Οι Αγγλοσάξονες, όχι οι Εβραίοι, έχουν ένα έθιμο χιλιετιών να εκδιώκουν πληθυσμούς

 

Μπρούνα Φρασόλα

Πριν από την έλευση του Σιωνισμού, ο Ιουδαϊσμός δεν είχε καμία ιστορική πρακτική εκδίωξης των γηγενών πληθυσμών, γράφει η Bruna Frascolla.

Αναλογιζόμενος τη σιωνιστική εκδοχή της αρχαίας ιστορίας, ο Shlomo Sand κάνει μια πολύ επίκαιρη παρατήρηση: «Οι Ρωμαίοι δεν εφάρμοσαν ποτέ τη συστηματική εκδίωξη οποιουδήποτε «λαού». Θα μπορούσε να προστεθεί ότι ακόμη και οι Ασσύριοι και οι Βαβυλώνιοι δεν μετέφεραν ποτέ τους πληθυσμούς που είχαν υποτάξει. Η εκδίωξη των «ανθρώπων της γης», των παραγωγών των γεωργικών τροφίμων από τα οποία επιβάλλονταν φόροι, δεν ήταν κερδοφόρα». (Η εφεύρεση του εβραϊκού λαού, κεφ. «Το έτος 70 της χριστιανικής εποχής») Δεν ήταν συνηθισμένο μεταξύ των Ρωμαίων να εκδιώκουν τους αυτόχθονες πληθυσμούς. Οι Σιωνιστές, από την άλλη πλευρά, κάνουν την ιστορία και ακόμη και την πολιτική μια διαδοχή απελάσεων: η Ρώμη φέρεται να έδιωξε τους Εβραίους (κατανοητή ως φυλετική ομάδα), οπότε τώρα έχουν το δικαίωμα να εκδιώξουν τους «Άραβες» που βρίσκονται εκεί. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι Εβραίοι παρέμειναν στην Ιουδαία, αλλά προσηλυτίστηκαν στον Χριστιανισμό και αργότερα αραβοποιήθηκαν από τις ισλαμικές κατακτήσεις (οι οποίες επέβαλαν τη νέα γλώσσα και επέβαλαν φόρους στις «θρησκείες του βιβλίου», δηλαδή τον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό). Επιπλέον, οι Εβραίοι που παρέμειναν στον Ιουδαϊσμό και έφυγαν από την Ιουδαία ασχολήθηκαν με εκτεταμένο προσηλυτισμό, έτσι ώστε η καταγωγή από τους Εβραίους και το να είσαι οπαδός του Ιουδαϊσμού σπάνια συμβαίνει στο ίδιο άτομο.

Πριν από την έλευση του Σιωνισμού, ο Ιουδαϊσμός δεν είχε καμία ιστορική πρακτική εκδίωξης των γηγενών πληθυσμών. Στην αρχαιότητα, η δυναστεία των Ασμοναίων, όταν υπήρχε ακόμη εβραϊκό βασίλειο, ανάγκαζε τους υποταγμένους λαούς να αλλαξοπιστήσουν – μια πολύ πιο δραματική πρακτική από τον προσηλυτισμό στον Χριστιανισμό, αφού περιλάμβανε την περιτομή. Σε όλη την υπόλοιπη Αρχαιότητα, τον Μεσαίωνα και τη Νεωτερικότητα, οι Εβραίοι, είτε στη Δύση είτε στην Ανατολή, εγκαταστάθηκαν σε κοινότητες εντός άλλων εθνών και εκεί ασχολήθηκαν με συγκεκριμένες δραστηριότητες, που συνήθως συνδέονταν με την πίστωση και το εμπόριο. Μεταξύ των πολλών και διαφορετικών κατηγοριών που διατυπώθηκαν εναντίον τους, μία δεν περιλαμβάνει τη λήψη όπλων για την εκδίωξη των κατοίκων και την κατάσχεση των σπιτιών τους.

Μεταξύ των Εβραίων, ο Σιωνισμός εμφανίστηκε ως πρωτοβουλία των Ασκενάζι. Ωστόσο, ένα πολύ σχετικό παλαιότερο στοιχείο είναι αυτό των αγγλόφωνων Καλβινιστών, οι οποίοι ήταν οι πρώτοι που οραματίστηκαν έναν εβραϊκό αποικισμό της Παλαιστίνης. Η ίδια η Αγγλία ήταν μεγάλος χορηγός αυτής της προσπάθειας. Και αν κοιτάξουμε την εθνική τους καταγωγή, τους Άγγλους, βλέπουμε μια πολύ διαφορετική ιστορία.

Ο Μεσαίωνας σημαδεύτηκε από βαρβαρικές εισβολές. Αυτές οι εισβολές γενικά δεν συνοδεύονταν από την εκδίωξη των γηγενών πληθυσμών. Η συνήθης διαδικασία στην Ευρώπη ήταν αυτή της καθιστικής ζωής, του μερικού εκπολιτισμού και της επιμειξίας των βαρβάρων. Η Ευρώπη, μέχρι τον Ύστερο Μεσαίωνα, δεν ήταν πλέον τόσο λατινική όσο πριν, αλλά οι βάρβαροι δεν έμειναν ανέγγιχτοι από τον πολιτισμό των κατακτημένων: εκχριστιανίστηκαν και εκπολιτίστηκαν.

Στη σημερινή Δανία, υπήρχε μια φυλή με διαφορετική συμπεριφορά: οι Άγγλοι. Από εκεί, ξεκίνησαν να κατακτήσουν το μεγάλο νησί της Βρετανίας, που τότε κατοικούνταν κυρίως από τους Βρετανούς, έναν χριστιανικό κελτικό λαό. (Οι Πίκτες, πρόγονοι των Σκωτσέζων, βρίσκονταν βόρεια του Τείχους του Αδριανού.) Ο θρύλος του βασιλιά Αρθούρου περιστρέφεται γύρω από αυτό: είναι ο τελευταίος Βρετανός βασιλιάς, στριμωγμένος στην Κορνουάλη, πολεμά ενάντια στην παγανιστική εισβολή και προσπαθεί να διεκδικήσει ξανά τη Βρετανία.

Αποτυγχάνει. Οι Άγγλοι ενώνονται με τους Σάξονες, με τους οποίους μοιράζονται γερμανική καταγωγή, και αναμειγνύονται μαζί τους. Εκδιωγμένοι, οι Βρετανοί στριμώχτηκαν στα δυτικά του νησιού, όπου βρίσκεται σήμερα η Ουαλία, ή αλλιώς κατέφυγαν στην ηπειρωτική χώρα: πήγαν στη σημερινή Βρετάνη, στη Γαλλία, και στη σημερινή Γαλικία, στην Ισπανία (όπου εμφανίστηκε η Γαλικιακή-Πορτογαλική διάλεκτος, δημιουργώντας τη γλώσσα που μιλούσαν εκατοντάδες εκατομμύρια στην Αμερική, την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία). Σε γενικές γραμμές, η Αγγλία είναι η γη που πήραν οι Αγγλοσάξονες από τους Βρετανούς και η Ουαλία είναι η περιοχή που έχει απομείνει από την αρχαία ρωμαϊκή Βρετανία. Όλα αυτά συνέβησαν κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα.

Στον Ύστερο Μεσαίωνα, η Αγγλία επέστρεψε στις αγγλικές ρίζες της κατά τη διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου. Εκτός από τη βαρβαρότητά της κατά των αγροτικών πληθυσμών, αξίζει να επισημανθούν οι ενέργειές της στο Καλαί: το 1347, μετά την αγγλική κατάκτηση, «η πόλη ήταν άδεια – οι κάτοικοί της εκδιώχθηκαν, ο καθένας με μόνο ένα καρβέλι ψωμί. Όλη η κινητή περιουσία διανεμήθηκε ως λάφυρα και στην Αγγλία, όλοι οι εθελοντές κλήθηκαν να ξανακατοικήσουν το Καλαί ως άποικοι. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, διακόσια άτομα είχαν εμφανιστεί. Η πόλη έγινε αγγλικό έδαφος για περισσότερο από δύο αιώνες, «το κλειδί και η κλειδαριά που εξασφαλίζουν το δρόμο μας προς τη Γαλλία», δήλωσε ο βασιλιάς». (Georges Minois, La Guerre de Cent Ans, κεφ. 2)

Η αντικατάσταση του πληθυσμού που διαπράχθηκε από τους Εβραίους Ασκενάζι στη Βρετανική Παλαιστίνη το 1948 μοιάζει με αυτό, και τίποτα άλλο που έχει συμβεί στην ιστορία του Ιουδαϊσμού. Υπάρχει ακόμη και μια ομοιότητα στο ότι η τοπική κυριαρχία έγινε κατανοητή ως προγεφύρωμα για μια ευρύτερη κυριαρχία.

Υπάρχει μια ισχυρή συμβίωση μεταξύ Καλβινισμού και Ιουδαϊσμού. Επομένως, ο αταβισμός μιας φυλής (των Άγγλων) κατέληξε να είναι συγκαλυμμένος και να αποδίδεται στους αρχαίους Εβραίους.  https://strategic-culture.su/

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων