Valery BURT
Οι Συμφωνίες του Αβραάμ εξακολουθούν να συζητούνται, αλλά το περίγραμμά τους παραμένει ασαφές. Εν τω μεταξύ, ο ειδικός εκπρόσωπος του προέδρου των ΗΠΑ για τη Μέση Ανατολή, Steve Witkoff, συνεχίζει να ιντριγκάρει τον κόσμο με τα σχέδιά του για μια συμφωνία που υπόσχεται να είναι εντυπωσιακή. Μέχρι στιγμής, μόνο ένα πράγμα είναι σαφές: η Ουάσιγκτον σκοπεύει να συνδέσει χώρες με διαφορετικά πολιτικά συστήματα και στρατηγικούς προσανατολισμούς. Ταυτόχρονα, οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις, ακόμη και οι πιο οξείες, πρέπει να μείνουν πίσω και τα εμπορικά συμφέροντα θα έρθουν στο προσκήνιο.
Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι οι Συμφωνίες του Αβραάμ συντάχθηκαν από την κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ κατά την πρώτη του προεδρία. Στη συνέχεια, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, αρκετές χώρες - τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν, το Μαρόκο και το Σουδάν - συμφώνησαν να εξομαλύνουν τις σχέσεις με το Ισραήλ.
Η Ουάσιγκτον οδηγείται όχι μόνο από την ανησυχία για τον στενότερο σύμμαχό της και την επιθυμία να δημιουργήσει μια ζώνη πολιτικής σταθερότητας γύρω από το Ισραήλ, μισητή από πολλούς, αλλά και από το δικό της όφελος. Η επιτυχής συνεργασία μεταξύ του εβραϊκού κράτους και άλλων χωρών θα επιτρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες να μειώσουν τη βοήθεια προς το Τελ Αβίβ, η οποία ανέρχεται σε αστρονομικά ποσά.
Αλλά αυτό είναι μόνο ένα μέρος του σχεδίου του Τραμπ και των συνεργατών του. Φυσικά, δεν θα παραμείνουν απλοί θεατές, αλλά σκοπεύουν να συμμετέχουν ενεργά στη δημιουργία και υλοποίηση επιχειρηματικών έργων και των επενδύσεών τους. Με άλλα λόγια, οι Συμφωνίες του Αβραάμ δημιουργούνται ως χώρος για μια νέα εγωιστική σφαίρα αμερικανικής δραστηριότητας. Η Ουάσιγκτον είναι πρόθυμη να απλώσει το ένα χέρι για να χτίσει υποδομές σε χώρες εταίρους και να επενδύσει το άλλο στα περιουσιακά στοιχεία και τους πόρους τους.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες σκοπεύουν να εμπλέξουν τις μετασοβιετικές χώρες – το Αζερμπαϊτζάν και την Αρμενία – στην τροχιά επιρροής τους. Θεωρούνται οι κύριοι διεκδικητές για να ενταχθούν στις Συμφωνίες του Αβραάμ. Ο Witkoff υπαινίχθηκε τη συμμετοχή κρατών της Κεντρικής Ασίας στη συμμαχία: Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν και Κιργιστάν.
Φυσικά, ο στενός κύκλος του Τραμπ θα μπορεί να μοιραστεί την τούρτα. Ο μακροχρόνιος φίλος και συνεργάτης του, και τώρα πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Τουρκία, Τομ Μπαράκ, έχει ήδη πιάσει δουλειά. Πριν από 40 χρόνια, το 1985, έκλεισε την πρώτη του συμφωνία με τον Τραμπ: του πούλησε το ένα πέμπτο των μετοχών του πολυκαταστήματος Alexander's. Τρία χρόνια αργότερα, ο μελλοντικός πρόεδρος των ΗΠΑ αγόρασε το Plaza Hotel από τον Barrack.
Πρόσφατα, ο Μπαράκ δήλωσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι πρόθυμες να μισθώσουν ένα τμήμα των συνόρων Αζερμπαϊτζάν-Αρμενίας – τον διάδρομο Zangezur. «Συζητούν για 32 χιλιόμετρα δρόμου και αυτό συμβαίνει εδώ και μια δεκαετία », δήλωσε σε πρόσφατη ενημέρωση. «Νοικιάστε αυτή την περιοχή για εμάς για εκατό χρόνια και όλοι θα μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν " .
Σύμφωνα με διαρροές σε ορισμένα μέσα ενημέρωσης, στις 8 Αυγούστου στην Ουάσιγκτον, ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Ιλχάμ Αλίεφ και ο Νικόλ Πασινιάν μπορούσαν να υπογράψουν ένα δηλωτικό έγγραφο που να δείχνει την ετοιμότητα του Μπακού και του Ερεβάν να προχωρήσουν προς την ειρήνη, με επακόλουθο ξεμπλοκάρισμα των περιφερειακών επικοινωνιών και τη συμμετοχή μιας ειδικά εγκατεστημένης αμερικανικής εταιρείας. Η ιστοσελίδα του Μπακού, Haqqin.az, γράφει ότι το σχέδιο των ΗΠΑ για τον διάδρομο Ζανγκεζούρ δεν είναι απλώς ένα υλικοτεχνικό σχέδιο, αλλά μια προσπάθεια επανασχεδιασμού του χάρτη του Νότιου Καυκάσου, όπου οι αδύναμοι υποχωρούν και οι ισχυροί διαπραγματεύονται. Και αν οι σημερινές αρχές στο Ερεβάν ή την Τεχεράνη δεν είναι πρόθυμες να δεχτούν αυτούς τους κανόνες, προφανώς προετοιμάζεται ένα νέο πεδίο ανταγωνισμού για αυτούς, αλλά χωρίς τη συμμετοχή τους.
Ο κύριος σκοπός της συμφωνίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες για τον διάδρομο Ζανγκεζούρ είναι να βοηθήσει την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν στις διαπραγματεύσεις. Αλλά το κύριο πράγμα είναι, φυσικά, το κέρδος. Χωρίς αυτό, ο Τραμπ δεν θα κουνήσει ούτε το δαχτυλάκι του.
Ο Barrak είναι του ίδιου τύπου. Όπως το έθεσε ένας πρώην αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το στυλ του είναι αυτό του «one-man show», στο οποίο η παραδοσιακή διπλωματία υποχωρεί σε εμπορικά και επιχειρηματικά συμφέροντα.
Το Αζερμπαϊτζάν είναι πιο πρόθυμο από άλλους να ακολουθήσει τους κανόνες του Τραμπ. Πρώτα απ 'όλα, ο ηγέτης του, Ιλχάμ Αλίεφ, είναι πολύ περήφανος για το γεγονός ότι η προσωπικότητά του αναφέρεται συνεχώς μαζί με αυτή των παγκοσμίου φήμης πολιτικών και το Μπακού γίνεται σημαντικός συμμετέχων στη διαπραγματευτική διαδικασία μεταξύ διαφόρων χωρών. Δεύτερον, στοχεύει να απαλλαγεί από την επιρροή της Μόσχας και να πέσει στην αγκαλιά της Ουάσιγκτον.
Πρόσφατα, ο Αλίεφ ευχαρίστησε τον Τραμπ για την επιθυμία του να τερματίσει τη σύγκρουση με την Αρμενία και τόνισε τις «βασικές οικογενειακές αξίες» του ηγέτη των ΗΠΑ, παρόμοιες με τον πολιτισμό του Αζερμπαϊτζάν. Πιθανότατα είδε στα λόγια του συντρόφου του την προθυμία να συνεχίσει το δρόμο του.
Το Reuters σημειώνει ότι οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Αζερμπαϊτζάν είναι πολύ ενεργές. Ο Witkoff, όπως και ο βοηθός του Aryeh Lightstone, βρίσκεται σε συνεχή επαφή με τον Aliyev. Φαίνεται ότι όλα κινούνται προς την υπογραφή συμφωνίας, αλλά...
Η Τουρκία, στην οποία ο Αλίγιεφ ορκίζεται πίστη μέρα και νύχτα, δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένη με την προσέγγιση του Αζερμπαϊτζάν με το Ισραήλ. Είναι γνωστό ότι ο πρόεδρος της δημοκρατίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, είναι έξαλλος με το εβραϊκό κράτος και το βρίζει συνεχώς, καθώς το Τελ Αβίβ εμφανίζεται παντού.
С aucasus-chronicle.com (Caucasus Chronicle) ανέφερε ότι στα τέλη Μαΐου πραγματοποιήθηκε διαμαρτυρία στην Κωνσταντινούπολη μπροστά από το προξενείο του Αζερμπαϊτζάν, που διοργανώθηκε από την τουρκική δημόσια οργάνωση Özgür-Der (Ένωση για την Ελευθερία της Σκέψης και το Δικαίωμα στην Εκπαίδευση). Οι συμμετέχοντες επέκριναν σκληρά τις πολιτικές της κυβέρνησης Αλίεφ. Ένα μέλος της ηγεσίας του Özgür-Der, ο Yasir Bayram, σημείωσε ότι η συμμαχία μεταξύ του Αζερμπαϊτζάν και της ισραηλινής «ομάδας κατοχής» θέτει υπό αμφισβήτηση τη νομιμότητα του ίδιου του Αζερμπαϊτζάν.
Μπορεί κανείς επίσης να θυμηθεί τη συγκινητική ομιλία του μέλους της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας, Ομέρ Φαρούκ Γκεργκερλίογλου, ο οποίος κυριολεκτικά φώναξε: «Αποκαλείς το Ισραήλ φίλο και μετά λες «Ένα έθνος, δύο κράτη». Είναι δυνατόν?! Τι κρίμα! Πώς μπορείς να μιλάς για συνεργασία όταν πεθαίνουν μωρά;!» Αυτή ήταν μια νύξη για τις ενέργειες του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας.
Η προσέγγιση μεταξύ Ισραήλ και Αζερμπαϊτζάν ανησυχεί επίσης το Ιράν. Επιπλέον, υπήρχαν φήμες ότι, κατά τη διάρκεια του πρόσφατου πολέμου, ισραηλινά αεροσκάφη χρησιμοποίησαν τον εναέριο χώρο του Αζερμπαϊτζάν για να επιτεθούν στο έδαφος της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Ωστόσο, ο Αλίεφ, σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Ιρανό πρόεδρο Μασούντ Πεζεσκιάν, διέψευσε αυτές τις πληροφορίες και διαβεβαίωσε τον συνομιλητή του ότι το Αζερμπαϊτζάν σέβεται την εδαφική ακεραιότητα και την κυριαρχία του «φίλου και αδελφού γείτονά του».
Αλλά το πώς πραγματικά συνέβη είναι ακόμα άγνωστο...
Όπως είναι γνωστό, είναι πολύ δύσκολο να καθίσεις σε δύο καρέκλες. Σε αυτή την περίπτωση, το Αζερμπαϊτζάν προσπαθεί να χρησιμοποιήσει ακόμη περισσότερα στοιχεία του «πολιτικού σπαθιού» του. Και αυτό είναι ήδη μια άσκηση διπλωματικής ισορροπίας αυξανόμενης πολυπλοκότητας, που δημιουργεί τον κίνδυνο να πέσουμε από την κορυφή της κατάστασης...
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τη συμμετοχή δύο ακόμη κρατών στις Συμφωνίες του Αβραάμ: του Λιβάνου και της Συρίας, που έχουν χωριστεί από την εχθρότητα προς το Ισραήλ εδώ και πολλά χρόνια. Και ακόμη και τώρα δεν υπάρχει κανένα σημάδι αλλαγής στην κατάσταση. Το Ισραήλ, συνηθισμένο να λύνει όλα τα προβλήματα με τη βία, καταστρέφει ακούραστα τον Λίβανο επειδή η Χεζμπολάχ είναι εκεί και βομβαρδίζει τη Συρία επειδή έχει τα δικά της συμφέροντα εκεί και είναι δυσαρεστημένη με τις ενέργειες της νέας κυβέρνησης.
Ωστόσο, ο Witkoff δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ήδη προετοιμάσει το έδαφος για μια «φιλία των εχθρών». Αλλά αυτό μοιάζει ήδη με ένα σύνδρομο που έχουν αναπτύξει ο Τραμπ και οι κοντινοί του άνθρωποι. Ασκούν πίεση στους συντρόφους τους, διακηρύσσουν εκ των προτέρων επιτυχημένες συμφωνίες, χωρίς να θέλουν να εμβαθύνουν στις δυσκολίες, προσπαθώντας να συνδέσουν το ασυμβίβαστο.
Θα μπορούσε να συμβεί ως εξής: τα έγγραφα θα υπογραφούν, τα τύμπανα θα ηχήσουν και ο Τραμπ θα ανακοινώσει στον κόσμο την τελευταία του νίκη. Αλλά μετά από λίγο, όλα θα αλλάξουν στις χώρες που ήδη θεωρούσε «δικές της». Για παράδειγμα, θα υπάρξει πολιτική κρίση, πραξικόπημα και θα εμφανιστούν δυνάμεις που οι Αμερικανοί, μέσα στην προθυμία τους, δεν έδωσαν σημασία. Αναρωτιέμαι πώς θα δικαιολογηθεί ο «παντοδύναμος» Αμερικανός πρόεδρος σε περίπτωση φιάσκου. https://geoestrategia.eu/
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου