Άρθρο του Ferghane Azihari, δημοσιευμένο στις 23/05/2019. μετάφραση από
Οι ελευθερίες κι η ευημερία είναι πιο πιθανό να διαφυλαχθούν σε μικρά κράτη, παρά σε τεράστιες αυτοκρατορίες, όπως είναι το καρτέλ κυβερνήσεων της ΕΕ.
Μια ορισμένη νοσταλγική άποψη για την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βοήθησε να προωθηθεί η ιδέα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απαραίτητη για την ευημερία και την επιτυχία της Ευρώπης. Ωστόσο, μια πιο προσεκτική ματιά στην ευρωπαϊκή ήπειρο διαψεύδει τη σχέση μεταξύ της ευημερίας και της σύνδεσης με την Ευρώπη των Βρυξελλών. Μεταξύ των πλουσιότερων ευρωπαϊκών χωρών είναι οι χώρες εκτός Ένωσης. Αυτό συμβαίνει στην Ελβετία, τη Νορβηγία, την Ισλανδία και το Λιχτενστάιν.
Ούτε υπάρχει σχέση μεταξύ του πλούτου μιας χώρας και της συμμετοχής της σε μεγάλες πολιτικές ομάδες σε παγκόσμιο επίπεδο. Εκτός από τις χώρες που έχουν ήδη αναφερθεί, πολλά μέρη συνδυάζουν μικρό μέγεθος και πλούτο, όπως φαίνεται από τη Σιγκαπούρη, την Ταϊβάν, τη Νότια Κορέα και τη Νέα Ζηλανδία.
Δυστυχώς για τους υποστηρικτές μιας πολιτικής Ευρώπης, η ιστορική άνοδος του ευρωπαϊκού πολιτισμού απεικονίζει επίσης το αντίθετο από το αυτοκρατορικό αφήγημα. Ο Αμερικανός ιστορικός David Landes υπενθύμισε το 1998 ότι η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν ένα ευτυχές γεγονός για τη Γηραιά Ήπειρο. Αυτές οι επιβεβαιώσεις υποστηρίζουν το έργο του κοινωνιολόγου Jean Baechler, ο οποίος, τρεις δεκαετίες νωρίτερα, έγραψε ότι η επέκταση του ευρωπαϊκού εμπορίου ευνοήθηκε από την αναρχία (σ.σ. με την ορθή έννοια του όρου, δλδ. δίχως κεντρική εξουσία) που κληρονομήθηκε από τη φεουδαρχική τάξη.
Σε συνδυασμό με τη σχετική πολιτισμική ενότητα που σφυρηλατήθηκε από την Καθολική Εκκλησία, η φεουδαρχική αναρχία που εγκαινιάστηκε από τον Μεσαίωνα απελευθέρωσε την οικονομία και το επιχειρηματικό πνεύμα. Αυτή η ιδιαιτερότητα της Δύσης εξηγεί αυτό που ο Βρετανός ιστορικός Έρικ Τζόουνς αποκάλεσε «το θαύμα» ή «εξαιρετικότητα» της Ευρώπης. Σε αντίθεση με τους Ανατολίτες και Ασιάτες τύραννους, που ήταν ικανοί να σκοτώσουν τη δημιουργικότητα μιας αυτοκρατορίας, οι Ευρωπαίοι μονάρχες, λόγω της μικρής έκτασης των εδαφών τους, αναγνώριζαν κάποια όρια στην εκμετάλλευσή που μπορούσαν να ασκήσουν.
Ήταν επομένως πιο εύκολο για τις εργατικές τάξεις της Δύσης να ξεφεύγουν από την καταπίεση, τιμωρώντας τις κακές κυβερνήσεις μέσω της μετανάστευσης σε άλλες επικράτειες. Σκεφτείτε την ανάκληση του Διατάγματος της Νάντης υπό τον Λουδοβίκο 14ο και την εξαθλίωση του Βασιλείου της Γαλλίας, που προκλήθηκε από την έξοδο των Προτεσταντών προς ευνοϊκότερους παραδείσους, όπως η Ελβετία, η Ολλανδία ή η Αγγλία.
Η απουσία πολιτικής ενότητας επέτρεψε στην ευρωπαϊκή ήπειρο να κυβερνάται από πολλά μικρά, κυρίαρχα και ανταγωνιστικά εδαφικά τμήματα. Από αυτόν τον διαγωνισμό γεννήθηκε μια κούρσα για ταλέντο και κεφάλαιο, που ευνοεί τη διάχυση μιας ορισμένης πολιτικής πειθαρχίας. Σε αυτές τις συνθήκες άνθισε η ελευθερία, το εμπόριο και η επιστήμη.
Το ότι ο Μακρόν επικαλέστηκε την «Αναγέννηση» στην προεκλογική του εκστρατεία για να πλασάρει την ένταξη σε αυτή τη νέα Αυτοκρατορία, δείχνει την ιστορική του σύγχυση.
Η ίδια η Αναγέννηση γεννήθηκε από τα σπλάχνα μιας Ιταλίας χωρισμένης σε ένα πλήθος πόλεων-κρατών. Είναι αυτή η διαίρεση που ο Σκωτσέζος φιλόσοφος Ντέιβιντ Χιουμ θεώρησε ευνοϊκή για την πρόοδο των τεχνών και των επιστημών.
Επίσης στην Ιταλία, ο Σαίξπηρ, στο έργο του «Ο Έμπορος της Βενετίας», οδηγεί τον Αντόνιο να θυμηθεί ότι η ευημερία της πόλης εξαρτάται από τις εγγυήσεις και τις ελευθερίες που παρέχονται σε όλους τους εμπόρους. Από τον Benjamin Constant στον Montesquieu και τον Alexis de Tocqueville, πολλοί στοχαστές ήταν πεπεισμένοι ότι αυτές οι ελευθερίες είναι πιο πιθανό να διαφυλαχθούν σε μικρά κράτη, παρά σε τεράστιες αυτοκρατορίες.
Από αυτή την άποψη, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα καρτέλ κυβερνήσεων που επιθυμούν να αναζωογονήσουν κάποιες αυτοκρατορικές φιλοδοξίες που είναι ξένες προς τις συνθήκες της ανόδου του πολιτισμού μας. Τα αυταρχικά της σχέδια για πολιτική, ρυθμιστική και δημοσιονομική τυποποίηση αποτελούν προδοσία του πνεύματος της καινοτομίας, το οποίο απαιτεί τον υψηλότερο δυνατό βαθμό αποκέντρωσης και θεσμικού ανταγωνισμού.
Τέλος, οι διανοούμενοι Nathan Rosenberg και Luther Earle Birdzell είναι αυτοί που συνοψίζουν καλύτερα τους ιστορικούς παράγοντες πίσω από την άνθηση της Δύσης. Σε ένα βιβλίο που δημοσιεύτηκε το 1986, γράφουν ότι η ευημερία ενός πολιτισμού συνεπάγεται την επέκταση ενός ανοιχτού εμπορίου σε μια πολιτικά κατακερματισμένη περιοχή. Εφαρμόζοντάς την στην περιοχή μας, αυτή η προτροπή μας οδηγεί να προτιμήσουμε το όνειρο μιας Ευρώπης με εκατό χιλιάδες Λιχτενστάιν, από τη δυστοπία μιας αυτοκρατορίας που εκτείνεται σε μια ήπειρο. https://xpressing.substack.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου