Η Ιαπωνία ως αμερικανική αποικία

 

Η Ιαπωνία ως αμερικανική αποικία

του Kazuhiro Hayashida

Ο Kazuhiro Hayashida υποστηρίζει ότι η σύγχρονη Ιαπωνία παρεξηγεί την Κίνα, μπερδεύει φίλους και εχθρούς και παραμένει αμερικανική αποικία.

Εδώ και αρκετό καιρό, μιλάω για μια συγκεκριμένη αντιστροφή στην ερμηνεία της Ιαπωνίας για τον εαυτό της. Κανονικά, θα πρέπει να είναι απλό να κατανοήσουμε τη διάκριση μεταξύ φίλου και εχθρού. Ωστόσο, περιέργως, πολλοί Ιάπωνες φαίνεται να μην μπορούν να αναγνωρίσουν αυτή τη θεμελιώδη διάκριση.

Ο όρος «βαθύ κράτος» έχει γίνει πρόσφατα κοινός στην Ιαπωνία, αλλά λίγοι αναγνωρίζουν ότι η έδρα του βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Τραμπ έχει, κατά καιρούς, συγκρουστεί με το βαθύ κράτος, αλλά ο αγώνας του εναντίον του παρέμεινε περιορισμένος. Δεν την υπέταξε εντελώς. Αντίθετα, με τη διαπραγμάτευση συμφωνιών, φαίνεται να αποδυναμώνει την εγχώρια επιρροή του, ενώ εκτελεί στο εξωτερικό τις ίδιες ενέργειες που επιθυμεί το βαθύ κράτος.

Έχοντας εκδιωχθεί από την Αμερική, το Βαθύ Κράτος φαίνεται να έχει μετατοπίσει τις δραστηριότητές του στην Ιαπωνία. Εδώ, οι εναπομείνασες δυνάμεις του βρίσκουν γόνιμο έδαφος. Η ιαπωνική κυβέρνηση υιοθετεί πλέον πολιτικές που αγνοούν τη βούληση των πολιτών της, ενώ στην εξωτερική πολιτική λαμβάνει αποφάσεις που είναι αντίθετες με την κοινή λογική.

Σε όλο τον κόσμο, η εξίσωση «αντι-βαθύ κράτος = Ρωσία» θεωρείται δεδομένη. Η ιδιαιτερότητα της Ιαπωνίας είναι ότι αυτή η αλήθεια δεν ισχύει στο σπίτι. Επειδή οι ιαπωνικές προσδοκίες από τον Τραμπ ως προσωπικότητα κατά του Deep State ήταν υπερβολικά διογκωμένες, η αποτυχία του να τις ανταποκριθεί προκάλεσε απογοήτευση που γρήγορα μετατράπηκε σε απόγνωση.

Ιστορικά, η Ιαπωνία κυβερνιόταν σύμφωνα με μια διπλή δομή: τον Αυτοκράτορα και το Σογκουνάτο. Το σογκουνάτο ασκούσε αποτελεσματική εξουσία. Σήμερα, η Αμερική ενεργεί στην Ιαπωνία ως νέο σογκουνάτο.

Στο τέλος του Μεγάλου Πολέμου στην Ανατολική Ασία, η Αμερική διέλυσε τους ιαπωνικούς πολιτικούς θεσμούς, αντικατέστησε την ιαπωνική κυβέρνηση και επέβαλε καθεστώς κατοχής. Στην πραγματικότητα, αυτό ισοδυναμούσε με αλλαγή σογκουνάτου. Η Αμερική είχε καθιερώσει τη δική της.

Έτσι, η ιαπωνική κυβέρνηση λειτουργεί σήμερα ως μαριονέτα, στρατιωτικό, μετριοπαθές καθεστώς, που διοικείται από το αμερικανικό σογκουνάτο, κυβερνώντας ένα άοπλο έθνος. Είναι ακριβώς αυτή η διευθέτηση -που γεννήθηκε από την ήττα της Ιαπωνίας, την κατοχή και την επακόλουθη υποταγή στην αμερικανική ισχύ- που έχει δημιουργήσει το ιδεολογικό πλαίσιο εντός του οποίου οι ατομικοί βομβαρδισμοί και η αδιάκριτη καταστροφή των μεγάλων πόλεων της Ιαπωνίας υπερασπίζονται ως νόμιμες πράξεις πολέμου. Επειδή το μεταπολεμικό καθεστώς οφείλει την ίδια του την ύπαρξη στις Ηνωμένες Πολιτείες, κληρονομεί και διαιωνίζει την αφήγηση ότι η αμερικανική βία ήταν δίκαιη, ακόμη και όταν σήμαινε μαζική σφαγή αμάχων.

