής συμφωνίας των πρωτίστων του Γένους · και καλλιεργείτυαι διά της αόκνου ημών επιμελείας, έργον πρώτιστον και αναγκαιότατον αμέσως αναλαβούσα την έκδοσιν του δευτέρου Τόμου της Κιβωτού εις χάρτην καθαρώτατον, και εις τύπον λαμπρότατον και πολλώ του πρώτου διαφέροντα. Τι μένει λοιπόν ;; Τι απαιτείται πλέον ;; Ουδέν άλλο βέβαια , ει μη ο ζήλος των φίλων και φιλοσόφων της φίλης πατρίδος υιοών· (από τον οποίον εξαρτάται το κλέος και η δόξα της) εκείνων των υιών, οι οποίοι προικισθέντες με τον πλούτον των φυσικών χαρισμάτων τα οποία διαχέει δαψιλώς η φιλότεκνος και θαυμασία Ελλάς εις τον κόλπον των τέκνων της, ηξιώθησαν να γενώνται, οι μεν νυμφίοι των Μουσών οι δε μνηστήρες, οι δε ερασταί. Τούτους ως φιλογενείς φιλογενώς προσκαλούμεθα, ουχί διά να μαιεύσωμεν ημείς τα τούτων έκγονα κατά τον μαιεύτικόν Σωκράτη, αλλ’ αφ’ ου τα μαιεύσωσι διά της ατενούς φιλοπονίας οι γνήσιοι αυτών πατέρες, αφ’ ου πανηγυρίσωσιν ευκλεώς τα αμφιδρόμια αυτών, και επιθήσωσιν εκάστω το κλεινόν όνομα, να τα επαναπαύσωσιν εις το κατείον της παρ’ ημίν του Γένους Τυπογρφίας· ενταύθα δε γενόμενα ημείς αποδεξόμεθα αυτά φιλοφρόνως, και απαμφιάσαντες την βρεφικήν αμπεχόνην, και διά του τύπου «δόντες θυμάτοιον καθαρόν» και κοινά πέδιλα, θέλομεν οδηγήσει αυτά πανταχού γης Ελληνικής, διά να κάμωσι την ευδαίμονα περιήγησιν, καταστρέφοντα και περικοσμούντα τα μνημεία των προπατόρων. Έκαστος δε των Ελλήνων κατα νοήσας αυτά ουχί μόνον διά του χαρακτήρος και του σχήματος και της φωνής, αλλά και απ’ αυτής της εσθήτος, ότι είναι περικλεή της περικλεούς Ελλάδος γεννήματα, θέλει προσθήση τη χαρά του χαράν, και θέλει βοηθήσει μετ’ αγαλλιάσεως «ω πάτρα πάτρα συ κυδιάνειρα πατρίς».

Και ταύτα μεν επιφωνούμεν προς τους λαμπρούς των Μουσών νυμφίους· τα δε αυτά λέγομεν και προς τους περιφανείς μνηστήρας, όσοι  μήπω κατακοιμηθέντες παρά -Μούσαις Ελικωνιάδεσσι, περιπολούσι έτι περιστρέφονται και «Παρνησσού νιφόεντος» υπό πτυχία ξυνίασσι, και των οποίων έκαστος μήπω «Δαφνηφαφών φοίβαζεν εκ λαιμών όπα», αλλά -πυρ έχων και μυρρίνας «Προθυσόμενος έοικε ποιήσεως» προς εκείνους δηλονότι, οίτινες αποταμιεύοντες τα ίδια γεννήματα εις τον οικείον χρόνον, προγυμνάζουσιν εαυτούς μεταφράζοντες τα κομψότερα και αναγκαιότερα συγγράμματα των εν Ευρώπη περιφανέστέρων Συγγραφέων και ωφελούντες διά κοινών πόνων, έως ου να ωφελήσωσι και διά των ιδίων.

Επίσης δε προσκαλούμεθα και τους ενδόξους εραστάς, οίτινες προμνηστευσάμενοι εαυτοίς τας Χάριτας, εκωλύθησαν από της μετά των Μουσών συνοικήσεως· αλλ’ οιονεί απαρεσκόμενοι εις το, ότι άγονοι λόγων οι Χάριτες , ερώσι των Μουσών έρωταν θείον, και περιθάλπουσιν αυτάς δι’ υπερβολήν φιλοκαλίας· και παρατηρούντες εξευρίσκουσιν, είπου τι των Μουσών γέννημα περέρριπτε ατημέλητον·  και ευρόντες, αναλαμβάνουσιν αυτό, και υιοθετούσιν εαυτοίς, και περικοσμούντες διά του τύπου δημοσιεύσουσι λαμπρώς εις την Ελλάδα, σωτήρες λόιγων και σοφίας επαξίως αποκαλούμενοι. Τοιούτοι είναι οι περίβλεπτοι Ζωσιμάδαι, οι Καπλάναι, και οι Βαρβάκαι, οι φιλογενέστατοι και οι κοινωφελέστατοι και της Ελλάδος κοσμήτορες. Τοιούτοι είναι, και όσοι άλλοι ή εμιμήθησαν, ή θέλουσι μιμηθή τους θαυμασίους τούτους άνδρας, συνδρομηταί της εις τύπους εκδόσεως διαφόρων Συγγραμμάτων γινόμενοι, τους οποίους ημείς σωτήρας λόγων αποκαλούντες, δεν αμαρτάνομεν.

Τούτους άπαντας, όσοι Συγγραφείς, όσοι μεταφρασταί, όσοι σαμυθήσατε ταύτην την λύπην της κοινής ημών μητρός· αφέλετε το όνειδος της· καλύψατε την επί τούτω υνδρομηταί και σωτήρες λόγων εισίν, ημείς προσκαλούμεν εις την κοινήν ταύτην του Γένους Τυπογραφίαν, προπληροφορούντες αυτούς, ότι ο τύπος έσται λαμπρότυερος και ορθότερος, η δαπάνη η αυτή, το δε κλέος αθάνατον. Η Ελλάς η φίλη και φιλότεκνος Πατρίς χαίρει και εναμβρύνεται, όταν βλέπη εν τοις εκδιδομένοις βιβλίοις τας γλυκείας ταύτας επιγραφάς, Ευγένιος Βούλγαρης, Νικηφόρος Θεοτόκης, Άνθιμος Γαζής, Νεόφυτος Δούκας, Γρηγόριος  Κωνσταντάς, Στέφανος Κομμητάς, Κωνσταντίνος Οικονόμος, Διαμαντής Κοραής, Κωνσταντίνος Κούμας, Αναστάσιος Γεωργιάδης, Ζφωσιμάδαι, Καπλάναι, Βαρβάκαι, και τα τοιαύτα · ονόματα  όλως Ελληνικά, και Ελληνικόν ζήλον πνέοντα. Όταν όμως κατίδη εν τη αυτή σελίδι και τας εξής υπογραφάς, εν Βιέννη της Αουστρίας, εν Παρισίοις, εν Λειψία, εν Βενετία, και άλλας , οιονεί αισχυνόμενη, αποναρκά και καταστέλλει το φρόνημα, εποδυρομένη την ατέλειαν. Φίλοι της φίλης πατρίδος υιοί, παραμυθήσατε ταύτην την λύπην της κοινής ημών μητρός· αφέλετε το όνειδός της· καλύψατε την επί τούτων αισχύνην της. Ω πόσον θέλει χαρή : Πόσον θέλει κροτήσει τας χείρας, όταν καθορώσα εν ταις εκδόσεσι γεγραμμένα τα γλυκύτατα ονόματα των υιών ήθελε συγκατίδη και εαυτήν συγκαταγεγραμμένην με την υπογραφήν ταύτην, εν Κωνσταντινουπόλει, εν τω Ελληνικώ του Γένους Τυπογραφείω.

Οι της του Γένους τυπογραφίας Έφοροι.

Τοιαύτη είναι, φίλτατοι ομογενείς, η προαίρεσις των προυχόντων του ημετέρου Γένους . Τοιούτος είναι ο περί τα καλά ζήλος των· και κατασιγάσθωσαν, όσοι δι’ απειροκαλίαν και γνώμης μοχθηρίαν τολμώσι να καθάπτωνται των Εκκλησιαστικώς και πολιτικώς του Γένους προϊσταμένων. Παρήλθεν η εποχή της βαρβαρότητος, και αφιλοκαλίας. Η παρούσα εποχή των Ελλήνων αμιλλάται με την προγονικήν λαμπρότητα· εκάστη τάξις ανθρώπων προθυμοποιείται να συνεισφέρεη, ότι δύναται εις την του Γένους εύκλειαν. Ο Ιερός κλήρος πνέει ζήλον φιλογενείας και φιλομαθείας· η Πανευγενής χορεία ουδέν ήττον φιλοτιμούμενη, καταθύει τα ίδια υπέρ των κοινών καλών· οι έμποροι, οι τεχνίται και πάσα άλλη τάξις ανθρώπων γίνονται μιμηταί των ειρημένων, και πρόθυμοι εις την εκτέλεσιν της εκείνων οδηγίας.

Άπαντες εχθροί της αμαθείας άσπονδοι, συν τελούσι και έργω και λόγω εις την σύστασιν και πρόοδον των εκασταχού σχολείων, και επιιθυμούσι να είδωσι την Φιλοσοφίαν επιχωριάζουσαν και λαλούσαν ουχί με γλώσσα;ν  έκφυλον, αλλά με την ενδεχομένην γλυκύτητα της προγονικής ευφραδείας.

Φιλάνθρωποι καθ’ υπερβολήν προνοούνται των πολυειδώς ασθενούντων και επαύξουσι τα εκασταχού νοσοκομεία, και επιμελούνται να εισαγάγωσιν εν αυτοίς πάσαν περίθαλψιν και παγηγορίαν των νοσούντων. Εύσπλαχνοι και και συμπαθείς υπέρ πάσαν άλλην εποχήν, συνεστήσαντο κοινόν καταφύγιον των ενταύθα πτωχών, και των άλλοθεν πόθεν ερχομένων· και κοινή γνώμη και συμφωνία Πατριαρχών, Αρχιερέων, Ηγεμόνων, Αρχόντων, Επιτρόπων του Κοινού, και των λοιπών Συστημάτων δώρισαν ιδιαίτερον Κιβώτιον* ελέους, εις ο καταβαλόντες έκαστος κατά την ιδίαν δύν αμιν δαψιλή συνεισφοράν, επέστησαν εις αυτό επιτρόπους εκ του εμπορικού συστήματος, άνδρας τιμίους, και ευσυνειδήτους, οίτινες οικονομούντες την καταβληθείσαν ποσότητα και παραλαμβάνοντες την απανταχόθεν κατευθυνομένην των φιλογενών και φιλοπτώχων συνδρομήν, επαγρυπνούσι, και βοηθούσι προθύμως εις τους χρείαν έχοντες, και ποικίλαις περιστάσεσι πιεζομένους. Τοιαύτη είναι η παρούσα κατάστασις των Γραικών· τοιαύτα είναι τα φρονήμ,ατα των Εκκλησιαστικών και Πολιτικών προστατών του Γένους, φρονήματα άξια επαίνων, και παραίτια χαράς και ουχί κλαυθμών και μομφής, ως υποτιθέασιν ακρίτως τινές των εν Ευρώπη καθ’ ημετέραν ατυχίαν ομογενών.

Ο της Τυπογραφίας θεωρός Ιλαρίων Κρής

* Το Ρηθέν Κιβώτιον συνέστη προ ενός ήδη χρόνου συντόνω προστασία του Παναγιωτάτου ημών Δεσπότου, των Υψηλοτάτων Αυθεντών και του Εκλαμπροτάτου και Περιβλέπτου Ηγεμονίδου και Μεγάλου Διερμηνέως. Εναπετέθη δε εις εν των εντός της Κωνσταντινουπόλεως λιθοκτίστων Οικητηρίων· και εγένετο ικανή συνεισφορά των τε Εκκλησιαστικών και πολιτικών και λοιπών συστημάτων, τόσον των ενταύθα, όσον και των πολλαχού ομογενών. Έφοροι δε και γενικοί προστάται αυτού είναι η Παναγιώτης του και η Εκλαμπρότης του· υφ’ ων εκλεχθέντες από των διαφόρων ταγμάτων άνδρες υποληπτικοί και φιλόκαλοι, διωρίσθησαν Επίτροποι αυτού εκ μεν των Αρχιερέων ο Πανιερώτατος άγιος Κυζίκου κύριος Κωνσστάντιος· εκ δε των πολιτικών ο ευγενέστατος άρχων μέγας Πολστέλνικος κύριος Γρηγόριος Μάνος. Εκ δε των εμπόρων και άλλων συστημάτων οι τιμιώτατοι κύριοι Χατζή Χάνας Φαχρης· Χατζή Ανέστης· Χατζή Πανανός· Μισέρ Θεοδόσιος· Χριστόδουλος Μαυρουδής· Χοντζά Λαμπίκης· Ευστράτιος Σεβαστόπουλος· Μανουήλ Δανέζης· Γεώργιος Σαματάς· Δημήτριος Σχηνάς· και Παλάσης Ασημάκης. Και εκ τούτων οι κύριοι Ευστράτιος Σεβαστόπουλος και Γεώργιος Σαματάς είναι κλειδούχοι του Κιβωτίου. Εις αυτούς ενεχειρίσθη πάσα η καταβληθείσα ποσότης, και εγχειρίζεται σχεδόν καθ’ ημέραν η γινομένη των φιλογενών συνδρομή. Αυτοί δε παραλαμβάνουσι τα συναγόμενα χρήματα και τα τοκίζουσιν εις μέρη ασφαλή και ελθούσης της διορίας συνάγουσι τους τόκους, ομοίως και τα λοιπά κανονικά εισοδήματα και τα εναποταμιεύουνσιν εις το Κιβώτιον. Και προ των εξής εορτών, δηλαδή των Χριστού Γεννών, του Πάσχα, των Αγίων Αποστόλων και της Παναγίας γίνεται ακριβής εξέτασις όλων των χρείαν εχόντων, και καταγράφονται τα ονόματά των, και περιστατικώτερον η ανάγκη εκάστου. Αι τοιαύται καταγραφαί εμφανίζονται εις τους Εφόρους και επιβεβαιούνται παρ’ αυτών, έπειτα δίδονται εις τους Επιτρόποιυς, οίτινες συνελθόντες, διανένουσι τα ελέη κατά τας γενομένας καταγραφάς. Αν δε μεταξύ του χρόνου συμβή άλλη ανάγκη, ή παρθένων αναγκαζομένων υπό πενίας να παρεκτραπώσιν, ή άλλων τινών υπ’ άλλων περιστάσεων κινδυνευόντων, αναγγέλλονται ταύτα τοις Εφόροις, και γενομένης της αναγκαίας εξετάσεως προμηθεύονται τα αναγκαία, και απαλλάτονται οι πάσχοντες. Είναι μεγίστη ελπίς ότι διά της συνδρομής των απανταχού φιλογενών θέλει αύξηση η πρόσοδος του Κιβωτίου, ώστε και η από τούτου παραμυθία των ομογενών να γίνηται δαψιλεστέρα και χρησιμοτέρα.

.

18.   1820 – ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε’  – ΕΛΕΓΧΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ, ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ & ΙΔΕΩΝ (ΑΠΑΝΤΑΧΟΥΣΑ)

Φαίνεται ότι το 1820 ο Γρηγόριος Ε’ εξέδωσε εταίραν εγκύκλιο προς Έλεγχο των Γνώσεων, πέραν αυτών που είχε εκδώσει προηγουμένως.  Την συγκεκριμένην εγκύκλιο δεν μπόρεσα να την βρώ αυτούσια ….όμως μέρη αυτής βρίσκονται εις την παρατιθέμενη νο 15 (Μαρ/1819) – Κατά Φιλοσοφικών Μαθημάτων, και νο 17 (1820) – Απανταχούσα Ιλαρίωνος Σιναΐτου – Δι’ Έλεγχων της Βιβλιοπαραγωγής, ανωτέρω, καθώς και στην νο 25 (27/3/1821) – Περί Καθαιρέσεως των Φιλοσοφικών Μαθημάτων, καθώς πολλές εγκύκλιοι ήταν καθ’ ολοκληρίαν ή τμήματα, προηγουμένων εγκυκλίων.

Εάν κάποιος την βρεί, καλό είναι να την δημοσιεύσει, ώστε να την έχουμε και αυτήν.

.

Ο  Γρηγοράκης Ε’, αυτό το σκουπίδι, σ’ ένα σκοταδιστικό παραλήρημά του, εναντίον της διδασκαλίας των μαθηματικών και της φυσικής έγραφε: 

«Τις ωφέλεια να μανθάνωσιν οι νέοι αριθμούς και αλγέβρας και κύβους και κυβοκύβους και τρίγωνα και τριγωνοτετράγωνα και λογαρίθμους και συμβολικούς λογισμούς και τας προβαλλομένας ελλείψεις και άτομα και κενά και δίνας και δυνάμεις και έλξεις και βαρύτητα και φωτός ιδιώματα και βόρεια σέλα και οπτικά τινά και ακουστικά και μύρια τοιαύτα και άλλα τερατώδη;» 

Επίσης στη Χριστιανική Απολογία (1798), ναι τη δική του υποκινήσει γράφτηκε, καταφερόμενος κατά της Γαλλικής Επανάστασης διατυπώνει τις διαστροφικές φαντασιώσεις του: 

«Οι άθεοι Γάλλοι μητρογαμούσι και θυγατρογαμούσι και αδελφογαμούσιν ανυποστόλως και αδεώς οι σοφώτατοι»!

.

19.   Οκτ/1820 – ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε’ – Ο ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ (είπαμε κανέναν δεν άφησε αυτό το σκουπίδι ..να μην τον αφορίσει)

Ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ αφόρισε και τη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα τον Οκτώβριο του 1820, πριν ακόμα ξεσπάσει η επανάσταση ...αλλά είπαμε τι του απάντησε η Μπουμπουλίνα .!!

Γρηγόριος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης.

Ιερώτατε Μητροπολίτα Ναυπλίου και Άργους και υπέρτιμοι, ευλαβέστατοι ιερείς, τιμιώτατοι κοτζαμπασίδες και χρήσιμοι προεστώτες της επαρχίας ταύτης και της νήσου Σπέτζης, χάρις είη υμίν και ειρήνη παρά Θεού. 

Οι υιοί και οι κληρονόμοι του προ χρόνων αποθανόντος Δημητρίου Χατζή Παντελή, ανήγγειλαν ημίν και το παρόν εξητήσαντο εκκλησιαστικόν φρικτόν επιτίμιον κατά της μητρυιάς αυτών Λασκαρίνης, ως κατακρατησάσης και ιδιοποιησαμένης πατρικά αυτών δίκαια, μετά θάνατον του πατρός αυτών και μη βουλομένης φανερώσαι και δούναι αυτοίς, ως γνησίοις κληρονόμοις, έτι δε και εις μαρτυρίαν εν φόβω Θεού της αληθείας παρά των γινωσκόντων.

Τούτου χάριν γραφόντες, ει ούτως έχη, αποφαινόμεθα συνοδικώς μετά των περί ημάς ιερωτάτων Αρχιερέων και υπερτίμων, των εν αγίω Πνεύματι αγαπητών ημών αδελφών και συλλειτουργών, ίνα η ρηθείσα Λασκαρίνα, αν μη, άμα το ακούσαι και ιδείν το παρόν ημών συνοδικόν γράμμα, τον Θεόν φοβηθείσα και την αιώνιον κόλασιν εν νω θεμένη, παύσηται πάσης διαστροφής και ματαίας προφάσεως και μη φανερώση εις μέσον όσαπερ κρύπτει και κατακρατεί άσπρα, ομολογίας, ρουχικά, ή άλλα κινητά και ακίνητα πράγματα, δ΄’ικαια αυτών πατρώα, και μη επιστρέψη, αποδώ προς αυτούς ανελλιπώς και μη φροντίση περί πάντων τούτων, διορθωθήναι μετ’ αυτών ειρηνικώς και χριστιανικώς, κατά το δίκαιον και νόμιμον, αλλά παρακούσασα κρύψη και κατακρατήση εκείνα έως τέλους και εάση αυτούς αδικημένους και εστερημένους των ανηκόντων αυτοίς κατά νόμους πατρικών κληρονομιών δικαίων, αυτή τε, ως δόλιος και φιλάδικος, και οι γιγνώσκοντες τους έχοντας και κρύπτοντας πράγματα ή άσπρα του αποθανόντος, ή χρεωστούντας δι’ ομολογιών, ή χωρίς ομολογιών, ή διά καταστίχου, ή τους σβέσαντας από του καταστίχου τα σωζόμενα εκείνα άσπρα, αν μη μαρτυρήσωσιν αφιλοππροσώπως την ην οίδασι περί τούτων πάντων αλήθειαν διά την κατά χώρον αποκατάστασιν του δικαίου, αλλά χαριζόμενοι σιωπήσωσιν, οποίοι αν ώσιν, άνδρες η γυναίκες, συγγενείς η ξένοι, ομού αφωρισμένοι υπάρχωσι, και κατηραμένοι, και ασυγχώρητοι, και μετά θάνατον άλυτοι, και τυμπανιαίοι· αι πέτραι και ο σίδηρος λυθείησαν, αυτοί δε μηδαμώς· κληρονομήσειν την λέπραν του Γιεζή και την αγχόνην του Ιούδα, στένοντες είεν και τρέμοντες επί της γης ως ο Κάιν, η οργή του Θεού είη επ’ αυτούς, έχοντες και τας αράς πάντων των απ’ αιώνος αγίων και των οσίων τριακοσίων δέκα και οκτώ θεοφόρων Πατέρων. Η δε ρηθείσα Λασκαρίνα προφανώς ελεγχομένη και τη πεισμονή αυτής εμμένουσα υπάρχοι και έξω της του Χριστού Εκκλησίας, μηδείς εκκλησιάσοι αυτήν, η αγιάσοι, η θυμιάσοι, η αντίδωρον αυτή διδώ, έως ποιήση ως γράφομεν και τότε συγχωρηθήσεται.

αωκ (1820) εν μηνί Οκτωβρίω· ινδικτιώνος θ.

Ο Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος.

Ο Καισαρείας Μακάριος.

Ο Νικαίας Μακάριος.

Ο Θεσσαλονίκης Ιωσήφ.

Ο Τυρνάβου Ιωσήφ.

Ο Κυζίκου Γρηγόριος.

Ο Σίφνου Σαμουήλ

.

Και έχουμε σήμερις, πολλά σκουλήκια, που τρώνε τα λυσσακά τους, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια, να κάνουν την νύχτα μέρα, και να μας πείσουν ότι δεν ήταν έτσι αλλά αλλιώς …και ότι όλοι οι προδότες (ένας από τους μεγαλύτερους – ο Γρηγοράκης Ε’ αυτό το καθίκι) …ότι για μας πάσχιζαν, και ότι έκαναν, το έκαναν μόνο για το καλό μας …

.

ΤΑ ΠΡΟΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΕΝΤΥΠΑ

Μπορεί να φάγανε τον Ρήγα  …να κυνήγησαν τον έναν και τον άλλον, αλλά το ρυάκι έγινε ποτάμι ορμητικό, έτοιμο να παρασύρει παπαδαριά και σκοταδισμό, γι’ αυτό και φάγανε τα λυσσακά τους να το σταματήσουν, όμως φυλλάδια, μεταφράσεις, λόγοι αποκαλυπτικοί και επαναστατικοί σαν ορμητικός χείμαρος πλημμύριζαν την χώρα.

Ένας απ’ τους άοκνους εργάτες ο Κοραής, κτυπούσε σαν χταπόδι το παπαδαριό, τους περιέλαβε στην Αδελφική Διδασκαλία και στα άρθρα που έστελνε στα έντυπα που δημιούργησε καθώς και τους άλλους που στήριζε ν’ αρθρογραφούν σ’ αυτά.

Εκείνο το τσόλι ο Ιλαρίων, το πουστροπαραπαίδι του Γρηγοράκη Ε’, φοβέριζε ότι θα έσερνε σιδηροδέσμιο τον Κοράη στην Κων/πολη …μόνο που ξέχαασε να ρωτήσει τον ίδιο τον Κοραή εάν ήθελε να κάνει βόλτα στην σκατόπολη.

Αλλά αυτό δεν ήταν το μόνο, σκόπευε, να ξεκινήσει ένα πογκρόμ σφαγών όλων όσων έγραφαν στα διάφορα περιοδικά, ή και δημοσίευαν αφυπνιστικά και επαναστατικά φυλλάδια και βιβλία …και έναν που του καθόταν στο στομάχι, και σκόπευε, παντίοις τρόποις, «να τον στείλει» ήταν ο Ν. Πίκολλος. …μόνο που ο Πίκολλος ποσώς νοιάστηκε γιά τα ονείρατα του Ιλαρίωνα και του Γρηγοράκη Ε’.

Ο Ν. Πίκολλος με τα πολυάριθμα άρθρα και ποιήματά του, δεν έστηνε κώλο, στις ταγές του βρωμερού σκατιαρχείου, αλλά έκανε τ’ αλατιού τους πουστότραγους …έεε λοιπόν έτσι θα τον άφηναν ;; …εισέπραξε και αυτός το αφορισματάκι του !! …αλά ποσώς νοικάστηκε …χέστηκε για το τι έλεγαν τα πουστρόνια.

Γνωρίζουμε από τον Ι. Φιλήμονα ότι, γύρω στα 1820, υπήρξαν επώ­νυμοι αφορισμοί, από τον Πατριάρχη, Ελλήνων πού είχαν δημοσιέσει «έν τη αλλοδαπή» φιλελεύθερα συγγράμματα, ανα­φερόμενος και σε πατριαρχικές εγκυκλίους που ανακοίνωναν τους αφορι­σμούς αυτούς.

Γράφει ο Ι. Φιλήμων: «Η τουρκική εξουσία ανησυχεί και εξωτερικώς και εσωτερικώς, και εγκυκλίους παρά του Πατριάρχου της Κωνστα­ντινουπόλεως προεκάλεσε, δι’ ων αφωρίζοντο οι εν τη αλλοδαπή εκδίδοντες φιλελεύθερα συγγράμματα Έλληνες, εν οις ωνομάζοντο ρητώς άλλοι τε και ο εν Παρισίοις Πίκκολος». 

Δυστυχώς όμως μέχρι στιγμής δεν έχουμε στα χέρια μας όλους αυτούς τους προσωπικούς αφορεσμούς, καθώς όπως σημειώνει ο Φιλ. Ηλιού στο «Τύφλωσον κυpiε τον λαόν σου» 1976, σ. 616  :  «Από τα κείμενα αυτά -αφορισμούς και εγκυκλίους- κα­νένα δεν έχει επισημανθεί ως σήμερα, όπως δεν έχει επισημανθεί ούτε το κείμενο της καταδίκης των «Στοχασμών του Κρίτωνος». Δεν έχει, επίσης, επισημανθεί, όσο γνωρίζω, καμιά επώνυμη πληροφορία για αφορισμό κάποιου λογίου, είτε από εκείνους που, κατά τον Φιλήμονα, «ωνομάζοντο ρητώς» στις πατριαρχικές εγκυκλίους, είτε κάποιου άλ­λου.»

Ίσως λόγω της ένδοιας χάρτου κωλοσφουγγίων, το πιό πιθανόν είναι κάποιοι  να θεώρησαν καλό και πρέπον, την χρήση όλων αυτών, των αφοριστικών χαρτιών, ως τέτοιων (κωλοσφουγγίων)  …έτσι ώστε να επιτελέσουν και κάτι χρήσιμο !! …και αυτός μάλλον είναι ο λόγος που ο Ηλιού δεν βρίσκει τι από δαύτους ….

Κάποια από τ’ αφορισμένα βιβλία και φυλλάδια (όσα τα παπαδαριά μπόρεσαν να βάλουν στο χέρι) παραδόθηκαν στην πυρά, όπως άλλωστε το θέλει η μακρά εκκλησιαστική παράδοση : πέρα από τα έργα του Παμπλέκη, του Μεθόδιου, του Μοισιόδακα, και βεβαίως του Ρήγα και του Ανωνύμου, όλα πρίν το 1800 ….αλλά την ίδια τύχη επεφύλαξαν, αυτά τα τσόλια, και σε όσα αντίτυπα έπεφταν στα χέρια τους μετά το 1800, από τα ακόλουθα :

1805 – Ο Ρωσσαγγλογάλλος – Ανώνυμος

1806 – Ελληνική Νομαρχία, ήτοι λόγος περί ελευθερίας – Ανωνύμου του Έλληνος

1810-1811 – Λίβελλος κατά των Αρχιερέων – Ανώνυμος

1819 – Στοχασμοί του Κρίτωνος, Ανωνύμου τινός

.

Πέραν των 4ων αυτών, πάμπολλα άλλα μορφωτικά έργα, αλλά ακόμη και περιοδικά Κοσμοπολίτικα και Μόδας, κατέκλυσαν τις μεγάλες πόλεις, μετά το 1800.

Μεταφράσεις

Έλληνες σπουδαστές στην Ευρώπη έκαναν πλείστες όσες Μεταφράσεις Διαφόρων έργων και τα προωθούσαν στον υπόδουλο λαό

Παράλληλα έγιναν πρωτότυπα έργα Γραμματικής, Φιλοσοφίας, Μαθηματικών, Φυσικής, Χημείας, Ιστορίας και Γεωγραφίας

Αυτά παράλληλα με την ανάπτυξη νεωτερικών σχολείων όπου μορφωμένοι καθηγητές, άνοιγαν μάτια και έδιναν τα φώτα τους στο κοινό που διψούσε για μάθηση.

Ταυτόχρονα, Περιοδικά και Εφημερίδες, πληροφορούσαν τον κόσμο για τα τεκταινόμενα ανά την Υφήλιο, πολιτικώς, επιστημονικώς, κοινωνικώς, αλλά και λειτουργούσαν ως μέσα επαφών, επικοινωνίας και αγγελιών.

Προεπαναστατικά Περιοδικά

Λόγιος Ερμής, Βιέννη 1811-1821, με κατά σειρά διευθυντές Άνθιμο Γαζή, Θεόκλητο Φαρμακίδη, Κων. Κοκκινάκης

Ειδήσεις για τα Ανατολικά Μέρη, Βιέννη 1811, υπό Ευφρονίου Πόποβικ

Ελληνικός Τηλέγραφος, Βιέννη 1812-1836, με διευθυντή τον Δημ. Αλεξανδρίδη 

Φιλολογικός Τηλέγραφος, Βιέννη 1817-1821

Καλλιόπη, Βιέννη 1819-1821, διευθυντής ο Αθαν. Σταγειρίτης

Μέλισαα, Παρίσι 1819-1821

Αθηνά, Παρίσι 1819

Μουσείον, Παρίσι, 1819 

Ίρις, Λονδίνο 1819

Έντυπες Εφημερίδες

Εφημερίς, Βιέννη, 1784, Γεώργιος Βεντότης

Η Εφημερίς, Βιέννη  1790-1798 – Αδελφοί Πουλίου, όπου στο τυπογραφείο τους τύπωσε και ο Ρήγας τον Θούριο και άλλα έργα του.______________________________________________________________

Με τον ακόλουθο σύνδεσμο, το παραπάνω 3ο μέρος του εν λόγω άρθρου, σε μορφή PDF : επίσης στο εν λόγω πέραν των άλλων υπάρχουν και διάφορες σημάνσεις, που δυστυχώς εδώ δεν φαίνονται.

Κάνε κλικ για να αποκτήσεις πρόσβαση ceb7-ceb1cebdceb8ceb5cebbcebbceb7cebdceb9cebacf8ccf84ceb7cf84ceb1-cf84cebfcf85-cf80ceb1cf84cf81ceb9ceb1cf81cf87ceb5ceafcebfcf85-cf84ceb7cf82-ce9dceadceb1cf82-cea1cf8ecebcceb7cf82-ceb3.pdf

=====/////=====

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων