ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΔΥΟ ΒΑΣΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ....

 

Ευστάθιος Δαφνομήλης

Πίσω από κλειστές πόρτες και εμπιστευτικές επικοινωνίες χαράσσονται πολιτικές, οι οποίες γίνονται ορατές δια του αποτελέσματος.

Σίγουρα, όταν ένας διπλωμάτης έχει επιτύχει κάτι, τότε το επικοινωνεί με σαφή γλώσσα κύριε Γεραπετριτη και όχι με ξύλινο λόγο. Τι εστί "η Ελλάδα έχει ισχυρό αποτύπωμα"; λέξεις και φράσεις χωρίς έννοια, χωρίς σκοπό και περιεχόμενο, απλώς για να αιτιολογησουν την περιφορά του κουστουμιου σας στο αμερικανικό ΥΠΕΞ. Τι εστι "θα συνεχίσουμε να μιλάμε με όλους"; υπήρξε άραγε ενδεχόμενο να μας απαγορευτεί η ομιλία; πομφολυγες και καινολογίες εκπεφρασμένες από ανεπαρκείς και υποτακτικούς ανθρώπους, που με τις πράξεις ή την απραξία τους έχουν μικρύνει τη χώρα.

Την ίδια στιγμή στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, ανοίγουν καλλιπολίτικες σαμπάνιες για την αυτοδιάλυση του PKK το οποίο, ως κεραυνός εν αιθρία, "αποφάσισε" σήμερα, μια ωραία ημέρα να σταματήσει τον ένοπλο αγώνα 40 ετών.

Αν νομίζει κανείς πως αυτή η εξέλιξη δεν έχει καμμία σχέση με την Συρία και την δημιουργία (εις βάρος της Συρίας) κουρδικού ημιαυτόνομου χώρου, ή άλλες ενδεχόμενες συμφωνίες εις όφελος της Τουρκίας, ταυτόχρονα με τον νέο παράγοντα αμερικανικής πολιτικής που λέγεται Τραμπ, είναι πολύ γελασμένος.

Αν η Τουρκία τακτοποιηθεί στη Συρία και στο Κουρδιστάν, όλο το βάρος θα πέσει στο Αιγαίο.

Κάποιοι παίζουν 3d σκάκι, και κάποιοι, απλώς ενδιαφέρονται να βγάλουν μια φωτογραφία για εσωτερική κατανάλωση.

Κάποια στιγμή θα έρθει ο λογαριασμός.

--------Πολλοί παρατήρησαν πως οι χθεσινές διαδηλώσεις, εκτός από τα πολλά σημεία στα οποία διοργανώθηκαν ήταν και πολύ μεγαλύτερες στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη από τις αντίστοιχες για το Μακεδονικό ζήτημα.

Δυστυχώς αληθεύει, και το "δυστυχώς" δεν το λέω γιατί δεν συμπάσχω και δεν ομονοώ με τον αγώνα των χαροκαμμένων συγγενών, αλλά διότι ήμουν, είμαι και θα είμαι της άποψης πως τα εθνικά θέματα οφείλουν να έρχονται πάντα πρώτα.

Όμως θεωρώ πως υπάρχει εξήγηση για το φαινόμενο και είναι σχετικά απλή:

Στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία όπως και σε κάθε παρόμοια περίσταση ανάγκης δημιουργίας μαζικότητας και κινήματος, τα δύο πιο βασικά αίτια συσπείρωσης είναι αφενός τα προτάγματα και η επικοινωνία τους και αφετέρου ο ηγέτης που θα συσπειρώσει το κίνημα.

Δυστυχώς εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως σε αυτήν την τόσο σπουδαία εθνική υπόθεση το 2019 δεν βρέθηκε κάποιος να αποτελέσει ηγετική μορφή ενώ παράλληλα οι αντίθετες δυνάμεις αποδυνάμωσαν την επικοινωνία και τα επιχειρήματα (ΣΥΡΙΖΑ) ή έπαιξαν επιτηδείως ένα βρώμικο διπλό παιχνίδι "κατενάτσιο", κατευνασμού δηλαδή και αφοπλισμού των εθνικών συναισθημάτων του λαού (ΝΔ).

Αντιθέτως στην υπόθεση των Τεμπών, η εξ αρχής οργάνωση των συγγενών σε Σύλλογο, με φυσική αρχηγό την πανάξια μορφή της Μαρίας Καρυστιανού πέτυχε τόσο να υποστηρίξει υλικοτεχνικώς τον σκοπό της έρευνας και επιστημονικής ενίσχυσης του Συλλόγου αλλά και διεύρυνσής του σε κινήματος, όσο και να αγγίξει τα πλέον ευαίσθητα συναισθηματικά ελατήρια της κοινωνίας, ασχέτως πολιτικής κατευθύνσεως των μελών της (εξαιρουμένων των κομματικών εγκαθέτων).

Μπορεί κανείς να με χαρακτηρίσει κακόπιστο ή σκληρό αλλά σχεδόν πάντοτε εξετάζω σε βάθος δύο και τριών βαθμών τις ενέργειες κάποιων δημοσίων προσώπων, ειδικά όταν απευθύνουν επικλήσεις προς το δημόσιο συναίσθημα. Διότι ειναι οι καιροί πονηροί και οι επιτήδειοι που με την βοήθεια της εικόνας μπορούν σχετικα εύκολα να παραπλανήσουν τα πλήθη (βλ. metoo) με συναισθηματικούς μηχανισμούς πληθαίνουν διαρκώς.

Όμως εδώ έχουμε θύματα ενός δυστυχήματος που εξελίχθηκε σε ιστορία κυβερνητικής συγκάλυψης και οφείλω να τονίσω με ακραιφνή σεβασμό πως εχθές ειδικά στην ομιλία της, η κα Καρυστιανού ξεπήδησε μέσα από τον χείμαρρο της ελληνικής ιστορίας, σαν βγαλμένη από τραγωδία του Ευριπίδη, ως άλλη Εκάβη μιλωντας για Υβρι, Νέμεσι και Τίσι, μιλώντας για άταφους νεκρούς και για καθήκον και χρέος προς αυτούς. Και ως Εκάβη έκανε επίκληση σαν μάνα για απόδοση Δικαιοσύνης για τον θάνατο του παιδιού της, αλλά και υπόσχεση για τιμωρία στους δολοφόνους και στους ηθικούς συναυτουργούς τους που προσπάθησαν να συγκαλύψουν το έγκλημα.

Προσωπικά, δηλώνω πως συγκινήθηκα, και δεν θεωρώ ακραία την αντίδρασή μου αλλά απολύτως φυσική και αρμόζουσα. Και γι' αυτό, απαντώ τελικά στους φίλους που έκαναν την σύγκριση μεταξύ των συλαλλητηρίων, πως παρά την γενική αίσθηση που έχω πως δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα σε αυτήν την σάπια πραγματικότητα που βιώνουμε στην αγαπημένη μας Πατρίδα τα τελευταία 50 χρόνια, εν τούτοις αυτή η υπόθεση μου δημιουργεί άθελά μου ελπίδες για κάποια απροσδόκητη αλλαγή ή ανατροπή που ίσως να έρθει με τη Θεία Δίκη που πολλές φορές εμφανίζεται στον διαβα της Ιστορίας ως ο "αστάθμητος παράγοντας".

Είθε.

*