Τέτοιες δικαιολογίες προκαλούν διαβρωτική αντίδραση κάθε φορά που τα ασιατικά έθνη καταδικάζουν την Ιαπωνία για τον προπολεμικό της ρόλο στην περιφερειακή κυριαρχία.

Το ιαπωνικό σκεπτικό διατυπώνεται ως εξής:

Η Ιαπωνία ήταν απειλή για την Ασία. Επομένως, η απελευθέρωση από την Αμερική ήταν απαραίτητη. Αν η στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ ήταν σωστή, τότε το ίδιο ήταν και οι ατομικοί βομβαρδισμοί και οι αδιάκριτοι βομβαρδισμοί ιαπωνικών πόλεων.

Η Αμερική απελευθέρωσε την Ιαπωνία. Απελευθερώνοντας την Ιαπωνία, απελευθέρωσε και την Ασία. Εάν αυτή η απελευθέρωση αναγνωρίζεται παγκοσμίως ως δίκαιη, τότε το ίδιο ισχύει και για τις αμερικανικές πολιτικές - και απολύτως.

Αυτή η ιστορία τυπώθηκε πολλές φορές στην Ιαπωνία κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Μετά ήρθε το σκάσιμο της οικονομικής φούσκας, η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και η άνοδος του Τζορτζ Σόρος. Η «Ανοιχτή Κοινωνία» του Καρλ Πόπερ εφαρμόστηκε ξαφνικά στην ίδια την Ιαπωνία. Οι παραδοσιακές πολιτικές δομές διαγράφηκαν, η ιστορική μνήμη των περιφερειακών σχέσεων διαγράφηκε και η αντίληψη της Ρωσίας και της Κίνας ως εχθρών εδραιώθηκε σταθερά.

Οι Ιάπωνες συντηρητικοί αντιμετωπίζουν ένα επιχείρημα που δεν μπορούν να απαντήσουν. Αυτό το επιχείρημα λέει: Η Κίνα μπορεί να είναι κομμουνιστική, αλλά αν την αξιολογήσουμε από τη σκοπιά της αντίστασης στην αμερικανική κυριαρχία, τότε, σε σύγκριση με την πράξη του πρωθυπουργού Κισίντα να πουλήσει την Ιαπωνία στην Ουάσιγκτον, οι ενέργειες της Κίνας προς την Ιαπωνία φαίνονται πιο δίκαιες.

Οι Ιάπωνες ζουν με την ψευδαίσθηση ότι κυβερνούν ένα ανεξάρτητο κράτος. Η κατάστασή τους αντικατοπτρίζει αυτή της Ουκρανίας. Στερημένος από πραγματικά πολιτικά δικαιώματα, ο ιαπωνικός λαός δεν έχει άμεσο τρόπο να αντισταθεί στην αθόρυβη εκστρατεία του Σόρος για την εξαγορά της Ιαπωνίας

Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι η Ιαπωνία δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την αφήγηση του Σόρος για έναν επικείμενο πόλεμο μεταξύ Ιαπωνίας και Κίνας.

Από γεωπολιτική άποψη, η γραμμή των εννέα παυλών της Κίνας -η αξίωσή της για κυριαρχία στο μεγαλύτερο μέρος της Θάλασσας της Νότιας Κίνας- διασχίζει την «απόλυτη γραμμή άμυνας» που κάποτε διακηρύχθηκε από την Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας, τα πολεμικά σύνορα που το Τόκιο είχε ορκιστεί να κρατήσει με κάθε κόστος. Από αυτή την άποψη, όταν η Κίνα κοιτάζει την Ιαπωνία, βλέπει την Αμερική - επειδή η σημερινή Ιαπωνία είναι αμερικανική αποικία.

Αυτό που χρειάζεται περισσότερο από όλα η Ιαπωνία είναι να αναγνωρίσει ότι η Αμερική είναι ο εχθρός και ότι ο φιλελευθερισμός πρέπει να εγκαταλειφθεί. Αισθάνομαι υποχρεωμένος να υπενθυμίζω συνεχώς στους ανθρώπους ότι ο «φιλελευθερισμός» δεν είναι συνώνυμο της δημοκρατίας

.   Ευρω-Συνέργειες

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων