Ο Ερντογάν μόνος του....

 

Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν εξηγεί γιατί ο Ερντογάν βρίσκεται σε πολύ κακή κατάσταση και δεν μπορεί να περιμένει βοήθεια ούτε από τη Ρωσία ούτε από το Ιράν.

Αλεξάντερ Ντούγκιν

Μετά τη σύλληψη του δημάρχου της Κωνσταντινούπολης Ekrem İmamoğlu, ξέσπασαν σοβαρές αναταραχές και συνεχίζουν να κλιμακώνονται στην Τουρκία. Η κρίση βαθαίνει. Αλλά για να αναλυθεί σωστά η κατάσταση, πρέπει να ληφθούν υπόψη διάφοροι παράγοντες.

Πρώτον, ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, όπως και ο δήμαρχος της Άγκυρας, ανήκει στη φιλελεύθερη αντιπολίτευση στον Ερντογάν. Αυτό είναι το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP), το οποίο αντιπροσωπεύει μια αριστερή-φιλελεύθερη, κοσμική και γενικά φιλοευρωπαϊκή εναλλακτική λύση στο ίδιο το κόμμα του Ερντογάν, το AKP (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης). Αυτή η αντιπολίτευση είναι, κατ 'αρχήν, προσανατολισμένη προς τη Δύση και αντίθετη με τον ισλαμικό προσανατολισμό των πολιτικών του Ερντογάν. Ταυτόχρονα, διατηρεί μια αρκετά εχθρική στάση απέναντι στη Ρωσία.

Δεύτερον, ο ίδιος ο Ερντογάν έχει κάνει πρόσφατα αρκετά πολύ σοβαρά πολιτικά λάθη. Το πιο σημαντικό από αυτά είναι η υποστήριξή του για την κατάληψη της εξουσίας στη Δαμασκό από τους μαχητές του al-Julani. Αυτό είναι ένα μοιραίο λάθος επειδή, με αυτόν τον τρόπο, ο Ερντογάν προκάλεσε ένα σοβαρό - πιθανώς ανεπανόρθωτο - πλήγμα στις τουρκο-ρωσικές και τουρκο-ιρανικές σχέσεις. Τώρα, ούτε η Ρωσία ούτε το Ιράν θα βοηθήσουν τον Ερντογάν. Η κατάσταση έχει ήδη στραφεί εναντίον του και η κρίση μπορεί να ενταθεί περαιτέρω.

Δεν πιστεύω ότι το Ιράν ή η Ρωσία εμπλέκονται με οποιονδήποτε τρόπο στην αναταραχή στην Τουρκία. Πιθανότατα, είναι η Δύση που προσπαθεί να ανατρέψει τον Ερντογάν. Παρ 'όλα αυτά, το συριακό λάθος του είναι θεμελιώδες. Πολλοί στο εσωτερικό της Τουρκίας όχι μόνο δεν το κατάλαβαν, αλλά καταδίκασαν επίσης αυτή την πολιτική του Ερντογάν, η οποία, όπως βλέπουμε τώρα, οδήγησε στη γενοκτονία των Αλεβιτών και άλλων εθνοθρησκευτικών μειονοτήτων, συμπεριλαμβανομένων των χριστιανών. Στην πραγματικότητα, μόνο ένας εξαιρετικά κοντόφθαλμος πολιτικός θα μπορούσε να παραδώσει την εξουσία στη Συρία στην Αλ Κάιντα. Και παρόλο που ο Ερντογάν θεωρείται γενικά ένας διορατικός πολιτικός, αυτό το λάθος, κατά την άποψή μου, θα τον στοιχειώσει πολλές φορές.

Μια άλλη πτυχή είναι η οικονομική πολιτική του. Η υποτίμηση της λίρας, ο αχαλίνωτος πληθωρισμός – όλα αυτά υπονομεύουν μια ήδη ασταθή τουρκική οικονομία. Και φυσικά, αυτές οι αποτυχίες - τόσο στη Συρία όσο και στην οικονομία - μαζί με την προσέγγιση του Ερντογάν με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, και την επαφή του με τον επικεφαλής της MI6 Richard Moore, σπρώχνουν τον Ερντογάν σε μια παγίδα. Ως αποτέλεσμα, η φιλελεύθερη αλλά κεμαλική (και επομένως εθνικιστική) αντιπολίτευση στο εσωτερικό της Τουρκίας άδραξε την ευκαιρία να κεφαλαιοποιήσει τις αποτυχίες του. Το επιχείρημά τους είναι: «Σας προειδοποιήσαμε ότι αυτό που συνέβη στη Συρία θα ήταν μια πύρρειος νίκη, η οικονομία καταρρέει και έχουμε ισχυρότερο προσανατολισμό προς τη Δύση από τον Ερντογάν, υπό τον οποίο η Τουρκία δεν θα γίνει ποτέ δεκτή στην Ευρώπη».

Και δεδομένου ότι η Τουρκία έχει μια λειτουργική δημοκρατία, ο Ερντογάν δεν μπόρεσε να εμποδίσει τους πληθυσμούς της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας να ψηφίσουν για ηγέτες της αντιπολίτευσης στις δημοτικές εκλογές. Τελικά, ο Ερντογάν αποφάσισε να φυλακίσει τον δήμαρχο της Κωνσταντινούπολης. Το ερώτημα αν ήταν δικαιολογημένο ή όχι είναι σχεδόν άσχετο – σε οποιοδήποτε σύγχρονο πολιτικό καθεστώς, είναι πάντα δυνατό να βρεθούν λόγοι για να φυλακιστεί οποιοσδήποτε αξιωματούχος (στη σύγχρονη πολιτική, δεν υπάρχουν αθώοι άνθρωποι). Η Τουρκία δεν αποτελεί εξαίρεση. Επομένως, το ζήτημα είναι αποκλειστικά ζήτημα πολιτικής σκοπιμότητας.

Ο Ερντογάν αποφάσισε ότι τα πράγματα πήγαιναν άσχημα γι 'αυτόν και ότι έπρεπε να φυλακίσει τον πιο ενεργό αντίπαλό του - τον Ekrem İmamoğlu. Ωστόσο, ο Ιμάμογλου είναι μια προσωπικότητα που συνδέεται με τον Σόρος, υποστηριζόμενη από παγκοσμιοποιημένα δίκτυα, και ο Ερντογάν θα μπορούσε να υποστηριχθεί σε αυτή την κίνηση μόνο αν ο ίδιος είχε πάρει μια σκληρή στάση ενάντια σε αυτή τη φατρία που συνδέεται με τον Σόρος. Ωστόσο, όπως ήδη αναφέρθηκε, ο Ερντογάν είχε μαχαιρώσει νωρίτερα τους συμμάχους του - το Ιράν και τη Ρωσία - στην πλάτη. Ως εκ τούτου, δεν μπορούμε να τον υποστηρίξουμε στην παρούσα κατάσταση.

Αυτή είναι μια πολύ κακή κατάσταση για τον Ερντογάν. Όλοι οι αντίπαλοί του, εκμεταλλευόμενοι τα συσσωρευμένα λάθη, εξεγέρθηκαν – μια καλόπιστη έγχρωμη επανάσταση. Και αυτοί οι συντηρητικοί, ακόμη και στρατιωτικοί κεμαλιστές με ευρασιατικό προσανατολισμό - τους οποίους ο Ερντογάν είχε κατηγορήσει κάποτε στην κατασκευασμένη υπόθεση «Εργκενεκόν» και οι οποίοι, στην πραγματικότητα, τον είχαν σώσει περισσότερες από μία φορές (ειδικά κατά τη διάρκεια της απόπειρας πραξικοπήματος του 2016) - δεν θα έρχονται πλέον να τον σώσουν.

Στην ουσία, ο Ερντογάν μένει χωρίς φίλους, έχοντας προδώσει τους πάντες πολλές φορές. Πιστεύω ότι η κατάστασή του είναι αξιοζήλευτη. Ταυτόχρονα, εμείς οι ίδιοι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί σχετικά με τις εξελισσόμενες διαμαρτυρίες, διότι πίσω από αυτές στέκονται οι ίδιοι διοργανωτές όπως στις περισσότερες έγχρωμες επαναστάσεις, συμπεριλαμβανομένης αυτής που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Σερβία. Ταυτόχρονα, οι παγκοσμιοποιητές που συμμετέχουν στις διαμαρτυρίες είναι μια μειοψηφία - η πλειοψηφία είναι απλοί άνθρωποι πραγματικά δυσαρεστημένοι με διάφορες πολιτικές υπερβολές στην ηγεσία. Ως εκ τούτου, υπάρχουν επίσης αντικειμενικοί λόγοι για αυτό που συμβαίνει - φαίνεται ότι ο Ερντογάν έχει απλώς εξαντλήσει το περιθώριο λάθους του. Ωστόσο, συνεχίζει να κάνει λάθη.

Είναι δύσκολο να πούμε τι θα μπορούσε να διορθώσει την κατάσταση. Ίσως θα μπορούσε να προκύψει κάποια μορφή κεμαλικής κυβέρνησης εθνικής ενότητας με μετριοπαθείς ισλαμιστές (όπως μέλη του ίδιου του κόμματος του Ερντογάν). Σε αυτό το πλαίσιο, τίθεται το ερώτημα: τι συμβαίνει με τον Ντεβλέτ Μπαχτσελί, τον ηγέτη του Τουρκικού Εθνικιστικού Κινήματος και κύριο σύμμαχο του Ερντογάν; Υπάρχουν ακόμη και φήμες ότι έχει πεθάνει, τις οποίες οι αρχές υποτίθεται ότι αποκρύπτουν. Νομίζω ότι αυτό είναι απλώς συνωμοσιολογική συζήτηση - αλλά πραγματικά έχει γεράσει και αποδυναμωθεί. Ο Ερντογάν δεν μπορεί πλέον να βασίζεται σε αυτόν ή στους «Γκρίζους Λύκους» του, κάποτε ισχυρούς και επικίνδυνους Τούρκους ριζοσπάστες εθνικιστές.

Έτσι, για άλλη μια φορά, επαναλαμβάνω: το μέλλον του Ερντογάν και του καθεστώτος του φαίνεται ζοφερό. Ακόμα, φυσικά, θα προτιμούσαμε να έχουμε μια κυρίαρχη Τουρκία με ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική ως γείτονά μας - κατά προτίμηση φιλική, αν και είμαστε προετοιμασμένοι ακόμη και αν γίνει εχθρική. Η Ρωσία είναι έτοιμη για οποιαδήποτε τροπή των γεγονότων.